Η απεργία στις 17 Δεκέμβρη έδειξε ότι οι εργάτες, με την πρωτοπόρα συμβολή και καθοδήγηση του ΠΑΜΕ μπορούν να αναμετρηθούν και με την εργοδοσία και με τους μηχανισμούς της

Η κουβέντα για «τα μέτρα που πρέπει να παρθούν» διεξάγεται ήδη μέσα στους τόπους δουλειάς. Και πρέπει να ενταθεί. Η προετοιμασία, η έκβαση, αλλά και η παραπέρα αξιοποίηση της απεργίας στις 10 Φλεβάρη θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από το πόσο αυτή η κουβέντα θα ανοίξει πλατιά, αποφασιστικά και πάνω απ' όλα με ταξικό κριτήριο μέσα στους τόπους δουλειάς. Ποιον εξυπηρετούν τα νέα μέτρα; Γιατί και με ποιον πρέπει να συνεργαστεί ο εργάτης; Πώς θα δοθεί λύση στα προβλήματά του; Η μεγαλοεργοδοσία δίνει τις δικές της απαντήσεις. Το ζήτημα είναι τι απαντήσεις πρέπει να δώσουν οι εργάτες.

«Σε ένα συμφωνούμε με όλους αυτούς... Πρέπει εδώ και τώρα να παρθούν δραστικά μέτρα χωρίς καμία αναβολή», τόνιζε η κεντρική ομιλία στην απεργιακή συγκέντρωση της Αθήνα, στις 17 Δεκέμβρη, συμπυκνώνοντας τα μέτρα που είναι επιτακτικά για την ικανοποίηση στοιχειωδών αναγκών της εργατικής τάξης και ρεαλιστικά, με βάση τον πλούτο που εκείνη παράγει: Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους. Βασικός μισθός 1.400 ευρώ. Κατώτερη σύνταξη 1.120 ευρώ. Ορια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 60 και 55, 55 και 50 για τα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα, για άνδρες και γυναίκες αντίστοιχα. Δωρεάν υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας και Παιδείας με κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης στους τομείς αυτούς.

Πιάνοντας το νήμα από την καρποφόρα εκείνη απεργιακή αναμέτρηση, το αγωνιστικό κάλεσμα πρέπει να γίνει ακόμα πιο θαρρετό, να ξεγυμνώσει επιθετικά όσους κοροϊδεύουν τους εργάτες. Να αντιπαραβάλλει σε όσα τους λένε οι αντίπαλοί τους αυτό που υπαγορεύει το δικό τους ταξικό συμφέρον:

Μέτρα, για να αντιμετωπιστούν οι σπατάλες και να σωθούν τα ταμεία του κράτους που είναι άδεια, λέει η κυβέρνηση ότι είναι αυτά που ήδη περπατούν. Δε λέει, όμως, ότι τα ταμεία όχι μόνο δεν τα άδειασαν οι εργάτες αλλά ότι οι εργάτες είναι οι μόνοι που φορτώνονται το βάρος για να τα γεμίζουν. Οι μόνοι που βλέπουν τους φόρους να ανεβαίνουν ασταμάτητα. Οι εργάτες είναι οι μόνοι που καταβάλλουν με συνέπεια τις εισφορές τους στα ταμεία, ενώ το κράτος χρωστά 9 δισ. ευρώ μόνο στο ΙΚΑ, η μεγαλοεργοδοσία πάνω από 4 δισ. Επειτα, οι εργάτες πρέπει να αναρωτηθούν: τι κερδίζουν οι ίδιοι από τα γεμάτα ταμεία ενός αστικού κράτους; Οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου θέλουν γεμάτα ταμεία για να μπορούν ανεμπόδιστα να στηρίζουν το κεφάλαιο, για να επιδοτούν τις επενδύσεις του, να αυξάνουν τις φοροαπαλλαγές των επιχειρήσεων, να επιδοτούν τους μεγαλοεργοδότες ώστε να έχουν φτηνά ή και εντελώς τσάμπα εργατικά χέρια...

Μέτρα, που θα σώσουν την αξιοπιστία της χώρας, για τα οποία πιέζουν οι διεθνείς οργανισμοί, βαφτίζουν τις νέες ανατροπές οι κεφαλαιοκράτες. Δε λένε όμως ότι η αξιοπιστία που «μετρά» η Ευρωπαϊκή Ενωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είναι η αξιοπιστία που απαιτεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Αυτό που βαθμολογούν είναι πόσο δραστικά πετσοκόβονται οι κατακτήσεις των εργαζομένων. Γιατί πρέπει να ενδιαφέρει τον εργάτη αυτού του είδους η αξιοπιστία της χώρας;

Μέτρα, γιατί κινδυνεύει η κοινωνική συνοχή, ζητά ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Σ' αυτή τη «συνοχή» βρήκε ν' αναφερθεί κι ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλ. Τσίπρας, μιλώντας την περασμένη βδομάδα στους εργάτες της Elite που, απλήρωτοι εδώ και καιρό, παλεύουν για να μη μείνουν στο δρόμο. Στοιβαγμένος κι αυτός πίσω από την ουρά των «ρεαλιστών» που θεωρούν εφικτό μόνο ό,τι επιτρέπει η ανάπτυξη υπέρ των μονοπωλίων, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ καλεί τους εργάτες να νοιαστούν για τη «συνοχή» τους με όσους τους ξεζουμίζουν. Ενώ, ειδικά τώρα, σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης, τα αδιέξοδα του συστήματος και οι δυσκολίες των κεφαλαιοκρατών μπορούν να εξοπλίσουν τους εργάτες με σημαντικά συμπεράσματα και να περάσουν στην αντεπίθεση.

