Η Λίζα Κοντομιχάλου γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς Κεφαλλονίτες. Σπούδασε Φιλολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. Εργάστηκε στη Μέση Εκπαίδευση και το 1980 μετανάστευσε στη Γερμανία.

Εχει γράψει ένα μυθιστόρημα και διάφορα άλλα πεζογραφήματα που δεν έχουν ακόμη εκδοθεί... «Το γράψιμο είναι για μένα, που ζω μόνιμα στο εξωτερικό, ανάσα ζωής και η ενασχόληση με τη γλώσσα της πατρίδας πολύτιμο κομμάτι!», θα πει η ίδια. Πρόσφατα εκδόθηκε το μυθιστόρημά της «Το μονοπάτι των λαμπερών χαλικιών» από τη «Σύγχρονη Εποχή».

Η Αθανασία σηκώθηκε από το κρεβάτι της κομματιασμένη εκείνο το πρωί. Ηταν τέτοια της ψυχής της η αναστάτωση που είχε χάσει την αίσθηση του τόπου και του χρόνου. Με έντονη προσπάθεια προσανατολίστηκε, μπήκε στην κουζίνα και έβαλε νερό για τον καφέ. Τα χέρια της έτρεμαν, κουδούνιζε το κουταλάκι της πάνω στου φλιτζανιού της το πιατάκι. Ολη τη νύχτα την πλάνταξαν τα όνειρα. Τι όνειρα να πει! Εφιάλτες κατάμαυροι και σκοτεινοί. Ητανε, λέει, στο χωριό της, τη Δροσιά, καταπράσινο πλημμύριζε τα μάτια της του γείτονά της το λιοστάσι. Το αεράκι, από του Κυπαρισσιακού τη μεριά, της ανακάτευε τα ξέπλεκα μαλλιά. Α, ψυχή μου, τι παράδεισος! Ευλογία Θεού..., φώναξε, τόσο δυνατά, που τα λόγια της σαν βότσαλα ολόλευκα, γλίστρησαν γλυκά - γλυκά μέσα στην καρδιά της. Και ξαφνικά, τελείως αναπάντεχα ανησυχία την τύλιξε, γκριζόμαυρη αδυσώπητη καταχνιά τρύπωσε βαθιά στης ύπαρξής της κάθε ίνα. Σύννεφα πυκνού καπνού ξεπρόβαλαν τρέχοντας ξέφρενα από το Σαμικό, σπρωγμένα από το φύσημα τρελού αέρα. Σε λίγο, ο εφιάλτης την πλησίασε και την άρπαξε ροδόχρωμος. Φωτιά, ξυπνήστε άνθρωποι, φωτιά..., η ύπαρξή της σαν τρελή ούρλιαζε και πόναγε φριχτά, μαχαίρι την έκοβε άπονο, κομμάτι - κομμάτι, μεθοδικά. Μέσα στης κουζίνας της τη στενωσιά ξανάζησε η Αθανασία αυτό της περασμένης νύχτας το απαίσιο σημάδι και οι εικόνες που την κατατρόμαξαν μέρες και μέρες στην οθόνη της τηλεόρασης, πάλι ζωντάνεψαν! Στοίχειωσαν το καθιστικό της οι ανταποκρίσεις της ZDF. Ο δημοσιογράφος τής φάνηκε για τα ελληνικά πράγματα πολύ ενημερωμένος! Εδώ και δεκαετίες - έλεγε ο άνθρωπος αυτός - τα δάση στην Ελλάδα καίγονται και στη θέση τους φυτρώνουν κέντρα αναψυχής και βίλες. Δεν μπορεί να είναι τυχαία τέτοια καταστροφή... Καινούργιο πλάνο έπαιρνε τη θέση του και άλλη φωνή εξιστορούσε την τύχη της αρχαίας Ολυμπίας! Η Αθανασία τελείωσε με το ζόρι το Δημοτικό, πολλά - πολλά για τούτη την περιοχή του τόπου της δεν ξέρει! Ομως τότε που είδε στην οθόνη τον αρχαίο χώρο τον ιερό, τα δάκρυα έτρεχαν σαν βροχή από τα μαύρα της τα μάτια. Πικρή της φάνηκε του καφέ της η πρώτη γουλιά, σκέφτηκε λίγη ζάχαρη πρέπει να βάλει. Του κόσμου όλου η πίκρα ένιωσε να της πλημμυρίζει την καρδιά. Μα και την Ολυμπία να κάψουνε, μωρέ, και τον Αϊ-Γιάννη! Ποια είναι ετούτα τα ανήμερα θεριά, ποιοι μαφιόζοι τους βάζουν το δαυλό στο χέρι... Ολη η μέρα της - της Αθανασίας - πέρασε κακά και ψυχρά, άπραγη και κακόκεφη την έφτασε το βράδυ. Βουνά οι σκέψεις την τριγύριζαν, άκρη και μέση ήταν