Παπαγεωργίου Βασίλης

• 1 Μαρούλι
• 4 φέτες σαλάμι αέρος
• 1 Βιτάμ
• 1/2 λίτρο γάλα
• 150 γραμμάρια γιαούρτι
• 90 γραμμάρια φέτα
• 75 γραμμάρια γραβιέρα
• 287 γραμμάρια κοτόπουλο
• 75 γραμμάρια μοσχάρι ή αρνί
• 197 γραμμάρια μπριζόλες χοιρινές
• 114 γραμμάρια λάδι
• 1 πακέτο μακαρόνια
• 162 γραμμάρια ελιές (από τις φτηνές)
• 750 γραμμάρια ψωμί

Οι τιμές, βέβαια, με τις απανωτές καθημερινές ανατιμήσεις, μπορεί να μην ισχύουν ακόμα και σήμερα, μια μέρα μετά την τιμοληψία. Πολύ περισσότερο, είναι βέβαιο ότι δε θα ισχύουν τον επόμενο μήνα... Αυτές τις «αυξήσεις» υπέγραψε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, χαρακτηρίζοντας τη συμφωνία «έντιμο συμβιβασμό». Αυτό το αντεργατικό αίσχος επέβαλαν και χειροκρότησαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Δριμύτατη επίθεση εναντίον όλων όσοι αντέδρασαν στην απόφαση της Εκκλησίας, να χαρακτηρίσει το φαινόμενο της άλιωτης σορού του ιερομόναχου Βησσαρίωνα «σημείο του ουρανού», εξαπόλυσε η Ιερά Σύνοδος με ανακοίνωσή της. Ανάμεσα σε άλλα, οι απόψεις όσων διαφώνησαν και σχολίασαν αρνητικά το «σημείο του ουρανού» χαρακτηρίζονται προσωπικές, αθεολόγητες, μετέωρες και εμπαθείς και η στάση τους «όχι μόνο μικρόψυχη, αλλά και απαράδεκτη και ασεβής».

Ομολογούμε ότι υπάρχει μια διαφορά από την εποχή του Μεσαίωνα. Τότε υπήρχε και η πυρά...

Οταν τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι ο μισός πλούτος της χώρας παράγεται σε μια μικρή περιοχή σαν την Αττική, όπου βρίσκεται η πρωτεύουσα, τότε, μάλλον, «γέλωτα μέχρι δακρύων» προκαλούν οι υποσχέσεις των κυβερνώντων για «ισομερή ανάπτυξη» και οι δεσμεύσεις τους για ειδικό βάρος στην ανάπτυξη της περιφέρειας. Αλλά, πώς να υπάρξει σχεδιασμός και περιφερειακή ανάπτυξη, όταν το βασικό - αν όχι αποκλειστικό - κίνητρο και σκοπός είναι το επιχειρηματικό κέρδος; Οταν η πρωτογενής παραγωγή συρρικνώνεται και η βιομηχανία μεταφέρεται σε άλλες χώρες; Οταν υποβαθμίζεται και εμπορευματοποιείται η Δημόσια Υγεία και Παιδεία και δεν υπάρχουν οι υποδομές για πολιτιστική και αθλητική δραστηριότητα; Και πώς να δουν καλύτερες μέρες οι κάτοικοι της περιφέρειας, όταν τα όποια «αναπτυξιακά» έργα κατασκευάζονται δε σχετίζονται με τις πραγματικές παραγωγικές και αναπτυξιακές ανάγκες και τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων, αλλά στοχεύουν στην εξυπηρέτηση των «παρασιτικών» και κερδοσκοπικών σχεδίων των επιχειρηματιών και στο «τάισμα» διαφόρων «αετονύχηδων», που έχουν ειδικευτεί στο «ροκάνισμα» των κονδυλίων που διατίθενται από εθνικά και κοινοτικά προγράμματα;

Βεβαίως, το γεγονός ότι ο πλούτος μαζεύεται στην Αττική δε σημαίνει και ότι όλοι οι κάτοικοι της τελευταίας πλουτίζουν, ούτε πως ζουν όλοι καλύτερα από τους επαρχιώτες. Το χρήμα είναι μεν πολύ στην Αττική, αλλά το' χουν οι λίγοι, με αποτέλεσμα κι εδώ, όπως και στην επαρχία, οι φτωχοί ν' αυξάνονται και η φτώχεια να βαθαίνει. Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι πού παράγεται ο περισσότερος πλούτος, αλλά πώς κατανέμεται. Και σ' όλη την Ελλάδα ο τρόπος κατανομής του είναι ίδιος κι απαράλλακτος, αφού το ίδιο καπιταλιστικό σύστημα επικρατεί. Ενα σύστημα που παίρνει τον πλούτο από τους πολλούς που δουλεύουν και τον παράγουν και τον δίνει στους λίγους που εκμεταλλεύονται τους πρώτους και θησαυρίζουν.

Επομένως, όλοι οι φτωχοί Ελληνες, ανεξαρτήτως αν ζουν στην πρωτεύουσα ή στην επαρχία, «στο ίδιο καζάνι βράζουν», τον ίδιο αντίπαλο έχουν και κοινός πρέπει να είναι ο αγώνας τους. Να και γιατί οι ερχόμενες εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν έχουν τοπικό χαρακτήρα, αλλά γενικό και πολιτικό...

