Για το ζήτημα του Καταστατικού. Πολλοί θεωρούν πως οι τροποποιήσεις στο Καταστατικό το κάνουν πιο αυστηρό κλπ. Μάλλον θα πρέπει να προβληματιστούμε όλοι μας γιατί το Κόμμα παίρνει μία απόφαση που κινείται σε τέτοια κατεύθυνση. Γιατί σήμερα που η εργατική τάξη έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ την πρωτοπορία της, το κόμμα της το ΚΚΕ, αυτό αυστηροποιεί τη λειτουργία του για να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του στην εργατιά!

Αρχικά πρέπει όλοι μας να δούμε τις ευθύνες μας απέναντι στο κόμμα αλλά και την εργατική τάξη. Να δούμε αν είμαστε σε τέτοιο επίπεδο, που σε επαναστατική κατάσταση μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στην αναγκαιότητα των συνθηκών.

Τα μέλη του ΚΚΕ πρέπει με αυταπάρνηση, αυτοθυσία να δίνουν τον αγώνα για τα δίκια της τάξης τους. Οταν κομματικά μέλη δε βρίσκουν χρόνο για τις καταστατικές υποχρεώσεις τους (συνδρομές, συνελεύσεις ΚΟΒ, κινητοποιήσεις, εξορμήσεις, «Ριζοσπάστης» κλπ) πώς μπορούν να ανταποκριθούν στον επαναστατικό αγώνα για ανατροπή του συστήματος.

Αρα αντί να ψέγουν κάποιοι την ΚΕ για τις αλλαγές, πρέπει να κατανοήσουν πως δε γίνεται διαφορετικά σήμερα. Για την οικοδόμηση ενός κόμματος παντός καιρού, ενός επαναστατικού κόμματος νέου τύπου πρέπει να έχεις και ένα καταστατικό που να αντιστοιχεί στις απαιτήσεις. Γι' αυτό και τα κριτήρια ένταξης και παραμονής στο Κόμμα πρέπει να είναι αυστηρά, γιατί οι συνθήκες που βιώνουμε είναι απαιτητικές. Πώς να το κάνουμε, δεν μπορούμε όλοι σήμερα να είμαστε μέλη του ΚΚΕ. Το Κόμμα δεν είναι «παζάρι» για να μπαίνει ο καθένας. Αλλά να ξεκαθαρίσουμε κάτι, ούτε και κανένας από εμάς που είμαστε μέλη του Κόμματος έχουμε κλείσει μόνιμη κομματική θέση. Κρινόμαστε σε καθημερινή βάση από τους αγώνες και την προσφορά μας στα ζητήματα των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Σήμερα απαιτείται περισσότερο από ποτέ με τη στάση μας να συμβάλλουμε στην όξυνση των επαναστατικών χαρακτηριστικών όλων των μελών, καθώς και όσων πορεύονται δίπλα στο Κόμμα με σκοπό να γίνουν και το επόμενο διάστημα μέλη του.

Παράλληλα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αφού η θέση του κομματικού μέλους δεν είναι μόνιμη πρέπει να δεχόμαστε και τον αυστηρό έλεγχο από την ΚΟ για τη δουλειά μας στο χώρο δράσης μας, την κριτική αλλά και την αποπομπή μας όταν δεν συντρέχουν οι όροι για την παραμονή μας σαν μέλη.

Θεωρώ ότι οι αλλαγές στα άρθρα του Καταστατικού κινούνται στη σωστή κατεύθυνση. Θα μπορούσε όμως κάποιοι όροι να είναι αυστηρότεροι προκειμένου να αντιμετωπίζονται ζητήματα πιο άμεσα και αποτελεσματικά, κύρια ζητήματα υποχρεώσεων μελών απέναντι στο Κόμμα.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Διάβασα προσεκτικά τις Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας για το 19ο Συνέδριο, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στις 11-14 του Απρίλη του 2013 και θα ήθελα, αφού, είναι δυνατό, να κάνω ορισμένες παρατηρήσεις ή και επισημάνσεις.

Κατ' αρχάς, σε ό, τι αφορά το νέο σχέδιο Καταστατικού και το νέο σχέδιο Προγράμματος του ΚΚΕ δεν έχω κάποια διαφωνία. Κινείται, κατά τη γνώμη μου, εντός των πλαισίων ενός κόμματος νέου τύπου, ή κόμματος της εργατικής τάξης, το οποίο θα φέρει την πολιτική και κοινωνική ανατροπή στην Ελλάδα.

