Στο σημερινό τετρασέλιδο «Διεθνή και Οικονομία» θα διαβάσετε:

• Μια αναδρομή στα ...έργα του ΠΑΣΟΚ: Βίος και πολιτεία στην πολιτική που τσακίζει τον λαό
• «Ευρωπαϊκός Χάρτης» με τεράστιες επενδύσεις: Μεγάλες προσδοκίες για το «πράσινο» υδρογόνο από τα μονοπώλια της ΕΕ
• Σχέδια ανάδειξης της Τουρκίας σε ενεργειακό κόμβο

INTIME NEWS

Δεν θα σταθούμε αναλυτικά στο τι είπαν και πώς επιχειρούν να εξαπατήσουν τον λαό. Ούτε στο πόσες φορές επαναλαμβάνουν καθημερινά και οι δύο την ανάγκη συναίνεσης, που έτσι κι αλλιώς στα στρατηγικής σημασίας ζητήματα την έχουν «υπογράψει» εδώ και χρόνια με συγκυβερνήσεις, με ψήφιση αντεργατικών νομοσχεδίων και γενικά με την υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ.

Σήμερα, με έμφαση την τελευταία δεκαετία, θα θυμίσουμε ορισμένα «ορόσημα» της αντιλαϊκής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, που διέλυσε κυριολεκτικά τα λαϊκά νοικοκυριά. Για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλιότεροι «τα έργα και τις ημέρες» του ΠΑΣΟΚ.

Το ΠΑΣΟΚ είναι στην κυβέρνηση. Μετά από μια σειρά μέτρων άγριας λιτότητας φτάνουμε στον Μάη του 2010, που η κυβέρνηση του Γ. Α. Παπανδρέου φέρνει για ψήφιση το 1ο μνημόνιο. Το ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ - ΛΑ.Ο.Σ. και μέρος των άρθρων του ψηφίζει και η Ντόρα Μπακογιάννη της ΝΔ.

Τι έκανε το ΠΑΣΟΚ με το 1ο μνημόνιο;

- Κατάργησε οριστικά τον 13ο και 14ο μισθό.

- Εγιναν περικοπές μισθών στο Δημόσιο.

- Ο ΦΠΑ φθάνει στο 23%.

- Μειώνεται ο κατώτατος μισθός.

- Αυξάνονται τα όρια απολύσεων.

- Αυξάνονται τα όρια συνταξιοδότησης στα 65 χρόνια.

Ως συμπλήρωμα του 1ου μνημονίου, ήρθε στις 29 Ιούνη του 2011 το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2012 - 2015. Περιελάμβανε μεγάλες φορολογικές επιβαρύνσεις και νέα μέτρα διάλυσης της αγοράς εργασίας.

Το ΠΑΣΟΚ συγκυβερνά με τη ΝΔ και τον ΛΑ.Ο.Σ., στην περιβόητη κυβέρνηση Παπαδήμου. Τον Φλεβάρη του 2012 έρχεται το 2ο μνημόνιο. Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο χιλιάδων σελίδων, το οποίο περιελάμβανε:

- Μείωση κατά 22% του κατώτατου μισθού σε όλα τα κλιμάκια του βασικού μισθού (από 751 ευρώ σε 586 ευρώ) και 32% στους νεοεισερχόμενους μέχρι 25 ετών.

- Κατάργηση 150.000 θέσεων εργασίας από τον δημόσιο τομέα έως το 2015, εκ των οποίων 15.000 μέσα στο 2012.

- Κατάργηση Κλαδικών Συμβάσεων Εργασίας.

- Αρση μονιμότητας σε ΔΕΚΟ και υπό κρατικό έλεγχο τράπεζες.

- Περικοπές συντάξεων, επιδομάτων, δαπανών Υγείας, Αμυνας.

- Αύξηση αντικειμενικών αξιών και ενοποίηση φόρων στα ακίνητα.

- Αύξηση των εισιτηρίων στις αστικές συγκοινωνίες και στον ΟΣΕ κατά 25%.

- Κατάργηση φοροαπαλλαγών και χαμηλού ΦΠΑ στα νησιά.

Και αυτό το μνημόνιο συμπληρώθηκε έναν χρόνο αργότερα από το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2013 - 2016, το οποίο εισηγήθηκε η κυβέρνηση που είχε προκύψει από τη συνεργασία του Αντ. Σαμαρά και του Ευ. Βενιζέλου.

Με το νομοσχέδιο θεσμοθετήθηκαν:

- Νέα αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μειώσεις εφάπαξ έως 83%.

- Κατάργηση καθολικότητας της Εθνικής Σύμβασης Εργασίας

- Κατάργηση Δώρων στο Δημόσιο.

- Διευκόλυνση απολύσεων.

- Αντίτιμο 25 ευρώ για είσοδο στα νοσοκομεία.

- Περικοπές ειδικών μισθολογίων.

Το 2015 αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση της χώρας ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ. Στις 13 Αυγούστου φέρνει στη Βουλή το 3ο μνημόνιο. Ολα τα μέτρα «σφαγής» του λαού τα οποία πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ, τα στηρίζει το ΠΑΣΟΚ που ψηφίζει το μνημόνιο για ...«να σώσει τη χώρα για τρίτη φορά», όπως έλεγε, προκαλώντας τον λαό.

Τα φοροεισπρακτικά μέτρα που ψήφισαν τότε όλοι μαζί (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Ποτάμι) ήταν:

- Αύξηση του ΦΠΑ από το 13% στο 23%. Για όλα τα μεταποιημένα, συσκευασμένα και κονσερβοποιημένα είδη διατροφής. Για όλα τα έτοιμα γεύματα και λοιπά είδη που σερβίρονταν από τα καταστήματα μαζικής εστίασης. Για τα μη βασικά νωπά τρόφιμα. Για τα εισιτήρια των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, τα κόμιστρα των ταξί, τα ΚΤΕΛ και τα εισιτήρια των κινηματογράφων. Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ ζητάει αυτός ο ΦΠΑ να μειωθεί κατά ...2%.

- ΦΠΑ 23% στα δίδακτρα των ιδιωτικών φροντιστηρίων μαθημάτων και ξένων γλωσσών.

- Αύξηση του ΦΠΑ στα ξενοδοχεία από 6,5% σε 13%.

- Κατάργηση των μειωμένων συντελεστών ΦΠΑ για τα νησιά του Αιγαίου.

- Αύξηση του φόρου στα ασφάλιστρα. Για τον κλάδο των αυτοκινήτων αυξήθηκε από 10% σε 15%.

