Με τη συγκομιδή, ωστόσο, μόνο των υποκειμενικών αδυναμιών και ελλείψεων του Κόμματος και των αντικειμενικών δυσκολιών - γνωστών τοις πάσι προ πολλού - το άρθρο έκλινε προς διαπιστώσεις που αναιρούν την παραπάνω επιδίωξη. Γιατί τη θεωρεί ως «καθήκον αφάνταστα δύσκολο και σύνθετο» (υπογρ. Π.Α.), επικαλούμενο και τις «συνθήκες κρίσης του κομμουνιστικού κινήματος και αντεπίθεσης των δυνάμεων του κεφαλαίου».

Αλλά, αυτούς τους εύκολα χρησιμοποιούμενους και από άλλους αρθρογράφους μας προσδιορισμούς, το ΚΚΕ και το διεθνές κομμουνιστικό, εργατικό και λαϊκό κίνημα πολλές φορές τους μετάλλαξε στο αντίθετό τους, κατορθώνοντας το ...ακατόρθωτο. Μερικοί συνειρμοί που τους προκαλούν παρόμοιοι χαρακτηρισμοί ή προσδιορισμοί, μας το θυμίζουν. Αν, λόγου χάρη, συγκρίνουμε τις σημερινές συνθήκες που ζούμε στην Ελλάδα με τις αντίστοιχες που ζει ο περικυκλωμένος και απειλούμενος καθημερινά από τον αμερικανο-ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό λαός της Κούβας, ποιο παραθετικό επίθετο ή επίρρημα θα βάζαμε για να χαρακτηρίσουμε το 45χρονο, ως τώρα, έπος του στην αντίσταση ενάντια στην «υπερδύναμη» της πάνοπλης βαρβαρότητας; `Η, μήπως ήταν λιγότερο σκληρές οι συνθήκες, μέσα στις οποίες το διαλυμένο, σμπαραλιασμένο, φυλακισμένο και κουτσουρεμένο ΚΚΕ, με τους λίγους δραπέτες από τα ξερονήσια και άλλους επιζήσαντες από τη φονική φασιστική βασιλομεταξική δικτατορία συντρόφους, κάτω από το ζυγό της τριπλής ξένης ναζιστικής και φασιστικής κατοχής και των ελληνόφωνων συνεργατών της στην «κυβέρνηση», κατόρθωσε όχι μόνο να ανασυγκροτηθεί, αλλά φτάνοντας στην πρωτοπορία, να συνεγείρει την τεράστια πλειοψηφία του λαού μας, ενώνοντας στις γραμμές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΕΠΟΝ - ΕΘΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ τους πατριώτες όλων των πολιτικών παρατάξεων, απομονώνοντας την ολιγάριθμη φασιστική απόχρωση; Και ήταν, μήπως, η «έφοδος στον ουρανό» των μποσλεβίκων ρομαντικός περίπατος στις τραγουδισμένες όχθες του Νέβα; Οταν η δράκα εκείνη των ηρώων, σε σύγκριση με την υπερεκατοντάδα εκατομμυρίων της Ρωσίας, αλλά με την επιδοκιμασία και συμπαράσταση της πλειοψηφίας τους, ανέτρεψε τη θεωρούμενη τότε κραταιά τσαρική αυτοκρατορία; `Η, μήπως, μέσα στις απίθανες σε δραματικότητα και τραγικότητα συνθήκες κατάρρευσης των ΚΚ στο κέντρο, στα περιφερειακά κέντρα του κομμουνιστικού κινήματος, της αποστασίας της ηγεσίας τους και της συνακόλουθης ανατροπής του σοσιαλισμού στην Ευρώπη, δεν ήταν άθλος του ΚΚΕ που βρήκε τη δύναμη να μη διαλυθεί και να ανασυγκροτηθεί, αποδείχνοντας ότι το ανέφικτο μπορεί να γίνει εφικτό;

Από την άποψη αυτή, όταν αντίκρισα τον τίτλο του άρθρου, τα αντανακλαστικά μου αντέδρασαν αυτοστιγμεί. Απόρησα. Γιατί, το πρόβλημα, του τι κόμμα θέλουμε και χρειαζόμαστε, έχει λυθεί σταθερά, προς τη σωστή κατεύθυνση στο 14ο Συνέδριο και αναπτύχθηκε στα επόμενα συνέδριά του. Και με νέο Καταστατικό που επιδίωκε, ακριβώς, με τις αυστηρά διατυπωμένες απαιτήσεις του, να προλάβει και να αποδυναμώσει τους ρυθμούς της επερχόμενης χαλάρωσης που ακολούθησε μετά τις οδυνηρές εξελίξεις στις εντός και εκτός της ΕΣΣΔ χώρες.

