Οι καλύτερες ευχές, που μας «ήρθαν» μέσα από ένα e-mail από τη Λέσχη Κινηματογράφου του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης www.cineek.gr συναντήθηκαν με την ψυχή και τη σκέψη όλων «... όσοι δεν κάνουν οικονομία στα όνειρα». Οταν οι ευχές δεν είναι τυπικές και συνοδεύονται από προβληματισμούς που δεν «παίρνουν άδεια» αυτές τις άγιες μέρες, αλλά αντίθετα γίνονται πιο έντονες, ακριβώς γιατί αυτές τις μέρες υπογραμμίζονται περισσότερο όλα όσα μας απασχολούν όλο το χρόνο και είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας.

«Ολο αυτό τον καιρό» γράφουν στο e-mail και έχουν δίκιο και τους διαβάζουμε προσεκτικά «"άνθρωποι ευγενικοί" στέλνουν ευχές και κάρτες εντυπωσιακές, χαρούμενες και εύχονται όμορφα πράγματα, "φιλάνθρωπες" κυριούλες δείχνουν την ευγένειά τους και οι πολιτικοί χαρίζουν δώρα στα "πτωχά και ορφανά" λες και μόνο τις γιορτές υπάρχουν άνθρωποι που "πεινάν", ενώ όλο τον άλλο καιρό τρώνε με χρυσά κουτάλια! Πώς να μπορέσουμε να ευχηθούμε "Καλά Χριστούγεννα και ευτυχές το νέον έτος" σαν ξέρουμε πως υπάρχουν παιδιά στο Ιράκ που από πάνω τους κρέμεται η "δαμόκλεια σπάθη" του Πλανητάρχη, πώς θα μπορέσουμε να χασκογελάμε όταν παιδιά στην Παλαιστίνη μεγαλώνουν με την "ομορφιά" των όπλων; Αλλά τι λέμε τούτες τις μέρες; Δε βαριέσαι μακριά από μας... Ας τα ξεχάσουμε τώρα! Πάμε σε κανένα "πολιτιστικό κέντρο" να μας δούνε! Και πού ξέρεις μπορεί φέτος να το "πιάσουμε" το λαχείο. Ραντεβού με τις έγνοιες μετά τις γιορτές! Μια ευχή όμως για τη νέα χρονιά που θα συνεχίσουν οι πόλεμοι, η ανεργία, η πείνα, τα τηλεοπτικο-ναρκωτικά, που θα συνεχίσουν οι πολιτικοί να "μην" λένε ψέματα, τις θάλασσες να βρωμιζουν εφοπλιστές με τις "φιλάνθρωπες" κυριούλες, να "ξυπνήσουμε" Ανθρωπε, ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΕ! Υ.Γ συγνώμη αν ήμασταν απαισιόδοξοι τούτες τις "άγιες μέρες"».

Και είναι τόσο επίκαιρα όλα αυτά τη στιγμή που η Αμερική αναπτύσσει προηγμένα συστήματα «όπλων μαζικής καταστροφής» και ετοιμάζεται να τα χρησιμοποιήσει όπου της αρέσει. Εχει περισσότερα τέτοια όπλα απ' όσα έχει όλος ο υπόλοιπος κόσμος μαζί. Η υποκρισία πίσω από τις δημόσιες δηλώσεις και τις δικές του ενέργειες είναι σχεδόν αστεία. Και για να θυμηθούμε και τον μεγάλο Βρετανό θεατρικό συγγραφέα Χάρολντ Πίντερ, που σε πρόσφατες δηλώσεις του άσκησε για άλλη μια φορά κριτική στην αμερικάνικη πολιτική: «Η Αμερική πιστεύει ότι οι 3.000 νεκροί της Νέας Υόρκης είναι οι μόνοι νεκροί που υπολογίζονται, οι μόνοι θάνατοι που έχουν αξία. Οι άλλοι θάνατοι δεν είναι πραγματικοί, είναι μια αφηρημένη έννοια χωρίς επιπτώσεις. Οι χιλιάδες θάνατοι στο Αφγανιστάν δεν αναφέρονται ποτέ. Ούτε οι εκατοντάδες χιλιάδες Ιρακινών παιδιών που έχασαν τη ζωή τους λόγω του αμερικανικού και βρετανικού εμπάργκο, που δεν επέτρεψε τη φαρμακευτική τους περίθαλψη. Ο λαός δεν ξεχνά. Δεν ξεχνά το θάνατο των δικών τους, δεν ξεχνούν τα βασανιστήρια και τους ακρωτηριασμούς, δεν ξεχνούν την αδικία, δεν ξεχνούν την καταπίεση, δεν ξεχνούν την τρομοκρατία των ισχυρών κρατών».