Ο Μάιος μας έφτασε, εμπρός, βήμα ταχύ, εμπρός να τον γιορτάσουμε παιδιά στην εξοχή. Κάπως έτσι το λέγαμε παλιά. Οταν υπήρχε εξοχή. Και τώρα κάπου θα υπάρχει, αλλά άντε να τη βρεις. Τότε, σε εκείνα τα χρόνια που δεν υπήρχαν τόσες τσιμεντένιες και γυάλινες... πολυτέλειες, υπήρχε το χωράφι πλάι μας. Σπαρμένο με παπαρούνες και μαργαρίτες. Ενας πανέμορφος κοκκινο-κίτρινος τάπητας που σου έφτιαχνε τη διάθεση. Τώρα; Τώρα είμαστε στριμωγμένοι. Τα άνθη φυτο-ζωούν μέσα στα ανθοδοχεία, ή στις βεράντες μας, αν υπάρχουν. Στη δική μας περίπτωση ευτυχώς η βεράντα είναι σχετικά μεγάλη και μπορεί να φιλοξενήσει αρκετές γλάστρες. Γι' αυτό στρέφουμε το βλέμμα προς τα έξω και εστιάζουμε την προσοχή μας εκεί. Και αρχίζουμε την επιθεώρηση. Ξεκινάμε να μετράμε τις απώλειες που είχαμε τούτο τον χειμώνα, κι ας μην ήταν πολύ βαρύς. Πρέπει να πάρουμε αποφάσεις. Ποια φυτά θα αντικαταστήσουμε, ποια θα πετάξουμε και ποια θα φροντίσουμε περισσότερο. Ο Μάης είναι ο μήνας των λουλουδιών. Λέμε, λοιπόν να γίνουμε πλουσιότεροι φέτος... Λέμε να προσθέσουμε σπαράγγια, γαρίφαλα, μπεγκόνιες, γεράνια, πελαργόνια, γιασεμί, νυχτολούλουδο και ό,τι άλλο βρούμε που να μυρίζει όμορφα και να μας κάνει να ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε μέσα σε τέσσερις στενούς, ακριβοπληρωμένους όμως, τοίχους. Και τριανταφυλλιές, πολλές τριανταφυλλιές. Επειτα θα εφοδιαστούμε με γερά γάντια για να καθαρίσουμε τα φύλλα και θα ρίξουμε λίπασμα και σίδηρο όπου χρειάζεται. Καλό καλοκαίρι.

Κακίες του κόσμου και καημούς και αρρώστιες τα παλεύω/Δυο μαντινάδες τραγουδώ και όλα τα γιατρεύω. Ετσι αρχίζει το νέο του βιβλίο «Υγεία, ρεμέντια και γιατροί στις Κρητικές Μαντινάδες», ο πολυγραφότατος γιατρός και συγγραφέας Γεράσιμος Ρηγάτος. Για να καταλάβει κανείς γιατί ακριβώς πρόκειται, παραθέτουμε - αποσπασματικά - τις επεξηγήσεις του συγγραφέα για το μελέτημα που αποτελείται από πέντε παραγράφους και μια ιστορία...: «Θα ήταν ματαιοπονία να προσπαθήσουμε να συγκεντρώσουμε μέσα από τις δεκάδες χιλιάδες βιβλία μαντινάδες που είναι προσιτές, η μελέτη δεν επιδιώκει να εξαντλήσει το θέμα. Αποφεύγουμε να επιβαρύνουμε τον αναγνώστη με υποσέλιδο και άλλα πολλά», σημειώνει ο συγγραφέας, ο οποίος όντας Κεφαλονίτης αποφάσισε να ασχοληθεί με τις μαντινάδες. Κι αυτό συνέβη επειδή το είδος δεν του ήταν άγνωστο, στο νησί του τις ονομάζουν Ρίμες! Πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μύρτος».

Συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας στο χρόνο. Στα πάλαι ποτέ «Αστέρια» της Γλυφάδας θα βρεθούμε. Ο Γιάννης Σιμωνέτης, θυμάται:

