Σήμερα μπορούμε να εξετάσουμε τη δράση μας όλη αυτήν την περίοδο. Εχουμε κάνει μια πολύ μεγάλη προσπάθεια σε πρωτόγνωρες συνθήκες, που χαρακτηρίζονται από οξυμένη ταξική αντιπαράθεση και ενώ ο καπιταλισμός δείχνει το πραγματικό, αποκρουστικό του πρόσωπο σε όλα τα επίπεδα. Μέσα από αυτήν την προσπάθεια μπορούμε να εκτιμήσουμε ότι παρά τις αδυναμίες, που δεν πρέπει να κρυφτούν, καταφέραμε να ανοίξουμε ρωγμές, να ανοίξουμε δρόμους, να συναντηθούμε με λαϊκούς ανθρώπους χάρη στη γραμμή που έχει χαράξει το Κόμμα μας, χάρη στην προσπάθεια των μελών και των φίλων μας.

Αυτό μπορέσαμε να το καταφέρουμε όχι μόνο με την τωρινή μας δουλειά αλλά με τη συνολική προσπάθεια που έχει γίνει από το Κόμμα πριν από την πανδημία. Μια παρακαταθήκη, δηλαδή, που μας βοήθησε να είμαστε πιο έτοιμοι και να δράσουμε με τα στοιχεία εκείνα που συμπυκνώσαμε ως «οργανωμένη απειθαρχία». Ετσι, ορισμένες αρχικές αναστολές ή δυσκολίες που είχαμε να βρούμε τον βηματισμό μας στο πρώτο κύμα της πανδημίας, σε μεγάλο βαθμό ξεπεράστηκαν, και τώρα πιο έτοιμοι και πιο αποφασισμένοι, με περισσότερη πείρα, αντιμετωπίζουμε από καλύτερες θέσεις τις δυσκολίες που συναντάμε.

Πλέον γίνεται συνείδηση σε περισσότερους ότι η δράση μας ξεδιπλώνεται σε ένα περιβάλλον όλο και πιο σύνθετο, σε πιο σκληρές συνθήκες που συνεχώς οξύνονται και αποκτούν ποιοτικά χαρακτηριστικά, τα οποία ήρθαν για να μείνουν. Γιατί η αστική τάξη, η κυβέρνηση και τα κόμματά της βλέπουν ότι τα πράγματα με την καπιταλιστική οικονομία δεν πάνε καλά. Βλέπουν ότι το Κόμμα μας, με τη γραμμή του, την οργάνωση και τη δράση του, δεν τα διπλώνει, τους κοντράρει, παίζει ρόλο στο τσαλάκωμα της πολιτικής τους, έχει την ικανότητα να αναδεικνύει τη βαθύτερη αιτία των δεινών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, τον πραγματικό αντίπαλο, αλλά και τη διέξοδο, τον άλλο δρόμο, το σοσιαλισμό.

Εχει ιδιαίτερη σημασία και αντλούμε πείρα από το γεγονός ότι καταφέραμε να συμβάλουμε με επιτυχία στην οργάνωση δύο σημαντικών κινητοποιήσεων, σε συνθήκες που η κυβέρνηση επιχείρησε πολύμορφα να τις καταστείλει: Την απεργία στις 26 Νοέμβρη και τις κινητοποιήσεις για το Πολυτεχνείο, πρωτοβουλίες δηλαδή που ήταν σε κόντρα με τη λογική που καλλιεργούν η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα για να αφοπλίσουν το λαό, δηλαδή με το «όλοι μαζί» και την «ατομική ευθύνη». Δεν ήταν δεδομένο ότι θα τα καταφέρναμε ούτε ότι οι παρεμβάσεις αυτές θα προκαλούσαν τέτοιες θετικές αντιδράσεις σε εργατόκοσμο. Ενώ το πιο ενθαρρυντικό είναι ότι ευρύτερο τμήμα κόσμου άνοιξε αυτί για να ακούσει τι λέμε, προβληματίστηκε ή και ανακουφίστηκε, επιβράβευσε το Κόμμα για τις προσπάθειές του.

