Οι γιορτές που πέρασαν μας άφησαν αναμνήσεις, κούραση, μερικά γλυκά που ξέμειναν από εκείνες τις ημέρες και πιθανόν μερικές γλάστρες με αλεξανδρινά ή και με αζαλέες. Οι ειδικοί μας πληροφορούν ότι η αζαλέα κατάγεται από το Ροδόδενδρο. Μα τόσο το ένα όσο και το άλλο φυτό πολύ απέχει από το αρχικό του είδος και έχει εξελιχθεί σε υβριδικές παραλλαγές που προήλθαν από διασταυρώσεις ή και αυτόματες μεταλλαγές. Το Ροδόδενδρο με τη γενική ονομασία, περιλαμβάνει περίπου 350 είδη, που φύονται στις ορεινές ζώνες της Ασίας (Κίνα, Κορέα, Φορμόζα, Μαντζουρία, Καύκασος) και της βορείου Αμερικής. Επίσης αυτοί που γνωρίζουν λέμε ότι πανέμορφος Αζαλέες είναι ασβέτοφοβες, αγαπούν το δροσερό περιβάλλον. Δεν αγαπούν πολύ τον ήλιο, προτιμούν τη σκιά και την υγρασία και κατά τη διάρκεια των ζεστών ημερών έχουν ανάγκη από πολλά ραντίσματα και προτιμούν το βρόχινο νερό. Επειδή το ριζικό τους σύστημα είναι μικρό δε χρειάζονται μεγάλες γλάστρες και μεταφορά σε άλλη γλάστρα από χρόνο σε χρόνο. Στο μπαλκόνι μου έχουν ανθίσει και έχουν σβήσει πολλές ωραίες αζαλέες. Μα δε λέω να συνηθίσω στην απώλεια. Συνεχίζω κάθε χρόνο να λέω τα ίδια με το ίδιο με πείσμα. «Τούτη εδώ, η φετινή, που είναι πιο όμορφη από όλες, θα ζήσει». Ιδωμεν
Το σουφλέ είναι ένα φαγητό ελαφρό και πολύ λεπτό σε εμφάνιση και γεύση, γι' αυτό χρειάζεται. Η βάση του στηρίζεται στην μπεσαμέλ και στην πιστή εφαρμογή της συνταγής: μέτριος φούρνος, καλός υπολογισμός της ώρας του σερβιρίσματος κλπ. Λέμε να κάνουμε ένα σουφλέ με πατάτες σήμερα. Τι λέτε; θα χρειαστούμε ένα κιλό πατάτες, ένα φλιτζάνι του τσαγιού γάλα, ένα φλιτζάνι κεφαλοτύρι τριμμένο, τρεις κουταλιές κοφτές βούτυρο, τέσσερα αβγά, αλάτι και πιπέρι. Θα βράσουμε τις πατάτες με φλούδια, θα τις ξεφλουδίσουμε και θα τις περάσουμε από τη μηχανή του πουρέ ζεστές. Θα βάλουμε σε κατσαρόλα το βούτυρο να λιώσει, θα προσθέσουμε τον πουρέ και καθώς ανακατεύουμε θα προσθέτουμε το γάλα χλιαρό. Επειτα, χτυπάμε τους κρόκους των αυγών και τους ρίχνουμε στον πουρέ. Θα κατεβάσουμε την κατσαρόλα από τη φωτιά και θα προσθέσουμε το τυρί. Θα χτυπήσουμε τα ασπράδια τόσο ώστε να γίνουν μαρέγκα σφικτή και αφού μισοκρυώσει το μείγμα, την προσθέτουμε. Θα ανακατέψουμε ελαφρά με ξύλινη κουτάλα και θα αδειάσουμε το σουφλέ σ ένα βουτυρωμένο πιρέξ και θα το ψήσουμε σε μέτριο φούρνο για 25 λεπτά της ώρας μέχρι να ροδίσει. Επειτα; Κατευθείαν στο τραπέζι και καλή όρεξη.
