«Χωρίς καταληκτική ημερομηνία η κοροϊδία», έγραψε η στήλη την επομένη (16.7.2002) της έναρξης λειτουργίας των εξωτερικών ιατρείων και του διαγνωστικού τομέα στο νοσοκομείο «Αττικόν» στο Χαϊδάρι, με αφορμή τη σχετική δήλωση του υπουργού Υγείας. Υπάρχει, όμως, και μια άλλη κοροϊδία με καταληκτική - αυτή τη φορά - ημερομηνία τις δημοτικές εκλογές και αφορά στις προσλήψεις του προσωπικού. Τοπικοί παράγοντες του ΠΑΣΟΚ, όσο και της ΝΔ τάζουν και ...μοιράζουν ξανά και ξανά - αν ποτέ λειτουργήσει πλήρως το «Αττικόν» - τις 2.000 θέσεις (400 γιατροί, 1.000 νοσηλευτές και 600 λοιπό προσωπικό).

Από την περιφέρεια και το ΑΣΕΠ ετοιμάζεται η προκήρυξη περίπου 400 προσλήψεων νοσηλευτικού προσωπικού. Και με την προκήρυξη - όχι την πρόσληψη - των 400 θέσεων, οι διάφοροι υποψήφιοι τάζουν πως θ' αντιμετωπίσουν την ανεργία, όχι μόνον της Δυτικής Αττικής, αλλά ολόκληρου του Λεκανοπεδίου.

Παλιότερα μπορούσαν να δώσουν - τουλάχιστον - υποσχέσεις επηρεασμού, καθώς, ως εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΤΑ) συμμετείχαν στα Διοικητικά Συμβούλια των νοσοκομείων. Τώρα όμως, δε συμμετέχουν πουθενά, καθώς ο νόμος του Αλ. Παπαδόπουλου κατάργησε τη συμμετοχή της ΤΑ στα Συμβούλια Διοίκησης των νοσοκομείων. Το τάξιμο και η ψηφοθηρία, όμως, δε σταμάτησαν...

Οι νέοι, ιδιαιτέρως, έχουν να μάθουν πολλά για τη ζωή, τον άνθρωπο, διαβάζοντας τον αθάνατο Τσέχοφ. Εξαιρετική γνωριμία με αντιπροσωπευτικά πεζογραφικά έργα του προσφέρει η δίτομη έκδοση «Α. Π. Τσέχοφ "Επιλογή από το έργο του"». Πρόκειται για την ελληνική έκδοση της ομότιτλης ρώσικης έκδοσης (1984), σε γλαφυρή, χυμώδη, απολαυστική μετάφραση (από τα ρώσικα) του Γιάννη Στυλιάτη (εκδόσεις Καστανιώτη, πρόλογος Κ. Γεωργουσόπουλου). Πρόσφατα κυκλοφόρησε και ο β' τόμος, ο οποίος εκτός από τρεις νουβέλες και έξι διηγήματα, περιέχει εισαγωγή του Γ. Μπέρντικοφ και κρίσεις για κάθε έργο.

Παπαγεωργίου Βασίλης

- Κοίτα, μέσα σ' αυτό το πανηγύρι της εποχής (σ.σ. αναφέρεται στα χρόνια 1967 - '68 στο Παρίσι), σ' αυτό το απίστευτο χάος, κόβω το κεφάλι μου πως είχαν παρεισφρήσει δεκάδες πράκτορες. Η γνώμη μου είναι πως η "17 Νοέμβρη" είναι δημιούργημα της ΣΙΑ και θα σου διηγηθώ ένα μικρό περιστατικό για να καταλάβεις τι θέλω να πω.

