Τρεις νέες ταινίες βγαίνουν από σήμερα στις αίθουσες. Μια γαλλική, η «Αμελί», τρυφερή και γλυκιά σαν μέλι. Μια αμερικάνικη με τίτλο «Ο πλανήτης των πιθήκων», περιπέτεια επιστημονικής, λεγόμενης, φαντασίας. Ο θεατής της ίσως θα πρέπει να «διαβάσει», όχι την επιφάνειά της, αλλά το υπέδαφός της. Γιατί αυτόν ακριβώς τον καιρό υπαρκτοί «σωτήρες» κάνουν πόλεμο «εξανθρωπισμού» του «πιθήκων» που κατοικούν το Αφγανιστάν. Η τρίτη ταινία παρ' ότι αυστραλέζικη, με το θέμα της πολύ αμερικανοφέρνει...

Ο Μαρκ Ριντ φυλακίζεται έπειτα από τη σύλληψή του για μια απαγωγή, την οποία ονειρευόταν και σχεδίαζε από παιδί. Λίγα χρόνια αργότερα, ελεύθερος στους δρόμους της Μελβούρνης, θα προσπαθήσει να γίνει το πρότυπο του εγκληματία με ένα ανατριχιαστικό μείγμα χιούμορ, βίας και παρανοϊκής συμπεριφοράς.

Το «Chopper» βασίζεται στην μπεστ - σέλερ αυτοβιογραφία «From the inside» του πιο διάσημου Αυστραλού εγκληματία Μαρκ «chopper» Ριντ, την οποία έγραψε, μεταξύ άλλων βιβλίων, κατά τη διάρκεια της πολυετούς φυλάκισής του. Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Αντριου Ντομινίκ, με σαφείς επιρροές από Κιτάνο και Ταραντίνο, έχει αποσπάσει βραβείο καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και αντρικής ερμηνείας στη χώρα του.

Το βράδυ της 13ης Αυγούστου 1997, καθώς αναγγέλλεται στην τηλεόραση ο θάνατος της Λέιντι Ντι, συμβαίνει κάτι που αλλάζει για πάντα τη ζωή της. Ανακαλύπτει στο μπάνιο της ένα κρυμμένο κουτί με παλιές φωτογραφίες και παιδικά παιχνίδια. Θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να βρει και να το παραδώσει στον ιδιοκτήτη του.

Εκτοτε, ως θηλυκός Δον Κιχώτης, αποφασίζει να αφιερώσει όλη της την ενέργεια, για να προσφέρει ευτυχία σε όσους την έχουν ανάγκη.

Η Αμελί κλείνει το μάτι στα πιο τρυφερά παιδικά μας όνειρα και μας προτρέπει να ακολουθήσουμε την αγάπη, που μπορεί να αλλάξει τη μοίρα της ζωής μας. Είναι η ενσάρκωση της καλοσύνης και της αισιοδοξίας. Στον κόσμο της, οι λεπτομέρειες ορίζουν την ουσία κι η προσφορά αμείβεται με έρωτα.

Μετά το κανιβαλιστικό «Ντελικατέσεν», την «Πόλη των χαμένων παιδιών» και το σκοτεινό «Αλιέν: Η Αναγέννηση», ο Ζαν - Πιερ Ζενέ κάνει μια βαθιά ανθρώπινη και τρυφερή ταινία.

Δημιουργός που δίνει ιδιαίτερη προσοχή στην αισθητική άποψη, ο Ζενέ παρουσιάζει ένα Παρίσι αγνώριστο, «καθαρισμένο» από οτιδήποτε δεν ακολουθεί την ψυχολογία της Αμελί. Δεν υπάρχουν αμάξια στους δρόμους, γκράφιτι στους τοίχους, διαφημιστικά πόστερ, σκουπίδια, τίποτε παράταιρο... Ολοι οι χώροι είναι ψηφιακά επεξεργασμένοι ώστε να θυμίζουν εικόνες από τα κόμικ του Ταρντί. Ο Ζενέ πειραματίζεται με ετερόκλητα είδη και στιλ, ενορχηστρώνοντάς τα μοναδικά κάτω από τη σκηνοθετική του μαστοριά.

Η ταινία είχε πρωτοφανή απήχηση στη Γαλλία, κόβοντας τον εξωφρενικό αριθμό των 7.000.000(!!!) εισιτηρίων. Και θεωρείται ήδη το φαβορί για το Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.

Επενδύστε στην αγάπη της Αμελί... Αλλωστε, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ξεκινήσει κανείς την ημέρα του από ένα γλυκό χαμόγελο στον καθρέφτη της χαμένης του αθωότητας.

Ο Λίο θα ηγηθεί μιας ομάδας ανθρώπων - επαναστατών στον αγώνα τους απέναντι στους αυταρχικούς και αλαζονικούς πιθήκους.

Πρόκειται για το ριμέικ της ομώνυμης ταινίας του 1968, του Φράκλιν Σάφνερ, βασισμένο στο κλασικό μυθιστόρημα του Πιερ Μπουλ «Ο πλανήτης των πιθήκων».

Δυστυχώς, για πρώτη φορά σε ταινία του Μπράρτον, η μυρουδιά του ποπ κορν παρενόχλησε τα υπογάστριά μας και τα ανθρακούχα αναψυκτικά απέσπασαν τα αισθητήριά μας.

Αυτό δε σημαίνει ότι δε μας άρεσε ο «Πλανήτης των Πιθήκων».

Ο Τιμ Μπάρτον, προικισμένος εικονοπλάστης, με κυρίαρχο το αγαπημένο του σκοτάδι, χρησιμοποίησε μια από τις πιο εντυπωσιακές ομάδες ταλαντούχων ανθρώπων και υπέγραψε μαζί τους μια αψεγάδιαστη τεχνικά ταινία. Η σκηνοθεσία, τα σκηνικά, τα εφέ κι ένα από τα καλύτερα μακιγιάζ που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στον κινηματογράφο αναδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο τον πλανήτη των πιθήκων.

Το πρόβλημα ξεκινά από τα επίπεδα.

Αυτή τη μοναδική ικανότητα που έχει ο Μπάρτον να επικοινωνεί με το φόβο, να μας φιλιώνει με το υπερφυσικό και να δημιουργεί σκοτεινούς κόσμους όπου οι σκιές ανασαίνουν, εδώ απουσιάζει παντελώς.

Ο Μπάρτον, ακολουθώντας τη μοίρα του πρωταγωνιστή του - Λίο Ντέιβιντσον - προσέκρουσε στον πλανήτη Χόλιγουντ και κατέληξε σκλάβος του κυρίαρχου είδους των δολαριομανών παραγωγών του.

Πρώτο μεγάλο θύμα το σενάριο. Το στόρι εξαντλείται σε χιλιοειπωμένα κλισέ της πάλης του καλού με το κακό. Η εξέλιξή του είναι οικεία και προβλέψιμη, οι πίθηκοι μοιάζουν απελπιστικά με τους ανθρώπου κι ο πρωταγωνιστής είναι ένας δήθεν φανατικός χαρακτηριστικός τύπος «Ράμπο», «σωτήρας», του οποίου τα μπράτσα παίζουν τον πρώτο λόγο. Δεν είναι ειρωνικό την ίδια στιγμή που ο Μπάρτον υπογράφει μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες όλων των εποχών, η φύση του «Ακέφαλου καβαλάρη» να ησυχάζει μακαρίως μονοδιάστατη;