Ο μικροοργανισμός Culexiregiloricus trichiscalida, που ανακαλύφθηκε στο βυθό ανοιχτά των αφρικανικών ακτών από το Πρόγραμμα Καταγραφής της Θαλάσσιας Ζωής

Η εκτίμηση προέρχεται από την ανάλυση DNA μεγάλης διεκπεραιωτικής ικανότητας, που έδειξε ότι ίσως να υπάρχουν 100 φορές περισσότερα γένη μικροβίων μέσα στη θάλασσα, απ' όσα θεωρούσαμε μέχρι πρότινος ότι υπήρχαν. Η αύξηση του αριθμού των γενών και των ειδών αυξάνει την εκτίμηση και για το συνολικό αριθμό των μικροοργανισμών. Ενα λίτρο θαλασσινού νερού που πρώτα εκτιμούσαμε ότι περιέχει 100.000 μικροοργανισμούς, ίσως να περιέχει περισσότερους από ένα δισεκατομμύριο, υποστηρίζουν οι ερευνητές που συμμετείχαν στη μελέτη.

Σε πολλές περιπτώσεις αυτή η μικροσκοπική ζωή μπορεί να συνενωθεί σε μεγάλες μάζες, όπως το ζωντανό «χαλί» σε μέγεθος ανάλογο με την έκταση της Ελλάδας, που ανακαλύφθηκε ανοιχτά της ακτογραμμής της Νότιας Αμερικής από τη μεριά του Ειρηνικού Ωκεανού.

Παρά το μικρό τους μέγεθος, αυτές οι μορφές ζωής παίζουν σημαντικό ρόλο στο κλίμα του πλανήτη. Συμμετέχουν καθοριστικά στην απορρόφηση του διοξειδίου του άνθρακα και τη μετατροπή του σε μορφή αξιοποιήσιμη από ανώτερες μορφές ζωής, οξυγονώνουν τα ωκεάνια ιζήματα και ανακυκλώνουν τα θρεπτικά στοιχεία που υπάρχουν στο θαλασσινό νερό.

Καλλιτεχνική απεικόνιση του αστεροειδή 24 Θέμις μαζί με δύο μικρότερα ουράνια σώματα, ένα από τα οποία είναι κομήτης που περιφέρεται σε τροχιά μέσα στη ζώνη των αστεροειδών.

Ο 24 Θέμις είναι ακόμα πιο ενδιαφέρων επειδή έχει ανάλογη τροχιά με εκείνη που έχουν οι λεγόμενοι κομήτες της ζώνης των αστεροειδών και πιθανώς προέρχεται από διάσπαση του ίδιου ουράνιου σώματος από το οποίο προέρχονται και αυτοί. Οι κομήτες αυτοί αν και συγκατοικούν με τους αστεροειδείς έχουν ουρές όπως και οι συνήθεις κομήτες που προέρχονται από τις εσχατιές του ηλιακού συστήματος. Οι ουρές των κομητών της ζώνης των αστεροειδών θεωρείται ότι δημιουργούνται από την εξάχνωση μέρους του πάγου που διαθέτουν. Τόσο ο Θέμις, όσο και οι κομήτες που ακολουθούν παραπλήσια με αυτόν τροχιά είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες πρόσφατες αστρονομικές ανακαλύψεις. Δεν είναι ακόμα γνωστό αν ο αστεροειδής Θέμις είναι μοναδικός, ή υπάρχουν και άλλοι διαστημικοί βράχοι σαν αυτόν, που διαθέτουν νερό με μορφή πάγου.

