«Κόντρα, στην πρώτη δημοκρατία των εργατών και χωρικών, ξιφολόγχες, αστραπές, ντουφεκιές, όλοι του κόσμου οι αφεντάδες, κι αυτοί εκεί κι αυτοί εδώ, ρίχτηκαν πάνω μας, στρατιές και στόλοι.

Καταραμένοι να 'στε, βασίλεια και δημοκρατίες, μουχλιασμένες μ' όλη σας την "αδελφοσύνη, ισότητα" που πάνω μας χύνονται σα λυσσασμένες οι μπαταριές σας σίδερο καυτό.

Μέσα στα όπλα, στις βροντές των πυροβόλων μένει ένα νησίδιο και πάνω στο νησίδιο αυτό εμείς οι πεινασμένοι, εμείς δυστυχισμένοι, μ' ένα ρεβόλβερ μονάχα στο χέρι μας και μέσα στο κεφάλι μας τον Λένιν» Β. Μαγιακόφσκι.

Στην αυγή του σοσιαλισμού, οι αστοί, με κάθε λογής όπλα έπεσαν να κατασπαράξουν τη νεαρή ΕΣΣΔ. Οπως τότε, έτσι και τώρα αξιοποιώντας τις πιο σύγχρονες και ακριβές μεθόδους προπαγάνδας, η αστική τάξη και οι ιδεολόγοι της εξαπολύουν την πιο χυδαία επίθεση στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε κρατώντας στην αιχμή του δόρατος τη σταλινολογία. Ξοδεύουν όχι μόνο αστρονομικά ποσά για να προβάλλουν καθημερινά τις αντιεπιστημονικές - αντικομμουνιστικές εκπομπές αλλά και βάζουν σε κίνηση τα καλύτερα μυαλά και τα πανεπιστήμιά τους (σαν εργοστάσια παραγωγής και αναπαραγωγής της αστικής ιδεολογίας που είναι) στην υπηρεσία της συκοφάντησης του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Μπροστά στο 18ο Συνέδριο του κόμματός μας το μάτι της αστικής τάξης έχει εστιάσει στο συνέδριο του κόμματος. ΚΚΕδολόγοι, καθηγητάδες, αστοί ιδεολόγοι και οι αγαπημένοι της αστικής τάξης, οι πρώην κομμουνιστές, μπήκαν σε κίνηση με «πόνο ψυχής» για να χτυπήσουν το σοσιαλισμό. Πόνο ψυχής για την άρνηση του ΚΚΕ να συνθηκολογήσει με τον ιμπεριαλισμό.

Βγαλμένοι από τους πόθους της αστικής τάξης και δουλεμένοι από διάφορους αντικομμουνιστές και πανεπιστημιακούς καθηγητάδες που διδάσκουν στους ναούς της αστικής ιδεολογίας, οι αντικομμουνιστικοί λίβελοι είναι πασπαλισμένοι με ολίγον από Λένιν ενίοτε ακόμα κι από Στάλιν (τελικά είναι ή όχι ανθρωπόμορφο τέρας;) ώστε να καλύπτεται, η αστική αντίληψή τους, να κερδίζουν σε επιστημονικοφάνεια να σπείρουν σύγχυση και αμφισβήτηση για την επαναστατική γραμμή του κόμματος. Τους έπιασε πόνος μήπως «στραβοπατήσει» το ΚΚΕ... Μήπως κάνει «σταλινική στροφή» που θα είναι «καταστροφική». Και ποια είναι τελικά η αλήθεια, και ποιος τη λέει: Γιατί όχι και κάποιος επιστήμων της αστικής ιδεολογίας;

Την αλήθεια τη λέει, σε κάθε εποχή αυτή η τάξη που έχει συμφέρον να την πει, και στην εποχή μας, εποχή περάσματος στο σοσιαλισμό, αυτή είναι η εργατική τάξη και η πρωτοπορία της, το κόμμα της, το ΚΚΕ και όχι η αστική τάξη και οι ιδεολόγοι της που πασχίζουν για τη διαιώνιση του καπιταλισμού και προσπαθούν να μας πείσουν ότι τελείωσε η ιστορία.

Ευτυχώς για εμάς, είναι εύκολο να καταλάβεις την αλεπού στο παζάρι όσο και να μασκαρευτεί, ακόμα κι αν κόψει την ουρά της... Καμία κριτική από τη σκοπιά της διαιώνισης του καπιταλισμού δεν είναι ευπρόσδεκτη και αυτή του κυρίου Γιώργου Ρούση είναι τέτοια. Ενας γνήσιος απολογητής του καπιταλισμού με τα όλα του, με βιβλιογραφία - πηγές της λάσπης και των χαλκείων του αντικομμουνισμού, όπως την περιβόητη «Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού» του Κουρτουά, το «Θρίαμβος και τραγωδία» του Βολγονγκόνοφ και άλλα παρόμοια, που απλά αναμασά τα ίδια και τα ίδια παλιωμένα επιχειρήματα της αστικής τάξης και των οπορτουνιστών που έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές:

-- Ο σοσιαλισμός δεν οικοδομείται σε μια χώρα, άρα και η προσπάθεια είναι ανώφελη, καθώς «υιοθετούμε τη σταλινική θέση περί δυνατότητας "οικοδόμησης του σοσιαλισμού" σε μια μόνο χώρα».

-- Η ταξική πάλη σταματά στο σοσιαλισμό (τι κι αν αποδείχτηκε το αντίθετο στην πράξη).

-- Στην ΕΣΣΔ δεν υπήρξε ποτέ σοσιαλισμός (...) αλλά «ασιατικός τρόπος παραγωγής» πράγμα που οφείλεται φυσικά στον Στάλιν. (Είναι γνωστό ότι στον ασιατικό τρόπο παραγωγής οι εργάτες είχαν τις ίδιες τιτάνιες καταχτήσεις που είχαν στην ΕΣΣΔ...).

-- Η εργατική τάξη δεν μπορεί να χρησιμοποιεί βία, ούτε το κράτος της.

-- Ο Στάλιν κατέσφαξε 2 φορές τον πληθυσμό της ΕΣΣΔ.

Και κάποιες ακόμα φλυαρίες για την πολιτική οικονομία, αντικείμενο που φαίνεται ότι ούτε καν γνωρίζει, οι οποίες και απαντιούνται στο κείμενο της ΚΕ. Πόση αλήθεια άραγε υπάρχει σε αυτά; Καμία.

Η «αλήθεια» των αντικομμουνιστών για την ΕΣΣΔ και τον Στάλιν είναι αυτή που γεννήθηκε στα επιτελεία προπαγάνδας της CIA και έχει αγκαλιαστεί ζεστά από σύσσωμο τον καπιταλιστικό κόσμο και τους οπορτουνιστές. Είναι μια ακόμη σελίδα από την ίδια «αλήθεια» που θέλει τους Ελληνες κομμουνιστές αιμοβόρους σφαγείς με το κονσερβοκούτι, που ρίχνει τόνους λάσπη για την Εθνική Αντίσταση και τον Εμφύλιο και ζητά στο κόμμα μας να ζητήσει συγχώρεση για το μεγαλύτερο δημιούργημά του.

Μιλάνε για «Σταλινική στροφή», «καθεστώς ανελευθερίας», «σταλινικός αυταρχισμός», «τουφεκισμοί», «καταστολή και τιμωρία με την εσχάτη των ποινών για τους εργαζόμενους που διαφωνούν», «γραφειοκρατική απόσπαση των πολιτικών οικονομικών διαχειριστών», «ασιατικός τρόπος παραγωγής»: Τύφλα να έχει το BBC... Η επίθεση επικεντρώνεται πού αλλού, κατά τα κελεύσματα της CIA στο πρόσωπο του Στάλιν, το παραμύθι ξεκίνησε στα γραφεία των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και τραγουδιέται ως και σήμερα από κάθε σωστό αντικομμουνιστή, «Ευρωπαίο», «αριστερό», «πολίτη του κόσμου» κλπ.

Το μεγαλύτερο έγκλημα που διέπραξε αυτό το «αιμοβόρο τέρας» όπως τον ονομάζουν οι απανταχού αντικομμουνιστές, είναι πως ήταν Γενικός Γραμματέας του ΚΚΣΕ κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής όπου στην ΕΣΣΔ δεν έγινε τίποτα άλλο παρά οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Την περίοδο που η νεαρή Σοβιετική Ενωση συνέτριψε το φασιστικό γίγαντα που τροφοδοτούσαν τα ευρωπαϊκά και αμερικάνικα μονοπώλια, που η υπονόμευση και ο πόλεμος των κουλάκων - της αστικής τάξης της υπαίθρου - απαντήθηκε σαν τέτοιος, που η ΕΣΣΔ σημείωσε τους μεγαλύτερους δείκτες ανάπτυξης στην Ιστορία της ανθρωπότητας με κατακτήσεις για την εργατική της τάξη που δεν είχαν προηγούμενο.

