Το ποικίλο τοπίο της Ελλάδας υπήρξε σημείο αναφοράς σε όλη τη μακρόχρονη καλλιτεχνική του πορεία. Το φωτεινό τοπίο των νησιών του Αιγαίου και του Αργοσαρωνικού, το διαφορετικό σε φόρμες τοπίο της Κρήτης, το πρωινό θάμπωμα της ιδιαίτερης πατρίδας του, συγκινούν και εμπνέουν το ζωγράφο μέχρι σήμερα. Η ζωγραφική του, ύμνος στη γυναίκα μάνα, σύντροφο και αγαπημένη, που βρίσκει εκεί - όπως σημειώνει ο ίδιος - «τις τέλειες αναλογίες του ανθρώπινου σώματος, στην ποικίλη έκφραση των ματιών της, τις περισπωμένες των χειλιών της στο χαμόγελο ή στη θλίψη, στο πείσμα ή στην κατάφαση. Είναι οι πόνοι της, οι θλίψεις και οι χαρές της, οι θυσίες της που κάνουν τη ζωή σύνθετη, ενδιαφέρουσα και πολύτιμη».
Οπως σημειώνει ο Θάνος Χρήστου: «Ζωγραφική όμοια με ποίηση, δημιουργία που μετατρέπεται σε λυρικό τραγούδι, έκφραση που κατακτά την ψυχή, η καλλιτεχνική δημιουργία του Μπαλτογιάννη δεν έχει την ανάγκη ούτε να αφηγηθεί, ούτε να περιγράψει. Βρίσκει τον δρόμο της μέσα από τη δύναμη των αβίαστων γραμμών και των έντονων χρωμάτων, μέσα από την ένταση των συναισθημάτων και της εσωτερικότητας. Δημιουργώντας τη σύγχρονη "αγιογραφία" της γυναικείας μορφής και κατακτώντας την ψυχή της, ο δημιουργός μας δίνει τη δυνατότητα να επικοινωνήσουμε μαζί της, να την αισθανθούμε οικεία, να την κάνουμε δική μας».