Τι λέτε; Εχετε διάθεση να κάνουμε μια πάπια με πορτοκάλι. Αν ναι, τότε πλύντε τα χέρια σας, σηκώστε τα μανίκια, φορέστε μια ποδιά και πάμε. Βράζουμε την πάπια τόσο ώστε ο ζωμός που θα γίνει να χρησιμοποιηθεί στο γλάσο. Επειτα πλένουμε καλά την πάπια και με ένα τσιμπιδάκι θα τις αφαιρέσουμε κάθε τρίχα από φτερά που ενδεχομένως να υπάρχει πάνω στο δέρμα της. Με ένα μεταλλικό σουβλάκι θα τρυπήσουμε το δέρμα της πάπιας σε όλη την επιφάνεια και θα την αφήσουμε να στραγγίσει. Την αλατοπιπερώνουμε στο εσωτερικό της. Επειτα θα ετοιμάσουμε τη γέμιση. Λιώνουμε το βούτυρο και το σοτάρουμε με κρεμμύδι. Προσθέτουμε τα μανιτάρια και τον κιμά (250 γραμμάρια) να εξατμιστεί το πολύ νερό και να μείνουν σχεδόν με το λίπος. Κατεβάζουμε τη φωτιά και προσθέσουμε τα υπόλοιπα υλικά. Δηλαδή μια κουταλιά της σούπας τριμμένο σέλινο, 1/3 κούπας ρύζι, 1/2 ξινόμηλα σε κύβους, 1/4 κούπας καβουρντισμένα και χοντροκομμένα αμύγδαλα. Γεμίζουμε ελαφρά το άνοιγμα του λαιμού, τραβάμε την πέτσα προς την πλάτη και τη ράβουμε. Το ίδιο κάνουμε και με την κοιλιά, αφού τη γεμίσουμε, τη ράβουμε. Επειτα βάζουμε την πάπια σε ένα ταψί με σχάρα με το στήθος προς τα επάνω και την αφήνουμε να ψηθεί επί δύο ώρες στους 175 βαθμούς. Σε μια κατσαρόλα βάζουμε και τα αφήνουμε για ένα λεπτό: 1/2 ζωμό κρέατος ή της ίδιας της πάπιας, 1/2 χυμό πορτοκαλιού και 3 κουταλιές ξανθή ζάχαρη, καθώς και 1/4 κουταλάκι τζίντζερ. Βγάζουμε την πάπια από το φούρνο και αφαιρούμε τα ράμματα, αμέσως μετά ανεβάζουμε τη θερμοκρασία στους 200 βαθμούς και αφήνουμε για μισή ώρα ακόμη μέσα την πάπια να ψήνεται. Στο διάστημα αυτό, αλείφουμε με το γλάσο πολλές φορές το δέρμα ώστε να γίνει καστανό. Μετά θα τη βάλουμε σε μια πιατέλα και θα τη διατηρήσουμε ζεστή και στραγγίζουμε το λίπος. Μονάχα δυο κουταλιές της σούπας από το λίπος θα κρατήσουμε, ενώ θα βάλουμε σε μια κατσαρόλα τρεις κουταλιές ζάχαρη ξανθή και 1/4 ξίδι και θα το βράσουμε μέχρι να γίνει σιρόπι καραμέλας και τότε θα ρίξουμε το λίπος. Θα ρίξουμε λίγο κορν φλάουερ διαλυμένο σε νερό και μια κούπα ζωμό για να δέσει η σάλτσα. Θα τη βάλουμε σε μια πιατέλα ρίχνοντας δυο κουταλιές πορτό και μια κουταλιά χυμό λεμονιού. Θα τη στολίσουμε με πορτοκάλια. Καλή όρεξη.

Η οστεοπόρωση, είναι νόσος των οστών. Μέχρι σήμερα, η νόσος έπληττε γυναίκες, όμως πρόσφατες έρευνες απέδειξαν ότι, η οστεοπόρωση δεν... ξεχνά και τους άνδρες.

