Παπαγεωργίου Βασίλης

Οι κυβερνήσεις αλλάζουνε, αλλά τ' «αγροτοδικεία» μένουν, λοιπόν, καθώς συνεχίζεται η πολιτική ποινικοποίησης των αγροτικών αγώνων, με στόχο την τρομοκράτηση των αγωνιστών της αγροτιάς και το σταμάτημα της πάλης του αγροτικού κινήματος, για την ανατροπή της αντιαγροτικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που διαχειρίζονται οι ελληνικές κυβερνήσεις.

Η ΝΔ που, ως αξιωματική αντιπολίτευση, εμφανιζόταν να διαφωνεί, δήθεν, με τη «βιομηχανία» δικαστικών διώξεων σε βάρος χιλιάδων αγωνιστών του αγροτικού κινήματος, τι θα κάνει, τώρα, ως κυβέρνηση;

Θα παρέμβει, όπως και όπου πρέπει, για να σταματήσει αυτό το «κακό», ή θα συνεχίσει την τακτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ; Πολύ φοβούμαστε ότι θα κάνει το δεύτερο καθώς δε θέλει τους αγρότες να βρίσκονται στους δρόμους του αγώνα, αμφισβητώντας έμπρακτα την αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ, με την οποία συμφωνεί και ανέλαβε τώρα να διαχειριστεί...

Από υπουργείο σε οργανισμό κι από οργανισμό σε υπουργείο γυρίζει τις μέρες αυτές ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα, Τ. Μίλερ. Και μπορεί, βέβαια, οι επισκέψεις να χαρακτηρίζονται επισήμως, ως εθιμοτυπικές, με την αφορμή της ανάληψης των καθηκόντων τους από τους νέους υπουργούς, αλλά, ορισμένα γεγονότα λένε, ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Για παράδειγμα, προχτές επισκέφθηκε τον υπουργό Μεταφορών, Μ. Λιάπη, συνοδευόμενος όμως και από τον εμπορικό ακόλουθο της πρεσβείας. Τις προάλλες, επίσης, είχε συνοδεύσει τον επικεφαλής της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ στον «Αθήνα 2004». Μάλιστα, μετά την επίσκεψη αυτή, δήλωσε προς τους δημοσιογράφους ότι δεν πρέπει να προκαλούν εντύπωση οι επισκέψεις, όπως και ο ερχομός στην Ελλάδα διαφόρων Αμερικανών αξιωματούχων, διότι, στο εξής, θα τους βλέπουν συνέχεια μπροστά τους!

Τα σχόλια δικά σας!

Η απελθούσα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όχι μόνον αποδέχτηκε το αμερικανόπνευστο σχέδιο Ανάν. Οχι μόνο πανηγύρισε γι' αυτό, επιχειρώντας να καλλιεργήσει θετικές εντυπώσεις και προσδοκίες επίλυσης του προβλήματος στην ελληνική και την κυπριακή κοινή γνώμη, αλλά και άσκησε πολύμορφες πιέσεις στην κυπριακή ηγεσία, να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. Ετσι, έγινε δυνατή η συμφωνία του Φλεβάρη στη Νέα Υόρκη και, τώρα, η Κύπρος στέκει μπροστά στα γνωστά σε όλους αδιέξοδα.

Με δεδομένες, λοιπόν, τις τεράστιες και εγκληματικές αυτές ευθύνες της προηγούμενης κυβέρνησης και προσωπικά του Γ. Παπανδρέου, που χειρίστηκε το ζήτημα ως υπουργός Εξωτερικών, αδυνατούμε να κατανοήσουμε την προχτεσινή δήλωση του τελευταίου, στην οποία ζητά από τον Κ. Καραμανλή, «να εγκαταλείψει την αμήχανη ουδετερότητα ενός αυτόματου πιλότου στο Κυπριακό και να διαπραγματευτεί ενεργά αξιοποιώντας όλα τα περιθώρια τα οποία έχουμε διαμορφώσει εμείς όλ' αυτά τα χρόνια».

