Τίποτα δεν είναι στην τύχη. Ολα στη θέση τους. Οπως το σχεδιάσαμε. Ηταν να μην παρθεί η απόφαση. Τώρα προχωράμε! Το ΚΚΕ σήμανε αντεπίθεση. Κάλεσε σε ενιαία δράση, με προωθημένους στόχους και αιτήματα κόντρα στα συμφέροντα του μονοπωλιακού κεφαλαίου, κόντρα στον ιμπεριαλισμό. Προχωράμε!

Οι κομμουνιστές μπήκαν μπροστά. Κάνουν διακριτή την παρουσία τους. Λένε καθαρά: Δύναμη ο λαός θα αποκτήσει όταν εξασφαλιστεί η ενότητα δράσης της εργατικής τάξης και η συμμαχία της με τους επαγγελματοβιοτέχνες, τους αυτοαπασχολούμενους, τη μικρομεσαία αγροτιά, τη νεολαία και τις γυναίκες. Καλούν τους πρωτοπόρους, τους αφιλόκερδους, τους ατρόμητους, αυτούς που είναι έτοιμοι για τις θυσίες της μάχης, να μπουν μπροστά. Να μη χαθεί άλλος πολύτιμος χρόνος.

Οι εκπρόσωποι των κομμουνιστικων και εργατικών κομμάτων, που μετέχουν στη διεθνή συνάντηση, στο βήμα του συλλαλητηρίου.

Για τις 10 το πρωί ήταν οι προσυγκεντρώσεις, απ' τις 9 το κέντρο της πόλης ζούσε στο ρυθμό της διαδήλωσης. Τα άρματα που πρόβαλλαν τις ενότητες των αιτημάτων, οι τυμπανιστές, τα τραγούδια που απλώνονταν ως πάνω στο Σύνταγμα, οι σύντροφοι από δεκάδες Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα απ' όλο τον κόσμο, οι σημαίες, χιλιάδες σημαίες, τα γιγαντοπανό και τα χρώματα στα μπαλόνια, όλα στη θέση τους, όλα στην ώρα τους. Οπως το σχεδιάσαμε. Οπως πρέπει να 'ναι η διαδήλωση που θέλει να πάει μπροστά, που έχει στόχο, που είναι αποφασισμένη. Με το σύνθημα «Αλληλεγγύη στην πάλη των λαών, κάτω η "νέα τάξη" των ιμπεριαλιστών» να απλώνεται παντού μόλις ανέβηκαν στο βήμα οι αντιπροσωπείες των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων. Με το «βενσερέμος» να κυριαρχεί όταν άρχισε να χαιρετά ο σύντροφος Χουάν από την Κούβα και το «Ελλάδα-Κύπρος-Παλαιστίνη, Αμερικάνος δε θα μείνει» όταν ανέβηκε στο βήμα ο Ριζίκ από το Κόμμα του Λαού της Παλαιστίνης.

Η συγκέντρωση ανάβει! «Σύντροφοι! Καλούμε στο βήμα την Γενική Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας, τη συντρόφισσα Αλέκα Παπαρήγα»! Ενας εργάτης, ένας ξενοδοχοϋπάλληλος το 'πε. Μέσα απ' το πλήθος των χιλιάδων και χιλιάδων που διαδήλωναν ήδη! «Ισχυρό ΚΚΕ, αντεπίθεση λαέ»!

«Ολοι μαζί, μια γροθιά, να ανεβάσουμε την αλληλεγγύη, το συντονισμό και την κοινή δράση πανελλαδικά. Η καρδιά μας...», αρχίζει να λέει η Γραμματέας του Κόμματος. Η συγκέντρωση «έφευγε» ήδη μακριά. Γινόταν ένα με τα παιδιά της Ιντιφάντα, με τους αντάρτες στη Φαλούτζα, έχτιζε στην Κούβα, διαδήλωνε στη Βενεζουέλα, αγκαλιαζόταν με τους Αμερικανούς που αξιώνουν να σταματήσει ο πόλεμος. «Καμιά ανοχή»! «Επαγρύπνηση»! «Καμιά πειθαρχία στις αποφάσεις τους»! «Τέλος στις αυταπάτες»! «Σπάμε τις αλυσίδες»! «Ο λαός έχει δικαιώματα, δε θέλει φιλανθρωπίες»! «Καμιά ανοχή στους ενόχους! Καμιά ανοχή στους συναινετικούς»!