Μέτρα, για να ενισχυθούν οι αγορές, περιμένει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Λειτουργώντας ως ο καλύτερος εκπρόσωπος του κεφαλαίου μέσα στο ίδιο το εργατικό κίνημα, οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού «δασκαλεύουν» τους εργάτες πως αν στηριχτεί το κεφάλαιο, αν ενισχυθεί η επενδυτική του δραστηριότητα, αν κυκλοφορήσει... «ρευστό στην αγορά», τότε θα προστατευτούν οι θέσεις εργασίας. Πότε οι εργαζόμενοι ενισχύθηκαν από τις αγορές, για να ενισχυθούν και τώρα; Μήπως κατά την περίοδο «άνθησης της οικονομίας», όταν τα χρόνια πριν και μετά την ένταξη στην ΟΝΕ που του έλεγαν ότι θα τρώει με χρυσά κουτάλια ψηφίστηκε ο νόμος για την εκ περιτροπής απασχόληση, τη λειτουργία των δουλεμπορικών γραφείων; Πότε οι κεφαλαιοκράτες μοιράστηκαν με τους εργάτες τα κέρδη τους; Ποτέ. Γιατί, τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών είναι αντίθετα και συγκρουόμενα με τα συμφέροντα των εργατών. Γιατί, όσο τα μονοπώλια κερδίζουν, οι εργάτες μόνο θα χάνουν.

Ναι, λοιπόν, μέτρα πρέπει να παρθούν. Αλλά όχι τα μέτρα για τα οποία συντονισμένα δουλεύει το μαύρο μέτωπο κεφαλαίου - ΕΕ - κομμάτων του ευρωμονόδρομου - εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Μέτρα που θα ωφελήσουν την εργατική - λαϊκή οικογένεια. Μέτρα που υπαγορεύουν οι σύγχρονες ανάγκες της και εξασφαλίζει ο ίδιος ο πλούτος που ο εργάτης παράγει με το νου και τα χέρια του. Μόνο που αυτά τα μέτρα κανείς δε θα του τα χαρίσει. Θα τα πάρει μόνο με την πάλη της τάξης του.

Ξέρουν, και το κεφάλαιο και οι υπηρέτες του, πως η λαϊκή δυσαρέσκεια φουντώνει. Ανησυχούν επειδή ο γόνιμος προβληματισμός και οι αγωνιστικές διαθέσεις όλο και περισσότερων εργαζομένων συναντιέται με τη δράση του ΠΑΜΕ. Επιστρατεύουν κιόλας μια σειρά σχεδιασμούς για να χτυπήσουν την απεργία. Για να υπονομεύσουν την ενωμένη και ταξικά προσανατολισμένη πάλη των εργαζομένων.

Δεν είναι ανίκητοι όμως. Η απεργία στις 17 Δεκέμβρη έδειξε ότι οι εργάτες, με την πρωτοπόρα συμβολή και καθοδήγηση του ΠΑΜΕ μπορούν να αναμετρηθούν και με την εργοδοσία και με τους μηχανισμούς της.

Να δώσουν την κρίσιμη απεργιακή μάχη:

Ενιαία, ανοίγοντας την κουβέντα σε βάθος για το σύνολο των ζητημάτων που απασχολούν τις εργατικές οικογένειες. Οπλισμένοι με το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ που απαντά ολοκληρωμένα στις σύγχρονες ανάγκες τους. Αποκαλύπτοντας τη λεπτή κλωστή που διαπερνώντας κάθε πτυχή της ζωής τους (Εργασία, Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, Ασφάλιση) αποτυπώνει την αγριότητα του κεφαλαίου, την ολομέτωπη επίθεση που δέχονται. Ο αγώνας δεν μπορεί να μένει μόνο στο μεροκάματο ή την Ασφάλιση, πρέπει να επεκταθεί με την απαιτητικότητα του εργάτη να έχει μια συνολικά βελτιωμένη ζωή. Οπως του αξίζει.

Ενωμένα: Αποδεικνύοντας ότι ο μόνιμος αγωνιστικός συντονισμός όλων των εργαζομένων, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ανεξάρτητα από κλάδο, σχέση εργασίας κτλ. είναι επιβεβλημένος. Ανταλλάσσοντας και αξιοποιώντας τη θετική και αρνητική πείρα. Ενάντια σε όσους θέλουν τους εργάτες κλεισμένους στο στενό τους περίγυρο, να αγνοούν τις εξελίξεις γενικά στην οικονομία, την τακτική με την οποία συνολικά το κεφάλαιο δρα για τα συμφέροντά του.

Ταξικά: Αντιπαλεύοντας σα γροθιά την τρομοκρατία, τις απειλές, τους εκβιασμούς της εργοδοσίας. Δυναμώνοντας την ταξική αλληλεγγύη. Οποιος αγγίζει έναν εργάτη θα βρίσκει απέναντί του χιλιάδες. Οργανώνοντας τη μάχη με διορατικότητα, αυτοθυσία. Με στόχο τον απεγκλωβισμό εργαζομένων από τα κόμματα του κεφαλαίου. Με στόχο ακόμα περισσότεροι εργάτες να αναλαμβάνουν την ευθύνη που τους αναλογεί απέναντι στην τάξη τους συνολικά, για την απόκρουση της επίθεσης. Να δυναμώνει η πολιτικοποίηση των αγώνων. Να σπάει η μοιρολατρία, με τη δύναμη που απελευθερώνει η όξυνση της ταξικής πάλης.

