Eurokinissi

Σε αυτή τη λογική οι επιχειρηματίες και οι εφοπλιστές παρεμβαίνουν ακόμα πιο άμεσα, όπως δείχνει η υποψηφιότητα Μώραλη για το Δήμο Πειραιά, υποψηφιότητα που στηρίζεται από Μαρινάκη, Κόκκαλη και άλλους επιχειρηματίες, όπως και μεγάλο κομμάτι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Η στρατηγική επιδίωξη του κεφαλαίου, όπως εξειδικεύεται και στις αποφάσεις της ΕΕ, είναι ο Πειραιάς να γίνει μεγάλο διαμετακομιστικό κέντρο. Να αποτελεί την κύρια πύλη εισόδου και εξόδου εμπορευμάτων, συνδυασμένων οικονομικών δραστηριοτήτων στη ΝΑ Ευρώπη, με επίκεντρο τις συνδυασμένες μεταφορές και την κρουαζιέρα. Τομείς όπου ήδη δραστηριοποιούνται μεγάλα μονοπώλια. Οι εξελίξεις αυτές διαπλέκονται και με ισχυρούς γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς, το λιμάνι του Πειραιά έχει στρατηγική σημασία.

Υπάρχει διαπάλη ανάμεσα σε δυο βασικά σχέδια ιδιωτικοποίησης.

Το ένα είναι αυτό που φέρνει η ΝΔ, μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, που προβλέπει την πώληση του 67% των μετοχών του ΟΛΠ. Στο ενδεχόμενο αγοράς των μετοχών του ΟΛΠ από την COSCO αντιδρά η ΕΕ, επειδή το κινέζικο μονοπώλιο αποκτά πλεονέκτημα στο μεταξύ τους ανταγωνισμό, αλλά και επειδή ένα στρατηγικής σημασίας λιμάνι στη ΝΑ Μεσόγειο θα βρίσκεται στον έλεγχο των Κινέζων. Υπάρχει μερίδα εφοπλιστών, άλλων επιχειρηματιών που ετοιμάζονται να εκμεταλλευθούν αυτό το ενδεχόμενο.

Το άλλο σχέδιο είναι αυτό που μιλά για μακροχρόνιες παραχωρήσεις χρήσεων του λιμανιού σε μονοπώλια. Σε αυτό το σενάριο μπαίνει το σύνθημα του «δημόσιου ελέγχου», που όμως δεν αλλάζει την ουσία του ζητήματος: Εκμετάλλευση από το κεφάλαιο υποδομών που έχουν φτιαχτεί με τον κόπο και τον ιδρώτα των εργαζομένων, λειτουργία τους με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, άρα με τσακισμένα εργασιακά δικαιώματα. Αυτό το σχέδιο το υποστηρίζουν: Τμήμα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ, η Χρυσή Αυγή, ενώσεις εργοδοτών στον Πειραιά (π.χ. επιμελητήρια), οι σημερινές Αρχές των παραλιακών δήμων (Πειραιάς, Κερατσίνι - Δραπετσώνα, Πέραμα, Σαλαμίνα). Εκφράζεται διαπάλη συμφερόντων, π.χ. οι ακτοπλόοι εφοπλιστές τάσσονται με αυτό το σενάριο.

Η αναβάθμιση του λιμανιού του Πειραιά σε μεγάλο διαμετακομιστικό κέντρο θα έχει αντίκτυπο στη ναυπηγοεπισκευαστική δραστηριότητα, αφού οι ανάγκες για επισκευές πλοίων θα μεγαλώσουν, αφού θα μεγαλώσει και η κίνηση των πλοίων στον Πειραιά. Φυσικά, δεν μπορούμε να μιλάμε για την πλήρη αξιοποίηση των ναυπηγείων με δεδομένες τις συμφωνίες της ΕΕ, που δίνουν προτεραιότητα στα ναυπηγεία της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Φινλανδίας, αλλά και της επιλογής των εφοπλιστών να ναυπηγούν πλοία σε Κίνα και Ν. Κορέα, επιλογή που συνδέεται με τις από τα πριν συμφωνίες για αξιοποίηση των νεοναυπηγηθέντων πλοίων. Πόσο μάλλον δεν μπορούμε να μιλάμε για αξιοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων που αναφέρονται στη ναυπηγική βιομηχανία, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μιας χώρας με μεγάλο νησιωτικό σύμπλεγμα, με μεγάλο στόλο, που είναι σε σταυροδρόμι δρόμων μεταφοράς. Αυτό είναι ένα ζήτημα που μόνο η εργατική - λαϊκή εξουσία μπορεί να λύσει.

Είναι όμως πιθανή μια τόνωση της ναυπηγοεπισκευαστικής δραστηριότητας. Και επειδή η ανάπτυξη που έρχεται θα είναι καπιταλιστική, το κεφάλαιο ενδιαφέρεται από τα τώρα να πάρει μέτρα που να διασφαλίζουν τη μελλοντική κερδοφορία του στο μέγιστο βαθμό.

Γι' αυτό το κεφάλαιο, αξιοποιώντας το μακρύ χέρι του, που είναι η ναζιστική Χρυσή Αυγή, απειλεί και συκοφαντεί τους κομμουνιστές, το ΠΑΜΕ, τα ταξικά συνδικάτα της Ζώνης. Η επιδίωξη του κεφαλαίου είναι να τσακίσει τα εργατικά δικαιώματα, να ρίξει την τιμή της εργατικής δύναμης. Αυτό στη Ζώνη σημαίνει μεταξύ άλλων δυο πράγματα. Από τη μια χτύπημα των ΣΣΕ, να πέσουν στον πάτο τα μεροκάματα. Από την άλλη να μην υπάρχουν στην πράξη οι επιτροπές ασφαλείας. Και αυτό γιατί η ασφάλεια στους χώρους δουλειάς, που για τον εργάτη είναι ανάγκη, για τους καπιταλιστές είναι κόστος. Γι' αυτό και η πρεμούρα των χρυσαυγιτών να στήσουν σωματείο εργοδοτικό, γι' αυτό και η ποικιλότροπη στήριξή τους από την εργοδοσία. Αρα, μπαίνει πιο επιτακτικά το καθήκον της απομόνωσης και της καταδίκης της και στις τρεις κάλπες στις επερχόμενες εκλογές.

