Με ανακοίνωσή της, η ΠΑΣΕΒΕ καλεί στις σημερινές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ και ανάμεσα σε άλλα σημειώνει: «Τώρα, είναι η ώρα να δυναμώσει η πάλη, η σύγκρουση με την πολιτική που μας αφανίζει. Δεν πρέπει να χαθεί στιγμή. Στην επίθεση της κυβέρνησης, ΕΕ και επιχειρηματικών ομίλων απαντάμε με οργάνωση και αγώνα σε κάθε γειτονιά, σε κάθε μικρομάγαζο. Λέμε "όχι" στο βάρβαρο μνημόνιο. Ενώνουμε τη φωνή μας, τη δύναμή μας με τους συμμάχους μας, το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΥ, το ΜΑΣ, την ΟΓΕ».

Από την πλευρά της, η ΠΑΣΥ, με ανακοίνωση της Πανελλαδικής της Γραμματείας, σημειώνει: «Καλούμε τους αγρότες και κτηνοτρόφους να συμμετάσχουν αγωνιστικά και μαζικά στα συλλαλητήρια ενάντια στο 3ο μνημόνιο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που οργανώνει το ΠΑΜΕ, προβάλλοντας τα δικά τους αιτήματα. Συνεχίζουμε την ενημέρωση αγροτών και κτηνοτρόφων με μαζικές συσκέψεις, συγκεντρώσεις, περιοδείες και εξορμήσεις παντού, σε κάθε νομό, σε κάθε χωριό που υπάρχει αγροτικός σύλλογος. Δυναμώνουμε την οργάνωση αγροτών και κτηνοτρόφων, που προϋποθέτει την αναζωογόνηση και τη συγκρότηση νέων Αγροτικών Συλλόγων, που θα συσπειρώνουν, θα ενημερώνουν, θα διεκδικούν, θα κινητοποιούν τους αγρότες για το σύνολο των προβλημάτων που τους αφορούν».

Τέλος, η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας καλεί τις γυναίκες της λαϊκής οικογένειας να πάρουν μέρος στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ και ανάμεσα σε άλλα σημειώνει: «Δε θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια να βλέπουμε τη συνταξιοδότηση να γίνεται άπιαστο όνειρο, τη μητρότητα να "επιβραβεύεται" με ανεργία και ευέλικτη δουλειά, τη φορολεηλασία να τσακίζει αυτοαπασχολούμενες και γυναίκες της υπαίθρου, τις αλλεπάλληλες περικοπές να καταδικάζουν γυναίκες και άντρες συνταξιούχους στη φτώχεια. Δε θα δεχθούμε να στερούμαστε εμείς και τα παιδιά μας τον παιδικό σταθμό, το δάσκαλο, το γιατρό, το νοσοκομείο και το φάρμακο. Εδώ και τώρα παίρνουμε θέση μάχης και, στο πλευρό του ΠΑΜΕ, διαδηλώνουμε: Οι ζωές μας δε σηκώνουν άλλα μέτρα, οι ανάγκες μας δεν μπορούν να περιμένουν».

Στο σημερινό 4σέλιδο «Εργαζόμενοι και Λαϊκή Συμμαχία», μπορείτε να διαβάσετε:

-- Ρεπορτάζ από τις προετοιμασίες του ΠΑΜΕ για τις σημερινές συγκεντρώσεις ενάντια στο 3ο μνημόνιο

-- Αρθρο για τα επικίνδυνα σχέδια του υπουργείου Υγείας αναφορικά με τους καρκινοπαθείς

-- Ενισχύεται η τάση επέκτασης των ελαστικών μορφών απασχόλησης

-- Ιστορικό: Απεργίες των τραπεζοϋπαλλήλων τη διετία 1979 - 1980 (α' μέρος)

Η νέα γενιά, που πλήττεται με σφοδρότητα και από το νέο μνημόνιο, έχει τη δική της θέση στις σημερινές διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ

Στην Αττική, η συγκέντρωση θα γίνει στην Ομόνοια, στις 7.30 μ.μ. Την ώρα εκείνη θα βρίσκεται σε εξέλιξη η συζήτηση της αντιλαϊκής συμφωνίας. Για τη συγκέντρωση θα αναχωρήσει πούλμαν και από το Λαύριο, στις 5.30 μ.μ., από το Αγαλμα Μεταλλωρύχων. Στη Θεσσαλονίκη, το ΠΑΜΕ καλεί, επίσης αύριο, στις 7 μ.μ., στο Αγαλμα Βενιζέλου.

Μέχρι και σήμερα το απόγευμα, συνεχίζονται οι εξορμήσεις στελεχών του ΠΑΜΕ σε χώρους δουλειάς, για την ενημέρωση των εργαζομένων γύρω από τις εξελίξεις και το νέο μνημόνιο, όπως και για την ανάγκη να δοθεί οργανωμένη ταξική απάντηση, ακόμα κι αν τα μέτρα ψηφιστούν στη Βουλή. Ενδεικτικά, στην Αττική, περιοδείες θα γίνουν σήμερα στις υπηρεσίες της Τράπεζας της Ελλάδας, στη «Eurobank» της Καλλιθέας, στην εταιρεία PDS, στο «ATTICA», στο Διοικητικό Μέγαρο του ΟΤΕ και στην εταιρεία «ICAP».

Ο νέος γύρος των κινητοποιήσεων του ταξικού κινήματος ενάντια στο τρίτο μνημόνιο και την πολιτική που το επιβάλλει, ξεκίνησε από χτες, με τη συγκέντρωση και πορεία που διοργάνωσε το ΠΑΜΕ στη Λάρισα. Αντίστοιχα, στην Καρδίτσα έγινε μαζική πικετοφορία, με τη συμμετοχή της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων.