- Αύξηση της λεγόμενης «εισφοράς αλληλεγγύης».

- Αύξηση του συντελεστή της προκαταβολής φόρου εισοδήματος για τις προσωπικές εταιρείες από 55% σε 75%.

- Διπλασιασμός του φόρου εισοδήματος, στο 26% από το πρώτο ευρώ, από 13% που ήταν.

- Μονιμοποίηση των αντιλαϊκών χαρατσιών: Είναι χαρακτηριστικά τα όσα αφορούσαν τον ΕΝΦΙΑ, όπου προβλεπόταν συνολικό ποσό είσπραξης ύψους 2,65 δισ. ευρώ κάθε χρόνο, και μάλιστα με ρήτρα ότι αυτό το ποσό θα μείνει σταθερό ακόμα κι αν πέσουν οι αντικειμενικές τιμές στην ακίνητη περιουσία!

- Μείωση στο 50% της κρατικής «δαπάνης» για το επίδομα θέρμανσης των λαϊκών νοικοκυριών.

- Νέα αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 και για τις γυναίκες και για τους άνδρες ή σύνταξη στα 62 με την προϋπόθεση συμπλήρωσης 40 χρόνων ασφάλισης.

- Κατάργηση του ΕΚΑΣ.

- Ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας μέσω της δημιουργίας του Υπερταμείου.

- Μοίρασμα πολλών δισ. στις τράπεζες με την ανακεφαλαιοποίησή τους.

Με τη ΝΔ στην κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ ψήφισε το 70% των αντιλαϊκών νομοσχεδίων και ο ΣΥΡΙΖΑ το 50%. Συγκεκριμένα, εκείνη την περίοδο το ΠΑΣΟΚ:

- Ψήφισε μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΜέΡΑ25 και την Ελληνική Λύση ένα από τα πρώτα νομοσχέδια της κυβέρνησης της ΝΔ, την Οδηγία της ΕΕ που αφορούσε το γενικευμένο φακέλωμα των πάντων, στο όνομα μάλιστα της ...προστασίας προσωπικών δεδομένων.

- Ψήφισε μαζί με τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ την ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού, που, ανάμεσα σε πολλά άλλα, πέταξε στον δρόμο εκατοντάδες αθλητές και δεκάδες σωματεία από τον Αγιο Κοσμά.

- Ψήφισε μαζί με τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ τη μονιμοποίηση των Ειδικών Φόρων Κατανάλωσης στην Ενέργεια, όπως υπαγορεύει η Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι οι φόροι που εκτινάσσουν τους λογαριασμούς των λαϊκών νοικοκυριών, την ακρίβεια στα τρόφιμα και το κόστος μετακίνησης...

- Ψήφισε μαζί με τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και την Ελληνική Λύση τους ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς, με κριτήριο τις ανάγκες του ΝΑΤΟ και όχι την άμυνα της χώρας...

- Ψήφισε στο Ευρωκοινοβούλιο μαζί με τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ τη μαζική αύξηση αποστολής όπλων από τις χώρες της ΕΕ προς το καθεστώς Ζελένσκι.

- Ψήφισε μαζί με τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ δίνοντας πράσινο φως στην περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, ρίχνοντας κι άλλο «λάδι στη φωτιά» του πολέμου.

- Ψήφισε μαζί με τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και την Ελληνική Λύση τη στρατιωτική συμφωνία με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, σύμφωνα με την οποία θα πρέπει να σταλεί προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων της Ελλάδας στην εν λόγω χώρα σε περίπτωση που εμπλακεί σε πόλεμο.

- Ψήφισε μαζί με τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και την Ελληνική Λύση στο Ευρωκοινοβούλιο πως είναι ευλογία για την ευρωπαϊκή δημοκρατία η λειτουργία των λόμπι και η ικανότητά τους να διαμορφώνουν τις αντιλαϊκές αποφάσεις της ΕΕ. Και αυτό μόλις λίγες μέρες μετά το σκάνδαλο Qatargate, στο οποίο εμπλεκόταν ευρωβουλευτής του.

- Το ΠΑΣΟΚ εν μέσω πανδημίας και ενώ ασθενείς πέθαιναν εκτός ΜΕΘ, ψήφισε τροπολογία της ΝΔ στη λογική της αποθέωσης της «ατομικής ευθύνης». Μάλιστα, με την τροπολογία ουσιαστικά δινόταν το πράσινο φως στην εργοδοσία για απολύσεις, αναστολές, συνολικά την ένταση της επίθεσης σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων με πρόσχημα τον εμβολιασμό και στο όνομα της προστασίας της δημόσιας υγείας!

- Το ΠΑΣΟΚ μαζί με τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ απέρριπτε τις τροπολογίες του ΚΚΕ για την κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, την κατάργηση των Ειδικών Φόρων Κατανάλωσης στην Ενέργεια, την απαγόρευση των πλειστηριασμών πρώτης λαϊκής κατοικίας, την επαναλειτουργία της ΛΑΡΚΟ.

Είναι επομένως φανερό γιατί το ΠΑΣΟΚ βρίσκει τοίχο στην προσπάθεια να ανεβάσει τους «αντιπολιτευτικούς» τόνους στην κυβέρνηση της ΝΔ για να χαράξει κάλπικες διαχωριστικές γραμμές και να μαζέψει τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Πώς είναι όμως δυνατόν να αντιπολιτευθεί την πολιτική που το ίδιο εφάρμοσε ως κυβέρνηση και που στήριξε στον πυρήνα της ως αντιπολίτευση;

Γι' αυτό η κατάληξη και αυτού του ψευτοκαβγά με τη ΝΔ με αφορμή την ακρίβεια και τον ΦΠΑ ήταν η μνημειώδης δήλωση του Ν. Ανδρουλάκη ότι «οι αναγκαίες συναινέσεις για να πάει η χώρα μας μπροστά προϋποθέτουν έναν διάλογο ανοικτό, δημοκρατικό. Διάλογο που οδηγεί σε αυτές τις συναινέσεις. Και όχι αλαζονικά μαθήματα από τη θέση του καθενός, χωρίς να κοιτά τα ευρύτερα ζητήματα. Χωρίς μαθήματα καθ' έδρας».

Με άλλα λόγια, όλος ο καβγάς τους ήταν για να καταλήξουν στους ...όρους της συναίνεσης πάνω στην αντιλαϊκή πολιτική που και οι δύο υπηρετούν, τσακίζοντας τα λαϊκά νοικοκυριά για τα κέρδη του κεφαλαίου.