Στη συνέχεια, σε ό,τι αφορά τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο θα ήθελα, εφόσον είναι δυνατόν, να κάνω ορισμένες παρατηρήσεις και αναφέρομαι πιο συγκεκριμένα στις παραγράφους που βρίσκονται στις σελίδες 71-72. Δηλαδή, αναφερόμαστε, στα όργανα της λαϊκής εξουσίας ή του σοσιαλιστικού κράτους, εννοώντας στο πώς θα οικοδομηθεί μελλοντικά ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα, παραβλέποντας κάτι πολύ ουσιαστικό, τον εργατικό - λαϊκό έλεγχο.

Από ποιους φορείς θα ελέγχεται η εργατική - λαϊκή εξουσία στο σοσιαλισμό; Είναι σαφές ότι ο εργατικός - λαϊκός έλεγχος θα υλοποιείται από τα κάτω προς τα πάνω στις συγκεντρωμένες μονάδες παραγωγής (αγροτική παραγωγή, βιομηχανική παραγωγή, υπηρεσίες, εκπαίδευση, υγεία), εκλέγοντας αντιπροσώπους, οι οποίοι θα είναι ανακλητοί, χωρίς ιδιαίτερα κανένα προνόμιο και θα απολογούνται στη μονάδα παραγωγής, που εργάζονται οι ίδιοι, ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Κύριο χαρακτηριστικό των αντιπροσώπων αυτών δε θα είναι μόνο ο έλεγχος στην παραγωγή, αλλά και η αποφασιστική συμβολή τους στην περιφρούρηση καθώς και στην αποδοτικότητα της παραγωγής στο χώρο δουλειάς. Ικανή και αναγκαία προϋπόθεση, για όλα αυτά, όμως, είναι η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα.

Ωστόσο, η κατάσταση, σήμερα στην Ελλάδα, ενταγμένη στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, είναι τραγική. Η ελληνική κυβέρνηση εφαρμόζει τα πιο βάρβαρα, αντιλαϊκά μέτρα μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Στον εργασιακό τομέα, υπάρχει το ΣΕΠΕ (Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας) το οποίο υπολειτουργεί, απέναντι στις ανάγκες των εργαζομένων (υπάρχουν πολύ λίγοι ελεγκτές, καθώς υπάρχουν πολύ λίγοι γιατροί εργασίας στους εργασίας στους εργασιακούς χώρους και στα σχολεία και μηχανικοί - ελεγκτές για δημόσια κτίρια). Οι εργαζόμενοι είναι είλωτες, έχουν απολέσει όποιο δικαίωμα είχαν κατακτήσει με τόσους αιματηρούς αγώνες προηγουμένων αιώνων. Ας μην ξεχνάμε στην Ελλάδα, σύμφωνα με πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» έχουμε ένα νεκρό εργάτη κάθε τρεις ημέρες. Αυτή είναι η δημοκρατία των κεφαλαιοκρατών...

Εύχομαι ολόψυχα να διεξαχθούν και να ολοκληρωθούν ομαλά οι εργασίες του 19ου Συνεδρίου και να ισχυροποιείται όσο το δυνατόν περισσότερο το Κόμμα της εργατικής τάξης.

Σύντροφοι,

Παρά τις όποιες παρατηρήσεις ή και διαφωνίες που αφορούν κυρίως ζητήματα ταχτικής στις εκλογές, στο μαζικό κίνημα, στις συμμαχίες με άλλα πολιτικά κόμματα αλλά και το στρατηγικό ζήτημα της κύριας αντίθεσης λαός-μονοπώλια τις οποίες και έχω εκθέσει εκτενώς στις κομματικές διαδικασίες στηρίζω τις θέσεις, το πρόγραμμα και το νέο Καταστατικό.

Το κύριο είναι να ξεκαθαριστούν συγχύσεις και στρεβλώσεις ελπίζω όχι συνειδητές που επιχειρούνται από ορισμένους συντρόφους.

