Στην ιδεολογική παρέμβαση που εκτυλίσσεται με στόχο την πολιτική συνείδηση των νέων από τα παιδικά ακόμη χρόνια τους, σημαντική θέση κατέχουν τα ζητήματα των «νέων τεχνολογιών» και ειδικότερα των τεχνολογιών πληροφοριών και επικοινωνιών.

Η μυθοποίηση αυτού του τεχνολογικού «θαύματος» κρύβει την ταξική του διάσταση και το γεγονός πως δεν είναι παρά προέκταση της νοητικής δύναμης του ανθρώπου, φυσικό αποτέλεσμα της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Αποσκοπεί να κρύψει την αλήθεια, ότι με την αύξηση της παραγωγικότητας που επιφέρει, θα μπορούσε να οδηγήσει στη μείωση της μονότονης, επαναλαμβανόμενης δουλιάς και του εργάσιμου χρόνου κι ότι σε συνθήκες καπιταλισμού χρησιμοποιείται αντίθετα, για την αύξηση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, στο εργοστάσιο και στο γραφείο.

Η φετιχοποίηση των «έξυπνων» ηλεκτρονικών συσκευών, κυρίως μέσα από το διαφημιστικό κύκλωμα, αξιοποιεί την έλξη της νεολαίας προς κάθε τι καινούριο, για να αποπροσανατολίσει και παράλληλα να περάσει τα καταναλωτικά πρότυπα, που φέρνουν περισσότερα κέρδη στο κεφάλαιο.

Η θετική στάση των νέων απέναντι στις τεχνολογίες πληροφοριών και επικοινωνίας πηγάζει από την τάση καινοτομίας και αναζήτησης που τους διακατέχει. Για το κεφάλαιο, η τάση αυτή πρέπει να παραμένει περιορισμένη στο πλαίσιο που επιτρέπει τη διαιώνιση του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Κεντρικό ρόλο στην υποδούλωση και την πνευματική καταπίεση της νέας γενιάς, πριν ακόμα ωριμάσει κοινωνικά βγαίνοντας στην παραγωγή, διαδραματίζει η Παιδεία. Το ελληνικό αστικό κράτος (κυρίως επί διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ) προχώρησε κάποια μέτρα εισαγωγής της πληροφορικής στα σχολεία, «ως μέσο και ως αντικείμενο μάθησης», αλλά απέχει πολύ από το να έχει ολοκληρώσει την προσπάθειά του. Πρόκειται για μέτρα υλοποίησης των κατευθύνσεων της ΕΕ περί «ηλεκτρονικής μάθησης», δηλαδή ενός «γρήγορου τρόπου εκμάθησης με μειωμένο κόστος» και, σε τελευταία ανάλυση, για μέτρα αναπροσανατολισμού της Παιδείας στην παροχή δεξιοτήτων, στη λογική της απασχολησιμότητας. Απώτερος στόχος είναι η αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής οικονομίας και όχι το ανέβασμα του επιπέδου της εκπαίδευσης και η προσαρμογή στις αλλαγές που τάχα επιβάλλουν οι νέες τεχνολογίες.

Σε πολλές περιπτώσεις τα κυβερνητικά μέτρα εκφυλίστηκαν σε απλή προώθηση προϊόντων των πολυεθνικών κατασκευής λογισμικού και των ελληνικών εταιριών συναρμολόγησης ηλεκτρονικών υπολογιστών. Ξετυλίχτηκαν πολύ πιο αργά απ' ό,τι ήθελαν οι κυβερνήσεις, συνήθως λόγω των ελλείψεων σε αίθουσες και προσωπικό. Η υλικοτεχνική υποδομή και η υποτυπώδης κατάρτιση των εκπαιδευτικών στη στοιχειώδη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών, πέρα από κάθε υποτιθέμενη εφαρμογή τους για παιδαγωγικούς σκοπούς, απορρόφησε σημαντικό μέρος των ευρωενωσιακών κονδυλίων και της ελληνικής κρατικής συμμετοχής.

