Να κάνουμε κάτι δροσερό, καλοκαιρινό και γευστικό λέμε. Ταλιατέλες με θαλασσινά. Σύμφωνοι; Εντάξει πάμε.

Θα βάλουμε πεντακόσια γραμμάτια ταλιατέλες, περίπου εξακόσια γραμμάρια ώριμες σφιχτές ντομάτες, ένα κιλό θαλασσινά (μύδια, γαρίδες, χταπόδι) μισό φλιτζάνι λάδι, ένα κρεμμύδι, μια σκελίδα σκόρδο ψιλοκομμένη, ένα τέταρτο του φλιτζανιού λευκό κρασί, λίγο δυόσμο ή μαϊντανό, δυο σταγόνες ταμπάσκο, αλάτι, πιπέρι και τρακόσια γραμμάρια ανθότυρο.

Θα ζεματίσουμε τις γαρίδες για τρία λεπτά σε αλατισμένο νερό και θα τις καθαρίσουμε. Θα ζεστάνουμε το μισό λάδι και θα σωτάρουμε τα θαλασσινά μαζί με το κρεμμύδι. Τα σβήνουμε με το κρασί και τα βράζουμε μέχρι να εξατμιστούν τα υγρά. Ρίχνουμε το αλάτι και το πιπέρι. θα ξεφλουδίσουμε τις ντομάτες, θα αφαιρέσουμε τους σπόρους και τα υγρά τους και θα τις ψιλοκόψουμε. Επειτα θα τις βάλουμε σε ένα μπολ μαζί με το σκόρδο, το υπόλοιπο λάδι, το ταμπάσκο, το μαϊντανό ή τον δυόσμο και θα αφήσουμε το μείγμα στο ψυγείο. Κόβουμε σε κύβους το ανθότυρο. Βράζουμε τις ταλιατέλες και τις στραγγίζουμε. Τις βάζουμε έτσι όπως είναι καυτές σε μια πιατέλα και τις ανακατεύουμε με το κρύο μείγμα. Σκορπίζουμε το υπόλοιπο τυρί πάνω στο φαγητό. Και καλή μας όρεξη.

Συνεχίζουμε το «ευρωπαϊκό» οδοιπορικό μας με τα «κορφολογήματα» του Σταύρου Καλφιώτη ανά χείρας...

«Για τη διακυβέρνηση της Ελλάδας από τον Ι. Καποδίστρια έχουν γραφεί πολλά από διάφορους Ελληνες και ξένους. Ομως οι ιστοριοδίφες δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία λέξη. Ετσι, το "πρόβλημα" Ιωάννης Καποδίστριας παραμένει. Γεγονός που μας παρακίνησε να προσφύγουμε στις κρίσεις του στρατηγού Μακρυγιάννη για την πολιτεία του πρώτου κυβερνήτη του νεοσύστατου ελληνικού κράτους μετά την επανάσταση του Εικοσιένα. Τα σχετικά στοιχεία υπάρχουν στα "Απομνημονεύματα" του Μακρυγιάννη απ' όπου και τα δανειζόμαστε.

Ο στρατηγός Μακρυγιάννης όσα αναφέρει στο βιβλίο του είναι προσωπικές του απόψεις και κρίσεις από βιώματα του ίδιου. Διαβάζοντας κανείς τα "Απομνημονεύματα" διαπιστώνει αβίαστα πως, από την αρχή κιόλας, ο Μακρυγιάννης ήταν αντίθετος με το καποδιστριακό σύστημα - διακυβέρνησης. Χαρακτήρας φιλελεύθερος, ειλικρινής, τίμιος, ντόμπρος και άδολος είχε ταχθεί με τους "συνταγματικούς" που τον εκφράζανε περισσότερο.

Οι πρώτες κρίσεις του Μακρυγιάννη για την όλη συμπεριφορά του Καποδίστρια ήταν πολύ αυστηρές. Σχετικά γράφει: "Ο Καποδίστριας αν και ορκίστηκε στο Σύνταγμα, ευθύς το χάλασε". Μάλιστα, για να στηρίξει αυτή την άποψή του αναφέρεται στον εξής διάλογο: "Ρώτησα τον Κυβερνήτη γιατί χάλασες τους νόμους και το βουλευτικό", "είπε, δεν τόθελε η Ευρώπη", και συνεχίζει: "Αν ήταν λικρινής άνθρωπος θα έλεγε, των Ευρωπαίγων ότι εγώ δεν πάγω εις την πατρίδα μου να γενώ επίορκος, να τους χαλάσω εκείνο που απόκτησαν με ποταμούς αίματα". Και τον κατηγορεί ότι ξεγέλαγε τους Ελληνες, τους τύλιξε στο δίχτυ του, παραμέρισε τους αγωνιστές και έβαλε σε σημαντικά πόστα δικούς τους ανθρώπους που δεν είχαν πάρει μέρος στην επανάσταση. Πικραμένος τότε γράφει: "... η δυστυχισμένη πατρίδα είναι ατυχής από κυβέρνηση αρχή και τώρα", (σελ. 13). Αλλά και ο λαός είχε κακιώσει γιατί - όπως γράφει ο Μακρυγιάννης - "άρχισε να ζητάει Συνέλεψη". Στη συνέχεια αποκαλύπτει: "Ολα τα είχαμε σπιγούνους δεν είχαμεν, τώρα έγιναν οι περισσότεροι Ελληνες".

