Καλές επαναλήψεις, για μετά το τριήμερο του Φεστιβάλ της ΚΝΕ...
Βδομάδα με πολλές ταινίες πάλι, πρεμιέρες και επαναλήψεις, ενώ εκ των πραγμάτων και συγκριτικά με τις υπόλοιπες και με αρκετά κρύα καρδιά, λέμε ότι η ταινία που ξεχωρίζει είναι ο «Μάκβεθ», εξ Αυστραλίας, του Τζάστιν Κερζέλ, με τους σταρ Μάικλ Φασμπέντερ και Μαριόν Κοτιγιάρ. Ανάμεσα στις πρεμιέρες της βδομάδας ξεπροβάλλει και η αμερικάνικη ταινία τρόμου «Κανίβαλοι» (2013) του Ιλάι Ροθ, ριμέικ του λογοκριμένου σε ολόκληρο τον κόσμο πονήματος του Ιταλού σκηνοθέτη Ρουτζέρο Ντεοντάτο, «Cannibal holocaust» (1980). Ο μετρ του σύγχρονου τρόμου, Ιλάι Ροθ, χρησιμοποιεί στην τέταρτη ταινία του το ταξίδι του «αδαούς Αμερικανού ακτιβιστή», που πάει να υπερασπιστεί κάποιες φυλές του Αμαζόνιου, αλλά δε γνωρίζει ότι αυτές ακόμα καλλιεργούν τον κανιβαλισμό, ως μεταφορά του αμερικάνικου επεκτατισμού. Να μη δείτε την ταινία μετά το φαγητό!
Συνεχίζονται καθημερινά στο θερινό «Ζέφυρο» και την «Αλκυονίδα» προβολές με τις ταινίες του Ροσελίνι «Ταξίδι στην Ιταλία» (1954) και «Στρόμπολι» (1950) και «Ουμπέρτο Ντ.» (1953) του Βιτόριο Ντε Σίκα, ενώ στο «Παλάς» στο Παγκράτι, θα προβάλλονται αυτή τη βδομάδα τα αριστουργήματα του Πιερ Ετέξ «Ο μεγάλος έρωτας» (1969) και «Γιογιό» (1965). Στο «Στούντιο» της πλατείας Αμερικής, η ταινία του Ερμάνο Ολμι «Η θέση» (1961) και τέλος στο «Αστυ» της οδού Κοραή, μη χάσετε τη γαλλόφωνη καταπληκτική ταινία του Λουκάς Μπελβό «Μήπως είσαι ο τύπος μου;» (2014).
ΚΡΙΤΙΚΗ: Τζία ΓΙΟΒΑΝΗ
ΤΖΑΣΤΙΝ ΚΕΡΖΕΛ
Μάκβεθ
Ενας ακόμα, αυστραλιανής πατρότητας και έντονων θεατρικών και ποιητικών τόνων, «Μάκβεθ» έρχεται να αναμετρηθεί αναπόφευκτα με τους κινηματογραφικούς προγενέστερούς του. Εκείνον του Ορσον Γουέλς του 1948, του Ρομάν Πολάνσκι το 1971, αλλά και της εκπληκτικής γιαπωνέζικης εκδοχής του Ακίρα Κουροσάβα «Ο θρόνος του αίματος» (1957), με τον Τοσίρο Μιφούνε στον κεντρικό ρόλο. Ο κινηματογραφικός «Μάκβεθ» του Αυστραλού Κερζέλ - μοναδική προηγούμενη ταινία του το «Snowtown» - παρά τη φορτωμένη εφέ μορφή του που στιγμιαία υποβάλλει, παρά τις σοβιετικές επιρροές «νηνεμίας» στα εξωτερικά πλάνα, παρά την εικαστική σκοτεινή γοητεία του, το μαγευτικό φωτισμό, τα σκηνικά, τα κοστούμια, το μακιγιάζ και τους εξαίρετους υποστηρικτικούς ρόλους και τέλος, παρά την κτηνώδη ωμότητά του, μπορεί να «σοκάρει», αλλά δεν καθηλώνει... Η αίσθηση αυτή απορρέει από τη σχέση του πρωταγωνιστικού ζευγαριού Μάικλ Φασμπέντερ και Μαριόν Κοτιγιάρ, που καθένας τους σίγουρα παίζει καλά, αλλά παίζει μόνος του, για τον εαυτό του, χωρίς να αναπτύσσεται η αναμεταξύ τους σχέση, που ξεχύνεται και επηρεάζει τα πάντα γύρω τους. Μια σχέση αρρωστημένης σχεδόν εξάρτησης του Μάκβεθ από τη δόλια γυναίκα του, τη διψασμένη για εξουσία.Ο «Μάκβεθ», το σύντομο, σαιξπηρικό, γρουσούζικο «σκοτσέζικο έργο», γράφτηκε μέσα στην πρώτη δεκαετία του 1600 και αναφέρεται στη δολοφονία του βασιλιά Ντάνκαν της Σκοτίας από τον αχαλίνωτα φιλόδοξο συγγενή του, στρατηγό Μάκβεθ και στα επακόλουθα αυτού του φόνου. Η δράση εκτυλίσσεται στα μελανιασμένα, γυμνά τοπία της μεσαιωνικής Σκοτίας, σπάνιου εικαστικού ενδιαφέροντος, τα άλλοτε καλυμμένα από πυκνή ομίχλη και που πιο συχνά σιγοκαίγονται από πορτοκαλί πινελιές, οι οποίες δεν αναδεικνύονται ικανές όχι να πυροδοτήσουν, αλλά ούτε να ζεστάνουν την παγωμένη ταινία του Κερζέλ...