Η διαδήλωση είχε πάρει το δρόμο της, τραγουδώντας την Κομμουνιστική Διεθνή. Χιλιάδες, χιλιάδες, χιλιάδες... πορεύονται προς την Ομόνοια, από κει στο Σύνταγμα. Διαδηλώνουν την απόφαση.

Ξεκίνησαν από κάθε γωνιά της Μακεδονίας, της Θράκης, της Θεσσαλίας. Χιλιάδες. Αποφασισμένοι να συμμετέχουν σ' αυτό το βήμα, που θέλει να σπρώξει το κίνημα μπροστά, φέρνοντας στο προσκήνιο τις πραγματικές ανάγκες και τις σύγχρονες διεκδικήσεις του λαού. Μαζί με τους κομμουνιστές πήραν το δρόμο της καθόδου εργάτες της ΑΝΚΕΡ από τον Εβρο, ναυτεργάτες από τη Θάσο, αγρότες από κάθε γωνιά της περιοχής που παλεύουν για να διαθέσουν την παραγωγή τους και να εισπράξουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, που δίνουν τη μάχη κόντρα στις αποφάσεις της ΕΕ. Ηταν εκεί και οι εργάτες της ΔΕΗ, οι λιγνιτωρύχοι, οι λιγνιτεργάτες και οι οικοδόμοι. Φοιτητές και σπουδαστές χιλιάδες νέοι. Ταξίδεψαν άλλοι από το απόγευμα της Παρασκευής κι άλλοι από νωρίς το χάραμα του Σαββάτου. Το πρωί αντάμωσαν στο υπαίθριο πάρκιν του ΟΑΚΑ και με τα τρένα του ΗΣΑΠ έφτασαν στην Ομόνοια. Ακούραστοι, χαμογελαστοί και αποφασισμένοι να στεριώσουν και να δυναμώσουν την ελπίδα που χάθηκε, τη δύναμη του δίκιου του λαού μας. Με τα πανό και τα λάβαρα υψωμένα φωνάζοντας συνθήματα στο ρυθμό που έδιναν τα ταμπούρλα, πήραν το δρόμο για το Πεδίον του Αρεως.

Ενωμένοι, γιατί όπως έγραφε και το πανό της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας, «Η λαϊκή συμμαχία και εξουσία είναι δικός μας δρόμος», γιατί με «ΚΚΕ ισχυρό είναι πρωταγωνιστής ο λαός και η νεολαία» όπως έγραφε το αντίστοιχο πανό της Κομματικής Οργάνωσης Πειραιά. Οι συνοικιακές και κλαδικές οργανώσεις του Λεκανοπεδίου ήταν παντού. Στην πλατεία Λαυρίου, στην Ομόνοια, στην Πατησίων. Και ενώθηκαν στο... ευρύτερο Πεδίον του Αρεως. Δυνατές φωνές, με κόκκινες σημαίες στα χέρια δημιούργησαν σκηνικό λαϊκής γιορτής. Ανθρωποι κάθε ηλικίας φώναζαν για ό,τι τους πνίγει, για ό,τι δεν ανέχονται άλλο. Για εισόδημα και εργασιακά δικαιώματα σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες, για δημοκρατικά δικαιώματα, υγεία και παιδεία για όλο το λαό, για αλληλεγγύη στους λαούς που πλήττει η ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Απαίτησαν το δικαίωμα στην ίδια τους τη ζωή!