Τα παραπάνω υπογραμμίζονται στην ανακοίνωση-κάλεσμα του ΠΑΜΕ προς τους εργαζόμενους του Δημοσίου. Η πρωτοφανής επίθεση, σημειώνεται, για τους δημόσιους υπαλλήλους εκφράζεται μέσα από:

• Τη συρρίκνωση τουλάχιστον κατά 10% των αποδοχών τους, μέσα από το πάγωμα του μισθού και την περικοπή των επιδομάτων.
• Την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για χιλιάδες γυναίκες δημόσιους υπαλλήλους και τη μετατροπή της σύνταξης από κοινωνική σε επαγγελματική, ανταποδοτική. Τη μείωση των συντάξεων.
• Τις απολύσεις που έγιναν και θα γίνουν χιλιάδων εργαζομένων που κάλυπταν μέρος των πραγματικών αναγκών του Δημοσίου και εξυπηρετούσαν λαϊκές ανάγκες.
• Το γεγονός ότι χιλιάδες συνταξιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν πάρει τις συντάξεις και το εφάπαξ και ταυτόχρονα απολαμβάνουν ακόμα πιο υποβαθμισμένες υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας και Περίθαλψης, όπως γίνεται για το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων.
• Το σχέδιο «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ», μέσω του οποίου νέοι τομείς και υπηρεσίες του Δημοσίου θα ιδιωτικοποιηθούν με ακόμα πιο δυσβάσταχτες συνέπειες για το λαό και τους δημόσιους υπαλλήλους.

Για τη θύελλα των αντεργατικών μέτρων το ΠΑΜΕ είχε προειδοποιήσει προεκλογικά. Αυτό που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υλοποιεί είναι πολύ χειρότερο. Ενδεικτικά είναι τα προτεινόμενα μέτρα για το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό. «Η κυβέρνηση και μια στρατιά καλοπληρωμένων χρυσοκάνθαρων στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και όχι μόνο», σημειώνεται στην ανακοίνωση, προσπαθούν να πείσουν πως τα μέτρα αυτά «είναι μεν επώδυνα, αλλά αναγκαία και σε τελευταία ανάλυση χρήσιμα για τους εργαζόμενους, για αυτό και οι εργαζόμενοι πρέπει να στηρίξουν το Πρόγραμμα Σταθερότητας.

Τίποτα πιο ψεύτικο και πιο επικίνδυνο από αυτό. Τα μέτρα αυτά είναι αναγκαία και χρήσιμα για το κεφάλαιο και μόνο», ενώ «θα οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη επιδείνωση τη θέση των εργαζομένων. Είναι παράγοντας που οδηγεί στην ανάγκη, στο μέλλον, ακόμη πιο αντιλαϊκών μέτρων, όπως έγινε και με όλα τα προηγούμενα αντιλαϊκά μέτρα όλων των κυβερνήσεων. Για αυτό οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο έχουν χρέος και συμφέρον να τα παρεμποδίσουν, να τα ματαιώσουν».

Στη συνέχεια το ΠΑΜΕ υπογραμμίζει ότι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, όπως και συνολικά η εργατική τάξη, συμβάλλουν στην παραγωγή τεράστιου πλούτου και η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους είναι πέρα για πέρα ρεαλιστική δυνατότητα. Και πιο κάτω κάνει καθαρό ότι: «Η συσπείρωση στο ΠΑΜΕ είναι όρος και προϋπόθεση για τη λαϊκή αντεπίθεση».

Για τις ευθύνες της πλειοψηφίας της ΑΔΕΔΥ, το ΠΑΜΕ σημειώνει στην ανακοίνωση: «Ακόμα και τώρα που έχει αποκαλυφθεί όλη η κυβερνητική, αντεργατική βαρβαρότητα, η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ παραμένει ένας από τους βασικούς στυλοβάτες της. Τα όρια της συγκεκριμένης πλειοψηφίας φτάνουν έως την επιμέρους κριτική σε κάποιο μέτρο, έως τη διατύπωση κάποιου παραπόνου και έως την κήρυξη κάποιας απεργίας με το χαραχτήρα της ντουφεκιάς και της εκτόνωσης και αντιπαραθετικά, υπονομευτικά προς το ΠΑΜΕ, όπως έκαναν με την απόφαση για απεργία στις 10 Φλεβάρη αντί για τις 11 που είχε αποφασίσει αρχικά το ΠΑΜΕ».

Καταλήγει αναδεικνύοντας την ανάγκη συσπείρωσης με τις ταξικές δυνάμεις:

«Μαζική συμμετοχή στην απεργία στις 10 Φλεβάρη και συμμετοχή στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ είναι η μόνη απάντηση που οφείλουν να δώσουν οι εργαζόμενοι του Δημοσίου, τόσο στην κυβέρνηση, όσο και στα συνδικαλιστικά της δεκανίκια. Μαζί με όλη την εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο ένα σύνθημα τους καθοδηγεί: ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ Η ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ».

Σου λένε: Δέξου τώρα τις νέες θυσίες για να μην έρθουν ακόμη σκληρότερα μέτρα. Δέξου τη μείωση του μισθού σου ή μισή δουλειά για να μην απολυθείς. Συναίνεσε να δουλεύεις ως τα βαθιά γεράματα και μια σύνταξη - επίδομα πτωχοκομείου, αλλιώς δε θα έχεις τίποτα.

ΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΩΡΑ ΠΙΣΩ ΔΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΠΟΥΘΕΝΑ. ΔΕ ΘΑ ΣΟΥ ΑΦΗΣΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ.

Θυμήσου: Τι κέρδισες εσύ από τις θυσίες που σου επέβαλαν οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, με τη στήριξη της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, για "την ισχυρή Ελλάδα" στην ΟΝΕ και στην ΕΕ; Σου πάγωσαν μισθούς, σου έφεραν αντιασφαλιστικούς νόμους (Σιούφα, Ρέππα, Πετραλιά), υπονόμευσαν το οχτάωρο και τη σταθερή δουλειά, προκειμένου να ενισχυθεί η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα της πλουτοκρατίας και τώρα σου ζητάνε και τα ρέστα. Να πληρώσεις και την κρίση.

Για την κρίση οι μόνοι που δε φταίνε είναι οι εργάτες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες. Υπεύθυνοι είναι οι μεγαλοβιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι μεγαλέμποροι, τα τεράστια και αμύθητα κέρδη που συγκέντρωσαν από τη δική μας εκμετάλλευση. Αυτοί δημιούργησαν τα ελλείμματα και τα μεγάλα χρέη του κράτους και των ασφαλιστικών ταμείων με τις μεγάλες φοροαπαλλαγές και τα προνόμια που τους δίνονται, με τις τεράστιες κρατικές χρηματοδοτήσεις.

Μην πιστεύεις τα τεχνάσματά τους. Οσες θυσίες και αν κάνεις, και τις πιο βαριές, εσύ δε θα κερδίσεις απολύτως τίποτα ούτε τώρα, ούτε στη συνέχεια. Ακόμα και αν ανακάμψουν τα κέρδη τους, εσύ πάλι θα τα πληρώνεις, ενώ και η κρίση πάλι θα έρθει.

Μη δέχεσαι να σε κοροϊδεύουν ότι για την άσχημη κατάσταση που αντιμετωπίζεις ευθύνονται οι αυτοαπασχολούμενοι που φοροδιαφεύγουν ή οι δημόσιοι υπάλληλοι. Ο στόχος τους είναι να διαχωρίσουν το λαό για να περάσουν χωρίς αντιστάσεις τα σκληρά και άγρια αντιλαϊκά μέτρα που μας πλήττουν όλους.

Πάρε την υπόθεση του αγώνα στα χέρια σου, τονίζει το ΠΑΜΕ, σε κάθε εργασιακό χώρο. Καμιά εμπιστοσύνη στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, στους εκπροσώπους της εργατικής αριστοκρατίας, στον εργοδοτικό συνδικαλισμό. Αυτοί και χθες και πολύ περισσότερο σήμερα υπονομεύουν τον αγώνα και βάζουν πλάτη για να περάσουν τα μέτρα σε βάρος σου.

Οταν το ΠΑΜΕ πρότεινε απεργία στις 11 Φλεβάρη, η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ πήρε απόφαση για τις 10 Φλεβάρη, η δε ΓΣΕΕ αρνήθηκε να μπει σ' αυτή τη συζήτηση για ενιαία απεργιακή κινητοποίηση. Οταν το ΠΑΜΕ κατέληξε τελικά στις 10 Φλεβάρη, η ίδια πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ προτείνει κινητοποίηση μετά από 10 μέρες. Δεν ήθελαν και δε θέλουν ενιαίους - συντονισμένους αγώνες, όπως έκαναν πάντα έτσι και τώρα πάνω από όλα βάζουν τη στήριξη της πολιτικής της κυβέρνησης και την υπεράσπιση της ταξικής συνεργασίας με την εργοδοσία. Αλλωστε, το πλαίσιο "αιτημάτων" που προβάλλουν, το καθορίζουν με βάση τις αξιώσεις της εργοδοσίας για κερδοφορία. Αυτό εξέφρασε και η εισήγηση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ που καλεί τον ιδιωτικό τομέα, τους καπιταλιστές να εξασφαλίσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων με νέα επενδυτικά σχέδια.

Ολοι στη μάχη για την επιτυχία της απεργίας μαζί με το ΠΑΜΕ και στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 10 π.μ.

Εμείς οι εργαζόμενοι σ' όλους τους χώρους δουλειάς να μπούμε μπροστά, να οικοδομήσουμε την ενότητά μας με τους αυτοαπασχολούμενους και τη φτωχή αγροτιά, γιατί έχουμε τον ίδιο εχθρό και τον ίδιο δρόμο.

Για να κατακτήσουμε σύγχρονα δικαιώματα για εμάς και τα παιδιά μας».

Το απέδειξε κυνικά και απροκάλυπτα στη μεγάλη απεργία του ΠΑΜΕ στις 17 Δεκέμβρη, που ανέλαβε το ρόλο του απεργοσπάστη, το επιβεβαιώνει με τη συμμετοχή του στο στημένο διάλογο για το Ασφαλιστικό, με τη συστράτευσή του στις αξιώσεις της εργοδοσίας, στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης για τη νέα Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Την ώρα που κυβέρνηση και κεφάλαιο ρίχνουν τη μία αντεργατική βόμβα μετά την άλλη, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ σπεύδει να σηκώσει ασπίδα προστασίας όχι για τους εργαζόμενους - θύματα, αλλά για τους επιτιθέμενους. Προβάλλει τη γραμμή της «συναίνεσης» και της «εθνικής συνεννόησης» για να αντιμετωπιστούν από κοινού οι συνέπειες της κρίσης.