Χαρακτηριστικό γνώρισμα της νόσου είναι ότι καθιστά τα οστά εύθραυστα, με αποτέλεσμα να σπάνε εύκολα. Η νόσος αυτή μπορεί να εξελίσσεται για χρόνια, χωρίς να γίνει αντιληπτή από τον πάσχοντα, εφ' όσον δεν εμφανίζει κάποιο ιδιαίτερο σύμπτωμα, ώστε να προκαλέσει ανησυχία στον ασθενή για έγκυρη διάγνωση και θεραπεία, πριν φτάσει στο σημείο να πάθει κάποιο κάταγμα.

Τα οστά που κινδυνεύουν περισσότερο από είναι: το ισχίο(γοφός), ο καρπός και η σπονδυλική στήλη. Τα κατάγματα στη σπονδυλική στήλη, έχουν ως αποτέλεσμα την απώλεια ύψους και την εμφάνιση κύφωσης (καμπούρας) στην πλάτη, και μπορούν να προκληθούν ακόμα και από έντονο βήχα. Το κάταγμα στο ισχίο είναι από τα πιο σοβαρά, γιατί εκτός του πόνου που προκαλεί, επιφέρει ακινησία ή δυσκολία στη βάδιση.

Ειδικοί υπολογίζουν ότι περίπου το 25% των γυναικών άνω των 50 ετών, έχει ήδη οστεοπόρωση χωρίς να το γνωρίζει, ενώ περίπου οι μισές γυναίκες της λευκής φυλής άνω των 50 ετών βρίσκονται σε στάδιο ανάπτυξης της νόσου.

Τα οστά μέχρι την ηλικία των 25 χρόνων αποκτούν τη μέγιστη δύναμη και ανάπτυξη, ενώ μετά από το 30ό-35ο έτος επέρχεται η φυσική φθορά, μειώνονται τα επίπεδα οστικής μάζας, με αποτέλεσμα τα οστά, να αρχίσουν να αδυνατούν με την πάροδο του χρόνου και να μετατρέπονται σε οστεοπορωτικά.

Οι γυναίκες στην ηλικία των 25-30 έχουν χαμηλότερη οστική μάζα από εκείνη των ανδρών, με αποτέλεσμα να αναπτύσσουν οστεοπόρωση σε μικρότερη ηλικία. Επίσης η παύση παραγωγής οιστρογόνων στις γυναίκες - παράγονται από τις ωοθήκες και παίζουν ρόλο στην αναπαραγωγή των ωαρίων κατά τη διάρκεια της αναπαραγωγικής ηλικίας και βοηθούν στη διατήρηση της δύναμης των οστών - μετά την εμμηνόπαυση, έχει ως αποτέλεσμα, τα οστά να χάνουν τη δύναμή τους και να γίνονται πιο ευαίσθητα.

Τι να κάνουμε λοιπόν; Να πάμε στο γιατρό και να μην κάνουμε μόνοι μας τον θεραπευτή. Δεν τα ξέρουμε όλα. Καιρός είναι να μάθουμε και να ρωτάμε τους ειδικούς. Η οστεοπόρωση μας αφορά...

Τζον, δηλαδή Γιάννης. Μια και γιορτάζει σήμερα, θα πιούμε ένα κοκτέιλ που έχει το όνομά του. Θα ρίξουμε κατευθείαν στο ποτήρι: 1/4 σιρόπι βύσσινο με λίγη ζάχαρη, πάγο τριμμένο και σόδα. Τα ανακατεύουμε με ένα μακρύ κουταλάκι και προσθέτουμε: 3/4 κονιάκ και λίγη αγκοστούρα. Θα το γεμίσουμε με σόδα

Λουίτζι: 3/4 τζιν, 1/4 βερμούτ ντράι, μια κουταλιά της σούπας Κουαντρώ, 1/2 κουταλιά της σούπας χυμό πορτοκάλι, μερικές σταγόνες βύσσινο. Ρίχνετε όλα τα υλικά στο σέικερ και τα χτυπάμε καλά. Και εις υγείαν

Εμείς θα φροντίσουμε να σας επισημάνουμε τα οφέλη μερικών τροφών, καθώς και τις προστατευτικές και ζωτικής σημασίας ιδιότητές τους για τον οργανισμό.