Ορθά το κόμμα επιχειρεί ως ταχτική συγκέντρωσης δυνάμεων για την επανάσταση να προωθήσει τη συγκρότηση της συμμαχίας των αντικαπιταλιστικών¹(προλετάριοι, μισοπρολετάριοι) και αντιμονοπωλιακών δυνάμεων (ΕΒΕ, μικρομεσαίοι αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι) στις νέες συνθήκες της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου με βάση αυτό που έχει ήδη κατακτηθεί στο κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ-ΠΑΣΥ-ΠΑΣΕΒΕ-ΜΑΣ-ΟΓΕ. Οι στόχοι, τα μέτωπα πάλης και η γενική κατεύθυνση που έχουν καθοριστεί ανταποκρίνονται με τις αναγκαίες προσαρμογές τόσο στις αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου όσο και του 16ου. Είναι προφανές ότι στο κοινό πλαίσιο δεν απαιτείται συμφωνία με την αντίληψη του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό. Π.χ. δεν τίθεται ως όρος η κατάργηση κάθε ατομικής ή ομαδικής ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής ή η απαγόρευση χρήσης ξένης εργασίας και πολλά ακόμα. Η συμφωνία επιχειρείται να γίνει στο ζήτημα της ιδιοκτησίας των μονοπωλίων, των στρατηγικών τομέων, των συγκεντρωμένων μέσων, στην έξοδο της χώρας από το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Πίσω απ' αυτή τη γραμμή που παίρνει υπόψη και τις ιδιαιτερότητες των μικροαστικών στρωμάτων δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση. Θα μπλέξουμε στο βούρκο της διαχείρισης. Ορθά παίρνοντας υπόψη το επίπεδο συνείδησης ξεκινάμε στο έδαφος των άμεσων διεκδικήσεων δίνοντας το χέρι σε όποιον σηκώνετε, στην ανάγκη να αποκρουστεί η επίθεση αρκεί αυτό να γίνετε πράξη, να μην κοιτάμε τον κόσμο στα δόντια, να μη φοβόμαστε ότι θα μολυνθούμε. Στην θέση 64 περιγράφετε η επιδιωκόμενη πορεία εξέλιξης και ωρίμανσης ή μη άρνηση συμμαχίας με λαϊκές δυνάμεις που έχουν χαμηλή πολιτική πείρα και μη πλήρης συμφωνία σ' αυτό που έχει ήδη διαμορφωθεί. Είναι προφανές ότι η γενική γραμμή που προτείνετε δε συνιστά ανατροπή του ΑΑΔΜ αλλά προσαρμογή και καλύτερη προσέγγιση της αναγκαίας πολιτικής συμμαχιών για την εργατική τάξη. Η διατύπωση που χρησιμοποιείται προσδιορίζει καλύτερα εκτός από το ενωτικό και το αντιθετικό στοιχείο της συμμαχίας. Ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς μας με τις αντιλενινιστικές θεωρίες για τον ιμπεριαλισμό που τον ταυτίζουν με την εξωτερική πολιτική, τις προσαρτήσεις, τις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες που παίζουν κυρίαρχο ρόλο στο μοίρασμα των εδαφών και αγορών. Ο ιμπεριαλισμός είναι ο σύγχρονος καπιταλισμός που έχει ως οικονομική βάση το μονοπώλιο. Με βάση τη θέση 62 σωστά προσδιορίζουμε ότι η ΛΣ έχει γενική κατεύθυνση ενάντια στα μονοπώλια και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Ας μιλήσουμε ανοιχτά σύντροφοι. Η ουσία της διαφωνίας βρίσκετε στο γεγονός ότι ζητάτε από το κόμμα να υιοθετήσει γραμμή για κυβέρνηση ΑΑΔΜ ως ταχτικό στόχο, ως στόχο της καθημερινής πάλης πράγμα που απέρριψε το 15ο Συνέδριο. Στο βάθος εδράζονται διαφωνίες για το χαρακτήρα και την αιτία της κρίσης, τη φιλολαϊκή διέξοδο από αυτήν, η υιοθέτηση από ορισμένους του μεταβατικού προγράμματος επιστροφής στο παρελθόν, τον καπιταλισμό του εθνικού νομίσματος, του προστατευτισμού, του κρατικού μονοπωλίου. Υπάρχει τελικά διαφωνία στην απόφαση του 16ου Συνεδρίου ότι το μέτωπο, η συμμαχία με τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις προϋποθέτει μια ορισμένη συμφωνία στην κατεύθυνσή της εξουσίας και της οικονομίας χωρίς ταύτιση με το πρόγραμμά μας. Και τότε κατηγορήθηκε το κόμμα ότι βάζει ως όρο τη σοσιαλιστική επανάσταση. Στη πραγματικότητα και τότε και σήμερα υπάρχει δυσκολία προσαρμογής στις νέες συνθήκες με σημαία όπως και τότε το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα.