αδύνατο να βγάλει. Θυμήθηκε το δημοσιογράφο του γερμανικού καναλιού. Εδώ και δεκαετίες - λέει - καίγονται τα δάση τα ελληνικά και απολύτως τίποτα δεν τρέχει! Μα δεν έχουμε νόμους και κώδικες, και πώς τα λένε όλα τα κιτάπια αυτά..., μουρμούρισε η Αθανασία και ένιωσε της οργής τα νύχια να την ξύνουν. Λίγα πράματα καταλαβαίνω από ζητήματα τέτοια, όμως σίγουρα! Νόμοι υπάρχουνε και υπηρεσίες και αρμόδιοι..., ξύπνησαν μέσα της τα λόγια ενός συμπατριώτη, του Θωμά. Η πολιτική βούληση είναι που στην πατρίδα λείπει! Τι είναι τέλος πάντων ετούτη η πολιτική βούληση για..., είχε ρωτήσει κάποιος άλλος πατριώτης. Η κουβέντα είχε γίνει μεγάλη και πλατιά... Ο καθένας πέταγε από κει και από δω μια γνώμη. Και να 'μαστε πάλι μπροστά στις εκλογές..., μουρμούρισε η Αθανασία βάζοντας μια στάλα γάλα στη μαυρίλα του καφέ της. Στις περασμένες, το 2004, είχε κάνει κάποιες σκέψεις, όχι βέβαια πολύ στα σοβαρά. Στον τόπο μας πάντα το ίδιο παραμύθι, τι τα θέλεις... Την πρώτη Δευτέρα μετά τις εκλογές όλοι το πρώτο κόμμα το καταβρίζουνε, λες και κανένας τους δεν το 'χει ποτέ ψηφίσει! Ετσι κι εγώ..., λέει η Αθανασία φωναχτά. Μια ψηφίζω για να φύγει η δεξιά, μια για να έρθει στους Ελληνες η Ελλάδα, και ανάθεμά με αν πήρα ποτέ την ψήφο μου στα σοβαρά... Ούτε που ξέρω ακριβώς τι «εκλογές» σημαίνει! Ομως τώρα το πράμα κάπως άλλαξε..., μουρμουρίζει και ξαναγεμίζει το φλιτζάνι. Δεν πρέπει κάποτε να τελειώσουνε τα ψέματα; Δεν πρέπει τα πράγματα να μπούνε, καθαρά και ξάστερα, σε μια σειρά; Πάλι την τύλιξαν της περασμένης νύχτας τα όνειρα και τώρα και κάποια ονόματα νεκρών της πυρκαγιάς του τόπου της είχε μάθει. Σαν δέντρο πελώριο θέριεψε μέσα της η οργή και η εντύπωση ότι κάποιοι την πιάνουν, χρόνια τώρα αμέτρητα, κορόιδο! Τι τύφλα! Την Αθανασία την πανέξυπνη, που μύγα δε σηκώνει στο σπαθί της! Λοιπόν, τι κάνουμε; κουβέντα έπιασε στο είδωλό της στον καθρέφτη, όμως στο τώρα και το εδώ την έφερε το τηλέφωνο. - Αθανασία, έλα, όλα έτοιμα! Πετάμε για τους ψήφους στην Ελλάδα. Οχι τσάμπα, ετούτη τη φορά. Είκοσι ευρώ, πάμε και 'ρχόμαστε. Μέσα είσαι, εντάξει; Για μερικές στιγμές λες και το μυαλό της σταμάτησε, αυτή η πολύλογη είχε τη γλώσσα της καταπιεί. - Ελα, βρε Αθανασία, θα 'ρθεις, δε θα 'ρθεις; Οπως κάθε φορά, μάνα μου... Στο μυαλό της ξεπήδησε του ονείρου της η φοβερή φωτιά, ο τρόμος δάκρυα έγινε και της πλημμύρισε τα μάτια. - Οχι, Σαράντη μου, δεν πάει άλλο πια. Ετούτη τη φορά δε σε χρειάζομαι και ξέχνα με και συ. - Μα το εισιτήριό σου, βρε κορίτσι μου, είσαι στη λίστα... Πικρά γέλασε η Αθανασία, έτσι που κάπως παράξενα έφτασε στα αυτιά της η δική της φωνή. -Σ' ευχαριστώ πολύ, Σαράντη, κάνε τον κόπο και σβήσε με από τη λίστα. Το εισιτήριο τούτη τη φορά δεν το χρειάζομαι. Αλλιώτικα το σκέφτηκα το πράγμα... Ούτε «αντίο» δεν της είπε ο Σαράντης της. Τον ξέρει αυτή, μόνο για τους «ημέτερους» έχει τις γλύκες. Η Αθανασία την πήρε μια για πάντα την απόφαση. Φινίτο με τα ψέματα..., ψιθύρισε και έψαξε για της Ολυμπιακής το νούμερο στων τηλεφωνικών αριθμών το μπλοκάκι...

Winnenden, 4 - 9 - 2007