Ενώ όμως το άρθρο στην ανάπτυξή του, με το πώς διεξέρχεται το όλο θέμα, μετριάζει κάπως την απορία, ωστόσο, με τη μαζική παράθεση μόνο των υποκειμενικών αδυναμιών και ελλείψεων στο Κόμμα δεν οπλίζει τους κομμουνιστές με τις προκύπτουσες από την εξέλιξη των γεγονότων αντικειμενικές δυνατότητες για συνένωση και ενιαία οργάνωσή τους προς άνοδο των λαϊκών αγώνων. Εν όψει, μάλιστα, της μάχης που οσονούπω θα δώσει το ΚΚΕ στο Συνέδριό του, ενάντια στον ταξικό αντίπαλο, αντιπαραθέτοντας τις δικές του με τις θέσεις της αντιλαϊκής πλευράς. Και, αντιπαρερχόμενο το άρθρο τα τόσα πολλά τρωτά του «εξαγριωμένου, από την κρίση και αδιέξοδά του καπιταλισμού», περιορίζεται από άποψη διαλεκτικής προσέγγισης και λογικής, μόνο σ' αυτή τη φρασούλα. Τα τρωτά του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, ο οποίος, αντί να φαίνεται ικανοποιημένος και ψύχραιμος ή νηφαλιότερος, λόγω των «επιτυχιών» του που διατυμπανίζει, είναι τόσα που δεν μπορεί να κρύψει τον πανικό του, που τον προκαλούν οι αλυσιδωτές διαμαρτυρίες, αντιστάσεις, κινητοποιήσεις και εξεγέρσεις λαϊκών μαζών, σε πολλά σημεία του πλανήτη μας, παρά τα συνεχώς αναπροσαρμοζόμενα, επί το αντιλαϊκότερο, κατασταλτικά του μέτρα, τους ατεκμηρίωτους και με παραγκωνισμένο τον ΟΗΕ προληπτικούς πολέμους.

Οι εξόφθαλμες αποτυχίες του στο Ιράκ, Αφγανιστάν, στην Παλαιστίνη, Κούβα, Βενεζουέλα, Κολομβία, Ουρουγουάη, οι απεργίες και αναταραχές των ανέργων και εργαζόμενων σκλάβων του στις ευρωπαϊκές χώρες αποδείχνουν φρούδες τις ελπίδες του ιμπεριαλισμού να βάλει στη γωνία την εργατική τάξη και να ξοφλήσει με την επαναστατική πρωτοπορία της για να κατασιγάσει την παγκόσμια κατακραυγή, κατά της παγκοσμιοποίησής του, που επωάζει την επερχόμενη γενική και ριζοσπαστικότερη αντιιμπεριαλιστική επανάσταση. Δεν του έφτασε το αίμα των λαών που νιαγαρηδόν έχυσε στους δύο παγκόσμιους πολέμους του και στους αναρίθμητους τοπικούς στον 20ό αιώνα. Η χιτλερικής προέλευσης Νέα Τάξη Πραγμάτων του πασχίζει σήμερα να εγκλωβίσει και τους λαούς της Ευρώπης, κατά το παράδειγμα των ΗΠΑ, στο μασκοφορεμένο με ημιφασιστικές διατάξεις Ευρωσύνταγμα, για να συνεχίσει νομότυπα τις αντιλαϊκές ανομίες της.

Ετσι, σήμερα, το χάσμα ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και τους λαούς βαθαίνει και διευρύνεται και τον αποκαλύπτει σαν τον χειρότερο και επικινδυνοδέστερο εχθρό τους. Από την ύπαρξη και τα εγκλήματά του απειλείται αυτή η ίδια η υπόσταση του ανθρώπινου γένους και του πολιτισμού του, αν και δύσκολα αρθρώνεται η λέξη πολιτισμός, όσο διαρκεί ακόμα η καπιταλιστική βαρβαρότητα με την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και της σφαγής ανθρώπων από ανθρώπους!

Σ' αυτή την τραγωδία καλείται και πάλι να δώσει τέλος, και μπορεί να το κάνει, μόνο ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός, το κοινωνικό σύστημα που θα εξασφαλίσει σιγουριά στη ζωή για όλους τους ανθρώπους του μόχθου και να την αναγάγει στα υψηλότερα επίπεδα του πραγματικά ολοκληρωμένου πολιτισμού.