Το σχέδιο προγράμματος είναι σε σωστή κατεύθυνση. Ο σοσιαλισμός δεν είναι η απάντηση απλά στην καπιταλιστική βαρβαρότητα αλλά η απάντηση στο πρόβλημα που έχει τεθεί στην ημερήσια διάταξη για λύση. Στο ποια είναι η φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση. Οι υλικές συνθήκες είναι έτοιμες. Δεν απαιτείται κάποιο στάδιο προετοιμασίας όπως μας λένε ορισμένοι «φίλοι» μας. Από όλη την προσωπική μου πείρα προκύπτει αβίαστα. Χωρίς την αναζωογόνηση του σοσιαλιστικού οράματος είναι αδύνατον να προχωρήσει αντίστοιχα με τις απαιτήσεις η επίλυση του προβλήματος κρίκου (ανασύνταξη εργατικού - λαϊκού κινήματος, κομματική οικοδόμηση). Η διατύπωση για τη θέση της Ελλάδας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα κινείται σε θετική κατεύθυνση. Βελτιώνει σημαντικά την προσέγγισή μας αν και χρειάζεται περαιτέρω μελέτη. Διορθώνει σε σημαντικό βαθμό τη λαθεμένη θέση του 18ου συνεδρίου με την οποία και είχα διαφωνήσει. Ζήτημα εξάρτησης ή εξαρτήσεων υπάρχει, αλλά όπως έχουμε συμφωνήσει από το 15ο Συνέδριο αυτό δεν μπορεί να λυθεί σε κάποιο φαντασιακό ενδιάμεσο στάδιο αλλά στα πλαίσια της πολιτικής εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Μετά από σκέψη κατέληξα ότι σωστά δε διατυπώνουμε πλαίσιο άμεσων οικονομικών και πολιτικών διεκδικήσεων. Εχουν ήδη διατυπωθεί στο κοινό πλαίσιο. Κάτι τέτοιο δεν είχε ακόμα συμβεί στο 15ο Συνέδριο. Η θέση 77 νομίζω αρκεί.

Δε θα πω Ζήτω το 19ο Συνέδριο. Θα πω καλή δουλειά με σκέψη, ευθύνη, νηφαλιότητα και ανοιχτό πνεύμα στη διόρθωση λαθών, για τις δύσκολες μα συνάμα γεμάτες πρόκληση στιγμές που έρχονται.

1. H εργατική τάξη είναι η μόνη, ως το τέλος και χωρίς ταλαντεύσεις αντικαπιταλιστική δύναμη.

Διαβάζοντας τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος, θεώρησα ότι καλύπτουν με ουσιαστικό τρόπο αυτό που εκφράζει και εμένα προσωπικά για το επόμενο χρονικό διάστημα ως δράση του κόμματος σε όλα σχεδόν τα επίπεδα. Σκέφτηκα λοιπόν να μην πάρω μέρος στο δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο, γιατί απλώς θα κατέθετα τη σύμφωνη γνώμη μου με τις θέσεις.

Η εξέλιξη όμως της δημόσιας αλλά και της εσωκομματικής συζήτησης μου έδωσε το ερέθισμα να γράψω μερικά πράγματα και να τα καταθέσω όσον αφορά όχι αυτές καθαυτές τις θέσεις όσο κυρίως πάνω σε γενικότερα θέματα γιατί με τον ένα ή άλλο τρόπο ανοίγονται και τέτοια.

Οσα θα γράψω είναι προβληματισμοί και σκέψεις που έχουν γεννηθεί μέσα από την καθημερινή δράση και τις συζητήσεις, δεν έχουν όμως την έννοια της απάντησης ή της κριτικής σε κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους ούτε φυσικά την απάντηση σε κάποιες απόψεις που δημοσιεύτηκαν ήδη στο δημόσιο διάλογο.

Θεωρώ λοιπόν ότι πρέπει να καταθέσω τις εξής σκέψεις:

Θεωρώ πως η ΚΕ πήρε επάνω της δυσανάλογο βάρος και ευθύνη για τα αποτελέσματα των δύο εκλογών. Τα αποτελέσματα των εκλογών έχουν και πολύ καλές παραμέτρους, όπως:

Ο χώρος του κυρίως ρεφορμισμού (ΠΑΣΟΚ) αναγκάστηκε να ενσωματωθεί με το χώρο του οπορτουνισμού (ΣΥΝ) στο νέο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα τώρα να μην υπάρχει το ανάχωμα ενός δήθεν αριστερού κόμματος. Γρήγορα θα φανούν τα καλά αυτού του γεγονότος που φυσικά δεν ήρθε μόνο του, ούτε το επεδίωξαν, το έφερε η σωστή δράση και πολιτικά ορθή γραμμή του Κόμματος που οδήγησε το αστικό πολιτικό σύστημα να ξαναμοιράσει ρόλους και αρμοδιότητες εξαναγκάζοντάς το παράλληλα και σε θυσίες προκειμένου να συνεχίσει να κάνει κουμάντο, αλλά και να στριμώξει το Κόμμα. Το στρίμωγμα του Κόμματος το επεδίωξαν με το να το πιέσουν εκλογικά δίνοντας ταυτόχρονα μεγαλύτερη δύναμη στο ΣΥΡΙΖΑ, που ως εξέλιξη του ΣΥΝ, πρώην «εσ», θα έφερνε μια αναστάτωση και κρίση εμπιστοσύνης στις γραμμές μας και τους φίλους του Κόμματος σε δύσκολη θέση και απέναντι από την ηγεσία του Κόμματος.

Το κόμμα της ΔΗΜΑΡ με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση εξάντλησε ό,τι ρόλο είχε να παίξει, ταυτόχρονα έπαιξαν για πρώτη φορά, πιστεύω όμως όχι τελευταία, και το χαρτί του «απ' τα αριστερά» οπορτουνισμού, το χαρτί της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Νομίζω απ' ό,τι έχω διαβάσει, ποτέ στο παρελθόν δεν έχει αναδειχτεί τόσο έντονα η «απ' τα αριστερά» του Κόμματος πολιτική γραμμή, που βεβαίως κατέληξε σε φιάσκο για όσους εμπνεύστηκαν να παίξουν κι αυτό το χαρτί ως πίεση στο Κόμμα, αφού τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά και ήδη ο χώρος αυτός κινείται σε δρόμους δεξιού οπορτουνισμού και ενσωμάτωσης στο ΣΥΡΙΖΑ.

Και σ' αυτό όμως έπαιξε ρόλο η σωστή πολιτική του Κόμματος.

Η προσπάθειά τους να ρίξουν την ευθύνη του χαμηλού ποσοστού στη συντρόφισσα ΓΓ της ΚΕ, γιατί τάχα δεν ήθελε να κυβερνήσει, συνοδεύτηκε από επιχειρήματα που μόνο γέλιο φέρνουν και αποδεικνύουν πόσο υποκριτές και μικροί είναι. Κανένας δεν θα έπρεπε να πάρει τέτοια πράγματα στα σοβαρά, όμως επειδή λέγονται θα πω το εξής: Ορισμένοι λένε, αλλάξτε τη Γραμματέα, δεν κάνει. Πώς δεν κάνει, απαντώ. Αφού είναι η καταλληλότερη για πρωθυπουργός. Αυτό δεν μας τάξανε; Και αν δεν ήταν ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και το δεχόταν, να δεις πόσο καλή, έξυπνη, διορατική και ό,τι βάζει ο νους του ανθρώπου θα γινόταν μέσα σε λίγες μέρες απ' τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης.

Τελειώνω τις σκέψεις μου μ' αυτό το θέμα: Τη θέση του ή της ΓΓ της ΚΕ: Επειδή λένε ορισμένοι ότι δεν καλύπτει τον κόσμο αυτό που λέμε ότι εκλέγεται απ' την ΚΕ αλλά πρέπει να πουν κι οι Οργανώσεις ή κι ο κόσμος κ.λπ. Επειδή πρέπει να πουν τα μέλη λέω λοιπόν πως θέλω το Κόμμα να είναι κόμμα αρχών και όχι αρχηγικό. Αρα, αυτό που μέχρι τώρα γίνεται, δηλαδή ότι υπάρχει Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής κι όχι Γραμματέας του Κόμματος, αυτό ενισχύει, εξασφαλίζει δηλαδή το ΚΚΕ να μην είναι αρχηγικό κόμμα.

Επίσης, είναι μεγάλη υπόθεση ότι σήμερα αρκετοί σύντροφοι θα μπορούσαν να έχουν αυτή την ευθύνη. Οπως μου είπε κάποιος σε συζήτηση, ακόμα και με κλήρωση να έβγαινε ΓΓ απ' την Κεντρική Επιτροπή η πολιτική γραμμή θα ήταν ίδια και θα παλευόταν από όλους.

Και σ' αυτό για να είμαστε δίκαιοι η προσωπική συμβολή της σημερινής ΓΓ της ΚΕ, της ίδιας της ΚΕ και του ΠΓ είναι μεγάλη. Κι αυτό είναι απ' τα πράγματα που δεν πρέπει να υποτιμούνται όταν το μυαλό μας σκέφτεται ποιοι άνθρωποι κάνουν για θέσεις ευθύνης.