Με τους: Μάικλ Φασμπέντερ, Μαριόν Κοτιγιάρ, Ντέιβιντ Θιούλις και Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι.
Παραγωγή: «Macbeth», ΗΠΑ, Μ. Βρετανία, Γαλλία (2015)
ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΖΟΥΙΚ
Θυσιάζοντας ένα πιόνι
Φαίνεται ότι το ευρύ κοινό δεν πληρώνει εισιτήριο για να παρακολουθήσει στον κινηματογράφο ταινίες ντοκιμαντέρ. Ετσι, το Χόλιγουντ αναλαμβάνει την ενημέρωση του κοινού με αντίστοιχες ταινίες μυθοπλασίας. Τη βδομάδα αυτή, λοιπόν, δεν είναι μόνο η «Βόλτα στο κενό» που ξεπήδησε από προγενέστερο ντοκιμαντέρ, αλλά και η «Θυσιάζοντας ένα πιόνι» (2015) του Εντουαρντ Ζούικ που αφηγείται την ίδια ιστορία με το ντοκιμαντέρ του εγγύς παρελθόντος «Bobby Fischer Against The World» (2011). Η ταινία του Ζούικ ακολουθεί το πρελούδιο του «φτωχού αγοριού από το Μπρούκλιν που στέκεται αντιμέτωπο με την αυτοκρατορία ολόκληρης της Σοβιετικής Ενωσης» και εστιάζει στο θρυλικό σκακιστικό αγώνα για το παγκόσμιο πρωτάθλημα, ανάμεσα στον Αμερικανό Μπόμπι Φίσερ και τον Σοβιετικό Μπόρις Σπάσκι, στην Ισλανδία το 1972, όπου ο Φίσερ αναδείχθηκε για πρώτη φορά νικητής. Στο ξετύλιγμά της η ταινία μοιάζει με το «Ρόκι IV» αλλά σε σκακιστικό περιβάλλον. Το πρωτάθλημα του '72 μετατράπηκε σε εργαλείο αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, με τον Μπόμπι Φίσερ, παιδί θαύμα, εβραϊκής καταγωγής, να βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ψυχική αρρώστια απ' αυτό το βίωμα. Ο Μπόμπι, όσο πιο πολύ πλησιάζει στη νίκη, τόσο περισσότερο πιστεύει ότι οι Σοβιετικοί τον παρακολουθούν και οι Εβραίοι, που κυβερνούν τον κόσμο, συνωμοτούν εναντίον του.Προβλέψιμη μορφή βιογραφίας με απουσία σουσπάνς, με κομψό μοντάζ και πομπώδη μουσική. Η ταινία μοιάζει με αιώνιας διάρκειας σκακιστικό παιχνίδι και παρουσιάζει δυσλειτουργίες που ξεπηδούν από αναπάντητα δραματουργικά στοιχεία. Γιατί ο Μπόμπι είναι τόσο αντιπαθητικός 12χρονος; Γιατί ο Σπάσκι παραμένει ανώνυμη φιγούρα στο φόντο; Ο σκηνοθέτης περιγράφει την παράνοια της εποχής με γρήγορα τηλεοπτικά ειδησεογραφικά κλιπ, χωρίς περαιτέρω καλλιτεχνική προσπάθεια, ενώ ο ηθοποιός Τόμπι Μαγκουάιρ στο ρόλο του Φίσερ, παίρνει πόζες Οσκαρ, ερμηνεύοντας τον άχρωμο ρόλο του μανιακού με το έντονο, ακίνητο, βλέμμα τρελού, ο τρόμος για τους Σοβιετικούς τον έκανε να χάσει το λογικό του... Σ' αυτό φαίνεται να συνέβαλε η χωρισμένη κομμουνίστρια μητέρα του, τα - ακατανόητο γιατί - τραυματικά παιδικά του χρόνια και το αμερικάνικο μότο «πρέπει να νικήσεις με κάθε θυσία»...
Με τους: Τόμπι Μαγκουάιρ, Λιβ Σράιμπερ, Πίτερ Σάρσγκαρντ, Λίλι Ρέιμπ και Ρόμπιν Ουάιγκαρτ.