Μια κόκκινη θάλασσα από την Πωγωνιανή, το βορειοδυτικότερο άκρο της ηπειρωτικής χώρας, μέχρι το Ταίναρο (το πλέον νοτιοανατολικό) κατέκλυσε τους δρόμους της Αθήνας. Με δυο παράλληλες μαχητικές πορείες από το Σταθμό Λαρίσης χιλιάδες λαού, από την Ηπειρο, τη Δυτική Ελλάδα και την Πελοπόννησο, με κόκκινες σημαίες, ευρηματικά πανό και τύμπανα, που έδιναν το ρυθμό, βροντοφώναξαν καμία ανοχή στην ανεργία και το ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς. Το «παρών» έδωσαν ιδιαίτερα εργάτες που το τελευταίο διάστημα συγκρούστηκαν με την εργοδοσία, όπως οι ξενοδοχοϋπάλληλοι της Κέρκυρας, οι εργάτες της ΒΕΚΑ, οι άνεργοι του Αγρινίου, αλλά και με την αντιαγροτική πολιτική, όπως οι αγροτοκτηνοτρόφοι της Ηπείρου και οι αμπελουργοί του Μοριά, οι φοιτητές που εναντιώνονται στην αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης... Το μήνυμα εστάλη. Συνεχίζουμε μέχρι τη νίκη!

Ο Χουάν Κάρλος Φρομέτα

Μεταφέροντας στο συλλαλητήριο τους χαιρετισμούς του λαού του, που βρίσκεται σε θέση μάχης ενάντια στην ισραηλινή κατοχή, ο Παλαιστίνιος Ριζίκ Φουάντ, μέλος του ΠΓ του Κόμματος του Λαού της Παλαιστίνης, υπογράμμισε: «Στηρίζουμε το δίκαιο αγώνα σας, θεωρούμε ότι κάθε επιτυχία, είναι ένα σοβαρό πλήγμα για τους κοινούς εχθρούς μας. Είναι επίσης μια ενίσχυση στον αγώνα μας, ενάντια στην ισραηλινή κατοχή». Θα συνεχίσουμε, τόνισε, τον πατριωτικό μας αγώνα δίπλα στον κοινωνικό σας αγώνα, ενάντια στους εχθρούς των λαών, ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα. Οι αγώνες σας και οι αγώνες των αδικημένων λαών θα νικήσουν.

Ο Ριζίκ Φουάντ

Οταν η νιότη συναντά τον αγώνα, η ελπίδα δεν μπορεί παρά να δυναμώνει...

«Ο γάμος του δολαρίου και του ευρώ φέρνει πόλεμο, φτώχεια και δυστυχία. Ο γάμος αυτός γίνεται πάνω στις πλάτες των λαών, των πολλών που παράγουν τον πλούτο, αλλά τους τον κλέβουν οι λίγοι μέσα από τα χέρια τους... Φτάνει πια!». Πρόκειται για σκέψεις που δημιουργούσε συνειρμικά το άρμα με την τούρτα που είχε πάρει από νωρίς τη θέση του στο Πεδίον του Αρεως απέναντι από εκείνο που απεικόνιζε το φίδι του ιμπεριαλισμού να κυκλώνει την υδρόγειο, αλλά τελικά να το πνίγει το γερό χέρι της εργατικής τάξης. Και λίγο παρακάτω παρακολουθούσε τα πάντα ο www.hafies.com, ένα ομοίωμα του γνωστού «Ζέπελιν». Αλλά αυτοί οι «ξεροκέφαλοι» οι κομμουνιστές δεν πτοούνται... Εντυσαν φορτηγά κι αυτοκίνητα με τα αιτήματά τους για μόρφωση, δουλιά, υγεία, ασφάλιση, δικαιώματα, ζωή.

Εκφράζοντας τα αισθήματα όλων, η Αλ. Παπαρήγα, τόνισε: «Η καρδιά μας βρίσκεται στη Γάζα, στη Ραμάλα, στη Βαγδάτη, αλλά και στην Καμπούλ, σε όλες τις περιοχές της Γης όπου ο ιμπεριαλισμός σκοτώνει, δολοφονεί. Στο Κόσσοβο και στη Βοσνία. Στο Λίβανο, στη Συρία και το Ιράν, που βρίσκονται στο στόχαστρο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αλλά και της ΕΕ. Στην Κούβα, στη Βενεζουέλα, σε όλη τη Λατινική Αμερική, στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας. Στην Κύπρο, στην Τουρκία, σε όλες τις γειτονικές χώρες που έζησαν τον πόλεμο και τις συνέπειές τους. Αγανακτούμε για τα μεγάλα προβλήματα των λαών της Αφρικής, στο Νταρφούρ του Σουδάν, στη Νιγηρία. Είμαστε μαζί με τις εκατοντάδες χιλιάδες Αμερικανούς που βγαίνουν στους δρόμους, για να σταματήσει ο βρώμικος πόλεμος στο Ιράκ».