"Και δεν έγιναν μόνοι τους, τους κάνει η Εξοχότη σου, ο Βιάρος, ο Αυγουστίνος δίνοντας - τους βαθμούς, θέσεις, χρήματα, βαργιές πλερωμές ανθρώπων όπου δεν έχουν δικαιώματα. Των αγωνιστών πολλών τους λέτε «σύρτε διακονέψετε»".

Ακόμα από τον Μακρυγιάννη μαθαίνουμε πως ο Καποδίστριας ήταν της γνώμης να μη λεφτερωθεί η Ρούμελη κα οι Ρουμελιώτες να μεταφερθούν στην Πελοπόννησο. Και με την αγαθοσύνη και πατριωτισμό που τον διακρίνει, ξεσπάει: "... τον φέραμε να μας κυβερνήσει, να μας αναστήσει, να μας βάλει κι εμάς εις την κοινωνία του κόσμου και να τον λέμε ευεργέτη μας και σωτήρα μας κι εμείς να ζήσουμε ως άνθρωποι κι αυτός να δοξαστεί". Κι αποκαλύπτει:

"Ο κυβερνήτης μας φέρνει οπαδούς των τυράγνων να τον οδηγήσουνε πώς τυραγνούνε εκείνοι οι τύραγνοι να τυραγνίσει κι αυτός". Εδώ ο Μακρυγιάννης αναφέρεται πιότερο στο Βάγια, έμπιστο του Αλή πασά, που είχε πάρει ο Καποδίστριας στη δούλεψή του (σελ: 31).

Ο Μακρυγιάννης ανάμεσα στις άλλες κατηγορίες ενάντια στον Καποδίστρια για την άπρεπη και λαθεμένη πολιτική του, σημειώνει στ' "Απομνημονεύματά" του σχετικά με τη Δ' Συνέλευση που έγινε στις 11 Ιούλη του 1829 στο Αργος: "Ο Κυβερνήτης έκαμεν με τους πληρεξούσιους όσα του ήταν αναγκαία τους αγόρασε και ήταν δικοί του. Τότε έκαμεν και μίαν γερουσία όλο από αυτούς τους αγορασμένους και κυβερνιόμαστε με τέτοια δικασύνη. Αρχισαν ο κόσμος να ξυπνούν και να καταλαβαίνουν ότι δεν είναι ο Αγιάννης, είναι ο Καποδίστριας". Ετσι, για όλα αυτά που έκανε τον θεωρούσε "Κυβερνήτη φατρίας και όχι της πατρίαδας κι ότι δεν ήθελε ελευθερίας αλλά δόλο και απάτη" (σελ. 31). Κι όμως ο Μακρυγιάννης αν και έκρινε αυστηρά τον Καποδίστρια έλεγε: «Εγώ εις τον Κυβερνήτη είχα μια συμπάθεια, ότι έλπιζα να μετανοήσει νάρθει εις τον καλόν δρόμο".

Τελικά όταν ο Ι. Καποδίστριας δολοφονήθηκε στις 27 Σεπτέμβρη στα 1931 ο Μακρυγιάννης σχολίασε:

"Οι μεγάλοι άνθρωποι κάνουν μεγάλα λάθη, κι ο κυβερνήτης εχάθη από τα μεγάλα του λάθη", και συνεχίζει: "Οτι από τα λάθη του Κυβερνήτη μας κι αυτός σκοτώθη και την πατρίδα την αφάνισε", και καταλήγει την ιστόρησή του: "... Με δάκρυα πικρά σημειώνω αυτά, ότι όλο στο σκοτάδι θα τρέξωμεν και φοβούμαι μην τζακιστούμεν" (σελ. 35)».

