Αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτού του κινηματογράφου, του κινηματογράφου των εισιτηρίων, είναι και «Ο Κυρίαρχος». Πρόκειται για μια άρτια, επική ταινία. Μια ταινία εντυπωσιακής περιπέτειας και εντυπωσιακής δράσης. Μια ταινία με πειστικές μονομαχίες και με ακόμα πιο πειστικές σκηνές μάχης. Αυτή, σε σχέση με τις χολιγουντιανές αδερφές της, και αυτό είναι προς τιμήν του εμπορικού κινεζικού κινηματογράφου, παρότι δεν ξέρουμε πόσο θα αντέξει, κρατάει και τα ...ιστορικά προσχήματα. Τα ιστορικά γεγονότα δραματοποιούνται μεν, αλλά δε χάνουν τελείως, όπως συμβαίνει με το Χόλιγουντ, την ιστορική τους αξία. Δε γελοιοποιούνται ιστορικές στιγμές και ιστορικά πρόσωπα (Λεωνίδας, Τρωικός πόλεμος, Θερμοπύλες, αλλά και Ηρακλής, Βαραββάς, Νέρωνας και πάει λέγοντας).

«Ο Κυρίαρχος» αναφέρεται σε μια ιστορική στιγμή της μακριάς και πολύ ενδιαφέρουσας ιστορίας της Κίνας. Βρισκόμαστε στο 1850. Μισό δισεκατομμύριο Κινέζοι (τόσοι ήταν τότε) στενάζουν κάτω από τον αυτοκρατορικό ζυγό της διεφθαρμένης και αιματοβαμμένης δυναστείας των Κινγκ. Τα χώματά της ήταν σπαρμένα με 50 εκατ. Κινέζους του δεκαετούς εμφύλιου πολέμου! Κινέζους που σκοτώθηκαν στις μάχες ή πέθαναν από λιμούς και αρρώστιες!

Μέσα σε αυτό το σκηνικό της φρίκης και του πόνου τρία άτομα, ένας ηττημένος στρατηγός (τα στρατεύματά του εξοντώθηκαν και μόνον αυτός επέζησε), ένας ληστής και ο μεγαλύτερος αδερφός του, ληστής και εκείνος, ενώνονται με όρκο πίστης και ενότητας, σε μια κλειστή και αποφασισμένη αδελφότητα (ένα είδος ...Φιλικής Εταιρείας). Σκοπός τους είναι να χτυπήσουν τη διαφθορά και να δώσουν στον κινεζικό λαό κάποιες ελευθερίες και κάποιες βεβαιότητες για το μέλλον του.

Τα τρία αυτά άτομα, τα οποία ξεκίνησαν με τις καλύτερες προθέσεις, στο τέλος θα γίνουν κομμάτια. Αιτία είναι οι διαφορές που προέκυψαν, στην πενταετή διάρκεια των επιχειρήσεων, πάνω στις στρατηγικές που θα έπρεπε να ακολουθηθούν. Μεγάλα διλήμματα απαιτούσαν γρήγορες και μεγάλες αποφάσεις. Διλήμματα, όμως, που από τη φύση τους διχάζουν. Διλήμματα όπως, για παράδειγμα, αν πρέπει ή δεν πρέπει να σκοτώσεις, εκτελέσεις για την ακρίβεια, 4.000 άτομα για να σώσεις 10.000 άτομα ή και μια ολόκληρη πόλη! Και, επίσης, αν αυτή η πολυάνθρωπη εκτέλεση μπορεί να γίνει στο όνομα του λαού και της δικαιοσύνης! Διλήμματα που πάντα εμφανίζονται σε μεγάλους λαϊκούς αγώνες, σε μεγάλες ιστορικές στιγμές!

Η ταινία, με αρκετή σοβαρότητα, είναι αποκαλυπτική, και, κατά κάποιο τρόπο, διδακτική για τις πολιτικές ίντριγκες της εποχής. Ενώ ο λαός υπέφερε ποικιλότροπα, τα ανάκτορα και οι αυλικοί συνωμοτούσαν ο ένας εναντίον του άλλου και όλοι μαζί σε βάρος του λαού! (Η αυτοκρατορία, βέβαια, χρησιμοποιούσε τους πάντες). Οι ηγέτες του λαού, από την άλλη μεριά, δεν μπόρεσαν να κρατηθούν ενωμένοι. Αφήστε που στη σκέψη τους δεν υπήρχε η ανατροπή, αλλά απλώς η βελτίωση των συνθηκών. Αυτός ο ...λειψός προσανατολισμός άφηνε ακατέργαστη την πολιτική τους σκέψη και κρατούσε σε ομηρία τη συνείδησή τους. Δεν τους άφηνε να ανοιχτούν σε άλλες περιοχές της πολιτικής. Σε ανώτερα στάδια σκέψης.

