Η ικανότητα του Κόμματος να μελετά και να ερμηνεύει μια εξαιρετικά σύνθετη και περίπλοκη κατάσταση στο πεδίο των εγχώριων και διεθνών εξελίξεων, καθώς και τις συνθήκες στις οποίες καλείται να δράσει, βασίζεται στην κοσμοθεωρία, στο Πρόγραμμα και στην κατακτημένη μαρξιστική μεθοδολογία του.

Οι τρέχουσες εξελίξεις και η πρόσφατη ιστορία ενισχύουν την εκτίμηση του Κόμματος για την περαιτέρω εμπλοκή της χώρας στην υλοποίηση των επικίνδυνων αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών, που αποτυπώνονται τόσο σε τοπικό όσο και σε ευρύτερο επίπεδο.

Στη Β. Ελλάδα και ειδικότερα στη Θεσσαλονίκη, η οποία αποτελεί βασική πύλη και κέντρο εφόρμησης για στρατιωτικά και άλλα σχέδια των ΗΠΑ στα Βαλκάνια, το Γ' ΣΣ έχει προοδευτικά μετατραπεί σε έδρα του ΝΑΤΟ. Εχει χαρακτηριστεί «NATO Rapid Deployable Corps - GR», ένα ΝΑΤΟικό στρατηγείο ταχείας επέμβασης, που επιχειρεί ανά τον κόσμο, υπερασπίζοντας τα συμφέροντα της ελληνικής άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών συμμάχων μας. Ως εκ τούτου η ένταξη των στρατιωτικών εγκαταστάσεων και η παραχώρηση όλων των υποδομών του ελληνικού κράτους, όπως λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηροδρομικές εγκαταστάσεις, και γενικά ό,τι στηρίζει την οικονομική λειτουργία της ελληνικής κοινωνίας, μπορούν κάθε στιγμή να διατεθούν για την εξυπηρέτηση των ΑμερικανοΝΑΤΟικών «συμμάχων» μας.

Στην ουσία πραγματοποιείται η οργανική ενσωμάτωση της Ελλάδας στους σχεδιασμούς της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής για την ευρύτερη περιοχή, επιλογή που στηρίζει την προσπάθεια γεωστρατηγικής αναβάθμισης της ελληνικής αστικής τάξης και διαπερνά την οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή.

Στο οικονομικό πεδίο, η Θεσσαλονίκη «ξεχωρίζει για τις τεχνολογικές της επιδόσεις», όπως χαρακτηριστικά επεσήμανε ο γενικός διευθυντής της «Cisco», συγκεντρώνει το εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό που θα στηρίξει τις επενδύσεις για τον λεγόμενο ψηφιακό μετασχηματισμό. Π.χ. η ίδρυση του Διεθνούς Κέντρου Ψηφιακού Μετασχηματισμού και Ψηφιακών Δεξιοτήτων από τη «Cisco» τον Ιούνιο του 2020 επιβεβαιώνει άλλο ένα πεδίο όπου αμερικανικά κεφάλαια βλέπουν μεγάλες «ευκαιρίες» κερδοφορίας, αλλά και πεδίο σύγκρουσης με τα κινεζικά μονοπώλια.

Ετσι, στο πλαίσιο της καινοτομίας και της προώθησης του ψηφιακού πολιτισμού, το Κέντρο Ψηφιακού Μετασχηματισμού, για την εύρεση τεχνολογικών λύσεων που απασχολούν τον ελληνικό δημόσιο τομέα, τη Τοπική Διοίκηση αλλά και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, θα φιλοξενεί στον χώρο επιχειρήσεις startup και θα «συνεργάζεται» με τα τοπικά πανεπιστήμια και τα ερευνητικά ιδρύματα της περιοχής. Αυτό σημαίνει ότι και στον συγκεκριμένο τεχνολογικό τομέα προχωράει ακόμα περισσότερο η εμπλοκή επιχειρηματικών ομίλων στην Ερευνα και στα πανεπιστήμια, και μάλιστα με γεωπολιτικό άρωμα...

Ανάλογη κινητικότητα εντοπίζεται και στον χώρο των θεωρητικών επιστημών, όπως των πολιτικών επιστημών. Πρόκειται για έναν χώρο ιστορικής, ιδεολογικής και πολιτικής παραγωγής και αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας, και κατ' επέκταση της κοινωνικής συνείδησης, ως μέσου ενσωμάτωσης της νεολαίας. Στη βάση αυτή, η προώθηση της έρευνας πραγματοποιείται με στόχο το περιεχόμενο και την εξυπηρέτηση των μελλοντικών στοχεύσεων της άρχουσας τάξης. Για την επίτευξη των στόχων, τον έλεγχο και τον προσανατολισμό της επιστημονικής έρευνας, χρηματοδοτείται και προσανατολίζεται με συγκεκριμένα προγράμματα, όρους και προϋποθέσεις. Στην κατεύθυνση αυτή, ο έλεγχος της χρηματοδότησης των ερευνητικών προγραμμάτων γίνεται μέσα από τους Ειδικούς Λογαριασμούς Κονδυλίων Ερευνας (ΕΛΚΕ), παίρνοντας στον έλεγχό του ψηφιακό αρχείο, βιβλιοθήκες κ.ά., ενώ στην ουσία βρίσκονται κάτω από τον έλεγχο των μονοπωλίων ή των κυβερνήσεων.

Η προώθηση και η αποδοχή της αστικής δημοκρατίας ως μορφής διακυβέρνησης, και κατ' επέκταση της πολιτικής, εισχωρεί με διάφορους τρόπους στον χώρο των πανεπιστημίων.

Μέρος αυτής της πολιτικής είναι η ενίσχυση της συμμαχίας Ελλάδας - Ισραήλ, η οποία δεν είναι άσχετη με την προσπάθεια χρηματοδότησης για τον εορτασμό της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ, με σκοπό την απενοχοποίηση του κράτους - δολοφόνου στις συνειδήσεις των φοιτητών. Στην ίδια υπηρεσία εντάσσονται η διάλεξη του Αμερικανού πρόξενου και το μνημόνιο συνεργασίας του Γ' ΣΣ - ΝΑΤΟικού Στρατηγείου με το ΑΠΘ. Μια συνεργασία με όρους και προϋποθέσεις πλήρως εναρμονισμένες στις επιταγές του ΝΑΤΟ. Στον ίδιο εμφανή χώρο, η αμερικανική διείσδυση στην περιοχή, με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη, συνδέεται με τη δημιουργία της «αμερικανικής γωνιάς» σε μια σειρά πανεπιστήμια, όπως με την ίδρυση σχολών, των Βαλκανικών Σπουδών, τη χρηματοδότηση των μεταπτυχιακών κ.λπ.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και τα προγράμματα σπουδών. Η λειτουργία των πανεπιστημίων ως επιχειρηματικών μονάδων εντείνει την πίεση, ιδιαίτερα στα μεταπτυχιακά προγράμματα, τα μαθήματα να διδάσκονται στην αγγλική γλώσσα, με σκοπό να μεγαλώσει η πελατεία. Μια λογική που εντάσσεται στη διασύνδεση των Ιδρυμάτων με την αγορά και στην εναρμόνιση της έρευνας με την καινοτομία.

Ωστόσο η καινοτομία στον χώρο των θεωρητικών επιστημών έχει έναν άλλο χαρακτήρα, διαφορετικό. Τέτοιου είδους είναι η χρήση νέων μεθοδολογικών εργαλείων για την παραχάραξη της Ιστορίας, τα οποία έχει επινοήσει το επιστημονικό δυναμικό, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον γνωστό καθηγητή από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Η προσπάθεια ενσωμάτωσης στο πρόγραμμα σπουδών μαθημάτων όπως οι ολοκληρωτικές θεωρίες, ώστε να διδάσκεται και επίσημα η εξομοίωση κομμουνισμού - φασισμού, ή η παρουσίαση του ΝΑΤΟ ως διεθνούς οργανισμού και όχι ως ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, είναι μερικές από τις πλευρές που συμβάλλουν στη διαμόρφωση αποφοίτων με ιδεολογικές συγχύσεις ή ακόμα και πλήρως ενσωματωμένων στην ιδεολογία και τους στόχους της αστικής τάξης.

Φυσικά δεν υπάρχουν αυταπάτες για τις συνθήκες και τον χώρο στον οποίο δρούμε ως ΚΝΕ και Κόμμα. Ομως από την πλευρά μας μπορούμε να διαμορφώσουμε ένα πρωτοπόρο κομμουνιστικό επιστημονικό δυναμικό, που θα συμβάλει στη διαπάλη με την αντίπαλη ιδεολογία αλλά και στην ενίσχυση του ιδεολογικoύ μας οπλοστασίου απέναντι στον αντίπαλο.

Τον τελευταίο χρόνο έχουμε έρθει αντιμέτωποι με την αποφασιστικότητα για το προχώρημα των αστικών σχεδιασμών στον Πολιτισμό και την πολυπλόκαμη παρέμβαση του αντιπάλου στη συνείδηση των καλλιτεχνών. Ψηφιακός Πολιτισμός, παρέμβαση ιδρυμάτων, «εκσυγχρονισμός» σωματείων, ενίσχυση κρατικών θεσμών, «εξύψωση» της ατομικότητας, «νέο» ενάντια στο «παλιό», είναι διαφορετικές πλευρές που φωτίζουν έναν δρόμο: Αυτόν της δημιουργίας καλλιτεχνών που με την τέχνη τους θα προωθούν την υποταγή του λαού και στην καλύτερη περίπτωση θα καναλιζάρουν την οργή και την αγανάκτηση σε αποσπασματικά και ανώδυνα για το σύστημα κανάλια. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος και τόσο καλά δομημένος ώστε να αποκρύπτει το ένα και βασικό πρόβλημα από το οποίο πηγάζουν και τα παραπάνω υπαρκτά προβλήματα, τη μια και βασική εκμετάλλευση από την οποία πηγάζουν όλες οι υπόλοιπες, τον έναν και μοναδικό αγώνα που είναι ουσιαστικά αποτελεσματικός.