Σε απόσταση αναπνοής ο Φλεβάρης και μύρισε όχι μόνον καλοκαίρι αλλά και Καρναβάλι. Με το που προφέρουμε και μόνο τη λέξη, ο νους πάει στην Πάτρα, στην Αθήνα ή και πιο μακριά. Στο Ρίο της Βραζιλίας πετάει. Η δική μας όμως φαντασία... μας μεταφέρει στη Βενετία. Διότι εκεί το Καρναβάλι δεν είναι σαν όλα τα άλλα. Δεν είναι ένα ξέφρενο παραληρηματικό ή χυδαίο ξεφάντωμα, αλλά μια αισθησιακή αλλά και αισθητική συνάντηση. Στην πανέμορφη, υγρή Βενετία, αυτές οι μέρες έχουν κάτι το τελετουργικό, που αγγίζει τα όρια μιας ιερής και ξεχωριστής γιορτής. Το φαινόμενο είναι μοναδικό, όπως άλλωστε και η ίδια η Γαληνοτάτη είναι μοναδική. Με ονειρικό σκηνικό μοιάζει και για τετρακόσια χρόνια κατάφερε να μείνει ανέγγιχτη από τους αιώνες. Ιδια και απαράλλαχτη. Με άλλα λόγια, η Βενετία με τα εκατό νησιά της από τον 16ο μέχρι τον 20ό αιώνα είχε την ίδια μορφή, αρχιτεκτονική και δόμηση και μονάχα από τα μισά του 20ού άρχισε να εξαπλώνεται και στην ενδοχώρα. Θα αναρωτηθείτε αν όλα αυτά ενδιαφέρουν τον τουρίστα που επέλεξε την εκλεκτή, την ακριβή, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αυτή πόλη για να περάσει το τριήμερο των Απόκρεων. Ο τουρίστας σίγουρα όχι, ο πραγματικός ταξιδιώτης όμως, μάλλον ενδιαφέρεται για όλα όσα σχετίζονται με τον τόπο που θα επισκεφτεί και που ποτέ δεν ξέρει πόσο θα μείνει. Τρεις μέρες, τρεις βδομάδες, τρία χρόνια; Για πάντα;
Η Τέχνη
Η ενετική τέχνη άνθισε από τους σπόρους της βυζαντινής τέχνης και συνεπώς εδώ η ανατολίτικη επιρροή κράτησε περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στην Ιταλία. Ο Αντρέα Μαντένια έφερε τον άνεμο της Αναγέννησης το 1460 και ο γαμπρός του ο Τζιοβάνι Μπελίνι έγινε ο «εικαστικός» καθοδηγητής των ζωγράφων της Βενετίας. Από τότε οι Βενετοί άρχισαν να αποκτούν δική τους τεχνοτροπία, το δικό τους στιλ. Ανάμεσά τους έλαμψαν οι: Τισιάνο, Τιντορέτο, Τζιορτζιόνε Βερονέζε.
Υγρές διαδρομές
Τα κανάλια, οι γέφυρες, οι γόνδολες, που διασχίζουν ασταμάτητα τις «υγρές» λεωφόρους, τους δρόμους, τα «σοκάκια», αλλά και οι γονδολιέρηδες που τις οδηγούν, δεν είναι απλώς γραφικές φιγούρες για να ικανοποιούν το αχόρταγο και απαίδευτο, ενίοτε, μάτι του ξένου. Είναι κομμάτι της ζωής, η ίδια η ζωή της εξαιρετικής υγρής πανέμορφης πόλης. Οι δρόμοι στη στεριά είναι στενοί, ίσα που χωρούν ένα άτομο, γι' αυτό και κατά τη διάρκεια του Καρναβαλιού τούς μονοδρομούν! Οι «τροχονόμοι», ρυθμίζουν την κίνηση των πεζών που συνωστίζονται και δημιουργούν μποτιλιάρισμα στα απίστευτα στενά αλλά ρομαντικά δρομάκια του κέντρου. Για να διασχίσει