Η απόπειρα του αμερικανοΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού, σε συνεργασία με την κυβέρνηση της ΝΔ και της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, να επιχρυσώσουν τους μεταλλαγμένους, σε παγκόσμια υπερκερδοφόρα εμποροπανήγυρη, Ολυμπιακούς Αγώνες, ξεριζώνοντας τον αρχαίο πολιτισμικό χαρακτήρα και το κάλλος τους, αποκάλυψε περισσότερο το πρόσωπό του. Οι εκπρόσωποι των πολυεθνικών εταιριών, με τους ομογάλακτους αυτόχθονες παρτενέρ τους επιδόθηκαν, στο τέλος τους, σε απίθανες απολαύσεις λόγω των άφθονων ευκαιριών και επιδαψιλεύσεων που τους πρόσφεραν οι «ξένιοι άρχοντες», διασπαθίζοντας το χρήμα του λαού και στους έξωθεν προσκαλεσμένους, ως την ηδυπαθή, μάλιστα, ικανοποίηση και των λειτουργούντων υπό συνεχή διέγερση ενδοκρινών αδένων τους, σ' ένα απερίγραπτο και έξαλλα προκλητικό ξεφάντωμα, όπως έδειξε η TV σε στιγμιαίο καρέ από το μεγαλοπρεπέστερο, προφανώς, εκείνο στη βίλα της πλουτογόνου Γαλιάντρας - προέδρου της «Αθήνα - 2004», με επακόλουθο την πυρκαγιά από τα πολυάριθμα φαντασμαγορικά πυροτεχνήματά της στο γύρω χώρο της Φιλοθέης. Χωρίς καμιά συνέπεια για τους αλαζόνες - νταβατζήδες και εμπρηστές...

Από τα ελάχιστα αυτά τρωτά, αμαρτίες, εγκλήματα, τις αδυναμίες και την κρίση του ιμπεριαλισμού και στο ελλαδικό προτεκτοράτο του, δε φαίνεται και τόσο «αφάνταστα δύσκολο και σύνθετο το καθήκον» της ανατροπής αυτού του Αγους και της προέκτασής του στην Ελλάδα. Η παράφορη έπαρση της εξουσίας, που, κατά τη ρήση του Σαίξπηρ, χωρίς τη συνείδηση από τη δύναμη, ποτέ δε μακροημέρευσε τη ζωή των δορυκτητόρων.

Παρίσης Αγγελίδης

ΚΟ Καλαμαριάς - Θεσσαλονίκη

Αγαπητοί σύντροφοι,

Οι Θέσεις νομίζω ότι εκφράζουν τη σύγχρονη πραγματικότητα και τις ανάγκες της, αντικειμενικές και υποκειμενικές και γι' αυτό, ασφαλώς συμφωνώ μαζί τους.

Εκτιμώ ότι υπάρχει ένα σπουδαίο επιχείρημα που θα μπορούσε να εκφραστεί και μέσα από το κείμενο των Θέσεων. Αυτό είναι: «Η μετάβαση της κοινωνίας στο σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό είναι ζήτημα επιβίωσης της ανθρωπότητας, του πλανήτη ολόκληρου, του ανθρώπινου πολιτισμού».

Τα τεράστια τεχνολογικά επιτεύγματα και οι κατακτήσεις της επιστήμης βρίσκονται στα χέρια των καπιταλιστών. Στα χέρια μιας εγκληματικής συμμορίας συμφερόντων των μονοπωλίων. Μιας δράκας κατόχων των μετοχών τους, αδίστακτων για την αύξηση των κερδών τους, αδιάφορων για κάθε τι άλλο, απάνθρωπων στην πράξη και στις διαθέσεις, καταστρεπτικών έναντι του κέρδους για οτιδήποτε και οποιονδήποτε διεκδικεί τη ζωή του.

Κάθε τι που εφευρίσκεται ή ανακαλύπτεται όχι μόνο δε χρησιμοποιείται για την εξυπηρέτηση των αναγκών του ανθρώπου, ώστε να αποτελεί πρόοδο, αλλά γίνεται όπλο στα χέρια των νεοταξιτών καπιταλιστών για την παραγωγή κέρδους με οποιοδήποτε ανθρώπινο ή φυσικό κόστος. Εργαλεία που θα θεράπευαν θανατηφόρες ασθένειες, γίνονται πολεμικά όπλα. Μηχανές που θα βελτίωναν τις συνθήκες εργασίας, γίνονται μηχανισμοί καταπίεσης (ρομποτική). Η χημεία αντί για σωτήρια φάρμακα χρησιμεύει στο να παράγει δηλητήρια για τον αφανισμό μας (ναρκωτικά - ασφυξιογόνα κλπ.). Ανακαλύψεις και επινοήσεις που θα βοηθούσαν όλο τον κόσμο, γίνονται «πατέντες» στα χέρια επιχειρηματιών, που μόνο αυτοί μπορούν να τις κατέχουν «νόμιμα» και να θησαυρίζουν απ' αυτές (π.χ. ιατρικά μηχανήματα). Η παιδεία αντί να διαπλάθει και να μορφώνει, παράγει «αναλώσιμο» ισοπεδωτικά ομοιόμορφο εργατικό «υλικό». Οι επικοινωνίες και τα ΜΜΕ αντί για μέσα πληροφόρησης και ενημέρωσης, γίνονται μέσα χειραγώγησης και απομόνωσης. Το αυτοκίνητο καταντάει τελικά μέσο αυτοκαταστροφής του χρήστη του. Η ίδια η εργασία, από πηγή ζωής και ελευθερίας, μετατρέπεται στα χέρια τους σε διαδικασία εξαθλίωσης.