Και στηλίτευσε τις ελληνικές κυβερνήσεις αναφερόμενη στα έργα και τις ημέρες τους: «Ξέρουμε καλά και από πρώτο χέρι ποιος είναι ο ρόλος των ελληνικών κυβερνήσεων, απέναντι στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα των κεφαλαίων και των όπλων. Στα λόγια διακηρύσσουν την ειρήνη, έβαλαν την υπογραφή τους, μαζί με άλλες κυβερνήσεις, στο κείμενο της Ολυμπιακής Εκεχειρίας. Η υπογραφή τους είναι επιταγή χωρίς αντίκρισμα.

Η Ελλάδα και μία, και δύο, και τρεις φορές έχει γίνει ορμητήριο και βάση ανεφοδιασμού στον πόλεμο, ενώ Ελληνες στρατιώτες και αξιωματικοί συμμετέχουν στο στρατό κατοχής, εκτός των συνόρων, στα Βαλκάνια, στο Αφγανιστάν.

Οταν μιλάνε για ειρήνη, ένα πράγμα έχουν στο νου τους, τη σιγή νεκροταφείου για το λαϊκό κίνημα. Στηρίζουν τις ιμπεριαλιστικές συμφωνίες ειρήνης, που γράφονται με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών. Τις συμφωνίες υποταγής και εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων, εκχώρησης εδαφών. Στηρίζουν τις προσαρτήσεις εδαφών, τα αποσχιστικά κινήματα, έχουν υπογράψει την αλλαγή συνόρων.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ: Στη συμμετοχή στον πόλεμο, στη διανομή των αγορών και των σφαιρών επιρροής, είτε γίνεται με τα κεφάλαια είτε με τον πόλεμο, τη βία, το εμπάργκο.

Επαγρύπνηση! Οι ΗΠΑ απαιτούν να σταλούν Ελληνες στρατιώτες και αξιωματικοί στο Ιράκ, ενώ η κυβέρνηση είναι σύμφωνη να μεταφερθεί το ελληνικό Σώμα στο Αφγανιστάν στην εμπόλεμη περιοχή.

Καμία πειθαρχία στις αποφάσεις υπέρ του πολέμου και της βίας σε βάρος των λαών. Δε χύνουμε το αίμα μας για τους ιμπεριαλιστές, δεν είμαστε συνένοχοι στο έγκλημα κατά των λαών».

Οπως τόνισε: «Δε φθάνει η διαμαρτυρία και η δυσαρέσκεια, δε φθάνει η οργή και η αγανάκτηση. Διαζύγιο χρειάζεται από την πολιτική και τα ιδεολογήματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, του ΣΕΒ και των άλλων οργανώσεων του μεγάλου κεφαλαίου.

Αυτοί που υποφέρουν, πρέπει να εγκαταλείψουν κάθε ελπίδα, κάθε αυταπάτη ότι μπορεί να προκύψει κάτι καλό είτε από το ΠΑΣΟΚ είτε από τη ΝΔ. Οι καυγάδες τους δεν αφορούν τα λαϊκά συμφέροντα, κοντράρονται για το ποιος θα είναι στο τιμόνι της διακυβέρνησης.

Καμία ανοχή στα ψέματα ότι η Ελλάδα είναι και θα γίνει πιο ισχυρή όσο πιο πολύ συμμορφώνεται με τις απαιτήσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Ισχυρή Ελλάδα για μας είναι ο λαός να κάνει κουμάντο, να απολαμβάνει τους καρπούς του μόχθου του, να έχει σταθερή δουλιά, ελεύθερο χρόνο, δωρεάν υπηρεσίες, δικαίωμα στην ανάπαυση και στην αναψυχή.

Ισχυρή θα γίνει η Ελλάδα, όταν ως χώρα διαχωρίσει τη θέση της από τις επιλογές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Οταν ανοιχτά περάσει στη συμμαχία με τους λαούς και τις δυνάμεις που αντιστέκονται στον ιμπεριαλισμό, στον πόλεμο και την κρατική βία. Οταν διώξει από τα εδάφη της τις αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις, όταν οι εξοπλισμοί υπηρετούν την άμυνα και την ακεραιότητα της χώρας.

