Τη δόξα του Κανελλόπουλου, που είχε πει στον Αμερικανό στρατηγό Τζέιμς Βαν Φλιτ «στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας», ζήλεψε ο σημερινός υπουργός Αμυνας Ν. Παναγιωτόπουλος, στην πρόσφατη συνάντησή του με τον διοικητή των χερσαίων δυνάμεων των ΗΠΑ που σταθμεύουν στην Ευρώπη, αντιστράτηγο Κρ. Καβόλι. Μιλώντας σε εκδήλωση στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, υπενθύμισε στον Αμερικανό αξιωματούχο ότι «η Ελλάδα πάντα στεκόταν στο πλευρό των Συμμάχων της» και τον διαβεβαίωσε: «(...) Πολεμήσαμε στο πλάι των ΗΠΑ, οι άνδρες μας μάτωσαν δίπλα σε Αμερικανούς στρατιώτες στους πολέμους στους οποίους συμμετείχαμε, και αυτό θα γίνει επίσης και στο μέλλον»! Η αλήθεια είναι ότι οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις δήλωσαν πάντα «παρών», όποτε τους κάλεσε το ...συμμαχικό καθήκον, είτε εκστρατεύοντας στη μακρινή Κορέα, είτε πιο πρόσφατα στο Αφγανιστάν, είτε διαθέτοντας τις υποδομές και την «επιμελητεία» τους στους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς για τις δολοφονικές επεμβάσεις τους στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική και πάει λέγοντας. Απ' όλες αυτές τις υπηρεσίες, η αστική τάξη της Ελλάδας κέρδισε τελικά το «παράσημο» του «προτιμώμενου εταίρου» των ΗΠΑ στην περιοχή, ο λαός όμως μόνο χαμένος βγήκε απ' αυτήν την εμπλοκή. Και πρέπει τώρα αυτή η κυνική και επικίνδυνη δήλωση του Ελληνα υπουργού Αμυνας να χτυπήσει καμπανάκι για το πού οδηγεί η κυβέρνηση τα πράγματα για το λαό, με τη δέσμευσή της στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό και το βαθύ «χώσιμο» στις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις.
«Το Προσφυγικό είναι ένα ζήτημα που υπερβαίνει την Ελλάδα. Και σήμερα είναι απαραίτητο να ενεργοποιηθεί η αλληλεγγύη σε όλα τα επίπεδα. Από την ΕΕ, που πρέπει επιτέλους να αναλάβει τις ευθύνες της, μέχρι τις τοπικές κοινωνίες».
Αυτά έγραφε τις προάλλες η «Αυγή» για το Προσφυγικό, ξεπλένοντας το ρόλο της ΕΕ στη δημιουργία και την αναπαραγωγή του προβλήματος και πετώντας την μπάλα στην εξέδρα σε ό,τι αφορά τις ευθύνες όλων των κυβερνήσεων για τη σημερινή αθλιότητα του εγκλωβισμού χιλιάδων κατατρεγμένων. Η ΕΕ έχει αναλάβει πλήρως τις «ευθύνες» της στο Προσφυγικό - Μεταναστευτικό, πρωταγωνιστώντας ή στηρίζοντας πολέμους και επεμβάσεις, που δημιουργούν το πρόβλημα και πολλαπλασιάζουν τα προσφυγικά κύματα. Το έχει κάνει επίσης με την άθλια Συμφωνία που υπέγραψε με την Τουρκία, η οποία, σε συνδυασμό με την υπόλοιπη ευρωενωσιακή νομοθεσία, καταδικάζει τους μετανάστες σε εγκλωβισμό, με σοβαρές συνέπειες για τη ζωή των κατοίκων στα νησιά και την ηπειρωτική Ελλάδα.
Κι αν το ένα χέρι στο ξέπλυμα της πολιτικής της ΕΕ είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, το άλλο είναι η κυβέρνηση, με τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Μιχ. Χρυσοχοΐδη, να ζητάει κι αυτός από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες «να αναλάβουν δράση για την κοινή αντιμετώπιση των αυξημένων μεταναστευτικών ροών», υπερασπιζόμενος τη συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας, αλλά και την πρόσφατη αλλαγή της νομοθεσίας για το άσυλο, για την οποία καυχήθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο ότι αποτελεί «πιστή μεταφορά» της σχετικής ευρωπαϊκής Οδηγίας. Αν οι μετανάστες, οι εργαζόμενοι και ο λαός στην Ελλάδα περιμένουν την «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» για να δουν άσπρη μέρα, μαύρο φίδι που τους έφαγε! Μόνο το δυνάμωμα της λαϊκής αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και ο κοινός αγώνας για ανθρώπινη διαβίωση και τερματισμό του εγκλωβισμού μπορούν να δώσουν διέξοδο.