Η παραπάνω προσπάθεια συνδυάζεται με σειρά αντεργατικών μέτρων, που δυσχεραίνουν την καθημερινότητα των εργαζομένων: Ανεργία, παραχώρηση πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων, livestreaming, μη ανανέωση συμβάσεων σε κρατικούς και εποπτευόμενους φορείς, μας κάνουν πιο φθηνούς εργαζόμενους, ενώ πολλαπλασιάζουν τα κέρδη των επιχειρηματιών. Στο φόντο της οικονομικής κρίσης, τα παραπάνω επιδρούν στη συνείδηση όλων. Οσων δεν κινητοποιούνται, όσων κινητοποιούνται, των οπαδών και των κομματικών δυνάμεων.

Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι δρούμε σε συνθήκες αντεπαναστατικές, κυριαρχίας της αστικής ιδεολογίας, όπου στο ερώτημα «πού πάει αυτό το σύστημα;», η πιο προωθημένη απάντηση που συναντάμε, είναι το αίτημα για έναν πιο δίκαιο, λιγότερο αυταρχικό καπιταλισμό. Και αυτή η αντίληψη σε αυτούς που την αναπαράγουν, όχι σε αυτούς που την παράγουν, συνοδεύεται από τη διαπίστωση, που προκύπτει από τους υλικούς όρους ζωής, ότι αυτό το σύστημα θα μας πεθάνει. Αυτό είναι το δικό μας πεδίο παρέμβασης, που δημιουργείται από τις αντιφάσεις του ίδιου του συστήματος και την αντανάκλασή τους στη συνείδηση. Παράδειγμα η συζήτηση στο χώρο με αφορμή τις καταγγελίες. Αναγνωρίζουν όλοι ότι το σύστημα είναι σάπιο, ότι το κράτος δεν παρεμβαίνει προς όφελός μας. Τι απαντούν; Ενίσχυση των κρατικών θεσμών και ΜΚΟ, όπου το κράτος είναι ανεπαρκές. Τι απαντούμε; Διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών μας και αγώνας για άλλη κοινωνία.

Ομως, μέχρι πού φτάνουν οι διεκδικήσεις της εργατικής τάξης στον καπιταλισμό του 2021; Πώς σε συνθήκες κυριαρχίας της αστικής ιδεολογίας βελτιώνεται η παρέμβασή μας, ώστε να είναι πιο διεισδυτική και να συσπειρώνει; Η απάντηση μόνο απλή δεν είναι. Το τι σημαίνει σήμερα με τη δράση μου φωτίζω τη μοναδική διέξοδο για τον λαό είναι πρωτόγνωρα σύνθετο. Αφενός οι δικές μας δυνάμεις που έχουν προωθημένη συνείδηση απαντούν «σοσιαλισμός», αφετέρου ο κόσμος που παρεμβαίνουμε δεν βλέπει αυτήν τη διέξοδο και ακουμπάει στις δικές μας δυνάμεις για την ικανοποίηση των αιτημάτων του σήμερα. Ομως, όσο καλό και να είναι ένα πλαίσιο πάλης, όσο μαζική μια κινητοποίηση, ούτε θα έχει σαν αποτέλεσμα την κατανόηση της ανάγκης της πάλης για το σοσιαλισμό ούτε μπορεί να έχει κάτι παραπάνω από προσωρινή και ημιτελή επιτυχία για τους εργαζόμενους.

Γι' αυτό πρέπει να κατανοηθεί, πρώτα από τις δυνάμεις μας, ότι όταν λέμε πάλη για το σοσιαλισμό, δεν εννοούμε κάποτε, αλλά σήμερα. Σήμερα να δουλεύουμε με μάζες κόσμου, ώστε με κάθε τρόπο, μέσα από κάθε μέτωπο και κάθε μάχη που δίνουμε, μέσα από την παρέμβαση των κομμουνιστών, το άνοιγμα της διαπάλης με την κυρίαρχη ιδεολογία, την ένταση της ιδεολογικής δουλειάς, να φωτίζονται οι αντιφάσεις και τα όρια του συστήματος, να αναδεικνύεται η ανάγκη της πάλης για την αλλαγή της κοινωνίας. Με μαζικούς όρους να συζητήσουμε για τον άνθρωπο, τη ζωή και την Τέχνη στο σοσιαλισμό. Την πείρα και την κριτική από την οικοδόμηση στη Σοβιετική Ενωση, τις επεξεργασίες μας για το σοσιαλισμό στον 21ο αιώνα. Μελέτη και διαφώτιση ώστε να μπολιάζουμε το σπόρο της αμφισβήτησης, να τον δυναμώνουμε όπου υπάρχει, έχοντας στο μυαλό μας ότι η επαναστατική ιδεολογία δεν θα είναι κυρίαρχη μέχρι τις συνθήκες επαναστατικής κατάστασης και παρ' όλα αυτά εμείς πρέπει να συνεχίσουμε την επαναστατική δουλειά σε αντεπαναστατικές συνθήκες.

Τι σημαίνει αυτό όταν στελέχη και μέλη υποχωρούν υπό το βάρος της καθημερινότητας, όταν δυσκολευόμαστε με τον καταμερισμό και το διάβασμα φτάνει μέχρι κάποια περιορισμένη αρθρογραφία της ΚΟΜΕΠ; Και αυτή είναι μια διαπίστωση για μια Οργάνωση που ανέπτυξε δράση. Ενα καλό κομματικό δυναμικό που με προσωπικές και συλλογικές αδυναμίες μπαίνει στη μάχη με βάση το πώς καθοδηγούμε. Και εδώ μπορούμε να μετρήσουμε αποφασιστικά βήματα. Να βοηθάμε ώστε να κατανοείται μέσα από τη δράση της ΚΟΒ η αναγκαιότητα της πάλης. Να γίνεται συνείδηση ότι η καθημερινή δυσκολία δεν θα ξεπεραστεί και παρ' όλα αυτά η ανάγκη για προσωπική συμβολή είναι μεγαλύτερη από τη δυσκολία, ότι το Κόμμα μόνο συλλογικά μπορεί να είναι το κόμμα που είναι σήμερα. Η μια πλευρά είναι να ενισχύσουμε τα μέτρα, ώστε ό,τι συζητιέται σε επίπεδο Τομεακών Γραφείων, Επιτροπών και Τμήματος να φτάνει δημιουργικά, επεξεργασμένα μέχρι κάτω, παίρνοντας υπόψη τη διάρθρωση του χώρου και βάζοντας σε κίνηση όλες μας τις δυνάμεις. Μελέτη των επεξεργασιών και του αντιπάλου, για να καλλιεργούμε κριτήριο, να μη δίνουμε μασημένη τροφή. Και ταυτόχρονα συμμετοχή στο μαζικό κίνημα, ανεξάρτητα από τη χρέωση, γιατί ο κομμουνιστής δε δρα ούτε διαμορφώνεται σε κενό αέρος.

Στο μέτρο που θα προχωράνε αυτά και μέσα στις αντικειμενικές συνθήκες, θα γινόμαστε ικανότεροι να κατανοούμε ότι αυτό που σήμερα είναι, αύριο δεν θα είναι, ότι η μάζα ή το άτομο που σήμερα συμπεριφέρεται έτσι, αύριο θα είναι αλλιώς. Ετσι καλύτερα θα παρεμβαίνουμε σε ανώριμες πολιτικά μάζες, έχοντας στο μυαλό μας ότι αυτές οι μάζες θα παλέψουν για την αλλαγή της κοινωνίας με την ίδια σφοδρότητα που παλεύουν σήμερα για την παραίτηση της Μενδώνη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η μάχη των εκλογών του ΣΕΗ. Η αύξηση της συμμετοχής, μας έφερε σε επαφή με νέο κόσμο, που δεν υιοθετεί την αντίληψή μας, αλλά μας σέβεται και έχει ανησυχίες. Αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία πρέπει με τέχνη να ισορροπήσουμε ανάμεσα στην όξυνση της αντιπαράθεσης και το επίπεδο της συνείδησης όσων παρεμβαίνουμε, ανάμεσα στην πρωτοβουλία των κινήσεων και τη συμμετοχή όπου δεν έχουμε την πρωτοβουλία, ώστε να πείθουμε με τη δική μας αντίληψη.

Συμφωνώ με το σύνολο των Θέσεων. Το ΚΚΕ, η συνειδητή πρωτοπορία της εργατικής τάξης, είναι αυτή που μπορεί να τραβήξει τις μάζες προς τα μπρος, να στοχεύσουν προς τον ταξικό αντίπαλο, να προσανατολίσει την εργατική τάξη ώστε να παλέψει για την ολοκληρωτική της απελευθέρωση. Για αυτόν τον λόγο η μελέτη της ταξικής πάλης που εκτυλίσσεται στην Ελλάδα είναι ζήτημα αρχής για το Κόμμα μας, καθώς η ίδια η έκβασή της καθορίζει τις συνθήκες ζωής της εργατικής τάξης και των παιδιών της.

Πιο συγκεκριμένα θα ήθελα να σταθώ στη Θέση 51 του 3ου κειμένου, στη δράση στα Γυμνάσια και στα Λύκεια.