Το αγαπημένο θέμα: η βία, με γνήσια μικροαστική ψευτοευαισθησία χύνονται ποτάμια δάκρυα για τους τίμιους ειρηνικούς κουλάκους που έχασαν τη ζωή τους στην κολεκτιβοποίηση, και οι αριθμοί «ποτίζονται» και φουσκώνουν... Οι ίδιοι που πίνουν νερό στο όνομα των αιματοβαμμένων ηρώων των αστικών επαναστάσεων, ανατριχιάζουν απέναντι στην επαναστατική βία της εργατικής τάξης.

Μπορεί η γκιλοτίνα να «άναψε» στη γαλλική επανάσταση, να κόλλαγε η βοϊδάμαξα στη λάσπη από αίμα, αλλά καθώς έφερε στην εξουσία την αστική τάξη, ήταν για «καλό σκοπό» και γι' αυτό καθαγιάστηκε. Οπως και κάθε μορφή βίας που βιώνουμε καθημερινά στον καπιταλισμό, από τις χιλιάδες μεταναστών που καταφθάνουν (αν δεν πνιγούν ή πεθάνουν σε κάποιο βουνό από το κρύο) από όπου έβαλε το χέρι του ο Ιμπεριαλισμός (εμπόλεμα ή όχι) για να πάρουν τη θέση τους σαν το πιο φτωχό κι εξαθλιωμένο κομμάτι του πληθυσμού, ως τα 100άδες θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα, τη φτώχεια και την ανέχεια. Αυτά δεν αγγίζουν τόσο τις ευαίσθητες ψυχές των επιστημόνων του αντικομμουνισμού, μπροστά στη «θηριωδία» του σοσιαλιστικού κράτους που τόλμησε να είναι τέτοιο, που τόλμησε να ασκήσει επαναστατική βία ενάντια στους εκμεταλλευτές και τους υπηρέτες τους, αντί να πετά γαρίφαλα για να αντιμετωπίσει τη σφοδρή επίθεση του αντιπάλου, την υπονόμευση, το σαμποτάζ, την προδοσία. Το πρόβλημά τους δεν είναι γενικά η βία, είναι η βία της εργατική τάξης.

Μάλιστα τη βία της εργατικής τάξης την ονομάζουν «σταλινικά εγκλήματα» με σκοπό να την παρουσιάσουν σαν τη βίαια φρενίτιδα ενός παρανοϊκού ηγέτη για να αποκρύψουν ότι διεξήχθη ταξική πάλη και μάλιστα για τη διατήρηση της εξουσίας, που πήρε ακόμα και ένοπλη μορφή ανάμεσα στο προλεταριακό κράτος και τους αντεπαναστάτες. Εξ ου και ο «πόνος ψυχής» που το ΚΚΕ στις θέσεις του υποστηρίζει ότι η ταξική πάλη δε σταματά στο σοσιαλισμό - στον ανώριμο κομμουνισμό δηλαδή, αλλά και η φιλολογία της «κατάρρευσης» του σοσιαλισμού: να αποκρυφτεί η ουσία, ότι η ταξική πάλη δε σταματά. Θέλουν να πείσουν το κόμμα μας να υιοθετήσει μια θέση που θα σημάνει από την αποδοχή της και πριν ακόμα την επανάσταση την ήττα του σοσιαλισμού, και την ανατροπή του τη δεύτερη αν όχι την πρώτη μέρα της οικοδόμησής του. Αυτή θα ήταν μια πραγματικά καταστροφική θέση για το κόμμα.

Το 18ο Συνέδριο και οι θέσεις του είναι αγκάθι στο μάτι της αστικής τάξης. Από την πρώτη στιγμή οι θέσεις για το σοσιαλισμό προκάλεσαν το μένος των ιδεολογικών τους επιτελείων, καθώς σαλπίζουν την αντεπίθεση, την αποφασιστικότητα του κόμματος να προχωρήσει ως το τέλος και να επιμένει να λέει ότι ο κομμουνισμός είναι το μέλλον της ανθρωπότητας και να αγωνίζεται για αυτόν. Δε συνθηκολογούμε με τον ιμπεριαλισμό, δεν υποτασσόμαστε, ο τροχός της ιστορίας θα γυρίσει και θα είμαστε εμείς στην πρωτοπορία, με την πείρα από την πρώτη προσπάθεια οικοδόμησης του κομμουνισμού, από τα 90 χρόνια αγώνων και θυσιών του κόμματος και την πίστη στην επαναστατική θεωρία και τις επαναστατικές αρχές λειτουργίας μας! Ζήτω το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ, Συνέδριο Αντεπίθεσης!

Το Κόμμα μας, σε δύσκολες συνθήκες κρίσης, υποχώρησης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, με μεθοδικότητα και σε μια αδιάκοπη πορεία των δύσκολων τελευταίων 17 χρόνων μπόρεσε να διαμορφώσει μια αξιόμαχη «πυξίδα» για την ιδεολογικο-πολιτική του παρέμβαση.

Σ' αυτό συνέβαλαν πολλά «συλλογικά» βήματα, όπως η Συνδιάσκεψη για το χαρακτήρα της ΕΕ (1993), η Συνδιάσκεψη για τις αιτίες ανατροπής του σοσιαλισμού (1995), το νέο Πρόγραμμα του Κόμματος (15ο Συνέδριο, 1996), η Συνδιάσκεψη για το εργατικό κίνημα (1997), η εξειδίκευση των ζητημάτων του Μετώπου (16ο Συνέδριο, 2000), καθώς και το τι Κόμμα χρειαζόμαστε (17ο Συνέδριο, 2004) και η ακόλουθη οργανωτική αναδιάταξη.

Και οι δύο πανελλαδικές συνδιασκέψεις, μετά το 17ο Συνέδριο, επίσης επικέντρωσαν πάνω σε ζητήματα «κλειδιά» για την πορεία του Κόμματος (για τη δουλειά στη νεολαία και στις γυναίκες). Ταυτόχρονα, σοβαρή ήταν η προσπάθεια που έγινε και για την επεξεργασία μιας σειράς ζητημάτων που αφορούν την Ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος. Οι σχετικές Ανακοινώσεις της ΚΕ για τα 60χρονα της Αντιφασιστικής Νίκης, τα 90χρονα της Οχτωβριανής Επανάστασης και του Κόμματός μας. Σωστά επισημαίνεται στις «Θέσεις» πως μετά το Συνέδριο: «Το πρόγραμμα ιδεολογικής πολιτικής μόρφωσης στελεχών και μελών να συμπεριλαμβάνει ως κύριο ζήτημα το κείμενο με τα συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και την Ιστορία του Κόμματος, όταν ολοκληρωθεί η ετοιμασία και η εσωκομματική συζήτηση για το δεύτερο μέρος της Ιστορίας του ΚΚΕ που περιλαμβάνει την περίοδο 1949-1974». Πρόκειται για ζητήματα αιχμής του ιδεολογικο-πολιτικού αγώνα, στα οποία απαιτείται η μαχητική συμβολή κάθε μέλους του Κόμματος. Κι εδώ πρέπει να αξιοποιήσουμε στο έπακρο και με τέχνη κάθε μέσο και δυνατότητα και των κομματικών μέσων μαζικής ενημέρωσης και προπαγάνδας.

Ταυτόχρονα, το Κόμμα μας μπόρεσε αυτά τα χρόνια να προβάλει αιτήματα υπεράσπισης του εργατικού, του λαϊκού εισοδήματος, προτάσσοντας την ανάπτυξη της πάλης για νέες διεκδικήσεις στη βάση των σύγχρονων αναγκών κι απόρριψης της ταξικής συναίνεσης! Τεράστια είναι η συμβολή του ΚΚΕ στην προσπάθεια ανασυγκρότησης του ταξικού εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος, η πρωτοβουλία της συγκρότησης του ΠΑΜΕ και η όλη δράση του, όπως έχει εξελιχθεί τα τελευταία 10 χρόνια, που γεμίζει ελπίδα πολλούς εργαζόμενους, πολύ πέρα από τις γραμμές του Κόμματός μας.

Το μίσος, το «δηλητήριο» που χύνουν με κάθε ευκαιρία τα αστικά ΜΜΕ για το σύνολο της ιδεολογικο-πολιτικής μας γραμμής κι ιδιαίτερα για το ΠΑΜΕ και την πολιτική συμμαχιών που έχει καθορίσει το ΚΚΕ, που τάχατες είναι «στενή», δείχνει το πόσο αυτή τους πονάει!