Είναι φανερό ότι έχουμε μπροστά μας σύνθετες εξελίξεις, στο έδαφος μιας καπιταλιστικής ανάπτυξης που θα είναι αναιμική και θα πατά πάνω σε αποκαΐδια εργατικών, λαϊκών δικαιωμάτων.

Αν σε έναν καταιγισμό πληροφοριών και σε μια πλειάδα υποψηφίων δε δει κάποιος ποιο δρόμο ανάπτυξης υποστηρίζει ο καθένας, είναι πιθανό ο εργαζόμενος, ο αυτοαπασχολούμενος, ο άνεργος, ο νέος να χαθεί.

Για παράδειγμα, η υποψηφιότητα Μώραλη δεν εκφράζει κάτι νέο: Κινείται στη λογική της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, με ό,τι σημαίνει αυτό. Αλλωστε, ακόμα και τα πρόσωπα που στελεχώνουν το ψηφοδέλτιο είναι σε μεγάλο βαθμό στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που τα προηγούμενα χρόνια έχουν στηρίξει την αντιλαϊκή πολιτική σε επίπεδο δήμου.

Στην ίδια γραμμή ανάπτυξης κινούνται και οι άλλες υποψηφιότητες. Ο νυν δήμαρχος Μιχαλολιάκος, που λόγω θέσης συμμετέχει στο ΔΣ του ΟΛΠ, έχει ταχθεί με τη μορφή της ιδιωτικοποίησης μέσω της παραχώρησης χρήσεων του λιμανιού.

Στην ίδια λογική κινείται και ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ Δρίτσας. Πίσω από το σύνθημα του δημόσιου ελέγχου του λιμανιού κρύβεται ότι το λιμάνι θα λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με στόχο την κερδοφορία των μονοπωλίων. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο ο Δρίτσας όσο και άλλοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. Βαλαβάνη) μίλαγαν για κοινό μέτωπο εργαζομένων και εφοπλιστών της ακτοπλοΐας και της κρουαζιέρας για να μην περάσει η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ, ενώ ο Δρίτσας καλωσόρισε τις δηλώσεις Μώραλη για το λιμάνι!

Συμπερασματικά: Ολοι είναι με τη μορφή της ιδιωτικοποίησης και έχουν πάρει θέση υπέρ των παραχωρήσεων χρήσεων του λιμανιού με τελευταία δήλωση αυτή του Μώραλη την Πέμπτη που μίλησε για το γαλλικό μοντέλο που πρέπει να εφαρμοστεί στο λιμάνι. Ενα μοντέλο διαχείρισης που έχει προτείνει και ο Σταθάκης του ΣΥΡΙΖΑ (τι σύμπτωση!).

Σήμερα υπάρχουν οι όροι για να ικανοποιούνται οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Είναι ώριμες οι συνθήκες να τεθούν οι παραγωγικές δυνάμεις σε κίνηση, με ευθύνη της εργατικής λαϊκής εξουσίας, κοινωνικοποιώντας τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Αυτή η εξουσία, με την αντίστοιχη πολιτική, είναι η μόνη που μπορεί να δώσει απάντηση στα μεγάλα λαϊκά προβλήματα, τη φτώχεια, την ανεργία κλπ.

Γι' αυτή την προοπτική αξίζει να παλέψει ο λαός. Τον καλούμε μέσα από την πείρα του να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι. Να εξετάζει τι του λέει ο κάθε υποψήφιος. Και αν του λέει και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο, να φυλάγεται. Γιατί ή με το κεφάλαιο θα είναι κανείς ή με τους εργάτες. Και με τους δυο δε γίνεται, όπως έχει δείξει πεισματικά η ζωή.

Να βελτιωθεί αποφασιστικά ο συσχετισμός δύναμης υπέρ του ΚΚΕ και σε Ευρωβουλή και σε περιφέρεια και σε δήμους. Να γίνουν οι εκλογές ευκαιρία για συγκέντρωση δυνάμεων. Γιατί το ερώτημα «ανάπτυξη για ποιον;» θα τίθεται και την επομένη των εκλογών. Και ο λαός πρέπει να ενισχύσει τη δύναμή του για να απαντήσει και να διεκδικήσει ανάπτυξη για τον ίδιο και όχι για το κεφάλαιο. Να ψηφίσει «Λαϊκή Συσπείρωση», με υποψήφιο περιφερειάρχη τον Θανάση Παφίλη και υποψήφια δήμαρχο Πειραιά την Ελπίδα Παντελάκη.

Sportidea

Κι εγώ που ακόμη τα 'χω τούτα εδώ είναι ηθικό να αδιαφορώ γι' αυτούς, που τους τα έκλεψε τούτη η δημοκρατία; Είναι ηθικό να προσπερνάω αδιάφορα κάθε φυλής και χρώματος ανθρώπινα ρετάλια, με βαθουλωμένα μάτια γεμάτα πόνο, που ψάχνουν στα σκουπίδια μου αποφάγια για να αμυνθούν στην πείνα; Είναι ηθικό να αδιαφορώ πού και πώς θα ζήσουν τα παιδιά μου, τα παιδιά όλου του κόσμου;

Αυτό δεν είναι δημοκρατία και κάπως αλλιώς πρέπει να το ονοματίσουν. Ούτε η αδιαφορία είναι ηθική με όποια ηθικολογική αρλούμπα κι αν στο μέσα του ο καθένας τακτοποιεί τις ενοχές του, για να κοιμάται χορτάτος και ήσυχος τα βράδια.