Κάθε τι που θα ανακούφιζε τον εργαζόμενο άνθρωπο, στα χέρια του κεφαλαίου χρησιμοποιείται για την εξόντωσή του.

Ομοίως και η Φύση. Κάτω από τον μηχανισμό της υπεράντλησης των πόρων καταστρέφεται, μολύνεται. Οι πάγοι στους Πόλους λιώνουν! Τα δάση εξαφανίζονται, οι θάλασσες και τα ποτάμια μολύνθηκαν και γέμισαν ραδιενεργά απόβλητα, τα υπόγεια ύδατα είναι τοξικά. Οι επιπτώσεις απ' τις κλιματικές αλλαγές είναι τεράστιες, τα φυτά και τα έμβια είδη εξαφανίζονται. Τα τρόφιμα μεταλλάχτηκαν κι έγιναν «Γενετικά τροποποιημένα προϊόντα». Το Διάστημα μολύνθηκε κι αυτό με χιλιάδες διαστημικά κατάλοιπα. Σε λίγο, εκτός από νεράκι θα μας πουλάνε και αέρα «κοπανιστό», για να πάρουμε ανάσα σε φιάλες μιας χρήσης, οικολογικές (εκεί τους πιάνει ο πόνος). Οι λεγόμενες ασθένειες της εποχής μας είναι κι αυτές προϊόντα της καπιταλιστικής κοινωνίας και του τρόπου «ζωής» της (στρες - καρδιοπάθειες - καρκίνος κλπ). Η πλήρης απομάκρυνση των εργαζόμενων από τη φύση, από την επαφή με τη γη, με τη θάλασσα, με τα δέντρα, από την ανατολή και δύση του ήλιου, από τα φυσικά φαινόμενα, από τον ανοιχτό ουρανό, τον καθαρό αέρα, η διαβίωση μέσα στα σπιρτόκουτα των πολυκατοικιών, η αποξένωση μεταξύ τους, είναι κι αυτά εγκληματικά παράγωγα του κεφαλαιοκρατικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας.

Πόσο ακόμα μπορεί η Γη, η ανθρώπινη κοινωνία, τα Οικοσυστήματα, να αντέξουν σε μια τέτοια κατάσταση;

Σε τι ελπίζουν λοιπόν, τι προσδοκούν οι εργαζόμενοι απ' την καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας, εκτός από ιμπεριαλιστικούς πολέμους συμφερόντων και τον παραπάνω όλεθρο;

Αυτές δεν είναι οι παροχές του καπιταλισμού; Αυτά δε ζούμε όλοι μας;

Και ποια να είναι η λύση; Να πάμε πίσω στη φεουδαρχία, δε γίνεται.

Να μείνουμε στα ίδια, όπως προσπαθεί η πλουτοκρατία; πάλι δε γίνεται, θα πεθάνουμε.

Τι γίνεται λοιπόν; Μήπως αυτό που προτείνει σήμερα το ΚΚΕ και το οποίο είναι στην κατεύθυνση ανατροπής της παραπάνω ζοφερής πραγματικότητας;

Ας αναρωτηθούμε προβληματιζόμενοι όλοι. Ιδίως αυτοί που με την ψήφο τους νομιμοποιούν και παρέχουν άλλοθι στη δολοφονική δράση των καπιταλιστών.

Νομίζω ότι θα πρέπει να τονιστεί το επείγον πλέον ζήτημα επιβίωσης του πλανήτη, η οποία μπορεί να υπάρξει μόνο στο σοσιαλισμό και στον κομμουνισμό. Τότε που όλα θα δουλεύουν για το γενικό συμφέρον. Η εργατική τάξη μαζί με την απελευθέρωση από την εκμετάλλευση, θα γλιτώσει τον πλανήτη και από τον καπιταλιστικό αφανισμό.

Λυκούργος Μποζίκης

Αχτίδα 7ου-1ο

ΚΟΒ Αμπελοκήπων