Αυτή η γραμμή μας επιβεβαιώθηκε, αν ρίξουμε μια «ματιά» σε άλλες χώρες, όπου ορισμένα ΚΚ, που είχαν τεράστια εκλογική επιρροή, ακολουθώντας τις «λεωφόρους» του ευρωκομμουνισμού κατέληξαν στα «σαλόνια» του αστικού «αντιδεξιού» κυβερνητισμού, στις δήθεν «αριστερές», «πλατιές», «ουρανο-τόξιες» και καθόλου «σεκταριστικές» συμμαχίες και τελικά στα όρια της πολιτικής εξαφάνισης. Βεβαίως, ο οπορτουνισμός δεν πεθαίνει, η αστική τάξη έχει και τα μέσα και το συμφέρον να τον νεκρανασταίνει. Λόγος, λοιπόν, δε γίνεται μόνο για την εκλογική επιρροή αυτών των κομμάτων, που είναι μόνο ένα στοιχείο, κι όχι πάντα το κυριότερο, αλλά για την προοπτική που χαράσσουν στις χώρες τους, στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, μια προοπτική υποταγής κι ενσωμάτωσης στον καπιταλισμό.

Στην Ελλάδα είναι σαφές πως χάρη στη γραμμή που ακολουθεί το Κόμμα έχει διαμορφωθεί μια άλλη κατάσταση! Ασκούμε στα κόμματα της πλουτοκρατίας και στους συνοδοιπόρους τους σοβαρή ιδεολογική πίεση! Κι αυτό γιατί τους αγώνες για τα σύγχρονα δικαιώματα και στόχους πάλης των εργαζομένων τους συνδέουμε με την προοπτική της ρήξης και της ανατροπής, δείχνοντας πως αυτό το σύστημα τα έχει φάει τα «ψωμιά» του!

Η οικονομική κρίση, που ακόμη δεν έχει φτάσει για τα καλά στη χώρα μας, μπορεί να κάνει πολλούς εργαζόμενους «να ανοίξουν τα μάτια τους» και «να ξεβουλώσουν τα αυτιά τους» στην πολιτική πρόταση της Λαϊκής Οικονομίας και Εξουσίας, στη σοσιαλιστική προοπτική που προτείνει το ΚΚΕ. Να, γιατί «τρέμει» τέτοιες καταστάσεις το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα που το υπηρετούν! Να, γιατί «σκύλιασαν» να «τραβήξουν» το ΚΚΕ και την ΚΝΕ στο αδιέξοδο δήθεν «αντιδεξιό μέτωπο», στην αντικατάσταση της πραγματικής επαναστατικής δράσης στις σημερινές συνθήκες με το κάψιμο των σκουπιδοτενεκέδων. Να, γιατί «φαγώθηκαν» να στείλουν για εσπευσμένη «ηλεκτροσυγκόλληση» ξετσίπωτους και δήθεν «αριστερούς» σοσιαλδημοκράτες, «ευρωκομμουνιστές», μαοϊκούς, τροτσκιστές κ.ά. Μπας και φρενάρουν την επιρροή και δράση του ΚΚΕ.

Είναι ανάγκη το επόμενο διάστημα το Κόμμα, κρατώντας στο ακέραιο κι ενισχύοντας αυτήν την ιδεολογικο-πολιτική «πυξίδα», που έχουμε διαμορφώσει όλα αυτά τα χρόνια, να ισχυροποιηθεί σε κάθε μέτωπο. Η ισχυροποίηση του Κόμματος δεν μπορεί να γίνει πράξη αν οι κομματικές δυνάμεις, σε κάθε επίπεδο, δε δουλέψουν με καλύτερο σχεδιασμό, μεθοδικότητα για την ανάπτυξη των συσπειρώσεων, στη βάση των επιμέρους μετώπων που έχει καθορίσει το Κόμμα μας. Αυτός είναι ο προνομιακός χώρος δραστηριοποίησης όχι μόνο όλων των μελών και φίλων, αλλά και μεγάλου κύκλου επιρροής του Κόμματος, άλλων ανθρώπων που εγκαταλείπουν τα άλλα κόμματα ή ψάχνονται.

Η σταθερότητα και μαχητικότητα στη γραμμή που ακολουθούμε με συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια θα είναι η θετικότερη συμβολή που μπορούμε να έχουμε στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, που με μεγάλη προσοχή παρακολουθεί τη δράση του Κόμματός μας.

-- Από το 1990, με σκληρή προσπάθεια, αντιπαράθεση με αντιπάλους και διαπάλη στις γραμμές μας, αντιμετωπίσαμε σωστά μεγάλες αντικειμενικές, υποκειμενικές δυσκολίες που προέκυψαν.

-- Διαμορφώσαμε Πρόγραμμα του Κόμματος, αντιμετωπίσαμε προηγούμενες λαθεμένες αναλύσεις. Εχουμε αδιαμφισβήτητη πρόοδο στην προώθηση της στρατηγικής μας.

-- Να συνειδητοποιηθεί ότι βρισκόμαστε σε κρίσιμη φάση, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, ιδεολογικοπολιτική, οργανωτική επαγρύπνηση, πιο σκληρή προσπάθεια, να βοηθηθούν όσοι πιέζονται, ταλαντεύονται. Δε μιλάμε για ορισμένους, λίγους, που διαφωνούν με τη γραμμή μας, φρενάρουν, αποτελούν βαρίδια. Μαζί με τις δυνατότητες αυξάνονται οι δυσκολίες. Η παράταση της κρίσης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος περικλείει κινδύνους ακόμα μεγαλύτερου πισωγυρίσματος, θα προστεθούν οι δυσκολίες της οικονομικής κρίσης, πίεση να υπάρξει «κοινωνική ειρήνη», «όλοι μαζί με βάση το πρόβλημα».

-- Η αστική τάξη, οι δυνάμεις που τη στηρίζουν, μπροστά στις δυσκολίες προώθησης των σχεδίων της, προσαρμόζουν ανάλογα την τακτική τους. Θα γίνουν πιο επιθετικοί απέναντί μας, παρεμποδίζοντας τη ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής συνείδησης.

-- Ο οπορτουνισμός, με προμετωπίδα το ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ, θα γίνει πιο ύπουλος, επικίνδυνος. Με «αντικαπιταλιστική φρασεολογία», «πιο αγωνιστικές μορφές πάλης», επεξεργασία ανάλογων συνθημάτων, θα προσπαθήσει να σπείρει συγχύσεις, να εκχυδαΐσει επαναστατικά - ταξικά συνθήματα, στηρίζοντας και σε αυτή τη φάση το αστικό πολιτικό σύστημα.

-- Ολος αυτός ο σχεδιασμός, που μέρος του είδαμε τελευταία με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου, θα γίνεται την περίοδο που και εμείς ως Κόμμα θα πρέπει να δώσουμε μάχη να ξεπεράσουμε μια σειρά δυσκολίες, καθυστερήσεις, στην οργάνωση της εργατικής τάξης, στην ισχυροποίηση του Κόμματος, θα δεχτούμε μεγάλη, πολύπλευρη πίεση. Αυτό που τους ενοχλεί δεν είναι ο τίτλος, το σφυροδρέπανο, αλλά ο στρατηγικός προσανατολισμός, η επαναστατική στρατηγική και αισιοδοξία του. Αυτό πρέπει να περιφρουρηθεί, να ισχυροποιηθεί, και όχι γενικά και αόριστα.

-- Να αξιοποιήσουμε τα διδάγματα από το '90 και μετά. Να σκεφτούμε πού θα ήμασταν:

-- Αν δε διαμορφώναμε νέο πρόγραμμα, με βάση το χαρακτήρα της εποχής, δεν καθορίζαμε το χαρακτήρα της επανάστασης ως σοσιαλιστικής, αντιμετωπίζοντας τη λογική των σταδίων, την υπόκλιση στους συσχετισμούς.

-- Αν δεν επιμέναμε στην αντιιμπεριαλιστική / αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης και πορευόμασταν με βάση το «αριστερά - δεξιά», «συντήρηση - πρόοδος», τη γελοιότητα της «ενότητας στο πρόβλημα», που επαναφέρονται στον προσυνεδριακό διάλογο.

-- Αν δε φεύγαμε από τις επιτροπές «κοινωνικού διαλόγου» (ΟΚΕ) και ακολουθούσαμε τη λογική «να συμμετέχουμε για να έχουμε λόγο».

-- Αν δεν απείχαμε από τα εθνικιστικά συλλαλητήρια και στο όνομα των «εθνικών προβλημάτων», «εθνικής ενότητας», υποκύπταμε και συμμετείχαμε.