Ολο το προηγούμενο διάστημα έγιναν ουσιαστικά βήματα σε αυτό που βάζουν οι Θέσεις «αναζωογόνηση» του μαθητικού κινήματος. Το μαθητικό κίνημα, ακολουθώντας το εργατικό, βρίσκεται σε βαθιά υποχώρηση. Υπήρξε μια έξαρση τον Οκτώβρη, την περίοδο των πανελλαδικών κινητοποιήσεων, συνολικά όμως εξακολουθεί να είναι σε αναντιστοιχία η κινητοποίηση μαθητών σε σχέση με την επίθεση που δέχονται, δηλαδή την επιδείνωση των όρων μόρφωσης και εκπαίδευσης της νεολαίας.

Κατά τη γνώμη μου, είναι κύριο να κατανοηθεί εις βάθος ότι η ανασύνταξη του μαθητικού κινήματος πέφτει στις πλάτες των ΚΝίτικων μαθητικών δυνάμεων. Γιατί τελικά ο σύντροφος μαθητής θα είναι αυτός που θα βάλει το ψήφισμα στην τάξη, στο σχολείο του, που θα σηκωθεί χαράματα για να κλείσει το σχολείο τη μέρα πανελλαδικής δράσης μαζί με άλλους συμμαθητές του, που τελικά θα συγκρουστεί με πολλές δυνάμεις που είτε θα προβάλλουν την απογοήτευση και το μάταιο του αγώνα, μέχρι δυνάμεις φασιστικές, οπορτουνιστικές, αναρχικές, που στη μαθητική κοινότητα έχουν κοινό στόχο, το χτύπημα της ΚΝΕ στα σχολεία.

Χρειάζεται λοιπόν να επιμείνουμε στο ότι ο ατομικός ρόλος, ο ατομικός αγώνας του κάθε κομμουνιστή, είτε πρόκειται για 14χρονο μαθητή είτε για 40χρονο συνδικαλιστή σε εργοστάσιο, μπορεί και πρέπει να αφήνει αποτύπωμα όταν συνδέεται με τον συλλογικό αγώνα που κάνει το ΚΚΕ και η ΚΝΕ στην ανασύνταξη του κινήματος.

Να δώσουμε βάρος στην ολόπλευρη στήριξη των μαθητικών μας δυνάμεων. Πολλές φορές στα μάτια του γραμματέα κάτι φαίνεται απλό, ενώ τελικά αποδεικνύεται ότι δεν είναι. Για παράδειγμα, τι καταλαβαίνει ένας μαθητής όταν λέμε να μπει ένα ψήφισμα σε ένα σχολείο; Ιδιαίτερα στην περίοδο της καραντίνας εντοπίσαμε την αδυναμία να πάρουν αποφάσεις 5μελή και 15μελή με πλαίσια που αφορούσαν την καταδίκη του νομοσχεδίου για την Παιδεία, χωρίς να έχουμε εικόνα γιατί διαφωνούσαν. Τελικά, εντοπίσαμε ότι στο όνομα κάποιων αντικειμενικών δυσκολιών, όπως ότι δεν μπορούσαν να μαζευτούν τα 5μελή και 15μελή, δεν γινόταν προσπάθεια τα ψηφίσματα να συζητηθούν με το σύνολο των εκλεγμένων και καμιά φορά απλώς αναρτούνταν σε MKΔ. Το κύριο ήταν ότι οι δυνάμεις μας δεν καταλάβαιναν τι σημαίνει απόφαση ενός σχολείου ή μιας τάξης, δηλαδή ότι τα ψηφίσματα είναι κείμενα δράσης, που μπορούν να ενεργοποιήσουν έναν κόσμο, να του δώσουν τους λόγους για να κινητοποιηθεί σε αγωνιστική κατεύθυνση.

Είναι λοιπόν ζήτημα το πώς τελικά δουλεύουμε δίνοντας βάρος σε 5μελή και 15μελή, για να μην καταλήγει μια δράση, μια κινητοποίηση, ένα μαθητικό συλλαλητήριο να είναι η ΚΝΕ και οι φίλοι της. Η δουλειά με τα μαθητικά συμβούλια σημαίνει διαπάλη, τριβή με το περιεχόμενο, εξειδίκευση ανά σχολείο, σύγκρουση. Ξαναγυρνάμε λοιπόν πάλι πίσω στη δουλειά που κάνουμε με το μέλος μας, στην ιδεολογικοπολιτική θωράκιση, αλλά και στην κατανόηση της δουλειάς που κάνει ένας εκλεγμένος. Από την άλλη χρειάζεται να βοηθηθούν καθοδηγητικά οι σύντροφοι μαθητές ώστε να κατανοούν ότι ο ρόλος του συνδικαλιστή δεν είναι αποκομμένος από τον ρόλο του κομμουνιστή. Τους είναι πιο εύκολο να μιλήσουν για το σχολείο, το πλαίσιο πάλης, αλλά αδύναμα επιδιώκουν οι ίδιοι να κάνουν μια συνολικότερη συζήτηση για τον σοσιαλισμό. Πρέπει να μπαίνει πιο έντονη η απαίτηση σε εκείνους τους συντρόφους. Το μέλος της ΚΝΕ που είναι εκλεγμένο κρίνεται στο πόσοι από αυτούς που κινητοποιεί οργανώνονται τελικά στην ΚΝΕ. Γιατί χωρίς δυνατή ΚΝΕ μέσα στα σχολεία, οι μαθητικοί αγώνες δεν μπορούν να πάνε μακριά, να βαθαίνει το πλαίσιο πάλης, να αποκτά ο αγώνας πιο μόνιμα χαρακτηριστικά.

Θα ήθελα να κλείσω λέγοντας ότι στο μαθητικό κίνημα πρέπει να βλέπουμε και την προοπτική, ότι με αυτούς τους μαθητές θα συναντηθούμε αύριο στο πανεπιστήμιο, στον χώρο εργασίας. Αρα η ίδια η ένταξη στο μαθητικό κίνημα λειτουργεί διαπαιδαγωγητικά για το μέλλον, οπότε παίζει σημαντικό ρόλο η αποκάλυψη της κυβερνητικής πολιτικής, πώς κατευθύνεται από τις αποφάσεις της αστικής τάξης, η ενίσχυση του ταξικού κριτηρίου αλλά και άλλων στοιχείων όπως η συλλογικότητα, η ανάγκη οργανωμένου αγώνα, η ουσιαστική λειτουργία δομών του κινήματος.

Εχουμε πίστη στη δύναμη της εργατικής τάξης, σε αυτούς που παράγουν όλο τον πλούτο που υπάρχει γύρω μας. Εμπνεόμαστε και διδασκόμαστε από τους ηρωικούς αγώνες της εργατικής τάξης της χώρας μας, τον Μάη του '36, τον ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, τον ΔΣΕ, όπου η ταξική πάλη πήρε τη μορφή του ένοπλου αγώνα. Αλλά και αγώνες της πρόσφατης Ιστορίας, με τους αγώνες της εργατών της ΛΑΡΚΟ, των ναυτεργατών στη ζώνη του Πειραιά. Παλεύουμε μέχρι η εργατική τάξη να απελευθερωθεί από τα δεσμά της, μέχρι τον σοσιαλισμό.

Ζήτω το 21ο Συνέδριο του Κόμματός μας!

Οι Θέσεις της ΚΕ αναφέρονται στην ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας, με στοιχεία και πίνακες συγκεκριμένους. Αυτά βοηθούν ώστε να αναδειχτεί ακόμα πιο καθαρά η ταξική αντίθεση ανάμεσα στην αστική και εργατική τάξη κατά κύριο λόγο, που αποτυπώνουν οι συσχετισμοί μέσα σε αυτήν.

Οι σχετικοί πίνακες της ΕΛΣΤΑΤ δίνουν αναλυτικά στοιχεία για τις κοινωνικές ομάδες και τη διαμόρφωση της πληθυσμιακής τους μεταβλητότητας στην προηγούμενη 20ετία, από το 2000 μέχρι το 2020.

Εχει μια αξία να συνεκτιμήσουμε και την πληθυσμιακή σχετικότητα μεταξύ των κοινωνικών ομάδων, τους διαμορφωνόμενους συσχετισμούς, που, χωρίς να αλλάζουν την κατάσταση πολύ σημαντικά μέσα στην 20ετία αυτή, δείχνουν όμως και κάποιες τάσεις, που στο άμεσο και βραχυπρόθεσμο μέλλον πιθανόν θα παίξουν σοβαρό ρόλο στην εξέλιξη της ταξικής διαπάλης, θα επηρεάσουν τις δυνατότητες και τους συσχετισμούς στο εσωτερικό της σχηματοποιούμενης κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης με τους κοινωνικούς εν δυνάμει συμμάχους της μέσα στα άλλα λαϊκά στρώματα.

Στους πίνακες 1 και 3 (Θ. 4-5) οι συσχετισμοί που αποτυπώνονται από το 2000 μέχρι και το 2019 με βάση τον Δυνητικά Ενεργό Πληθυσμό (ΔΕΠ) της χώρας είναι οι εξής:

α) Το 2000 οι μισθωτοί (εργατική τάξη και εργαζόμενοι κάθε κατηγορίας έναντι μισθού) αποτελούσαν το 29,09% του ΔΕΠ (8,18 εκατ.), οι αυτοαπασχολούμενοι (α/α) το 12,09% και οι εργοδότες το 4,03%.

β) Το 2019 τα ποσοστά (με ΔΕΠ 7,93 εκατ.) διαμορφώθηκαν αντίστοιχα ως εξής: Μισθωτοί 33,54%, α/α 10,51% και εργοδότες 3,64%.