Αλήθεια, δεν κατάλαβε η ΓΣΕΕ τι συζητείται στο διάλογο - απάτη για το Ασφαλιστικό που στήθηκε από την κυβέρνηση και τους εταίρους της με τη συμμετοχή των «ειδικών»; Δεν ξέρει πως ο «διάλογος» είναι ο μπερντές για να καλυφθεί το σχέδιο της κυβέρνησης με το οποίο καταργείται η Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, μειώνεται η κρατική χρηματοδότηση, περιορίζονται οι εργοδοτικές εισφορές, επιβάλλεται φόρος στα εργατικά εισοδήματα δήθεν για τη «σωτηρία» του συστήματος και εντέλει κυοφορείται το «νέο μοντέλο» με το οποίο δε θα εξασφαλίζεται ούτε σύνταξη, ούτε ασφάλιση; Και το ξέρει και το καταλαβαίνει, αλλά η ηγεσία της ΓΣΕΕ είναι αλλού ταγμένη. Υπηρετεί και εξυπηρετεί με συνέπεια τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.

Αυτή η επιλογή της καθορίζει και τη στρατηγική και την τακτική της. Το απέδειξε με την ανοιχτή υιοθέτηση όλων των ιδεολογημάτων της άρχουσας τάξης. Το απέδειξε όταν έκανε σημαία την πολιτική της «ανταγωνιστικότητας», την ΟΝΕ, τους στόχους της Λισαβόνας, την «απασχολησιμότητα». Το επιβεβαιώνει και σήμερα, που μπροστά σε αυτό τον ορυμαγδό των αντεργατικών μέτρων, των σχεδίων και των αποφάσεων, αυτή τυρβάζει περί του «νέου αναπτυξιακού μοντέλου» και καλεί τους εργάτες μαζί με τα αφεντικά τους να σώσουν την οικονομία, δηλαδή την κερδοφορία των καπιταλιστών. Σε αυτή την πολύτιμη κερδοφορία των επιχειρήσεων υποτάσσει και το λεγόμενο «πλαίσιο διεκδικήσεων» που κατέθεσε στη διαπραγμάτευση για τη Συλλογική Σύμβαση. Ακόμα και αυτά τα λίγα ψίχουλα που εμφανίζεται να συζητάει με τους εργοδότες, τα θέτει σε συνάρτηση με την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης και μάλιστα ομολογεί ότι «οι προτάσεις της ΓΣΕΕ ...βασίζονται στην επίγνωση της ανάγκης να εξασφαλιστούν οι κύριες λειτουργίες της οικονομίας, να υλοποιηθούν μέτρα που σέβονται τις μακροοικονομικές και δημοσιονομικές ισορροπίες...». Μόνο που αυτές οι «κύριες λειτουργίες» και οι «δημοσιονομικές ισορροπίες» είναι η γνωστή και παλιά πολιτική που εξασφαλίζει υπερκέρδη για τα μονοπώλια, πρόσθετους φόρους, μισθούς πείνας και σκληρή εκμετάλλευση για τους εργάτες. Αυτή την «ανάγκη» προπαγανδίζουν κάθε μέρα, η κυβέρνηση, ο ΣΕΒ, η ΝΔ, οι θιασώτες του ευρωμονόδρομου, οι βαρόνοι των ΜΜΕ, το ΙΟΒΕ, η Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή (ΟΚΕ)... Ε, σε αυτή την «ανάγκη» υποτάσσεται η ΓΣΕΕ και δεν το κρύβει.

Δεν κρύβει και την επιδίωξή της να χτυπήσει την απεργία που προκήρυξαν τα ταξικά συνδικάτα για τις 10 Φλεβάρη, όπως ακριβώς έκανε και στις 17 Δεκέμβρη. Γι' αυτό ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ πήρε αμπάριζα τα μέσα ενημέρωσης για να «διαφωτίσει» τους εργάτες γιατί δεν πρέπει να απεργήσουν με το ΠΑΜΕ. Γι' αυτό στην τελευταία Εκτελεστική Επιτροπή της Συνομοσπονδίας, ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ έπαιζαν την κολοκυθιά με την ημερομηνία προκήρυξης απεργίας, που δήθεν εξέταζαν. Για τέλη Φλεβάρη πρότεινε ο Γ. Παναγόπουλος, για τις 17 Φλεβάρη η ΔΑΚΕ, όταν ήδη οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ είχαν προκηρύξει απεργία για τις 10 Φλεβάρη, ενώ την ίδια ημέρα πανελλαδική απεργία για το Δημόσιο είχε ανακοινώσει και η ΑΔΕΔΥ.

Αλλά δεν είναι μόνο η άρνηση και το σαμποτάζ κάθε απεργιακής κινητοποίησης. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ, σαν το σαράκι που τρώει το ξύλο, φθείρει συνειδήσεις, καλλιεργεί τη μοιρολατρία, υπονομεύει και καταστέλλει και το παραμικρό αγωνιστικό σκίρτημα. Δεν περνά μέρα που να μην ενσταλάξει στη συνείδηση των εργαζομένων το δηλητήριο της «κοινωνικής ειρήνης» και της ταξικής συνεργασίας.