Το ψωμί, αποτελεί βασικό συστατικό της διατροφής μας. Οι περισσότεροι επιλέγουν το άσπρο. Εμείς όμως θα σας προτείνουμε να το αντικαταστήσετε με το μαύρο ψωμί ολικής αλέσεως, γιατί ακόμα και μια φέτα να προσθέσετε στο καθημερινό σας διαιτολόγιο, μπορεί να σας γλιτώσει από ένα ανεπιθύμητο εγκεφαλικό επεισόδιο. Το ψωμί ολικής αλέσεως, περιέχει αντιοξειδωτικές ουσίες, πολλές ίνες για τη σωστή λειτουργία του εντέρου, βιταμίνη Ε, κάλιο και φολικό οξύ, στοιχεία απαραίτητα που εμποδίζουν τη σκλήρυνση των τοιχωμάτων των αρτηριών, που σε αντίθετη περίπτωση θα οδηγούσαν κάποιον σε έμφραγμα και εγκεφαλικό επεισόδιο.

Το ψάρι είναι γνωστό ότι συμβάλλει στην καλή όραση. Ομως υπάρχουν ορισμένοι που δεν τρώνε καθόλου ψάρι, είτε επειδή τους απωθεί η μυρωδιά, είτε γιατί είναι αλλεργικοί. Ομως ακόμα και μια σαλάτα, όπως αυτή που θα σας προτείνουμε, με τόνο ή σολομό αναμεμειγμένη με μαρούλι, αγγούρι, ντομάτα, κρεμμύδι ξερό ή φρέσκο, λίγο άνηθο και ελαιόλαδο, μπορεί να εξασφαλίσει τα απαραίτητα στοιχεία, φώσφορο, φολικό οξύ κ.ά., εξασφαλίζοντας καλή όραση ακόμα και σε εκείνους που απεχθάνονται τα ψάρια.

Το μπρόκολο είναι εξίσου ένα παρεξηγημένο τρόφιμο. Πολλοί το αποφεύγουν λόγο της πικρής του γεύσης ή ακόμα και της μυρωδιάς στο μαγείρεμα. Ομως σίγουρα θα σας φαινόταν απίθανο, αν σας λέγαμε, ότι λειτουργεί ως προστατευτική ασπίδα κατά του καρκίνου του πνεύμονα.

Το γιαούρτι, είναι πολύ πλουσιότερο σε περιεκτικότητα ασβεστίου από το γάλα, και βοηθά στη θωράκιση των οστών από την οστεοπώρωση, την καλή λειτουργία του εντέρου και την τόνωση του οργανισμού. Το γιαούρτι, πρόβειο, αγελαδινό, ή όποιο εσείς προτιμάτε από την τεράστια γκάμα γιαουρτιού που κυκλοφορεί στην αγορά, μπορεί κάλλιστα να συνοδέψει όλα τα λαδερά λαχανικά και να συνδυαστεί ποικιλοτρόπως.

«Με διαταγή του προέδρου της κυβερνήσεως, ναυάρχου Βούλγαρη, της 17ης Ιουνίου του 1945, συστάθηκε Επιτροπή από τους: καθηγητή Ιωάννη Καλιτσουνάκη, καθηγητή Ιωάννη Κακριδή, Νίκο Καζαντζάκη και τον καλλιτέχνη φωτογράφο Κ. Κουτουλάκη, που έργο της θα ήταν να περιοδεύσει την Κρήτη και να καταγράψει τις ωμότητες που είχαν διαπραχθεί από τους Ιταλογερμανούς. Τα τέσσερα μέλη της Επιτροπής αντιπροσώπευαν τις τέσσερις περιοχές της Κρήτης: Καλιτσουνάκης τα Χανιά, Κακριδής το Ρέθεμνος, Καζαντζάκης το Ηράκλειο και Κουτουλάκης το Λασήθι. Τους έλεγε τα τέσσερα Κ, επειδή τα ονόματά τους από Κάπα άρχιζαν. Η Επιτροπή είχε τον συντετμημένο τίτλο Ε.Δ.Ω.Κ.

