«Οι νέοι πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα ότι δεν θα μπορούν να έχουν μια μόνιμη δουλειά για όλη τους τη ζωή». Ο Μάριο Μόντι (στον οποίον ανήκει η φράση), πρωθυπουργός της Ιταλίας, πρώην τραπεζίτης, που έχει τη στήριξη των βασικών αστικών κομμάτων στην Ιταλία, δεν έχει κανέναν ενδοιασμό. Αλλωστε, ο εκπρόσωπος αυτός του κεφαλαίου δε λέει ψέματα. Αυτό είναι το μέλλον που θέλουν να εξασφαλίσουν οι καπιταλιστές για να μπορούν να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους με μισθούς πείνας, να τους έχουν ομήρους και χωρίς δικαιώματα και δυνατότητα αντίδρασης. Φυσικά, αυτή η βαρβαρότητα της επισφαλούς εργασίας, της ευκαιριακής απασχόλησης, των «μίνι τζομπς», της εργασίας με την ώρα, των δουλεμπορικών γραφείων «ενοικίασης εργαζομένων», είναι ήδη εδώ και εφαρμόζεται στην Ιταλία, στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στη Γερμανία και σ' όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.
Ο Μόντι, όμως, ξέρει ότι αυτή η βαρβαρότητα δεν κρύβεται. Ετσι, προσπαθεί να «χρυσώσει το χάπι» και απροκάλυπτα στη συνέντευξη που δίνει στο «Canale 5» σημειώνει: «Θα πρέπει όμως να υπάρχουν λογικές προϋποθέσεις: Λίγο μικρότερη προστασία για όσους σήμερα είναι απόλυτα εξασφαλισμένοι και κάπως μεγαλύτερες εγγυήσεις για όσους είναι σχεδόν είλωτες στην αγορά εργασίας ή δεν καταφέρνουν καν να έχουν κάποια πρόσβαση». Η λογική του να «μοιράσουν τη φτώχεια τους οι εργαζόμενοι» είναι κυρίαρχη για να θησαυρίζει η πλουτοκρατία.
Ομως, ο Μόντι και κάθε Μόντι, και αυτοί που και στην Ιταλία και αλλού δήθεν διαφοροποιούνται σε τέτοιες κινήσεις - στηρίζουν όμως τη στρατηγική του κεφαλαίου, τις Συνθήκες της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ - γνωρίζουν ότι η δύναμη του οργανωμένου λαού απειλεί τα σχέδιά τους. Γι' αυτό σπέρνουν την υποταγή και την ηττοπάθεια στους εργαζόμενους και κυρίως στους νέους.
Ομως, στην Ιταλία και κάθε χώρα, η εργατική τάξη, με ταξικό αγώνα, γυρίζοντας την πλάτη στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες του κοινωνικού εταιρισμού και χτίζοντας τη λαϊκή συμμαχία με άλλα εκμεταλλευόμενα στρώματα, μπορεί να αμφισβητήσει την εξουσία των μονοπωλίων. Μπορεί να βάλει πλώρη για την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με εργατική εξουσία. Ετσι μόνο θα μπορέσουν να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, σε ρήξη με τη στρατηγική του κεφαλαίου. Ο καπιταλισμός είναι πισωγύρισμα στην εξέλιξη της ανθρωπότητας. Ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός είναι το μέλλον.
Β' ΤΟΜΟΣ
Κάθε βήμα ιδεολογικής και πολιτικής ισχυροποίησης του ΚΚΕ στις σύγχρονες συνθήκες εξαγριώνει τον ταξικό αντίπαλο και ταυτόχρονα τον κάνει πιο ευέλικτο στη χρησιμοποίηση αποστατών, αναχωρητών, οπορτουνιστών προερχόμενων από τις γραμμές του ΚΚΕ.
Ασπίδα του Κόμματός μας είναι η ίδια η εργατική τάξη, οι πρωτοπόροι νέοι και νέες εργατικής και λαϊκής καταγωγής, οι συνειδητοί επιστήμονες και επιστημόνισσες, γιατί επιστήμη σημαίνει αλήθεια, γιατί αλήθεια για την κοινωνική πρόοδο σημαίνει σοσιαλιστική - κομμουνιστική προοπτική. Το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ κυκλοφορεί απο τις Εκδόσεις: Σύγχρονη Εποχή.
Στόχος όλων αυτών δεν είναι τα δημοκρατικά και λαϊκά δικαιώματα στη Συρία, αλλά ο έλεγχος των πρώτων υλών της περιοχής, των δρόμων μεταφοράς της ενέργειας και των εμπορευμάτων, τα μερίδια των αγορών, η αποδυνάμωση της επιρροής (οικονομικής και πολιτικής) που έχουν στην περιοχή άλλες ανταγωνίστριες δυνάμεις, όπως είναι η Ρωσία και η Κίνα. Ταυτόχρονα, είναι και προθάλαμος της επιθετικότητας προς το Ιράν.