Τέλος, να πω ότι οποιαδήποτε κριτική θα πρέπει να είναι συγκεκριμένη, γιατί έτσι βοηθάει. Εχω, για παράδειγμα, φίλους του Κόμματος που κατά τη διάρκεια των εκλογικών μαχών έκαναν συγκεκριμένη κριτική ότι γίνονται λάθη τακτικής, αυτά που ήρθε εκ των υστέρων η ίδια η ΚΕ και ανέφερε ως αδυναμίες κ.λπ. Οι φίλοι αυτοί έδωσαν τις μάχες με αυταπάρνηση. Αντίθετα, άλλοι έμεναν μόνο στην κριτική ή στο αιώνιο δεν μας καταλαβαίνει ο κόσμος, μιλάμε ξύλινη γλώσσα και περίμεναν να μην πάει κάτι καλά για να πουν ότι δικαιώθηκαν.

Βεβαίως και τα εκλογικά αποτελέσματα απέδειξαν ότι ο κόσμος καταλαβαίνει πολύ καλά τι του λέμε. Αλλά όταν τον φεύγουν, για να το πω έτσι, απ' το ΠΑΣΟΚ και μαζί του παίρνει και τις αμαρτίες του (θέλει το προσωπικό βόλεμα, τον καναπέ του, κ.λπ.) δεν θα 'ρθει με το ΚΚΕ που του λέει να αγωνιστεί, να διεκδικήσει. Θα πάει αλλού. Αλλά το ΚΚΕ για να είναι ΚΚΕ αυτά πρέπει να πει. Αλλιώς θα γίνει κάτι άλλο. Κι αν ήταν να γίνουμε ΠΑΣΟΚ δεν χρειαζόταν να παιδευτούμε τόσα χρόνια. Θα πηγαίναμε στο παλιό ΠΑΣΟΚ από παλιότερα.

Επίσης, δυο σκέψεις και για οργανωτικά ζητήματα:

Σε κάθε δήμο ο συνδυασμός της «Λαϊκής Συσπείρωσης» μπορεί να είναι εν δυνάμει πλέον η βάση για τη λαϊκή συμμαχία. Οι κατά δήμο επικεφαλής έχουν σπουδαίο ρόλο να παίξουν ώστε οι λαϊκές επιτροπές να γίνουν δίπλα στις Οργανώσεις του Κόμματος δυναμικός παράγοντας που να προωθεί την πολιτική μας. Ουσιαστικά μπορούμε μέσα απ' αυτό να δημιουργήσουμε σε κάθε δήμο αχτιδική επιτροπή. Και

Επειδή όλοι μας έχουμε αντιληφθεί πως υπάρχει δυσκολία στο διάβασμα, που πρέπει να την αντιπαλέψουμε θα μπορούσε στις Οργανώσεις να λειτουργεί βιβλιοθήκη, ενώ μέσα απ' το πόρταλ θα μπορούσαν να μεταδίδονται διάφορες συζητήσεις που γίνονται, σε βιντεάκια. Η παρακολούθησή τους θα ήταν ουσιαστικό πολιτικό μάθημα, ενώ κατά κάποιο τρόπο θα δίδασκε και πολιτισμό, αφού οι συζητήσεις που γίνονται στο Κόμμα είναι πράγματι παράδειγμα πολιτισμού με τις ερωτήσεις, τις τοποθετήσεις κ.λπ. Κάτι που δεν το βρίσκεις εύκολα αλλού όπου δεν υπάρχει συζήτηση παρά επικρατεί ο πιο φωνακλάς. Επίσης τέτοιες συζητήσεις θα μπορούσαν να δίνονται με CD από το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ. Κάτι τέτοιο έχει γίνει με το προηγούμενο συνέδριο νομίζω, θα μπορούσε να γίνει και με πολλά άλλα θέματα.

Σε ό,τι αφορά τον προσυνεδριακό διάλογο, αυτή καθ' αυτή η διαδικασία, το να δίνεται η δυνατότητα σε όποιον μπορεί και επιθυμεί να το πράξει, να συμβάλει με την κατάθεση των σκέψεών του στην παραπέρα επεξεργασία των Θέσεων, είναι μια διαδικασία που μόνο ένα κόμμα σαν το ΚΚΕ που πραγματικά σέβεται τη γνώμη των άλλων αλλά και την επιζητεί, θα μπορούσε να το κάνει και να το εννοεί.

