Σύμφωνα λοιπόν με τα νέα επιστημονικά δεδομένα, ομάδα ειδικών ερευνητών στη Ζυρίχη ανακάλυψε ότι ορισμένα συστατικά του καφέ προκαλούν συστολή των αιμοφόρων αγγείων, γεγονός που δεν επηρεάζει τα επίπεδα της αρτηριακής πίεσης στα άτομα που πίνουν συχνά καφέ. Επίσης, εκείνο που αποκάλυψε η έρευνα ήταν ότι όσοι έπιναν περιστασιακά ή καθόλου καφέ ή επέλεγαν τη λύση του ντεκαφεϊνέ καφέ, παρουσίαζαν έντονα σημάδια καταπόνησης της λειτουργίας της καρδιάς, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν από καρδιακή προσβολή.

Μάλιστα, όπως συμβουλεύουν οι ειδικοί, καλύτερα θα ήταν όσοι από μας αισθανόμαστε την ανάγκη να πίνουμε συχνά καφέ, καλό θα ήταν να μην στερούμαστε την απολαυστική μας συνήθεια, ενώ όσοι δεν πίνουν καθόλου καφέ, καλό θα ήταν να αποφεύγουν ακόμα και τον ντεκαφεϊνέ καφέ.

Με λίγα λόγια ο καθαρός καφές δε βλάπτει, όταν φυσικά δε γίνεται κατάχρηση (ας μην ξεχνάμε ότι ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ πέθανε από την υπερβολική δόση καφέ που έπινε καθημερινά έτσι τουλάχιστον ισχυρίζονταν οι ειδικοί της εποχής) αντίθετα ο καφές χωρίς καφεΐνη είναι βλαβερός.

Ας ξεκινήσουμε από την υγρή, τη μελαγχολική αλλά πάντα όμορφη και επιβλητική Βενετία: Venetian beauty (Βενετική ομορφιά). 3/5 ουίσκι, 1/5 τσέρι, 1/5 τσέρι μπράντι. Χτυπάμε τα ποτά στο σέικερ και τα γαρνίρουμε με μια φέτα πορτοκάλι.

Και τώρα θα βρεθούμε στη Βενεζουέλα. Για μεταφορικό μέσο ένα ποτό που αποτελείται από 1/3 κονιάκ, 1/3 τζιν και 1/3 πορτό και μερικές σταγόνες λεμονιού. Ρίχνουμε τα ποτά στο σέικερ και τα χτυπάμε καλά.

Πάμε στη Βέρα Κρουζ; Πώς; Απλώς, βάζουμε 3/4 τζιν, 1/4 χυμό λεμονιού, μισή κουταλιά της σούπας ζάχαρη και μερικές σταγόνες ανγκοστούρα. Χτυπάμε τα υλικά στο σέικερ και τα γαρνίρουμε με μια φλούδα λεμόνι.

Τελευταίος μας σταθμός η Βιέννη. Με 1/3 κουραχάο, 1/3 βερμούτ ντράι, 1/6 τζιν και 1/6 ανθόγαλο, ρίχνουμε τα υλικά στο σέικερ και φτάσαμε...

«Η Ελληνίδα υψίφωνος Μαρία Κάλλας, από τις μεγαλύτερες τραγουδίστριες όλων των εποχών και η μεγαλύτερη του 20ού αιώνα, πέθανε χθες από καρδιακή ανεπάρκεια, στο διαμέρισμά της, στο Παρίσι. "Ηταν ωραία και στο θάνατο, όσο και όταν έπαιζε την Τραβιάτα", είπε ο πρώην ιμπρεσάριός της Μισέλ Γκολτζ και πρόσθεσε "Πήγαινε στο λουτρό, ύστερα από ανάπαυση στο κρεβάτι, όταν αισθάνθηκε οξύ πόνο στο στήθος. Επεσε στο δάπεδο..."». Η είδηση συγκλονίζει τον κόσμο, που με θλίψη ακούει και τη συνέχεια: «Η διάσημη ντίβα είχε ουσιαστικά αποχωρήσει από τη σκηνή κατά τα μέσα της δεκαετίας του '60 και ζούσε σχεδόν σε απομόνωση, αποφεύγοντας ακόμη και τους πιο στενούς της φίλους. Λέγεται ότι ο θάνατος του Αριστοτέλη Ωνάση (του μεγάλου της έρωτα), όπως είχε πει κάποτε και η ίδια σ' ένα δημοσιογράφο) συντέλεσε πολύ στην πρόσφατη οριστική απομάκρυνσή της από την καλλιτεχνική της δραστηριότητα...».