Ενώ λοιπόν ο ΔΕΠ μέσα στην 20ετία μειώθηκε κατά 3,06% (λόγω της οικονομικής κρίσης, της μείωσης του γενικού πληθυσμού κατά 300.000, της μαζικής συνταξιοδότησης εργαζομένων, της αύξησης των ηλικίας πάνω από 74 χρόνια και της μετανάστευσης εκατοντάδων χιλιάδων νέων στο εξωτερικό, της συρρίκνωσης της οικονομικής δραστηριότητας - μείωση του ΑΕΠ στο ίδιο διάστημα κατά 22,53%), οι μισθωτοί αυξήθηκαν ποσοστιαία (ανεξάρτητα από τις μορφές των εργασιακών σχέσεων) κατά 4,45 μονάδες, ενώ οι α/α και ειδικά οι εργοδότες μειώθηκαν κατά 1,58 και 0,39 αντίστοιχα. Αν υπολογίσουμε πως αρκετές χιλιάδες μισθωτοί με μπλοκάκι ή άλλες τέτοιες μορφές απασχόλησης θεωρούνται α/α, εντασσόμενοι πλασματικά στην κατηγορία αυτή, τότε οι μισθωτοί είναι ακόμα περισσότεροι, ενώ αντίστοιχα το πραγματικό πλήθος και ποσοστό των α/α στον ΔΕΠ είναι μικρότερα. Και βέβαια να σημειωθεί πως οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο γενικά μειώθηκαν από το 2009 έως το 2019 κατά 35.600 περίπου. Επίσης οι άνεργοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι εργατική τάξη και εργαζόμενοι.

Ακόμη από τους εργοδότες ιδιοκτήτες πολύ μικρών επιχειρήσεων που απασχολούν χοντρικά 1 - 3 μισθωτούς εργαζόμενους, ένα σημαντικό ποσοστό τους μπορεί να θεωρηθεί δυνητικά ομάδα υπό ένταξη στην κοινωνική συμμαχία. Επίσης μπορεί να υπάρξει μια επιπλέον μείωση των α/α και πολύ μικρών επιχειρηματιών, που δεν θα αντέξουν λόγω κρίσης, όπως «πρόβλεψε» ο υφ. Εργασίας Π. Τσακλόγλου στο πρόσφατο Συμβούλιο Υπουργών Εργασίας της ΕΕ, αλλά και το Σχέδιο Ανάκαμψης με την πριμοδοτούμενη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίου.

Σημειώνεται δηλαδή μια τάση αύξησης της πληθυσμιακής διαφοράς και του συσχετισμού ανάμεσα στην εργατική τάξη και τους εργαζόμενους στο σύνολό τους, από τη μια μεριά, και την αστική τάξη, από την άλλη. Εχουμε μια ποσοστιαία ενίσχυση της εργατικής τάξης στη μάζα του ΔΕΠ, που υποχρεώνει το Κόμμα να δουλέψει με επιπρόσθετη και πιο μελετημένη στοχοπροσήλωση στους κλάδους και χώρους όπου θα στρέψουμε την προσοχή της δράσης μας. Υπάρχουν βέβαια τα υψηλόμισθα στελέχη επιχειρήσεων/μισθωτοί, αλλά στη μάζα των μισθωτών συνολικά θα είναι πολύ λίγοι, δεν ανατρέπουν το συσχετισμό υπέρ των απλών εργαζομένων.

Η ένταση αυτής της ταξικής διαφοράς αποτυπώνεται στον πίνακα 7, όπου στους κλάδους της παραγωγής αξίας οι μισθωτοί καλύπτουν ποσοστό της απασχόλησης πάνω από 80%.

Στη βάση αυτή ένα επιπλέον στοιχείο που πρέπει να πάρουμε υπόψη μας, αφού αναφερόμαστε και εξετάζουμε τη δουλειά μας στην εργατική τάξη κατά κύριο λόγο, είναι η κατάσταση που θα διαμορφωθεί, στο βαθμό που οι σχεδιασμοί των επιτελείων της αστικής τάξης υλοποιηθούν σε βάθος χρόνου, όσον αφορά την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας, των επενδυτικών στοχεύσεων, που ήδη σε ένα βαθμό προωθούνται (Σχέδιο Ανάκαμψης). Εχουν ξεκινήσει επενδύσεις από μεγάλα μονοπώλια (MICROSOFT - COSCO), εξαγοράζονται και μπαίνουν σε πραγματική λειτουργία ή αυτή ενισχύεται δυναμικά σε λιμάνια, ναυπηγεία (Νεώριο Σύρου, Ελευσίνα, Σκαραμαγκάς, Θεσσαλονίκη, Αλεξανδρούπολη, Καβάλα, Βόλος - Αμερικανοί - ONEX), πιθανόν να προχωρήσει η παραγωγή ηλεκτρικών αυτοκινήτων, να ενεργοποιηθεί σοβαρά η ΛΑΡΚΟ αφού ιδιωτικοποιηθεί, οι επενδύσεις στην «πράσινη» Ενέργεια και γενικά στην Ενέργεια (έκδηλο το αμερικανικό ενδιαφέρον όπως έχει διαμηνύσει ο Πάιατ) και άλλοι τέτοιοι στόχοι.

Τα στοιχεία αυτά δείχνουν πως αυτό που λέει το ΚΚΕ, ότι η κοινωνία μας είναι ταξικά διαρθρωμένη, ότι υπάρχει μια συντριπτική μειοψηφία (μικρότερη του στατιστικά καταγραφόμενου 3,4% των εργοδοτών και είναι μεγαλοεπιχειρηματίες και μονοπώλια), που εκμεταλλεύεται και ζει παρασιτικά σε βάρος της μεγάλης μάζας των εργαζομένων, που παράγουν τα αγαθά και προσφέρουν τις υπηρεσίες προς ικανοποίηση των βασικών αναγκών του λαού, είναι μια μεγάλη αλήθεια. Αυτήν την αλήθεια πιστοποιούν τα στοιχεία της ίδιας της αστικής στατιστικής, δεν μπορούν να αμφισβητηθούν από τους πολιτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς της αστικής τάξης.

Η αλήθεια αυτή πρέπει να αποτελέσει βασικό παράγοντα της ιδεολογικής και πολιτικής δουλειάς μας, κρίκο στην προσπάθειά μας να δουλέψουμε με την εργατική τάξη, τον εργαζόμενο λαό, τα λαϊκά στρώματα. Να οξύνουμε και ενισχύσουμε το ταξικό κριτήριο, την ταξική συνείδηση της εργατικής τάξης, να βοηθήσουμε στο δυνάμωμα της αντικαπιταλιστικής συναίσθησης των άλλων εργαζόμενων λαϊκών στρωμάτων.

Θεωρώ πως η ΚΕ μπορεί, σε μια συνέχεια της επεξεργασίας τέτοιων ζητημάτων, να αναδείξει κι άλλες πλευρές και στοιχεία που επικυρώνουν την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από τους κεφαλαιοκράτες, ειδικά τα μονοπώλια, όπως π.χ. την κατανομή του παραγόμενου πλούτου διαχρονικά, ώστε να ακυρώσουμε τις προπαγανδιστικές φλυαρίες των αστικών δυνάμεων (νεοφιλελεύθερων, σοσιαλδημοκρατών και οπορτουνιστών) για «δίκαιη κατανομή του πλούτου, ανθρώπινο καπιταλισμό» κ.λπ. Να γίνεται όλο και πιο καθαρό πως η πραγματικά δίκαιη κατανομή του πλούτου σε όλο τον λαό θα καταστεί δυνατή μόνο με την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Και, τέλος, επειδή πάντα η αναγκαιότητα και προοπτική του σοσιαλισμού - κομμουνισμού θα αποτελεί τον πολιορκητικό ιδεολογικό και προπαγανδιστικό κριό μας, η κρισιμότητα των καταστάσεων στην οποία έχει οδηγήσει η τρέχουσα οικονομική και υγειονομική κρίση, αποτελεί μια μεγάλη «ευκαιρία» να αναδείξουμε με πραγματικά επιχειρήματα τη διαφορά ανάμεσα στο πώς θα αντιμετωπίζονταν αυτά τα προβλήματα αν είχαμε και όταν θα έχουμε σοσιαλισμό.

Η κατάθεση της σκέψης του καθενός ή της καθεμιάς μέσα από τις σελίδες του «Ριζοσπάστη» στην κατεύθυνση της καλύτερης επεξεργασίας των Θέσεων του 21ου Συνεδρίου είναι και καλοδεχούμενη και αναγκαία.

Καλοδεχούμενη γιατί με τον τρόπο αυτό πετυχαίνουμε μέσα από συμμετοχικές διαδικασίες, οργανωμένων και μη, να φωτίσουμε πλευρές οι οποίες θα πάνε ένα βήμα παραπέρα το κίνημα έχοντας αποτυπώσει και τις διαθέσεις αλλά και τις ανάγκες του κόσμου που μας περιστοιχίζει, τις οποίες λαβαίνουμε σοβαρά υπόψη μας.

Αναγκαία γιατί ένα κόμμα που δεν του αποδόθηκε τυχαία ο τίτλος οργανωμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης, δεν θα μπορούσε να επεξεργαστεί τις Θέσεις του ξεκομμένα από αυτούς τους πραγματικά υπέροχους από κάθε άποψη ανθρώπους, οι οποίοι στέκονται δίπλα μας, αγωνίζονται μαζί με μας και μας περιβάλλουν με την αγάπη και την εμπιστοσύνη τους.

Σε αντίθετη περίπτωση, θα ήμασταν σαν ένα ακόμα κόμμα απ' τον σωρό, ξεκομμένο απ' τις ανάγκες του ίδιου του λαού.

Το ζητούμενο όμως από μια πλατιά συζήτηση, όχι μόνο απ' το 21ο Συνέδριο, αλλά από κάθε Συνέδριο, δεν είναι η ανάλυση τυχόν λαθών ή παραλείψεων οργανωτικού χαρακτήρα. Αυτό δεν ενδιαφέρει ούτε στο ελάχιστο κατά τη γνώμη μου τους οπαδούς, φίλους και όποια άλλη σχέση εν πάση περιπτώσει έχουν με το Κόμμα και τις οργανωμένες δυνάμεις. Απόδειξη; Το ότι επέλεξαν να είναι εκτός οργανωμένης δύναμης προσφέροντας από άλλη θέση αυτό που μπορούν και αυτό που προσφέρουν είναι πολύ σημαντικό.

