Αυτή την περίοδο οι αγρότες της χώρας δέχονται συντριπτικό πλήγμα, καθώς οι τιμές σε σιτάρι, καλαμπόκι και βαμβάκι έχουν κατρακυλήσει σε επίπεδα που δεν τους δίνουν εισόδημα επιβίωσης και δεν τους επιτρέπουν να συνεχίσουν να παράγουν, με βάση και τη μεγάλη αύξηση του κόστους παραγωγής. Είναι χαρακτηριστικό ότι το καλαμπόκι πουλιέται στα 14 - 17 λεπτά το κιλό, ενώ πέρυσι πουλιούνταν από 27 έως 32 λεπτά το κιλό. Μειωμένες είναι οι τιμές και στα σιτηρά, όπου στο σκληρό σιτάρι από 40 έως 45 ευρώ/κιλό που ήταν πέρυσι, έπεσαν στα 28 - 30 λεπτά/κιλό, φέτος. Γύρω στα 30 - 35 λεπτά το κιλό φαίνεται να διαμορφώνεται η φετινή τιμή του βαμβακιού - πολύ χαμηλότερη από πέρυσι που έφτασε και ξεπέρασε τα 42 λεπτά το κιλό - ενώ υπάρχει ο κίνδυνος οι πρόσφατες βροχοπτώσεις να υποβαθμίσουν ποιοτικά την παραγωγή κι έτσι η τιμή να πέσει κι άλλο.

Ανάλογα προβλήματα αντιμετωπίζουν και οι παραγωγοί άλλων αγροτικών προϊόντων - λαδιού, οπωροκηπευτικών, οσπρίων, κ.ά. - καθώς οι τιμές που διαμορφώνονται στην αγορά είναι πολύ χαμηλές και δεν καλύπτουν τα αυξημένα έξοδα καλλιέργειας. Για παράδειγμα, στο λάδι η τιμή έπεσε κι άλλο πριν καν αρχίζει να μαζεύεται η νέα παραγωγή. Εφτασε το έξτρα παρθένο λάδι να πέσει στα 2,40 ευρώ το κιλό ενώ πέρυσι τέτοια εποχή ήταν γύρω στα 3 ευρώ. Και το ερώτημα είναι όταν βγει η νέα παραγωγή από Νοέμβρη, πού θα πάει η τιμή;... Δραματική παραμένει η κατάσταση για τους κτηνοτρόφους όπου το κόστος παραγωγής όλο κι ανεβαίνει, ενώ οι τιμές παραγωγού σε γάλα και κρέας έπεσαν τα προηγούμενα χρόνια και παραμένουν καθηλωμένες.

Η μείωση των τιμών έχει να κάνει με την καθιέρωση εξευτελιστικών τριτοκοσμικών τιμών παγκοσμίως, προκειμένου να κερδοσκοπούν ανελέητα οι πολυεθνικές και οι βιομηχανίες τροφίμων και σ' αυτό συμβάλλουν και ο ΠΟΕ και η ΚΑΠ. Υπ' αυτές τις συνθήκες γιατί ένας έμπορας να αγοράσει ελληνικό καλαμπόκι με 25 λεπτά το κιλό, για παράδειγμα, όταν μπορεί να το βρει και να το εισαγάγει με 14 λεπτά το κιλό; Γιατί να μην εκβιάσει τους Ελληνες παραγωγούς για να το πάρει στην ίδια ή και σε πιο χαμηλή τιμή; Είναι εμφανές πως οι παραγωγοί έχουν αφεθεί να είναι έρμαια στα χέρια των εμποροβιομηχάνων - πολυεθνικών. Οι δασμοί στις εισαγωγές, που μπορούσαν να προσφέρουν μια προστασία στην εγχώρια παραγωγή και να συγκρατήσουν κάπως τις τιμές παραγωγού, έχουν καταργηθεί στην πράξη στο όνομα των συμφωνιών του ΠΟΕ και των σκοπιμοτήτων της ΕΕ.