Να μη λείψει κανείς από το αγωνιστικό προσκλητήριο που απευθύνει σήμερα το ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα

Σε κάθε χώρο δουλειάς, οι εργαζόμενοι να οργανώσουμε συλλογικά τη συμμετοχή στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε όλες τις πόλεις. Να οργανωθεί ο αγώνας, γιατί θα έχουμε συνέχεια με σκληρούς αγώνες, επειδή η κυβέρνηση έχει έτοιμα νέα μέτρα για το επόμενο διάστημα. Μέτρα που ενισχύουν τις πολυεθνικές, τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Ακόμη και όσοι βρίσκονται σε διακοπές, να συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις στις πόλεις που βρίσκονται.

Η ελπίδα, η προοπτική δεν είναι στην απογοήτευση, στο συμβιβασμό, στην υποταγή, στις νέες αυταπάτες. Τα μνημόνια, η φτώχεια, η ζωή χωρίς κανένα δικαίωμα δεν μπορεί να είναι το μέλλον μας, το μέλλον της νέας γενιάς. Η ελπίδα είναι στον αγώνα, στην οργάνωση σε κάθε κλάδο, σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθε εργατογειτονιά. Είναι στην ενίσχυση του ΠΑΜΕ. Είναι στη διεκδίκηση ο λαός να απολαμβάνει τον πλούτο που παράγει, χωρίς την ΕΕ και τα μονοπώλια».

Συγκεντρώσεις και άλλες παρεμβάσεις (πικετοφορίες, μαζικές εξορμήσεις) του ΠΑΜΕ θα γίνουν σήμερα στις παρακάτω πόλεις:

• Αγρίνιο, 8 μ.μ., κεντρική πλατεία.
• Αλεξανδρούπολη, 8 μ.μ., Δημαρχείο.
• Αλιβέρι, 8 μ.μ., στο Αγαλμα του Λιγνιτωρύχου.
• Αργοστόλι, 8.30 μ.μ., στο Εργατικό Κέντρο.
• Αρτα, 8.30 μ.μ., πλατεία Κιλκίς.
• Βόλος, 8.30 μ.μ., παραλία.
• Γιάννενα, 7.30 μ.μ., Δημαρχείο.
• Γρεβενά, 8 μ.μ., κεντρική πλατεία.
• Δράμα, 7.30 μ.μ., κεντρική πλατεία.
• Ζάκυνθος, 8.30 μ.μ., Εργατικό Κέντρο.
• Ηράκλειο, 7 μ.μ., Λιοντάρια.
• Θήβα, 8 μ.μ., στην κεντρική πλατεία.
• Καβάλα, 7.30 μ.μ., πλατεία Καπνεργάτη.
• Καλαμάτα, 8 μ.μ., κεντρική πλατεία.
• Καστοριά, 8 μ.μ., κεντρική πλατεία.
• Κατερίνη, 7.30 μ.μ., κεντρική πλατεία.
• Κέρκυρα, 8 μ.μ., Σαρόκο.
• Κιλκίς, 7 μ.μ., κεντρική πλατεία.
• Κοζάνη, 8 μ.μ., κεντρική πλατεία.
• Λευκάδα, 8.30 μ.μ., Αη Μηνάς.
• Μυτιλήνη, 8 μ.μ., πλατεία Σαπφούς.
• Ξάνθη, 8 μ.μ., πλατεία Ελευθερίας.
• Πάτρα, 7.30 μ.μ., πλατεία Γεωργίου.
• Πολύκαστρο, 7 μ.μ., κεντρική πλατεία.
• Πρέβεζα, 8.30 μ.μ., στο Δημαρχείο.
• Πτολεμαΐδα, 8 μ.μ., κεντρική πλατεία.
• Πύργος, 8 μ.μ., στην πλατεία ΟΤΕ.
• Ρέθυμνο, 8 μ.μ., στους 4 Μάρτυρες.
• Φλώρινα, 8 μ.μ., κεντρική πλατεία.
• Χίος, 7 μ.μ., είσοδος Απλωταριάς.

Δύο είναι κατά βάση τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τη μελέτη των στοιχείων που αναπαράγει σήμερα ο «Ριζοσπάστης»:

Πρώτον, ότι η ανεργία θα παραμένει σε υψηλά επίπεδα, ακόμα κι αν η παγκόσμια οικονομία καταφέρει να μπει σε τροχιά ανάκαμψης.

Δεύτερον, η μείωση της ανεργίας που ευαγγελίζονται οι αστικές δυνάμεις με την επάνοδο σε ρυθμούς ανάπτυξης, είναι μια φενάκη και η «φάκα» για να αποδεχτεί ο λαός μέτρα που τον συντρίβουν, στο όνομα της ανάκαμψης και της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας.

Βεβαίως, κάποιες νέες θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν, ιδιαίτερα σε κλάδους που έχουν επιλεγεί από το κεφάλαιο για κερδοφόρες επενδύσεις.

Οπως όμως ομολογούν οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, αυτές οι θέσεις εργασίας καμιά σχέση δεν έχουν με πλήρη απασχόληση. Είναι και θα είναι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, θέσεις ελαστικών μορφών απασχόλησης, κύρια για τη νέα γενιά των εργαζομένων, που τώρα μπαίνουν στην παραγωγή.