Είναι κι άλλοι λόγοι για τους οποίους δεν δημοσιεύουμε ότι να 'ναι αλλά δεν είναι της παρούσης να τους αναλύσουμε, κατανοητό νομίζω.

Ενδιαφέρει όμως η παραπέρα επεξεργασία της ανάλυσης για το παγκόσμιο γίγνεσθαι, η σχέση της Ελλάδας και ο ρόλος που αυτή διαδραματίζει όντας στο ίδιο ιδεολογικό στρατόπεδο με τις μεγάλες χώρες του καπιταλισμού.

Ενδιαφέρει αν η ιδεολογία μας αποτυπώνεται στην καθημερινότητα της δουλειάς μας, αν απαντάει στα σύγχρονα προβλήματα, αν χαράζει προοπτική η οποία έχει στοχοπροσήλωση το χτίσιμο μιας ανώτερης κοινωνίας.

Ενδιαφέρει αν δεν τα μεταθέτει όλα στο απώτερο μέλλον αλλά παράλληλα με τον στρατηγικό της στόχο παλεύει για τη βελτίωση της καθημερινότητας και των συνθηκών ζωής του λαού αποσπώντας επιμέρους κατακτήσεις.

Οι παρατηρήσεις οργανωτικού χαρακτήρα, όσο καλές και ορθές να είναι, με όποια πληρότητα και αν αυτές διατυπώνονται, ακόμα και αν πηγάζουν απ' τις καλύτερες των προθέσεων, εφόσον αφορούν οργανωτικά ζητήματα ο χώρος στον οποίο πρέπει να συζητιούνται είναι μέσα στα Οργανα.

Από αυτή δε τη σκοπιά, εντύπωση προκαλεί τοποθέτηση στελέχους της Αιτωλοακαρνανίας που θεώρησε οργανωτική αδυναμία το ότι επιδιώχθηκε από το Κόμμα να ανατεθεί η πρωτοβουλία σε παράρτημα του Σωματείου Συνταξιούχων προκειμένου να γίνει κινητοποίηση σε μέρα πανελλαδικής δράσης για την Υγεία, για τις ελλείψεις του Κέντρου Υγείας της περιοχής, χωρίς, όπως τονίζει κριτικάροντας στο άρθρο του σε «Ριζοσπάστη» της Πέμπτης, να αξιοποιήσουμε τους δύο Αγροτικούς Συλλόγους όπου πλειοψηφούν οι δυνάμεις μας, όπως έλεγε το κείμενό του για τις Θέσεις.

Στην εν λόγω περίπτωση βεβαίως αυτό δείχνει και την ορθότητα της επιλογής του Κόμματος να μπει μπροστά αυτός που έχει πιο άμεση σχέση με το πρόβλημα και όχι μικροκομματικά ο τάδε ή ο δείνα μόνο και μόνο επειδή είναι δικός μας.

Ετσι, χωρίς να κατανοεί ότι όλοι είναι εν δυνάμει συνταξιούχοι και όχι μόνο λόγω ηλικίας αλλά ανά πάσα ώρα και στιγμή, είτε είσαι αγρότης είτε είσαι φανοποιός, όπως ήμουν εγώ, είτε από οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα.

Δείχνει όμως και κάτι άλλο: Τη δουλειά που χρειάζεται ακόμα να γίνει προκειμένου τα μέλη και τα στελέχη μας να κατανοήσουν ζητήματα τακτικής και στρατηγικής συνεργασιών και αξιοπιστίας απέναντι στις εν δυνάμει συνεργαζόμενες κοινωνικές δυνάμεις.

Δεν κάνω τσαλαβούτημα στα του οίκου άλλης Οργάνωσης ούτε προσωπική κριτική σε κανέναν.

Αμα όμως βρεθείς με τη θέλησή σου κρεμασμένος στα μανταλάκια του περιπτέρου, τότε, δίνεις το δικαίωμα σε δημόσια κριτική.

Από μια δημόσια ανακοίνωση εκτεθειμένη στη δημόσια κριτική, πήρα το ερέθισμα να διατυπώσω κοντά στα άλλα και ορισμένες γενικότερες παρατηρήσεις.

Γενικά μιλώντας να αναφέρω ότι η διαφοροποίηση από απόφαση του Κόμματος και ταυτόχρονα δημοσιοποίηση μέσα από τη δημόσια διαβούλευση, όπως καλή ώρα τώρα στην εφημερίδα, είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη λαθεμένος χειρισμός και αυτό είναι το καλό σενάριο.

Η φόρα παρτίδα κριτική των αποφάσεων Οργάνων, μόνο ως αποτέλεσμα μακρόχρονης νομιμότητας να το πω; Οπως και να 'χει, είναι λαθεμένος χειρισμός.

Το κακό σενάριο είναι όταν με τη δημοσιοποίηση κειμένου με αφορμή τέτοιες διαδικασίες στέλνεις χωρίς να το θες μηνύματα τα οποία θα γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης από κακόβουλους παραλήπτες στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον.

Γενικά πάντα μιλώντας λέω ότι άμα ένα λάθος οργανωτικού χαρακτήρα γίνει από ένα δόκιμο μέλος, για παράδειγμα, ή, ας μου το συγχωρήσει η ΚΝΕ, και εγώ από εκεί προέρχομαι, από ένα νέο και άπειρο μέλος της ΚΝΕ έχει πολύ μικρότερη βαρύτητα από ό,τι ένα στέλεχος πρώτης γραμμής του Κόμματος.

Ενα ζήτημα που αφορά καθαρά την πληρότητα των Θέσεων είναι, κατά τη γνώμη μου, η μη αναφορά στο κίνημα των συνταξιούχων.

Ενας χώρος που έχει να επιδείξει κατακτήσεις με οργανωμένη πάλη, με όρους κινήματος δηλαδή, όπως π.χ. τα όποια οφέλη πέτυχε το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα των συνταξιούχων μέσα από πάμπολλες και σκληρές αναμετρήσεις τις οποίες έχει διεξαγάγει διαχρονικά απέναντι σε μια σειρά κυβερνήσεις, κάνοντας με συνέπεια πολιτικό, οικονομικό ιδεολογικό αγώνα, ταυτόχρονα.

Σαν χώρος οι συνταξιούχοι; Δυόμισι εκατομμύρια τον αριθμό, μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.

Σαν διακίνηση χρημάτων απ' τις συντάξεις; Στο 17% του ΑΕΠ.

Σαν προσφορά στο σύνολο του οργανωμένου κινήματος; Κάθε άλλο παρά αμελητέα, το ίδιο και σαν στόχοι πάλης που βάζει το κίνημα.

Με όλο ειλικρινά τον σεβασμό, είναι παράλειψη η μη αναφορά του χώρου αυτού στις Θέσεις του προσυνεδριακού διαλόγου.

Επειδή λοιπόν στη ζωή όπως και στο κίνημα τίποτα δεν μένει στάσιμο αν δεν δώσουμε παραπάνω προσοχή στο χώρο αυτό, θα μας προσπεράσουν οι εξελίξεις με δυσάρεστα αποτελέσματα.

Δεν αναφέρομαι στο οικονομικό αλλά στη δυνατότητα του κινήματος να θέτει στόχους πάλης που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Αναφέρομαι σε δημοσιεύματα τέτοιου τύπου, δεν αναφέρομαι στα ένθετα.

Καλή συνέχεια του προσυνεδριακού διαλόγου.

Στις εργασιακές σχέσεις γενική τάση είναι η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και η αντικατάστασή τους από ατομικές συμβάσεις εργασίας. Πέρα από τα άμεσα οικονομικά κίνητρα που βρίσκονται στη βάση της, αφού έτσι το κεφάλαιο καταφέρνει να μειώνει αποτελεσματικότερα τον μισθό, ανταποκρίνεται και στην ουσία των αστικών σχέσεων παραγωγής που τυπικά βασίζονται στην ελεύθερη ανταλλαγή ατομικών ιδιοκτητών και κατά συνέπεια η ανταλλαγή εργασίας κεφαλαίου εμφανίζεται ως βουλητική ενέργεια των ανταλλασσομένων. Οχι ως οικονομικός καταναγκασμός μιας συγκεκριμένης κατηγορίας ατομικών ιδιοκτητών που κατέχουν μόνο την ικανότητά τους για εργασία ως εμπόρευμα από μια άλλη κατηγορία που έχουν στην ιδιοκτησία τους τα μέσα παραγωγής. Από αυτή την άποψη η τάση αυτή φαίνεται να αντιστοιχεί στην ιδανική μορφή των αστικών σχέσεων.

Στη συνείδηση της κοινωνίας, στο βαθμό που πρόκειται για εμπειρική αντανάκλαση και επιβεβαίωση των αστικών σχέσεων στα μυαλά των ανθρώπων (δίκαιο, πολιτική συνείδηση, φιλοσοφία), η τάση αυτή πρέπει να εμφανίζεται επίσης ως η πλέον φυσιολογική. Ταυτόχρονα οι διάφορες αυτές ιδεολογικές μορφές μέσα από τις οποίες οι άνθρωποι προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν τη ζωή τους, γίνονται όλο και πιο αφηρημένες και αντιφάσκουν στην πραγματικότητα. Οπως λέει ο Ενγκελς στο γράμμα του προς τον Σμιτ 27-10-1890, «το δίκαιο δεν πρέπει μόνο ν' ανταποκρίνεται στη γενική οικονομική κατάσταση, να είναι η έκφρασή του, αλλά να είναι μια έκφραση με εσωτερική συνοχή, έτσι που να μην αναιρεί τον ίδιο τον εαυτό της με εσωτερικές αντιφάσεις. Και για να συντελεστεί αυτό παραβιάζεται όλο και περισσότερο η πιστή αντανάκλαση των οικονομικών σχέσεων. Κι αυτό τόσο πιο πολύ, όσο πιο σπάνια συμβαίνει ένας κώδικας να είναι η ωμή, αδιάλλακτη, ανόθευτη έκφραση της κυριαρχίας μιας τάξης: αυτό καθαυτό το πράγμα θα ήταν εξάλλου αντίθετο προς την "έννοια του δικαίου"».