Από την άλλη, η ΕΕ εδώ και χρόνια έχει τσακίσει τις τιμές παρέμβασης, που επίσης μπορούσαν να προσφέρουν μια ελάχιστη προστασία στους παραγωγούς. Με την παρέμβαση όταν οι τιμές των προϊόντων δέχονταν ασφυκτικές πιέσεις από την αγορά, η Κοινότητα αγόραζε ποσότητες σε υποφερτές τιμές, προκειμένου να εξομαλυνθεί κάπως η κατάσταση. Εδώ και μια δεκαετία περίπου η παρέμβαση άρχισε σκοπίμως να εκφυλίζεται. Ως ψευτοάλλοθι προβλήθηκε η ιδιωτική αποθεματοποίηση, που στην πράξη τίποτα δεν προσέφερε στους παραγωγούς. Με τη νέα ΚΑΠ η παρέμβαση σχεδόν εξαφανίστηκε και με τον έλεγχο υγείας της νέας ΚΑΠ δε μένει τίποτα πλέον, με εξαίρεση μόνο το μαλακό σιτάρι, το γάλα σκόνη και το βούτυρο. Για παράδειγμα, πάντως, στο σκληρό σιτάρι η νέα ΚΑΠ ορίζει ως τιμή παρέμβασης τα 10 λεπτά το κιλό, που είναι έτσι κι αλλιώς μια τιμή εξευτελιστική, αλλά από το 2010 δε θα υπάρχει ούτε και αυτή... Αν όμως αυτή τη στιγμή υπήρχε κατώτατη εγγυημένη τιμή 40 λεπτά το κιλό στο σιτάρι και 26 λεπτά το κιλό στο καλαμπόκι, τι θα γινόταν; Δε θα είχαν όφελος και προστασία οι παραγωγοί;

Ετσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα οι αγροτοκτηνοτρόφοι δεν ξέρουν πλέον τι να κάνουν και τι να παράγουν προκειμένου να μπορέσουν να επιβιώσουν. Βρίσκονται διαρκώς αντιμέτωποι με αδιέξοδα, ως αποτέλεσμα της ακολουθούμενης αντιαγροτικής πολιτικής της ΕΕ που εφαρμόζουν απαρέγκλιτα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, όποιος τους κι αν είναι στην κυβέρνηση. Εφτασε η περίοδος σποράς για τα σιτηρά, αλλά τι να σπείρουν οι αγρότες και με τι κουράγιο και τι ελπίδες...

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι μια σειρά από αγροτικές καλλιέργειες συρρικνώθηκαν στην Ελλάδα, αλλά οι τιμές δεν είδαν χαΐρι. Τέτοια παραδείγματα είναι το σκληρό σιτάρι, το καλαμπόκι, το βαμβάκι. Το ίδιο πάνω - κάτω ισχύει και για το λάδι. Στο σκληρό σιτάρι εκτιμάται ότι καλλιεργήθηκαν το 2008 4.500.000 - 4.600.000 στρέμματα όταν το 2006 καλλιεργήθηκαν 7.050.000 και το 2005 7.500.000 στρέμματα. Στο καλαμπόκι εκτιμάται ότι η καλλιέργεια αυξήθηκε το 2008 κατά 20% περίπου σε σύγκριση με το 2007 οπότε καλλιεργήθηκαν 1.747.000 στρέμματα, ενώ το 2006 είχαν καλλιεργηθεί 1.800.000 στρέμματα και το 2005 2.310.000 στρέμματα. Στο βαμβάκι φέτος εκτιμάται ότι καλλιεργήθηκαν 2.950.000 στρέμματα όταν το 2007 ήταν 3.400.000 στρέμματα και το 2006 3.800.000 στρέμματα. Αλλά η τιμή ξεκίνησε φέτος πιο χαμηλά. Στο λάδι επίσης αξίζει να αναφερθεί ότι την εμπορική περίοδο 2005-2006 δηλώθηκαν στην ΕΕ 424.000 τόνοι, την περίοδο 2006-2007 370.000 τόνοι και την περίοδο 2007-2008 320.000 τόνοι. Φέτος η παραγωγή εκτιμάται ότι θα είναι στα επίπεδα του 2006, αλλά κι εδώ οι τιμές είναι ήδη πιο χαμηλές από τις προαναφερόμενες χρονιές...