Απ' τη μια, η αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνώντων (νυν και προηγούμενων) δημιουργεί και πολλαπλασιάζει τη φτώχεια, την εξαθλίωση και τα κάθε λογής κοινωνικά προβλήματα. Κι, απ' την άλλη, οι ίδιοι και οι διάφοροι εκπρόσωποί τους ασκούνται στη φιλανθρωπία προς τους αναξιοπαθούντες. Απ' τη μια, συρρικνώνουν συστηματικά τις όποιες προνοιακές παροχές του κράτους κι, απ' την άλλη, ανακηρύσσουν τις διάφορες χορηγίες και δωρεές των «εχόντων και κατεχόντων», τον «εθελοντισμό» και τις κάθε λογής Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) σε πολιτική «προστασίας» των αδυνάτων και των αναξιοπαθούντων. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για επιχείρηση απόκρυψης και εξωραϊσμού της απανθρωπιάς της πλουτοκρατίας και των κάθε λογής πολιτικών εκπροσώπων της.

Τελευταίο σχετικό παράδειγμα αποτελεί το μνημόνιο συνεργασίας για την «παροχή υλικής βοήθειας σε αναξιοπαθούντα άτομα και την ενίσχυση των οικονομικά ασθενέστερων οικογενειών», που υπέγραψαν ο δήμαρχος Αθήνας, Θ. Μπεχράκης, με τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Η δημοτική αρχή της Αθήνας αποτελεί ένα βασικό μοχλό υλοποίησης της κυρίαρχης αντιλαϊκής πολιτικής και όξυνσης των λαϊκών προβλημάτων στο χώρο της πρωτεύουσας. Και η ηγεσία της Εκκλησίας - έχοντας προφανώς και τις δικές της επιδιώξεις - προσφέρει το ...«φύλλο συκής».

Ο τίτλος της συλλογής («Η μεγάλη νυχτα») είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικός για την ιστορική περίοδο και το περιεχόμενό της. Πρόκειται για την εποχή μετά τη λήξη του εμφύλιου πολέμου, μετά το 1949. Τότε που οι νικητές εγκαθίδρυσαν στη χώρα ένα κράτος βίας, τρόμου και παραλογισμού, με αποτέλεσμα να απλωθεί σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια μια ατελείωτη νύχτα. Τα διηγήματα της συλλογής δίνουν, μέσα από δέκα ρεαλιστικές ιστορίες, την εικόνα εκείνης της σκοτεινής και δραματικής εποχής, με τα έκτακτα στρατοδικεία, τις εκτελέσεις, τις εκτοπίσεις, τη δράση των παρακρατικών οργανώσεων και την παραφροσύνη των δημόσιων αρχών. Εικόνες ζωντανές. Γραφή απλή και καθαρή. Περιστατικά, που ξύνουν τη μνήμη κάποιων ή που διδάσκουν κάποιους άλλους νεότερους. Συγγραφέας είναι ο δικός μαςΤάσος Αυγερινός, ο οποίος στα σαράντα χρόνια της επαγγελματικής του διαδρομής στον Τύπο εργάστηκε σε πολλές ημερήσιες αθηναϊκές εφημερίδες και από το 1974 μέχρι το 2002 ήταν συντάκτης του «Ριζοσπάστη». Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Ο μονάρχης κατηγορεί συλλήβδην την αντιπολίτευση ότι έχει συμμαχήσει με το αντάρτικο μαοϊκών καταβολών, που πολεμά το στρατό του εδώ και 10 χρόνια και διέταξε σιδηρά καταστολή του κινήματος. Και αυτό ακριβώς συνέβη: Εως την Παρασκευή, οι συλλήψεις έφθαναν σχεδόν τις χίλιες. Ανάμεσα στους συλληφθέντες είναι και ο παραπλεύρως εικονιζόμενος Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Νεπάλ/ Ενωμένου Μαρξιστικού Λενινιστικού, που βρισκόταν επί μήνες υπό κατ' οίκον περιορισμό, «απελευθερώθηκε» και, μερικές μέρες μετά, κυριολεκτικά απήχθη μέσα από το σπίτι του στο Κατμαντού και μεταφέρθηκε σε φυλακή, διότι «αψήφησε» τις βασιλικές διαταγές για απαγόρευση διοργάνωσης διαδηλώσεων. Ο Μαντάβ Κουμάρ Νεπάλ, που κρατείται για 90 μέρες βάσει ενός δρακόντειου νόμου περί «εσωτερικής ασφαλείας», είναι από τους αρχιτέκτονες των κινητοποιήσεων.

Αυτή τη φορά, το αυταρχικό καθεστώς βρίσκεται σε όλο και πιο αδύναμη θέση και ακόμη και παραδοσιακοί υποστηρικτές του, όπως οι ΗΠΑ, αρχίζουν να παίρνουν τις αποστάσεις τους, διαβλέποντας μια πολιτική ανατροπή στον ορίζοντα.