1799 Ο Ναπολέων Βοναπάρτης με πραξικόπημα ανακηρύσσεται πρώτος ύπατος της Γαλλίας («18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη»).
1866 Ολοκαύτωμα της Μονής Αρκαδίου στην επαναστατημένη Κρήτη, όπου 300 μαχητές και 643 γυναικόπαιδα τινάζονται στον αέρα μαζί με τους Τούρκους.
1918 Εκατοντάδες χιλιάδες εξεγερμένοι εργάτες και στρατιώτες κατακλύζουν το κέντρο του Βερολίνου (Γερμανική Επανάσταση). Η μοναρχία της Γερμανίας ανατρέπεται και ο αυτοκράτορας Γουλιέλμος ο Β' εγκαταλείπει τη χώρα. Ο πρίγκιπας Μαξ αναθέτει την πολιτική διαχείριση της αστικής εξουσίας στους Σοσιαλδημοκράτες, διορίζοντας στην καγκελαρία τον ίδιο τον επικεφαλής του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, Φρίντριχ Εμπερτ.
Η πτώση της μοναρχίας για τους Σοσιαλδημοκράτες σήμαινε και το τέλος της Επανάστασης, για τους επαναστάτες «Σπαρτακιστές» ωστόσο δεν ήταν παρά το πρώτο βήμα. Απευθυνόμενος στη συνέλευση των Σοβιέτ, ο Κ. Λίμπκνεχτ προειδοποιούσε: «Πρέπει να ρίξω νερό στο κρασί του ενθουσιασμού σας. Η αντεπανάσταση βρίσκεται ήδη εν εξελίξει. Βρίσκεται εδώ, ανάμεσά μας... Μπορεί να αρκεστεί το προλεταριάτο στην εξουδετέρωση των Χοεντσόλερν (σ.σ. της μοναρχίας); Ποτέ πια! Η κατάργηση της κυριαρχίας των τάξεων, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού - αυτός είναι ο σκοπός μας. Η σημερινή κυβέρνηση αυτοονομάζεται σοσιαλιστική. Μέχρι τώρα, όμως, ενήργησε μόνο για τη διατήρηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας».
1938 Τη νύχτα της 9ηςπρος 10η Νοέμβρη οι ναζί εξαπολύουν μαζικό πογκρόμ κατά των Εβραίων της Γερμανίας και της Αυστρίας («Νύχτα των Κρυστάλλων»).
1960 Ο Τζον Κένεντι εκλέγεται Πρόεδρος των ΗΠΑ.
1970 Πεθαίνει ο στρατιωτικός και πολιτικός Σαρλ Ντε Γκολ, πρόεδρος της Γαλλίας (1958 - 1969).
1483 Γεννιέται ο Γερμανός κληρικός και θεολόγος Μαρτίνος Λούθηρος.
1933 Η αστυνομία κάνει επιδρομή στα γραφεία του «Ριζοσπάστη» και συλλαμβάνει 7 συντάκτες, με την κατηγορία ότι με τα δημοσιεύματά τους υποκινούσαν τους αυτοκινητιστές να συνεχίσουν την απεργία τους και να συγκρουστούν με την αστυνομία.
1936 Στον παράνομο «Ριζοσπάστη» δημοσιεύεται Απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ η οποία συγκέντρωνε την προσοχή των Οργανώσεων του Κόμματος στην οργάνωση των μαζικών αγώνων των εργαζομένων, στο ξεσκέπασμα της δημαγωγίας του δικτατορικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, στην περιφρούρηση των συνδικάτων από τη φασιστικοποίηση και στη συγκρότηση του λαϊκού μετώπου στις συνοικίες, στα εργοστάσια, στο στρατό. Τέλος, καλούσε το λαό να συνδράμει με κάθε τρόπο τα θύματα της δικτατορίας.
1938 Πεθαίνει ο Τούρκος στρατιωτικός και πολιτικός Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, Πρόεδρος της Τουρκίας από το 1923 έως το 1938.
1945 Ιδρύεται η Παγκόσμια Ομοσπονδία Δημοκρατικής Νεολαίας (ΠΟΔΝ) με έδρα τη Βουδαπέστη.
1982 Πεθαίνει ο Σοβιετικός ηγέτης Λεονίντ Μπρέζνιεφ, Α' Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΣΕ (1964 - 1982) και Πρόεδρος της ΕΣΣΔ (1977 - 1982). Στη θέση του Α' Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΣΕ αναδεικνύεται ο Γιούρι Αντρόποφ.
1989 Ο ΓΓ του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος, Τοντόρ Ζίβκοφ, αναγκάζεται σε παραίτηση. Η αντεπανάσταση επικρατεί στη Βουλγαρία.