Γι' αυτό τώρα περισσότερο από ποτέ, με μεγαλύτερη θέρμη και ενθουσιασμό πρέπει όλοι να συστρατευθούμε με την πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, με το ΚΚΕ, που κοντά έναν αιώνα τώρα τιμά και κρατά ψηλά τη σημαία των λαϊκών αγώνων.

Για να μην επανεγκλωβιστεί ο λαός στον νέο κιούρτο που του έχει ετοιμάσει το αστικό πολιτικό σύστημα, το νέο διπολισμό Νέα Δημοκρατία - ΣΥΡΙΖΑ.

Για να βγει από αυτές τις εκλογές το ΚΚΕ ενισχυμένο και από καλύτερες θέσεις να οργανώσει τη λαϊκή αντίσταση και να φωτίσει το δρόμο που θα οδηγήσει σε μία άλλη δίκαιη κοινωνία, που δεν θα υπάρχουν κολασμένοι συνάνθρωποί μας.

Αν δεν αποφασίσουμε να ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντι σε ό,τι ευτελίζει τη ζωή μας, αν δε διεκδικήσουμε καλύτερη ζωή για μας και τα παιδιά μας θα έρθουν ακόμα χειρότερες μέρες. Αν δε μοιραστούμε τους αγώνες, θα μοιραστούμε ακόμα περισσότερα δεινά, που μας ετοιμάζουν.

Να μην παρασυρθεί κανείς μας, από τους δήθεν ανεξάρτητους, ανένταχτους και ακομμάτιστους που ζητούν την ψήφο μας.

Ολοι αυτοί οι δήθεν ανεξάρτητοι υποψήφιοι υπηρέτησαν και υπηρετούν το σημερινό σύστημα εκμετάλλευσης, που δυσκολεύει όλο και περισσότερο τη ζωή μας.

Ολοι αυτοί, μαζί με τα παπαγαλάκια των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης μάς καλούν να κάτσουμε στ' αυγά μας, υποταγμένοι, άβουλοι κι απελπισμένοι.

Ας σηκώσουμε κεφάλι κι ας αγωνιστούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας.

Στις ερχόμενες τριπλές εκλογές του Μάη, να κάνουμε αποφασιστικά ένα βήμα μπροστά.

Να υποστηρίξουμε θετικά και με αποφασιστικότητα τα ψηφοδέλτια που προτείνει το ΚΚΕ. Με τη «Λαϊκή Συσπείρωση». Τόσο στην Ευρωβουλή, όσο και στην Περιφέρεια και το Δήμο μας.

Να ψηφίσουμε για την Πετρούπολη, το ψηφοδέλτιο της «Λαϊκής Συσπείρωσης» με υποψήφιο δήμαρχο τον Βαγγέλη Σίμο, για να προκύψει μια δημοτική αρχή ικανή και αποφασισμένη να παλέψει στο πλάι του λαού της Πετρούπολης, συνεχίζοντας μια αγωνιστική πορεία που ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια και έκανε την πόλη μας ξεχωριστή στη Δυτική Αθήνα.

«δεν έχουμε καιρό, σωστά μιλήσαν οι μαντατοφόροι»

Στη «Γερμανική Ιδεολογία», στη δεύτερη θέση, για τον Φόιερμπαχ, ο Καρλ Μαρξ λέει ότι «Το ζήτημα αν μπορεί να αποδοθεί στην ανθρώπινη σκέψη μια αντικειμενική αλήθεια, δεν είναι ζήτημα θεωρητικό, αλλά ζήτημα πρακτικό. Στην πράξη πρέπει να αποδείχνει ο άνθρωπος την αλήθεια, δηλαδή την πραγματικότητα και τη δύναμη, τη μη υπερβατικότητα της σκέψης του...» και στο τέλος της τρίτης θέσης «...Η σύμπτωση της αλλαγής των περιστάσεων και της ανθρώπινης δραστηριότητας ή αυτοαλλαγής μπορεί να εξεταστεί και να κατανοηθεί ορθολογικά μονάχα σαν ε π α ν α σ τ α τ ι κ ή πρακτική».

Η δική μου η περίπτωση, θα έλεγα χωρίς υπερβολή, είναι μια ακόμα απόδειξη των παραπάνω.

Δεν είναι δυνατόν σήμερα να αλλάζουν οι περιστάσεις με τέτοιο δραματικό τρόπο για το λαό και συ να μένεις αγκιστρωμένος ή ακόμα χειρότερα να επιμένεις στη διαπιστωμένη πλέον πλάνη σου.

Ομως, όπως όλα τα πράγματα, έτσι και οι διεργασίες συνειδησιακής αλλαγής του ανθρώπου, θέλουν το χρόνο τους για να ωριμάσουν.

Το ΚΚΕ, παρά τα λάθη και τις ελλείψεις του, τις ανεπάρκειες, που μπορεί να του αποδώσει κανείς, ποτέ δεν πρόδωσε την εργατική τάξη, ποτέ δεν υπέγραψε δήλωση μετάνοιας στο σύστημα, το έχει αποδείξει ιστορικά, και το δείχνει και σήμερα. Είναι η συνεπής πολιτική δύναμη της χώρας μας, το χθες, το σήμερα και το αύριο, το πραγματικό στήριγμα των εργαζομένων, του λαού μας, σε κάθε προς τα μπρος κίνηση της κοινωνίας.

Εχω καταλάβει πλέον και δεν φεύγει ούτε στιγμή από τη σκέψη μου ότι ο μικροαστισμός έχει χιλιάδες πονηριές. Γι' αυτό σημασία δεν έχει το τι ψήφισε ή τι ευκαιριακά θα ψηφίσει κανείς στις επικείμενες εκλογές, αλλά ποιο δρόμο έχει πάρει η σκέψη σου, αν αντιλαμβάνεσαι τον ταξικό διαχωρισμό της κοινωνίας και ποια είναι η δική του ανταπόκριση.