Είναι προφανές πως η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι και χρειάζεται άμεσα συντονισμένη αγωνιστική αντίδραση της μικρομεσαίας αγροτιάς. Συμβουλές για υπομονή και κράτει τύπου Κοκκινούλη, καθώς και κινήσεις τύπου ΓΕΣΑΣΕ για προσφυγή στην Επιτροπή Ανταγωνισμού, όπως έκανε για τα σιτηρά πρόσφατα, δε λύνουν κανένα πρόβλημα. Συντηρούν τη μοιρολατρία και αποπροσανατολίζουν. Ενα από τα πολύ σοβαρά προβλήματα είναι ότι οι αγρότες εξαναγκάζονται να πουλάνε με ανοιχτές τιμές, χωρίς να ξέρουν δηλαδή τι θα πάρουν. Η κατάσταση αυτή αποτελεί ένα πισωγύρισμα πολλών δεκαετιών. Κι αποτελούν σκέτη κοροϊδία οι φαμφάρες περί συμβολαιακής γεωργίας.

Την Τετάρτη 15 του Οκτώβρη πραγματοποιήθηκε πανελλαδική σύσκεψη της ΠΑΣΥ στη Λάρισα στην αίθουσα του Εργατικού Κέντρου. Στη σύσκεψη έγινε συζήτηση και πάρθηκαν αποφάσεις για την καλύτερη οργάνωση και τον αναγκαίο συντονισμό των νέων αγώνων της μικρομεσαίας αγροτιάς μπροστά στα οξυμένα προβλήματα, που έχουν προκληθεί ως αποτέλεσμα της νέας ΚΑΠ και της εφαρμογής της αντιαγροτικής πολιτικής της ΕΕ από τους κυβερνώντες.

Οι αγροτοκτηνοτρόφοι της χώρας καλούνται να διεκδικήσουν τιμές επιβίωσης και καθιέρωση ικανοποιητικών κατώτερων τιμών που θα τους προσφέρουν μια ελάχιστη προστασία. Μείωση του κόστους παραγωγής, με μείωση του ΦΠΑ και επιδότηση για την αγορά αγροτικών μέσων και εφοδίων, με αφορολόγητο πετρέλαιο, με μείωση των επιτοκίων δανεισμού κι άλλα μέτρα. Προστασία της εγχώριας παραγωγής από τις εισαγωγές. Στήριξη των συνεταιρισμών με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να αναλάβουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε όφελος των μικρομεσαίων παραγωγών. Επίσης, καλούνται να διεκδικήσουν να δίνονται οι επιδοτήσεις στην παραγωγή και να αναπροσαρμόζονται τιμαριθμικά με βάση τις πραγματικές ανάγκες των παραγωγών, όπως και να καταργηθούν οι όποιες παρακρατήσεις έχουν επιβληθεί.

Εκτός αυτών όμως οι μικρομεσαίοι αγρότες θα πρέπει να κατανοήσουν ότι ο αγώνας δεν πρέπει να σταματήσει μόνο στα παραπάνω. Χρειάζεται να έχει ουσιαστικό περιεχόμενο, να κάνει ποιοτικά άλματα, να είναι συνεχής και να έχει σταθερή και σαφή πολιτική στόχευση. Η μικρομεσαία αγροτιά καλείται να συντονίσει την πάλη της με την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, με στόχο την ανατροπή της αντιαγροτικής - αντιλαϊκής πολιτικής και την εφαρμογή μιας άλλης, φιλοαγροτικής - φιλολαϊκής. Βασική προϋπόθεση γι' αυτό είναι η ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών σε βάρος του δικομματισμού και των «δορυφόρων» του και υπέρ του ΚΚΕ, ώστε ν' ανοίξει ο δρόμος για την ανάδειξη της Λαϊκής Εξουσίας, που στο πλαίσιο της Λαϊκής Οικονομίας θα εφαρμόσει μια πολιτική ολόπλευρης ανάπτυξης της αγροτικής οικονομίας, μέσω του παραγωγικού συνεταιρισμού, σε όφελος πάντα των μικρομεσαίων αγροτών και των λαϊκών στρωμάτων.