Eurokinissi |
Νησί με πολλές φυσικές ομορφιές, η Αλόννησος αποτελεί ιδανικό τόπο αναψυχής για περιπατητές και λάτρεις των θαλάσσιων εκδρομών. Οι δαντελωτές ακρογιαλιές, οι γραφικοί όρμοι με τα γαλαζοπράσινα νερά, οι πευκόφυτες περιοχές στο νότιο τμήμα, το ορεινό τοπίο, πλούσιο σε εναλλαγές, στο κεντρικό και βόρειο τμήμα, ο παραδοσιακός οικισμός της Χώρας, το πυκνό δίκτυο σηματοδοτημένων περιπατητικών μονοπατιών, το γαλήνιο περιβάλλον μαγεύουν τον επισκέπτη. Στο μοναδικό οικοσύστημα του Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Αλοννήσου - Βόρειων Σποράδων διαβιώνουν η μεσογειακή φώκια «Monachus monachus» και άλλα προστατευόμενα σπάνια είδη.
Το νησί, στο οποίο έχουν εντοπιστεί λείψανα Μέσης Παλαιολιθικής Περιόδου (Κοκκινόκαστρο), δεν ταυτίζεται από όλους τους ερευνητές με την αρχαία Αλόννησο. Πάντως, η Αλόννησος, που εμφανίζεται με διάφορες ονομασίες στην ιστορική διαδρομή της (Ικος, Λιαδρόμια, Χιλιοδρόμια κ.ά.), υπήρξε από πολύ παλιά κομβικό σημείο στις θαλάσσιες διαδρομές από το Βόρειο Αιγαίο στις Κυκλάδες και την Κρήτη. Από τα σημαντικότερα γεγονότα της ιστορίας της ήταν η ίδρυση εμπορικών σταθμών από Μινωίτες και αποικιών από Χαλκιδαίους. Κατά τους Κλασικούς Χρόνους η Ικος, όπως ονομαζόταν τότε το νησί, εντάχθηκε στην Α' Αθηναϊκή Συμμαχία και γνώρισε περίοδο ακμής χάρη στην εκτεταμένη αμπελοκαλλιέργεια και την εξαγωγή κρασιού (προς πόλεις Ευξείνου Πόντου, Αθήνα, Πέλλα κ.ά.). Κατά τους Βυζαντινούς Χρόνους η Αλόννησος ανήκε στην επαρχία Θεσσαλίας.
Στην πρωτεύουσα του νησιού, σε κτίριο με πετρόχτιστη πρόσοψη, στεγάζεται το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο όπου μπορεί κανείς να θαυμάσει ποικίλα εκθέματα, όπως κοσμήματα, οικιακά σκεύη, υαλικά, γεωργικά εργαλεία, όπλα, φωτογραφικό υλικό κ.ά.
Ακόμα, τους καλοκαιρινούς μήνες, οργανώνονται εκδηλώσεις, όπως παραδοσιακοί χοροί, θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, ψαράδικη βραδιά κ.ά.
Ο Αγιος Δημήτριος είναι ένας μικρός οικισμός, απλωμένος στην περιοχή της ομώνυμης παραλίας με χαρακτηριστικά άσπρα βότσαλα, που σχηματίζεται στο στενό μεταξύ της Αλοννήσου και του αντικρινού νησιού, της Περιστέρας. Η Μικρή Λίμνη είναι ένας υγρότοπος της περιοχής με οικολογικό ενδιαφέρον.
Η παλιά πρωτεύουσα του νησιού, η Χώρα, είναι χτισμένη στη θέση μεσαιωνικού κάστρου. Δεσπόζει στην κορυφή του λόφου και αγναντεύει το πέλαγος. Τα πετρόχτιστα και ασβεστωμένα σπίτια της με τα χρωματιστά πορτοπαράθυρα και τις δίριχτες κεραμοσκεπές τους - παραδοσιακά αρχιτεκτονικά στολίδια - τα γραφικά λιθόστρωτα καλντερίμια που ακολουθούν το φυσικό ανάγλυφο και το γαλήνιο περιβάλλον συνθέτουν μια ρομαντική εικόνα. Υπάρχει μονοπάτι που οδηγεί από το Πατητήρι στη Χώρα. Κάθε Δεκαπενταύγουστο, γίνεται πανηγύρι με αναπαράσταση παραδοσιακού γάμου. Στην είσοδο του χωριού, ο επισκέπτης θαυμάζει τα πετρόχτιστα αλώνια και τον ανεμόμυλο.
Στο βόρειο τμήμα του νησιού βρίσκεται ο Γέρακας. Περιοχή με όμορφη κοιλάδα και βαθύ απάνεμο όρμο, όπου υπάρχει μικρό λιμάνι για αλιευτικά και εκδρομικά σκάφη.
Ενα γραφικό ψαροχώρι, είναι τα Καλαμάκια. Γνωστό για τις ταβέρνες όπου σερβίρονται ψάρια και θαλασσινά, απευθείας από τα καΐκια των κατοίκων.
