Βεβαίως, η ουσία του προβλήματος που ανέκυψε δε βρίσκεται στον απαράδεκτο και αιφνιδιαστικό τρόπο, που μεθοδεύεται από το υπουργείο Εργασίας, αλλά και από τη Διοίκηση του ΙΚΑ, η συγκεκριμένη ενέργεια. Πρόκειται για το δικαίωμα στην ανθρώπινη ύπαρξη. Εκτός και αν αυτό μπορεί και να καταργείται, μετά την καταδίκη αυτών των εργατών στην ανεργία.

Η επιστολή των σωματείων είναι αποκαλυπτική, σχετικά με τους όρους που διαμορφώνονται για τους ανέργους στη Ζώνη: «Χωρίς να προηγηθεί καμία αναφορά και ενημέρωση προς τα εργατικά σωματεία της Ζώνης, παραπέμπετε τους άνεργους της Ζώνης στη γενικότερη νομοθετική ρύθμιση, όσον αφορά τους όρους και τις προϋποθέσεις για να έχουν ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη. Μ' αυτόν τον τρόπο, κανένας από τους ανέργους δε θα μπορεί να ανανεώσει το βιβλιάριο ασθενείας του για το έτος του 2001, γιατί κανένας δεν έχει κάρτα ανεργίας όλο τον προηγούμενο χρόνο».

Ετσι, μετά τον Καιάδα της ανεργίας, στον οποίο καταδικάζονται από το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, από την πολιτική που επιβάλλει τη συρρίκνωση ως την εξαφάνιση του συγκεκριμένου παραγωγικού τομέα, έρχεται και ο «εκσυγχρονισμός» για την προσαρμογή στις διαβόητες νέες συνθήκες, που δε λογαριάζει ούτε καν το δικαίωμα στην υγεία. Αλλωστε, η εργατική δύναμη χρειάζεται υγιής, όταν μπορεί να δημιουργεί νέα αξία και υπεραξία, δηλαδή κέρδος. Και ο άνεργος για το κεφάλαιο δε δημιουργεί κέρδος, αφού δε δουλεύει. Μόνο που το κεφάλαιο καταδικάζει τους εργάτες στην ανεργία. Και του είναι χρήσιμοι, μόνο στο βαθμό που χρησιμοποιούνται ως μοχλός πίεσης για την αφαίρεση των δικαιωμάτων ολόκληρης της εργατικής τάξης.

Τα σωματεία απαιτούν να διατηρηθούν σε ισχύ οι προϋποθέσεις που ίσχυαν για τη Ζώνη από το 1995 και που είχαν κατακτηθεί με αγώνες των εργαζομένων και ανέργων, δηλαδή με 30 ένσημα την τριετία 1992 - 1993 - 1994 να μπορούν οι άνεργοι της Ζώνης να ανανεώσουν τα βιβλιάρια ασθενείας τους, εξασφαλίζοντας ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη γι' αυτούς και τις οικογένειές τους. Μόνο που αυτές οι κατακτήσεις θεωρούνται «πολυτέλεια» αμφισβητήσιμη, για τους μεγαλοεπιχειρηματίες, άρα και αφαιρετέα, από τους κολασμένους της Γης. Αυτή είναι η πολιτική προσαρμογής στις σύγχρονες συνθήκες έντασης της εκμετάλλευσης. Να στύβουν τον εργάτη, να τον πετούν στην ανεργία, να τον καταδικάζουν σε αργό θάνατο.

Τούτη η μικρή, φαινομενικά, υπόθεση είναι μεγάλη, αφού ακουμπά ολόκληρη την εργατική τάξη. Και μπροστά στην καθολική επίθεση αφαίρεσης κεκτημένων εργασιακών δικαιωμάτων για να μεγαλώνουν τα κέρδη, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον ταξικό αγώνα υπεράσπισης και διεύρυνσης αυτών των δικαιωμάτων απ' όλη την εργατική τάξη, σε συνδυασμό με τη διεκδίκηση πολιτικής, που να ανταποκρίνεται στα δικαιώματα και τα συμφέροντά τους. Αλλά αυτή η υπόθεση κάνει αναγκαία την πολιτική πάλη για την ανατροπή της πολιτικής και της εξουσίας της άρχουσας τάξης. Ταξική ενότητα δράσης των εργατών, κοινωνικοπολιτικό μέτωπο, για τη λαϊκή εξουσία, αυτός είναι ο δρόμος.