Οι εργαζόμενοι ενωμένοι μπορούν να τα καταφέρουν.

Ομως δεν πρέπει να είναι μόνοι τους. Χρέος μας, των ανθρώπων της διανόησης και της τέχνης, να συμβάλουμε με τα δικά μας μέσα, να ενισχύσουμε κάθε προσπάθεια που θα οδηγήσει στη μετατροπή του σημερινού οικονομικού πόλεμου των εργαζομένων σε συνειδητή ταξική πάλη, σε πολιτικό αγώνα. Τέτοια πολύτιμη βοήθεια μπορεί να δοθεί και από το μετερίζι της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Η ισχυροποίηση λοιπόν του ΚΚΕ παντού είναι προϋπόθεση για να προχωρήσει η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, να στεριώσει σε κοινωνικό επίπεδο η λαϊκή συμμαχία. Να ενισχύσουμε την πρόταση διεξόδου που προβάλλει, που είναι τελικά η μόνη ρεαλιστική φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση.

Η μάχη των εκλογών του Μάη είναι ενιαία πολιτική μάχη.

Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ, η συμπόρευση μαζί του στις ευρωεκλογές, στις περιφέρειες και τους δήμους θα δυναμώσει τη φωνή των εργαζομένων, τη λαϊκή οργάνωση, την αλληλεγγύη, τη διεκδίκηση για να γίνει πράξη το «Κανένας μόνος του στην κρίση», «Κανένα λαϊκό σπίτι χωρίς ρεύμα», «Κανένα παιδί φτωχού ανθρώπου, άνεργου χωρίς παιδικό σταθμό», «Καμιά λαϊκή οικογένεια στο έλεος των τραπεζών, της εφορίας, των πλειστηριασμών».

Σήμερα είναι πιο απαραίτητο από ποτέ να υψωθεί και να δυναμώσει ένα τείχος αντίστασης σε όλα αυτά. Για αυτό το λόγο, μπροστά στις εκλογές του Μάη, αναγνωρίζοντας την αγωνιστική συνέπεια του ΚΚΕ για τα δίκαια του λαού μας, παρά τις όποιες επιφυλάξεις και διαφορετικές απόψεις μου, συμπορεύομαι και καλώ σε στήριξη των ψηφοδελτίων του. Τόσο του ψηφοδελτίου του για τις ευρωεκλογές, όσο και των ψηφοδελτίων της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στις Περιφέρειες και τους Δήμους όλης της χώρας και ειδικά στην Κεντρική Μακεδονία. Παράλληλα, στη Θέρμη όπου ζω και αγωνίζομαι για μια καλύτερη ζωή, συμπαρατάσσομαι με το ψηφοδέλτιο της «Λαϊκής Συσπείρωσης» με επικεφαλής τον συνάδελφο Φάνη Καρκατζούνη.

Σήμερα, πορευόμενο αυτή την μακρόχρονη γεμάτη θυσίες και αγώνες πορεία, χρειάζεται δύναμη και στήριξη, ώστε να συνεχίσει να παίζει το ρόλο του στην κοινωνία στους καιρούς που ζούμε, όσες δυσκολίες και αν υπάρχουν.

Εμείς, οι άνθρωποι του Αθλητισμού ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει να αγωνίζεσαι «κόντρα στον άνεμο» να υπερνικάς εμπόδια και να πιστεύεις στη δύναμή σου.

Επομένως, το σύνθημα «όταν ο λαός θέλει μπορεί» μάς εμπνέει καθημερινά στην προσπάθεια που κάνουμε και σε συλλογικό και σε ατομικό επίπεδο.

-- Μπορούν οι θυσίες για τους εργαζόμενους να σταματήσουν μέσα στην ΕΕ, όπως ισχυρίζονται ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου;

-- Ακόμα και αν υπάρξει οποιαδήποτε ανάκαμψη με τα «ματωμένα πλεονάσματα», αυτή θα στηριχτεί στις θυσίες δίχως τέλος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Κανείς εργάτης δεν πρέπει να πιστέψει ότι υπάρχει περίπτωση, με οποιαδήποτε κυβέρνηση υποστηρίζει την Ευρωπαϊκή Ενωση, να ξαναγυρίσουμε σε όσα γνωρίζαμε πριν από την κρίση ή ότι τουλάχιστον «να σταματήσει ο κατήφορος και βλέπουμε». Οι εργαζόμενοι θα κληθούν να σφίξουν το ζωνάρι ακόμα περισσότερο «για να μην πάνε χαμένες οι θυσίες» στις οποίες υποβλήθηκαν. Το έδαφος της ανάκαμψης στρώνεται πάνω στο πτώμα των εργατικών δικαιωμάτων, ως κίνητρο για τους επενδυτές. Ποιος, αλήθεια, επενδυτής θα επενδύσει τα κεφάλαιά του αν έχει να κάνει με αυξήσεις μισθών και δικαιωμάτων των εργαζομένων; Η ανάπτυξη θα είναι για το κεφάλαιο και όχι γι' αυτούς. Ανάπτυξη και για τους δύο δεν υπήρξε και δεν μπορεί να υπάρξει.