Αυτό, σε συνδυασμό με τις γενικευμένες ανατροπές στο Ασφαλιστικό, προμηνύει ένταση της φτώχειας και της επισφάλειας, βάθεμα της εκμετάλλευσης προς χάριν της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Αυτός είναι ο καπιταλιστικός τρόπος ανάπτυξης, σε ανάπτυξη και κρίση...

Θραύση κάνουν οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, κυρίως σε ό,τι αφορά τους νέους

«Στη διάρκεια του παρελθόντος και του τρέχοντος έτους, δημιουργήθηκαν στη χώρα σχεδόν 1.000.000 θέσεις εργασίας, από 500.000 το χρόνο. Ετσι, η Ισπανία εξασφάλισε, σε ό,τι αφορά τη δημιουργία θέσεων εργασίας, ένα ρεκόρ στην Ευρωζώνη, εκτός της Γερμανίας.

Ωστόσο, οι περισσότερες από τις νέες θέσεις έχουν να κάνουν με επισφαλή απασχόληση, "δουλειές του ποδαριού" ή "trabajo basura" (που σημαίνει "δουλειά για τα σκουπίδια"). Με απλά λόγια, το 92% αφορά ημιαπασχόληση, δουλειά η οποία είναι προσωρινή - μπορεί να διαρκεί και μερικές μέρες μόνο - και είναι κακοπληρωμένη.

Το 25% των συμβάσεων που υπογράφηκαν το πρώτο τρίμηνο του 2015, σχετιζόταν με απασχόληση βδομάδας ή και λιγότερο. Οι ετήσιες αποδοχές των ημιαπασχολουμένων στην Ισπανία φτάνουν σχεδόν τις 12.000 ευρώ, δηλαδή είναι το 50% των αμοιβών των πλήρως απασχολουμένων, επισημαίνει το "Bloomberg Businessweek"».

Την περασμένη Δευτέρα, δόθηκαν στη δημοσιότητα τα τελευταία στοιχεία για την πορεία της απασχόλησης στην Ελλάδα, για το μήνα Ιούλη (σύστημα «Εργάνη»). Το νέο δεν ήταν βέβαια ότι για το συγκεκριμένο μήνα οι απολύσεις ήταν περισσότερες από τις προσλήψεις, αλλά η πραγματική κατάρρευση των συμβάσεων εργασίας πλήρους απασχόλησης.

Μισοδουλειά προσφέρει και ο ΟΑΕΔ στους λίγους «τυχερούς» που καταφέρνουν να βρουν μια θέση απασχόλησης

Το σύνηθες μέχρι τώρα ήταν οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης να αντιπροσωπεύουν σχεδόν τις μισές θέσεις εργασίας (47% μεσοσταθμικά το διάστημα Γενάρης - Ιούνης 2015) που δημιουργούνται κάθε μήνα, ανεξάρτητα από το ισοζύγιο προσλήψεων - απολύσεων.

Τα νέα στοιχεία επιβεβαιώνουν την τάση για παραπέρα περιορισμό των συμβάσεων πλήρους απασχόλησης και τη διεύρυνση των ελαστικών μορφών απασχόλησης στις (περιορισμένες) νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται κάθε μήνα.

Τα παραπάνω στοιχεία, τόσο για την Ισπανία όσο και για την Ελλάδα, δεν είναι μεμονωμένα, όπως επιβεβαιώνει έκθεση του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ) σχετικά με τις προοπτικές της παγκόσμιας απασχόλησης.

Στην έκθεση διαπιστώνεται ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης παγκόσμια βελτιώνονται με βασανιστικά αργούς ρυθμούς και ότι «πυλώνας» της όποιας ανάπτυξης είναι η μερική απασχόληση και όχι η πλήρης.

Από τα ενδιαφέροντα στοιχεία της έκθεσης, είναι τα παρακάτω:

• Μέχρι τα τέλη του 2016, σε πολλές χώρες και ειδικά ευρωπαϊκές, τα επίπεδα της απασχόλησης δε θα επανέλθουν σε εκείνα πριν από την κρίση.
• Σήμερα, σχεδόν 42 εκατομμύρια άνθρωποι στις χώρες του ΟΟΣΑ βρίσκονται εκτός εργασίας, όταν το 2014 ανέρχονταν σε 45 εκατομμύρια. Ωστόσο, πριν από την κρίση, ήταν κατά 10 εκατομμύρια λιγότεροι.
• Ο δείκτης της ανεργίας στον ΟΟΣΑ αναμένεται να συνεχίσει την πτώση του τους προσεχείς 18 μήνες και να αγγίξει το 6,5% το τελευταίο τρίμηνο του 2016. Στην Ελλάδα και στην Ισπανία, όμως, η ανεργία θα διατηρηθεί άνω του 20%.
• Περισσότεροι από ένας στους τρεις που αναζητούν εργασία, βρίσκονται σε κατάσταση μακροχρόνιας ανεργίας άνω των 12 μηνών. Συνολικά, ο αριθμός τους υπολογίζεται στα 15,7 εκατ. στις χώρες-μέλη του ΟΟΣΑ (αύξηση 77,2% σε σχέση με τα τέλη του 2007).
• Το ποσοστό των ημιαπασχολούμενων αυξήθηκε από το 18,6% προ κρίσης στο 20,6% σήμερα. Τα υψηλότερα ποσοστά παρατηρούνται στην Ολλανδία (51,7%) και στην Ελβετία (36,8%), ενώ σε Αυστρία, Βέλγιο, Δανία, Γερμανία, Νορβηγία, Σουηδία και ΗΠΑ υπερβαίνουν το 25%.
• Στην παρούσα φάση, όπου η ανάκαμψη της οικονομίας είναι ακόμα επισφαλής, πολλοί εργοδότες προτιμούν την πρόσληψη μέσω εποχικών συμβάσεων.
• Η παραπέρα ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας αντανακλάται και στην επιβράδυνση των αυξήσεων στους μισθούς, από το 1,8% κατ' έτος την περίοδο 2000-2007, στο 0,5% τα χρόνια που ακολούθησαν. Η επιβράδυνση αυτή και η πραγματική μείωση των μισθών σε χώρες με βαθιά κρίση, περιόρισαν τα εισοδήματα των λαϊκών νοικοκυριών.