Στο σπίτι, η ενασχόληση των παιδιών με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές καθορίζεται κυρίως από την επίδραση των γενικότερων ιδεολογημάτων γύρω από την τεχνολογία πάνω στους γονείς και την προσπάθεια των γονιών να εξοπλίσουν καλύτερα τα παιδιά τους για το δύσκολο εργασιακό και κοινωνικό περιβάλλον που θα αντιμετωπίσουν όταν βγουν στην παραγωγή. Στη βάση της στάσης τους βρίσκεται η λεγόμενη «κοινή λογική», που διαμορφώνεται υπό αυτές τις συνθήκες. Οι υπολογιστές εξαπλώνονται παντού, θα είναι αναλφάβητο ένα σημερινό παιδί που δε θα ξέρει τη χρήση τους, υποστηρίζει μια από τις διαδεδομένες πλάνες, που ωθεί αρκετούς γονείς να προσπαθήσουν να εξοικειώσουν τα παιδιά τους με τον εικονικό κόσμο της πληροφορικής, πριν προλάβουν να εξοικειωθούν με το φυσικό κόσμο. Λες και όσοι έγιναν επαγγελματίες του χώρου της πληροφορικής πριν από δεκαετίες είχαν μεγαλώσει παρέα με το πληκτρολόγιο...

Συχνά, οι γονείς αυτοί πιέζουν και για τη διδασκαλία πληροφορικής στα σχολεία. Νομίζουν ότι με τη χρήση υπολογιστών που μπορεί να μάθουν τα παιδιά τους στο Δημοτικό, το Γυμνάσιο ή ακόμα και το Λύκειο, θα γίνουν «ειδικοί» και ευελπιστούν ότι σε κάθε περίπτωση αυτή η ενασχόληση θα είναι θετικό εφόδιο για την επαγγελματική σταδιοδρομία τους. Το λιγότερο, λένε, το παιδί μου ίσως παρακινηθεί να ασχοληθεί με κάτι χρήσιμο, αντί να τριγυρνάει από δω κι από κει, με αμφίβολες παρέες.

Οδηγός για την επαφή των παιδιών με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές μπορεί να είναι μόνο η επιστήμη: Η παιδαγωγική και η ψυχολογία. Η εκμάθηση του χειρισμού τους, πριν φτάσουν τα παιδιά στο κατάλληλο επίπεδο ωριμότητας, πριν αναπτύξουν αφηρημένη σκέψη, μπορεί να λειτουργήσει ανασταλτικά και αποπροσανατολιστικά στη γνωστική, ψυχική και κοινωνική τους ανάπτυξη. Η κοινωνικοποίηση, απαραίτητη διαδικασία για την ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού, μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την επαφή με άλλους ανθρώπους, όχι με μηχανές.

Οι περισσότεροι υπέρμαχοι της γρήγορης και σε βάθος χρήσης υπολογιστών στο σχολείο δεν εξηγούν πώς αυτή συνταιριάζεται με τις φάσεις της ψυχολογικής ανάπτυξης και ωρίμανσης του παιδιού. Προσπαθούν να πείσουν με το «επιχείρημα» ότι όποιος δε βάζει τους υπολογιστές στην εκπαίδευση, είναι οπισθοδρομικός, την ίδια ώρα που οι αίθουσες των σχολείων της ελίτ στις ΗΠΑ δεν έχουν υπολογιστές μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας, παρά μόνο στα γραφεία των εκπαιδευτικών. Αντίθετα, γεμάτες υπολογιστές είναι οι αίθουσες των παρακατιανών σχολείων, που τώρα γίνεται προσπάθεια να δημιουργηθούν και στη χώρα μας (αξιολόγηση - κατηγοριοποίηση σχολείων, «ευέλικτη ζώνη» κλπ).