-- Αν δε συγκροτούσαμε το ΠΑΜΕ και στο όνομα «της μη διάσπασης των εργαζομένων», «της απομόνωσης» δεν υπήρχε σήμερα συγκροτημένος, αναγνωρισμένος, ταξικός πόλος. Δε συγκροτούσαμε κλαδικά συνδικάτα σε μια σειρά κλάδους, ξεχωριστά ψηφοδέλτια, ξεχωριστές συγκεντρώσεις και υποκύπταμε στις πιέσεις της εργοδοσίας και βολεμένης εργατικής αριστοκρατίας, στο όνομα της «μη διάσπασης της ενότητας».

-- Αν στους Δήμους πηγαίναμε ακόμα με τη γραμμή ότι αποτελούν «λαϊκούς θεσμούς», «της ενότητας βάσει των ιδιαίτερων τοπικών προβλημάτων για να πάρουμε το Δήμο».

-- Αν για «να μην αδυνατίσει η δουλειά στη γειτονιά», δε διατάσσαμε τις δυνάμεις μας ΚΚΕ - ΚΝΕ με κοινωνικοταξικά κριτήρια.

-- Αν στην πίεση «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος», «να μην τσουβαλιάζουμε ΝΔ - ΠΑΣΟΚ», «κυβέρνηση ή ακυβερνησία», υποκύπταμε, πηγαίναμε με κοινοβουλευτικές αυταπάτες, και δε δουλεύαμε με το «αδύναμη κυβέρνηση και αντιπολίτευση» με την προβολή της συνολικής μας πρότασης.

-- Αν υποκύπταμε στη «συνεργασία με τον ΣΥΝ εκεί που συμφωνούμε, εκεί που διαφωνούμε χώρια», και δεν τον θεωρούσαμε αντίπαλο, εχθρό.

Συμπέρασμα: Ο,τι πετύχαμε έγινε όχι γιατί προσπαθήσαμε γενικά, αλλά γιατί ακολουθήσαμε αυτή τη γραμμή, απορρίψαμε τις άλλες απόψεις. Γιατί δεν ασχοληθήκαμε με τα προβλήματα γενικά, αλλά με βάση την αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή γραμμή. Αν δε δουλεύαμε με αυτή τη γραμμή, σήμερα δε θα ήμασταν εδώ που είμαστε και για άλλα θα μιλάγαμε.

-- Η πορεία μας από το '90 και μετά, δεν ήταν μια ήσυχη πορεία, χωρίς διαφωνίες, αντιπαραθέσεις, χωρίς μάχη με λαθεμένες αντιλήψεις - πρακτικές του παρελθόντος. Η ζωή απέδειξε, ποιο ήταν το σωστό και ποιο το λάθος. Εδώ δε χωράνε μισόλογα, γενικολογίες, «ναι μεν αλλά», αλλά καθαρές κουβέντες. Το 2009 δεν είναι 1990, υπάρχει πείρα.

-- Η συνέχιση της θετικής πορείας, δεν είναι δεδομένη. Χρειάζεται να αξιοποιηθεί η νέα πείρα για να πετύχουμε το στόχο του Συνεδρίου. Η αντιμετώπιση των όποιων καθυστερήσεων, με πρώτη της οικοδόμησης του Κόμματος, εξαρτάται από την ενίσχυση αυτής της γραμμής, την απαλλαγή της από διαστρεβλώσεις, παραλείψεις, βαρίδια που εμποδίζουν την υλοποίησή της. Οχι στο όνομα διαστρεβλώσεων, καθυστερήσεων, αδυναμιών, να υποσκάπτουμε τη γραμμή, που η ορθότητά της έχει επιβεβαιωθεί.

-- Προχωράμε αταλάντευτα στη γραμμή που έχουμε χαράξει. Ενίσχυση - προτεραιότητα στη θεωρητική ιδεολογική, διαπαιδαγωγητική δουλειά, αντιμετώπιση κοινοβουλευτικών αυταπατών, θεσμολαγνίας, απαλλαγή από βαρίδια.

-- Εξειδίκευση κατά κλάδο, περιοχή, με καλύτερη ανάδειξη της διαχωριστικής γραμμής, όξυνση αντιπαράθεσης με ΕΕ και άλλες δυνάμεις, που βοηθάει στον απεγκλωβισμό, συσπείρωση, διαμόρφωση αντιιμπεριαλιστικής /αντιμονοπωλιακής συνείδησης.

-- Ενίσχυση του ΠΑΜΕ, μοναδικού εκφραστή της εργατικής τάξης στο εργατικό κίνημα, αλλαγή συσχετισμών, δηλαδή μαζικοποίηση των ταξικών συνδικάτων, συγκρότηση νέων κλαδικών ταξικών συνδικάτων κατά νομό με ποδάρια σε κάθε κλάδο. Αυτό σημαίνει πρακτικά ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, όρος για την ανάπτυξη όλων των άλλων κινημάτων και προώθηση της κοινωνικής συμμαχίας.

-- Ενίσχυση της ΠΑΣΥ, συγκρότηση αντίστοιχων ξεχωριστών πόλων με βάση τη διαχωριστική γραμμή σε όλα τα υπόλοιπα κινήματα (ΕΒΕ, σπουδαστές, φοιτητές, μαθητές).

-- Βελτίωση κοινωνικής, ηλικιακής σύνθεσης οργάνων, όχι γενικά, αλλά πριν από όλα από κλάδους που οι Θέσεις ιεραρχούν. Το ίδιο και της κοινοβουλευτικής ομάδας. Πιο τολμηρά, τράβηγμα και αξιοποίηση εργατικών στελεχών από την ΚΝΕ στο Κόμμα, ανάδειξη νέων στελεχών στην ΚΝΕ. Ξεκαθάρισμα των γραμμών μας με βάση το Πρόγραμμα και το Καταστατικό μας.

-- Συνέχιση αναδιάταξης, συγκέντρωσης δυνάμεων στους κλάδους που ιεραρχούν οι Θέσεις. Επιμονή στη δουλειά με παραγωγικά κριτήρια στις εδαφικές ΚΟΒ, όχι «γενικά στη γειτονιά».

-- Ανανέωση περίγυρου κάθε ΚΟΒ, όχι γενικά αλλά με εργάτες, μετανάστες, νέους εργαζόμενους/ες.

-- Οξυνση πολέμου με οπορτουνισμό, ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, και στο κίνημα, στο τελευταίο μαθητικό συμβούλιο. Είναι αντίπαλος, εχθρός του ταξικού κινήματος.

-- Χωρίς αυτά, το σύνθημα για ισχυροποίηση του ΚΚΕ και ανασύνταξη του εργατικού κινήματος θα είναι «ευχές» χωρίς αντίκρισμα.

Γιάννης Μερεντίτης

Καταρχήν εκφράζω τη συμφωνία μου με τα δύο κείμενα των Θέσεων.

Το κείμενο για το σοσιαλισμό αποτελεί παραπέρα επεξεργασία της προγραμματικής αντίληψης του Κόμματος για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Από την αντίληψη αυτή απορρέουν ακόμα πιο αυξημένα καθήκοντα και στόχοι όσον αφορά την ισχυροποίηση του Κόμματος, τέτοια καθήκοντα αποτυπώνονται και στο πρώτο κείμενο.

Στο κείμενο των θέσεων για το σοσιαλισμό αποτυπώνονται και μια σειρά κατευθύνσεις για την έρευνα ζητημάτων που επίσης είναι σωστές και με βρίσκουν σύμφωνο.

Σήμερα το Κόμμα μας έχει τη δυνατότητα να κρίνει μια ολόκληρη πορεία, εξοπλισμένο με την «εκ των υστέρων πείρα» και αυτό το γεγονός κάνει ακόμα πιο ξεκάθαρη τη δυνατότητα τοποθέτησης από το κάθε μέλος του Κόμματος με βάση την ιστορική πείρα που κατατίθεται στο κείμενο.

Χωρίς την επαναστατική θεωρία, δε θα ήταν κατορθωτή αυτή η προσέγγιση, θα είχαμε παρασυρθεί όπως και άλλα ΚΚ, στην αστική - οπορτουνιστική άποψη για τις ανατροπές. Σε μια σοσιαλδημοκρατική αντίληψη για το σοσιαλισμό, σε μια αντίληψη ενός μικροαστικού σοσιαλισμού. Ταυτόχρονα, η επεξεργασία του Κόμματός μας για το Σοσιαλισμό αποτελεί βήμα για την επαναστατική θεωρία. Η υλιστική μέθοδος για τις αιτίες των ανατροπών, δηλαδή η μελέτη με βάση την οικονομία και διάδοση αυτής της αντίληψης στους πιο πρωτοπόρους εργάτες καταρχήν, είναι όρος για το δυνάμωμα της πίστης στη δυνατότητα μελλοντικής νικηφόρας οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Σωστά το κείμενο με ειδικό κεφάλαιο μιλά για εμπλουτισμό της προγραμματικής αντίληψης του ΚΚΕ. Διαφορετική τοποθέτηση θα ήταν όχι απλά αγνωστικιστή, αλλά και επικίνδυνη ασυνέπεια λόγων και έργων.