Το κρίσιμο ζήτημα είναι πώς ο λαός θα κατακτήσει δύναμη τέτοια που θα του δίνει τη δυνατότητα να αποσπά κατακτήσεις, να τις σιγουρεύει και να τις διευρύνει. Πώς θα γίνει δυνατός τελικά να νικήσει.

Το αν θα λυθούν και πότε, σε ποια φάση τα προβλήματα ή όχι είναι ζήτημα συσχετισμού δύναμης. Με τους σημερινούς συσχετισμούς στο Κοινοβούλιο, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά και στο λαϊκό κίνημα περιορίζονται απελπιστικά, εξανεμίζονται οι ελπίδες, για να βελτιωθεί η ζωή των εργαζομένων. Χάνεται πολύτιμος χρόνος.

Οι συσχετισμοί δεν αλλάζουν με ξόρκια, οι συσχετισμοί αλλάζουν, ανατρέπονται με την πρόοδο της ταξικής πάλης, με την κοινωνικοπολιτική συμμαχία, με την υιοθέτηση μιας διαφορετικής πολιτικής σε ριζική εναντίωση με τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό.

Τι περιμένουν οι εργαζόμενοι, όσο εμπιστεύονται συνδικαλιστικές ηγεσίες και παρατάξεις, που έχουν αναλάβει εργολαβικά να πείσουν τους εργαζόμενους ότι μια επιλογή έχουν, να παζαρεύουν όπως - όπως και με τουφεκιές στον αέρα πόσα και πότε θα τα χάσουν;».

«Δύναμη - υπογράμμισε η Αλ. Παπαρήγα - ο λαός θα αποκτήσει όταν εξασφαλιστεί ενότητα δράσης της εργατικής τάξης και συμμαχία της εργατικής τάξης με τους ΕΒΕ και γενικά τους αυτοαπασχολούμενους που υποφέρουν, με τη μικρομεσαία αγροτιά, με τη νεολαία και τις γυναίκες. Οταν στις ηγεσίες των κινημάτων αυτών βρεθούν άνθρωποι πραγματικά πρωτοπόροι, αφιλοκερδείς, ατρόμητοι, έτοιμοι για θυσίες.

Οταν κλείνουν εργοστάσια, όταν απολύονται εργαζόμενοι, πρέπει να έχουν τη συμπαράσταση του κλάδου, όλων των κλάδων, αλλά και των μικρομεσαίων και της αγροτιάς. Να μην ανεχόμαστε διαιρέσεις και υποδιαιρέσεις, όπου και αν δουλεύει ο εργάτης και ο υπάλληλος, ανεξάρτητα αν υπάρχουν διαφορές στην αμοιβή. Τα προβλήματα είναι κοινά, ο εχθρός ο ίδιος.

Οταν ο αγρότης βλέπει την ΑΤΕ να του κάνει κατάσχεση, όταν χάνει τη γη του, όταν βλέπει απούλητο το προϊόν του, πρέπει να έχει χέρι βοήθειας από την εργατική τάξη και τους μικρομεσαίους.

Οι επαγγελματοβιοτέχνες και έμποροι πρέπει να δουν ότι ο πιο μεγάλος και δυναμικός σύμμαχός τους είναι η εργατική τάξη, αλλά και η φτωχή αγροτιά.

Η νεολαία και οι γυναίκες να νιώσουν στην πράξη ότι ο πολυτιμότερος σύμμαχός τους είναι το κίνημα της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Το ίδιο και οι επιστήμονες, διανοούμενοι».

«Δύναμη - συνέχισε η ομιλήτρια - ο λαός θα αποκτήσει όταν ρίξει στο καλάθι των αχρήστων τις ονομαζόμενες αυτάρεσκα εκσυγχρονιστικές και ανανεωτικές προτάσεις, και προβάλλει αιτήματα και στόχους πάλης με βάση τις σύγχρονες και πραγματικές ανάγκες του.