Βέβαια, δεν είναι μόνο ο ΟΟΣΑ που κάνει τέτοιες διαπιστώσεις. Το Νοέμβρη του 2014, έγινε στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου συζήτηση σχετικά με την «Απασχόληση και τις κοινωνικές πτυχές της στρατηγικής "ΕΕ 2020"».

Στο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που τέθηκε σε συζήτηση και ψηφοφορία, σημειωνόταν ανάμεσα σε άλλα ότι «η ΕΕ βρίσκεται εντελώς εκτός πορείας όσον αφορά την επίτευξη των πρωταρχικών στόχων της στρατηγικής "Ευρώπη 2020" για την απασχόληση και τη μείωση της φτώχειας».

Προσθέτει ότι «από τότε που εκπονήθηκε η στρατηγική "Ευρώπη 2020", το 2010, τα επίπεδα της ανεργίας συνεχίζουν να αυξάνονται σε ορισμένα κράτη-μέλη, ενώ το ποσοστό ανεργίας για την ΕΕ-28 έφτασε στο ανησυχητικό επίπεδο του 10,1% το 2014, με 24,6 εκατ. ανέργους στην Ενωση και με τον αριθμό των εργαζομένων φτωχών να αυξάνεται επίσης».

Το ψήφισμα αναπαράγει την πρόβλεψη της Κομισιόν ότι «το ποσοστό ανεργίας στην ΕΕ αναμένεται να παρουσιάσει μόνο μια εντελώς αμελητέα μείωση και να κατέλθει στο 10,4% το 2015».

Το ζουμί, όμως, βρίσκεται εκεί που το ψήφισμα γράφει: «Οι αυξήσεις στα ποσοστά απασχόλησης ήταν σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα επισφαλών μορφών απασχόλησης, όπως οι συμβάσεις ακαθόριστου ωραρίου, η ψευδοαυτοαπασχόληση και η ακούσια μερική απασχόληση (...) οι εν λόγω θέσεις εργασίας δεν παρέχουν στους εργαζομένους αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και επαρκή δικαιώματα εργασίας»!

Παρά την υποκρισία που περισσεύει στο σχολιασμό των διαπιστώσεων, παραμένει γεγονός ότι οι ελαστικές μορφές απασχόλησης σαρώνουν. Οπως μάλιστα σημειώνεται στο ψήφισμα, «η αύξηση του ποσοστού απασχόλησης των γυναικών σε ορισμένα κράτη-μέλη οφείλεται κυρίως στην αύξηση της μερικής απασχόλησης» και «όταν μετράται σε ισοδύναμα πλήρους απασχόλησης, μόνο το 53,5% του γυναικείου εργατικού δυναμικού απασχολείται στην ΕΕ».

Τέλος, γράφει ότι το 2012, «το ποσοστό μερικής απασχόλησης των γυναικών ανερχόταν σε 32,9%, σε σύγκριση με το 8,4% για τους άνδρες».

Με ένα σχέδιο «ολίγων» προληπτικών εξετάσεων, η κυβέρνηση προσπαθεί να ενοχοποιήσει τους ασθενείς για την αρρώστια τους και να τους μεταθέσει το κόστος που συνεπάγεται η θεραπεία τους

Είναι γνωστό ότι υπάρχουν περισσότερα από 200 είδη καρκίνου, το καθένα με διαφορετικά αίτια, συμπτώματα και θεραπείες. Το υπουργείο περιορίζεται σ' αυτά, επειδή ο καρκίνος του μαστού, του πνεύμονα (που δεν εμπεριέχεται στο σχέδιο), του εντέρου και του προστάτη αντιπροσωπεύουν μαζί το ήμισυ όλων των νέων κρουσμάτων καρκίνου κάθε χρόνο. Αρα, αυτές οι περιπτώσεις είναι και οι πιο κοστοβόρες.

Ο καρκίνος είναι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα υγείας που παρατηρούνται σήμερα. Οι στατιστικές δείχνουν ότι αποτελεί τη δεύτερη πιο συχνή αιτία θανάτου μετά τις καρδιοπάθειες. Μπορεί να αναπτυχθεί σε οποιαδήποτε ηλικία, αλλά είναι πιο συχνός στα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Μετά από μια «ορισμένη ηλικία», αυξάνεται η πιθανότητα να αναπτυχθεί νεόπλασμα σε προστάτη, μαστό, παχύ έντερο, τράχηλο μήτρας. Γι' αυτό, το υπουργείο μελετάει τότε να «υποχρεώνει» τον πληθυσμό, με μια «ορισμένη συχνότητα», να κάνει τις συγκεκριμένες διαγνωστικές εξετάσεις.