Αυτό το σκληρό ενδοϊμπεριαλιστικό παζάρι βρίσκεται σε εξέλιξη αυτές τις μέρες στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, με το ψήφισμα καταδίκης της συριακής ηγεσίας που έχει καταθέσει ο Αραβικός Σύνδεσμος με τη στήριξη όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και την απειλή βέτο από Ρωσία και Κίνα. Ο ανταγωνισμός δεν πρόκειται να καταλαγιάσει, αντίθετα θα οξυνθεί και οι μόνοι που μπορούν να βάλουν φρένο στα ιμπεριαλιστικά σχέδια είναι οι λαοί με την κοινή τους πάλη. Και αυτό σημαίνει ανατροπή της εξουσίας των αστών, σύγκρουση με το κεφάλαιο και εργατική λαϊκή εξουσία.
«Τρόικα: Τα παιδιά του Στάλιν» τιτλοφορεί το άρθρο του στο ηλεκτρονικό «Βήμα» της περασμένης Πέμπτης ο Γ. Μαλούχος και γράφει: «Μήπως οι τροϊκανοί "σωτήρες" μας είναι κρυφοί θαυμαστές του Στάλιν; Γιατί έχουν τόσα κοινά... μισούν θανάσιμα, όπως ο Μεγάλος Πατερούλης και οι οπαδοί του, την έννοια της αγοράς... Οπως, λ.χ., ο Στάλιν μιλούσε για εχθρούς του λαού που έπρεπε να εξοντωθούν και εξόντωνε τον ίδιο το λαό, οι τροϊκανοί σήμερα... επιβάλλουν τις βουλήσεις τους με μια κτηνώδη ισοπεδωτική προβολή ισχύος που καταστρατηγεί βαθιά τον σεβασμό προς τον άνθρωπο και τα δικαιώματά του... Μισούν θανάσιμα τις εκλογές... Η πολιτική τους είναι αδιάκοπα και ολόθερμα προσανατολισμένη στην αύξηση της ισχύος της Αριστεράς: Το παλιό Κρεμλίνο στις αρχές της δεκαετίας του '50 σίγουρα θα τους απένειμε το παράσημο της εργασίας... Τον ολοκληρωτισμό στην έκφραση και την επιβολή των θέσεών τους, θα τα ζήλευε οπωσδήποτε κι ο ίδιος ο Στάλιν προσωπικά...». Βολική προπαγάνδα για το δημοσιολόγο και το «Βήμα», αλλά άτιμη πέρα για πέρα αφού στηρίζεται στο ψέμα, όχι μόνο για τον Στάλιν, αλλά και για την αντίθεση της τρόικας στην αγορά, επειδή φοβούνται την πιθανότητα μαζικής οργανωμένης λαϊκής πάλης που θα αμφισβητεί το αστικό πολιτικό σύστημα, την πολιτική και την εξουσία των αστών, λόγω της βαρβαρότητας του συστήματος. Και κάνουν χυδαίο αντικομμουνισμό. Ο ΔΟΛ, τα έντυπά του, τα ηλεκτρονικά του ΜΜΕ υπεραμύνονταν των μνημονίων, της τρόικας για να σωθεί τάχα η χώρα και η οικονομία από τη χρεοκοπία. Κατηγορούσαν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, και προσωπικά τον Γ. Παπανδρέου, ότι δεν εφαρμόζει τα συμφωνηθέντα με την τρόικα, φοβάται το πολιτικό κόστος κ.λπ. Πίσω απ' αυτό κρυβόταν ο φόβος της λαϊκής δράσης από τα συνεχή αντιλαϊκά μέτρα, τα οποία ο ΔΟΛ, όλοι οι δημοσιολόγοι του, τα στήριζαν ως μονόδρομο. Σήμερα στηρίζοντας τη συγκυβέρνηση που στα ίδια χνάρια συνεχίζει τη βαρβαρότητα, ταυτίζουν την τρόικα με το σοσιαλισμό, κατηγορώντας την για ολοκληρωτισμό με τον ίδιο φόβο της λαϊκής δράσης που μπορεί να τους πάρει φαλάγγι. Απατεώνες στην προπαγάνδα. Γι' αυτό η ταύτιση με τον Στάλιν, ελλείψει άλλων επιχειρημάτων. Χρησιμοποιούν την πιο χυδαία αστική προπαγάνδα προβάλλοντας στο λαό τον μπαμπούλα, για να πουν ότι υπάρχει και άλλη ωφέλιμη για το λαό λύση εντός συστήματος. Είναι η προβολή της λογικής των άκρων που κάνουν ζημιά στο λαό, άρα να μην αγωνίζεται ο λαός, υπάρχουν και οι εκλογές. Πολιτική χειραγώγησης εντός συστήματος.