Οταν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και το μεγάλο κεφάλαιο παζαρεύουν, αν θα δώσουν αύξηση μισό ή ένα ευρώ την ημέρα, εμείς πρέπει να τους πούμε καθαρά, δεν κάνουμε πίσω από τα 1.200 ευρώ κατώτερο μισθό και 960 ευρώ κατώτερη σύνταξη. Γιατί δεν πάει άλλο, να παίρνουμε μισθούς, μεροκάματα και συντάξεις που η αγοραστική τους ικανότητα μας φέρνει 24 χρόνια πίσω.

Οταν στην ΕΕ γίνεται συζήτηση για να παραταθεί ο εργάσιμος χρόνος, για να πάμε σε βδομάδα μέχρι και 55 ώρες, εμείς ζητάμε 7ωρο - 35ωρο με πλήρη μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα και κατάργηση της ελαστικής εργασίας. Γιατί, η παραγωγικότητα έχει ανέβει, γιατί εργαζόμενος δίχως ελεύθερο χρόνο δε ζει ανθρώπινη ζωή, δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος.

Οταν μιλάνε για άνοδο της ανταγωνιστικότητας, εμείς τους θυμίζουμε ότι στο βωμό του κέρδους, της εντατικοποίησης έχουν συμβεί χιλιάδες εργατικά ατυχήματα. Κι όταν μιλάνε για κράτος δικαίου, το δικό μας μυαλό πάει στα θύματα των εφοπλιστών, όπως είναι οι νεκροί του "Σαμίνα", στα θύματα των σεισμών από την ασυνειδησία της εργοδοσίας, στα θύματα της "Ρικομέξ" και της "Φαμάρ". Στα θύματα του Ολυμπιακού Χωριού, του Μετρό, και τόσα άλλα.

Οταν τα όρια συνταξιοδότησης τα πήγαν στα 65 και 67 χρόνια και σκέπτονται να τα φθάσουν ακόμα και στα 69 ή τα 71, εμείς ζητάμε να βγαίνουν οι άνδρες στη σύνταξη στα 60 και οι γυναίκες στα 55, γιατί η τεχνολογική πρόοδος επιτρέπει να βγαίνουμε νωρίτερα στη σύνταξη.

Οταν η κοινή αγροτική πολιτική της ΕΕ και οι συμφωνίες στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου οδηγούν σε αδιάθετα εμπόρευμα όπως είναι το στάρι, το ρύζι, η σταφίδα, το βαμβάκι, τα φρούτα, και πολλά άλλα προϊόντα, όταν οι τιμές είναι εξευτελιστικές για τον αγρότη και ακριβές για τον καταναλωτή, τότε εμείς διεκδικούμε σύστημα προστασίας του εισοδήματος, με έγκαιρη διάθεση της παραγωγής, με τιμές και επιδοτήσεις που να διασφαλίζουν βιώσιμο εισόδημα, σύνταξη 400 ευρώ κατώτερη, συνταξιοδότηση στα 60 για τους αγρότες και στα 55 για τις αγρότισσες. Διεκδικούμε να σταματήσουν οι εισαγωγές, να πάψει η διατροφική εξάρτηση του λαού.

Οταν οδηγούν τους μικρομεσαίους κάτω από τα όρια επιβίωσης, ή στη χρεοκοπία και την ανασφάλεια, εμείς διεκδικούμε βιοτεχνικά πάρκα με κρατική χρηματοδότηση, φορολόγηση με βάση τα πραγματικά έσοδα, ενιαίο 48ωρο εβδομαδιαίο, και Κυριακή αργία.

Οταν τα κόμματα εξουσίας δίνουν τα χρήματα των εργαζομένων στην εργοδοσία για 4ωρα προσωρινής απασχόλησης των ανέργων και αυτά μάλιστα θεωρούνται ως μέτρα κατά της ανεργίας, εμείς διεκδικούμε, με τα σημερινά δεδομένα, επιδότηση των ανέργων, χωρίς τις προϋποθέσεις που ισχύουν στο 80% των 1.200 ευρώ κατώτατου μισθού. Διεκδικούμε ο χρόνος ανεργίας να υπολογίζεται ως χρόνος εργασίας. Να παγώνει η πληρωμή δανείων για τους ανέργους και τους απολυμένους.