Οσο για το «τρένο της τεχνολογίας», αυτό το κυνηγούν οι κεφαλαιούχοι για να πετύχουν μεγαλύτερο κέρδος. Οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς πρέπει να φροντίσουν ώστε το «τρένο» να υπηρετήσει τα παιδιά τους, όχι να τα «πατήσει».

Η πληροφορική πρέπει να είναι εναλλακτικό μέσο διδασκαλίας δίπλα στα παραδοσιακά και όχι το κυρίαρχο μέσο, που υποκαθιστά την αλληλεπίδραση με το δάσκαλο, τη φυσική παρατήρηση, που αποστασιοποιεί το μαθητή από το φυσικό κόσμο, κλείνοντάς τον σε έναν κόσμο εικονικής πραγματικότητας και γι' αυτό πιο εύκολα ελέγξιμης από το κεφάλαιο.

Τα παιδιά δεν πρέπει να γίνουν χειριστές - «γρανάζια» μηχανών. Η σωστή εισαγωγή της πληροφορικής στα σχολεία χρειάζεται μελέτη, όχι βιαστικές και καθοδηγούμενες από τις πολυεθνικές κινήσεις. Η πρακτική εφαρμογή χωρίς θεωρητική ανάλυση και ενοποιητική θεωρία μάθησης για οποιοδήποτε γνωστικό αντικείμενο έχει τραγικές συνέπειες.

Το καπιταλιστικό σύστημα θέλει τους εκπαιδευτικούς αναπόσπαστο τμήμα του βασικού ιδεολογικού μηχανισμού του. Οι πιο συνειδητοποιημένοι ταξικά - και ανάμεσα σ' αυτούς οι εκπαιδευτικοί που έχουν ήδη συσπειρωθεί στο ΠΑΜΕ - αντιμετωπίζουν σήμερα αυξημένα καθήκοντα. Οσον αφορά την πληροφορική στην εκπαίδευση χρειάζεται να προχωρήσουν από το στάδιο της αποκάλυψης των αντιδραστικών στοχεύσεων που μεθοδεύονται, από το στάδιο των σκέψεων και προβληματισμών για το τι πρέπει να γίνει, σε μια επεξεργασμένη αντίληψη και ένα συνεκτικό σύνολο προτάσεων για το σήμερα, αλλά και το αύριο της λαϊκής εξουσίας. Μέσα από το ταξικό μέτωπο, μέσα στους συλλόγους, να αντιπαραθέσουν αυτή την αντίληψη και τις προτάσεις στους οπαδούς των φιλομονοπωλιακών αντιλήψεων, να μπουν αποφασιστικά στην ιδεολογική διαπάλη που διεξάγεται, παροτρύνοντας εκπαιδευτικούς και γονείς που αβασάνιστα ακολουθούν το συρμό να επανεκτιμήσουν τη θέση και τη στάση τους.

Αν πρόκειται να συμβάλλουμε στην ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης των νέων ανθρώπων, στην κατάκτηση αντιμονοπωλιακού, αντιιμπεριαλιστικού και τελικά αντικαπιταλιστικού κοινωνικού και πολιτικού προσανατολισμού, δεν μπορούμε να προχωράμε με τον «αυτόματο πιλότο» αντιμετώπισης της επίθεσης της αστικής τάξης. Πρέπει να εμβαθύνουμε στην ουσία, αλλά και στις ιδιαιτερότητες των μέτρων που παίρνουν οι κυβερνήσεις της, να απαντήσουμε ένα προς ένα στα επιχειρήματά τους και να βγούμε επιθετικά παρουσιάζοντας το δικό μας σχέδιο και πρόγραμμα στόχων, σε τελευταία ανάλυση την οπτική και την προοπτική που προκύπτει από τη δική μας κοσμοθεωρία, ολοκληρωμένα και ξεκάθαρα. Ετσι, που σε κάθε νέο, αλλά και σε κάθε γονιό και κάθε εκπαιδευτικό, να παρουσιάζεται σαν δυνατή επιλογή η εικόνα του αυριανού κόσμου, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, με απελευθέρωση της εκρηκτικής δύναμης της νεολαίας και της υπόλοιπης κοινωνίας, που δε θα γερνάει πρόωρα στο μυαλό και στο σώμα, σαν αποτέλεσμα της οικονομικής και πνευματικής καταπίεσης του κεφαλαίου. Μιας κοινωνίας, που θα βάζει τις νέες τεχνολογίες και όλα τα μέσα παραγωγής στην υπηρεσία των παραγωγών του πλούτου και των παιδιών τους.