Προφανώς και ισχύει η εκτίμηση για την υποχώρηση στη συνείδηση και συνολικά στο κίνημα. Προφανώς μας απασχολεί το γεγονός ότι σε μεγάλους χώρους δουλειάς η συμμετοχή στην πρόσφατη απεργία ήταν μικρή. Αυτό είναι ένα σημαντικό ζήτημα και δεν το προσπερνάμε. Αφορά στα καθήκοντα που πρέπει να υλοποιήσουμε για να συμβάλουμε πιο αποφασιστικά να ανασυνταχθεί το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα σε ταξική κατεύθυνση.

Ομως, την ίδια στιγμή πρέπει να βλέπουμε και να ζυγίζουμε καλά τα αργά και βασανιστικά βήματα που γίνονται, το ότι αποκτούμε «πόδια» σε περισσότερους χώρους που πριν δεν είχαμε, ότι υπάρχει μια ορισμένη απόσπαση δυνάμεων που χρειάζεται να συνεχιστεί. Το ότι προκύπτουν, χάρη στη συνολική κομματική παρέμβαση, συνεχώς στους χώρους δουλειάς περιπτώσεις εργαζομένων που μας προσεγγίζουν, με διαφορετικό βέβαια επίπεδο συνείδησης.

Με αυτό το πρίσμα πρέπει να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη εκτίμηση, να βγάλουμε συμπεράσματα, να δούμε τις νέες δυνατότητες που έχουμε για να αναμετρηθούμε με τις υπαρκτές δυσκολίες.

Ας δούμε ορισμένα στοιχεία από τον κλάδο του Φαρμάκου, έναν κλάδο στρατηγικής σημασίας, σε εργοστάσια και αποθήκες του οποίου δουλεύουν χιλιάδες εργαζόμενοι στην Αττική.

Εκτιμάμε το γεγονός ότι σε μια σειρά χώρων εκφράστηκαν τα αποτελέσματα μιας επίπονης και μακρόχρονης δουλειάς και μαζί με τους συντρόφους μας απέργησαν και άλλοι εργαζόμενοι. Επίσης, υπήρχε ένα κομμάτι εργολαβικών εργαζομένων, αυτών δηλαδή που δουλεύουν με τη μεγαλύτερη ανασφάλεια, οι οποίοι έκαναν ή ήθελαν να κάνουν το βήμα παρά την τρομοκρατία που επιβάλλει η εργοδοσία με τις «ελαστικές» σχέσεις εργασίας.

Είναι χαρακτηριστικό των προβληματισμών που αναπτύσσονται, κάτω από την παρέμβαση και τη δράση μας, το ότι σε πολλούς συντρόφους μας που απέργησαν στις 26 Νοέμβρη, την επόμενη μέρα που πήγαν στη δουλειά, τους προσέγγιζαν συνάδελφοι για να τους πουν ότι «καλά έκανες, κι εγώ το σκεφτόμουνα και ήθελα να το κάνω».

Για παράδειγμα, σε μεγάλη εταιρεία του κλάδου με εκατοντάδες εργαζόμενους εμφανίστηκε απεργός έπειτα από 21 χρόνια.

Στα θετικά μετράμε και τα όποια μικρά αλλά σημαντικά βήματα στη «δουλειά από τα κάτω» για την οργάνωση της πρόσφατης απεργίας. Είναι π.χ. ενθαρρυντική η απόφαση για συμμετοχή στην απεργία από επιχειρησιακό σωματείο που δεν συσπειρώνεται σταθερά στο ΠΑΜΕ, όμως στις 26 Νοέμβρη ήρθε σε κόντρα με το τοπικό Εργατικό Κέντρο, το οποίο ακολουθεί τη γραμμή του εργατοπατερισμού της ΓΣΕΕ.

Αλλο επιχειρησιακό σωματείο στον κλάδο, που μετά από σταθερή προσπάθεια πλέον συμπορεύεται πιο σταθερά με τις ταξικές δυνάμεις, δεν έμεινε μόνο σε μια τυπική απόφαση για απεργία. Εκανε δουλειά στο χώρο του για να την οργανώσει, ενώ είχε ετοιμάσει και ομάδα εργαζομένων για να συμμετάσχει στην απεργιακή κινητοποίηση έξω από το υπουργείο Εργασίας, την οποία η κυβέρνηση είχε απαγορεύσει.