Το να φωτίζουμε όλη τη δράση μας με την επαναστατική στρατηγική και όχι το αντίστροφο. Είναι όρος για την αντιμετώπιση του οπορτουνισμού. Διαφορετικά είμαστε ευάλωτοι στην πίεση από το επίπεδο της συνείδησης στρωμάτων που απαιτούν άμεσες λύσεις και η συνείδησή τους δε φτάνει μέχρι την ανατροπή του καπιταλισμού, παρασυρόμαστε από τον πρακτικισμό και τη ρουτίνα, δεν αντιμετωπίζονται παράγοντες που επιδρούν αρνητικά στη στρατηγική μας στην κατεύθυνση προσαρμογής της.

Η θεωρητική αποσαφήνιση πως ο σοσιαλισμός δεν είναι αυτόνομος κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός και ότι αποτελεί ανώριμη βαθμίδα του ενιαίου κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού του κομμουνισμού, δηλαδή το ότι παλεύουμε για τον κομμουνισμό. Αποτελεί διατύπωση που κάνει καθαρό για «ποιο» σοσιαλισμό μιλάμε. Δηλαδή για την προετοιμασία των βάσεων του κομμουνισμού μέσω της κοινωνικής ιδιοκτησίας από το κράτος της εργατικής τάξης των μέσων παραγωγής (όλων - ανάλογα με το βαθμό ωριμότητας), κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, σταδιακή κατάργηση των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων, δικτατορία του προλεταριάτου ως εξουσία της εργατικής τάξης που δεν τη μοιράζεται με κανέναν. Και παραγωγή ως άμεσα κοινωνική, που στόχο έχει να παράγει αξίες χρήσεις για την ικανοποίηση των διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών.

Η κατανόηση αυτού του ζητήματος συμβάλλει καθοριστικά στη συνεχή κατάκτηση της ιδεολογικής μονολιθικότητας του κόμματος στις σύγχρονες συνθήκες.

Ιδιαίτερο καθήκον που τεκμηριώνεται πολύ βαθύτερα στις θέσεις της ΚΕ για το σοσιαλισμό είναι αυτό της πάλης με τον οπορτουνισμό, η ανάγκη αντιμετώπισής του σε όλες τις φάσεις της ταξικής πάλης, σε όλες τις φάσεις ανάπτυξης της κοινωνίας, στις συνθήκες του καπιταλισμού, στις συνθήκες της επαναστατικής κρίσης, στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Ιδιαίτερα στο σοσιαλισμό και μάλιστα μέσα από τα συμπεράσματα βγαίνει ολοφάνερα η διαδικασία ολοκλήρωσης του οπορτουνισμού σε αντεπαναστατική δύναμη, αφού και στη σοσιαλιστική οικοδόμηση ο οπορτουνισμός συνεχίζει να έχει κοινωνική βάση σε κοινωνικές ομάδες που αντιστέκονται στο προχώρημα της κοινωνικής επανάστασης, στην ανάπτυξη των σχέσεων παραγωγής. Αντιστρατεύεται την ταξικότητα και επιστημονικότητα στη χάραξη πολιτικής, μέσα στις γραμμές του ΚΚ.

Ο εξοπλισμός με αυτά τα συμπεράσματα δίνει τη βαθύτερη και ουσιαστική κατανόηση της μεγάλης αναγκαιότητας για μέτωπο ενάντια στον οπορτουνισμό και πλήρη σύγκρουση μαζί του σε όλα τα επίπεδα.

Εχει σημασία πως η επίθεση που δέχεται το Κόμμα με τη λεγόμενη «σταλινολογία», αποτελεί επιβεβαίωση της ταξικής κατεύθυνσης που έχουν οι Θέσεις στην αντιπαράθεση με την αστική και οπορτουνιστική ιδεολογία. Και για την ουσία του ζητήματος έχει σημασία συνεχώς να εμπεδώνεται πως η ταξική πάλη συνεχίζεται και ότι η ιστορία ανάπτυξης της κοινωνίας δεν μπορεί να προσεγγίζεται με βάση την αστική «ανθρωπολογική σχολή» που είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στις γραμμές οπορτουνιστών και μικροαστών διανοουμένων πως η κοινωνία θα μπορούσε να είχε αναπτυχθεί χωρίς επαναστατική βία, χωρίς ακόμα και αυτές τις αστικές επαναστάσεις που αντικειμενικά ήταν αιματηρές.

Σε σχέση με τη χρήση θέσεων του Στάλιν, έχει σημασία να δούμε ότι όπως και ο Λένιν, κάνουν συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης και με βάση αυτή τοποθετούνται. Ετσι τοποθετήσεις που έχουν γίνει τη δεκαετία του 1930 από τον Στάλιν και σωστά επισημαίνουν προβλήματα και λύσεις, δεν προσφέρονται για τεκμηρίωση λαθεμένων επιλογών στις δεκαετίες μετά το 1950, ούτε για τον προσδιορισμό γενικών αρχών.

Ομως ουσιαστικό σε σχέση με το πώς ο Στάλιν βλέπει το ζήτημα των σχέσεων ιδιοκτησίας στο σοσιαλισμό και την επίδρασή τους στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων είναι το παρακάτω απόσπασμα από τα οικονομικά προβλήματα του Σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, όπου διαπιστώνονται τα νέα προβλήματα που γεννιούνται και η κατεύθυνση επίλυσής τους, ενώ είναι σαφής ο διαχωρισμός του μη κοινωνικού χαρακτήρα της κολχόζνικης (ομαδικής ιδιοκτησίας) από τη μεγάλη κρατική ιδιοκτησία.

«...το καθήκον των καθοδηγητικών οργάνων συνίσταται στο να εξακριβώνουν έγκαιρα τις αυξανόμενες αντιθέσεις και έγκαιρα να παίρνουν μέτρα για την κατανίκησή τους, μέσω της προσαρμογής των παραγωγικών σχέσεων στο ύψος των παραγωγικών δυνάμεων. Αυτό αφορά πρώτα απ' όλα τέτοια οικονομικά φαινόμενα σαν την ομαδική κολεχτιβίστικη ιδιοκτησία και την κυκλοφορία εμπορευμάτων. Φυσικά σήμερα αυτά τα φαινόμενα χρησιμοποιούνται από μας με επιτυχία για την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής οικονομίας και φέρνουν στην κοινωνία μας αναμφισβήτητο όφελος. Είναι αναμφισβήτητο ότι θα φέρνουν όφελος και στο κοντινό μέλλον. Ομως θα ήταν ασυγχώρητη τυφλότητα να μη βλέπουμε σύγχρονα ότι τα φαινόμενα αυτά από τώρα κιόλας αρχίζουν να μπαίνουν τροχοπέδη στην ισχυρή ανάπτυξη των παραγωγικών μας δυνάμεων, εφόσον αποτελούν εμπόδιο για το ολοκληρωτικό αγκάλιασμα όλης της λαϊκής οικονομίας, ιδιαίτερα της αγροτικής οικονομίας από την κρατική σχεδιοποίηση. Δεν μπορεί να υπάρξει αμφιβολία ότι όσο προχωρούμε, τόσο περισσότερο τα φαινόμενα αυτά θα μπαίνουν τροχοπέδη στην παραπέρα ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στη χώρα μας. Επομένως το καθήκον μας είναι να εξαλείψουμε αυτές τις αντιθέσεις, μέσω της βαθμιαίας μετατροπής της ιδιοκτησίας των κολχόζ σε κοινωνική ιδιοκτησία και της εισαγωγής της ανταλλαγής των προϊόντων - βαθμιαία επίσης - αντί της εμπορευματικής κυκλοφορίας»¹.

Οι πολιτικές αποφάσεις για μια σειρά τέτοιες αλλαγές θα δέχονταν τεράστια κοινωνική πίεση, ενδεχομένως και συγκρούσεις. Τέτοια πορεία δεν ακολουθήθηκε, αντίθετα υπήρξαν λύσεις στην αντίθετη κατεύθυνση. Η συνένωση των μικρών κολχόζ σε μεγαλύτερα φαίνεται ως μια θετική πορεία, όμως έγινε στο έδαφος ενίσχυσης της εμπορευματικής κυκλοφορίας, έτσι δυνάμωσε το πρόβλημα. Ενώ και η μετατροπή κάποιου αριθμού κολχόζ σε σοβχόζ δεν άλλαξε την κατάσταση, αφού στα σοβχόζ όπως και για τα κρατικά εργοστάσια είχε εισαχθεί το σύστημα της ιδιοσυντήρησης, η δυνατότητα να εμπορεύονται τα προϊόντα τους, η αξιολόγηση με βάση το κέρδος και όχι τον όγκο της παραγωγής, δηλαδή και σε αυτό τον τομέα της παραγωγής είχε ήδη δρομολογηθεί το πισωγύρισμα στις σχέσεις παραγωγής. Ενισχύθηκε η εμπορευματική παραγωγή, χαλάρωσε το σχέδιο και ο έλεγχος, δόθηκε η δυνατότητα προϊόντα να βγαίνουν στην παραοικονομία, μεγάλωσε η δυνατότητα ομαδικού και ατομικού πλουτισμού. Ετσι θέριεψε η οικονομική αυτή βάση που ενίσχυε εκφυλιστικά φαινόμενα στην κοινωνία και στο κόμμα.