Παραγωγή: «Pawn Sacrifice», ΗΠΑ (2014)
NANΣΙ ΜΕΓΙΕΡ
Ο αρχάριος
Η τελευταία κωμωδία της χολιγουντιανής παραγωγού, σεναριογράφου και σκηνοθέτη Νάνσι Μέγιερ προβάλλεται σε τέλειο τάιμινγκ με τη δραματική αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, σε συνδυασμό με τη δραστική μείωση του ποσού σύνταξης των «κοινών» - όπου καπιταλιστικής γης - εργαζομένων. Η ταινία της Μέγιερ, ως λαγός, διακηρύττει, μέσα από ένα ονειροπαρμένο μυθοπλαστικό εφεύρημα, ότι η εργασία μέχρι τον τάφο επιφυλάσσει μόνο καλά. Δείτε τον 70χρονο χήρο συνταξιούχο Μπεν (Ρόμπερτ ντε Νίρο), που δε βλέπει την ώρα να ξαναμπεί στην αγορά εργασίας... Δείτε πόσο καλά περνάει, ακριβώς επειδή έχει ήδη εργαστεί για 40 χρόνια σε ιδιωτική εταιρεία κι έχει μάθει να είναι ευέλικτος κι ευγενικός, να μην αρνείται ποτέ να κάνει ό,τι του λένε και να δουλεύει όποιο ωράριο του ζητηθεί. Αποτέλεσμα η ευτυχισμένη κατάληξη: Οι νεαροί του συνάδελφοι τον αγαπούν και τον σέβονται, ενώ η αρχική απόσταση της νεαρής διευθύντριας της διαδικτυακής εταιρείας πωλήσεων, όπου ο Μπεν προσλήφθηκε με καθεστώς «σταζ», μετατρέπεται σταδιακά σε συμπάθεια, σε βαθιά φιλία, σε μια ουσιαστική ανθρώπινη σχέση.Κατηγορίας πτερού η διασκεδαστική «feelgood» - όπως τις αποκαλούν - κωμωδία, από κείνες που διαγράφονται απ' το μυαλό με την απομάκρυνση από την αίθουσα. Ροζέ προϊόν της κινηματογραφικής βιομηχανίας ονείρων, σε κομψό μεσοαστικό περιβάλλον, με κομψή νεαρή πρωταγωνίστρια, μ' ένα γοητευτικό - και θελκτικό - ώριμο πρωταγωνιστή και την παλιά χολιγουντιανή απόκλιση των ιστοριών μεταξύ αφεντικών και υπηρετών τους, των κυρίων και υποτακτικών τους, που τους ενώνει μια υποταγή ευτυχισμένη και πειθήνια, συγκινητική και λυτρωτική... Ο ίδιος καμβάς υπάρχει κι εδώ...
Με τους: Αν Χάθαγουεϊ, Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Ρενέ Ρούσο.
Παραγωγή: «The Intern», ΗΠΑ (2015)
ΡΟΜΠΕΡΤ ΖΕΜΕΚΙΣ
Βόλτα στο κενό
Το 1974, ο ιδιαίτερα ικανός Γάλλος σχοινοβάτης Φιλίπ Πετί, περπάτησε για τρία τέταρτα της ώρας σε τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στους δίδυμους πύργους του World Trade Center της Νέας Υόρκης. Το 2008 κυκλοφόρησε το ασπρόμαυρο, βραβευμένο με «Οσκαρ», ντοκιμαντέρ με τίτλο «Man on Wire» που κατέγραφε το γεγονός. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης Ρόμπερτ Ζεμέκις μάλλον είδε το ξακουστό από την κριτική ντοκιμαντέρ και σκέφτηκε πόσα περισσότερα θα μπορούσε να κάνει με τη μυθοπλασία. Ετσι, σήμερα κυκλοφορεί και στις αθηναϊκές αίθουσες η ταινία μυθοπλασίας «Βόλτα στο κενό», που βασίζεται στην αυτοβιογραφία του Πετί «To Reach the Clouds: My High Wire Walk Between the Twin Towers» και που είναι δύσκολο να καταχωρηθεί σε κάποιο είδος.
Το ήδη γνωστό θέμα παραμένει ισχνό και περιορισμένων δυνατοτήτων ενώ επιπλέον προβληματίζει για τον τρόπο που θα μπορούσε να στηθεί μια δίωρη ταινία πάνω σ' αυτό. Η απλοϊκή ίντριγκα της μυθοπλασίας σε τεχνική τρισδιάστατη, δεν έχει παρά έναν και μοναδικό σκοπό: να προσφέρει η ταινία όσο το δυνατόν εντονότερη συγκίνηση, με μια καθηλωτική κινηματογραφική εμπειρία που κρατά τσιτωμένα τα νεύρα. Κι αυτό με την ελευθερία που παρέχει στον σκηνοθέτη η μυθοπλασία, μέσα από μια μοναδική και μαγευτική σκηνή - κλειδί της ταινίας, που μπορεί να είναι σχετικά σύντομη αλλά είναι τόσο δυνατή που κανείς παρακαλά σιωπηλά να τελειώνει γρήγορα το μαρτύριο. Η ταινία δεν προτείνεται σε όσους υποφέρουν από ακροφοβία και ιλίγγους. Κάποιο περαιτέρω μήνυμα δεν πρέπει να περιμένει κανείς...
Με τους: Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, Μπεν Κίνγκσλεϊ και Σαρλότ Λε Μπον.
Παραγωγή: «The Walk» 3D, HΠΑ (2015)
Feeds