Σεπτέμβρης και φυσικό είναι να θυμόμαστε κάτι που, ποτέ άλλωστε, δεν ξεχάσαμε, την Μαρία Κάλλας, τη γυναίκα με τη βελούδινη, γεμάτο πάθος, φωνή, μια ελληνική φωνή που ακούγεται και θα ακούγεται για πάντα. Η τεχνολογία, ευτυχώς, βοήθησε στο να κρατάμε τη μνήμη μας σε καλή κατάσταση και συνεχώς να ανανεώνουμε τα ακούσματά μας με άλλες όπερες, αλλά με την ίδια πάντα ερμηνεύτρια, εκείνη που έδωσε το «φιλί της ζωής» στο ετοιμοθάνατο Λυρικό Τραγούδι, η τραγουδίστρια που στα αλήθεια ανέστησε το «bel canto». Να γιατί δεν μπορούμε σήμερα να πούμε: Αλίμονο, πέρασαν 23 χρόνια χωρίς την Κάλλας. Αντίθετα, σκεφτόμαστε πως ευτυχώς πέρασαν τα 23 αυτά χρόνια ΜΕ την Κάλλας. Με την ωραιότερη και τραγικότερη Βιολέτα, με την παθιασμένη Μήδεια, με τη γλυκιά, την ουράνια Νόρμα, με τη γυναίκα που «έζησε για τον έρωτα και την Τέχνη» (όπως λέει και η άρια από την ομώνυμη όπερα του Πουτσίνι) με την Τόσκα. Η Κάλλας είναι όλες οι γυναίκες μαζί και ταυτόχρονα μοναδική. Τα γαλάζια νερά του Αιγαίου, που δέχτηκαν με λαχτάρα την τέφρα της η όποια έδωσε μια μουσικότητα στα κύματα. Η Μαρία Κάλλας τραγούδησε και αγάπησε την Τέχνη και τον Ερωτα. Η Τέχνη τη λάτρεψε, αλλά ο έρωτας την πλήγωσε φαίνεται θανάσιμα. Υπάρχουν άνθρωποι ξεχωριστοί, ανάμεσα σε αυτούς και εκείνη.

Ο Μανουέλ Κοφίνιο γεννήθηκε στην Αβάνα το 1936 και έχει γράψει πολλά μυθιστορήματα που έγιναν ανάρπαστα και αγαπήθηκαν από το κοινό. «Η τελευταία γυναίκα και η επομένη μάχη», το ένα από τα δυο βιβλία που κρατάμε στα χέρια μας, βραβεύτηκε στο διαγωνισμό «Κάζας ντε λας Αμέρικας» το 1971 και ο διακεκριμένος διανοούμενος Μανουέλ Ρόχας εκφράστηκε για το βιβλίο έτσι: «Η κουβανέζικη πεζογραφία προχωρά με αυτό το μυθιστόρημα πέρα από τον παράνομο αγώνα, τα περιφερειακά η ποιητικά θέματα και εισέρχεται σε αυτό το σημείο που βρίσκεται σήμερα η επανάσταση».

Ετσι, μόνον για την απόλαυσή μας, κοιτάμε ένα έργο τέχνης που ξέρουμε ότι ποτέ δε θα αποκτήσουμε. Μα το ωραίο ανήκει σε όλους, δεν είναι απαραίτητο να το κατέχει κάποιος για να το θαυμάζει. Εχουμε μπροστά μας ένα υπέροχο βενετσιάνικο καθρέφτη του 1540, ένα εξαιρετικό δείγμα της βενετσιάνικης αναγέννησης, ένα αριστούργημα που σπάνια βρίσκει κανείς σήμερα, ακόμα και στα ακριβότερα παλαιοπωλεία. Ενας καθρέφτης που «καθρεφτίζει» την εποχή του και τα θαύματά της.

Σαλάτα φρούτα

Ακόμη ο καιρός είναι γλυκός, η θάλασσα ζεστή, το αεράκι δροσερό, σχεδόν χλιαρό και οι προτιμήσεις μας είναι, πώς να το πούμε, καλοκαιρινές... Δεν το παίρνουμε απόφαση εύκολα. Θα ετοιμάσουμε λοιπόν κάτι ελαφρό, κάτι δροσιστικό, κάτι εύκολο και εύγευστο. Κάτι πολύχρωμο. Μια σαλάτα με φρούτα είναι νομίζουμε η καλύτερη ιδέα... Θα χρησιμοποιήσουμε ό,τι φρούτα έχουμε, κυρίως όμως αχλάδια, μήλα, βερίκοκα, ροδάκινα, μπανάνες, πεπόνι και κεράσια αν υπάρχουν. Τα καθαρίζουμε καλά και τα κόβουμε σε πολύ μικρά κομματάκια. Επειτα τα βάζουμε σε μια γυάλινη σουπιέρα και τα πασπαλίζουμε με ζάχαρη. Θα τα ραντίσουμε με κονιάκ ή κάποιο άλλο ποτό της αρεσκείας μας, θα τα ανακατέψουμε και θα τα βάλουμε στο ψυγείο επί 4-5 ώρες. Θα τα σερβίρουμε σε ψηλά στρογγυλά ποτήρια ή σκέτα ή με λίγη σαντιγί. Επειτα θα καθίσουμε στη βεράντα και θα τα απολαύσουμε. Το καλοκαίρι συνεχίζεται...

