Eνίσχυση της καταστολής κατά των προσφύγων ανακοίνωσε η κυβέρνηση. Υπερτριπλασιάζεται η χωρητικότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης, εγκαθίστανται νέα, ενισχύονται τα μέτρα συνοριοφύλαξης, αυξάνονται οι απελάσεις. Ο περιλάλητος «φράχτης» στα χερσαία ελληνοτουρκικά σύνορα ολοκληρώθηκε. Εκατοντάδες συνοριοφύλακες μετακινήθηκαν στον ποταμό Εβρο, μαζί με πλωτά. Αναμένονται κι άλλα. Τα μέτρα αυτά πάνε χέρι - χέρι με την καταστολή συνολικά του εργατικού λαϊκού κινήματος, δεν περιορίζονται στους μετανάστες βιοπαλαιστές, τους χτυπούν όλους. Ελληνες και ξένους. Διόλου τυχαία, άνθρωποι που διαμαρτυρήθηκαν για αστυνομική βία κατά μεταναστών διώκονται ποινικά, διόλου τυχαία λαϊκές κινητοποιήσεις αντιμετωπίζονται με άγρια καταστολή. Μαζί με την εργοδοτική τρομοκρατία που οργιάζει στους χώρους δουλειάς χωρίς να ξεχωρίζει τους εργάτες βάσει φυλής ή χρώματος. Ολα για να περάσει το μεγάλο κεφάλαιο αλώβητο την κρίση του συστήματός του, να φορτώσει τις συνέπειες στο λαό, διασφαλίζοντας την κερδοφορία του. Η πάσης φύσεως καταστολή (εργοδοτική, κρατική, παρακρατική) θα ενταθεί παραπέρα για να φιμωθεί και τρομοκρατηθεί ο λαός. Απέναντί τους χρειάζεται ακόμη μεγαλύτερη οργανωμένη μαζική δράση του λαού, μαζί με το συνεπές ταξικό κίνημα. Μαζί με όσους δεν καθαγιάζουν την εξουσία μιας δράκας σφετεριστών του κοινωνικού πλούτου, αλλά στοχεύουν στην καρδιά του προβλήματος, στην ανατροπή του συστήματος, των θεσμών και μηχανισμών που γεννούν βία, καταστολή, καταπάτηση των δικαιωμάτων της εργατικής λαϊκής πλειοψηφίας.
Την «πολιτική συνοχής» της ΕΕ συζήτησε τις προάλλες για πολλοστή φορά το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, εγκρίνοντας εκθέσεις σχετικά με την περιφερειακή πολιτική στους τομείς της «αναβάθμισης των πόλεων», της «εδαφικής συνεργασίας» και της ευρωενωσιακής πολιτικής ενέργειας. Με εξαίρεση την παρέμβαση του ΚΚΕ, η συζήτηση στην Ολομέλεια ήταν αποκαλυπτική για την προσπάθεια του πολιτικού προσωπικού του κεφαλαίου να κρύψει ότι η όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων στο καπιταλιστικό σύστημα, αποτελεί αμείλικτη νομοτέλεια και πως η ανισόμετρη ανάπτυξη μεταξύ κρατών - μελών της ΕΕ, αλλά και ανάμεσα σε περιφέρειες της ίδιας χώρας, είναι αποτέλεσμα του ίδιου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, της άναρχης και χαοτικής ανάπτυξης που λειτουργεί με μοναδικό κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος. Κοινός τόπος των εκθέσεων που συζήτησε το Ευρωκοινοβούλιο, στο όνομα, τάχα, του να αμβλυνθούν οι αντιθέσεις, είναι η διάθεση δημόσιου χρήματος και διευκολύνσεων στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, προκειμένου να κινητοποιήσουν τα συσσωρευμένα κεφάλαιά τους και να ξεπεράσουν την καπιταλιστική κρίση σε βάρος των εργαζομένων. Καλούν την Τοπική Διοίκηση να συνάψει συμβάσεις με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που θα καθορίζουν την επιλογή των έργων και τον τρόπο διάθεσης των ευρωενωσιακών κονδυλίων, όχι για την ικανοποίηση των οξυμένων λαϊκών αναγκών (δημόσιες δωρεάν συγκοινωνίες, αντισεισμικά και αντιπλημμυρικά έργα, υποδομές δημόσιας εκπαίδευσης, υγείας κ.λπ.), αλλά αντίθετα σε νέους κερδοφόρους τομείς για το κεφάλαιο, όπως διαχείριση απορριμμάτων, εμπορική εκμετάλλευση ιστορικών και πολιτισμικών μνημείων, απελευθέρωση της παραγωγής και διανομής ενέργειας, ενεργειακή απόδοση. Οι εκθέσεις προωθούν την αντιλαϊκή στρατηγική «Ευρώπη 2020», που απορροφά ήδη το 63% των κοινοτικών πόρων στην Ελλάδα, ενώ 40% των χρημάτων επιστρέφει στους μεγάλους ξένους μονοπωλιακούς ομίλους και το υπόλοιπο 60% κατευθύνεται στην ελληνική πλουτοκρατία, για να επιταχύνει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Αυτή η πολιτική της ΕΕ και αστικών κυβερνήσεων συσσωρεύει κέρδη στο κεφάλαιο, βάσανα και δεινά στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και πρέπει να ανατραπεί μαζί με το ευρωενωσιακό οικοδόμημα των μονοπωλίων.