Στα μείον της ταινίας, στα πολύ μείον μάλιστα, είναι δυο βασικές εμπορικές παραχωρήσεις που έκανε. Η πρώτη είναι που έμπασε σε αυτή την πολύ σοβαρή πολιτική και ιστορική υπόθεση και τον έρωτα στην πλοκή της. Και εμφάνισε σαν μια ακόμα αιτία του διχασμού των τριών κεντρικών προσώπων την επιθυμία των δύο εξ αυτών για την ίδια γυναίκα. Ξαφνικά η ιστορία, η πραγματικότητα, γίνεται ...μυθολογία. Η ιστορική αξιοπιστία της ταινίας πάει περίπατο! Η Κίνα γίνεται ...Χόλιγουντ! Η δεύτερη εμπορική παραχώρηση είναι η γλώσσα. Και αυτή είναι, επίσης, πολύ σοβαρή. Ακούς αμερικάνικα από κινέζικα στόματα και σώματα. Και, ακόμα και για τους πιο υποχωρητικούς, η ταινία αποκόβεται από τους χυμούς και γίνεται ψεύτικη! Κρίμα.

Παίζουν: Αντι Λάου, Τζετ Λι, Τακέσι Κανεσίρο.

Ο «Σιωπηλός Μάρτυρας» δε στερείται ευφυΐας! Η σύλληψή του είναι «μαγική». Κατ' εικόνα και ομοίωση του δημιουργού της. Ενας δαιμόνιος και δραστήριος φωτορεπόρτερ, φωτορεπόρτερ με μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό του, βρίσκεται καθηλωμένος στο σπίτι του σε μια πολυθρόνα, έχοντας το πόδι του στο γύψο (μετά από ατύχημα). Ερευνητικός όπως, και λόγω επαγγέλματος, είναι, το μάτι του δεν ησυχάζει. Από το παράθυρό του παρακολουθεί τους γείτονές του. Σχεδόν έχει καταγράψει την κάθε τους κίνηση. Είναι, δηλαδή, μια σημερινή «κρυφή» κάμερα, από αυτές που χρησιμοποιεί ο Τριανταφυλλόπουλος, ας πούμε, ή από αυτές που χρησιμοποιεί το επίσημο κράτος και «καταγράφουν την κίνηση στους δρόμους», τις οποίες, στη συνέχεια χρησιμοποιεί ο καθένας, ακόμα και η Νικολούλη και βρίσκει τους δολοφόνους (περίπτωση Θεσσαλονίκης).

Αυτή η «κρυφή κάμερα», ο καθηλωμένος ρεπόρτερ, ο χαφιές, με άλλα λόγια, κάποια μέρα βρίσκεται απέναντι σε ένα έγκλημα. Ενας γείτονάς του σκοτώνει τη γυναίκα του και στη συνέχεια προσπαθεί να εξαφανίσει το πτώμα της. Ολα τα παραπάνω χωρίς ίχνος αίματος, χωρίς πτώματα και χωρίς σφαγές. Αυτές ήταν οι αρετές του Χίτσκοκ.

Στο τέλος ο ρεπόρτερ θα νικήσει. Κόντρα στην καχυποψία του φίλου του αστυνομικού που δεν πιστεύει τα «στοιχεία» που του προσκομίζει. Ο δολοφόνος, τελικά, θα συλληφθεί και η δικαιοσύνη, για άλλη μια φορά, θα θριαμβεύσει!