Σωστά λοιπόν οι Θέσεις της ΚΕ δίνουν το βάρος στο ζήτημα της οικονομίας, καθήκον που είχε οριστεί και από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του 1995.

Εχει σημασία οι Θέσεις να υπερψηφιστούν, να κατανοηθούν ουσιαστικά. Είναι όρος για την Αντεπίθεση.

1. Ι. Β. Στάλιν «Τα λάθη του σ. Ντ. Λ. Γιαροσένκο» 22 Μάη 1952 στο βιβλίο «Οικονομικά Προβλήματα του Σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ» εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ 92-93.

Η ένταση της επίθεσης ενάντια στις δημοκρατικές ελευθερίες είναι κοινός τόπος. Την παραδέχονται ακόμη και οι εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων, δικαιολογώντας τη στο όνομα των νέων δήθεν απειλών (π.χ., «τρομοκρατία», «νέα εγκληματικότητα»). Σοβαρή συμβολή σ' αυτή την επίθεση έχει η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ, που έχει θεσμοθετήσει και εφαρμόσει πρωτόγνωρους μηχανισμούς καταστολής και αστυνόμευσης. Η σχέση με την ΕΕ δεν είναι παθητική. Η Ελλάδα παίζει όλο και πιο σημαντικό ρόλο στη χάραξη και υλοποίηση των αντιδημοκρατικών ευρωενωσιακών πολιτικών (μετανάστευση, εξαγωγή τεχνογνωσίας για «ασφαλείς» Ολυμπιακούς Αγώνες). Η επίθεση αποτελεί εσωτερική ανάγκη του συνασπισμένου κεφαλαίου (που ένα μέρος του όλο και περισσότερο στρέφεται σε επενδύσεις στο στρατιωτικοβιομηχανικό τομέα παραγωγής συστημάτων «ασφάλειας»), για να επιβάλει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Πρόκειται για έναν κατήφορο χωρίς επιστροφή.

Δεν είναι τυχαίος ο τρόπος που σήμερα διεξάγεται ο αντικομμουνισμός από την ΕΕ. Η επίθεση ενάντια στην ΕΣΣΔ και τον Στάλιν χτυπάει την καρδιά της κομμουνιστικής ιδεολογίας, δηλαδή την ανατροπή των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων και την επαναστατική εξουσία της εργατικής τάξης. Προετοιμάζουν την ποινικοποίηση της υποστήριξης των «ολοκληρωτικών» καθεστώτων, όχι μόνο στη βάση της συνηθισμένης προπαγάνδας περί πολιτικών διώξεων των «αντικαθεστωτικών», αλλά επειδή τα σοσιαλιστικά κράτη εφάρμοσαν «ταξικές διακρίσεις» (δηλαδή, τσάκισαν την καπιταλιστική ιδιοκτησία), που τις βαφτίζουν «ρατσιστικές» διακρίσεις. Προετοιμάζουν (βλ. απαγόρευση Κ.Ν. Τσεχίας) την ποινικοποίηση κάθε ταξικής πολιτικής. Εννοούν φυσικά από την εργατική τάξη, αφού η αστική τάξη έχει κατοχυρώσει την ταξική της δικτατορία μέσα από το ταξικό της κράτος και την ταξική της «νομιμότητα».

Επομένως, έχουμε ένταση του εύρους και του βάθους της επίθεσης. Σ' αυτές τις συνθήκες, αντεπίθεση του ΚΚΕ σημαίνει: 1) Να αποκαλύπτουμε, καταγγέλλουμε, συσπειρώνουμε, ξεδιπλώνουμε την πάλη ενάντια στα αντιδημοκρατικά μέτρα που δυσκολεύουν τους όρους διεξαγωγής της ταξικής πάλης, που βάζουν εμπόδια στην οργάνωση της πάλης του λαού και της νεολαίας για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό και 2) Να αποκαλύπτουμε, με βάση και την εμπειρία, τον ταξικό χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας, των νόμων και μηχανισμών της, την ανυπαρξία πραγματικής δημοκρατίας για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού σε συνθήκες καπιταλιστικής ιδιοποίησης του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, την ανάγκη εγκαθίδρυσης μιας νέας εξουσίας, με νέους θεσμούς λαϊκής συμμετοχής και εργατικού κοινωνικού ελέγχου. Πρόκειται για ένα δύσκολο καθήκον, που αφορά τη γενική προσπάθεια δημιουργικής εξειδίκευσης της στρατηγικής μας κατά χώρο και κίνημα (Θ. παράγρ. 66). Εν μέρει, η δυσκολία είναι και αντικειμενική, αφού δεν μπορούμε να προβλέψουμε τη μορφή με την οποία θα εκφραστεί η λαϊκή εξουσία (βλ. άρθρο Τιούλκιν για Σοβιέτ, ΚΟΜΕΠ 8, τ. 1). Σημαντική συμβολή για το ξεπέρασμα αυτής της αδυναμίας θα είναι, πιστεύω, η εξειδίκευση και εκλαΐκευση της παραγρ. 38 των Θέσεων για το Σοσιαλισμό, καθώς και η μελέτη των πλευρών που αφορούν το σοσιαλιστικό εποικοδόμημα.

Η απάντηση στην ένταση της επίθεσης δε θα πρέπει να οδηγεί σε χαμηλές γραμμές άμυνας, «να μην εγκλωβίζεται το λαϊκό κίνημα στους θεσμούς που υπονομεύουν τα συμφέροντά του» (παράγρ. 30 των Θ. για το 16ο Συνέδριο). Ορισμένα παραδείγματα: Η προβολή της αντισυνταγματικότητας ενός μέτρου πρέπει να γίνεται κατ' εξαίρεση, ώστε να μη συγκαλύπτεται το αστικό Σύνταγμα, ως ο κατ' εξοχήν καταστατικός χάρτης του κεφαλαίου, που διανθίζεται με υποκριτικά ισότιμες, σκόπιμα γενικόλογες και αντιφατικές διατάξεις. Η αντίσταση στην κρατική καταστολή και τη βία των οργάνων του κεφαλαίου πρέπει διαρκώς να συνδέεται με τη βία ενάντια στα εργατικο-κοινωνικά δικαιώματα, να αποκαλύπτεται υπέρ ποιων συμφερόντων ασκείται, να μην ποτίζει τα χωράφια του οπορτουνισμού, που καταγγέλλει τη βία από όπου κι αν προέρχεται, που ευνουχίζει την προοπτική της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων να κατακτήσουν και να στεριώσουν την εξουσία τους. Η όλο και μεγαλύτερη υποταγή της Δικαιοσύνης στην εκτελεστική εξουσία δεν πρέπει να εγκλωβίζεται στο αστικοδημοκρατικό αίτημα περί ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, αλλά να αναδείχνει τον αντικειμενικά εξαρτημένο ρόλο της. Η αναζήτηση και στήριξη προοδευτικών φωνών στο χώρο των δικαστών πρέπει να γίνεται στο όνομα της δικαίωσης (της όποιας δικαίωσης μπορεί να προέλθει από τα αστικά δικαστήρια) των λαϊκών συμφερόντων.

Η γραμμή αυτή πρέπει να διαπερνά, χωρίς φυσικά να ταυτίζεται, τη δράση μας και στο κίνημα για τις δημοκρατικές ελευθερίες. Το κίνημα πρέπει να έχει καθαρή αντιιμπεριαλιστική γραμμή, γραμμή υπεράσπισης των δικαιωμάτων που διευκολύνουν την πάλη του λαού μας, όλων των λαών, των μεταναστών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια. Δεν απαιτούμε τη συμφωνία των συνεργαζόμενων με τη λαϊκή επαναστατική εξουσία, αλλά ούτε καλλιεργούμε αυταπάτες για το περιεχόμενο της αστικής δημοκρατίας.