Και δε λέμε, εξίσου μεγάλες είναι και οι ευθύνες του Κ. Καραμανλή και της ΝΔ, αφού, από την πρώτη στιγμή συμφώνησε και στήριξε την πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης και, τώρα, συνεχίζει στον ίδιο ακριβώς δρόμο, αλλά η απορία μας παραμένει. Για ποια περιθώρια μιλά ο Γ. Παπανδρέου; Τι εννοεί «ενεργή διαπραγμάτευση»; Τι παζάρια έχει στο μυαλό του;

Και μη μας πουν, πως ο Γ. Παπανδρέου εννοεί τη διεκδίκηση μιας περισσότερο ενεργητικής ανάμειξης της ΕΕ στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό, προς όφελος του κοινοτικού κεκτημένου, κλπ., κλπ. Το αμερικανόπνευστο έκτρωμα, που ονομάζεται σχέδιο Ανάν, δε διορθώνεται, ακόμη κι αν γίνει συμβατό με το διαβόητο κοινοτικό κεκτημένο. Και πολύ περισσότερο, δεν οδηγεί σε μια δίκαιη και, επομένως, βιώσιμη και λειτουργική λύση του προβλήματος, σύμφωνη με τις παλιότερες αποφάσεις του ΟΗΕ.

Και πέρα απ' αυτό, ας μη κάνουν πως ξεχνούν τι ακριβώς συμφώνησαν: Το σχέδιο Ανάν μπορεί να αλλάξει αποκλειστικά και μόνον σε ό,τι συμφωνούν και τα δύο μέρη (Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι). Σε ό,τι δεν υπάρξει συμφωνία, εκχώρησαν το δικαίωμα στον Κ. Ανάν να συμπληρώσει κατά πώς νομίζει τα κενά. Με άλλα λόγια, εκχώρησαν το δικαίωμα αυτό στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό κατά πρώτο λόγο και κατά δεύτερο στον ευρωενωσιακό - «υπάλληλος» των οποίων είναι ο Κ. Ανάν - χώνοντας το Κυπριακό ακόμη βαθύτερα στις Συμπληγάδες των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών. Λες και δεν έχει τραβήξει αρκετά η Κύπρος, εξήντα και πλέον χρόνια τώρα και ουσιαστικά από την πρώτη στιγμή της κολοβής ανεξαρτητοποίησής της, από τους κάθε λογής ιμπεριαλιστές και τα «τσιράκια» τους.

Ο δεύτερος «τρομονόμος» ήταν στα σκαριά από την προηγούμενη κυβέρνηση και η νυν, εκμεταλλευόμενη το γενικότερο κλίμα της τρομοϋστερίας με αφορμή το μακελειό της Μαδρίτης, τον έχει θέσει στις πρώτες προτεραιότητές της. Τουλάχιστον, αυτά λένε οι δημοσιογραφικές πληροφορίες. Συμπληρώνουν, επίσης, ότι στα πλαίσια του νέου «τρομονομοθετήματος», θα εξοβελιστεί η έννοια του πολιτικού εγκλήματος, θα καταργηθεί η αρχή του διπλού αξιόποινου, δε θα αναγνωρίζεται η υπηκοότητα ως λόγος υποχρεωτικής άρνησης έκδοσης, θα εμπλουτιστεί παραπέρα η λίστα των θεωρουμένων ενεργειών ως τρομοκρατικών, συμπεριλαμβάνοντας ακόμη και τις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων και κοινωφελών οργανισμών και θα επεκταθεί η εφαρμογή των «ειδικών ανακριτικών μεθόδων» (παρακολουθήσεις, έρευνες προσωπικών δεδομένων, διείσδυση - χαφιεδισμός, κλπ., κλπ.).

Με άλλα λόγια, μια νέα επίθεση ενάντια στα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα και ελευθερίες είναι ήδη στα σκαριά. Οπως και η παραπέρα επέκταση και ενίσχυση των πολύμορφων, πολυπλόκαμων και συνεχώς διευρυνόμενων μηχανισμών αστυνομοκρατίας και καταστολής.