κανείς τη μεγάλη γέφυρα του Ριάλτου, τέτοιες μέρες, πρέπει να έχει ιώβεια υπομονή και, κυρίως να μην πάσχει από αγοραφοβία. Σκεφτείτε πως εκεί κοντά στο Ριάλτο γεννήθηκε το 1254 ο Μάρκο Πόλο, που σε ηλικία 18 χρόνων έφυγε από τη γενέτειρά του και πήγε ως διπλωμάτης στην αυλή του αυτοκράτορα Κουμπάι Χαν. Ο τελευταίος εντυπωσιάστηκε από τη χαρισματική προσωπικότητα του νέου και αποφάσισε να τον κρατήσει, τρόπος του λέγειν, κοντά του αφού ο Μάρκο Πόλο ταξίδευε συνεχώς για είκοσι ολόκληρα χρόνια με την ιδιότητα του διπλωμάτη. Οταν όμως ο Ιταλός διπλωμάτης - συγγραφέας επέστρεψε στη Βενετία το 1295, στις αποσκευές του κουβαλούσε εκτός από τα πολυτιμότερα κοσμήματα και τις πιο μαγευτικές, συναρπαστικές ιστορίες. Ιστορίες, που έγραψε στη Γένοβα όταν ήταν αιχμάλωτος πολέμου, ιστορίες που μεταφράστηκαν στα γαλλικά και με τη σειρά τους ταξίδεψαν και σαγήνεψαν όλον τον κόσμο. «Το βιβλίο των θαυμάτων» του Μάρκο Πόλο δεν έγινε πιστευτό από τους πιο πολλούς Ιταλούς, είτε από δυσπιστία είτε από άγνοια είτε από φθόνο, και έτσι του κόλλησαν το ψευδώνυμο ο Μάρκο των χιλίων ψεμάτων. Αλήθειες ή ψέματα διαφορά δεν κάνει μιας και το κείμενο είναι τόσο καλογραμμένο, μιας και οι ιστορίες σε ταξιδεύουν σε άλλους τόπους. Μαγικούς και ονειρεμένους.
Η πλατεία των θαυμάτων
Αυτές τις μέρες τα βλέμματα όλων, περαστικών και ντόπιων, είναι στραμμένα στην υπέροχη πλατεία του Αγίου Μάρκου, με τον ομώνυμο καθεδρικό ναό, το επιβλητικό παλάτι του Δόγη, που έχει ακριβώς πλάι του τις τρομερές φυλακές με τις οποίες ενώνεται με μια μικρή γέφυρα, γνωστή ως η «γέφυρα των στεναγμών». Ναι, η προσοχή έχει εστιαστεί στην πλατεία των θαυμάτων, την πλατεία με το πολύ παρελθόν, με τα πολλά μυστικά, με τα χιλιάδες αινίγματα, με τα υπέροχα καφενεία! Καφενεία που είναι παρατεταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο και στις δυο πλευρές της, καφενεία που πουθενά στον κόσμο δε βρίσκεις όμοιά τους. Το αυτί έχει γιορτή. Οι ολιγομελείς υπαίθριες ορχήστρες συνεχώς παίζουν ένα όμορφο κομμάτι του Μότσαρτ ή του Αλμπινόνι. Τα χιλιάδες περιστέρια συμπεριφέρονται σαν κατοικίδια ζώα και συμμετέχουν στα τεκταινόμενα των ημερών.
Οι πρωταγωνιστές
Πρωταγωνιστές αυτής της ζωντανής παράστασης είναι οι μεταμφιεσμένοι, που φορούν πραγματικά υπέροχα κοστούμια εποχής, ενώ εξαιρετικές μάσκες καλύπτουν όλο τους το πρόσωπο. Στέκονται σιωπηλοί με τις ώρες, ζωντανά πανέμορφα αγάλματα άλλης εποχής. Κάποιες στιγμές όμως για να ξεμουδιάσουν κάνουν μια κίνηση. Μα πόσο κομψή, θεατρική και χορευτική χάρη που έχει αυτή η κίνηση.