Οσο εντείνεται η επίθεση στις δημοκρατικές ελευθερίες, τόσο μεγαλώνει η διαπάλη με τις μικροαστικές και οπορτουνιστικές θεωρίες και πρακτικές στο κίνημα. Η αποκάλυψη του ρόλου του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην υποστήριξη των αντιδημοκρατικών αποφάσεων της ΕΕ και του Χώρου Ελευθερίας, Ασφάλειας και Δικαιοσύνης πρέπει να συνεχιστεί αταλάντευτα, αλλά δεν αρκεί. Πολύ περισσότερο που στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν δυνάμεις που είναι κατά της ΕΕ, χωρίς αυτό να τους κάνει λιγότερο επικίνδυνους οπορτουνιστές. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδεχτεί και ενσωματωθεί στην αστική προπαγάνδα περί «ουδέτερης» δήθεν και αταξικής δημοκρατίας. Κάνει κριτική γιατί δεν τηρείται η αστική νομιμότητα και το λεγόμενο «κράτος δικαίου». Η πρόσφατη, αλλά όχι πρωτόγνωρη, παράλληλη εκδήλωση του οπορτουνισμού μέσω της αποδοχής της βίας των λεγόμενων «αντιεξουσιαστών» και κάθε προβοκατόρικου και διαλυτικού στοιχείου, η έντονη ρητορική για την κρατική καταστολή, αποτελεί όψη του ίδιου νομίσματος. Ταυτίζεται και σιγοντάρει την αστική τάξη στον αντικομμουνισμό, στην παρεμπόδιση της ανάπτυξης και όξυνσης της ταξικής πάλης, στον εκφυλισμό και εκχυδαϊσμό του κινήματος, στην κοινή βαθιά απέχθειά τους για το εργατικό κίνημα, την επαναστατική πρωτοπορία και εξουσία της εργατικής τάξης.

Τα δυο κείμενα που κατέβηκαν από την ΚΕ στις ΚΟΒ είναι κείμενα με επιστημονικό χαρακτήρα, ενδιαφέρον, ευρύτητα και μπορούν να μας βοηθήσουν στο δύσκολο έργο μας.

Είναι βέβαιο ότι για πολλούς συντρόφους δεν είναι εύληπτα και απαιτούν κάποιο κόπο και χρόνο για να γίνουν κατανοητά σε βάθος.

Είναι βέβαιο ότι η Οκτωβριανή Επανάσταση, το πρώτο Σοβιετικό Εργατικό Κράτος και η σοσιαλιστική οικοδόμηση είναι κοσμοϊστορικά γεγονότα, που συγκλόνισαν, συγκλονίζουν και θα συνεχίσουν να συγκλονίζουν εκατομμύρια ανθρώπους στη Γη, καθώς άλλαξαν τη ροή της Ιστορίας αμετάκλητα.

Αποφασιστικός ήταν ο ηγετικός ρόλος του Μπολσεβίκικου Κόμματος στην όλη επαναστατική διαδικασία πριν και μετά την επικράτηση της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης (ΜΟΣΕ) το 1917 στη Ρωσία (σελ. 25, άρθρο 21-22). Ο ηγετικός παράγοντας σε αυτή την επανάσταση, οι μπολσεβίκοι, ήταν δοκιμασμένοι και έμπειροι από τους επαναστατικούς αγώνες που προηγήθηκαν από το 1905 έως και το 1917.

Οπως είναι γνωστό, στην αρχική φάση της επαναστατικής διαδικασίας, η τσαρική εξουσία ανατράπηκε σχετικά εύκολα, όμως η αστική τάξη της χώρας, σε συνεργασία με τον διεθνή ιμπεριαλισμό, προκάλεσε επέμβαση στο εσωτερικό της χώρας, ανάβοντας εμφύλιο πόλεμο που διήρκεσε περίπου 5 χρόνια. Η σοβιετική εξουσία βγήκε νικητής από τον εμφύλιο και από το 1922 ξεκίνησε η δημιουργική σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Η ηττημένη αστική τάξη έχασε μεν την εξουσία, όμως δεν εξαλείφτηκε, αντιθέτως ανασύνταξε τις δυνάμεις της και πέρασε στην υπονόμευση της σοβιετικής εξουσίας.

Οπως είναι γνωστό, η σοσιαλιστική επανάσταση αρχίζει από το μηδέν την οικοδόμηση του νέου κοινωνικοοικονομικού συστήματος, που αποτελεί την πρώτη φάση της Κομμουνιστικής Κοινωνίας.

Στα χρόνια 1922-1926, το Κόμμα αντιμετώπισε ένα μεγάλο εσωκομματικό πρόβλημα, την οπορτουνιστική παρέκκλιση με επικεφαλής τον Τρότσκι, ο οποίος είχε τη θέση ότι ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να προχωρήσει στην οικοδόμησή του, και πρέπει να περιμένει την παγκόσμια επανάσταση. Σε αυτή τη φάση κρινόταν το μέλλον της ΜΟΣΕ.

Το Κόμμα ανέτρεψε την αντικομματική ομάδα του Τρότσκι και πέτυχε το στόχο που έβαζε στην εκβιομηχάνιση της χώρας. Κατά τη διάρκεια της μάχης με τους τροτσκιστές, είχε πρόωρο θάνατο ο λαμπρός ηγέτης της επανάστασης Φέλεξ Τζιρζίνσκι.

Κατά την προώθηση του προγράμματος του Κόμματος στον τομέα της αγροτικής οικονομίας, εμφανίστηκε η δεξιά οπορτουνιστική παρέκκλιση του Μπουχάριν, λόγω της οποίας εκδηλώθηκε σκληρή εσωκομματική πάλη. Ο βασικός εκφραστής αυτής της παρέκκλισης έριξε τότε το σύνθημα «πλουτίστε», φυσικά αυτό είχε να κάνει μόνο με το να πλουτίσουν οι κουλάκοι, η αστική τάξη της αγροτιάς. Τα υπολείμματα του δεξιού οπορτουνισμού μετά την καταδίκη τους στα Συνέδρια του Κόμματος πέρασαν στην παρανομία.

Στο 17ο Συνέδριο, ενώ στις συζητήσεις δεν εμφανίστηκαν διαφωνίες, στην ψηφοφορία φάνηκε η ύπαρξη οργανωμένης αντικομματικής ομάδας. Σε αυτή την περίοδο έχουμε και τη δολοφονία του Κίροφ, μεγάλης ηγετικής προσωπικότητας, για την οποία ο Χρουτσιόφ στο 20ό Συνέδριο ενοχοποίησε τον Στάλιν.

Το Σύνταγμα του 1936 ήταν ένα σημαντικό ορόσημο στην οικοδόμηση της Σοσιαλιστικής Κοινωνίας, αλλά σε αυτήν την περίοδο έχουμε κάποιες εθνικιστικές εξελίξεις, όπως στην Ουζμπέκικη Σοσιαλιστική Δημοκρατία, τα ηγετικά στελέχη Ακμάλ Ικράμοφ και Φαϊζουλά Χοτζάεφ είχαν βάλει ζήτημα απόσχισης της παραπάνω Δημοκρατίας από την ΕΣΣΔ.

Στη σύντομη αυτή ιστορική αναδρομή διαπιστώνεται ότι σε κάθε νέο ορόσημο που κατακτάει ο σοσιαλισμός, εκδηλώνεται και μια εσωκομματική αντιπαράθεση. Με την κατάσταση που διαμορφώθηκε στα τελευταία προπολεμικά χρόνια, το Κόμμα πήρε αυστηρά μέτρα με στόχο να προετοιμάσει τη χώρα για τον ορατό πλέον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι επιτυχίες της ΕΣΣΔ στα χρόνια '36-'39 επέδρασαν ουσιαστικά στο εσωτερικό της χώρας, αλλά παράλληλα ανησύχησαν το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, που προώθησε με γρήγορους ρυθμούς τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, με στόχο την επίθεση κατά της χώρας των Σοβιέτ. Στα προπολεμικά χρόνια υπήρχε ανάγκη με τις επιτυχίες στον οικονομικό τομέα και με το νέο Σύνταγμα να απολαύσουν τους καρπούς οι εργάτες και ιδιαίτερα οι αγρότες που πέρασαν στους συνεταιρισμούς (Κολχόζ). Οι χωριάτες που μπήκαν στα Κολχόζ αυτά τα χρόνια πήραν καλό εισόδημα και είχαν να λένε με θαυμασμό γι' αυτό το αποτέλεσμα.