Σταύρος Ξενικουδάκης

ΚΟΒ «Ριζοσπάστη»

Διάβασα τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ, για την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη με θέμα: «Η δράση του Κόμματος για τα προβλήματα της Νεολαίας. Η στήριξη της ΚΝΕ». Σύντροφοι, οι Θέσεις είναι σωστές, τα προβλήματα πολλά. Είναι σε όλα τα κόμματα. Γι' αυτό η πλειοψηφία παίρνει ενεργό μέρος σε διαδηλώσεις - συλλαλητήρια - απεργίες - καταλήψεις κλπ. Αλλά όταν έρθει η ώρα, στην κάλπη, ψηφίζουν τα κόμματά τους. Γι' αυτό το Κόμμα χρειάζεται σωστή ενημέρωση για όλη αυτή την κατάσταση που ζούμε σήμερα μετά από την ανατροπή της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων Λαϊκών Δημοκρατιών πριν από 15 χρόνια.

Διάβασα στο ένθετο σελ. 2: Γράφει, τα τελευταία 15 χρόνια που σημαδεύτηκαν και σημαδεύονται ακόμα από τις συνέπειες της αντεπανάστασης και της προσωρινής υποχώρησης του εργατικού κινήματος. Δεν πείθουμε μ' αυτά τη νεολαία, πολύ περισσότερο το λαό. Οταν λέμε σημαδεύτηκαν, πρέπει να εξηγήσουμε τι και πώς. Κι όταν λέμε αντεπανάσταση, πρέπει να πούμε ποιοι είναι αντεπαναστάτες, τα ονόματά τους. Πέρασε μισός αιώνας και δεν είπαμε ποιοι είναι αυτοί οι αντεπαναστάτες, από ποια χρονιά έγινε το ξεκίνημα της ανατροπής, ποιος και πώς ολοκλήρωσε την ανατροπή. Ερωτώ: Γιατί; Η ΚΕ του Κόμματος έχει καθήκον να εξετάσει την κατάσταση που διαμορφώθηκε με το θάνατο του Ι. Β. Στάλιν, στο ΚΚΕ και το ΚΚΣΕ από το 1955 έως το 1981.

Κι από το 13ο Συνέδριο έως το 17ο γενικά θετική η πορεία του ΚΚΕ. Σύντροφοι, μετά την ανατροπή της Σοβιετικής Ενωσης η ζημιά στο Κόμμα είναι μεγάλη και γενικά στο εργατικό κίνημα. Πολλοί αριστεροί αγωνιστές και πρώην μέλη του Κόμματος, αγωνιστές του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ να είναι εγκλωβισμένοι στο ΠΑΣΟΚ και στα άλλα μικρά κόμματα (Συνασπισμός) κι άλλα που δεν είναι στη Βουλή. Κάνω έκκληση στους αγωνιστές, αριστερούς να εγκαταλείψουν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα και να ενισχύσουν τους συνδυασμούς που υποστηρίζει και στηρίζει το ΚΚΕ στις ερχόμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές.