Αυτή τη στρατηγική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων έρχεται να εξασφαλίσει η ΕΕ. Η ανισόμετρη ανάπτυξη μεταξύ των διαφορετικών χωρών της θα συνεχίσει να υπάρχει. Ωστόσο, οι επιμέρους αστικές τάξεις (και στην Ελλάδα) έχουν κάθε συμφέρον από αυτήν την πολιτική. Γι' αυτό επιμένουμε ως ΚΚΕ ότι τα μνημόνια δεν είναι μορφή «ξένης κατοχής» αλλά συστατικό της καπιταλιστικής ανάπτυξης στις σημερινές συνθήκες. Γι' αυτό συνδέουμε άρρηκτα το στόχο για έξοδο από την ΕΕ με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό, με εργατικό έλεγχο, για μια οικονομία στην υπηρεσία αλλά και στα χέρια του οργανωμένου λαού. Απορρίπτουμε τις λογικές που απλά αναφέρονται σε έξοδο από το ευρώ ή την ΕΕ, χωρίς όμως να πειράξουν την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, χωρίς να πειράξουν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Η ΕΕ ή θα είναι καπιταλιστική, ιμπεριαλιστική και βάρβαρη, ή δεν θα υπάρχει.

Ας έχουν υπόψη τους οι εργαζόμενοι πως όσα δραματικά βιώνουν σήμερα ως αποτέλεσμα αυτής της συμφωνίας και ως μνημόνια, έχουν την υπογραφή των «μνημονιακών» ΝΔ, ΠΑΣΟΚ αλλά και των «αντιμνημονιακών» του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα επίπεδα (πολιτικό και συνδικαλιστικό) όχι μόνο στήριξαν αλλά και πρωτοστάτησαν στην εφαρμογή κρίσιμων αντεργατικών ευρωενωσιακών πολιτικών: Την καθιέρωση της μερικής απασχόλησης, των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης με ταυτόχρονη κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Πρότειναν την καθιέρωση ενός κατώτατου μισθού από το κράτος, κάτι που έκαναν πρόσφατα οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ με την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων. Τα στελέχη του πρωτοστάτησαν από παλιά στην καθιέρωση της επαγγελματικής ασφάλισης, του ενός από τους πυλώνες της ιδιωτικής ασφάλισης. Παρά τις αντιμνημονιακές κραυγές υπογράφουν συλλογικές συμβάσεις με σημαντικές μειώσεις μισθών (βλ. εμπόριο, πετρέλαια, εργαζόμενοι στα ναυτιλιακά γραφεία κ.λπ.), δηλαδή εφαρμόζουν στην πράξη τα μνημόνια.

-- Τα δεσμά που έχει επιβάλει η ΕΕ στους εργαζόμενους, σε συνεργασία πάντα με το κεφάλαιο, τις ελληνικές κυβερνήσεις και τα κόμματα που την υποστηρίζουν είναι πολλά, πολύπλοκα και βαρύτατα και έχουν μοναδικό σκοπό τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και την εξαφάνιση των κατακτήσεων και δικαιωμάτων των εργαζομένων, την ένταση της εκμετάλλευσής τους.

-- Οι υπερασπιστές αυτής της πολιτικής ισχυρίζονται ότι είναι συγκυριακή, θέλει να αντιμετωπίσει την καπιταλιστική οικονομική κρίση και θα λήξει με το τέλος της.

-- Μόνο συγκυριακή δεν είναι. Πρόκειται για την «ψυχή» της πολιτικής της. Χωρίς αυτήν η ΕΕ δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι αξεδιάλυτα δεμένη με την ίδια τη δημιουργία, τη φύση της, το σκοπό της. Η ΕΕ δημιουργήθηκε σαν ένωση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων κάτω από την ομπρέλα των ευρωπαϊκών εθνικών κυβερνήσεων, με μοναδικό σκοπό την εξασφάλιση συνθηκών ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας τους. Ηταν απαραίτητος όρος για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο να συνασπιστεί για να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό άλλων κέντρων του καπιταλισμού (ΗΠΑ, Ιαπωνία κλπ.), με σκοπό να κατακτήσει νέες αγορές. Το κεφάλαιο δεν μπορούσε να υποστείλει τη σημαία της κερδοφορίας του, αφού κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς ξένο στην ίδια τη φύση του. Δεν θα εξασφάλιζε όρους προσέλκυσης και αξιοποίησης νέων κεφαλαίων καθώς αυτά αναζητούν πηγές κερδοφορίας. Η μοναδική διέξοδος ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου ήταν, είναι και θα είναι η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.

MotionTeam

- Η Συνθήκη του Μάαστριχτ είναι εκείνη που οργανωμένα και στρατηγικά θεμελιώνει αυτή την αντεργατική πολιτική. Είναι η πηγή της σημερινής αντεργατικής θύελλας σε όλη την Ευρώπη και στη χώρα μας. Τα μέτρα των κυβερνήσεων μέσα στο πλαίσιο της οικονομικής κρίσης δεν είναι τίποτα άλλο από την εφαρμογή των μέτρων της συνθήκης του Μάαστριχτ (και των επικαιροποιήσεών της, με τη συνθήκη της Λισαβόνας, τη συνθήκη «Ευρώπη 2020» κλπ.) με μεγάλη ταχύτητα και βιαιότητα όπως επέβαλλαν στο κεφάλαιο η εξέλιξη και το βάθος της κρίσης.

Ψηφίστηκε στην Ελληνική Βουλή από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμό. Δηλαδή ό,τι δραματικό ζει σήμερα ο εργαζόμενος έχει την υπογραφή αυτών των κομμάτων. Το ΚΚΕ όχι μόνο καταψήφισε, αλλά ενημέρωσε, οργάνωσε αγώνες.

Προέβλεπε μείωση του «εργατικού κόστους», όπως απαράδεκτα ονοματίζει το κεφάλαιο την τιμή της εργατικής δύναμης. Αυτό σημαίνει μείωση μισθών και μόνιμη διατήρησή τους σε χαμηλά - «ανταγωνιστικά» επίπεδα σαν προϋπόθεση ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και των οικονομιών. Αυτό που λέγεται για «μισθούς Βουλγαρίας» δεν είναι ένας ευφημισμός, αλλά διακηρυγμένος στόχος της ΕΕ με την εξής έκφραση στα επίσημα κείμενά της: «Εξίσωση των μισθών με τα επίπεδα των μισθών στους εμπορικούς εταίρους (βλ. ανταγωνιστές) της ΕΕ». Αρα τα μνημόνια που θα διατηρούν τους μισθούς στα επίπεδα φτώχειας θα είναι μια διαρκής διαδικασία αναπροσαρμογής προς τα κάτω για να μη χάσουν το ανταγωνιστικό πλεονέκτημά τους οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις.