Ενα άλλο ζήτημα είναι αυτό που ο Μαρξ ονομάζει ουσιαστική υποταγή του εργάτη στο κεφάλαιο σε αντίθεση με την τυπική υποταγή. Οτι δηλαδή με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στα πλαίσια του καπιταλισμού τροποποιείται με τέτοιον τρόπο η σχέση του εργάτη προς τα μέσα παραγωγής που αυτός χάνει όλο και περισσότερο την αυτοτέλειά του, την πραγματική πρωτοβουλία κι από υποκείμενο ξεπέφτει σε απλό συμπλήρωμα των αντικειμενικών όρων της παραγωγής, ενώ το πραγματικό υποκείμενο γίνονται αυτοί οι όροι που προσωποποιούνται στον κεφαλαιοκράτη. Αυτό δημιουργεί επίσης μια στρεβλή συνείδηση για την ουσία των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων. Να τι λέει ο Μαρξ σε σχέση μ' αυτό.

«Το γεγονός ότι η παραγωγικότητα της εργασίας και ταυτόχρονα η αξία των παραχθέντων από αυτήν προϊόντων εξαρτάται από τον πλούτο των αντικειμενικών όρων, τη μάζα της παρωχημένης (νεκρής) εργασίας που μπαίνει στην παραγωγική διαδικασία - κατά συνέπεια από τη συσσώρευση του κεφαλαίου - εμφανίζεται όπως κάθε παραγωγική δύναμη της εργασίας σαν παραγωγική δύναμη του ανεξαρτητοποιημένου από την εργασία κεφαλαίου. Αυτή η βαθμιαία διεύρυνση της παρωχημένης εργασίας, που τίθεται σε κίνηση κατά την παραγωγική εργασία από τη ζωντανή εργασία - και καθορίζει την αυξανόμενη παραγωγικότητα της ζωντανής εργασίας - εμφανίζεται ως κατόρθωμα αυτής της παρωχημένης εργασίας, ή γίνεται αντιληπτό με τέτοιο τρόπο ώστε η αποξένωση αυτής της παρωχημένης εργασίας σαν κεφάλαιο την κάνει ουσιαστική στιγμή της παραγωγής. Αν και στην πραγματικότητα στην κεφαλαιοκρατική παραγωγή αυτή η παρωχημένη εργασία ορθώνεται συνεχώς σαν κεφάλαιο απέναντι στη ζωντανή, θεωρείται αυτή η κυριαρχία, αυτή η αποξενωμένη, κοινωνικά αντεστραμμένη μορφή ως η μυστηριώδης διαδικασία χάρη στην οποία το κεφάλαιο κάνει την εργασία παραγωγικότερη, ενώ φυσικά αυτή η παρωχημένη εργασία θα εκτελούσε την ίδια υπηρεσία, αν λειτουργούσε ως ιδιοκτησία του εργάτη. Αυτή η αντίληψη είναι αναγκαία:

1. Γιατί μόνο στην κεφαλαιοκρατική παραγωγή, σε αντίθεση με προηγούμενους τρόπους παραγωγής, η παρωχημένη εργασία μπαίνει σε τόσο αυξανόμενες διαστάσεις στην παραγωγή, εμφανίζεται λοιπόν ως το διακριτικό γνώρισμά της σε σχέση με προηγούμενους τρόπους παραγωγής.

2. Γιατί η αντιθετική μορφή με την οποία η αντικειμενοποιημένη εργασία ορθώνεται απέναντι στη ζωντανή, γίνεται αντιληπτή ως έμφυτο γνώρισμά της, αναπόσπαστο από τη λειτουργία που εκπληρώνει στην παραγωγική διαδικασία». MEGA - Manuskript 1861-63 Teil 6. Σελ. 2262.

«Η σχέση γίνεται όμως ακόμα μια περίπλοκη - και φαινομενικά μυστηριώδης - όταν με την ανάπτυξη του χαρακτηριστικού για το κεφάλαιο τρόπου παραγωγής, δεν ορθώνονται μόνο οι υλικοί όροι σαν "κεφάλαιο" απέναντι στην εργασία (...) αλλά και οι μορφές της κοινωνικής εργασίας, συνεργασία, μανιφακτούρα, μεγάλη βιομηχανία εμφανίζονται ως μορφές ανάπτυξης του κεφαλαίου και κατά συνέπεια οι παραγωγικές δυνάμεις που προκύπτουν από τις μορφές αυτές της κοινωνικοποίησης της εργασίας, άρα και η επιστήμη και οι δυνάμεις της φύσης, εμφανίζονται ως παραγωγικές δυνάμεις του κεφαλαίου. (...) όλα αυτά ορθώνονται απέναντι στον μεμονωμένο εργάτη σαν κάτι το ξένο και εμπράγματο, ως απλός τρόπος ύπαρξης των ανεξαρτητοποιημένων μέσων παραγωγής που κυριαρχούν πάνω του - όπως κι αυτοί οι όροι στην απλή απτή τους μορφή ως πρώτες ύλες, εργαλεία κ.τ.λ. ως λειτουργίες του κεφαλαίου και άρα του κεφαλαιοκράτη. Οι κοινωνικές μορφές της εργασίας τους ή η μορφή της ίδιας τους της κοινωνικοποιημένης εργασίας είναι εντελώς ανεξάρτητες από τους μεμονωμένους εργάτες σχέσεις. Οι εργάτες, υποταγμένοι στο κεφάλαιο, γίνονται στοιχεία αυτών των κοινωνικών μορφών, όμως αυτές δεν τους ανήκουν. Προβάλλουν λοιπόν απέναντί τους ως μορφές του ίδιου του κεφαλαίου, που σε διάκριση από τη μεμονωμένη ικανότητά τους για εργασία ανήκουν στο κεφάλαιο, σαν συνδυασμοί που πηγάζουν και ενσωματώνονται σ' αυτό. Κι αυτό γίνεται τόσο πιο πραγματικό όσο η ικανότητά τους για εργασία τροποποιείται έτσι από τις μορφές αυτές που έξω από αυτήν την καπιταλιστική εξάρτηση, στην ανεξαρτησία της γίνεται ανήμπορη, η αυτοτελής παραγωγική τους ικανότητα αναιρείται, από την άλλη με την ανάπτυξη των μηχανών και οι τεχνολογικοί όροι της εργασίας εμφανίζονται να κυριαρχούν πάνω της και ταυτόχρονα την αντικαθιστούν, την καταπιέζουν, την κάνουν περιττή στην αυτοτέλειά της. Σ' αυτή τη διαδικασία, όπου οι κοινωνικές μορφές της εργασίας τους ορθώνονται απέναντί τους "καπιταλιστικοποιημένες" - το ίδιο συμβαίνει και με την επιστήμη, το προϊόν της γενικής ιστορικής ανάπτυξης στην αφηρημένη της ουσία - προβάλλουν απέναντί τους ως δυνάμεις του κεφαλαίου. Αποκόβονται στην πραγματικότητα από την επιδεξιότητα και τη γνώση του μεμονωμένου εργάτη - και ενώ είναι προϊόν της εργασίας - εμφανίζονται παντού, όπου μπαίνουν στην παραγωγή ως ενσωματωμένες στο κεφάλαιο... Στη μηχανή η εφαρμοσμένη επιστήμη εμφανίζεται σαν κεφάλαιο απέναντι στον εργάτη». Στο ίδιο σελ. 2162.

Κι η καθεαυτή πνευματική παραγωγή θα πρέπει να μελετηθεί από αυτή τη σκοπιά.

Στην πράξη όμως παρατήρησα πως το Κόμμα επηρεάστηκε σε ορισμένες πτυχές από το αστικό αφήγημα ως προς την επιστημονική αντιμετώπιση της πανδημίας και κυρίως κατά τα πρώτα στάδια εξέλιξης αυτής. Οι επιστημονικές επιτροπές που πλαισίωσαν την κυβέρνηση τέθηκαν αρχικά στο απυρόβλητο της Κομματικής προπαγάνδας. Το Κόμμα δεν συνέβαλε έτσι στο να προβληθεί έγκαιρα και ευδιάκριτα η πλήρης εργαλειοποίηση της επιστημονικής γνώσης και τα επιδημιολογικά λάθη που εκπορεύτηκαν από αυτή. Η αστική τάξη απεναντίας πέτυχε αδιάλειπτα μέσω των επιτροπών και των ΜΜΕ να νομιμοποιεί τεχνοκρατικά μια πατερναλιστικού τύπου λήψη και εφαρμογή πολιτικών αποφάσεων, αμφίβολης όμως επιδημιολογικής αξίας όπως αποδείχθηκε.