Για εκείνη την περίοδο των πενήντα χρόνων πολλά μπορώ να γράψω. Σελίδες όλων αυτών των γεγονότων και για τις αλλαγές που έγιναν σε όλη την ανθρωπότητα. Το Κόμμα πρέπει να εξετάσει λάθη του παρελθόντος της τότε ΚΕ, με την 6η Ολομέλεια που σήμερα δεν είναι κανείς από αυτούς. Αλλοι πέθαναν κι άλλοι πήγαν σε ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμό, που γι' αυτούς τους αποστάτες δε λέμε τίποτα. Το ισχυρό όπλο του ΚΚΕ είναι η κριτική και αυτοκριτική. Να δούμε το προχτές - χτες - και σήμερα, να κριτικάρουμε λάθη του παρελθόντος.

Σύντροφοι, το ΚΚΕ έχει τηλεόραση, ράδιο, τον «902» να αφιερώσει μια ώρα, το «Ριζοσπάστη» μια σελίδα κάθε Κυριακή, ράδιο, ένθετα κλπ. κατά περιόδους από το 1903 έως το 1991. Το ΝΤΙ-ΒΙ-ΝΤΙ «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα» και άλλα προηγούμενα, είναι καλά να τα βάζει ο «902», γιατί πολλοί δεν έχουν συσκευή.

Θα περιοριστώ χρονικά - ονομαστικά σε κάθε περίοδο. Πρώτον: πώς ήταν η ζωή του ρωσικού λαού έως το 1917. Δεύτερο: Τι άλλαξε με την Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση το 1917 έως το 1953. Τρίτο: Τι έγινε μετά το θάνατο του Ι. Β. Στάλιν και από το 1955 έως το 1991, το Φλεβάρη του 1956 το 20ό Συνέδριο, διάσπαση του ΚΚΣΕ του ΚΚΕ με τις ρεβιζιονιστικές αποφάσεις. Στο Συνέδριο ο Νίκος Ζαχαριάδης διαφώνησε και μετά το Μάρτη συνήλθε η 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ, διαγράφτηκε ο Ζαχαριάδης και με τη συναίνεση του Χρουτσόφ στέλνεται εξορία. Εδώ θέλω να εκφράσω τη λύπη μου για την άδικη εξορία του Νίκου Ζαχαριάδη, διότι στάθηκε πιστός στα ιδανικά του ΚΚΕ. Μετά από τους Χρουτσόφ - Μπρέζνιεφ - Γιέλτσιν - Γκορμπατσόφ με την περίφημη Περεστρόικα ολοκληρώθηκε η ανατροπή το 1991 και σήμερα οι ΗΠΑ και ο Μπους είναι παγκόσμιοι τρομοκράτες. Με τις παραπάνω σκέψεις κι απόψεις πιστεύω να συμβάλω και εγώ στις εργασίες της Συνδιάσκεψης της ΚΕ του ΚΚΕ και εύχομαι καλές επιτυχίες με καινούριο αίμα στο Κόμμα και από τις δημοτικές - νομαρχιακές εκλογές, να είναι πιο ενισχυμένο ισχυρό στη Βουλή και στο λαό.

Αθανάσιος Λάμπρου

Διάβασα με προσοχή τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για τη Νεολαία. Με κάθε μετριοφροσύνη, αποπειρώμαι να σας στείλω μερικές σκέψεις μου, γιατί το εγχειρίδιο με τις Θέσεις δεν αφήνει και πολλά περιθώρια άλλων λεπτομερειών, εκτός από τη δουλιά που πρέπει να γίνει για την παραπέρα επεξεργασία τους, τη διάδοσή τους σε όσο μπορούμε πιο πλατιά λαϊκά στρώματα, την οπωσδήποτε απόλυτη ανάγκη για την εκλαΐκευσή τους και αφομοίωσή τους και από μας και από τον υπόλοιπο κόσμο.

Οι Θέσεις τούτες που 'χω μπροστά μου είναι αναντίρρητα μεστές απόψεων σύγχρονων, ρεαλιστικών και φαίνεται η καθαρότητα της πολιτικής σκέψης του ΚΚΕ. Εμείς οι παλαιότεροι οφείλουμε να συγχαρούμε και να ευχαριστήσουμε το Κόμμα που μας κάνει και μας να νιώθουμε πιο νέοι και δίνει στους ΚΝίτες και στην άλλη νεολαία έναν μπούσουλα σύγχρονης σκέψης και οδηγητικές γραμμές για τη δράση τους που αφορά στο μέλλον τους.