Απόδειξη αυτής της στρατηγικής είναι η καθιέρωση των μόνιμων μηχανισμών ελέγχου από την ΕΕ πάνω στις εθνικές οικονομίες, η καθιέρωση των μόνιμων μνημονίων ως μέσου εξασφάλισης διαρκούς ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.

Επίσης προβλέπει την κατάργηση του 8ωρου και του σταθερού χρόνου εργασίας, τη ρύθμιση του χρόνου εργασίας ανάλογα με τις απαιτήσεις παραγωγής των επιχειρήσεων (έκθεση ΣΕΡΚΑΣ). Οσα ζουν σήμερα χιλιάδες εργαζόμενοι στη χώρα, με τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, την εκ περιτροπής εργασία και τις διαθεσιμότητες, την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας που γενικεύεται σε όλη τα διάρκεια του έτους και σε πολλούς κλάδους (όχι μόνο το Εμπόριο), προβλέπονται από το Μάαστριχτ.

Απελευθέρωση των απολύσεων σαν μέτρο της ευελιξίας των επιχειρήσεων. Η αύξηση του ορίου των απολύσεων, η κατάργηση της αποζημίωσης απόλυσης είναι τα βασικά μέτρα στον τομέα αυτό και προετοιμάζονται ακόμα χειρότερα.

Κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων με νομοθετικό τρόπο, αλλά και με την οδηγία Μπολκενσταϊν που επιτρέπει την εφαρμογή επιπέδου μισθών πείνας στη χώρα επειδή η επιχείρηση έχει την έδρα της σε χώρα μ' αυτό το επίπεδο μισθών (βλ. μισθοί Βουλγαρίας).

Δραστική μείωση του δημόσιου τομέα με σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις και απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων.

Κατεδάφιση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης με κατάργηση των εισφορών των εργοδοτών, πτώχευση των Ταμείων, μείωση συντάξεων και αύξηση των ορίων, άνοιγμα του δρόμου για την ιδιωτική ασφάλιση.

Αντικατάσταση της σταθερής εργασίας με ψευτοπρογράμματα κατάρτισης και επιδότηση των εργοδοτών, που αποτελούν το μέλλον της εργασίας ιδιαίτερα για τους νέους.

Υποτίθεται ότι όλα αυτά τα μέτρα θα αντιμετώπιζαν την ανεργία. Ομως αυτή φούντωσε σε όλες τις χώρες της ΕΕ και στη χώρα μας και πριν την κρίση και πολύ περισσότερο μετά από αυτή.

Μήπως η ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου του Μάαστριχτ δεν ήταν η αφορμή για κλείσιμο εκατοντάδων εργοστασίων και μεταφορά τους σε άλλες χώρες με χαμηλότερα μεροκάματα;

-- Τι μπορεί να σηματοδοτήσει η ψήφος στο ΚΚΕ στις ευρωεκλογές;

- Ο εργατόκοσμος έχει πλέον πείρα πολλών χρόνων από την ΕΕ, πριν και κατά τη διάρκεια της κρίσης. Πρέπει να κρίνει με βάση το ποιος τελικά ωφελήθηκε από την ένταξη στην ΕΕ: Η εργοδοσία ή ο ίδιος;

Η υπερψήφιση των συνδυασμών του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές ακόμα και από εργαζόμενους που δεν συμφωνούν σε όλα μ' αυτό είναι η πιο αποτελεσματική έκφραση της λαϊκής οργής και αγανάκτησης. Είναι το μόνο πλήγμα για την ΕΕ και την τρόικα. Το μόνο πλήγμα στους κερδισμένους από την κρίση. Είναι βήμα με το κεφάλι ψηλά, βήμα ενίσχυσης των αγώνων που έρχονται, βήμα αποτροπής των χειρότερων που ετοιμάζονται, ανεξάρτητα ποιος θα βρίσκεται στην κυβερνητική καρέκλα. Θα είναι αποφασιστικό βήμα στην οργάνωση της εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης σήμερα, ικανής να παρεμποδίσει, να αποτρέψει τα χειρότερα, ικανής την ίδια στιγμή να ανοίγει το δρόμο για την οριστική λύση του προβλήματος της εργατικής τάξης: Να συνειδητοποιήσει την αστείρευτη δύναμή της, να τη βάλει σε κίνηση, να ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων και των πολιτικών εκφραστών του, να βάλει την οικονομία στη δούλεψή της, να πάρει την εξουσία στα χέρια της.

-- Ολες οι δυνάμεις της αστικής διαχείρισης, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές τους, συνδέουν το ζήτημα της ανάκαμψης της οικονομίας με επενδύσεις, δημιουργία θέσεων εργασίας, αύξηση εσόδων του κράτους, δυνατότητα «αποκατάστασης αδικιών» κ.ο.κ. Γιατί το ΚΚΕ λέει ότι οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα δε θα ωφεληθούν από την όποια καπιταλιστική ανάκαμψη;