Είναι ένας ακόμα λόγος για να νιώθουμε περήφανοι τα μέλη, οι φίλοι και οι οπαδοί του ΚΚΕ, από το γεγονός ότι πριν ακόμα αποφασίσει για τη γραμμή χάραξης της πολιτικής του για μια ολόκληρη τετραετία λαβαίνει σοβαρά υπ' όψη τη γνώμη όλων όσοι θέλουν να συμβάλουν θετικά σε αυτήν την κατεύθυνση.

Από αυτήν την άποψη, λοιπόν, δεν αρκεί από μόνη της η καλοπροαίρετη σύμφωνη γνώμη με τις Θέσεις.

Δεν είναι σωστό να αυτοπροσδιορίζεται κανείς με το να λέει και καλά συμφωνώ με τις προτεινόμενες Θέσεις άρα έκανα το καθήκον μου, όπως επίσης δεν είναι σωστό να λέει διαφωνώ με τις Θέσεις γιατί στο τάδε ή το δείνα σημείο, θα μπορούσε ή θα άπρεπε να λέει έτσι...

Βεβαίως, σε ό,τι αφορά τη δυνατότητα επεξεργασίας ή συνεπεξεργασίας, αν θέλετε, σε επίπεδο οργανωμένης λειτουργίας, πάντα θα υπάρχει διακριτή λειτουργία μεταξύ μελών, από τη μία, και επιρροών, φίλων και οπαδών από την άλλη γιατί αλλιώς δεν θα υπήρχε και η αναγκαιότητα ύπαρξης των οργανώσεων.

Και βέβαια, όποιος θέλει να προσφέρει σαν μέλος και όχι σαν οπαδός, δεν έχει πάρα να γίνει μέλος, οι διαδικασίες είναι διατυπωμένες γνωστές και δημοσιευμένες.

Εδώ να κάνω σαφές ότι δεν αναφέρομαι στον παρόντα χρόνο.

Ας δούμε όμως πρώτα τον αυτοπροσδιορισμό.

Ο Μαρξισμός - Λενινισμός, εκτός από κοσμοθεωρία, είναι η ζωντανή εκείνη επιστήμη που κάνει συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης πραγματικότητας σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο.

Αρα έχει κάθε λόγο να είναι σύγχρονος σε ό,τι αφορά τις πολιτικές εξελίξεις σε όλο το εύρος των εκτιμήσεών του.

Από αυτή λοιπόν την άποψη, το να πει κανείς έστω και καλοπροαίρετα, απλά ναι, συμφωνώ με τις Θέσεις, δε βοηθάει στην παραπέρα επεξεργασία την Θέσεων του Κόμματος και σίγουρα αυτό πριν από όλους δεν το θέλουν ούτε οι ίδιοι οι συντάκτες του κειμένου των Θέσεων.

Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τον ετεροπροσδιορισμό ως προς τις Θέσεις.

Δεν είναι επαναστατικό να λες ντε και καλά διαφωνώ, άρα, κοιτάξτε με, έχω άποψη. Επαναστατικό είναι να λες, έχω άποψη και την καταθέτω εφόσον νομίζω ότι θα βοηθήσει για ετούτο ή εκείνο το σημείο, χωρίς κανένα φόβο μην τυχόν και με παρεξηγήσουν για το πώς τη διατυπώνω.

Βεβαίως υπάρχει ένα διακριτό όριο.

Συζητάμε τα πάντα;

Για παράδειγμα, μπαίνει στο τραπέζι της συζήτησης η φυσιογνωμία του Κόμματος;. Επαναστατικό κόμμα και πολύ περισσότερο κομμουνιστικό κόμμα νέου τύπου που να σέβεται τον εαυτό του δεν νοείται να βάζει στο τραπέζι της συζήτησής τέτοιο ζήτημα.

Μπαίνει ζήτημα μήπως σε σχέση με την κοσμοθεωρία μας;.