Αλλά ποιο άλλο κόμμα νοιάζεται πραγματικά για το μέλλον της νεολαίας μας εκτός του KKE; Η Μαρξιστική και Λενινιστική φιλοσοφία, σκέψη και κατ' επέκταση πολιτική δράση και μόνο αυτή έχει διαχρονικότητα και το διάνυσμά της κατευθύνεται πάντα προς το μέλλον. Τα άλλα συστήματα είναι, εκτός από όλα τα άλλα κακά που έχουν, ευκαιριακά, στατικά, έχουν τη φιλοσοφία μόνο του κέρδους, ενώ ο κομμουνισμός έχει στο νου του την παγκόσμια κοινωνία του ουμανισμού. Αυτά έχουν στο νου τους τον ιμπεριαλισμό, δηλ. κάτι από μη παραπάνω από κατάσταση ζούγκλας. Πολύ μεγάλη λοιπόν η προσφορά του ΚΚΕ, το ενδιαφέρον του για τη Νεολαία.

Γιατί πρέπει, ή μάλλον αποτελεί αναγκαιότητα, η συνεργασία παλαιών και νέων γενεών; Γιατί, κατά τη γνώμη μου πάντα, ό,τι δείχνει η ίδια η ζωή είναι πολύτιμος οδηγός. Η λεγόμενη εμπειρία δεν καθιστά τον άνθρωπο ντε και καλά συντηρητικό. Ισα - ίσα η αντικειμενική γνώση των πάσης φύσης φαινομένων φυσικών, κοινωνικών, πολιτικών κλπ. κάνει τον άνθρωπο πιο σωστό στην παραπέρα δράση του και είναι αυτό που λέμε, ότι πρέπει να διδασκόμαστε από το παρελθόν και να προσβλέπουμε με αγωνιστικότητα και αισιοδοξία στο μέλλον. Να με συγχωρέσετε για τον παραπάνω βερμπαλισμό αλλά όπως είπα ένα - ένα το κάθε κεφάλαιο των Θέσεων δίνει από μόνο του προτάσεις, κατευθύνσεις και λύσεις, έστω και πού και πού, δυνητικές, λόγω και του παράγοντα άνθρωπος. Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, ο ΚΝίτης -και ΚΝίτισσα - πιστεύω, ότι ξέρει τι κουβαλάει πάνω του, τι ιστορία έχει η ΚΝΕ και πόση δύναμη, πόσες απαλλαγές από ανθρώπινες αδυναμίες, πόσο κόπο πρέπει να διαθέσει για να καταφέρει να οδηγήσει και ο ίδιος τα πράγματα σε μια κοινωνία ισότητας, δίκαιη και κατ' αρχήν να απαλλάξει την εργατική τάξη από τους παλιούς και δυστυχώς και καινούργιους, μετά την προσωρινή υποχώρηση του σοσιαλισμού, δυνάστες.

Η κομμουνιστική ιδεολογία χρήζει η ίδια υπέρτατης δύναμης χαρακτήρα και πρέπει να 'ναι κάποιος έτοιμος να τη δεχτεί, αλλιώτικα είναι μοιραία η κατάληξη στον οπορτουνισμό, φαινόμενο πολύ επικίνδυνο και χειρότερο ακόμη και από τους ατόφιους εχθρούς του κομμουνισμού όπως οι σοσιαλδημοκράτες και οι καθαροί νεοφιλελεύθεροι.