Τη σημαντικότατη συμβολή του παιχνιδιού στην ψυχοδιανοητική ανάπτυξη του παιδιού, στην πολύπλευρη γνωριμία του με τον κόσμο, στην καλλιέργεια της φαντασίας και του γούστου του, αλλά και τη διαφορά, τα «ταξικά» χαρακτηριστικά των παιχνιδιών της αστικής τάξης και των λαϊκών τάξεων, αναδεικνύει το λεύκωμα «Ο μαγικός κόσμος των παιχνιδιών (Ευρωπαϊκά παιχνίδια από τις συλλογές του Μουσείου Μπενάκη)», το οποίο κυκλοφόρησε σε συνέκδοση του Μουσείου Μπενάκη, και των εκδόσεις «Αδάμ». Πρόκειται για συστηματική και εκτενέστατη μελέτη της υπεύθυνης του Τμήματος Παιδικής Ηλικίας και Συλλογής Παιχνιδιών του Μουσείου Μπενάκη Μαρίας Αργυριάδη, σχετικά με τα είδη, τις τεχνικές, τα υλικά, τη χρήση και τους χώρους χρήσεις, τους καλλιτέχνες που φιλοτέχνησαν παιχνίδια από τα μεσαιωνικά χρόνια έως τις αρχές του 20ού αιώνα. «Βάση» της μελέτης αυτής αλλά και εικονογραφικό «τεκμήριό» της είναι η εξαιρετικά πλούσια (σε αριθμό και είδη) συλλογή πανέμορφων ευρωπαϊκών παιχνιδιών που διαθέτει το Μουσείο Μπενάκη. Παιχνίδια έργα τέχνης λεπτής, τα οποία «μιμούμενα» την εκάστοτε εποχή και κοινωνική πραγματικότητα παρέχουν ποικίλες «πληροφορίες» (ενδυματολογικές, περιβαλλοντικές, τεχνολογικές, αισθητικές, κλπ.).

Γρηγοριάδης Κώστας

Αμέσως μετά τη νίκη του, ο Θαπατέρο διεμήνυσε ότι θα αποσύρει τους Ισπανούς στρατιώτες από το Ιράκ μέχρι τις 30 Ιουνίου... στην περίπτωση που ο ΟΗΕ δεν αναλάβει τον έλεγχο της χώρας. Τη βδομάδα που πέρασε, ωστόσο, έγινε γνωστό ότι οι Σοσιαλιστές σχεδιάζουν να ενισχύσουν τη στρατιωτική παρουσία τους στο Αφγανιστάν, αμέσως μόλις αποχωρήσουν από το Ιράκ. Η κατοχή αυτής της χώρας, σύμφωνα με τους ίδιους τους Σοσιαλιστές, είναι αποδεκτή, αφού την αναγνωρίζει ο ΟΗΕ και συμμετέχουν σ' αυτή πολλές χώρες υπό τη σκέπη του ΝΑΤΟ...

Σε ό,τι αφορά στο «εσωτερικό μέτωπο» ούτε και εκεί τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Ο Θαπατέρο είναι άξιος συνεχιστής του νεο-φιλελευθερισμού του Φελίπε Γκονζάλεθ (που είναι και το μεγάλο του ίνδαλμα), ενώ όπως έχει παραδεχτεί και ο ίδιος βλέπει με μεγάλη συμπάθεια τις «Τριτο-δρομικές» ιδέες του Τόνι Μπλερ. Το οικονομικό πρόγραμμα των Σοσιαλιστών, το όποιο συνέταξε ένας φιλελεύθερος τεχνοκράτης, άλλωστε, καμία διαφορά δεν έχει με εκείνο του Λαϊκού Κόμματος.

Τελικά, ο ηγέτης Σοσιαλιστών μάλλον θα βρει μπροστά του πολλούς από αυτούς που του έδωσαν τη «μεγάλη» του νίκη.