«Τελικά κάποιο κυριακάτικο πρωινό άρχισε να λειτουργεί δοκιμαστικά μόνον η πλαζ με τα αποδυτήρια. Και ενώ στις αρχικές μελέτες του έργου θεωρήθηκε επαρκής ο αριθμός των καμπινών-αποδυτηρίων, αποδείχτηκε στην πράξη ανεπαρκέστατος με αποτέλεσμα να περιμένουν οι επισκέπτες στο μπαρ μέχρι να αδειάσει κάποια καμπίνα για να γδυθούν. Δεν ελήφθη υπόψη καθόλου η ροπή του Ελληνα προς οτιδήποτε το καινούριο! Και όντως τούτη εδώ η πλαζ είχε τόσο στη σύλληψη όσο και στη δομή της κάτι το εντελώς πρωτοποριακό! Και το καινούριο, σ' αυτή την περίπτωση του συγκροτήματος της πλαζ της Γλυφάδας, ήταν ένας παράξενος συνδυασμός σωστού προγραμματισμού αλλά και έξυπνων αυτοσχεδιασμών με τους οποίους λύνονταν δύσκολα τεχνικά προβλήματα που παρουσιάζονταν στην πορεία των έργων, τα οποία δεν έπρεπε σε καμία απολύτως περίπτωση να καθυστερήσουν. Ομως τώρα, μια και η οικοδομική κάλυψη του χώρου δεν άφηνε περιθώρια για περαιτέρω επέκταση των αποδυτηρίων, αναγκαστήκαμε να εφεύρουμε «πατέντες» για να αντιμετωπίσουμε τη δραματική ανεπάρκεια σε αποδυτήρια. Για το λόγο αυτό κατασκευάστηκε δίπλα στα αποδυτήρια ένα πρόσθετο κτίσμα, το οποίο διαμορφώθηκε εσωτερικά σε κάποιους χώρους στους οποίους θα μπορούσαν να γδύνονται οι επισκέπτες και αφού φορούσαν το μαγιό τους τοποθετούσαν τα ρούχα τους μέσα σε ένα σάκο από καραβόπανο που είχε στο επάνω εσωτερικό μέρος του μια κρεμάστρα για το παντελόνι και το πουκάμισο, ενώ τα παπούτσια τοποθετούνταν στο κάτω μέρος. Αυτός ο σάκος είχε ένα νούμερο που αντιστοιχούσε με κάποιο νούμερο που ήταν γραμμένο στα ειδικά ικριώματα τα οποία ήσαν διατεταγμένα σε σειρά μέσα στο χώρο του πρόσθετου κτίσματος. Αυτό τον σάκο τον παρελάμβανε ειδική υπάλληλος της πλαζ και παρέδιδε στον λουόμενο ένα καρτελάκι με το νούμερο του σάκου που το κρεμούσε με παραμάνα στο μαγιό του. Με τον τρόπο αυτό εξυπηρετείτο πολλαπλάσιος αριθμός λουομένων.

Ως προς τη συρροή των επισκεπτών στην πλαζ ήταν κάτι το παρανοϊκό. Αυτή την πρώτη Κυριακή της Λειτουργίας ήταν τόση η παρουσία των λουομένων μέσα στη θάλασσα ώστε κάποια Γαλλίδα δημοσιογράφος που βρέθηκε εκεί είπε πως αν στο τέλος της μέρας γίνει ανάλυση του θαλάσσιου νερού τότε ένα πολύ μεγάλο μέρος του θα αποτελείται από... ούρα»!!!

«Ομως τα υπόλοιπα έργα δεν είχαν ακόμα ολοκληρωθεί. Απόμενε η ταβέρνα, η πίστα του χορού με το προσεγμένο δρύινο παρκέτο και την εξέδρα των μουσικών, καθώς και η διαμόρφωση των εισόδων του κοινού τόσο για τους χώρους διασκέδασης όσο και για τις καμπάνες η επίπλωση των οποίων ήταν έτοιμη και παρέμενε αποθηκευμένη στις αποθήκες του εργοστασίου μας. Τώρα, ως προς την πίστα του χορού, θυμάμαι πως σκέφθηκαν οι αρχιτέκτονες να φτιάξουν μια μορφή κάγκελων μπροστά από τους μουσικούς. Τα κάγκελα αυτά θα αποτελούντο από ξύλινους κιονίσκους τετραγωνικής διατομής που θα συνδέονταν μεταξύ τους με δερμάτινους χιαστούς ιμάντες όμοιους με αυτούς που χρησιμοποιούνταν την παλιά εποχή στις άμαξες "λαντό" στο πίσω μέρος τους πάνω από τον άξονα των τροχών. Επρεπε δε αυτοί οι ιμάντες να έχουν όλα τα αυθεντικά ορειχάλκινα διακοσμητικά. Δηλαδή... άρμεγε λαγούς και κούρευε χελώνες!! Η εξεύρεση αυτών των αντικειμένων ήταν κάτι το τελείως απίθανο διότι αυτή η τεχνική είχε προ αμνημονεύτων χρόνων αποδημήσει εις Κύριον μαζί με τους τελευταίους τεχνίτες που απασχολούντο με αυτού του είδους τις κατασκευές. Ετσι έπρεπε να ψάξω να βρω αυτά τα... αρχαία στοιχεία για να αναπλάσω σχεδιαστικά αυτά τα απίθανα αντικείμενα. Προσπάθησα βέβαια να αποφύγω το... αλμυρό τούτο ποτήριον λέγοντας στον προϊστάμενό μου, τον Δημοσθένη Φιλίππου, διάφορες δικαιολογίες αλλά στις υπεκφυγές δεν τα κατάφερα ποτέ μου, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίσω το παγερό βλέμμα του»!