Οι εργαζόμενοι, οι απολυμένοι, οι άνεργοι, οι αγωνιστές των stage, που τους κυνήγησε ανελέητα η ηγεσία της ΓΣΕΕ και μαζί με την κυβέρνηση τους πέταξαν στο δρόμο, οι τίμιοι συνδικαλιστές που σέβονται το ρόλο τους και τον εαυτό τους πρέπει μια και έξω να κόψουν τον ομφάλιο λώρο με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Να γυρίσουν την πλάτη τους στην εργατική αριστοκρατία και την ηγεσία της ΓΣΕΕ. Να πετάξουν στο καλάθι τα ιδεολογήματα περί «κοινής ευθύνης», με τα οποία τους καλούν να σκύψουν το κεφάλι, η κυβέρνηση, ο ΣΕΒ και η ΓΣΕΕ. Γιατί η μόνη ευθύνη που έχουν οι εργαζόμενοι είναι απέναντι στα παιδιά τους και το μέλλον τους. Να απορρίψουν τα ψεύτικα διλήμματα, τις νουθεσίες, τις υποσχέσεις πως δήθεν αν βάλουν πλάτη και ξεπεραστεί η κρίση, θα 'ρθουν καλύτερες μέρες. Οι υποσχέσεις τους έχουν την ίδια αξία με αυτές που έδιναν όταν μας υποχρέωναν να σφίξουμε το ζωνάρι για να μπούμε στην ΟΝΕ, στη ζώνη του ευρώ... Γιατί την ΟΝΕ, το ευρώ, - παρά τις υποσχέσεις και τα οράματα - διαδέχτηκε η καπιταλιστική κρίση. Οι εργάτες πλήρωσαν την «ανάπτυξη», πληρώνουν την κρίση, θα πληρώσουν και την «ανάκαμψη» που επαγγέλλονται.

Τίποτα δε θ' αλλάξει, τίποτα δε θα καλυτερεύσει, αν αφήσουμε να περάσει το τσουνάμι των αντιλαϊκών μέτρων. Η επόμενη ημέρα θα είναι χειρότερη από τη σημερινή, όπως το σήμερα είναι χειρότερο από το χτες. Η μόνη ελπίδα, η μοναδική προοπτική βρίσκεται στην πάλη των εργαζομένων. Αυτό το δρόμο δείχνει σήμερα το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο. Αυτό το δρόμο ανοίγουν με αποφασιστικότητα δεκάδες εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες, εκατοντάδες πρωτοβάθμια σωματεία που συσπειρώνονται κάτω από τη σημαία της ταξικής πάλης.

Στις 10 Φλεβάρη με το ΠΑΜΕ, πάμε για μια μεγάλη ταξική αναμέτρηση. Αν τώρα δεν τους σταματήσουμε, δε θα μας αφήσουν τίποτα. Πιο τολμηρά, παραμερίζοντας αναστολές και αναμονές, τραβάμε μπροστά. Με το ΠΑΜΕ των ταξικών αγώνων, Απεργούμε και Διεκδικούμε.

Στα θύματα της αντιλαϊκής θύελλας που σαρώνει με ιδιαίτερη σφοδρότητα τα δικαιώματα των εργαζομένων, των αγροτών, των συνταξιούχων, των νέων, περιλαμβάνονται και εκατοντάδες χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι, επαγγελματίες, μικροί έμποροι και βιοτέχνες. Η μείωση του τζίρου αποτελεί πλέον κανόνα για τη συντριπτική τους πλειοψηφία και τα μικρομάγαζα, που ζουν από τις γειτονιές και συγκροτούν τις τοπικές αγορές, μοιράζονται τις συνέπειες της ανεργίας, των χαμηλών μισθών, της ακρίβειας που στερεί ακόμη και βασικά αγαθά από τα λαϊκά νοικοκυριά. Σ' αυτή τη βάση, η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα των ΕΒΕ καλεί σε πανελλαδικό κλείσιμο καταστημάτων για την Τετάρτη 10 του Φλεβάρη. Στην προκήρυξή της σημειώνει ότι «το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει την πολιτική της ΝΔ. Τα ελλείμματα δεν είναι δικά μας, τα δημιούργησε η πολιτική τους. Ψάχνουν να βρουν εξιλαστήρια θύματα για την κρίση των μονοπωλίων», και προσθέτει: «Μπορούμε να εμποδίσουμε την αντιλαϊκή πολιτική, με τη συμμαχία και την κοινή δράση με τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα μπορούμε να την ανατρέψουμε. Αγώνες χρειάζονται».

Στο αγωνιστικό της κάλεσμα, η Συντονιστική σημείωνε, χαρακτηριστικά: «Επειδή είναι άμεση ανάγκη το συνδικαλιστικό κίνημα να οργανώσει την απάντησή του στην αντιλαϊκή λαίλαπα και να αγωνιστεί για να μην περάσουν τα νέα μέτρα. Επειδή η μέχρι τώρα τακτική των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων ΓΣΕΒΕΕ και ΕΣΕΕ, που έσπευσαν να καθίσουν στο τραπέζι του στημένου κοινωνικού διάλογου, αποδείχτηκε για άλλη μια φορά επιζήμια για τα συμφέροντα των αυτοαπασχολούμενων και μικρών ΕΒΕ. Οι αγωνιστικές δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος παίρνουμε την πρωτοβουλία της αγωνιστικής συσπείρωσης και πάλης. Καλούμε τις τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις ΓΣΕΒΕΕ και ΕΣΕΕ, τις Τοπικές και Κλαδικές Ομοσπονδίες και τα πρωτοβάθμια σωματεία να αποφασίσουν πανελλαδική κινητοποίηση την Τετάρτη 10 Φλεβάρη 2010, κλείσιμο καταστημάτων και βιοτεχνιών και οργάνωση αγωνιστικών εκδηλώσεων σε όλη τη χώρα».

