Μετά τον καζινοκαπιταλισμό, να και ο «κλεπτοκρατικού τύπου καπιταλισμός» που σερβίρει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, θέλοντας να τον διαχωρίσει προφανώς από τον δήθεν «υγιή» και «εύρυθμο» καπιταλισμό που πλασάρει στο λαό σαν ρεαλιστική πρόταση για το μέλλον του. Δήλωσε ο Δ. Παπαδημούλης στη ΝΕΤ: «Το μνημόνιο το έφερε ένας άθλιος τρόπος διακυβέρνησης της χώρας (...) Αναπτύσσεται και στη χώρα μας η θεωρία ότι η Ελλάδα είναι η τελευταία σοβιετική οικονομία στην ΕΕ. Αποτελεί μέγα ψέμα. Από τότε που οργανώθηκα στην αριστερά ήμουν ενάντια του σοβιετικού μοντέλου γιατί θεωρούσα ότι δυσφήμισε τις αρχές και τις αξίες του σοσιαλισμού. Στην Ελλάδα έχουμε έναν κλεπτοκρατικού τύπου καπιταλισμό, με ολιγάρχες, με καρτέλ, με απευθείας αναθέσεις σε έργα - προμήθειες».
Πρόκειται για διπλή κατάθεση διαπιστευτηρίων στο σύστημα και με την, για νιοστή φορά, αποκήρυξη του σοσιαλισμού και με την, για επίσης νιοστή φορά, υπεράσπιση του καπιταλισμού διά της αυταπάτης ότι μπορεί να εξανθρωπιστεί και να πάψει να είναι «κλεπτοκρατικός». Σε κάθε περίπτωση οι οπορτουνιστές λένε στο λαό ότι το μέλλον του είναι εντός και επί τα αυτά αυτού του συστήματος, ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Ποιος ωφελείται από τα λεγόμενά τους, ε, «χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει»...
Πάντως, η κλεψιά είναι η «καρδιά» του καπιταλισμού. Κλέβει τον πλούτο που παράγουν οι εργάτες. Σήμερα, στην κρίση του, κλέβει και τα ψίχουλα που τους απέμεναν, τα απολύτως απαραίτητα για την αναπαραγωγή της εργατικής τους δύναμης. Τα «μνημόνια» αυτό εγγυώνται, την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη λεία για τους άρπαγες. Γι' αυτό φτιάχτηκαν και όχι γιατί η χώρα κυβερνήθηκε άθλια. Η χώρα κυβερνήθηκε όπως όριζαν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας κάθε φορά. Ετσι κυβερνάται και σήμερα που τα συμφέροντά της, σε περίοδο κρίσης, ορίζουν αντιλαϊκά αντεργατικά μέτρα, ώστε και οι απώλειες για δαύτη να είναι μικρότερες και τα κέρδη μεγαλύτερα στην περίοδο της αναιμικής ανάκαμψης, όταν έρθει.
Αρέσει δεν αρέσει στον οπορτουνισμό, ο καπιταλισμός σάπισε, η σαπίλα του δεν αποκαθίσταται και έχει έρθει η ώρα του να περάσει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Κι αυτό θα γίνει όταν ο λαός το αποφασίσει, γυρνώντας την πλάτη του στους απολογητές του συστήματος.
Με διάφορες μεθόδους επιχειρεί η ΠΑΣΚΕ στον κλάδο του Επισιτισμού - Τουρισμού να φρενάρει τη συμμετοχή των εργαζομένων στις αρχαιρεσίες του συνδικάτου, προβοκάροντας τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Ετσι, όπως και στις προηγούμενες αρχαιρεσίες και τώρα διασπείρει φήμες στους εργαζόμενους ότι αν πάνε να ψηφίσουν, το συνδικάτο θα τους πάρει κάποιες δεκάδες ευρώ, τα οποία «θα καταλήξουν στα ταμεία του Περισσού και του ΠΑΜΕ», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά σε ανακοίνωσή της. Πονάει πολύ την ΠΑΣΚΕ το γεγονός ότι το συνδικάτο συσπειρώνεται στις γραμμές του ΠΑΜΕ με εντολή του κλάδου που εμπιστεύεται το τιμόνι της διοίκησής του στις ταξικές δυνάμεις. Αυτά τα λένε όταν η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων που συμμετείχαν στην εκλογοαπολογιστική συνέλευση ενέκριναν τον οικονομικό απολογισμό του συνδικάτου και επιπλέον αποφάσισαν ότι λόγω των οικονομικών δυσκολιών, όσοι ψηφίζουν, ανεξάρτητα από προηγούμενες οφειλές, τις οποίες δεν έχουν καταφέρει να εξοφλήσουν, θα καταβάλουν συνδρομή που δεν θα ξεπερνά τα 10 ευρώ, προκειμένου να ψηφίσουν στις αρχαιρεσίες. Και έτσι πρέπει να είναι. Οι εργαζόμενοι και με τη συνδρομή τους ενισχύουν τη συνδικαλιστική τους οργάνωση κόντρα στ' αφεντικά. Δική τους υπόθεση είναι να έχουν γερό συνδικάτο.
Οσον αφορά την «υποτονική», όπως χαρακτηρίζει η ΠΑΣΚΕ, συμμετοχή των εργαζόμενων στις εκλογές, που οφείλεται, όπως λένε, στις «ανεπάρκειες» και «ευθύνες» της διοίκησης, την απάντηση παίρνει από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Την τέταρτη μέρα των αρχαιρεσιών ψήφισαν 1.350 περίπου εργαζόμενοι, εκατοντάδες περισσότεροι από τις προηγούμενες αρχαιρεσίες την ίδια ακριβώς μέρα. Αυτό άλλωστε είναι και που πονάει την ΠΑΣΚΕ, αυτό τρέμει γι' αυτό και προσπαθεί να βάλει εμπόδια στη μαζικοποίηση του συνδικάτου.