«Η δουλιά τέλειωσε καλά για την πίστα του χορού, ο μαέστρος, κάποιος Αργεντινός με το όνομα Χόρχε Γκαρθία, έκανε τις δοκιμές του και έτσι ολοκληρώθηκαν οι χώροι διασκέδασης. Λίγο πριν από την εκπνοή της προθεσμίας παρεδόθησαν και οι επιπλοκατασκευές. Ενα πολύ μεγάλο έργο, για εκείνη την εποχή, είχε ολοκληρωθεί σωστά.

Τελειώνοντας τώρα τούτη την καταγραφή... παρελθόντων ετών θα κλείσω με την έκφραση πικρίας για την παντελή έλλειψη κάποιας ζεστασιάς και ενός ενθαρρυντικού λόγου από το επίσημο κράτος προς αυτούς τους μικρούς Οδυσσείς που προσπαθούν να περάσουν Συμπληγάδες, Σκύλλες και Χάρυβδες καθώς και όλα τα κακά συναπαντήματα με μοναδικά βοηθήματα τις ίδιες τις δυνάμεις τους.

Μόλις λοιπόν άνοιξα το πρώτο μου μαγαζί και πριν προλάβω να κόψω την πρώτη απόδειξη είσπραξης από πελάτη, μου ήλθε το ΤΕΒΕ να μου "προσφέρει" αναγκαστικά την... προστασία του!!! Μόλις αγόρασα το πρώτο μου αυτοκίνητο μου έστειλε η Εφορία εμπιστευτικό γράμμα, γραμμένο στη γλώσσα της εποχής εκείνης, στο οποίο μου έλεγε ότι: η κατοχή αυτοκινήτου θεωρείται "τεκμήριον αμάχητον οικονομικής ευεξίας"!!! Αυτό το "οικονομικής ευεξίας" με έκανε να αισθανθώ για μια στιγμή... Ωνάσης!! Το ότι το "αμάχητον τεκμήριον" ήταν ένα μεταχειρισμένο κατσαριδάκι, γαλλικό Ρενό κατρ σεβό, δηλαδή τεσσάρων ίππων, δεν είχε καμία απολύτως σημασία για την εφορία. Φαίνεται πως στη Γαλλία λένε τις κατσαρίδες... σεβό, δηλαδή άλογα.!!! Ομως τα χρόνια πέρασαν και έφυγαν σαν γοργόφτερα χελιδόνια. Εγκαταλείψαμε τη φωλιά μας της οδού Διοσκούρων στη γειτονιά των Αέρηδων και πετάξαμε, σαν τα καινούρια πουλιά της Ανοιξης, φτιάχνοντας καινούριες φωλιές σε άλλες γειτονιές με... "τεκμήριον αμάχητον" την Ελπίδα!!!».

Το βιβλίο η «Αθήνα κάποτε» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Φιλιππότη».

Οσοι αγαπούν την όπερα θα συμφωνήσουν μαζί μας ότι η μελέτη της Μάριαν ΜακΝτόναλντ «Η ελληνική μυθολογία στην κλασική όπερα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Περίπλους» είναι εξαιρετική. Στο βιβλίο αυτό η γνωστή καθηγήτρια - Θεάτρου και Κλασικών Σπουδών - αποκαλύπτει τους πολλούς και ποικίλους τρόπους που η ευρωπαϊκή όπερα έχει διασκευάσει το αρχαίο ελληνικό και λατινικό έπος και την τραγωδία. Γι' αυτό και η συγγραφέας επέλεξε οχτώ σημαντικές όπερες όπως «η Επιστροφή του Οδυσσέα στην πατρίδα του» του Κλαούντιο Μοντεβέρντι, «Διδώ και Αινείας» του Χέρνι Πάσρελ, «Ιδομενεύς βασιλιάς της Κρήτης» του Β. Α. Μότσαρτ, οι «Τρώες» του Εκτορα Μπερλιόζ, «Ηλέκτρα» του Ρίχαρντ Στράους, «Οιδίπους Βασιλιάς» του Ιγκορ Στραβίνσκι και «Μήδεια» του Ρίχαρντ Στράους, «Το Γκάσπελ στον Κολωνό» των Λι Μπρόιερ και Μπομπ Τέλον και «Μήδεια» του Μίκη Θεοδωράκη που καλύπτουν όλη την ιστορία της όπερας από το 17ο αιώνα έως τις μέρες μας. Κάθε κεφάλαιο του βιβλίου αρχίζει με το μυθολογικό και ιστορικό υπόβαθρο, ακολουθεί ανάλυση της όπερας με το πρωτότυπο κλασικό κείμενο και εξετάζει όλα εκείνα που προσθέτει η μουσική.