Ηδη η Ομοσπονδία Βιοτεχνικών Σωματείων Αθήνας (ΟΒΣΑ) ανακοίνωσε τη συμμετοχή της στην κινητοποίηση, στηρίζοντας το πλαίσιο πάλης της Συντονιστικής Επιτροπής. «Την Τετάρτη 10/2 κλείνουμε τα μαγαζιά μας», ανακοίνωσε και η Ενωση Ιδιοκτητών Καθαριστηρίων «Η Αναγέννηση».

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τα όργανα της ΕΕ και το μεγάλο κεφάλαιο, μέσα από το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης, πλήττουν πολύπλευρα και τους ΕΒΕ, οι οποίοι με την καπιταλιστική κρίση έχουν φτάσει σε οριακό σημείο, αλλά αντιμετωπίζουν σημαντικές αντιξοότητες εδώ και πολλά χρόνια, θύματα κι αυτοί της πολιτικής του δικομματισμού. Οσο περισσότερο τους «εξυμνούσαν», καθώς αντιπροσωπεύουν μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος, τόσο περισσότερο τους οδηγούσαν στη «γωνία» της εκμετάλλευσης και της απαξίωσης. Τα φορολογικά βάρη αυξάνονταν την ίδια ώρα που οι μεγάλες επιχειρήσεις απολάμβαναν νέες απαλλαγές και μειώσεις φόρων. Η πολιτική της αθρόας εισόδου ξένων πολυεθνικών στο λιανικό εμπόριο, της επέκτασης των πολυκαταστημάτων και η αύξηση των εισαγωγών βιοτεχνικών προϊόντων, στη βάση των κατευθύνσεων της Συνθήκης του Μάαστριχτ και των επόμενων επεξεργασιών της ΕΕ, έχει συρρικνώσει έως και εξαφανίσει ολόκληρους κλάδους.

Το διεκδικητικό πλαίσιο της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα έχει ως εξής:

• Ο καθένας να πληρώνει με βάση τη φοροδοτική του ικανότητα.
• Κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης (διατροφή, ένδυση κλπ.).
• Ατομικό αφορολόγητο στα 20.000 ευρώ και για τετραμελή οικογένεια 40.000 ευρώ.
• Κατάργηση κάθε είδους αντικειμενικών κριτηρίων και ανέλεγκτων χρήσεων.
• Τα λογιστικά βιβλία μοναδική πηγή προσδιορισμού του εισοδήματός μας.
• Κλείσιμο των χρήσεων σε σύντομο χρόνο από την κατάθεση των δηλώσεων στην εφορία.
• Κοινωνική Ασφάλιση δημόσια και καθολική.
• Κρατική επιχορήγηση στα 2/3 του προϋπολογισμού του ΟΑΕΕ.
• Αμεση κάλυψη των ελλειμμάτων του Ταμείου από τον κρατικό προϋπολογισμό.
• Κατάργηση του ΠΔ 258/2005 και όλων των αντιασφαλιστικών νόμων.
• Κατώτερη σύνταξη στα όρια διαβίωσης των συνταξιούχων 1.150 ευρώ.
• Κατάργηση των εισφορών για την Υγεία. Δωρεάν και αποκλειστικά Δημόσια Υγεία.
• Σύνταξη στα 60 για τους άνδρες, στα 55 για τις γυναίκες. Επίδομα τοκετού και μητρότητας.
• Δημιουργία κλάδου βαρέων και ανθυγιεινών στον ΟΑΕΕ.
• Οχι στη λεγόμενη απελευθέρωση των επαγγελμάτων που οδηγεί στη μονοπώληση.
• Αύξηση της φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου και των μονοπωλίων στο 45%.

Το δίκιο του εργάτη. Κανένα πλοίο δεν έλυσε κάβους στην απεργία της 17ης Δεκέμβρη

Ηδη, απόφαση για την απεργία έχουν πάρει 13 Εργατικά Κέντρα και επτά Ομοσπονδίες και δεκάδες πρωτοβάθμια σωματεία. Κάθε μέρα που περνά προστίθενται καινούρια. Τις επόμενες μέρες συνεχίζονται και πληθαίνουν οι συζητήσεις στους χώρους δουλειάς, οι συσκέψεις, οι γενικές συνελεύσεις.

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι η Επιτροπή Ανέργων Ναυτεργατών καλεί τους ναυτεργάτες όλων των ειδικοτήτων σε ευρεία σύσκεψη που θα γίνει την Τετάρτη 27 Γενάρη, τις 11 π.μ. στα γραφεία της ΠΕΜΕΝ. Η Γραμματεία Νέων του ΠΑΜΕ από κοινού με το Σύλλογο Σπουδαστών Κατάρτισης οργανώνουν περιοδείες στις σχολές κατάρτισης. Την Τρίτη 26 Γενάρη θα γίνει περιοδεία στη Σιβιτανίδειο. Θα ακολουθήσουν στα ΙΕΚ Χαλανδρίου την Τετάρτη, Αγ. Δημητρίου την Πέμπτη και Ηλιούπολης την Παρασκευή. Επίσης, την Τρίτη 26 Γενάρη, οι εργαζόμενοι στη SOFTEX καθορίζουν με γενική συνέλευση τα επόμενα αγωνιστικά τους βήματα. Την Πέμπτη 28 Γενάρη θα γίνει σύσκεψη των Σωματείων στον Τύπο και το Χαρτί της Αττικής, στις 6.30 μ.μ., στα γραφεία της Ομοσπονδίας (Σολωμού 65). Την Παρασκευή 29 Γενάρη αντίστοιχη σύσκεψη θα γίνει στην Πάτρα, στις 2 Φλεβάρη στη Θεσσαλονίκη και στις 3 Φλεβάρη στο Βόλο. Στην ίδια κατεύθυνση το Συνδικάτο Επισιτισμού - Τουρισμού Νομού Λάρισας καλεί τους εργαζόμενους στην απεργία και θα πραγματοποιήσει τακτική γενική συνέλευση την Πέμπτη 28 Γενάρη, για τον προγραμματισμό της δράσης στο επόμενο διάστημα. Το θέμα της απεργίας θα συζητήσει αύριο το ΔΣ του Εργοταξιακού Σωματείου στα μεταλλεία S&B στη Φωκίδα.