Θα μπορούσαμε, δηλαδή, στο όνομα του ψαρέματος στα θολά νερά να παραγνωρίσουμε την επιστημονική θεώρηση των πραγμάτων με βάση το διαλεκτικό υλισμό και να έχουμε και ολίγον από μεταφυσική θεώρηση των πραγμάτων; Σίγουρα όχι γιατί τότε δεν θα κοροϊδεύαμε κανέναν άλλο περισσότερο απ' ό,τι τον εαυτό μας. Σε ό,τι έχει να κάνει με τα εργαλεία που θα βοηθήσουν στην εκπλήρωση του στρατηγικού μας στόχου και πιο συγκεκριμένα, στη δομή βάσει της οποίος στήθηκε ολόκληρο το Κόμμα, θα μπορούσε να μην έχει σαν αρχή οργανωτικής λειτουργίας το Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό; Ρητορικό το ερώτημα, γιατί ακριβώς αυτή η αρχή οργανωτικής λειτουργίας είναι η πρώτη προϋπόθεση για την εκπλήρωση των στόχων μας.

Τι συζητάμε λοιπόν;

Αφού αυτοπροσδιοριζόμαστε σαν κόμμα της εργατικής τάξης και παλεύουμε για να έρθει η εργατική τάξη στην εξουσία, συζητάμε για το πλαίσιο των κοινωνικών εκείνων δυνάμεων, που σαν σύμμαχα τμήματα της εργατικής τάξης έχουν κάθε λόγο να συστρατευθούν με την εργατική τάξη για τον ίδιο σκοπό.

Βάζουμε στο τραπέζι της συζήτησης τις θέσεις για την επίτευξη των βραχυπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων στόχων αυτών των κοινωνικών δυνάμεων όπως περιγράφονται στη σελίδα 44 άρθρο 61.

Μιας και ο λόγος, λοιπόν, για το συγκεκριμένο άρθρο και στα πλαίσια πάντα του ανοιχτού διαλόγου, νομίζω ότι ο όρος ΦΤΩΧΩΝ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΩΝ θα ήταν καλύτερα να αντικατασταθεί με τον όρο ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΩΝ, αφαιρώντας τη λέξη φτωχών, βάζοντας βεβαίως και τις ασφαλιστικές εκείνες δικλίδες όπου θα αποκλείουν όσους είναι μεν αυτοαπασχολούμενοι, αλλά οι υλικοί όροι της ζωής τους, ή η οικονομική επιφάνεια της επιχείρησής τους είναι τέτοια, που πράγματι δεν τους κατατάσσει στα σύμμαχα με την εργατική τάξη στρώματα.

Κατά τη γνώμη μου, για τα ελληνικά δεδομένα, οι αυτοαπασχολούμενοι είναι σχεδόν αποκλειστικά φτωχοί, άρα η αφαίρεση της λέξης ΦΤΩΧΟΙ από την πρόταση, θα προσέγγιζε ίσως πιο ρεαλιστικά το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας με αυτά τα χαρακτηριστικά.

Ομοίως και στη σελίδα 45 που αναφέρει ΠΡΩΤΟΠΟΡΩΝ ΦΤΩΧΩΝ αγροτών.

Θα ήτανε κοντύτερα στα πράγματα σαν περιγραφή, κρατώντας και εδώ τις ίδιες επιφυλάξεις και ασφαλιστικές δικλίδες που ανέφερα για τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης, αν αντικατασταθεί ο όρος ΠΡΩΤΟΠΟΡΩΝ ΦΤΩΧΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ με τον όρο, ΠΡΩΤΟΠΟΡΩΝ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΩΝ ΓΗΣ.

Ενα άλλο ζήτημα που με απασχολεί, πιθανά δικαιολογημένα, αφορά το άρθρο 68 στη σελίδα 50.

Εδώ έχω τη γνώμη ότι οι 9 δραστηριότητες που προτείνονται από την ΚΕ προς το Συνέδριο για να αποφασιστούν, είναι απόλυτα μέσα στα αυτονόητα καθήκοντα της ΚΕ.

Νομίζω ότι στο όνομα της δημοκρατικής λειτουργίας γίνονται κάποιες υπερβολές που σε τελευταία ανάλυση κωλυσιεργούν την ομαλή λειτουργία της οργάνωσης.

Θα προτιμούσα, για παράδειγμα, αυτές οι 9 προτεινόμενες δραστηριότητες να ήτανε ήδη δρομολογημένες και ενταγμένες στον απολογισμό δράσης μας.

Εάν υπήρχαν οι αντικειμενικές αλλά και οι υποκειμενικές προϋποθέσεις για το σχεδιασμό και υλοποίηση τέτοιων δραστηριοτήτων και δεν έγιναν πιθανά γιατί δεν υπήρχε προηγουμένως σχετική απόφαση, νομίζω ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αρνητικό σημείο στη δράση της ΚΕ χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάνω πρόταση να χαρακτηριστεί κιόλας σαν αρνητικό σημείο.