Μετά από αυτήν την ωραία ταινία που είδαμε, λέμε να το καθιερώσουμε. Ετσι από και και στο εξής όταν βλέπουμε, στο Video πάντα, μια ενδιαφέρουσα ταινία θα τη συζητάμε μαζί σας. Θα σας την προτείνουμε. Σκοπός μας είναι να γλιτώσουμε από τον κόπο και χρόνο. Διότι, εδώ που τα λέμε, δεν είναι και εύκολο πράγμα να ψάχνεις σε ένα βιντεοκλάμπ. Ετσι και αλλιώς, εσείς αποφασίζετε στο τέλος.

Associated Press

Μια από τις μεγάλες αντιπολεμικές διαδηλώσεις στους δρόμους της Ν. Υόρκης, που τα ΜΜΕ δε «βλέπουν»

«Την άλλη μέρα περπάτησα την 5η λεωφόρο. Μπήκα στην όμορφη εκκλησία του Αγίου Πατρικίου, στα μαγαζιά με τις φαντασμαγορικές βιτρίνες και στα απέραντα πολυκαταστήματα.

Κάθε λίγα μέτρα συναντάς και μια βιτρίνα με φαγητά. Αλλού πληρώνεις με το ...ζύγι, δηλαδή, βάζεις ό,τι φαγητό θέλεις σ' ένα πλαστικό κουτί κι αυτό σου το ζυγίζουν και ανάλογα πληρώνεις. Αλλού πληρώνεις τον μπουφέ κάπου τέσσερα με έξι δολάρια για να διαλέξεις ανάμεσα σε 100 είδη και αλλού αν έχεις φυσικά περισσότερα χρήματα κάθεσαι και σε σερβίρουν ό,τι φαγητό διαλέξεις από τον κατάλογο.

Το φαγητό είναι φτηνό στην Αμερική, κυρίως στις πόλεις του Ατλαντικού. Οι τιμές ανεβαίνουν στην πλευρά του Ειρηνικού, αλλά κι εκεί υπάρχουν οι εναλλακτικές λύσεις. Το χοτ ντογκ είναι μια απ' αυτές.

Περπάτησα πολύ εκείνη την ημέρα, έως ότου έφτασα με τα πόδια από το Σέντραλ Παρκ στο πιο ψηλό κτίριο της Νέας Υόρκης, το Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ. Ανέβηκα στην κορυφή, πάνω από εκατό πατώματα και απ' εκεί "αγκάλιασα" όλη τη Νέα Υόρκη.

Μια πόλη που σε μαγνητίζει και σε πλανεύει κυρίως το βράδυ, όταν τα χιλιάδες φώτα στις βιτρίνες και στους ουρανοξύστες σε κάνουν να ονειρεύεσαι...

Στη βάση του πύργου που έχασε την πρωτιά από έναν ψηλότερο που χτίστηκε στο Σικάγο, μπορείς, όποια ώρα περάσεις, να συναντήσεις άστεγους που σκεπάζονται μ' ένα χαρτόνι και ζητάνε λεφτά.

Την πρώτη "τρύπα" του μετρό που συνάντησα την κατέβηκα και πήρα τη γραμμή "4" που βγάζει στο Μπρονξ, σε μια από τις συνοικίες των μαύρων. Η σύνθεση των συνταξιδιωτών μου ήταν συντριπτικά υπέρ των εγχρώμων. Σ' ένα ολόκληρο βαγόνι ήμουν ο μόνος λευκός!

Associated Press

Σύλληψη φιλειρηνιστή διαδηλωτή, ή αλλιώς ...«τρομοκράτη»

Οταν βγήκα από τον υπόγειο, ο κόσμος που συνάντησα ήταν τελείως διαφορετικός από εκείνον που συναντάς στο Μανχάταν ή ακόμη και στο κέντρο της Αστόρια. Περπάτησα αρκετά και σε μερικά σημεία μου φάνηκε ο τόπος βομβαρδισμένος. Κτίρια χωρίς τζάμια στα παράθυρα. Μεγάλες παρέες μαύρων μπροστά σ' αυτά να κάθονται στα σκαλιά και να πίνουν τον καφέ τους.

Εικόνες που συνάντησα και στο Χάρλεμ, μια άλλη μεγάλη περιοχή της Νέας Υόρκης. Απ' αυτές που χωρίζουν την πόλη σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Που περπατάς σ' ένα δρόμο και στη γωνία αλλάζει η εικόνα, σα να βρίσκεσαι σε άλλο πλανήτη! Κάτι διαφορετικό από την Ουάσιγκτον, όπου την πάλη την "περικυκλώνουν" τα γκέτο των μαύρων.