Αναμφίβολα, το Κόμμα ως πολιτικός φορέας δεν είναι υπεύθυνο για την εκπόνηση εναλλακτικών επιδημιολογικών στρατηγικών. Θα έπρεπε όμως με την παρέμβασή του να είχε συντονίσει σχετικώς τις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις στον ευρύτερο χώρο των επιστημόνων, πέραν των νοσοκομειακών ιατρών που βρέθηκαν στο επίκεντρο. Τμήμα των επιστημόνων που αποτελούν αντικειμενικά οργανικό κομμάτι της εργατικής τάξης, μέσω των ταξικών σωματείων και του ΠΑΜΕ ή στα πλαίσια πρωτοβουλιών του Κόμματος, θα έπρεπε με τη σειρά τους να είχαν αποκαλύψει και καλύψει ακολούθως το κενό που φέρνει η εργαλειοποίηση της επιστήμης. Να αμφισβητήσουν έτσι στην πράξη την «αυθεντία» με την οποία επενδύθηκαν οι ταξικές αντιλαϊκές πολιτικές. Κατά την εξέλιξη της πανδημίας εκφράστηκαν επίσης επικριτικές απόψεις από μια μερίδα της ερευνητικής επιστημονικής κοινότητας ως προς την επιδημιολογική στρατηγική της κυβέρνησης με τις οποίες το Κόμμα δεν συνδέθηκε διαλεκτικά καθώς αυτές αντιμετωπίστηκαν με επιφύλαξη ή και αγνοήθηκαν τελείως.

Σε πολλές πτυχές της συνδικαλιστικής παρέμβασής του το Κόμμα πέτυχε στο να βάζει από την αρχή σε σωστή βάση κάποια αιτήματα για τους χώρους εργασίας, όπως για παράδειγμα η αναγκαιότητα πραγματοποίησης δειγματοληπτικών ελέγχων ή η δωρεάν παροχή ειδών προστασίας. Θεωρώ όμως πως τα κύρια αιτήματα πάλης στα επίσημα καλέσματα και τις ανακοινώσεις του Κόμματος διακρίθηκαν από μια επισταμένη εστίαση στο υγειονομικό κομμάτι και στη λήψη επικουρικών μέτρων κοινωνικής αποστασιοποίησης. Δεν εστίασαν σε μια πιο στοχευμένη επιστημονική προσέγγιση του επιδημιολογικού προβλήματος, παρόλο που μπορεί κανείς να εντοπίσει αποσπασματικά και περιστασιακά τέτοια καίρια αιτήματα στην Κομματική προπαγάνδα.

Από τις 14 Φεβρουαρίου 2020 και τη δημοσιοποιημένη κοινή μελέτη Κίνας-ΠΟΥ υπήρχαν έγκαιρα και έγκυρα επιστημονικά δεδομένα σχετικά με τη θνητότητα και την επικινδυνότητα του ιού. Πράγματι με βάση και τα στοιχεία του ΕΟΔΥ, εξάγεται ότι επιδημιολογικά, και ανεξαρτήτως των μέτρων ανάσχεσης, το προφίλ της πληθυσμιακής ομάδας υψηλού κινδύνου είναι συγκεκριμένο.

Αυτό υποδεικνύει επακριβώς τον πυρήνα της επιζητούμενης προσέγγισης της πανδημίας και θέτει αναντίρρητα το πλαίσιο των προτεραιοτήτων κατά τη διεξαγωγή της πολιτικής πάλης και της σχετικής συνδικαλιστικής παρέμβασης. Υπήρξε λοιπόν άμεση και ύψιστη ανάγκη η προστασία της ομάδας υψηλού κινδύνου, η οποία όμως δεν αναδείχθηκε πλήρως και καταλλήλως στα πλαίσια της πάλης του Κόμματος. Για παράδειγμα, το αίτημα για ειδική άδεια ασθενείας καραντίνας τέθηκε μεν στην αρχή (ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ τον Μάρτιο του 2020) αλλά δεν εξειδικεύθηκε ως προς την ομάδα υψηλού κινδύνου, ενώ δεν επανήλθε ποτέ ξανά σε κεντρικό πλαίσιο αιτημάτων. Οι οίκοι ευγηρίας έτυχαν επίσης ανάλογης περιορισμένης ή περιστασιακής εστίασης, τη στιγμή που εκεί σημειώνονται ανελλιπώς εκατόμβες νεκρών και είναι το μέρος όπου η πρόληψη είναι πιο σημαντική σε σχέση με μια διαθέσιμη κλίνη ΜΕΘ.

Ατόνησε γενικότερα η προσήλωση στο σχέδιο και στον προσανατολισμό ως προς τη συνολική πολιτική παρέμβαση. Δεν κατάφερε δηλαδή το Κόμμα να μετατρέψει τα αιτήματα σε ευρύτερα πολιτικά. Δεν κλιμακώθηκε η ρητορική του καθώς κορωνίδα παρέμενε η επίταξη υποδομών κυρίως υγειονομικών και δευτερευόντως στις Μεταφορές ή στην Εκπαίδευση. Η επίταξη δεν επεκτάθηκε ποτέ στον τομέα της Μεταποίησης την κρίσιμη πρώτη περίοδο της έλλειψης μέσων προστασίας. Η απεργία προωθήθηκε ως μέσο πάλης σχετικά αργά στις 26 Νοεμβρίου του 2020. Δε ριζοσπαστικοποιήθηκε η ρητορική στα πλαίσια χάραξης μιας επαναστατικής γραμμής για την αναγκαιότητα μεταστροφής της παραγωγής υπό εργατικό έλεγχο, δηλαδή μιας λύσης από το λαό και για το λαό. Δεν εκτιμήθηκαν οι όποιες περιστασιακές και ισχνές διαθέσεις αμφισβήτησης των μαζών που αφέθηκαν βορά στην αστική προπαγάνδα ή παρασύρθηκαν από αυτήν σε αντιεπιστημονικούς και ανορθολογικούς ατραπούς.

Κατά την άποψή μου, παρουσιάστηκε μια αδυναμία στο να προταθεί ένα συνολικό, εναλλακτικό και επιστημονικώς ορθό πλαίσιο διεξόδου. Η υπεροχή των νέων σχέσεων παραγωγής και τα προτερήματα του Κεντρικού Σχεδιασμού έπρεπε να τονίζονται διαρκώς και πιο ευκρινώς, με απτά δηλαδή παραδείγματα όπως συνδεόμενα με την ενδεδειγμένη αναλογία 15 μαθητών ανά σχολική αίθουσα ή τον απαιτούμενο αριθμό 3.500 κλινών ΜΕΘ. Επρεπε να αναδεικνύονται δηλαδή τα αιτήματα πιο συνδυαστικά και συνεκτικά, και ως βάση και μέρος ενός συνολικότερου σχεδίου αλλαγής τάξης στην εξουσία. Αυτή με τη σειρά της να αναδεικνύεται ως η μόνη οδός για να είχαμε για παράδειγμα μια πραγματική επιδημιολογική επιτήρηση με ιχνηλάτηση και απομόνωση επαφών σε ειδικά διαμορφωμένους - πέρα των υγειονομικών - χώρους (ξενοδοχεία, στρατόπεδα κ.τ.λ.). Ο καπιταλισμός και δεν μπορεί και δε θέλει, επιζεί πάνω στους χιλιάδες νεκρούς μας.

Κοιτώντας το αύριο με την εκατόχρονη εμπειρία του χτες, νομίζω ότι το Κόμμα με τις στιβαρές Προγραμματικές επεξεργασίες του μπορεί πιο προωθητικά πλέον να τις μετουσιώσει σε απτή ελπίδα και απελευθερωτικό όραμα στην πορεία για τη νέα κοινωνία, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς για την επιτυχή ολοκλήρωση των εργασιών του 21ου Συνεδρίου.

Οι θέσεις του 21ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, για όσους σταθερά βρισκόμαστε συστρατευμένοι μαζί του και σταθερά παρακολουθούμε τη δράση και την πορεία του, αποτυπώνουν σημαντικό προβληματισμό, σε σχέση με τον τρόπο λειτουργίας των οργάνων του, στην κατεύθυνση της κριτικής και αυτοκριτικής. Με αφορμή το πρώτο τευχίδιο των θέσεων του προσυνεδριακού διαλόγου και από τη θέση του φίλου και οπαδού του ΚΚΕ, θα ήθελα να προσθέσω στις επεξεργασίες του 21ου Συνεδρίου τις παρακάτω σκέψεις και προβληματισμούς.

Για τη δουλειά των ΚΟΒ

Ενα ζήτημα, σχετικά με το επίπεδο της πολιτικής δουλειάς στις ΚΟΒ είναι αυτό της τυποποίησης. Υπάρχουν περιπτώσεις, που η πολιτική και ιδεολογική παρέμβαση στο κίνημα και τους φίλους του Κόμματος εξαντλείται σε πρακτικά ζητήματα («Ριζοσπάστης», οικονομική εξόρμηση κ.τ.λ.) και δεν επιδιώκεται ο ουσιαστικός διάλογος, η πολιτική συζήτηση και η ζωντανή επαφή. Αποτέλεσμα αυτού αποτελεί το φαινόμενο της μη εξειδίκευσης της πολιτικής γραμμής του Κόμματος, σε ζητήματα των διαφόρων χώρων, τα οποία ωστόσο απασχολούν το κίνημα. Η τυποποίηση αυτή οδηγεί στη μη ανάληψη πρωτοβουλιών, για το «άνοιγμα» των πολιτικών θέσεων και τη δημιουργική υλοποίηση της στρατηγικής. Τα προβλήματα των διαφόρων χώρων πρέπει να τυγχάνουν επεξεργασίας και οι θέσεις του Κόμματος να εξειδικεύονται για την απάντησή τους. Ο «απομονωτισμός» που επέρχεται λόγω της τυποποίησης αποστερεί από τα μέλη των ΚΟΒ την εμπειρία και τη δυνατότητα διαμόρφωσης μιας ευρύτερης εικόνας για το κίνημα και τον κόσμο.