Ο Β` Παγκόσμιος Πόλεμος, στον οποίον βασικός αιμοδότης ήταν η Σοβιετική Ενωση, τέλειωσε με συντριβή του φασιστικού άξονα. Το παραπάνω αποτέλεσμα έφερε σημαντικές εξελίξεις υπέρ της ΕΣΣΔ, γεγονός που τρόμαξε το ιμπεριαλιστικό σύστημα. Οι σύμμαχοι, Αγγλία και ΗΠΑ, στο Β` Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν λίγες απώλειες και σημαντική οικονομική ισχυροποίηση. Οι πρώην σύμμαχοι έβαλαν σε εφαρμογή μια ενιαία εχθρική στρατηγική αντιμετώπισης της Σοβιετικής Ενωσης και των Λαϊκών Δημοκρατιών Κεντρικής κι Ανατολικής Ευρώπης που απαλλάχτηκαν από τον καπιταλιστικό ζυγό.

Πάνω από 3 εκατ. δοκιμασμένα μέλη του Κόμματος έδωσαν τη ζωή τους στα πεδία των μαχών. Τα νέα μέλη που πέρασαν στο Κόμμα από τις γραμμές του στρατού δεν είχαν την εμπειρία και την ιδεολογικοπολιτική ικανότητα να αντιμετωπίσουν έγκαιρα και αποτελεσματικά τα οπορτουνιστικά ρεύματα.

Η μεγάλη νίκη, παρά τα πολλά θετικά, έφερε ενίσχυση του ρωσικού σοβινισμού.

Σημαντικό στοιχείο είναι η απόκτηση του «πάσπορτ» από τον πληθυσμό των αγροτικών περιοχών, με τα οποία η νεολαία του χωριού εντάχθηκε στην εργατική τάξη.

ΟΙ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ ΤΟΥ 20ού ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

Πριν τον θάνατο του Ι. Β. Στάλιν, όπως είναι γνωστό, στο Κόμμα και στη σοβιετική κοινωνία συζητήθηκαν βασικά θέματα, όπως τα παρακάτω: Το 1948 ο Ζντάνοφ, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Μπολσεβίκικου Κόμματος, εισηγήθηκε στην πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ το θέμα που αφορούσε την ιδεολογική και πολιτιστική κατάσταση που διαμορφώθηκε στη χώρα μετά τον πόλεμο. Η απόφαση της Ολομέλειας έκανε κριτική σε συγκεκριμένα κινηματογραφικά και θεατρικά έργα, αλλά και σε λογοτεχνικά βιβλία με ιστορικό - πολιτικό και πολιτιστικό περιεχόμενο, κάτι που έδειχνε την ύπαρξη ενισχυμένου Μεγάλου Ρωσικού Σοβινισμού. Μετά τη νίκη κατά του φασισμού, ο παράγοντας αυτός εμφανιζόταν ενισχυμένος. Το όλο κείμενο της απόφασης έδειχνε ότι στην ΕΣΣΔ υπάρχουν προβλήματα και πρέπει να διορθωθούν, όμως, σύντομα, ο Ζντάνοφ, 17 χρόνια νεότερος του Στάλιν, εισήχθη στο Νοσοκομείο για μια επέμβαση ρουτίνας, από όπου βγήκε νεκρός. Πριν το παραπάνω γεγονός, σε ανάλογες συνθήκες, βγήκε επίσης νεκρός ο Σερμπακόφ, μέλος του ΠΓ, χάθηκαν όμως και άλλα λιγότερο γνωστά στελέχη, κάτι που εξόργισε τον Στάλιν, που έβαλε ζήτημα ύπαρξης κυκλώματος γιατρών, που δολοφονούσε άξια στελέχη του Κόμματος και παράγοντες του κράτους, στο οποίο συμμετείχαν και Εβραίοι γιατροί.

Συζητήθηκαν ανοιχτά τα θέματα: Γλωσσολογία και Μαρξισμός και τα Οικονομικά Προβλήματα του Σοσιαλισμού, στα οποία έγιναν συγκρούσεις απόψεων και χρειάστηκε η παρέμβαση προσωπικά του Στάλιν. Στο διάστημα από το θάνατο του Στάλιν (Μάρτη του 1953) μέχρι το 20ό Συνέδριο, Φλεβάρης 1956, έγιναν σημαντικές διεργασίες στο ΚΚΣΕ, αφού τότε ανεπίσημα πέρασε σε μια σημαντική μερίδα του Κόμματος η γραμμή του Χρουτσιοφικού αναθεωρητισμού.

Στο 20ό Συνέδριο, στην κλειστή εισήγηση που παρουσίασε ο Χρουτσιόφ «Κριτική στην προσωπολατρία του Στάλιν», μια μεγάλη μερίδα των συνέδρων είχαν αποκλειστεί και δεν άκουσαν την εισήγηση, κάτι που χώρισε τους αντιπροσώπους σε δυο κατηγορίες, στους έμπιστους, και στους μη. Το γεγονός αυτό ήταν μια μεγάλη αυθαιρεσία της ηγετικής ομάδας του Χρουτσιόφ που δεν αντιμετωπίστηκε στο Συνέδριο. Στη συνέχεια, όχι μόνο οι αντιπρόσωποί του χωρίστηκαν στα δυο, αλλά και το ίδιο το Κόμμα διασπάστηκε. Διασπάστηκε και η σοβιετική κοινωνία. Η διάσπαση επέφερε με το χρόνο μια πρωτόγνωρη παθητική συμπεριφορά από ένα τμήμα της κοινωνίας, που καθημερινά οδηγούσε σε αμφισβήτηση της πορείας οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Μετά το Συνέδριο ακολούθησαν και αλλαγές στα καθοδηγητικά όργανα των Σοβιετικών Δημοκρατιών. Στο Ουζμπεκιστάν έγινε αλλαγή του δοκιμασμένου ηγέτη Ουσμάν Γιουσούποφ. Αλλαγές έγιναν και στις ηγεσίες των νεαρών Σοσιαλιστικών Κρατών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, με εξαίρεση τη Ρουμανία, φέρνοντας στην εξουσία στελέχη από το χώρο του δεξιού οπορτουνισμού.

Η τελευταία συνάντηση μη διασπασμένων κομμουνιστικών κομμάτων έγινε το 1957, όπου οι διαφωνίες ήταν έντονες. Στη συνέχεια οι διασπάσεις πέρασαν σε όλα τα κόμματα, παράγοντας που ευνόησε τον οπορτουνισμό και βρήκε έδαφος για δράση ο ταξικός αντίπαλος του σοσιαλισμού. Από αυτή τη δραματική εξέλιξη δεν έλειψε και η διάσπαση του ΚΚΕ, κάτι που ήδη είχε προηγηθεί του 20ού Συνεδρίου.

Σ' αυτή τη φάση πέρασαν στην εξουσία, σε διάφορα επίπεδα της κομματικής και σοβιετικής εξουσίας, στοιχεία μικροαστικά και εντελώς αστικά, παρακάμπτοντας τους ταξικούς περιορισμούς. Κάποιοι άλλοι προωθήθηκαν από τη λεγόμενη «οικογενειούλα». Η «οικογενειούλα» που αναπτύχθηκε στις κομματικές οργανώσεις που δρούσαν στα μετόπισθεν, ξέφυγε από την προσοχή του Κόμματος, αφού η προσοχή του ήταν στα μέτωπα του πολέμου. Με την άρση των ταξικών περιορισμών, μετά το 20ό Συνέδριο και συγκεκριμένα το 1961, έγινε μέλος του ΚΚΣΕ και ο Γιέλτσιν, παιδί κουλάκου, που βρέθηκε πρωτεργάτης στις ανατροπές (το '89-'91).

Οι περαιτέρω εξελίξεις δεν έδωσαν λύσεις στο προβλήματα της κάθαρσης του Κόμματος και την άνοδο της ποιότητας των μελών του. Αυτή η εσωκομματική κατάσταση συνοδεύτηκε με αριθμητική αύξηση των μελών, φτάνοντας στα 18 εκατομμύρια, όπου στη δεκαετία του 1980-1990 βρέθηκαν οργανωτικά και ιδεολογικοπολιτικά ανίκανοι να εκπληρώσουν την αποστολή τους απέναντι στον Σοβιετικό Λαό, αφού πριν τις ανατροπές, στο δημοψήφισμα, το 75% τάχτηκε υπέρ του σοσιαλισμού.

Το συμπέρασμα είναι ότι ο παράγοντας του Κόμματος φέρνει την ευθύνη, αφού δεν απέτρεψε τις ανατροπές.

Εύχομαι επιτυχία στο 18ο Συνέδριο του ηρωικού ΚΚΕ.

Πηγές: 1. «Σύντομη Ιστορία του Μπολσεβίκικου Κομμουνιστικού Κόμματος (το ονομαζόμενο κράτκι κουρς).

2. Ιστορία του ΚΚΣΕ για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, έκδοσης 1962. Στα ρωσικά.

3. Τελική ομιλία του Στάλιν στην Ολομέλεια της ΚΕ του ΠΚΚ(μπ.) 5 Μάρτη 1937, ΚΟΜΕΠ No 5 1995 σελ. 91-104.