Εικόνες εντελώς αντίθετες απ' αυτές του Μανχάταν. Εκεί, όπου είναι το Χρηματιστήριο και οι δίδυμοι πύργοι που φιλοξενούν τις μεγαλύτερες οικονομικές δραστηριότητες του κόσμου. Εκεί, όπου βρίσκεται η Γουόλ Στριτ και οι γιάπηδες με τη γραβάτα, το πουκάμισο και τα πανάκριβα παπούτσια. Αλλά και από τις εικόνες της Τσαϊνατάουν ή της μικρής πόλης της ιταλικής μαφίας με την οποία συνορεύει.

Πήρα ένα λεωφορείο για να προχωρήσω λίγες στάσεις πάνω από τη γη, μέσα στους απέραντους δρόμους της μεγαλούπολης. Την υγρασία και τη ζεστή δεν την καταλαβαίνεις σ' αυτά τα πολυτελή πούλμαν με τις ειδικές θέσεις για ανάπηρους.

Eurokinissi

Καθαριστής τζαμιών σε ουρανοξύστη

Φυσικά, οι ευαισθησίες αυτές δεν επεκτείνονται στον τομέα της υγείας και κυρίως της νοσοκομειακής περίθαλψης. Αν έχεις χρήματα, μπορείς να βρεθείς στο καλύτερο νοσοκομείο. Διαφορετικά, κάνεις την προσευχή σου...

Στο υπερσύγχρονο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Γιέιλ, στην πόλη Νιου Χέιβεν της γειτονικής πολιτείας Κονέκτικατ που βρέθηκα ένα πρωινό Κυριακής, πηγαίνοντας εκεί ύστερα από μια διαδρομή μιάμισης ώρας με το τρένο για να δω έναν καλό φίλο, θαύμασα τη σύγχρονη ιατρική και τις απίθανες παροχές που έχει ο ασθενής ο οποίος νοσηλεύεται.

Γιατροί - κι ας ήταν Κυριακή - καθηγητές και νοσοκόμες συνεχώς περνούσαν από το δωμάτιο. Και η υψηλής τεχνολογίας ιατρική ήταν πανταχού ...παρούσα. Μόνον που αυτές οι παροχές είναι για τους πλούσιους ή γι' αυτούς που έχουν κάποια χρήματα στην άκρη και αποφασίζουν να τα ξοδέψουν για να σώσουν τον άνθρωπό τους. Σύστημα υγείας δεν υπάρχει στην πιο αναπτυγμένη χώρα του κόσμου. Αλλωστε, θα κατέρρεε το σύστημα και η ιδεολογία του...».

Ο Γιάννης Ε. Διακογιάννης γεννήθηκε το 1957 στην Αθήνα. Τελείωσε το Β` Γυμνάσιο το 1974 και εισήχθη στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών. Το 1976 εκλέχτηκε γεν. γραμματέας του Συλλόγου Φοιτητών της Πολυτεχνικής Σχολής. Από την 1η Νοέμβρη του 1981 εργάζεται στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ». Τα πρώτα χρόνια, ως υπεύθυνος του γραφείου Δυτικής Ελλάδας, με έδρα την Πάτρα και στη συνέχεια στην Αθήνα στο ελεύθερο, κοινοβουλευτικό και πολιτικό ρεπορτάζ. Εχει κάνει ρεπορτάζ σε περισσότερες από σαράντα χώρες. Από τις «αχαϊκές εκδόσεις» κυκλοφόρησαν δύο βιβλία του με τους αντίστοιχους τίτλους: «Στα σύνορα της φωτιάς, οδοιπορικό στην Κεντρική Αμερική» το 1985 και «Μετά τον Τσε και τον Αλιέντε, οδοιπορικό στη Νότιο Αμερική» το 1986.

Associated Press

Associated Press

Στη χώρα της «ελευθερίας»...