Η παραπάνω αστυνομική ιστορία, πέρα από τη φλυαρία της και την... ακινησία της, έχει, τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα, και μεγάλα ιδεολογικά λάθη. Η παρακολούθηση των γειτόνων, η οποία, εκ του αποτελέσματος, δικαιολογείται, δεν πρέπει να προτείνεται από τον κινηματογράφο και τους κινηματογραφιστές, του ύψους μάλιστα του Χίτσκοκ. Και μη φανταστείτε ότι ο μετρ δεν ήταν πονηρεμένος. Ηταν, γιατί ασκήθηκε κριτική στον ρεπόρτερ από τη φίλη του (μέχρι να ενδώσει στην κρυφή παρακολούθηση και αυτή). Και ο ίδιος ο ρεπόρτερ έκανε την αυτοκριτική του, άλλο αν στο τέλος, το αποτέλεσμα τον αποκατέστησε στους φίλους του και στη συνείδησή του!

Με την παραπάνω παρατήρηση δε θέλω να πω, πως ο Χίτσκοκ δικαιολόγησε και συνειδητά αθώωσε τις κρυφές κάμερες. Η ταινία του, όμως, το πράττει! Ο απλός θεατής φεύγει από την αίθουσα δικαιολογώντας και αυτός με τη σειρά του την πράξη του καθηλωμένου ρεπόρτερ. Η σύλληψη ενός δολοφόνου φαντάζει μεγαλύτερη αξία από την προστασία της ιδιωτικής ζωής. Και αυτό πρέπει να σημειωθεί!

Παίζουν: Γκρέις Κέλι, Τζέιμς Στιούαρτ.

Το «Μάμα μία», είναι ένα κινηματογραφικό τίποτα! Και συγνώμη, που το λέω. Ακόμα και τα θαυμάσια τοπία της χώρας μας, στην οποία γυρίστηκαν τα εξωτερικά της ταινίας, έχουν εξαφανιστεί. Στην ουσία το μόνο που υπάρχει στην ταινία είναι η θαυμάσια (πάλι) Μέριλ Στριπ, η οποία τραγουδάει, παίζει, χορεύει, ερωτεύεται, θυμώνει, γελάει, κάνει τα αδύνατα δυνατά, να δώσει ζωή σε ένα πεθαμένο μιούζικαλ. Ομως, ένας κούκος, έστω όλοι οι κούκοι (ηθοποιοί), δεν μπορούν να φέρουν την άνοιξη όταν το σενάριο είναι ανύπαρκτο, η φωτογραφία χείριστη, η σκηνοθεσία δημοσιοϋπαλληλική!

Ωστόσο, αυτό το τίποτα, θα γεμίσει, κατά πάσα πιθανότητα, τις αίθουσες. Η πλύση εγκεφάλου φαίνεται να έχει πετύχει! Και πολλοί ντοπαρισμένοι θεατές βγαίνοντας από την αίθουσα θα προσποιούνται πως νιώθουν αγαλλίαση! Μάλιστα, κάποιοι από αυτούς, θα χαμογελάνε κιόλας. Και κάποιοι άλλοι, θα κάνουν ότι σιγοτραγουδούν! Μέσα στην αίθουσα, ωστόσο, δε συνέβη τίποτα το σοβαρό! Παρακολούθησαν μια ρηχή και χαζή ιστορία. Μια νεαρή κοπέλα, την οποία ο πατέρας της (την πραγματική ταυτότητα του οποίου εκείνη δε γνωρίζει) ετοιμάζεται να την «παραδώσει» στο γάμο, καλεί και τις τρεις ερωτικές περιπέτειες της μάνας της, της περιόδου που «συνελήφθη»! Με αφορμή αυτή τη... μεσαιωνική υπόθεση, ακούγονται κάποια ανάλατα τραγουδάκια του παρωχημένου πια σήμερα συγκροτήματος «ΑΒΒΑ». Επίσης, κάνουν ότι χορεύουν κάποια, ο θεός να τα κάνει, μπαλέτα.

Εμένα το μόνο που μου έμεινε στα αυτιά μου, γιατί τα μάτια μου δεν είδαν τίποτα που να αξίζει να συγκρατήσουν, είναι οι γνωστές αμερικάνικες (τελευταία και ελληνικές) κραυγές, άουα, άουα, όου, όου, μίο, μίο, μπάου, μπάου κλπ!

Παίζουν: Μέριλ Στριπ, Πρις Μπρόσναν, Κόλιν Φερθ, Τζούλι Γουόλτερς, Αμάντα Σέιφριντ κ.ά.