Να προσέχουμε πάντα τη σοσιαλδημοκρατία και τον οπορτουνισμό, γιατί αποτελούν κερκόπορτες. Ποτέ οι παραπάνω δύο απόψεις - γιατί ιδεολογίες δεν είναι - δεν ήταν σύμμαχοι και φίλοι της εργατικής τάξης. Κοσμοϊστορικά γεγονότα και μάλιστα πολύ μεγάλα θόλωσαν τα πράγματα - όπως πόλεμοι κ.λπ. και τους έδωσαν την ευκαιρία να ξεγελάσουν τον κόσμο. Τώρα τους βλέπουμε πεντακάθαρα. Ολοι τους, πλην κομμουνιστών, κατατρώγουν τα δίκαια της εργατικής τάξης και δείχνουν άσβεστο μίσος κατ' αυτής και επιχειρούν να ξαναγράψουν την Ιστορία και να κατασυκοφαντήσουν τη μεγάλη σοσιαλιστική επανάσταση του 1917 και τα πανανθρώπινα επιτεύγματά της. Ο ιμπεριαλισμός ποτέ δεν είπε: α, τι καλά παιδιά που είναι όσοι μιλούν για τάχα εκδημοκρατισμούς και άλλες ανοησίες, όργανά του τα κάνει.

Στην πορεία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και πριν και μετά, κάθε χαραμάδα που άνοιγε είτε από λάθος είτε σκόπιμα στο σοσιαλιστικό ιστό δεν το θεώρησαν αλλαγή και πρόοδο αλλά ευκαιρία για να τρυπώσουν μέσα στο σώμα του σοσιαλισμού και να τον κατασπαράξουν.

Από θεωρητική σκοπιά όλη η νεολαία, φίλοι ΚΝίτες και ΚΝίτισσες, αφού δεν έχει μπει μέσα στην παραγωγή ανήκει εν δυνάμει και ντε φάκτο στην εργατική τάξη.

Αρα κανονικά, πρέπει να μην είναι πολύ δύσκολο να πλησιαστεί ο κάθε νέος και να του δοθεί να καταλάβει, ότι η πορεία της ζωής του στον καπιταλισμό θα 'ναι ένας διαρκής αγώνας για στοιχειώδη επιβίωση, ή ούτε αυτό, γιατί στην περιβόητη κοινωνία της πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς κανένας πλην του ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο, παρά κυριαρχεί η ασυδοσία του κεφαλαίου. Σ' αυτή τη βάρβαρη μορφή εκμετάλλευσης υπάρχει η δύναμη παρέμβασης των κομμουνιστών και κύρια των νέων, για να σπάσει το αντιλαϊκό πλέγμα της κεφαλαιοκρατίας.

Είναι αδιανόητη η μικρή και η χαλαρή σύνδεση του κομμουνιστή νεολαίου με τη Μαρξιστική Λενινιστική ιδεολογία στη θεωρία και την πράξη. Αρα για να 'χουμε δυνάμεις ανανέωσης του ανθρώπινου δυναμικού μας πρέπει οι νεολαίοι μας να 'χουν βαθιές και στέρεες ιδεολογικές βάσεις. Το Κόμμα ξέρει πώς επιτυγχάνεται αυτό. Τα πολλά παραδείγματα εγκατάλειψης της κομμουνιστικής ιδέας κατά τη γνώμη μου δεν οφείλονται σε μη αποδοχή του Κόμματος. Αυτό είναι άλλοθι. Οι περισσότεροι φεύγουν γιατί ακριβώς, ήταν τουλάχιστον ρηχοί αποδέκτες του Μαρξισμού, καιροσκόποι, ωφελιμιστές και κύρια είναι η υποσυνείδητη ικανοποίηση που δίνει σε πολλούς να είχαν και αυτοί κάποτε το μεγαλείο που δίνει η ιδιότητα του κομμουνιστή. Ετσι τους βλέπουμε ενώ έχουν καταντήσει κορυφαίοι αμύντορες και πολλές φορές κεκράκτες του καπιταλισμού να επικαλούνται για υποστύλωση της κατρακύλας τους και το ότι κάποτε ήταν και αυτοί «αριστεροί».