Οι 6 διάδρομοι μεταφοράς υδρογόνου της ΕΕ

Η στρατηγική αυτή προβλέπει σημαντικές επενδύσεις στο «πράσινο» υδρογόνο, που υπολογίζονται από 180 έως και 470 δισ. ευρώ έως το 2050. Παράλληλα, σε εθνικό επίπεδο, μόνο το β' εξάμηνο του 2020 οι κυβερνήσεις ανακοίνωσαν επενδύσεις που ξεπερνούν τα 30 δισ. ευρώ έως το 2030.

Μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών, η Γερμανία είναι η πιο δεσμευμένη να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην τεχνολογία υδρογόνου, έχοντας ανακοινώσει επενδυτικά σχέδια τόσο για την εγχώρια παραγωγή, όσο και για παραγωγή υδρογόνου στο εξωτερικό, αλλά και για υποδομές μεταφοράς του.

Η απώλεια των προνομιακών σχέσεων με τη Ρωσία, σε ό,τι αφορά τον ενεργειακό της εφοδιασμό με φτηνότερο φυσικό αέριο, οδηγεί το γερμανικό κεφάλαιο στην αναζήτηση νέων πηγών, πιο ανταγωνιστικών σε σύγκριση με το ακριβό LNG.

Τις προηγούμενες μέρες ολοκληρώθηκε στις Βρυξέλλες η Ευρωπαϊκή Βδομάδα Υδρογόνου, κατά την οποία το ενωσιακό πλάνο συγκεκριμενοποιήθηκε περαιτέρω από αξιωματούχους της ΕΕ, των κυβερνήσεων των κρατών - μελών, αλλά και από εκπροσώπους ενεργειακών ομίλων και επενδυτές.

Το «πράσινο» υδρογόνο παράγεται από ηλεκτρισμό, που με τη σειρά του παράγεται από ΑΠΕ και συγκεντρώνει αυξανόμενο ενδιαφέρον, αν και η σχετική τεχνολογία βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο ανάπτυξης. Στην αξιοποίησή του, η ΕΕ, οι κυβερνήσεις και το ευρωπαϊκό κεφάλαιο εντοπίζουν μια ακόμα διέξοδο για λιμνάζοντα κεφάλαια, ενώ θεωρείται ότι έτσι θα αξιοποιηθεί και η πλεονάζουσα παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος από ΑΠΕ, που τώρα πάει «χαμένη» επειδή δεν μπορεί να αποθηκευτεί.

Ο Νοτιοανατολικός Διάδρομος, που ξεκινά από την Ελλάδα και καταλήγει στη Γερμανία

Μεγάλο πλεονέκτημα θεωρείται η πολυλειτουργικότητα του καυσίμου για το κεφάλαιο: Μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην παραγωγή Ενέργειας (όπως το φυσικό αέριο), απευθείας στη βιομηχανία ή στις μεταφορές, ενώ θεωρητικά μπορεί να αξιοποιηθεί και ως τρόπος αποθήκευσης της Ενέργειας από ΑΠΕ. Ταυτόχρονα, θεωρείται πως με εύκολες τροποποιήσεις θα μπορεί να μεταφέρεται μέσω των υπαρχουσών υποδομών.

Το σχέδιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής «RePowerEU», που αποσκοπεί στην ταχεία μείωση της εξάρτησης από τα ρωσικά ορυκτά καύσιμα και στην επιτάχυνση της «πράσινης μετάβασης», επικαιροποίησε τη στρατηγική για το υδρογόνο και προβλέπει παραγωγή 10 εκατομμυρίων τόνων και εισαγωγές επίσης 10 εκατομμυρίων τόνων ανανεώσιμου υδρογόνου έως το 2030.

Σε έκθεσή του, το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο σχετικά με τη «Βιομηχανική πολιτική της ΕΕ για το ανανεώσιμο υδρογόνο», τόνισε τον Ιούλη του 2024 πως παρά το γεγονός ότι η χρηματοδότηση για την περίοδο 2021 - 2027 έφτασε τα 18,8 δισ. ευρώ και το θεσμικό πλαίσιο έχει ρυθμιστεί, οι στόχοι της ΕΕ παραμένουν μη ρεαλιστικοί, καθώς «παράλληλα με την ικανότητα παραγωγής υδρογόνου, σε συνδυασμό με τις εισαγωγές, θα πρέπει επίσης να αναπτυχθεί το αναγκαίο διασυνδεδεμένο ευρωπαϊκό δίκτυο για τη διευκόλυνση της διασυνοριακής μεταφοράς και αποθήκευσης υδρογόνου για τη σύνδεση παραγωγών και αγοραστών».

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλας φον ντερ Λάιεν, οι επενδύσεις σε υδρογόνο στην ΕΕ στο τέλος του 2024 θα έχουν αυξηθεί κατά 140%. Ηδη, τον τελευταίο χρόνο έχουν ληφθεί τελικές επενδυτικές αποφάσεις για έργα «πράσινου» υδρογόνου που ξεπερνούν τα 2 GW.

Το γερμανικό δίκτυο υδρογόνου, στο οποίο θα καταλήγουν οι 6 διάδρομοι

Ολα αυτά βέβαια υπό την αίρεση του ιμπεριαλιστικού πολέμου, που απειλεί να «κάψει» όλη την Ευρώπη (και όχι μόνο) ενώ γίνεται καταλύτης και για την αναδιάταξη επιχειρηματικών σχεδίων και διεθνών συμμαχιών, στο έδαφος των σκληρών ανταγωνισμών που οξύνονται.

Η παραγωγή υδρογόνου απαιτεί επαρκές νερό, «καθαρή» παροχή ηλεκτρικής ενέργειας και αρκετό χώρο για τη μεγάλης κλίμακας επέκταση των ΑΠΕ, όπως η ηλιακή και η αιολική.

Οι «στρατηγικές υδρογόνου» τόσο της ΕΕ, όσο και της Γερμανίας έχουν ήδη αναγνωρίσει ότι δεν είναι σε θέση να παράγουν με αυτάρκεια υδρογόνο, επειδή δεν υπάρχει αρκετός χώρος, δεδομένης της μεγάλης πυκνότητας πληθυσμού της Ευρώπης, αν και η Ισπανία και μερικές άλλες χώρες της ΕΕ μπορεί να γίνουν καθαροί εξαγωγείς.