Ποιητική μεταφορά στον κινηματογράφο(1964) του μυθιστορήματος του Κόμπο Aμπε «Γυναίκα στους Αμμόλοφος». Η μάχη ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα, αλλά και ο αγώνας του ανθρώπου για επιβίωση. Μια ταινία σταθμός στον παγκόσμιο κινηματογράφο, φορτωμένη με μεγάλα βραβεία και πολλές εκπροσωπήσεις (Οσκαρ κλπ.).

Μην τη χάσετε!

Αμ δε! Ο ασθενής είναι, λέει, μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που ενώ δείχνει αναίσθητος, στην πραγματικότητα δεν είναι! Διατηρεί, λέει, σε λειτουργία τη συνείδησή του. Και παρακολουθεί, λέει, τα πάντα χωρίς, όμως, να μπορεί να αντιδράσει. Πονάει, αλλά δεν μπορεί να φωνάξει. Νιώθει το νυστέρι να τον κόβει στα δύο, αλλά δεν μπορεί να ουρλιάξει. Βλέπει ότι οι γιατροί μάλλον πάνε να τον εξοντώσουν, αλλά αυτός δεν μπορεί να τους σταματήσει. Φωνάζει τη μάνα του και την ερωμένη του για να τον βοηθήσουν, αλλά αυτές δεν ακούν, αφού η φωνή του δε βγαίνει. Νιώθει, δηλαδή, ότι φωνάζει, χωρίς, στην ουσία, να φωνάζει! Μπλέξιμο!

Ο σκηνοθέτης, που είναι και ο σεναριογράφος της ταινίας, αφού «βρήκε» την πρώτη ύλη, την «καταπληκτική» ιδέα της αναισθησίας, που δεν είναι αναισθησία, άφησε την ...άρρωστη φαντασία του να οργιάσει. Ενώ οι χειρουργοί βγάζουν και βάζουν ρεαλιστικότατα τη μια καρδιά μετά την άλλη (η πρώτη μεταμόσχευση δεν πέτυχε), ο ασθενής που δεν τον έπιασε η αναισθησία σηκώνεται από το κρεβάτι, έτσι απλά, και ζει όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι. Ερωτεύεται, μαλώνει, θυμώνει, παντρεύεται, ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του έχει συμφωνήσει - και συνωμοτήσει - με τον χειρουργό που τον χειρουργεί, για να τον εξοντώσουν, κλπ., κλπ. Και την ίδια στιγμή που συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, ετούτος είναι πάντα ξαπλωμένος στο κρεβάτι και του εμφυτεύουν ρεαλιστικότατα νέες καρδιές!

Σας περιέγραψα σχεδόν με λεπτομέρειες τι συμβαίνει, για να καταλάβετε για τι είδους θρίλερ πρόκειται. Φρίκη! Αυθαιρεσία. Αίμα! Πολύ αίμα! Και νυστέρια να κόβουν σάρκες! Κρίμα στα «επιμέρους»: Καλές ερμηνείες, καλή φωτογραφία, καλοί ρυθμοί. Εχουν αυτά κανένα νόημα; Φυσικά και δεν έχουν, γιατί το αίμα και η βία τα σκεπάζουν όλα!

Παίζουν: Χέιντεν Κρίστενσεν, Τζέσικα Αλμπα, Λένα Ολιν, Τέρενς Χάουαρντ.

Ηρθε, επιτέλους, στις κινηματογραφικές αίθουσες, μετά από τις θεατρικές, το παρτσακλό μιούζικαλ «Μάμα Μία», της Φιλίντα Λόιντ και θα ησυχάσουμε, ελπίζω, από τον κουρνιαχτό και το θόρυβο. Πρόκειται για ένα άνευρο και χαζό τραγουδιστικό βιντεοκλίπ με κάποια ανάλατα τραγούδια των Abba, τραγουδημένα από γνωστούς ηθοποιούς (Μέριλ Στριπ).

Κυρίαρχη ταινία της βδομάδας είναι, μάλλον, «Ο Κυρίαρχος», του Κινέζου Πίτερ Τσαν. Ιστορικο-πολιτικό δράμα μεγάλων χολιγουντιανών προδιαγραφών. Ενδιαφέρουσες οι αλληγορικές «Κακές Συνήθειες», του Σιμόν Μπρος. Αυστηρή κριτική για τις εμμονές των ανθρώπων!