-- Οι επενδύσεις των επιχειρηματικών ομίλων που ευαγγελίζονται τα κόμματα της αστικής διαχείρισης έχουν ως απαράβατο όρο την όσο το δυνατό πιο φθηνή εργατική δύναμη, καθώς και περαιτέρω διευκολύνσεις, φοροαπαλλαγές και προνόμια για τα μονοπώλια. Η λεγόμενη «φιλικότητα στις επιχειρήσεις» συνιστά εχθρότητα για την εργατική τάξη. Οι ισχυρές επιχειρήσεις είναι πρώτα από όλα ισχυρές σε βάρος των ίδιων των εργατών τους. Γι' αυτό άλλωστε και γενικεύεται και το μοίρασμα της μιας δουλειάς σε τέσσερις με όρους γαλέρας, δηλαδή μισή, κακοπληρωμένη δουλειά για λίγους μήνες. Οι ανάγκες του κεφαλαίου για μεγαλύτερη κερδοφορία σε συνθήκες οξυμένου ανταγωνισμού το κάνουν πιο επιθετικό. Δεν υπάρχει άλλωστε πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από το τι γίνεται σε άλλες και μάλιστα ισχυρές χώρες της ΕΕ που η καπιταλιστική ανάπτυξη και οι επενδύσεις πάνε χέρι - χέρι με το ξήλωμα εργατικών δικαιωμάτων, τη γενίκευση της λεγόμενης επινοικιαζόμενης εργασίας μέσω δουλεμπορικών γραφείων όπως στη Γερμανία, τη Σουηδία κ.α.

-- Το ΚΚΕ με ευθύνη επιμένει σε αυτήν την εκτίμηση γιατί έχει μελετήσει εδώ και πολλά χρόνια τον ίδιο το χαρακτήρα της αρχικά ΕΟΚ, μετέπειτα ΕΕ. Αυτής της ένωσης των μονοπωλίων που βασίζεται στην ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, στην ανάγκη του να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη κερδοφορία του, προκειμένου να αντεπεξέλθει στον οξύτατο, εντεινόμενο ανταγωνισμό. Αυτή η ανάγκη βέβαια μπορεί να ικανοποιείται μόνο με την εξασφάλιση πάμφθηνων εργατών και το ξερίζωμα όποιων συγκροτημένων δικαιωμάτων τους έχουν ακόμα απομείνει από τα περασμένα χρόνια. Το ΚΚΕ, λοιπόν, «διάβασε» πολύ έγκαιρα από τη σκοπιά των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων τα ιδρυτικά κείμενα και τα σύμφωνα της ΕΕ, αποκάλυψε το τι θα έφερνε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, καλώντας σε συναγερμό την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Η πορεία κλιμάκωσης της επίθεσης ενάντια στο λαό σε όλες τις χώρες της ΕΕ, ανεξάρτητα από το ρυθμό υλοποίησής της σε καθεμιά, διδάσκει ότι ο λαός έχει πλέον δεδομένα πολλών χρόνων που μπορούν να τον οδηγήσουν σε ασφαλή συμπεράσματα. Εχει την εμπειρία πλέον να μπορεί να διακρίνει τους αντιπάλους του, όπως την ΕΕ και τις αστικές τάξεις που συμμάχησαν απέναντι στους λαούς για να την συγκροτήσουν.

-- «Ψηφίζουμε και φεύγουν» λέει ο ΣΥΡΙΖΑ για την κυβέρνηση ενόψει των ευρωεκλογών, «ψηφίζουμε για πολιτική σταθερότητα, για να μην πάνε χαμένες οι θυσίες» απαντά η κυβέρνηση. Τι είναι τελικά αυτό που κρίνεται για το λαό στις ευρωεκλογές και γιατί έχει σημασία η ενίσχυση του ΚΚΕ;

-- Το κύριο είναι ο λαός να συγκροτήσει άμεσα τις δυνάμεις του και να αποδείξει στην πράξη ότι μπορεί να είναι ετοιμοπόλεμος για μια σκληρή αναμέτρηση με την ΕΕ και τον ίδιο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Θυσίες για την πλουτοκρατία ο λαός έχει κάνει ήδη πολλές. Η σταθερότητα που προβάλλει η ΝΔ σημαίνει να αποδεχτεί και με τη δική του υπογραφή ότι η αντεργατική πολιτική δεν θα έχει τέλος. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ χτυπά σκόπιμα το... σαμάρι ότι «θα φύγουν ο Σαμαράς και η Μέρκελ» αφήνοντας ανέγγιχτα την ΕΕ και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Ομως, κι αν έρθει στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, οι βιομήχανοι θα ζουν και θα βασιλεύουν κερδοφορώντας, ενώ ο λαός θα συνεχίζει να γονατίζει από την αντεργατική επίθεση του κεφαλαίου, που θα παραμείνει. Ο λαός άλλωστε το γνωρίζει ο ίδιος εκ πείρας. Ο αντίπαλός του δεν αντιμετωπίζεται με «ψηφίστε, σκουπίστε, τελειώσατε». Είναι συγκροτημένος, με στρατηγική, διάταξη και καταμερισμό: ΕΕ, κυβερνήσεις, περιφέρειες, δήμοι. Για να τα βάλεις μαζί του χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ παντού, για να μπουν εμπόδια άμεσα, με το λαό οργανωμένο στους χώρους δουλειάς, στις εργατογειτονιές, με λαϊκή συμμαχία που θα αποτελέσει το αντίπαλο δέος στα μονοπώλια και την εξουσία τους. Γι' αυτήν την αναμέτρηση προετοιμάζει καθημερινά το λαό το ΚΚΕ.