Ολοι μαζί, πλανόδιοι φωτογράφοι, τουρίστες, ντόπιοι, μεταμφιεσμένοι και αμεταμφίεστοι, χαρούμενοι μικροπωλητές και μελαγχολικοί αγοραστές, υπαίθριοι καλλιτέχνες πρόθυμοι να ζωγραφίζουν μια μάσκα στα μάτια ή και όλο το πρόσωπό σου αν το ζητήσεις, συνθέτουν ένα μοναδικό μπουκέτο από ανομοιόμορφα ανθρώπινα άνθη που καρφιτσώνεται στο πέτο της Βενετίας. Και όσο βρίσκεσαι στην πλατεία νιώθεις σαν να είσαι κάτι μεταξύ του Δόγη και Τζάκομο Καζανόβα. Αναζητάς την καρδιά της Λουκρητίας Βοργία για να την κερδίσεις, να την κατακτήσεις, να τη λεηλατήσεις. Γι' αυτό και παραμένεις εκεί μέχρι της τελικής σου πτώσης. Από το κρύο, φυσικά. Αντε μετά να δεις την παρέλαση των αρμάτων του Δήμου Αθηναίων και να χαρείς Απόκριες...
«... Αλλά για να ονειρευτούμε, να κάνουμε υποθέσεις, να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε: είναι μια επιθυμία, στην οποία αφέθηκα στο δείλι της ζωής μου, σχεδόν με κλειστά τα μάτια. Επρεπε να δοκιμάσω, έστω και αν χρειαζόταν να διασχίσω απερίσκεπτα γκρίζες ζώνες. Είχα το δικαίωμα να ονειρεύομαι με αυτόν τον τρόπο; Είχα το δικαίωμα να σας παρασύρω σε αυτούς τους δρόμους;» αναρωτιέται η Ζακλίν ντε Ρομιγύ στην εισαγωγή του νέου της βιβλίου «Ηρωες Τραγικοί, Ηρωες λυρικοί», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Το Αστυ». Το, σχετικά, μικρό αυτό βιβλίο της ακούραστης ελληνίστριας μάς ταξιδεύει στον κόσμο των ηρώων της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας. Η Αντιγόνη, η Ανδρομάχη, ο Εκτωρ, ο Αχιλλέας, ο Περσέας, ο Αγαμέμνων, η Φαίδρα, η Ηλέκτρα, ο Ορφέας, η Ευρυδίκη και τόσα άλλα ονόματα τραγικών και λυρικών ηρώων παρελαύνουν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Ονόματα που επέζησαν και βρίσκονται στο στόμα όλων, όχι μόνο ως βαπτιστικά των Ελλήνων, αλλά ως ήρωες που τροφοδότησαν την ποίηση, τη λογοτεχνία, το θέατρο, τη μουσική, τη ζωγραφική, τη γλυπτική από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Η συγγραφέας παρακολουθεί την εξέλιξη των εκφράσεων του πολιτισμού, όπως διαμορφώνεται σύμφωνα με τις επιλογές των καιρών. Μετάφραση Μπάμπη Αθανασίου, Κατερίνα Μηλιαρέση, προλογίζει ο καθηγητής Εμμ. Μικρογιαννάκης.
Ενα χαρούμενο, πολύχρωμο και έξυπνα σχεδιασμένο ημερολόγιο, ταυτόχρονα όμως και απόλυτα πρακτικό και χρηστικό, καθώς σε κάθε σελίδα του υπάρχει ειδικός χώρος, για να σημειώνονται αναλυτικά τα έξοδα της μέρας, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Περίπλους». Επίσης, γίνεται αναφορά σε ορισμένες σημαντικές στιγμές από την εξέλιξη του νομίσματος, στην Ελλάδα και στον κόσμο όπως για παράδειγμα: Πότε και πού κόπηκαν τα πρώτα μεταλλικά νομίσματα, ποιο ήταν το νόμισμα του Βυζαντίου, πότε γεννήθηκε η νέα ελληνική δραχμή, αλλά και ποιος σχεδίασε τα ευρωχαρτονομίσματα. Μπορεί να μη συμφωνώ με τον τίτλο, πως δηλαδή «Ο χρόνος είναι χρήμα», δεν μπορεί όλα να μεταφράζονται σε χρήμα, έτσι δεν είναι;. Οπωσδήποτε, όμως, το ημερολόγιο αυτό είναι πολύ πρακτικό.
Κυρίως φύλλο 
Feeds