Αμυαλο και χωρίς ουσία το καλογυρισμένο και καλοπαιγμένο ψυχολογικό θρίλερ «Παράλληλα Μυαλά», του Γκρέγκοριτζ Ριντ. Αμυαλος και χωρίς ουσία είναι και ο «Σιωπηλός Εφιάλτης», του Τζόμπι Χάρολντ: Αιματηρή (λεπτομερειακή) μεταμόσχευση καρδιάς, αστυνομική πλοκή, οιδιπόδεια συμπλέγματα!

Να μην ξεχάσουμε τον «Σιωπηλό Μάρτυρα», του μετρ του (αναίμακτου) τρόμου Αλφρεντ Χίτσκοκ. Η ταινία επηρέασε τον κινηματογράφο και αρκετοί σκηνοθέτες γύρισαν τις δικές τους ταινίες βασιζόμενοι σε αυτή την ταινία.

Σημείωση: Η θαυμάσια ταινία του Γιαπωνέζου Χιρόσι Τεσιγκαχάρα «Γυναίκα στους Αμμόλοφους» δυστυχώς έφτασε αργά στα ...χέρια μας και δεν μπορούμε να την καλύψουμε κριτικά.

Ολα αυτά ακούγονται σαν κωμωδία, σαν σάτιρα. Βοηθάνε σε αυτό και οι σαρκαστικοί διάλογοι. Κυρίως αυτοί που ακούγονται με τη μορφή των αναπάντητων θρησκευτικών ερωτημάτων που βάζει η μικρή ηρωίδα: «Δεν είναι κακό να "τρώμε" το σώμα του Χριστού και να "πίνουμε" το αίμα του;». ΄Η «τι γεύση έχει το ανθρώπινο κρέας όταν το τρώμε;». Μάλλον, λοιπόν, προς τη σάτιρα γέρνει η ταινία. Ομως, η ατέλειωτη βροχή, η «σκοτεινή» φωτογραφία, οι τραγικές ερμηνείες και πάνω απ' όλα τα μελαγχολικά και έντονα μουσικά κομμάτια, που ακούγονται με κάθε ευκαιρία, η γενική κλειστοφοβία που επικρατεί κάνει την ταινία τραγική. Περισσότερο πονάς παρά χαμογελάς! Και αν χαμογελάσεις, θα χαμογελάσεις πικρά. Γιατί θα συλλάβεις και εσύ τον εαυτό σου να είναι δέσμιος των δικών σου εμμονών.

Παίζουν: Χιμένα Αγιάλα, Ελένε ντε Χάρο, Μάρκο Αντόνιο Τρεβίνο, Αουρόρα Κανό κ.ά.

Να πεις πως ο σκηνοθέτης δεν μπορούσε, πως οι ηθοποιοί δεν μπορούσαν, πως ο διευθυντής φωτογραφίας, ο μουσικός κλπ. δεν μπορούσαν; Μπορούσαν! Ολοι αυτοί απέδειξαν πως είναι σοβαροί επαγγελματίες, πως έχουν μεγάλες δυνατότητες!

Τότε, πού κόλλησε το πράγμα; Στο θέμα!

Νεαρός μαθητής σε αυστηρό κολέγιο, το οποίο διευθύνει ο μασόνος, ίσως, πατέρας του, συγκατοικεί με άλλον νεαρό μαθητή, ο οποίος είναι μέλος μιας άλλης μυστικιστικής αδελφότητας. Ο δεύτερος αυτός νέος έχει μεγάλη επίδραση στον πρώτο νέο. Με αποτέλεσμα η οθόνη να γεμίσει πτώματα!

Πράγματι, η ταινία είναι ένα καλογυρισμένο ψυχολογικό, ας το πούμε έτσι, θρίλερ! Μόνο που οι ισχυρισμοί της είναι πέρα από κάθε (κοινή) λογική. Και έχουν, η ταινία και οι δημιουργοί της, την απαίτηση να τους πάρουμε στα σοβαρά, να δεχτούμε πως οι ισχυρισμοί τους, ότι το ένα μυαλό μπαίνει στο άλλο μυαλό, μπορούν να έχουν επιστημονική βάση. Κρίμα τις τεχνικές γνώσεις και το ταλέντο που υπέδειξαν όλοι σχεδόν οι συντελεστές.

Παίζουν: Εντι Ρέιντμεϊν, Τόνι Κολέτ, Τομ Στάριντζ, Ρίτσαρντ Ρόξμπουργκ.