Επειδή η αστική τάξη, η εργοδοσία έχει μεγάλη πείρα, παρακολουθεί τέτοιες διεργασίες και ξέρει καλά τι επιδιώκουμε, τη σημασία που έχουν στις τωρινές συνθήκες κινήσεις όπως οι παραπάνω, τόσο για το σήμερα όσο κυρίως για το αύριο. Γι' αυτό, αν και μπορεί οι σημερινοί συσχετισμοί να μην απειλούν την εξουσία και την κυριαρχία της, επιτέθηκε στο Κόμμα και στο οργανωμένο εργατικό κίνημα, ενώ είναι σίγουρο ότι αυτή η επίθεση θα κλιμακωθεί. Εδώ, μαζί με την άγρια καταστολή εντάσσονται τα αντιλαϊκά μέτρα, ο αντικομμουνισμός κ.ο.κ.

Ορισμένα ενδεικτικά παραδείγματα:

• Δεν είναι τυχαίο ότι σε μεγάλη εταιρεία του κλάδου, που διαφημίζει τις επενδύσεις της στην Ελλάδα, η υπεύθυνος ασφαλείας φώναξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του επιχειρησιακού σωματείου για να τον «συνετίσει» (μάταια βέβαια). Του είπε μάλιστα ότι η «συμβολική» παρέμβαση με ένα πανό και 7 ανθρώπους τη μέρα της απεργίας στην πύλη του εργοστασίου, με βάση το πρωτόκολλο της εταιρείας, συνιστά «εξέγερση»!
• Σε μεγάλη φαρμακαποθήκη, η εργοδοσία χαρακτήρισε «άσκηση ψυχολογικής βίας» το γεγονός ότι το κλαδικό Συνδικάτο πήγε απέξω και μοίρασε προκηρύξεις τη μέρα της απεργίας.
• Σε δύο μεγάλες εταιρείες του κλάδου, η εργοδοσία επιχείρησε να «αντιγράψει» αυτό που έκανε η διοίκηση της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά. Κατηγόρησε τους απεργούς ότι φέρνουν τον κορονοϊό στους χώρους δουλειάς, επιχειρώντας να ενεργοποιήσει τον «κοινωνικό αυτοματισμό» απέναντι σε πρωτοπόρους εργάτες. Βέβαια, πήρε πληρωμένη απάντηση από δεκάδες εργαζόμενους στους χώρους αυτούς, που λίγες μέρες μετά υπέγραψαν το κείμενο διεκδίκησης το οποίο διακινούν οι Οργανώσεις του ΚΚΕ.

Η αναμέτρηση με την εργοδοσία και την αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική μέσα στις συνθήκες της πανδημίας έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και απαιτήσεις.

Μπορούμε λοιπόν να αναδείξουμε μέσα από όλη αυτήν την προσπάθεια που έγινε αυτήν την περίοδο εκείνο που συνήθως χάνεται σε άλλες φάσεις της δουλειάς μας κάτω από τη ρουτίνα, την καθημερινότητα και τις δυσκολίες της πάλης. Οτι όλα τα παραπάνω, αν και «μικρογραφία», δεν παύουν να δείχνουν δυνατότητες, αλλά και να αποτελούν πλευρές των όσων πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε.

Αυτό άλλωστε κάνει και ο ταξικός αντίπαλος. Βλέποντας ότι τα δύσκολα είναι μπροστά, τις δυσοίωνες εκτιμήσεις για το βάθος της οικονομικής κρίσης και τις εξελίξεις στην περιοχή, μόνο τυχαία δεν είναι η ένταση του αυταρχισμού, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το νόμο που ετοιμάζουν για να αντιμετωπίσουν τη συνδικαλιστική δράση.

Με τη γραμμή μας, λοιπόν, την πείρα που αντλούμε από αυτήν την πρωτόγνωρη περίοδο, τα συμπεράσματα και την παρακαταθήκη από τη δράση μας μπορούμε και πρέπει να ενισχύσουμε ακόμα περισσότερο τη δουλειά μας. Να συζητήσουμε με τους συντρόφους και τους φίλους μας, με ευρύτερο λαϊκό κόσμο και να οργανώσουμε την παρέμβασή μας. Εχουμε τις δυνατότητες, μπορούμε να καταφέρουμε να ανταποκριθούμε στους στόχους του Κόμματος. Να βάλουμε ακόμα πιο ψηλά τον πήχη της δουλειάς μας στα εργοστάσια και τους άλλους μεγάλους χώρους δουλειάς.