Ο υπουργός Υγείας, όμως, δεν κάνει καμιά αναφορά για την ανάγκη προσυμπτωματικών ελέγχων, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις με βεβαρημένο οικογενειακό ιστορικό. Δε διευκρινίζει, επίσης, ποιος θα αναλάβει το κόστος των προληπτικών αυτών εξετάσεων και κυρίως του προσυμπτωματικού ελέγχου, που είναι πανάκριβες. Πώς θα εξασφαλίζεται η έγκαιρη συμμετοχή όλων των ασφαλισμένων και των ανασφάλιστων σε αυτές, όταν δεν υπάρχει καταγραφή, ένα βιβλιάριο υγείας με το ιατρικό ιστορικό του καθένα/της καθεμιάς και της οικογένειάς τους (για περιπτώσεις κληρονομικότητας) και υποχρεωτικός τακτικός διαγνωστικός έλεγχος;

Ολα αυτά είναι ανύπαρκτα και ταυτόχρονα υποβαθμίζονται οι δημόσιες δομές, αυξάνεται η εμπορευματοποίηση, περικόπτονται οι παροχές, ενώ έχουμε αύξηση του πληθυσμού που νοσεί. Η κρατική υποχρηματοδότηση των νοσοκομείων ευθύνεται για τις ελλείψεις σε κρεβάτια, προσωπικό, ιατρικά μηχανήματα και η κατάσταση διαρκώς επιδεινώνεται, με αποτέλεσμα να στερούνται οι ασθενείς την αναγκαία θεραπεία στο χρόνο που επιστημονικά πρέπει και η υγεία τους να επιδεινώνεται.

Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, υπάρχουν περιστατικά με μοιραία κατάληξη. Εχουμε ασθενείς με καρκίνο, που θα έπρεπε να τους προσφέρονται τα πάντα, θα έπρεπε να έχουν ήδη ξεκινήσει θεραπεία, βλέπουν όμως το όνομά τους σε λίστες αναμονής, βλέπουν τις θεραπείες να μη γίνονται στα προβλεπόμενα τακτά χρονικά διαστήματα και την κατάστασή τους να χειροτερεύει.

Αυτοί οι ασθενείς με τα χρόνια νοσήματα και συγκεκριμένα οι καρκινοπαθείς, χτυπημένοι από τη σοβαρότατη νόσο τους, βρίσκονται αντιμέτωποι και με το μείζον θέμα που απειλεί όχι μόνο την υγεία τους, αλλά και την αξιοπρέπειά τους: Πρέπει να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για εξετάσεις και για τα φάρμακα των συνοδών νόσων, επειδή καταργήθηκε η μηδενική συμμετοχή των καρκινοπαθών ασθενών όσον αφορά τη χρόνια μη νοσοκομειακή τους φαρμακευτική αγωγή.

Ο υπουργός Υγείας φορτώνει στους ίδιους τους ασθενείς την αύξηση των καρκίνων στη χώρα μας. Λέει ο υπουργός: «Οσοι δεν είναι συνεπείς (δεν κάνουν προληπτικό έλεγχο), θα αντιμετωπίζουν ως ποινή την υποχρέωση να συμμετέχουν στο κόστος της νόσου, εφόσον αρρωστήσουν».

Αυτή η πρόταση αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την Υγεία σαν κόστος που επιβαρύνει τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Γι' αυτό περικόπτει τις κρατικές δαπάνες για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και μεταφέρει ολοένα και περισσότερο την ευθύνη της χρηματοδότησης των υπηρεσιών και των υποδομών Υγείας στις εργατικές και λαϊκές οικογένειες, δίνοντας χαρακτήρα ατομικής ευθύνης στην Υγεία. Αντιμετωπίζει την Υγεία σαν εμπόρευμα, που πουλιέται από το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία - πηγή κερδοφορίας - και αγοράζεται από τους ασθενείς και τις οικογένειές τους ως πελάτες. Ετσι δυναμώνει η τάση να συνδέεται η κατάσταση της υγείας με την οικονομική δυνατότητα των λαϊκών οικογενειών.

Η κυβέρνηση επεκτείνει παραπέρα την επιχειρηματική δραστηριότητα και οικοδομεί ένα σύστημα Υγείας όπου οι δημόσιες υπηρεσίες λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, σε δήθεν ανταγωνισμό με τον ιδιωτικό τομέα. Τα νοσοκομεία, τα Κέντρα Υγείας, τα ιατρεία ΠΕΔΥ κ.λπ. δε λειτουργούν σύμφωνα με τις λαϊκές ανάγκες, αλλά είναι απόλυτα ενταγμένα στη λειτουργία του δίπολου «έσοδα - έξοδα», «αγορές - πωλήσεις».

Ομως, σύστημα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας προς όφελος όλων των λαϊκών στρωμάτων σημαίνει πριν απ' όλα πρόληψη, αλλά και θεραπεία και αποκατάσταση, τα οποία είναι άμεσα εξαρτώμενα το ένα από το άλλο και παρέχονται δωρεάν χωρίς εισφορές ή άμεσες πληρωμές.

Το περιεχόμενο των εξαγγελιών του υπουργού Υγείας δεν είναι τίποτα άλλο από την εξειδίκευση της στρατηγικής της ΕΕ. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση προχωρά σε πολιτική και μέτρα που εφαρμόζονται και από άλλες κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ΕΕ, είτε έχουν μνημόνια, είτε όχι, όπως π.χ. στην Ιταλία, αλλά και παλιότερα σε Γερμανία κ.ά. χώρες και έχουν στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων.

Αυτά τα μέτρα δεν είναι προσωρινά λόγω κρίσης, αλλά μέτρα μόνιμου χαρακτήρα.

