Την περίοδο που διανύουμε, περίοδο κρίσης του καπιταλισμού, η κυρίαρχη αστική τάξη προσπαθεί «με νύχια και με δόντια» να διαιωνίσει την κυριαρχία της, προσπαθεί σαν «τον πνιγμένο» να πιαστεί από οτιδήποτε, προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία. Ετσι, η άλλοτε πρωτοπόρα αστική τάξη, που «θεοποιούσε» την επιστήμη και «αφόριζε» καθετί προσκολλημένο στη θρησκεία και τις δεισιδαιμονίες, έχει περάσει στην πιο σκοταδιστική αντίδραση.

Μέσα στο περασμένο καλοκαίρι, ο υπουργός Παιδείας της Αυστραλίας έσπευσε να υπογραμμίσει πως δε θα φέρει καμιά αντίρρηση, σε περίπτωση που τα σχολεία θελήσουν να παρουσιάσουν στους μαθητές τη θεωρία της δημιουργίας. Στη Βρετανία, ο επικεφαλής μιας από τις νέες ακαδημίες του Τ. Μπλερ, οι οποίες χρηματοδοτούνται από επιχειρήσεις, δήλωσε ότι η θεωρία της εξέλιξης (του Δαρβίνου) αποτελεί «θρησκευτική θέση». Με άλλα λόγια, και η θεωρία της δημιουργίας ως τέτοια, θα πρέπει να διδάσκεται ισότιμα και να δίνεται στα παιδιά η δυνατότητα «επιλογής» της μίας ή της άλλης «θρησκευτικής θέσης».

Γιατί επιλέγεται η θεωρεία του Δαρβίνου για «αναθεώρηση»; Σύμφωνα με αυτήν, ο άνθρωπος είναι απλώς και μόνο ένα περίπλοκο συνονθύλευμα μορίων, τα οποία έπειτα από χρόνια αποσυντίθενται και επιστρέφουν εκεί απ' όπου προήλθαν. Καμιά Δευτέρα Παρουσία, καμιά Κρίση, καμιά δεύτερη ευκαιρία για αιώνια ζωή. Η ζωή μας αρχίζει και τελειώνει εδώ, περιορίζεται σ' αυτό που ζούμε. Και είναι στο χέρι του καθένα να αποφασίσει τι θα την κάνει και πώς θα την ξοδέψει τη ζωή που του αναλογεί.