Γι' αυτόν τον λόγο επενδύουν στη διαμόρφωση ενός δικτύου αγωγών και άλλων υποδομών αποθήκευσης και μεταφοράς, που θα συνδέσουν την «καρδιά» της γερμανικής βιομηχανίας με τους παραγωγούς υδρογόνου στη Νότια Ευρώπη, στη Βόρεια Αφρική και στη Μέση Ανατολή.

Πρόσφατα, η γερμανική κυβέρνηση ενέκρινε σχέδιο κατασκευής - με ορίζοντα το 2032 - ενός ενός δικτύου υδρογόνου, μήκους 9.040 χιλιομέτρων, με προϋπολογισμό 19 δισ. ευρώ. Οι ανάγκες της Γερμανίας για υδρογόνο υπολογίζονται σε 130 τεραβατώρες ετησίως έως το 2030, εκ των οποίων οι 100 θα εισάγονται. Σύμφωνα με άλλες εκτιμήσεις, η ζήτηση θα εκτοξευθεί σε 427 τεραβατώρες υδρογόνου το 2040 και 617 τεραβατώρες το 2050.

Η Μεσόγειος εκτιμάται ότι θα αποτελέσει ένα από τα κύρια σημεία ενδιαφέροντος της ΕΕ για την παραγωγή και τη μεταφορά υδρογόνου, λόγω του μεγάλου δυναμικού φυσικών πόρων στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική. Δεδομένων των πολλών ΑΠΕ (κυρίως φωτοβολταϊκά) και των μεγάλων αποθεμάτων φυσικού αερίου, οι χώρες που περικλείουν τη Μεσόγειο θεωρείται ότι έχουν τη δυνατότητα να παράγουν και να εξάγουν «πράσινο» και «μπλε» υδρογόνο σε ανταγωνιστικό κόστος.

Το Μαρόκο, αν και δεν διαθέτει σημαντικά αποθέματα υδρογονανθράκων, θεωρείται ο «κορυφαίος παίκτης» του υδρογόνου στη Βόρεια Αφρική, λόγω του μεγάλου ηλιακού και αιολικού δυναμικού. Το Μαρόκο σχεδιάζει να εξάγει τα 2/3 του «πράσινου» υδρογόνου στην ΕΕ. Τον Ιούνη του 2020, η Γερμανία υπέγραψε μνημόνιο κατανόησης με το Μαρόκο για την ανάπτυξη των έργων υδρογόνου.

Επιπλέον, υπάρχουν σχεδιασμοί για την προμήθεια της Ευρώπης από την Αλγερία και τη Λιβύη, καθώς υπάρχουν ήδη 3 αγωγοί από την πρώτη και ένας από τη δεύτερη που συνδέουν τις ακτές της Β. Αφρικής με την Ευρώπη. Η υφιστάμενη υποδομή μπορεί να αξιοποιηθεί προκειμένου να μετατραπεί η Ιταλία σε «γέφυρα» φθηνού υδρογόνου μεταξύ των δύο ακτών της Μεσογείου.

Η SNAM, η οποία διαχειρίζεται το κύριο τμήμα του δικτύου φυσικού αερίου της Ιταλίας και αποτελεί τον κύριο μέτοχο του ΔΕΣΦΑ στην Ελλάδα, υποστηρίζει ότι η Ιταλία θα μπορούσε να εισάγει υδρογόνο που παράγεται από ηλιακή ενέργεια στη Βόρεια Αφρική με κόστος 10 - 15% χαμηλότερο από την εγχώρια παραγωγή. Τονίζει όμως ότι η κερδοφόρα αυτή αγορά αντιμετωπίζει τους κινδύνους της πολιτικής αστάθειας στα δύο αυτά κράτη.

Σύμφωνα με έκθεση της European Clean Hydrogen Alliance, η ΕΕ χρειάζεται διαδρόμους εφοδιασμού υδρογόνου για να εκπληρώσει τους στόχους που θέτει το «REPowerEU».

«Η δημιουργία ενός ολοκληρωμένου δικτύου υδρογόνου είναι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος για την Ευρώπη να συνδέσει τις διάφορες μεγάλες εγκαταστάσεις παραγωγής, τις οδούς εισαγωγής και τις επιλογές με τα κύρια βιομηχανικά συμπλέγματα και τα κέντρα ζήτησης», σημειώνει η έκθεση.

Ο σχεδιασμός περιλαμβάνει 6 διαδρόμους μεταφοράς υδρογόνου, τον Νοτιο-Κεντρικό, τον Νοτιοανατολικό, τον Ανατολικό, όπως και τους διαδρόμους της Ιβηρικής, της Βόρειας και της Βαλτικής Θάλασσας. Η Γερμανία είναι η χώρα - στόχος όλων των διαδρόμων.

Από τα περίπου 21.000 χιλιόμετρα των έξι διαδρόμων εφοδιασμού, σχεδόν το 35% θα είναι επαναχρησιμοποιημένοι αγωγοί. Το σύνολο σχεδόν των έργων που συμβάλλουν στη δημιουργία των διαδρόμων έχουν περιληφθεί στον 1ο κατάλογο έργων κοινού ενδιαφέροντος (PCI) και έργων αμοιβαίου ενδιαφέροντος (PMI) από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, έχοντας την υποστήριξη των αντίστοιχων κρατών - μελών και των εθνικών ρυθμιστικών αρχών.

«Παρ' όλα αυτά», σημειώνει η έκθεση, «υπάρχουν ακόμη εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν, καθώς πρέπει να φτάσουμε στο καθεστώς της Τελικής Επενδυτικής Απόφασης και να ξεκινήσουμε τα κατασκευαστικά έργα το συντομότερο και με συντονισμένο τρόπο».

Ο Νοτιο-Κεντρικός διάδρομος, μήκους 2.725 χλμ. και κόστους 4,5 δισ. ευρώ, συνδέει τη Βόρεια Αφρική με την ευρωπαϊκή αγορά, με φιλοδοξία να επιτρέψει τη ροή υδρογόνου από την Ιταλία προς τη Γερμανία, διασχίζοντας την Αυστρία. Ο διάδρομος αυτός υπολογίζεται ότι θα προσφέρει περισσότερο από το 40% του συνολικού στόχου εισαγωγής του «REPowerEU».

Ο ιβηρικός διάδρομος θα συνδέει την Ιβηρική Χερσόνησο με τη Γερμανία, μέσα από αγωγούς μήκους 4.542 χλμ. και κόστους 10,4 δισ. ευρώ. Αυτός είναι ο μοναδικός διάδρομος εφοδιασμού της ΕΕ με 100% εγχώρια παραγόμενο υδρογόνο από ανανεώσιμες πηγές της ΕΕ. Στη συνέχεια, το 2040, σχεδιάζεται η σύνδεση της Ισπανίας με τους παραγωγούς της Βόρειας Αφρικής, μέσω του Μαρόκου.