-- Την ώρα που η φραστική αντιπαράθεση κυβέρνησης - ΣΥΡΙΖΑ «χτυπά κόκκινο», το ΚΚΕ τονίζει ότι αυτή επιβεβαιώνει την ουσιαστική τους σύμπλευση στα βασικά στρατηγικά ζητήματα. Ποια είναι αυτά τα ζητήματα και γιατί είναι στρατηγικής σημασίας για τη συνολική πολιτική τους;

-- Ο νέος διπολισμός και η αντιπαράθεση ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ εδράζονται στον οξυνόμενο ανταγωνισμό μερίδων της αστικής τάξης που συμπλέουν είτε με τη Γερμανία και την ΕΕ στην περίπτωση της ΝΔ, είτε με τις ΗΠΑ στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ για το μείγμα διαχείρισης που θα ακολουθηθεί σε βάρος του λαού. Ιστορικές, πολιτικές διαφορές έχουν αυτά τα κόμματα, ωστόσο συμφωνούν στα κύρια: Οτι η ΕΕ είναι μονόδρομος, ότι το χρέος της πλουτοκρατίας πρέπει να το πληρώσει ο λαός, ενώ θεμέλιο της τοποθέτησης και των δύο είναι ότι θα μείνει απείραχτη η καπιταλιστική ιδιοκτησία κι ο δρόμος ανάπτυξής της που οδηγεί το λαό στη φτώχεια. Στον αντίποδα στέκει το ΚΚΕ, που αποδεικνύει την αξία της πολιτικής του με την πάλη του για αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία.

-- Αν ωστόσο, λένε κάποιοι, ο λαός επιλέξει να στηρίξει την πρόταση του ΚΚΕ για αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους και λαϊκή εξουσία, δε θα οδηγηθεί στην απομόνωση; Δε θα είναι σα να τα βάζει με τα «θηρία» που φαίνεται να κάνουν ό,τι θέλουν, όπως, π.χ. τώρα στην Ουκρανία;

-- Στην Ουκρανία αποδείχθηκε ακριβώς το αντίθετο. Ο λαός ακολούθησε τα «θηρία», δηλαδή τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και τις επεμβάσεις τους, όπως αυτής της ΕΕ, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, και συνθλίβεται ο ίδιος στις συμπληγάδες των ανταγωνισμών τους με τη Ρωσία.

Αλλά κι εδώ στην Ελλάδα απομονωμένος είναι ήδη ο άνεργος, ο απολυμένος, όλοι όσοι έρχονται αντιμέτωποι με τη βαρβαρότητα της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Ο λαός μπορεί με την πάλη του να τα βάλει και με τους πιο ισχυρούς αντιπάλους και ιμπεριαλιστικούς πολιτικοστρατιωτικούς μηχανισμούς αν πιστέψει στη ίδια τη δύναμή του, στις δυνατότητες που απελευθερώνει κι εξασφαλίζει από την πρώτη στιγμή μια κοινωνικοποιημένη οικονομία που έχει τεθεί στην υπηρεσία των δικών του αναγκών, στις επιλογές διακρατικής συνεργασίας που μια λαϊκή διακυβέρνηση κι εξουσία θα είναι σε θέση με το δικό της κουμάντο να προσελκύσει με βάση το αμοιβαίο όφελος, αξιοποιώντας τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας.

-- «Μέχρι τότε;» ρωτούν ορισμένοι, μέχρι να πάρει ο λαός την εξουσία στα χέρια του, τι μπορεί να γίνει; Πώς μπορούν οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να βρουν ανακούφιση στα άμεσα και οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν;

-- Αναπόσπαστο συστατικό στοιχείο της πάλης του ΚΚΕ είναι η αποφασιστική συνεισφορά του στην οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης για την άμεση ανακούφιση του λαού από τα πιεστικά προβλήματα που τον βασανίζουν καθημερινά. Οι στόχοι πάλης και οι προτάσεις του ΚΚΕ έρχονται σε σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ κι ανοίγουν μέτωπο με την καλλιέργεια των χαμηλών απαιτήσεων, το συμβιβασμό με τη φτώχεια.

Το ΚΚΕ έχει καταθέσει προτάσεις νόμου στη Βουλή για την προστασία των ανέργων, για τα υπερχρεωμένα λαϊκά νοικοκυριά, έχει κάνει παρεμβάσεις για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας ενάντια στους λεγόμενους κανονισμούς εργασίας που επιβάλλουν κάτω από το φόβο της απόλυσης οι επιχειρηματίες, για την απαλλαγή αυτοαπασχολούμενων και φτωχών αγροτών από χρέη. Οι παρεμβάσεις και οι στόχοι πάλης αυτοί δεν είναι στον «αέρα» γιατί μπολιάζονται καθημερινά στο εργατικό κίνημα, στα συνδικάτα, ριζώνουν στους συλλόγους των ΕΒΕ, της φτωχής αγροτιάς, στις Λαϊκές Επιτροπές.

Οι απολύσεις, οι καταδικαστικές αποφάσεις δικαστηρίων, όπως με τους χαλυβουργούς, οι διώξεις, σε στελέχη και μέλη του ΚΚΕ στους χώρους δουλειάς στην αναμέτρηση για κάθε πρόβλημα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας αποτελούν χειροπιαστή απόδειξη ποιος θα είναι ακλόνητο στήριγμα για το λαό και την επόμενη μέρα, μέσα στις δύσκολες συνθήκες κλιμάκωσης της αντιλαϊκής επίθεσης. Γι' αυτό και οι εργαζόμενοι που δεν συμφωνούν σε όλα με το ΚΚΕ μπορούν να ακουμπήσουν σε αυτό, να το ισχυροποιήσουν στην Ευρωβουλή, να δυναμώσουν τη «Λαϊκή Συσπείρωση» σε περιφέρειες και δήμους. Κρίσιμο όμως είναι να ριχτούν και οι ίδιοι πιο αποφασιστικά στη μάχη, ανεβάζοντας και τη δική τους προσφορά και δράση στην οργάνωση της πάλης για την επόμενη μέρα που απαιτεί ισχυρή εργατική αντιπολίτευση, με λαό αποφασισμένο με τη δύναμη του δίκιου του να διαλέξει δρόμο ανατροπής για τη δική του εξουσία. Για να γίνει ο λαός ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει, θέτοντάς τον στην υπηρεσία των δικών του αναγκών.