Οταν χάνουν το χρόνο τους συζητώντας, τάχα, το δίκαιο σύστημα μετεγγραφών, όταν ανοίγουν το δρόμο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, όταν και τυπικά καταργούν τη δημόσια Παιδεία, αρχίζοντας με χαράτσια, εμείς διεκδικούμε αποκλειστικά δημόσιο σύστημα Παιδείας, και ούτε μια επιχειρηματική δραστηριότητα στο χώρο. Αύξηση δαπανών για την Παιδεία στο 15% του κρατικού προϋπολογισμού. Δωρεάν στέγαση και σίτιση των φοιτητών - σπουδαστών, κατάργηση διδάκτρων στα ΙΕΚ.

Οταν ανοίγουν τις πόρτες στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες στο σύστημα Υγείας, όταν αφήνουν τα ελλείμματα στα νοσοκομεία και τα ασφαλιστικά ταμεία, εμείς διεκδικούμε η υγεία να παρέχεται δωρεάν, να μην κοστίζει ούτε ένα ευρώ σε κρατήσεις, να μην υπάρχει καμία ιδιωτική μονάδα στον τομέα της Υγείας.

Οταν οι κύριοι και οι κυρίες των κομμάτων εξουσίας και της ΕΕ μιλάνε για την ισοτιμία και τις ποσοστώσεις των γυναικών, όταν μιλάνε για ευκαιρίες στις γυναίκες για απασχόληση, εμείς διεκδικούμε πλήρη κανονική δουλιά για τις γυναίκες, πλήρη προστασία της μητρότητας. Η ισοτιμία της γυναίκας είναι κενό πουκάμισο, όταν τους προσφέρονται 4ωρα προσωρινής απασχόλησης με μισθούς επιδόματα.

Οταν μιλάνε για τη μεγάλη επιτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων, εμείς αρνούμαστε να πληρώσει έστω και ένα ευρώ ο εργαζόμενος για χάρη τους.

Οταν υπερηφανεύονται για τα μεγάλα έργα, εμείς τους λέμε ότι οι εργαζόμενοι έχουν ένα μόνο δικαίωμα, να μην πληρώνουν διόδια, να έχουν δωρεάν εισιτήριο τις πρωινές ώρες και μειωμένο τις υπόλοιπες. Μεγάλα έργα χρειάζονται, για το λαό, αντισεισμικής θωράκισης, διαχείρισης του νερού, αποχετευτικά, αντιπλημμυρικά, έργα λαϊκής στέγης. Εργα για την αποκατάσταση και τη διαφύλαξη του περιβάλλοντος.

Και όταν μιλάνε για δημοκρατία, εμείς παλεύουμε, για να καταργηθούν οι καμεροχαφιέδες, οι τρομονόμοι, η παρέμβαση των Ενόπλων Δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας».

«Το λαϊκό κίνημα - κατέληξε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ - να περάσει στην επίθεση στην Ελλάδα, να πάρει μέρος πιο ενεργά στις διεθνιστικές αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Με ενιαία δράση, με προωθημένους στόχους και αιτήματα, κόντρα στα συμφέροντα του μονοπωλιακού κεφαλαίου, κόντρα στον ιμπεριαλισμό, είτε είναι αμερικανικός, είτε ευρωπαϊκός, με σχέδιο και αποφασιστικότητα.

Δε φθάνει αυτό. Πρέπει να σπάσουμε τις αλυσίδες της μοιρολατρίας και της αυταπάτης. Το μπορούμε.

Δύο επιλογές έχουν οι εργαζόμενοι: Η μια είναι να υποφέρουν, κάνοντας συνεχώς θυσίες που τις αποφασίζουν οι επάνω. Η άλλη είναι να επιλέξουν τη θυσία και την προσφορά που απαιτεί η προσπάθεια, για να δυναμώσει το λαϊκό κίνημα, να γίνει γιγάντιο και αποτελεσματικό. Εμείς έχουμε διαλέξει το δρόμο των θυσιών που έχουν όφελος για το λαό, που έχουν προοπτική.

Ο λαός έχει δικαιώματα, δε θέλει φιλανθρωπίες.

Καμία ανοχή στους ενόχους. Καμία ανοχή στους συναινετικούς».