Ο διάδρομος της Βόρειας Θάλασσας, μήκους 1.738 χλμ. και κόστους 5,9 δισ. ευρώ, σχεδιάζεται ως κόμβος εισαγωγών υδρογόνου και παραγώγων του συνδέοντας τις Κάτω Χώρες και το Βέλγιο με την ενδοχώρα της Γερμανίας.

Τρεις ομάδες έργων θα διαμορφώσουν τον διάδρομο της Βαλτικής Θάλασσας, συνολικού μήκους 5.637 χλμ. και κόστους 27,6 δισ. ευρώ, οι οποίες θα ενσωματώσουν τις εθνικές υποδομές της Σκανδιναβίας, της Βαλτικής, της Πολωνίας και της Γερμανίας.

Ο ανατολικός διάδρομος, μήκους 1.000 χλμ. και κόστους που υπολογίζεται στα 850 εκατ. ευρώ (καθώς δεν θα κατασκευαστεί νέος αγωγός, αλλά θα αξιοποιηθούν υφιστάμενα δίκτυα) σκοπεύει να αξιοποιήσει το δυναμικό παραγωγής υδρογόνου από ΑΠΕ στην Ουκρανία. Η Ουκρανία θεωρείται ένας πολλά υποσχόμενος μελλοντικός προμηθευτής ανανεώσιμου υδρογόνου με εξαιρετικές συνθήκες για την παραγωγή «πράσινου» υδρογόνου σε μεγάλη κλίμακα.

Ο διάδρομος στον οποίο συμμετέχει η Ελλάδα είναι ο Νοτιοανατολικός, μήκους 2.140 χλμ. (540 από αυτά θα κατασκευαστούν στην Ελλάδα) και συνολικού κόστους 6 δισ. ευρώ (1 δισ. θα κοστίσει το ελληνικό τμήμα του δικτύου).

«Λόγω της γειτνίασης με τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, ο διάδρομος θα μπορούσε στο μέλλον να διευκολύνει τις εισαγωγές υδρογόνου από τις γειτονικές χώρες μέσω ναυτιλίας ή υποθαλάσσιων αγωγών μεταφοράς. Η περιοχή προσφέρει άφθονο δυναμικό ανανεώσιμων πηγών ενέργειας λόγω της διαθεσιμότητας γης και των συντελεστών υψηλής χωρητικότητας για την ηλιακή και την χερσαία αιολική ενέργεια», σημειώνει η έκθεση, ανοίγοντας την όρεξη και στην αστική τάξη της Ελλάδας για επενδύσεις που θα καταστήσουν κομβικό τον ρόλο της στον εφοδιασμό της Ευρώπης.

Ο διάδρομος θα διασυνδέσει τους αγωγούς υδρογόνου της Ελλάδας, της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας, της Ουγγαρίας, της Σλοβακίας και της Τσεχίας με τη Γερμανία. Το ελληνικό τμήμα του αγωγού αναπτύσσεται από τον ΔΕΣΦΑ και προβλέπεται να έχει δυναμικότητα μεταφοράς 80 GWh/μέρα και θα κατασκευαστεί παράλληλα με τον υφιστάμενο αγωγό υψηλής πίεσης φυσικού αερίου, συνδέοντας σημεία παραγωγής υδρογόνου με τις βιομηχανικές περιοχές Αθήνας, Κορίνθου και Θεσσαλονίκης.

Στις 30 Νοέμβρη ολοκληρώνεται η πρώτη έρευνα από τον ΔΕΣΦΑ και την Bulgartransgaz για την αξιολόγηση της αγοράς υδρογόνου στην Ελλάδα και στη Βουλγαρία, προκειμένου δυνητικοί παραγωγοί και καταναλωτές υδρογόνου να εκδηλώσουν μη δεσμευτικό ενδιαφέρον. Σύμφωνα με τους σχεδιασμούς, θα τεθεί σε λειτουργία το 2029.

Η Ελλάδα θεωρείται ευνοϊκό πεδίο φθηνής παραγωγής υδρογόνου, καθώς σε πρόσφατη δημοπρασία της ΕΕ, είχε το χαμηλότερο κόστος παραγωγής υδρογόνου από τις 132 προσφορές που υποβλήθηκαν.

Η ποσότητα παραγόμενου υδρογόνου επηρεάζει ανάλογα τις ανάγκες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ, καθώς για κάθε 1 TWh «πράσινου» υδρογόνου απαιτείται περίπου 1,5 TWh «πράσινης» ηλεκτρικής ενέργειας, η οποία, για την περίπτωση παραγωγής συνθετικών καυσίμων, πρέπει να παρέχεται αδιαλείπτως.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Ελλάδα, μόνο το α' τρίμηνο του 2024 υπήρξε απώλεια περίπου 300.000 μεγαβατωρών Ενέργειας παραγόμενης από ΑΠΕ, η οποία δεν μπορεί να αποθηκευτεί. Παράγοντες της αγοράς τρίβουν τα χέρια τους στο ενδεχόμενο μελλοντικά να εξάγονται μέχρι και 20 Τεραβατώρες τον χρόνο από την Ελλάδα, οι οποίες θα παράγονται με «πράσινη» Ενέργεια από ΑΠΕ.

Πέρα από την ελληνική παραγωγή, το σχέδιο προβλέπει να εισάγεται υδρογόνο που θα παράγεται από την Αίγυπτο ή από χώρες της Μέσης Ανατολής, με ηλεκτρικό ρεύμα από την Ελλάδα, μέσω της προωθούμενης διασύνδεσης Ελλάδας - Αιγύπτου. Το 1/3 του ηλεκτρικού ρεύματος που θα μεταφέρει η παραπάνω διασύνδεση, σχεδιάζεται να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή υδρογόνου.

Το Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα θέτει ως στόχο ετήσιας παραγωγής «πράσινου» υδρογόνου 1,2 Τεραβάτ.

Κύκλοι του ΔΕΣΦΑ αναφέρουν σε δημοσιεύματα ότι το ενδιαφέρον της Γερμανίας σχετικά με τα δίκτυα υδρογόνου επικεντρώνεται στην Ελλάδα, καθώς πέρα από την εγγύτητα, μεταξύ των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας αναγνωρίζονται «η ικανότητά της για χαμηλού κόστους παραγωγή πράσινου υδρογόνου, η γεωστρατηγική της θέση για τη διέλευση ποσοτήτων από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική και η γεωπολιτική ασφάλεια που προσφέρει».