Η Μηλιά είναι όμορφη κατάφυτη τοποθεσία, με υπέροχο ανατολικό ορίζοντα, ενώ η Χρυσή Μηλιά είναι παραθεριστική περιοχή με μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, χτισμένες σε πλαγιά, με θέα στη θάλασσα και την αμμουδερή παραλία. Το Κοκκινόκαστρο αποτελεί αξιοθέατο της περιοχής. Στη χερσόνησο - χαρακτηριστικό της το κοκκινωπό χρώμα - τοποθετείται η αρχαία πόλη της Ικου. Σώζονται τμήματα της οχύρωσης, των οικοδομημάτων και του νεκροταφείου της. Στη βραχονησίδα απέναντι από τη χερσόνησο έχουν εντοπιστεί λείψανα Μέσης Παλαιολιθικής Περιόδου.
Ενα ακόμη όμορφο παραθαλάσσιο χωριό, είναι η Στενή Βάλα. Με γραφικές ταβέρνες, χτισμένο σε μικρό όρμο με γαλαζοπράσινα νερά, όπου δένουν ή και ελλιμενίζονται αλιευτικά και εκδρομικά σκάφη. Εδώ βρίσκεται μονάδα περίθαλψης και επανένταξης της μεσογειακής φώκιας.
Στο νησί, υπάρχουν ακόμη πολλές παραλίες και χωριουδάκια που δεν αναφέραμε. Τα «φυλάμε» για την επόμενη επίσκεψή μας στο νησί...
Η περιπετειώδης καταγραφή της πορείας δύο ανθρώπων που σμίγουν, χωρίζουν και ξανασμίγουν, ζώντας με την αβεβαιότητα και τον πόνο, σε μια τρομοκρατημένη Ευρώπη, από τις πλαγιές του Μέλανος Δρυμού έως το χτυπημένο από τις ιπτάμενες βόμβες V-1 και τους ιπτάμενους πυραύλους V-2 Λονδίνο. Παντού όπου το μακρύ χέρι της γερμανικής στρατιωτικής και αστυνομοκρατικής μηχανής μπορεί να φτάσει, απειλώντας και καταστρέφοντας τις ζωές ανθρώπων. Ομως το ξανασμίξιμο των δύο πρωταγωνιστών ήταν ένα κελάηδισμα που δεν επρόκειτο να κρατήσει πολύ...
Πλημμυρισμένο από εσωτερική μελωδία και βαθύτερη λατρεία στην κλασική μουσική, το έργο στηριγμένο στις πραγματικές εξελίξεις στα θέατρα του πολέμου, αναπλάθει μια σειρά από ανθρώπινες περιπέτειες. Είναι άλλωστε αυτές οι περιπέτειες και τα μαρτύρια των απλών ανθρώπων, που συνιστούν τις καταστροφικότερες συνέπειες ενός πολέμου.
Οι παροιμίες είναι λαϊκές ρήσεις που με λίγες λέξεις εκφράζουν - μεταφορικά, αλληγορικά και σκωπτικά - διάφορες βιοτικές αλήθειες που αποκτήθηκαν από τη μακρά πείρα. Μεταδίδονται προφορικά και συχνά είναι έμμετρες. Η παροιμία λέγεται για να παραδειγματίσει, να διδάξει ή να σχολιάσει μια κατάσταση. Κατά τον Ησύχιο: «Παροιμία, βιωφελής λόγος παρά την οδόν λεγόμενος, οίον παροδία, οίμος γαρ η οδός», δείχνοντας ότι η παροιμία ήταν κάτι συνοδευτικό και βοηθητικό για τους ανθρώπους, είτε στη ρύμη του λόγου τους («εν παρόδω»), είτε στο δρόμο της όλης πορείας τους στη ζωή, μια σημαντική αλήθεια.
Συχνά εκφράζουν αντιφατικές αλήθειες. Σαν η μία να αναιρεί την άλλη. Αυτές όμως οι αντιφατικές αλήθειες είναι αποδεκτές, γιατί εκφράζουν διαφορετική πλευρά του ίδιου φαινομένου. Εκφράζουν την αντιφατική φύση των πραγμάτων. Στο εσωτερικό των φυσικών και κοινωνικών φαινομένων συγκρούονται αντιφατικά πράγματα.
Οι αρχαίοι φιλόσοφοι χρησιμοποιούσαν το «σόφισμα της Ηλέκτρας», για να αποδεικνύουν πως, σε μερικές περιπτώσεις, είναι δυνατόν να γίνονται ταυτόχρονα παραδεκτές αντιφατικές κρίσεις. Η Ηλέκτρα γνωρίζει τον αδελφό της Ορέστη, αλλά όταν τη ρωτούν αν γνωρίζει τον σκεπασμένο ξένο που βρίσκεται μπροστά της, απαντά αρνητικά. Επομένως, οι δύο αντιφατικές κρίσεις «η Ηλέκτρα γνωρίζει τον Ορέστη» και «η Ηλέκτρα δε γνωρίζει τον Ορέστη» αληθεύουν. Η Ηλέκτρα γνώριζε τον Ορέστη παιδί και γι' αυτό δεν αναγνωρίζει τον άνδρα που στέκεται εμπρός της.
Οι παροιμίες δείχνουν τον πολιτισμό ενός λαού, τον τρόπο που σκέφτεται. Είναι ο «καθρέφτης» της ψυχής του.