Οι ταξικές δυνάμεις δίνουν σκληρή και επίμονη μάχη για να ξεπεραστεί το κλίμα εργοδοτικής τρομοκρατίας στους χώρους δουλειάς. Να αποκρουστεί η παραπληροφόρηση, ο αποπροσανατολισμός, η ιδεολογική τρομοκρατία που ασκεί η κυβερνητική προπαγάνδα με τη στήριξη των αστικών μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Να απαντήσουν στις μεθοδεύσεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού που στοχεύουν ανοικτά πια στο να εμποδίσουν την ενιαία αγωνιστική απάντηση των εργαζομένων. Ακολουθεί απεργοσπαστική τακτική, κωλυσιεργεί, προσπαθεί να διαιρέσει τους εργαζόμενους. Θέλει να εμποδίσει την ενιαία αγωνιστική έκφραση των εργαζομένων στο Δημόσιο και Ιδιωτικό Τομέα. Ακόμα περισσότερο να δημιουργήσει αναχώματα στη δυναμική των ταξικών δυνάμεων, καθώς βλέπουν με τεράστια ανησυχία ότι οι ταξικές δυνάμεις έχουν βρει πλέον νέους τρόπους και μορφές και ξεπερνούν τους αρνητικούς συσχετισμούς στα ΔΣ των Συνδικάτων.

Σε αυτή την κατεύθυνση οι ταξικές δυνάμεις αναπτύσσουν μια σειρά παρεμβάσεων. Στα σωματεία όπου οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες απορρίπτουν την απεργία, οι ταξικές δυνάμεις απευθύνονται κατευθείαν στους ίδιους τους εργαζόμενους. Με κάθε αφορμή γίνεται προσπάθεια να οργανώνονται συζητήσεις στους χώρους δουλειάς. Στήνονται σωματειακές επιτροπές και επιτροπές αγώνα. Μια δράση που με τη σειρά της πιέζει τις ίδιες τις συμβιβασμένες πλειοψηφίες. Παραπέρα συντονίζεται καλύτερα η δράση σωματείων με μαζικούς φορείς στις εργατικές γειτονιές.

Με την πείρα της προηγούμενης απεργίας, το παράδειγμα που έδωσαν και δίνουν τα στελέχη των ταξικών δυνάμεων, εργαζόμενοι, μπαίνει καθαρά πια ότι η απόφαση των ίδιων των εργατών είναι καθοριστική για την επιτυχία της απεργίας. Αυτό που τους καθοδηγεί είναι οι ίδιες οι ανάγκες τους και αυτές επιβάλλουν την οργάνωση της πάλης τους. Η αγωνιστική τους απάντηση δεν μπορεί να εξαρτάται από το αν αυτή είναι θεμιτή ή τουλάχιστον ανεκτή από κάποιον αστικό νόμο, κάποιες θεσμικές διαδικασίες ή τις διαθέσεις των απεργοσπαστικών μηχανισμών του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Το δικαίωμα της απεργίας δε δόθηκε από το αστικό κράτος χάρισμα στους εργάτες, αλλά κατακτήθηκε χάρη στους πολύχρονους αγώνες της εργατικής τάξης όταν το επέβαλε στην πράξη. Το μάθημα αυτό παραδόθηκε στην προηγούμενη απεργία, όταν μαζικά οι ναυτεργάτες, με τη στήριξη των απεργών της Αθήνας, αψήφισαν την απόφαση του δικαστηρίου που χαρακτήρισε παράνομη την απεργία. Επίσης όταν έπεσε στο κενό η προσπάθεια της διοίκησης της ΕΥΔΑΠ να τρομοκρατήσει όσους απήργησαν χωρίς να καλύπτονται συνδικαλιστικά. Οι ίδιοι εργαζόμενοι δήλωσαν περήφανοι που απήργησαν και κάλεσαν ανοιχτά στην απεργία στις 10 Φλεβάρη. Μέσα από το σχολείο της ταξικής πάλης παραδόθηκαν ανάλογα μαθήματα σε πολλούς χώρους δουλειάς, σπάζοντας την τρομοκρατία των εργοδοτών, του αστικού κράτους, του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Εργάτες βγήκαν μόνοι τους στο χώρο δουλειάς, ανέβασαν την ανακοίνωση «εγώ απεργώ» και αποτέλεσαν το παράδειγμα για τους άλλους.

Σήμερα οι ταξικές δυνάμεις στέκονται ψηλότερα από τα πριν. Γιατί η γραμμή της ταξικής σύγκρουσης πατά πάνω στην ταξική αλήθεια ότι κεφάλαιο και εργάτες έχουν εκ διαμέτρου αντίθετα συμφέροντα. Και αυτή η αντίθεση μπορεί να λυθεί οριστικά μόνο με όρους σύγκρουσης, σε κάθε πεδίο, με στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού, σε όφελος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.