Το γερμανικό ενδιαφέρον επαναβεβαιώθηκε σε τηλεδιάσκεψη που πραγματοποιήθηκε πριν από περίπου έναν μήνα σε υπουργικό επίπεδο μεταξύ των δύο χωρών, στην οποία αποφασίστηκε η συγκρότηση μιας διυπουργικής ομάδας εργασίας που θα αναλάβει να εκπονήσει από κοινού μια μελέτη κόστους - οφέλους.

Μια πρώτη μελέτη παρουσίασε στην τηλεδιάσκεψη ο ΔΕΣΦΑ. Μέσα στο επόμενο διάστημα αναμένεται να πραγματοποιηθούν συναντήσεις του ΔΕΣΦΑ με τους διαχειριστές της Γερμανίας, αλλά και με το γερμανικό υπουργείο Ενέργειας.

Ο αντικαγκελάριος της Γερμανίας και ομοσπονδιακός υπουργός Οικονομικών Υποθέσεων και Προστασίας του Κλίματος, Ρόμπερτ Χάμπεκ, είχε κάνει σαφές το ενδιαφέρον της χώρας του για το σχέδιο του ΔΕΣΦΑ κατά τη διάρκεια των συναντήσεων που είχε στο πλαίσιο της ΔΕΘ με την υφυπουργό Ενέργειας, Αλεξάνδρα Σδούκου, και την διευθύνουσα σύμβουλο του ΔΕΣΦΑ, Μαρία - Ρίτα Γκάλι.

Ακόμα και αν τα σχετικά τεχνικά ζητήματα που αφορούν την ανάπτυξη της αναγκαίας τεχνολογίας, την εξασφάλιση της αναγκαίας χρηματοδότησης κ.λπ. λυθούν, το κύριο ζήτημα αφορά τον χαρακτήρα της ανάπτυξης και αυτού του κλάδου της Ενέργειας.

Οι διάδρομοι μεταφοράς της Ενέργειας σχεδιάζονται και επανασχεδιάζονται διαρκώς, ως αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, τόσο μεταξύ του ευρωατλαντικού με το υπό διαμόρφωση ευρασιατικό μπλοκ, όσο και στο εσωτερικό τους.

Εχει καταστεί σαφές ότι οι 6 διάδρομοι που προαναφέρθηκαν δεν λειτουργούν πάντα συμπληρωματικά, αλλά ορισμένοι είναι ανταγωνιστικοί μεταξύ τους. Επίσης σαφές είναι πως ο όλος σχεδιασμός γίνεται με κριτήριο τις ανάγκες κυρίως της γερμανικής βιομηχανίας, η οποία στραγγαλίζεται από την απουσία της φθηνής ρωσικής Ενέργειας, και όχι τις λαϊκές ανάγκες.

Η πρόσφατη πείρα της Ελλάδας από την πορεία μετατροπής της σε κόμβο μεταφοράς Ενέργειας με βάση τις επιδιώξεις της ντόπιας αστικής τάξης και των συμμάχων της, είναι χαρακτηριστική για μεγαλεπήβολα σχέδια που βρίσκονται στα χαρτιά.

Τα μεγάλα λόγια περί εξασφάλισης «σταθερότητας», τα οποία ξανακούσαμε όταν χτιζόταν ο αγωγός φυσικού αερίου TAP, που κατέστησε «συνεργάτες» την Ελλάδα και την Τουρκία στη μεταφορά αζέρικου αερίου στην Ευρώπη, έχουν πέσει προ πολλού στο κενό.

Αντίθετα, η εκμετάλλευση των πηγών και των δρόμων Ενέργειας, όπως τα αποθέματα υδρογονανθράκων στην περιοχή, αποτελεί - στο έδαφος του καπιταλισμού - αιτία αντιπαράθεσης μεταξύ των αστικών τάξεων των χωρών που τα εποφθαλμιούν.

Ταυτόχρονα, το «Ελντοράντο» της «πράσινης μετάβασης» μέσω της επέλασης των «αρπακτικών» των ΑΠΕ αποδείχθηκε περίτρανα πως αφορούσε μονάχα τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων της Ενέργειας και των Κατασκευών, ενώ για τον λαό απέμεινε ο τσουχτερός λογαριασμός της χρηματοδότησής τους.

Ο οδοστρωτήρας της ενεργειακής μετάβασης αφήνει πίσω του ισοπεδωμένα εργασιακά δικαιώματα, φτώχεια και ανεργία στο ενεργειακό κέντρο της χώρας, και πανάκριβο ρεύμα για τα λαϊκά νοικοκυριά.

Τον Ιούλη (φωτ.) οι ΗΠΑ υπέγραψαν στη Σόφια σύμβαση για να μελετηθούν τα οφέλη ενεργειακού «Διαδρόμου» που θα ενώνει Ανατολή - Δύση μέσω Τουρκίας και Βαλκανίων

Η σύμβαση υπογράφτηκε παρουσία του (τότε) πρωθυπουργού της Βουλγαρίας, Ντ. Γκλάντσεβ, του Αμερικανού πρέσβη στη Σόφια Κ. Μέρτεν και της επικεφαλής της USTDA, Ενοχ Τ. Εμπονγκ, με στόχο τη διάθεση 1,5 εκατ. δολαρίων μόνο για να μελετηθούν τα πλεονεκτήματα της κατασκευής δικτύων μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας που θα συνδέουν Τουρκία, Βουλγαρία, Ελλάδα, Βόρεια Μακεδονία, Κόσοβο, Αλβανία και Μαυροβούνιο, με δυνατότητα πρόσβασης στην Ιταλία - όπως ανέφερε η ανάρτηση.

Η εργοδοτική οργάνωση παρέθετε εκτενή αποσπάσματα από τις επισημάνσεις της Εμπονγκ για τον στόχο της μελέτης σκοπιμότητας που «θα πρέπει να δείξει τη βιωσιμότητα και την αναγκαιότητα της κατασκευής τεσσάρων νέων γραμμών μεταφοράς για την αύξηση της ικανότητας μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας προς Ρουμανία, Ελλάδα, Τουρκία και τη Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας», προκειμένου «ως αποτέλεσμα» να επιτραπεί «η σύνδεση περισσότερων Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας στο δίκτυο», με τη «δημιουργία των απαραίτητων υποδομών και ενίσχυση της περιφερειακής ενεργειακής συνεργασίας μέσω διευρυμένης ικανότητας για τη μετάδοση πράσινης ενέργειας...»

