«Με την αγορά μιας κάρτας, ένα παιδάκι του Τρίτου Κόσμου αποκτά ένα εμβόλιο»! Τέτοιου είδους εκφράσεις επιστρατεύονται, για να πείσουν πως δε χρειάζονται και τίποτα μεγάλες, ριζικές κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές, μπορούμε και με στην υπάρχουσα κατάσταση να «μπαλώσουμε» ορισμένες τρύπες. Χρησιμοποιείται, μάλιστα, - και όχι τυχαία - η λέξη «υιοθεσία».

Πρόκειται για μια λέξη που αυξάνει το αίσθημα ευθύνης, δημιουργεί «δέσμευση» και ενισχύει την ψευδαίσθηση της αποτελεσματικότητας της πράξης. Δε δίνεις απλά τα χρήματά σου σε μια ΜΚΟ - που το κύρος τους είναι πολλές φορές υπό αμφισβήτηση - αλλά κάνεις μια «υπεύθυνη» πράξη... Ετσι, κυκλοφορούν κάρτες της «WWF Ελλάς» με τις οποίες δηλώνει κανείς ότι «Ναι, επιθυμώ να υιοθετήσω ένα απειλούμενο είδος»! Με ελάχιστα ποσά, των 3 και 5 ευρώ και μέσω πιστωτικών καρτών μπορεί κάποιος να «υιοθετήσει» μια τίγρη, έναν κραυγαετό, ένα γιγάντιο πάντα κλπ!

«Υιοθετήστε κι εσείς ένα δεντράκι και κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας, στα αγαπημένα σας πρόσωπα αλλά και στη φύση», καλούσε η WWF κατά την περίοδο των Χριστουγέννων. «Υιοθετήστε» και όχι «αγοράστε». Και συμπλήρωνε: «Τα μικρά δεντράκια - που θα διατίθενται σε εορταστική συσκευασία - είναι ιδανικά για φύτεμα σε κήπους, ακάλυπτους πολυκατοικιών, εξοχικά σπίτια κλπ». Ετσι, λέει, βοηθάμε να πρασινίσει η πόλη μας! Και να ξεχάσουμε ποιοι και για ποιους λόγους την τσιμεντοποιούν...

Αντίστοιχα και ο Οργανισμός Νεολαίας και Αθλησης (ΟΝΑ) του Δήμου Αθηναίων, μας λέει: «Υιοθετούμε το πράσινο και τους χώρους αναψυχής της πόλης μας». Καθαρή επιχείρηση αποπροσανατολισμού. «Σκοπός του προγράμματος, να ευαισθητοποιηθούν οι Αθηναίοι πολίτες, με τη βοήθεια των εθελοντών, στο πώς προσέχουμε και συντηρούμε τους χώρους πρασίνου και αναψυχής της πόλης μας». Δηλαδή, η ευαισθησία λείπει από τους Αθηναίους πολίτες και, μάλιστα, αρμόδια να τους «ευαισθητοποιήσει» είναι μια δημοτική αρχή που πρωτοστατεί η διοίκηση του δήμου στο ξεπούλημα και την τσιμεντοποίηση και των τελευταίων ελεύθερων χώρων της πόλης;

Για να μη μιλήσουμε για τις εδώ και χρόνια «υιοθεσίες» της «Actionaid», όπου με 22 ευρώ το μήνα γίνεται κάποιος «Ανάδοχος Παιδιού» στηρίζοντας παιδιά του αναπτυσσόμενου κόσμου.

Αυτό που απαιτούν οι καιροί δεν μπορεί να είναι οι «ελεημοσύνες του καναπέ», παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι θέλουν πραγματικά να προσφέρουν κάτι. Ούτε αρκεί να σώσουμε ένα δεντράκι και να αφήνουμε ανενόχλητες τις επιχειρήσεις να «αλωνίζουν» στα δάση και τις παραλίες. Σήμερα απαιτείται δράση, συντονισμένος, συλλογικός και οργανωμένος αγώνας για μια άλλη κοινωνία. Να «υιοθετήσουμε» μια αγωνιστική και ανυπότακτη στάση ζωής!