Η κυβέρνηση έχει δρομολογήσει τις απολύσεις στο Δημόσιο. Το νομοσχέδιο με τους νέους οργανισμούς των υπουργείων θα μπει σύντομα στη Βουλή, ενώ ως το τέλος του μήνα ολοκληρώνεται η διαδικασία επιλογής κριτηρίων με τα οποία θα γίνει η «αξιολόγηση» υπηρεσιών και εργαζομένων. Μέσα στο 2012 οι δημόσιοι υπάλληλοι θα μειωθούν κατά, τουλάχιστον 15.000 και ως το 2015 κατά 150.000. Την ίδια ώρα λοιπόν που ετοιμάζονται απολύσεις, προωθείται στη Βουλή πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών που μέσω της λεγόμενης αυτεπιστασίας θα προσλαμβάνεται φτηνό εργατικό δυναμικό για την υλοποίηση έργων σε δήμους (καθαριότητα, ύδρευση, παιδικοί σταθμοί, κοινωνικές δομές, έργα υποδομής και συντήρησης) με συμβάσεις απασχόλησης που δεν θα υπερβαίνει τις 135 ημέρες. Αυτά προβλέπει το λεγόμενο πρόγραμμα «ΑΚΣΙΑ» που έχει δοθεί για διαβούλευση.
Από τη μία λοιπόν απολύσεις μόνιμου προσωπικού και συρρίκνωση υπηρεσιών του Δημοσίου και από την άλλη, αυτές οι ίδιες υπηρεσίες και τα έργα θα εκτελούνται μέσω ιδιωτών από εργάτες με πενιχρά μεροκάματα. Αυτό εξυπηρετούν μορφές όπως η λεγόμενη αυτεπιστασία, αλλά και η κοινωφελής εργασία. Το κράτος παραδίδει στην ιδιωτική πρωτοβουλία δραστηριότητες που μέχρι τώρα κάλυπτε το ίδιο και ταυτόχρονα, παρέχει στους επιχειρηματίες φτηνή εργατική δύναμη, που θα δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί, χωρίς δικαιώματα, χωρίς καμία εξασφάλιση.
Στις 7 Ιούλη 1917 η Προσωρινή Κυβέρνηση δημοσίευσε διάταγμα για τη σύλληψη και προσαγωγή του Λένιν σε δίκη. Ο Λένιν, με τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας της ΚΕ των μπολσεβίκων, πέρασε στην παρανομία και από την Πετρούπολη στις 11 Ιούλη κατέφυγε μεταμφιεσμένος στο Ραζλίφ, στις όχθες μιας λίμνης, στην καλύβα ενός μπολσεβίκου εργάτη, του Εμελιάνοφ. Η πλοκή του έργου εκτυλίσσεται στο δίμηνο της παραμονής του Λένιν σ' αυτό το κρησφύγετο, έως τη μέρα που, μεταμφιεσμένος, ξυρισμένος, με περούκα, τραγιάσκα και με πλαστή εργατική ταυτότητα με το επώνυμο Ιβανόφ, ξεκίνησε για τη Φινλανδία.
Η λογοτεχνική αφήγηση είναι βασισμένη στα πραγματικά γεγονότα από την περίοδο που ο Λένιν επεξεργάστηκε και έθεσε νέα γραμμή με στόχο την άμεση κατάληψη της εξουσίας από τις επαναστατικές εργατικές δυνάμεις, τις γνωστές «Θέσεις του Απρίλη» του 1917. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».
Το δολοφονικό αμόκ του Αμερικανού κατοχικού στρατιώτη, που σκόρπισε το θάνατο στην Κανταχάρ, επιχειρείται να παρουσιαστεί ως ένα «μεμονωμένο περιστατικό» που δεν αντικατοπτρίζει τον πραγματικό χαρακτήρα της κατοχής και δε θα πρέπει να επηρεάσει τη συνέχειά της, όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο Αμερικανός υπουργός Αμυνας, Λίον Πανέτα, ο οποίος πρόσθεσε ότι στις συνομιλίες που είχε με τον Χ. Καρζάι, ο Αφγανός πρόεδρος κατάλαβε ότι οι ΗΠΑ θα τιμωρήσουν τον ένοχο.
Ο Αφγανός πρόεδρος καταδίκασε κατά το σύνηθες τη σφαγή και άφησε να εννοηθεί ότι υπάρχουν ενδείξεις για συμμετοχή και άλλων στρατιωτών που δεν έχουν αποκαλυφθεί. Ο Καρζάι επίσης αναγκάστηκε, κάτω από τη λαϊκή κατακραυγή, να ζητήσει από τις κατοχικές δυνάμεις να αποσυρθούν από τις απομακρυσμένες περιοχές, περιορίζοντας τις νυχτερινές επιδρομές. Ωστόσο κανονικά προχωρά η υπογραφή της συμφωνίας που θα εξασφαλίζει τη μακροχρόνια παρέμβαση και παρουσία των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, μετά την όποια «στρατιωτική αποχώρηση», διασφαλίζοντας τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα την επόμενη μέρα του πολέμου, σε μία χώρα προτεκτοράτο των ιμπεριαλιστών.