Ο δε Αμερικανός πρέσβης έσπευσε να υπογραμμίσει ότι «αυτό θα είναι ένα πολύ μεγάλο έργο», που εκτός από «εκσυγχρονισμό του συστήματος μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας της Βουλγαρίας» και το «να έχουμε όλο και περισσότερη ενέργεια από ΑΠΕ», με τη «μελέτη σκοπιμότητας θα θέσει επίσης τα θεμέλια για το άνοιγμα ακόμη μεγαλύτερων ευκαιριών για εξαγωγές ενέργειας προς την Τουρκία, τη Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας, την Ελλάδα, το Κόσοβο, το Μαυροβούνιο και πιθανώς την Ιταλία».

Ενώ ο Μαλίνοφ χαρακτήρισε την USTDA «έναν αξιόπιστο και ολοκληρωμένο εταίρο, του οποίου η τεχνογνωσία και ο επαγγελματισμός αποτελούν αναμφισβήτητο κεφάλαιο για την ανάπτυξη των σχέσεών μας, των έργων μας και για την ανάπτυξη της βουλγαρικής ενεργειακής βιομηχανίας», που πρωτοστατεί σε ένα έργο το οποίο - επέμεινε - «όταν υλοποιηθεί, θα επιτύχουμε αύξηση της ενεργειακής ασφάλειας όχι μόνο της Βουλγαρίας, αλλά και ολόκληρης της περιοχής». Καταλήγοντας, τόνισε ότι θα αναπτυχθούν «μεγάλες εγκαταστάσεις παραγωγής και διασφάλισης της κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας σε ολόκληρη την περιοχή» και «οι μεγάλες παραγωγικές δυνατότητες, για παράδειγμα, μπορούν να προσφέρουν έργα στην περιοχή της Κασπίας και στη Βόρεια Αφρική».

Κινήσεις και στην ενεργειακή σκακιέρα της ΝΑ Μεσογείου εντείνει η Τουρκία (φωτ. από το γεωτρύπανο «Γιαβούζ»)

Σε άμεση διασύνδεση με την όξυνση των συγκρούσεων σε Ανατολική Ευρώπη και Μέση Ανατολή, «φουντώνουν» οι προσπάθειες για τη χάραξη νέων διαδρομών μεταφοράς υδρογονανθράκων προς μεγάλες αγορές, αλλά και αποθήκευσης και επεξεργασίας παλιών και νέων μορφών Ενέργειας, με φόντο και τις κόντρες για αναμόρφωση του παγκόσμιου ενεργειακού χάρτη (με τις «εναλλακτικές» μορφές Ενέργειας, τις διεργασίες γύρω από τις μπίζνες της «πράσινης μετάβασης» κ.τ.λ.).

Στις 22 Νοέμβρη, η Κωνσταντινούπολη φιλοξένησε το πρώτο ομώνυμο Ενεργειακό Φόρουμ, που η κυβέρνηση Ερντογάν και συνολικά η τουρκική αστική τάξη επιδίωξε να αξιοποιήσει ως ευρύτερο «κράχτη» του ρόλου που διεκδικεί «για την ανάδειξη της χώρας ως κεντρικής χώρας (στη μεταφορά Ενέργειας) και απόδειξη της εμπιστοσύνης στο έθνος μας», όπως δήλωσε στην ομιλία του ο υπουργός Ενέργειας, Αλπ. Μπαϊρακτάρ.

Ο ίδιος υποστήριξε ότι το 2024 θα είναι «έτος - ρεκόρ» για τη συνολική αύξηση της εγκατεστημένης ισχύος Ενέργειας στην Τουρκία, τονίζοντας ότι οι συμμετέχοντες στο Φόρουμ δείχνουν μεγάλη προθυμία για νέες ενεργειακές συνεργασίες και μιλώντας για «περίοδο πολύ σημαντικών ευκαιριών για το μέλλον».

Ξεχώρισε ότι πλέον «έχουμε περάσει από το να είμαστε καθαροί εισαγωγείς Ενέργειας στο να παράγουμε τη δική μας (Ενέργεια) και μάλιστα να γίνουμε εξαγωγέας».

Επισήμανε ότι η BOTAS (όπου βασικός μέτοχος είναι το τουρκικό κράτος) ήδη εξάγει σε πολλές χώρες και στόχος είναι «να επεκτείνουμε αυτές τις συνεργασίες και να τις ανεβάσουμε σε μεγαλύτερο επίπεδο» και «έτσι, η Τουρκία θα συμβάλει στην ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης όχι μόνο μέσω του φυσικού αερίου, αλλά και μέσω της πράσινης ενέργειας».

Ο διευθυντής επικοινωνίας της τουρκικής προεδρίας, Φ. Αλτούν, ανέφερε πως η Τουρκία «θεωρεί την Ενέργεια όχι ως καταλύτη για συγκρούσεις και κρίσεις, αλλά ως μέσο για την προώθηση της περιφερειακής και παγκόσμιας συνεργασίας», κάτι που έρχεται βέβαια σε πλήρη αντίθεση με την πραγματικότητα των ματωμένων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, αλλά και «το πιο σημαντικό», αναζητά και ρόλο «πλατφόρμας που θα χρησιμεύει ως κανάλι διαλόγου (...) ενάντια στη μονόδρομη, από πάνω προς τα κάτω, ασύμμετρη ροή γνώσης που διέπει τον ενεργειακό τομέα, ένας από τους στόχους μας σε αυτό το πλαίσιο είναι να δημιουργήσουμε ένα πλουραλιστικό έδαφος για την παραγωγή και τη διάδοση της γνώσης, όπου όλοι οι παράγοντες μπορούν να μιλήσουν από μόνοι τους και να συμμετάσχουν σε διάλογο ο ένας με τον άλλον...».

Στο περιθώριο του Φόρουμ, εξετάστηκαν μια σειρά νέες συμφωνίες, όπως αυτή για την εξαγωγή φυσικού αερίου μεταξύ Τουρκίας και Ουγγαρίας.

Ο Λ. Φριτς, διευθύνων σύμβουλος της κρατικής ουγγρικής εταιρείας MVM CEEnergy, ανέφερε ότι «θα θέλαμε να συνεργαστούμε περαιτέρω με τη BOTAS και να αυξήσουμε τους όγκους (σ.σ. μεταφοράς φυσικού αερίου) για το μέλλον», ενώ τόνισε πως στόχος της Βουδαπέστης είναι «να καταλήξει σε συμφωνία μέχρι το τέλος του 2024», ώστε αυτή μάλιστα να εκτείνεται και στα επόμενα χρόνια.

