Οι λεγόμενες «πολιτικές για την ισότητα των φύλων» αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της στρατηγικής του κεφαλαίου και συνοδεύουν σταθερά τους στόχους που αυτή θέτει. Η ΕΕ και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου έχουν ανακηρύξει την «ισότητα» ανάμεσα στα δύο φύλα σε θεμελιώδη προϋπόθεση για την έξοδο από την οικονομική κρίση και σε βασική πλευρά της βιώσιμης ανάπτυξης. Στην ουσία, η «ισότητα» την οποία ενδιαφέρονται να προωθήσουν η ΕΕ, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αξία της ανταγωνιστικότητας και υπηρετεί τα κέρδη των μονοπωλίων. Βρίσκεται στον αντίποδα των αναγκών και των συμφερόντων των γυναικών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Η πολιτική που επεξεργάζονται και εφαρμόζουν σηματοδοτεί το βάθεμα και όχι την εξάλειψη της ανισότητας που υπάρχει ανάμεσα στα δύο φύλα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα για το περιεχόμενο που δίνουν στην ισότητα, αποτελεί η πρόσφατη καμπάνια της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων για την προώθηση των γυναικών στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Ο στόχος της ισόποσης εκπροσώπησης γυναικών και ανδρών στους διάφορους θεσμούς και τα λεγόμενα «κέντρα λήψης των αποφάσεων», ανεξάρτητα από την τάξη από την οποία προέρχονται και την πολιτική που υπηρετούν, στην πράξη συγκαλύπτει την ταξική ουσία της φυλετικής καταπίεσης. Καλλιεργεί στις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων την αυταπάτη πως τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν μπορούν να επιλυθούν με την ανάδειξη γυναικών στους Δήμους και τις Περιφέρειες, στο κοινοβούλιο, στα υπουργεία και σε άλλες κυβερνητικές θέσεις. Η καμπάνια αυτή δεν αποτελεί μια μεμονωμένη πρωτοβουλία αλλά εντάσσεται στο Εθνικό Πρόγραμμα για την Ουσιαστική Ισότητα των Φύλων 2010 - 2013, που έχει επεξεργαστεί η ΓΓΙΦ. Στο Πρόγραμμα αυτό τίθενται οι αρχές και οι στόχοι των «πολιτικών για την ισότητα» που στοχεύει να υλοποιήσει η κυβέρνηση το επόμενο διάστημα.

Σε μια περίοδο που η καπιταλιστική οικονομική κρίση οξύνει τα προβλήματα των γυναικών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και εντείνει την ανισότητα των δύο φύλων, το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκφραστές επιστρατεύουν ανάμεσα σε άλλα και τις «πολιτικές για την ισότητα». Στόχο έχουν να πείσουν για την αναγκαιότητα της ταξικής συνεργασίας, να καλλιεργήσουν στο λαό και ιδιαίτερα στις γυναίκες τη συναίνεση στην αντιλαϊκή πολιτική, την αποδοχή της ως μονόδρομο.

Οι «πολιτικές για την ισότητα» χρησιμεύουν ιδιαίτερα ως μοχλός για την ενσωμάτωση του εργατικού και του γυναικείου κινήματος. Αυτό που προβάλλει ως ζητούμενο η ΓΓΙΦ στο Εθνικό Πρόγραμμα που έχει καταρτίσει, είναι η «δικτύωση» των γυναικών στις οργανώσεις των «κοινωνικών εταίρων». Κάτω από το γενικό τίτλο «κοινωνικοί εταίροι» μπαίνουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΒΕΕ), οι επιχειρήσεις, ο ΣΕΒ και οι ενώσεις των εργοδοτών. Αυτό που υποδεικνύουν ως λύση στις εργαζόμενες είναι η δημιουργία γραφείων και επιτροπών γυναικών ή ισότητας των φύλων στις οργανώσεις αυτές, που υποτίθεται πως θα ενισχύσουν τη θέση τους «στους διαπραγματευτικούς μηχανισμούς του κοινωνικού διαλόγου, ώστε να αναδεικνύονται και να προωθούνται τα αιτήματά τους».

Τη στιγμή που οι εργαζόμενες γυναίκες βρίσκονται αντιμέτωπες με την πιο σφοδρή επίθεση, τους προτείνουν το δρόμο του κοινωνικού διαλόγου και της διαπραγμάτευσης των δικαιωμάτων τους. Το δρόμο δηλαδή που έχει οδηγήσει στην επιβολή του σημερινού εργασιακού μεσαίωνα. Στην πραγματικότητα, η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, η μείωση των μισθών και των συντάξεων, η συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, η απελευθέρωση των απολύσεων που θέτουν όλο και πιο συχνά στο στόχαστρο τις εγκύους και τις μητέρες, δεν οφείλονται στη μειωμένη «διαπραγματευτική ικανότητα» των γυναικών, ούτε στην ελλιπή τους «δικτύωση». Για την ισοπέδωση ακόμα και των στοιχειωδών δικαιωμάτων και κατακτήσεων που είχαν μέχρι σήμερα οι γυναίκες, εκτός από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ ευθύνονται και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, που είναι ταγμένες στην υπηρεσία της κερδοφορίας του κεφαλαίου και δε χάνουν ευκαιρία να παζαρεύουν στα τραπέζια των κοινωνικών διαλόγων πόσα δικαιώματα θα χάσουν οι εργαζόμενοι.