Το πρόβλημα που σχετίζεται με την πρόληψη και αντιμετώπιση του καρκίνου, δεν αποτελεί ένα «στενά» ιατρικό ζήτημα, είναι ταυτόχρονα κοινωνικό - οικονομικό. Σήμερα, ενώ υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες, ο ίδιος ο χαρακτήρας της ανάπτυξης που στηρίζεται στον ανταγωνισμό και την κερδοφορία του κεφαλαίου, εμποδίζει την αξιοποίησή τους από την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Η εμπειρία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Υγεία, στον 20ό αιώνα, ανέδειξε ότι είναι δυνατό η πρόληψη (πρωτογενής, δευτερογενής, τριτογενής) να αγκαλιάζει ολόκληρη την κοινωνία και ότι αυτή περνάει κυρίως μέσα από την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και τον οικογενειακό γιατρό. Η πρόληψη του καρκίνου αποτελεί την πιο αποτελεσματική και μακροπρόθεσμη στρατηγική ελέγχου της νόσου.

Η βασική διαφορά σε σχέση με τον καπιταλισμό είναι πως η Υγεία είναι στην ευθύνη ολόκληρης της κοινωνίας, μέσω του σοσιαλιστικού κράτους και όχι ατομική ευθύνη του κάθε εργαζόμενου.

Η Υγεία στο σοσιαλισμό αποτελεί κοινωνικό δικαίωμα και παρέχεται από ένα αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν σύστημα Υγείας - Πρόνοιας, χωρίς διακρίσεις και ανισότητες, με βασικό προσανατολισμό στην πρόληψη, ρίχνοντας βάρος στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, που είναι συνδεδεμένο με τους χώρους δουλειάς, κατοικίας, τα σχολεία, τους χώρους άθλησης, ψυχαγωγίας κ.λπ.

Οι γιατροί και οι επιστήμονες Υγείας συμμετέχουν ενεργά στον ολοένα και πιο κοινωνικοποιημένο καταμερισμό της εργασίας. Ο ρόλος τους είναι απόλυτα εξαρτώμενος από το κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον στο οποίο ζουν και ασκούν την επιστήμη τους.

Στο έδαφος των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, ο επιστήμονας Υγείας γενικά και ειδικότερα ο γιατρός θεωρείται ένας πολύ εξειδικευμένος εργαζόμενος, ο οποίος πρέπει καθημερινά να ενημερώνεται και να εργάζεται μόνο για να αντιμετωπίσει μια ασθένεια.

Δεν εκπαιδεύεται να αντιμετωπίσει ανθρώπους που πάσχουν από μια ασθένεια και οι οποίοι δεν είναι αύξοντες αριθμοί μιας νόσου, αλλά άνθρωποι ενταγμένοι στην κοινωνικοταξική διάρθρωση. Ανθρωποι με συναισθήματα αλλά και προβλήματα, όπως ελλειπή ή κακής ποιότητας διατροφή, ανθυγιεινές συνθήκες δουλειάς, εγκατεστημένοι σε μολυσμένο περιβάλλον κ.λπ., όπου πολλές φορές αυτά ακριβώς αποτελούν και την πρωτογενή αιτία για την εκδήλωση της νόσου.

Διότι, επιστημονικά γνωρίζουμε ότι αυτοί οι παράγοντες μπορεί να προκαλέσουν διαταραχές των φυσιολογικών γονιδίων και μετατροπή τους σε γονίδια που επιτρέπουν την ανάπτυξη του καρκίνου.

Για όλους αυτούς τους λόγους, οι επιστήμονες Υγείας χρειάζεται να αγωνίζονται ώστε οι υπηρεσίες Υγείας να γίνουν λαϊκό δικαίωμα, με αποκλειστικά κρατική ευθύνη, να παρέχονται δωρεάν και όχι να είναι εμπορευματοποιημένες ή φιλανθρωπικές. Επίσης, πρέπει να γίνει καταγραφή όλων των προβλημάτων στο κάθε χώρο δουλειάς.

Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι αμμοβολιστές. Ο αμμοβολιστής (όπως υδροβολιστές, χρωματιστές, βαφείς, στοκαδόροι, χειριστές δοχείων πίεσης, αμμουδεριστές, τεχνίτες - καθαριστές, τεχνίτες - ματσακονιστές) είναι ειδικός τεχνίτης που προετοιμάζει και καθαρίζει κατάλληλα το πλοίο. Πρόκειται για εργασία που απαιτεί ιδιαίτερη σωματική αντοχή και δύναμη, καλή φυσική κατάσταση, αναπνευστικό σύστημα με άριστη ικανότητα και άτομα που δεν είναι ευπαθή σε αλλεργίες.

Εργάζεται με ένταση και υπό αντίξοες συνθήκες, μέσα στο εσωτερικό χώρο πλοίων ή σε μεγάλο στεγασμένο χώρο, με πολύ θόρυβο, σκόνη και ρινίσματα σιδήρου και άλλων μετάλλων. Θεωρείται από τους πλέον εκτεθειμένους σε κινδύνους ως προς τις συνθήκες εργασίας και την κατάσταση της υγείας και της ασφάλειάς του.

Σ' αυτό συντείνουν τα μεγάλα ύψη στα οποία εργάζεται, οι συχνά ακραίες καιρικές συνθήκες, οι αφύσικες στάσεις εργασίας, τα υψηλά επίπεδα θορύβου και αιωρουμένων σωματιδίων σε συνάρτηση με τις χημικές ουσίες, από τις βαφές και τους συμπιεστήρες αέρος. Ολα αυτά δημιουργούν τις προϋποθέσεις για σοβαρά ατυχήματα και ασθένειες, οι οποίες μένουν δίχως διάγνωση και δεν καταγράφονται.