- Δηλαδή, ο Γιωτόπουλος είναι της ΣΙΑ;

- Οχι, απλώς οι μυστικές υπηρεσίες έχουν τους τρόπους τους να χειρίζονται και να "δουλεύουν" τα άτομα με ψυχοπαθολογικές διαταραχές. Ακου, λοιπόν. Μερικές μέρες μετά την 21η Απριλίου, μας πλησίασε ένας νεαρός Ελληνοαμερικανός και μας πρότεινε να ιδρύσουμε μια αντιστασιακή οργάνωση εναντίον των συνταγματαρχών. Τρεις μέρες αργότερα, ο ίδιος άνθρωπος έρχεται και μας δίνει σχέδια στρατιωτικών σημείων της χούντας. Παραλίγο να κατουρηθούμε πάνω μας. Οι φίλος μου έκαψε τα σχέδια και τέσσερα χρόνια αργότερα είδα σε κάποιο περιοδικό τη φωτογραφία αυτού του προσώπου, με την αποκάλυψη πως ήταν πράκτορας της ΣΙΑ, εντεταλμένος για τη δημιουργία ελληνικών αντιστασιακών ομάδων. Τι θέλω να πω; Η ΣΙΑ είχε βρει πρόσφορο έδαφος και αλώνιζε παντού. Γιατί, λοιπόν, να μην είναι δημιούργημα δικό της;».

Το απόσπασμα είναι από συνέντευξη του σκηνοθέτη Κώστα Φέρρη στον Δ. Δανίκα και δημοσιεύτηκε στα προχτεσινά «Νέα». Και, βέβαια, είναι περιττός ο οποιοσδήποτε σχολιασμός.

Δε λέμε, ίσως, αποτελεί μια ακόμη σύμπτωση και μόνο. Μαζεύονται, όμως, πολλές και σημειώνουμε απλώς το γεγονός. Αναφερόμαστε στην είδηση από την Ισπανία, η οποία αναφέρει ότι οι εκεί αστυνομικές αρχές ανακοίνωσαν την εξάρθρωση της οργάνωσης GRAPO («Ομάδες Αντιφασιστικής Αντίστασης της 1ης Οκτωβρίου»). Κι όταν μιλάμε για συμπτώσεις, δεν αναφερόμαστε μόνο στην ολοφάνερη χρονική σύμπτωση της εκεί εξάρθρωσης με τις εγχώριες εξελίξεις, σχετικά με τη «17 Ν». Αναφερόμαστε, επίσης, στο γεγονός, πως η GRAPO ξεκίνησε την εγκληματική της δράση, το 1975, όπως και η «17 Ν», πραγματοποίησε δολοφονίες, βομβιστικές επιθέσεις, ληστείες και διάφορες άλλες εγκληματικές ενέργειες, ενώ χρησιμοποιούσε μια ανάλογη ψευτομαρξιστική και ψευτοεπαναστατική ρητορική και επιχειρήματα.

Είπαμε, είναι πολλές συμπτώσεις των δυο περιπτώσεων. Λες και βγήκαν από το ίδιο καλούπι...

Στο υπ' αριθμόν ένα «όπλο» του ιμπεριαλισμού, έχει αναδειχτεί η λεγόμενη τρομοκρατία. Στο όνομα της δήθεν αντιμετώπισης και της καταπολέμησής της, γίνονται πόλεμοι και δημιουργούνται προϋποθέσεις για την παραπέρα επέκτασή τους, παίρνονται αντιδημοκρατικά μέτρα και περιορίζονται δραστικά οι δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα των πολιτών, ενισχύονται πολύμορφα οι διάφοροι κατασταλτικοί μηχανισμοί, ξεδιπλώνεται και καλλιεργείται συστηματικά ένα κλίμα «τρομο-φοβίας» και «τρομο-ανασφάλειας».

Αυτά γίνονται σήμερα σ' όλο τον κόσμο και σφραγίζουν τις διεθνείς εξελίξεις. Και την ίδια στιγμή, οι εγχώριοι «τρομο-φιλοσοφούντες» αναζητούν τις ρίζες της «17 Ν» στο Μάη του '68, στο αντιδικτατορικό κίνημα και τους αγώνες του, στους όποιους, προ δεκαετιών, αριστερούς ή «αριστερούς» προβληματισμούς και δράση του Αλ. Γιωτόπουλου, στο ΚΚΕ και το κομμουνιστικό κίνημα, στη μαρξιστική ιδεολογία, κλπ., κλπ. Και, βέβαια, οι ...αναζητήσεις αυτές τροφοδοτούνται καταλλήλως από σειρά βιογραφικών στοιχείων και πληροφοριών (με ή χωρίς εισαγωγικά), όπως και ανάλογων σεναρίων και αναλύσεων, που οι αρμόδιες αρχές, τα διάφορα κέντρα και παράκεντρα, διοχετεύουν προς όλες τις κατευθύνσεις, πρώτα και κύρια, προς τα ΜΜΕ.