Βιβλία για την Εθνική Αντίσταση και τη σκληρή δεκαετία του '40 αφηγηματικού - απομνημονευτικού χαρακτήρα έχουν γραφτεί αρκετά. Ιδιαίτερα δε από τους απλούς αγωνιστές. Υπάρχει πλήθος βιβλιογραφικού υλικού, πολυτιμότατο για τους ιστορικούς και τις επόμενες γενιές, μέρος του οποίου είναι πολλές φορές δύσκολο να βρεθεί, επειδή αρκετές εκδόσεις έχουν γίνει στις κατά τόπους περιοχές, είναι ιδιωτικού χαρακτήρα και δεν κυκλοφόρησαν ποτέ σ' ολόκληρη τη χώρα ή τουλάχιστον στα βασικά αστικά κέντρα και στην πρωτεύουσα. Οσο, όμως, βιβλιογραφικό υλικό κι αν υπάρχει, η ανάγκη εμπλουτισμού του δεν πρόκειται ποτέ να εκλείψει, αν και σιγά σιγά λιγοστεύουν οι εν ζωή αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, που θα μπορούσαν να γράψουν και δεν έγραψαν ή που έγραψαν όσα θυμούνται, αλλά με το βάθεμα της ιστορικής έρευνας η παρουσία τους, για εμπλουτισμό και διευκρινίσεις πάνω στη μαρτυρία τους, είναι καθοριστική.

Κανείς σοβαρός μελετητής, λοιπόν, δε θα μπορούσε ποτέ να ισχυριστεί ότι η βιβλιογραφία των αναμνήσεων για τη δεκαετία του '40 έχει πλέον κορεστεί, πως ό,τι ήταν να ειπωθεί, με τη μορφή των αναμνήσεων, ειπώθηκε και πως εκείνο που απομένει είναι οι μεγάλες ανασυνθέσεις της Ιστορίας, έργο για το οποίο τον κύριο λόγο έχουν οι ιστορικοί. Το συμπέρασμα αυτό - ότι, δηλαδή, οι επιζώντες αγωνιστές έχουν πολλά να δώσουν στην ιστορική έρευνα - το επιβεβαιώνει περίτρανα το βιβλίο του Δημήτρη Κυριαζή «1940-1950 Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ ΤΗ ΧΩΡΑ - Πόλεμος - Κατοχή - Εθνική Αντίσταση - Εμφύλιος», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Σ. Ι. ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ.

Ο συγγραφέας, αγωνιστής του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, με πλούσιο συγγραφικό και μεταφραστικό έργο, με εξαιρετικό χάρισμα στο γραπτό λόγο και με πολύ καλή γνώση των ιστορικών πηγών που τον βοηθάει να γίνεται πιο σαφής, πιο ουσιαστικός, πιο συγκεκριμένος και πιο τεκμηριωμένος στα όσα γράφει, καταφέρνει να μας δώσει ένα σπουδαίο δείγμα συνδυασμού προσωπικών αναμνήσεων και ιστορικού δοκιμίου, που δύσκολα συναντά κανείς στη σχετική υπάρχουσα βιβλιογραφία.

Το βιβλίο χωρίζεται σε 15 κεφάλαια κι ένα παράρτημα, όπου αναλύονται θέματα, όπως η κατάσταση της Ευρώπης στο Μεσοπόλεμο και η προετοιμασία του Β` Παγκόσμιου Πολέμου, η σημασία του Β` Παγκόσμιου Πολέμου για την Ελλάδα, το πώς προετοιμάστηκε η χώρα για τον πόλεμο και ποια στάση κράτησαν οι τότε πολιτικές της δυνάμεις, η Κατοχή και η Εθνική Αντίσταση, η Λευκή Τρομοκρατία, ορισμένες πλευρές του Εμφυλίου και της μετεμφυλιακής περιόδου. Αναφορικά με την Εθνική Αντίσταση και τη μεταβαρκιζιανή περίοδο, εκτενής αναφορά, με παράθεση πλούσιου πληροφοριακού υλικού, γίνεται για τα τεκταινόμενα στην περιοχή της Μεσσηνίας, που είναι και η ιδιαίτερη πατρίδα του συγγραφέα.

Ο Δ. Κυριαζής κλείνει την αφήγησή με τούτα τα λόγια - προτροπές: «Σαν το φαρμάκι της σκλαβιάς δεν υπάρχει πικρότερο. Ο αγώνας για ελευθερία δεν είναι μόνο υπέρτατο χρέος, αλλά και πηγή άφατης χαράς. Χωρίς οράματα, ουτοπίες έστω, αγώνες και θυσίες πολλές φορές, δεν προχωράνε οι κοινωνίες, δε ανελίσσονται... Αντισταθείτε!.. Η ελευθερία είναι το οξυγόνο της ανθρώπινης ευτυχίας! Οι απελευθερωτικοί, οι κοινωνικοί αγώνες ΠΟΤΕ δεν πάνε "στράφι"». Την ιστορική επιβεβαίωση όλων αυτών ο αναγνώστης μπορεί να την αναζητήσει στις σελίδες του βιβλίου.