Για να είναι αποτελεσματικός ο αγώνας για ένα σύστημα Υγείας - Πρόνοιας όπως το περιγράψαμε, απαιτείται ένα εργατικό - λαϊκό κίνημα με ταξικούς στόχους, σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, στο οποίο θα συμμετάσχουν και οι υγειονομικοί, μαζί με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Μόνο σ' αυτό το σύστημα οι υπηρεσίες Υγείας θα είναι πραγματικά δωρεάν, χωρίς καμιά εισφορά και πληρωμή, είτε για τιμωρία, είτε για να βρεθούν ισοδύναμες περικοπές κρατικών δαπανών για την Υγεία.

«Αργοπεθαίνει,

Οποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,

Επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,

Οποιος δεν αλλάζει το βήμα του,

όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,

όποιος δε ρωτά για πράγματα που δε γνωρίζει...»

Pablo Neruda

Χαρακτηριστικό και των δύο απεργιών ήταν η μαζική συμμετοχή, ενώ στη δεύτερη απεργία υπάρχει έντονο το στοιχείο της έμπρακτης αλληλεγγύης από Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, Σωματεία και εργαζόμενους.

Οι δύο απεργίες έγιναν σε συνθήκες μεγάλης ακρίβειας. Σύμφωνα με δηλώσεις του τότε υπουργού Εμπορίου, Παναγιωτόπουλου, το 12μηνο Δεκέμβρη 1978 - Δεκέμβρη 1979, οι τιμές καταναλωτή είχαν αυξηθεί κατά 25%, από το οποίο υπολείπονταν κατά πολύ οι όποιες αυξήσεις στους μισθούς, γεγονός που ευνόησε την ανάπτυξη εργατικών αγώνων.

Δημοσιεύματα του «Ριζοσπάστη» στις αρχές του 1980 αναφέρονται σε τέτοιες κινητοποιήσεις σε Κόρινθο, Αγρίνιο, Θεσσαλία και αλλού ενάντια στην ακρίβεια, ενώ οι αυξήσεις στις κλαδικές συμβάσεις δεν ξεπερνούσαν το 15%. Σήμερα δημοσιεύουμε το πρώτο μέρος ενός σύντομου ιστορικού που αναφέρεται στην απεργία των τραπεζοϋπαλλήλων το 1979.

Στις 3 Ιούλη 1979, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας εξαγγέλλει μέτρα που μετέβαλλαν το ωράριο εργασίας των εργαζομένων στις τράπεζες και τις ασφαλιστικές εταιρείες, το οποίο μέχρι τότε ήταν από τις 7.45 π.μ. έως τις 3.30 μ.μ., Δευτέρα έως Παρασκευή.

Το σχέδιο της κυβέρνησης προέβλεπε νέο ωράριο αλλά και την εισαγωγή ρυθμίσεων που παραπέμπουν ευθέως σε διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Το ωράριο που μεθοδευόταν ήταν 9 π.μ. έως 5.30 μ.μ., με μία ώρα μεσημβρινή διακοπή.

Κάτω από το βάρος των εξελίξεων, η Ομοσπονδία Τραπεζοϋπαλληλικών Οργανώσεων Ελλάδας (ΟΤΟΕ) κήρυξε απεργία διαρκείας από τις 4 Ιούλη 1979. Οπως κατήγγειλαν οι εργαζόμενοι του κλάδου, με το νέο ωράριο οι εργαζόμενοι θα βρίσκονται στη διάθεση του εργοδότη μία ώρα παραπάνω τη μέρα, μιας και στη σύντομη μεσημεριάτικη διακοπή δεν θα τους δίνεται η δυνατότητα ούτε για ανάπαυση, ούτε για άλλου είδους αξιοποίηση.

Σημείωναν ακόμα ότι η αναστολή των προσλήψεων (σ.σ. μέτρο που είχε ήδη ληφθεί), σε συνδυασμό με το νέο εκτεταμένο ωράριο, θα οδηγούσε στην περαιτέρω εντατικοποίηση της εργασίας. Στην εντατικοποίηση της εργασίας θα οδηγούσε και η εναλλαγή των αργιών ανάμεσα σε Σάββατο και Δευτέρα, καθώς σε όποια καταστήματα εφαρμοζόταν, το προσωπικό θα ήταν μειωμένο κατά 50% και μάλιστα σε μέρες αιχμής.

Στόχος αυτών των μέτρων ήταν να προετοιμαστούν οι τράπεζες να αντεπεξέλθουν στον ανταγωνισμό με τους τραπεζικούς ομίλους της ΕΟΚ, στην οποία η Ελλάδα εντάχθηκε το Γενάρη του 1981.

Στιγμιότυπα από τις μαζικές απεργιακές συγκεντρώσεις των τραπεζοϋπαλλήλων έξω από τα γραφεία της Ομοσπονδίας τους, που τότε βρίσκονταν στη συμβολή των οδών Ακαδημίας και Σίνα

Από την πρώτη μέρα της απεργίας, η συμμετοχή ήταν μαζική. Τα ποσοστά έφθαναν στο 95% - 100%, σε σύνολο περίπου 30.000 τραπεζοϋπαλλήλων. Τη δεύτερη μέρα της απεργίας, στον αγώνα μπήκαν και οι περίπου 2.500 εργαζόμενοι στις ασφαλιστικές εταιρείες.

Οπως αναφέρει το σχετικό ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» στις 8 Ιούλη, ο Κ. Μητσοτάκης δήλωσε ότι «θα πάρει τα αναγκαία μέτρα για την ομαλή λειτουργία των Τραπεζών, ενώ οι διοικήσεις σε εκτέλεση του ΤΕΛΕΞ του κ. υπουργού, δραστηριοποίησαν τον απεργοσπαστικό μηχανισμό. Με υποσχέσεις, απειλές και εκβιασμούς επιχειρούν να μειώσουν - χωρίς αποτέλεσμα - την καθολική συμμετοχή των τραπεζοϋπαλλήλων στην απεργία τους.