Το 2008 οι Αμερικανοί ξόδεψαν περισσότερα από 14 δισεκατομμύρια δολάρια σε θεραπείες για την καούρα! Τα σχετικά φάρμακα, που ονομάζονται παρεμποδιστές αντλίας πρωτονίων, όπως το Νέξιουμ, το Πρεβασίντ και το Προτόνιξ, συνταγογραφούνται με τέτοια συχνότητα στις ΗΠΑ, που έρχονται δεύτερα μόνο μετά τις στατίνες για τη χοληστεριναιμία. Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι κατά ένα μέρος η μεγάλη εξάπλωση της χρήσης αυτών των φαρμάκων έχει να κάνει με μη απαραίτητες συνταγογραφήσεις, που όχι μόνο δεν κάνουν καλό, αλλά ενδέχεται να βάζουν τους ασθενείς σε κίνδυνο. Η μακρόχρονη χρήση τους συνδέεται με συμπτώματα στέρησης, αυξημένο κίνδυνο βακτηριακών λοιμώξεων, κίνδυνο θραύσης των ισχίων, ενδεχομένως και με διατροφικές ανεπάρκειες.

Οι παρεμποδιστές αντλίας πρωτονίων (ΠΑΠ) εμποδίζουν ένα ένζυμο που βρίσκεται στα κύτταρα του στομάχου, ώστε να μειωθεί η έκκριση πεπτικών οξέων. Αν και δημιουργήθηκαν ως θεραπεία για τη γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση και τα έλκη στομάχου, δίνονται και σε ασθενείς που έχουν γαστρεντερικά προβλήματα μη σχετιζόμενα με τα οξέα. Χορηγούνται επίσης σε νοσηλευόμενους ασθενείς που παρουσιάζουν γαστρορραγία, αλλά και προληπτικά σε πολλούς άλλους νοσηλευόμενους που δεν έχουν κάποιο γαστρεντερικό σύμπτωμα. Σύμφωνα με μελέτη του 2009 που δημοσιεύτηκε σε έγκριτο ιατρικό επιστημονικό περιοδικό των ΗΠΑ, περί το 60% των συνταγογραφήσεων παρεμποδιστών αντλίας πρωτονίων σε νοσηλευόμενους είναι μη αναγκαίο. Μάλιστα, διαπιστώθηκε το παράδοξο ότι τα φάρμακα αυτά δίνονται λιγότερο σε νοσηλευόμενους για γαστρεντερικά προβλήματα και περισσότερο σε ασθενείς με άλλα προβλήματα.

Μελέτη του 2006 έδειξε ότι οι άνθρωποι που παίρνουν ΠΑΠ για μεγάλο χρονικό διάστημα έχουν 2,65 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να πάθουν κάταγμα στο ισχίο, επειδή τα φάρμακα ως παρενέργεια μειώνουν την απορρόφηση ασβεστίου. Μελέτες που έγιναν το 2004 και το 2005 έδειξαν ότι η μείωση της οξύτητας του στομάχου που προκαλούν οι ΠΑΠ διπλασιάζει τον κίνδυνο πνευμονίας και τριπλασιάζει τον κίνδυνο θανατηφόρας μόλυνσης από Clostridium difficile. Ερευνα σε ιταλικό νοσοκομείο έδειξε και αύξηση της πιθανότητας μόλυνσης του λεπτού εντέρου από βακτήρια του παχέος εντέρου.

Ανησυχητικότερο ακόμα είναι το γεγονός ότι οι ΠΑΠ ίσως προκαλούν το πρόβλημα που επιδιώκουν να λύσουν. Μελέτη του 2009 έδειξε ότι τουλάχιστον σε υγιείς ασθενείς η χορήγηση ΠΑΠ δημιουργεί πρόβλημα αυξημένης οξύτητας του στομάχου περίπου σε έναν στους πέντε. Σύμφωνα με ειδικούς δεν πρέπει να θεωρείται απίθανο η επίδραση αυτή να είναι ακόμα πιο έντονη σε ανθρώπους που ήδη έχουν πρόβλημα υπερβολικής έκκρισης πεπτικών οξέων. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι ΠΑΠ λειτουργούν υπό μία έννοια ως ουσίες που προκαλούν εθισμό, αφού πολλοί ασθενείς αναγκάζονται να τους συνεχίσουν για να μη χειροτερέψει η κατάσταση του στομάχου τους.

Από την καταχρηστική εξάπλωση θεραπειών που προκαλούν εθισμό εκείνοι που «ανακουφίζονται» περισσότερο είναι προφανώς οι φαρμακοβιομήχανοι.