Ουσιαστικά και με πρόσχημα τις τελευταίες εξελίξεις, γύρω από τη «17 Ν», ξεδιπλώνεται και δυναμώνει καθημερινά μια επιχείρηση συκοφάντησης - έως και ενοχοποίησης, με τον ένα ή άλλο τρόπο - της Αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος, των ιδεών και αξιών τους, του αντιδικτατορικού κινήματος και των αγώνων του, του οποιουδήποτε παράγοντα - τέλος πάντων - παραπέμπει στους μαζικούς αγώνες του λαού, στην αμφισβήτηση του σημερινού συστήματος και, πολύ περισσότερο, στην οργανωμένη, μαζική πάλη για τη ριζική αλλαγή του. Και, την ίδια στιγμή, δυναμώνει καθημερινά η καλλιέργεια ενός κλίματος άκριτης και αδιαμαρτύρητης αποδοχής και υποταγής στο κατεστημένο, στους κανόνες που αυτό βάζει και στα όργανα της εφαρμογής τους. Οι λογικές των «μονοδρόμων» επεκτείνονται και γενικεύονται. Δε συμπεριλαμβάνουν, πλέον, μόνον την ΕΕ και την «παγκοσμιοποίηση» ή τους «νόμους της αγοράς» και την ανταγωνιστικότητα, αλλά και την αδιαμαρτύρητη αποδοχή και παραδοχή των ολοένα και περισσότερο αντιλαϊκών συνεπειών τους. Την υποταγή των εργαζομένων στις ολοένα και περισσότερο άγριες μορφές εκμετάλλευσης και ξεζουμίσματος. Την υποταγή των πάντων, στο ολοένα και περισσότερο απάνθρωπο σημερινό καπιταλιστικό σύστημα.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και απαιτεί την όσο πιο γρήγορη, μαζική, αποφασιστική και αποτελεσματική αντιμετώπιση γίνεται.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο Καλάμ διαβεβαίωσε, στην πρώτη συνέντευξη που παραχώρησε μετά την εκλογή του (καθόλου τυχαία, ήταν στη «Wall Street Journal»), ότι η πολιτική που συνοψίζεται στη φράση «δε χτυπάμε πρώτοι» διατηρείται και το ινδικό πυρηνικό οπλοστάσιο έχει «αποτρεπτικό» χαρακτήρα. Ούτως ή άλλως, προκαλεί ανησυχία το γεγονός πως θέτει τα πυρηνικά στο επίκεντρο της διαμόρφωσης της ινδικής πολιτικής: Ηταν ο φόβος πυρηνικού πολέμου, είπε στην ίδια συνέντευξη, που απέτρεψε την ολοκληρωτική σύρραξη με το Πακιστάν πριν λίγες βδομάδες.

Πολλοί παρατηρητές θυμούνται ότι η πρώτη φράση που ξεστόμισε ο Ρόμπερτ Οπενχάιμερ μετά την τελική δοκιμή της ατομικής βόμβας των ΗΠΑ - «έγινα ο θάνατος, ο καταστροφέας των κόσμων» - είναι ένα απόσπασμα από το Bhagavad-Gita, το ιερό βιβλίο των ινδουιστών και αποδίδεται στη θεότητα Σίβα. Το θεό του πολέμου. Αυτό που σηματοδοτεί η κίνηση της εθνικιστικής κυβέρνησης της Ινδίας να εκλέξει τον άνθρωπο που της παρέδωσε «την καταστροφική φωτιά» Πρόεδρο παραπέμπει, ενοχλητικά πολύ, σε μια επικίνδυνη πολιτική...