Την απεργοσπαστική τους δραστηριότητα την έστρεψαν ιδιαίτερα στους "επί συμβάσει" υπαλλήλους, τους οποίους απειλούν ότι αν δεν επανέλθουν στη δουλειά τους θα απολυθούν».

Παράλληλα με τις δηλώσεις, κινητοποιήθηκε ο μηχανισμός της λεγόμενης «τυφλής» Δικαιοσύνης, με την Εισαγγελία Αθήνας να δίνει εντολή «στη Γενική Ασφάλεια να κάνει προκαταρκτική εξέταση, για να διαπιστωθεί αν είναι παράνομη η απεργία των τραπεζοϋπαλλήλων όπως υποστηρίζει στη μήνυσή του ο Κάρολος Ανδριώτης, μηχανολόγος».

Εδώ βλέπουμε το συνδυασμό μέτρων εκφοβισμού, όπως η ενεργοποίηση της «Δικαιοσύνης» από ...πολίτες που «θίγονται» και στέκονται απέναντι στον αγώνα των εργαζομένων, αλλά και την αξιοποίηση από την εργοδοσία - όπως και σήμερα - των προσωρινών μορφών απασχόλησης για το χτύπημα ενός αγώνα.

Επίσης, στις 10 Ιούλη, ο «Ριζοσπάστης» αναφέρει ότι «με απειλές και παρεμβάσεις της αστυνομίας έγιναν χθες προσπάθειες να αντιμετωπιστεί η απεργία, που εξακολουθεί να σημειώνει τεράστια επιτυχία. Συνδικαλιστές και απεργοί οδηγήθηκαν σε αστυνομικά τμήματα. Αστυνομικοί ζητούσαν από απεργούς που μοίραζαν ή κολλούσαν υλικό της Ομοσπονδίας τα στοιχεία τους, ενώ σημειώθηκαν και τραμπούκικες ενέργειες.

Ο διοικητής της Γαλλικής Τράπεζας ΒΙΑΟ απείλησε τους υπαλλήλους ότι θα τους "σαρώσει" και άλλοι διοικητές απείλησαν υπαλλήλους με απόλυση και άλλους ότι θα τους αφαιρεθεί το δικαίωμα υπογραφής. Χαρακτηριστικό απεργοσπαστικό μέτρο είναι η μετάκληση ταμειακών υπαλλήλων, για την κάλυψη αναγκών της Τράπεζας της Ελλάδας. Παράλληλα, η Εισαγγελία (...) κινεί τη διαδικασία του ν. 330/76. Χτες κλήθηκαν για προανάκριση στη Γενική Ασφάλεια ο πρόεδρος της ΟΤΟΕ και ο γ. γραμματέας».

Η κυβέρνηση, αντιμετωπίζοντας τις τράπεζες ως επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, «ζήτησε χτες από τις διοικήσεις των Τραπεζών να δώσουν πλήρη κατάλογο ενός 20% των υπαλλήλων προκειμένου να τους χρησιμοποιήσουν σαν απεργοσπαστικό μηχανισμό».

Ακόμα, η κυβέρνηση πήρε μέτρα για τη δημιουργία παράλληλου μηχανισμού, επιτρέποντας στις τράπεζες να προσλάβουν, κατά τη διάρκεια της απεργίας, συμβασιούχους και συνταξιούχους. Ταυτόχρονα, έδωσε τη δυνατότητα να διεκπεραιωθούν μια σειρά από τραπεζικές εργασίες μέσω αγροτικών συνεταιρισμών και ταχυδρομικών ταμιευτηρίων.

Παρά τα απεργοσπαστικά μέτρα, διατηρήθηκαν τα πολύ υψηλά ποσοστά συμμετοχής στην απεργία και η κυβέρνηση, ύστερα από επτά μέρες κινητοποιήσεων, στις 11 Ιούλη, κήρυξε πολιτική επιστράτευση. Οπως αναφέρει ο «Ριζοσπάστης» στις 12 Ιούλη, «η πολιτική επιστράτευση είναι αόριστης διάρκειας και αφορά 5.000 υπαλλήλους, το 15% περίπου των 30.000 τραπεζοϋπαλλήλων». Την επιστράτευση εισηγήθηκε ο Μητσοτάκης ως υπουργός Συντονισμού, ο οποίος δήλωσε ότι «συνολικά οι τράπεζες θα λειτουργούν με το 30% του προσωπικού τους (...) δεδομένου ότι ένα 10-15% δούλευε παρά την απεργία».

Μπροστά σε αυτή την εξέλιξη η ΟΤΟΕ αποφάσισε να σταματήσει την απεργία, αν και προσπάθησε να αντιδράσει, καλώντας τα μέλη της να μην εφαρμόσουν το νέο ωράριο. Στα μέσα Αυγούστου και προς τα τέλη Σεπτέμβρη του 1979, έγιναν τρεις ακόμα απεργίες, μία 24ωρη και δύο 48ωρες.

Στο μεταξύ, η κυβέρνηση μετέβαλε την απόφαση για το νέο ωράριο, αφαιρώντας από αυτή τη μεσημεριανή διακοπή και την εναλλαγή των αργιών. Τελικά, το ωράριο που διαμορφώθηκε, ήταν Δευτέρα έως Πέμπτη 9 π.μ. έως 3.45 μ.μ. και Παρασκευή 8.45 π.μ. έως 4.45 μ.μ.