Ενα εξαιρετικό βιβλίο είχα την τύχη να διαβάσω την περασμένη βδομάδα. Ενα βιβλίο διαφορετικό από τα άλλα. Αναφέρομαι στο «Κορίτσι με το σκουλαρίκι» της Αγγλίδας Τρέισι Σεβαλιέ. Η συγγραφέας εντυπωσιάστηκε από τον ομώνυμο πίνακα του Γιαν Βερμέερ (1632-1657). Φαίνεται πως έσκυψε πάνω στη βιογραφία του μεγάλου Ολλανδού ζωγράφου - ο οποίος, παρόλο που στέκει ανάμεσα στον Ρέμπραντ και στον Φρανς Χαλς, δυστυχώς κατέλαβε τη θέση αυτή μετά το θάνατό του - και τη μελέτησε. Και με τα στοιχεία που βρήκε για τον καλλιτέχνη, την οικογένειά του, αλλά και την εποχή του, έκανε τον καμβά του μυθιστορήματός της. Και έπειτα αναρωτήθηκε ποια να είναι η κοπέλα του πίνακα. Να είναι, άραγε, η κόρη του χασάπη, του φαρμακοποιού, του μπακάλη, ή να είναι μια εντελώς άγνωστη; Τότε άρχισε να τη σκέφτεται διαρκώς. Να βλέπει τη μητέρα της, τον πατέρα της, τα αδέλφια της. Σίγουρα ήταν Διαμαρτυρόμενη... Ο πατέρας είχε ένα ατύχημα και έχασε τα μάτια του, έτσι το κορίτσι του στα δεκαέξι του αναγκάζεται να δουλέψει στο σπίτι του ζωγράφου... Ο Γιαν Βερμέερ φιλοτέχνησε το πρόσωπό της, αφήνοντάς το αθάνατο, αλλά ανώνυμο. Η Τρέισι Σεβαλιέ, με την περιέργεια και την αδιακρισία του συγγραφέα, έγραψε τη ζωή της, ή μάλλον την επινόησε. Ετσι, ο αναγνώστης θα μεταφερθεί στο Ντελφ της Ολλανδίας του 17ου αιώνα και θα συναντήσει τους πλούσιους και τους φτωχούς, τους Καθολικούς και τους Προτεστάντες, τους κύριους και τους υπηρέτες, όλους αυτούς που ο καθένας ξέρει τη θέση του, και γι' αυτό συμπεριφέρεται ανάλογα... Ετσι, όταν η Χριτ, η κοπέλα με τα μεγάλα μάτια, μπαίνει υπηρέτρια στο σπίτι του ζωγράφου Βερμέερ, νομίζει ότι ξέρει το ρόλο της, επίσης νιώθει ότι είναι ικανή να τα βγάλει πέρα με την τρομερή πεθερά του, τη νευρική γυναίκα του, τα πολυάριθμα παιδιά του και τη ζηλόφθονη υπηρέτριά τους. Εκείνο που κανείς δεν περιμένει είναι πως η διακριτικότητα, η ευαισθησία στα χρώματα και η εξυπνάδα της Χριτ, όπως και η γοητεία που ασκούν πάνω της οι πίνακες του ζωγράφου θα την οδηγήσουν μοιραία στον κόσμο του και μια μέρα θα γίνει και η ίδια μέρος αυτού του πολύχρωμου μαγικού κόσμου. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ωκεανίδα».

Πότε βάζουμε άνω τελεία; Πόσα είδη εισαγωγικών υπάρχουν; Πώς θα αποφύγουμε τα διαδοχικά «πού»; Τι είναι ο πουπουδισμός και τι ο καικαιδισμός; Δίς και δις.. Παραπάνω και πιο πάνω. Απλώς και απλά, αμέσως και άμεσα. Η λεωφόρος Κηφισίας ...δεν υπάρχει! Τι είναι ο "νεολογιατατισμός" και τι ο νεογενικισμός. Ο Τσέχωφ ή ο Τσέχοφ, Τζιότο ή ο Τζότο; Και γιατί η Μπρυζ, αλλά και η Γάνδη; Ο Ανδρέας Παππάς με τα «Υπο-γλώσσια», που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Καστανιώτη», βοηθά τους "ασθενείς", που πάσχουν από την κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας, ανώδυνα. Νομίζουμε ότι εάν διαβάσει κανείς το μικρό αυτό βιβλίο που με τόσο χιούμορ είναι γραμμένο θα αποφύγει τις παγίδες και τελικά θα μάθει πόσο βαθιά ...έπλεε ο «Ναυτίλος» και τι γίνεται τελικά με τον καθαρισμό των πισίνων.

Στην τελευταία σελίδα, ο συγγραφέας σημειώνει: «Ομως, είναι η πολλοστή φορά που πληροφορούμαι ότι κάτι που συμβαίνει στη νότια Γαλλία (συγκεκριμένα, το πλάνο έδειχνε την πόλη Αρλ), υπεύθυνος είναι ο ...Ρήνος. Αν είναι δυνατόν να είσαι χρόνια δημοσιογράφος, αλλά και χρόνια ανταποκριτής -τρια στη Γαλλία (!) και να μην ξέρεις ότι άλλος είναι ο ποταμός Ρήνος (Rhin), ή να μη γνωρίζεις ότι ο Ρήνος δε διασχίζει τη νότια Γαλλία»...