Εναν ακόμα γύρο στο πρόγραμμα της «κοινωφελούς εργασίας» προβλέπει το «Σχέδιο Δράσης» που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων. Αυτήν τη φορά, το πρόγραμμα θα αφορά την ολιγόμηνη «απασχόληση» των ανέργων σε υπηρεσίες και φορείς του υπουργείου Πολιτισμού. Η κυβέρνηση αποτιμά το πρόγραμμα ως επιτυχημένο, αποφασίζει τη συνέχισή του και το παρουσιάζει ως μέτρο καταπολέμησης της ανεργίας, τη στιγμή μάλιστα που εκατοντάδες εργαζόμενοι στα πεντάμηνα της «κοινωφελούς εργασίας» στους Δήμους παραμένουν απλήρωτοι.
Οταν ξεκίνησε, πριν από έναν περίπου χρόνο, το πρόγραμμα της «κοινωφελούς εργασίας», η αμοιβή των «απασχολούμενων» βρισκόταν κάτω από ό,τι προέβλεπε η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Σήμερα, ο κατώτερος μισθός έχει υποχωρήσει σε επίπεδο χαμηλότερο, ενώ έχει κατρακυλήσει ακόμα περισσότερο για τους νέους κάτω των 25 ετών. Προφανώς αυτή είναι η υπηρεσία που προσφέρουν τα διάφορα προγράμματα: Συμβάλλουν στην προσπάθεια να συμπιεστούν τα εργασιακά, μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα όλων των εργαζομένων προς τα κάτω, ενώ την ίδια στιγμή τα ποσοστά της ανεργίας, την οποία υποτίθεται πως καταπολεμούν, ακολουθούν πορεία συνεχούς και θεαματικής αύξησης.
Πρόκειται για μια πείρα, η οποία αποτελεί χρήσιμο, αν όχι απαραίτητο, εργαλείο για κάθε εργάτη -οικοδόμο και μη- για κάθε έναν που θέλει να διερευνήσει τις συνθήκες υπό τις οποίες διεξήχθη η ταξικά πάλη, η διαπάλη με τον κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικαλισμό, αλλά και τις δυνάμεις του συμβιβασμού, της ταξικής συνεργασίας στο εργατικό κίνημα. Ταυτόχρονα αποτελεί ένα φόρο τιμής στους χιλιάδες αγωνιστές του κλάδου, που με την ακούραστη και ανιδιοτελή δράση τους πάλεψαν σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες για να ξημερώσει ένα καλύτερο αύριο, όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά και την εργατική τάξη της χώρας μας συνολικότερα.
Σε μια περίοδο, όπου οι κατακτήσεις δεκαετιών δέχονται λυσσαλέα επίθεση, ποδοπατούνται και ξηλώνονται μία-μία, η μελέτη της πείρας του κινήματος, δεν αποτελεί πολυτέλεια αλλά αναγκαιότητα. Γιατί, αν υπάρχει ένα διαχρονικό συμπέρασμα που προκύπτει από αυτή είναι πράγματι πως «τίποτα δε χαρίζεται, όλα κατακτιούνται». Το βιβλίο κυκλοφορεί από την «Συγχρονη Εποχή»
Και η Αλγερία αποτελεί κομμάτι του παζλ του ισχυρότατου ανταγωνισμού που εξελίσσεται στην Αφρική, με σημαντικές πλουτοπαραγωγικές πηγές. Σε αυτόν συμμετέχουν μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αλλά και ντόπιες αστικές τάξεις που εντάσσονται σε διάφορους άξονες και συμμαχίες που εμφανίζονται με διάφορες μορφές ενίοτε με στρατιωτικά καθεστώτα ή διά των ισλαμιστών, με τους λαούς να εξακολουθούν να ζουν στη φτώχεια και την ανέχεια σε χώρες με τεράστιο πλούτο.