Ανάμεσα στα ονόματα που αναφέρονται από διάφορους συγγραφείς για το πανέμορφο ηφαιστειογενές νησί των Κυκλάδων είναι Βυβλίς, Γοργίς, Ζεφυρία και Ακυτος. Την ονομασία Μήλος την πήρε από τον πρώτο κάτοικό της, τον Μήλο, ήρωα βασιλικής γενιάς, που σύμφωνα με τη μυθολογία τον έστειλε η θεά Αφροδίτη από την Κύπρο στη Μήλο.

Το κυκλαδίτικο νησί, εκτός από τα ιδιαίτερα πετρώματά του, τις πανέμορφες παραλίες του, έχει μια μοναδική και πλούσια ιστορία, που τα ίχνη της μπορεί και σήμερα κανείς να τα δει στο νησί. Λόγω της γεωγραφικής της θέσης και του μεγάλου φυσικού λιμανιού της, γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη στην αρχαιότητα και υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα του κυκλαδίτικου πολιτισμού. Πηγή πλούτου για το νησί ήταν ο οψιδιανός λίθος, ηφαιστειακό πέτρωμα, που κατά τη νεολιθική εποχή οι κάτοικοι το επεξεργάζονταν και κατασκεύαζαν όπλα και εργαλεία. Την Εποχή του Χαλκού χτίστηκαν οι πρώτες κατοικίες, ερείπια των οποίων ανακαλύφθηκαν στις ανασκαφές που έγιναν στη Φυλακωπή. Η Μήλος γίνεται γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο, όταν στις 8 Απριλίου του 1820 ο γεωργός Γεώργιος Κεντρωτάς σκάβοντας στο χωράφι του, ανακάλυψε την τέλεια ομορφιά, το άγαλμα της Αφροδίτης, που μετά από λίγο θα βρισκόταν στα χέρια των Γάλλων, ξενιτεμένη στο Μουσείο του Λούβρου. Στη Μήλο βρέθηκε επίσης και το άγαλμα του Ποσειδώνα που αποτελεί ένα από τα «κοσμήματα» του Εθνικού μας Μουσείου. Στο κυκλαδίτικο νησί βρίσκονται και οι περίφημες κατακόμβες, τόπος στον οποίο συγκεντρώνονταν οι πρώτοι χριστιανοί και εκεί έθαβαν τους νεκρούς τους. Οι κατακόμβες ανακαλύφθηκαν, δυστυχώς, από αρχαιοκάπηλους και έγιναν γνωστές μετά τη σύλησή τους το 1840.

Από το λιμάνι του Αδάμαντα ξεκινά κανείς την περιήγηση στα όμορφα χωριά και στις εντυπωσιακές παραλίες του νησιού. Τα πρώτα χωριά που συναντά κανείς είναι οι Τριοβάσαλοι. Πρωτεύουσα της Μήλου είναι η Πλάκα. Χτισμένη στο ύψωμα ατενίζει τον κόλπο της Μήλου. Πλακόστρωτα σοκάκια, ασβεστωμένες αυλές και βουκαμβίλιες συνθέτουν ένα τοπίο ηρεμίας και γαλήνης. Εκεί βρίσκεται και το αρχαιολογικό μουσείο του νησιού. Μοναδικής ομορφιάς αιγαιοπελαγίτικοι οικισμοί των ψαράδων, είναι τα Μαντράκια και ο Φυροπόταμος.

Χτισμένα στη βορειοανατολική άκρη του νησιού, απέναντι από την Κίμωλο είναι τα Πολλώνια. Ενα ψαράδικο χωριό που όμως τα τελευταία χρόνια «μεταμορφώνεται» σε παραθεριστικό κέντρο. Στο δρόμο προς τα Πολλώνια αξίζει μια στάση στην αρχαία πόλη της Φυλακωπής, αλλά και στη μικρή παραλία με το λευκό χρώμα των βράχων, το Σαρακίνικο.

Τυχερός είναι όποιος, λόγω καιρού, μπορεί να φτάσει στο Κλέφτικο. Ενα θέαμα μοναδικό, στα πρασινογάλαζα νερά, στις τεράστιες σπηλιές που σχηματίζουν οι βράχοι. Περιοχή που πλησιάζει κανείς μόνο με σκάφος. Εχεις την αίσθηση ότι ακόμη εκεί κρύβονται οι πειρατές και εσύ πρέπει ν' ανακαλύψεις τους κρυμμένους θησαυρούς. Ανακαλύπτεις, όμως, ότι «θησαυρός» είναι τα ίδια τα βράχια, οι σκιές τους που αγκαλιάζουν το γαλάζιο της θάλασσας. Πολλά χρόνια πριν το Κλέφτικο ήταν κρησφύγετο και ορμητήριο πειρατών.

Η περιήγηση στη Μήλο δεν τελειώνει εδώ. Γιατί, ο κάθε όρμος της, η κάθε γωνιά της, κρύβει μια ιστορία, έναν πολιτισμό, μαγευτικά ηφαιστειογενή πετρώματα, που μένουν αναλλοίωτα από το χρόνο, διατηρώντας μιαν αιώνια ομορφιά.