Φαντάζομαι τη χαρά του Καζαντζάκη, όταν αποφασίστηκε το έργο αυτό. Συνδύαζε όλα του τα μεγάλα ενδιαφέροντα, ό,τι πάντα τον τρέλαινε: Ταξίδι, Κρήτη, πλούτο θεμάτων υψίστης σημασίας... Ξεκινώντας από αυτή τη σκέψη θέλησα, όσο μπορούσα λεπτομερέστατα και πιστότερα, να παρακολουθήσω το Νίκο σ' αυτή τη διαδρομή. Επρεπε να βρω αυτόπτη μάρτυρα, ικανό να μου διηγηθεί τα περιστατικά με την τάξη και τη σειρά που γίνανε. Και η τύχη μού παρουσίασε τον Κ. Κουτουλάκη, που, όντας μέλος της Επιτροπής και φωτογράφος, είχε γνώση των λεπτομερειών της διαδρομής από πρώτο χέρι».

«Τον Μάιο του 1945, συνάντησα στην οδό Μαυρομματαίων 2, στο σπίτι του Γιάννη Ανεμογιάννη, πρώτη φορά τον Νίκο Καζαντζάκη. Την πόρτα μου την άνοιξε η κυρία Ανεμογιάννη και μου λέει: Ο Καζαντζάκης δε δέχεται... Είπα το όνομά μου.

- Ας περάσει, είπε μόλις άκουσε το όνομά μου, να γνωριστούμε.

Καθόταν διπλοπόδι στην άκρα του καναπέ και κρατούσε στα χέρια του ένα βιβλίο και στο αριστερό ένα πιάτο βαθύ φασόλια κι έτρωγε συνοδεύοντας μ' ένα κρεμμύδι.

- Θέλετε και σεις μια κουταλιά;

- Οχι ευχαριστώ... Αύριο, του λέω, θα συναντηθούμε στο υπουργείο Τύπου - υπουργός ήταν ο Ζακυθηνός και ιδιαίτερός του ο γιος του Καλιτσουνάκη, του Ιωάννη».

Οταν έχεις τέτοια «κείμενα-μαρτυρίες» να διαβάσεις, να απολαύσεις, να χαθείς μέσα τους, να αναπλάσεις το παρελθόν και να το ζήσεις - πράγμα που ασφαλώς δε γίνεται καθημερινά - τότε μια εκδρομή σαν και αυτή που είχαμε κατά νου μοιάζει ασήμαντη, ή έστω κάτι που μπορεί να περιμένει.

Τελειώνοντας το υπέροχο κομμάτι της, η Ελλη Αλεξίου παραθέτει την τελευταία παράγραφο από το ταξιδιωτικό βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη «Πελοπόννησος».

«Περπατάς στην Ελλάδα κι όπου σταθείς, ανήσυχες όλο υποψία φυσιογνωμίες σε περικυκλώνουν. Τα αίματά μας θαρρείς και θυμούνται ακόμα τους άγριους γενίτσαρους... Ενας ξένος φαντάζει πάντα σαν μια παρουσία επικίνδυνη... Υστερα από αιώνες το αίμα θυμάται κι η ανησυχία δεν έσβησε» («Φιλολογικά Χρονικά» Ν. Σ. Μοναχού, τεύχος 37, Αθήνα, Γενάρης 1946).

Και συνεχίζουμε την «ταξιδιωτική» μας ανάγνωση μέχρι το πρωί. Και μετά, ευτυχώς ή δυστυχώς, βρισκόμαστε "καθ' οδόν" για το γραφείο.