Στην προσπάθεια να προωθήσουν τη λογική της ταξικής συνεργασίας, αναγορεύουν τα μονοπώλια και τις επιχειρήσεις σε «κοινωνικούς εταίρους» και ανάγουν την κερδοσκοπική τους δραστηριότητα σε προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η ΓΓΙΦ έχει συνάψει, ήδη από το 2006, μνημόνιο συνεργασίας με το Ελληνικό Δίκτυο για την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη. Στα πλαίσιά του οι επιχειρήσεις ενθαρρύνονται στην ανάδειξη γυναικών στα όργανα της διοίκησής τους και επιβραβεύονται με «Βραβείο Ισότητας» για την εφαρμογή τέτοιων πολιτικών ισότητας των φύλων.

Ενα παράδειγμα της συμβολής των επιχειρήσεων στην υπόθεση της ισότητας, αποτελεί ο απολογισμός εταιρικής υπευθυνότητας που κάνει η Coca - Cola Τρία Εψιλον για το 2009. Στο κείμενο του απολογισμού αυτού μας ενημερώνει πως διατηρεί την αναλογία γυναικών στην ομάδα Ανώτερης Διοίκησης σε ποσοστό μεγαλύτερο του 30% και στους Διευθυντές 1ης Βαθμίδας σε ποσοστό μεγαλύτερο του 23%. Ομως, η συμμετοχή αυτή των γυναικών στα ανώτερα όργανα διοίκησης της συγκεκριμένης πολυεθνικής, δεν την εμπόδισε να προχωρήσει στην απόλυση 35 εργαζομένων της επιχείρησης στην Πάτρα, και 15 στο εργοστάσιο της Αθήνας. Δεν της δημιουργεί καμία δυσκολία να πραγματοποιεί, με πρόσχημα την κρίση, συγχωνεύσεις διαφόρων τμημάτων και θυγατρικών της ομίλων, να συζητά, όλο και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα, το ενδεχόμενο να αλλάξει έδρα και να κλείσει ορισμένες μονάδες παραγωγής. Δεν τη δυσκολεύει καθόλου να εντατικοποιεί την εργασία, να επιδεινώνει τις εργασιακές σχέσεις, να αυξάνει τον αριθμό των ανέργων. Με αυτό τον τρόπο αντιλαμβάνονται την ισότητα και για τέτοια «επιτεύγματα» καμαρώνουν. Οι εργαζόμενες όμως, όχι μόνο δεν έχουν κανένα λόγο να πανηγυρίζουν, αλλά χρειάζεται να παλέψουν ενάντια στο κεφάλαιο και στους υπηρέτες του μιας και υφίστανται εξίσου την ταξική εκμετάλλευση και τη φυλετική καταπίεση ανεξάρτητα από το φύλο του εργοδότη τους.

Οι «πολιτικές ισότητας» που με κάθε τρόπο διαφημίζουν, αποτελούν εργαλείο ενσωμάτωσης και χειραγώγησης των γυναικών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Η «ισότητα» για την οποία μιλούν είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των μονοπωλίων και των κερδών τους, οδηγεί στην ένταση της εκμετάλλευσης και για τα δύο φύλα. Οι εργαζόμενες, οι αυτοαπασχολούμενες, οι άνεργες, οι φτωχές αγρότισσες, οι νέες γυναίκες δεν μπορούν να περιμένουν καμία βελτίωση της θέσης τους από την εφαρμογή τέτοιων πολιτικών. Εχουν άλλωστε πρόσφατη πείρα για το αντιδραστικό περιεχόμενο που δίνει η ΕΕ στην έννοια της ισότητας, από τη χρησιμοποίησή της ως πρόσχημα για την αύξηση των ηλικιακών ορίων για τη συνταξιοδότηση.

Οι γυναίκες που ανήκουν στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να πάρουν τη θέση τους στο ΠΑΜΕ και τα ταξικά συνδικάτα, στις Γραμματείες Γυναικών που λειτουργούν σε αυτά, όχι με σκοπό να στέλνουν τις εργαζόμενες στα παζάρια των κοινωνικών διαλόγων αλλά προκειμένου να οργανώνουν πιο αποτελεσματικά την πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες τους. Πρέπει να πυκνώσουν τους συλλόγους και τις ομάδες της ΟΓΕ, να ενισχύσουν τις γραμμές του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος, που δε συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κοινωνικούς εταίρους με τους οποίους διαλέγεται η εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά παλεύει ασυμβίβαστα για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση. Εχουν κάθε συμφέρον να συμπαραταχθούν με το ΚΚΕ, που συμπεριλαμβάνει στα ψηφοδέλτια του γυναίκες, όχι για να ανταποκριθεί στην υποχρέωση της ποσόστωσης, αλλά γιατί, από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα, αγωνίζεται με συνέπεια ενάντια στην ανισοτιμία και αναδεικνύει την ταξική της ρίζα.

Η θέση των γυναικών που υφίστανται την ταξική εκμετάλλευση και τη φυλετική καταπίεση είναι στην πρώτη γραμμή της ταξικής πάλης, απέναντι από τις δυνάμεις που συντηρούν την ανισότητα των δύο φύλων, για να αυξάνει το κεφάλαιο τα κέρδη του. Η λύση στα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν σήμερα, βρίσκεται στην οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας που θα ανατρέψει τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Στη συγκρότηση του μετώπου των κοινωνικών δυνάμεων που θα αλλάξει το συσχετισμό δύναμης υπέρ του λαού και θα θέσει τα θεμέλια για την ουσιαστική ισότητα των δύο φύλων.