Θυμίζουμε ότι BOTAS και MVM υπέγραψαν το 2023 την πρώτη συμφωνία με την οποία η Τουρκία άρχισε να στέλνει εκτός συνόρων της φυσικό αέριο με προορισμό χώρα με την οποία δεν συνορεύει.

Ευρύτερες διαστάσεις αποκτά και η ενεργειακή συνεργασία της Τουρκίας με τη Βουλγαρία. Στο περιθώριο του Φόρουμ, ο Μπαϊρακτάρ συναντήθηκε και με τον Βούλγαρο ομόλογό του, Βλ. Μαλίνοφ, με τον οποίο όπως εξήγησε «αξιολογήσαμε τις ευκαιρίες ανάπτυξης της υπάρχουσας συνεργασίας μας όσον αφορά την αύξηση της χωρητικότητας των γραμμών διασύνδεσης ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου, που εξυπηρετούν επίσης την ασφάλεια του ενεργειακού εφοδιασμού της Ευρώπης και την παροχή περισσότερου ενεργειακού εφοδιασμού στην περιοχή».

Τον περασμένο Απρίλη, Μπαϊρακτάρ και Μαλίνοβ είχαν συζητήσει και πάλι στην Κωνσταντινούπολη την επαναδιαπραγμάτευση της συνεργασίας της «Bulgargaz EAD» με την BOTAS, με τη Σόφια να εκφράζει «την προθυμία της να αναθεωρήσει τη σύμβαση και η τουρκική πλευρά έδειξε κατανόηση και επιθυμία να συνεχίσει τη συνεργασία», σύμφωνα με όσα ανέφερε η σχετική υπουργική ανακοίνωση. Σημειώθηκε μάλιστα τότε ότι είχε προηγηθεί σοβαρή πρόοδος από την υπογραφή της Συμφωνίας Διασύνδεσης, που υπογράφηκε τον περασμένο Γενάρη για τη συγκεκριμένη συμφωνία και η σημασία της «για τη διαφοροποίηση των πηγών φυσικού αερίου (...) για τις περιφερειακές και ευρωπαϊκές αγορές φυσικού αερίου», επισημαίνοντας ότι «το δίκτυο μεταφοράς φυσικού αερίου της Τουρκίας εξασφαλίζει πρόσβαση στο φυσικό αέριο από την τοπική εξόρυξη, το Αζερμπαϊτζάν, το Ιράν και την παγκόσμια αγορά υγροποιημένου αερίου μέσω των τερματικών επαναεριοποίησης στην Τουρκία», με ρητή αναφορά σε μια σειρά ενεργειακούς πόρους - εναλλακτικούς στους ρωσικούς.

Τον περασμένο Οκτώβρη, ο Μαλίνοφ είχε μιλήσει στο Εργαστήριο Διαφοροποίησης REPowerEU που οργάνωσε η Κομισιόν στην Αθήνα, για να τονίσει ότι «η οραματική απόφαση που πήραμε πριν από χρόνια να γίνουμε μέτοχοι στον τερματικό σταθμό LNG στην Αλεξανδρούπολη αποδεικνύεται τώρα ότι είναι σωστή», αφού «η υποδομή αυτή συμβάλλει ήδη στην ανταγωνιστικότητα όχι μόνο της Ελλάδας και της Βουλγαρίας, αλλά και ολόκληρης της περιοχής», δηλώνοντας μάλιστα «βέβαιος ότι θα βοηθήσει επίσης τη μελλοντική ανάκαμψη της Ουκρανίας».

Τις ίδιες μέρες στην Ελλάδα βρέθηκε ξανά και ο γνώριμος απ' τη θητεία του στην αμερικανική πρεσβεία, πλέον βοηθός υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, αρμόδιος για τους ενεργειακούς πόρους, Τζέφρι Πάιατ, αναλύοντας πως «όνειρο των ΗΠΑ» είναι ο «Κάθετος Διάδρομος» (για μεταφορά φυσικού αερίου από Ελλάδα προς Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Μολδαβία και Ουκρανία), αλλά και τα αυξημένα οφέλη του «Νότιου Διαδρόμου» (για μεταφορά φυσικού αερίου από Κασπία μέσω Τουρκίας προς Ελλάδα και ευρωπαϊκές αγορές). Ο Πάιατ δεν παρέλειψε φυσικά να επεκταθεί και στα σχέδια κατασκευής του αγωγού «EastMed» (για τη μεταφορά του φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου στις ευρωπαϊκές αγορές μέσω Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ, αλλά και άλλων εν δυνάμει «εταίρων»). Σημειωτέον, αμέσως μετά την Αθήνα ο Πάιατ πήγε σε επιχειρηματική συνάντηση στην Κωνσταντινούπολη, αναλύοντας εκεί πόσο «απολύτως κρίσιμος» είναι ο ρόλος της Τουρκίας για την «αποσύνδεση από τη ρωσική Ενέργεια».

Στην πρόσφατη μάζωξη στην Κωνσταντινούπολη, η Βουλγαρία έδειξε ότι μπορεί να αναλάβει αυξημένο ρόλο στην απεξάρτηση από τη ρωσική Ενέργεια. Ετσι, ο Μαλίνοφ «διοργάνωσε τετραμερή συνάντηση για να συζητήσει νέα πρωτοβουλία για χωριστό ενεργειακό διάδρομο μεταξύ Αζερμπαϊτζάν, Γεωργίας, Τουρκίας και Βουλγαρίας για τη μεταφορά πράσινης ενέργειας», επιχειρηματολογώντας - σύμφωνα με τη σχετική επίσημη ανακοίνωση - μαζί με τον Μπαϊρακτάρ «ότι οι κοινές δραστηριότητες των χωρών θα εγγυώνται ενεργειακή ασφάλεια και προσιτές τιμές για τους καταναλωτές στην περιοχή».

Η Βουδαπέστη, που επιδιώκει σταθερό συντονισμό με την Αγκυρα και στα Ενεργειακά, έσπευσε να εκφράσει διά του ΥΠΕΞ, Peter Szijjarto, «υποστήριξη για την ένταξη της Βουλγαρίας στη Διακυβερνητική Συμφωνία μεταξύ του Πράσινου Διαδρόμου, καθώς και την ετοιμότητα να συμμετάσχει στην πρωτοβουλία του υπουργού Malinov για έναν δεύτερο διάδρομο».