Ο καπιταλιμπεριαλισμός εκμεταλλεύεται και χρησιμοποιεί τις πιο ακραίες μορφές των ανθρώπινων αδυναμιών αλλά και τις συνήθεις. Φτάνω στο σημείο να πιστεύω ότι π.χ. η καταπολέμηση των ναρκωτικών είναι ελεγχόμενη από τα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Ο ναρκομανής δεν τους ζητεί δουλιά, δε διεκδικεί, δεν πάει στις διαδηλώσεις τούς αφήνει ήσυχους.

Τα κοινωνικά πρότυπα που δίνουν στις νεολαίες, τα αστικά κόμματα είναι μελετημένα ό,τι χειρότερο σκαρφιστούν. Κύρια μέσα από τα ΜΜΕ και γενικά ο πλασαρισμένος τρόπος ζωής. Δίνουν μεροκάματο 20 ευρώ και τους λένε: πάρτε μ' αυτά κινητά τηλ., αυτοκίνητα, μιμηθείτε τους γιους των βιομηχάνων, σας δίνουμε και πλαστικό χρήμα. Υστερα οι συνέπειες έρχονται γάντι. Το χειρότερο. Εξαρτημένα και υποδουλωμένα στους κάθε λογής εκμεταλλευτές άτομα. Ατομα εκτός μάχης, του χεριού τους. Του χεριού τους κύρια πολιτικά.

Δράττομαι της ευκαιρίας να πω και κάτι περί του περιλάλητου ρεαλισμού, από ένα άρθρο του παλιού μου «συνλαμπράκη» στο περιοδικό ΑΡΔΗΝ, του Γιώργου Καραμπελιά. Λέει κάπου ότι το μόνο κόμμα που ανθίσταται καθαρά και με συνέπεια είναι το ΚΚΕ, αλλά ακόμη δεν είναι ο λόγος του ρεαλιστικός. ΙΣΑ-ΙΣΑ! Τώρα το ΚΚΕ, είναι ρεαλιστικότερο που δεν είναι διατεθειμένο να την ξαναπάθει και δεν αφήνει τρύπες με την πολιτική του και την τακτική του, ώστε να βρουν ευκαιρίες οι εποφθαλμιούντες κάθε φύσης και να το διαλύσουν. Και τότε χωρίς ΚΚΕ... Χωρίς ΚΝΕ... τι γίνεται;

Επομένως, η ΚΝΕ είναι η ελπίδα και η φωτιά που σιγοκαίει, που πρέπει, να γίνει πιο λαμπερή φλόγα για την καλυτέρευση του μέλλοντος της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων σωματικά ή πνευματικά.

Γι' αυτό εγώ που δεν έχω παράπονο από τη δράση της ΚΝΕ, από ό,τι μπορώ να καταλάβω, από δω την Κέρκυρα που ζω, πανελλαδικά λέω: Ας προσπαθήσουμε ακόμη λίγο παραπάνω. Μαζί και από κοντά και το Κόμμα. Δε θεωρώ σωστό να μετατραπώ εδώ σε δάσκαλο ινστρούχτορα. Ο κάθε ΚΝίτης και ΚΝίτισσα ξέρουν τι πρέπει και τι μπορούν να κάμουν. Οι Θέσεις του ΚΚΕ για τη νεολαία και την ΚΝΕ είναι ένα πλήρες, βαθυστόχαστο, άξιο συγχαρητηρίων πόνημα που θα οδηγήσει τη συνδιάσκεψη σε πολύ χρήσιμα συμπεράσματα και αποτελέσματα, που θα καθοδηγήσει στην πορεία το κόμμα και την ΚΝΕ στους σωστούς δρόμους του αγώνα για να φτάσουμε στην αρχή του δρόμου που οδηγεί στο νέο κόσμο, τον κόσμο του σοσιαλισμού στην πανανθρώπινη κοινωνία της μη εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Καλή επιτυχία. Ζήτω η ΚΝΕ.

Ανδρές Σούφης

Γιατρός, π. Δήμαρχος Γλυφάδας