Αλλο ζήτημα είναι αυτό της ένταξης στην πολιτική δουλειά των ανθρώπων που έχουν επαφή με τις ΚΟΒ. Θεωρώ κομβικής σημασίας την ενσωμάτωση των κομματικών επιρροών του Κόμματος στο σχεδιασμό των Οργανώσεων και την ανάθεση σε αυτούς δικών τους χρεώσεων και δικού τους σχεδιασμού. Οταν το κίνημα δεν ενσωματώνεται, και μάλιστα δημιουργικά και ουσιαστικά στο σχεδιασμό των Οργανώσεων, η εμπειρία της πολιτικής δράσης δεν εμπλουτίζεται και δεν «ανοίγουν» νέες «δίοδοι», για την πολιτική δουλειά. Με απλά λόγια, δεν φτάνουμε σε χώρους που θα μπορούσαμε να φτάσουμε και δεν ερχόμαστε σε επαφή με τους ανθρώπους, πάνω στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Σε ορισμένες βεβαίως περιπτώσεις, γίνεται προσπάθεια για το παραπάνω, όμως και σε αυτές ελλοχεύει ξανά ο κίνδυνος της τυποποίησης, ήτοι η απλή ανάθεση μέρους του σχεδιασμού στον κόσμο.

Κλείνοντας, μέρος του προβληματισμού που θα ήθελα να παραθέσω αποτελεί και η πολιτική διαπαιδαγώγηση των φίλων του Κόμματος. Κατά τη γνώμη μου, αυτή θα έπρεπε να γίνεται συστηματικά και μέσα από τη διεξαγωγή ιδεολογικών και πολιτικών μαθημάτων, για τη θωράκιση του κινήματος. Η ποσοτική και ποιοτική δουλειά στο κίνημα θα συνεισφέρει και στην αντιμετώπιση άλλων προβλημάτων, όπως το φαινόμενο των υπερχρεωμένων στελεχών, της αποσπασματικής υλοποίησης αποφάσεων ή και της ολοκληρωτικής αδυναμίας υλοποίησής τους.

Για τη δουλειά των Τομέων

Το φαινόμενο της τυποποίησης των χρεώσεων και της μηχανιστικής υλοποίησης που περιγράφηκε παραπάνω δεν μπορεί να αποτελεί μεμονωμένο πρόβλημα. Τα τομεακά όργανα πρέπει πάντα να προσθέτουν στη διαδικασία της μεταφοράς πείρας και να ποιοτικοποιούν ή ποσοτικοποιούν τη δουλειά, ανάλογα με τη φύση της. Βασικός τους ρόλος πρέπει να αποτελεί η σύνθεση της εμπειρίας των ΚΟΒ, η καθοδήγηση και πλαισίωσή τους και η διαμόρφωση ενός ευρύτερου πλαισίου, το οποίο διαμορφώνει την τακτική. Χωρίς αυτή τη λειτουργία των Τομέων, η εικόνα που φτάνει στα επιτελικά όργανα του Κόμματος δεν είναι πλήρης, αφετέρου οι ΚΟΒ δυσκολεύονται να μετασχηματίσουν τη στρατηγική σε τακτική.

Αλλο σημείο προβληματισμού αποτελεί η παραγωγή ιδεολογικοπολιτικού υλικού από τους Τομείς. Ιδεολογικές αναλύσεις πάνω στα εξειδικευμένα ζητήματα που αντιμετωπίζει ένας Τομέας, κρίνω πως είναι απαραίτητες. Σε δεύτερο επίπεδο, οι Τομείς θα πρέπει να παράγουν επεξεργασίες πάνω σε ζητήματα ευθύνης τους. Για παράδειγμα, ο Τομέας Εκπαιδευτικών θα μπορούσε να επεξεργαστεί θέματα που αφορούν στη διδασκαλία και την εκπαίδευση, όπως η Ειδική Αγωγή, η Διδακτική της Ιστορίας κ.ά. Στο τελευταίο, σημαντικός παράγοντας αποτελεί και η συμπερίληψη επιστημόνων και ειδικών, για την παραγωγή επεξεργασιών, καθώς πολλές φορές τα τομεακά στελέχη μπορεί να μη διαθέτουν γνώσεις σε εξειδικευμένα ζητήματα.

Για τις κομματικές εκδόσεις

Το πρώτο μέρος των θέσεων αναφέρεται και στο ζήτημα της απουσίας ισχυρού μαρξιστικού ιδεολογικού υποβάθρου και ευρύτερου μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου, στους νέους κομμουνιστές/τριες. Ως προς αυτό, ανάλογος προβληματισμός πρέπει να αναπτυχθεί και γύρω από την εκδοτική παραγωγή του Κόμματος, όπως επίσης και από το πώς αυτή απευθύνεται στα μέλη του Κόμματος, της ΚΝΕ και ευρύτερα.

Στο επίπεδο των κομματικών εκδόσεων, απουσιάζουν εκδόσεις μαρξιστικού επιστημονικού έργου, που ενσωματώνουν την υλιστική φιλοσοφία στις διάφορες επιστήμες, δηλαδή μαρξιστικά επιστημονικά βιβλία, για τον νέο επιστήμονα/σα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο κλάδος της Ιστορίας και Ιστοριογραφίας, όπου οι κομματικές εκδόσεις εξαντλούνται σχεδόν, στα βιβλία του Βίκτωρ Βαζιούλιν, ενώ ποτέ δεν έχουν τυπωθεί βιβλία του «πατέρα» του ιστορικού μαρξισμού, Μιχαήλ Ποκρόφσκι. Παράλληλα, το Κόμμα έχει αποδείξει ότι βρίσκεται σε θέση να παράξει πραγματικά αξιόλογα επιστημονικά έργα, όπως ο πρόσφατος τόμος για το 1821 και το τετράτομο Δοκίμιο Ιστορίας. Παραμένει λοιπόν απορίας άξιο πώς γίνεται σήμερα να συστήνεται το σχετικά μέτριο, εγχειρίδιο Πολιτικής Οικονομίας του Σεγκάλ, ενώ απουσιάζει από τα ράφια κάποιο βιβλίο του Αλεξάντερ Καντόροβιτς ή ένα ανάλογο επιστημονικό έργο, της ΚΕ του ΚΚΕ.

Κλείνοντας, πρόσθετο ζήτημα αποτελεί και αυτό του λογοτεχνικού βιβλίου και του πώς αυτό συστήνεται και μεταδίδεται από τον εκδοτικό μηχανισμό του Κόμματος. Η «Σύγχρονη Εποχή» έχει στο παρελθόν προχωρήσει σε εκδόσεις κλασικών έργων της παγκόσμιας λογοτεχνίας, οι οποίες δυστυχώς παραμένουν αναξιοποίητες. Ορισμένες από αυτές αποτελούν, δε, και τις μοναδικές ελληνικές μεταφράσεις των έργων. Ωστόσο, βιβλία όπως το λογοτεχνικό «διαμάντι» της Αννας Ζέγκερς, «Ιστορίες του χθες και του σήμερα», δεν βρίσκουν τη θέση τους στις βιβλιοπροτάσεις των κομματικών εντύπων και ιστοτόπων, είτε έχουν πια εξαντληθεί. Μιλώντας ωστόσο για το ευρύ μορφωτικό και πολιτιστικό επίπεδο που πρέπει ατομικά και κυρίως συλλογικά να κατακτηθεί, το κλασικό λογοτεχνικό βιβλίο πρέπει να βρεθεί ξανά στην «καρδιά» και των εκδόσεων της «Σύγχρονης Εποχής», αλλά και των βιβλιοπροτάσεών της, οι οποίες συνήθως περιορίζονται σημαντικά στο ιστορικό και πολιτικό βιβλίο.

Με βάση τους παραπάνω προβληματισμούς, σκέψεις και προτάσεις θα ήθελα να κλείσω με την προτροπή για άνοιγμα της ιδεολογικής και πρακτικής δουλειάς και παρέμβασης του Κόμματος, στο κίνημα, και με την ευρύτερη συμπερίληψη των ανθρώπων που το στηρίζουν και το εμπιστεύονται, γιατί υλοποιώ θέσεις και στρατηγική σημαίνει δημιουργώ και χτίζω, μαζί με τον λαό και το κίνημα.

Αγαπητοί συναγωνιστές!

Θέλω να συμβάλω στην καλύτερη επεξεργασία των Θέσεων (1ο - 3ο Κ. / Θ. 1 - 149) του 21ου Συνεδρίου του ΚΚΕ (και σχόλια του «Ριζοσπάστη»), που με βρίσκουν σύμφωνο, ξεκινώντας από τη διαπίστωση ότι οι επισημάνσεις και τα συμπεράσματά μας στο 20ό Συνέδριο (ΚΟΜΕΠ 2/2017, σελ. 171 - 173) παραμένουν αδυσώπητα επίκαιρα (2o K. / Θ. 13, 19, 41).

Τα πρωτόγνωρα συμβάντα στη «Γη της Επαγγελίας», στην 4ετία Τραμπ, επιβεβαιώνουν ότι οι «ειρηνικοί» ή εμπόλεμοι επεκτατικοί απάνθρωποι «γεωπολιτικοί» στόχοι των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων συνεχώς διευρύνονται!

Η «δολοφονική», «δεξιά στροφή πολιτικής» 180 μοιρών του Τραμπ τα τελευταία 2 χρόνια με Ρωσία, Κίνα, Ιράν, Ισραήλ, Συρία, Ουκρανία, Κούβα, Β. Κορέα «διευκολύνει» σήμερα και τον ολέθριο ολοκληρωτικό «νεοκορπορατισμό» Μπάιντεν στις ΗΠΑ (2ο Κ. / Θ. 3, 10).

Η γνωστή «λυκοφιλία» ΗΒ (Σίτι Λονδίνου) της νέας (!) «Παγκόσμιας Βρετανίας» με τα «ξαδέλφια» στις ΗΠΑ (Γουόλ Στριτ) είναι και ιστορικά σχετικά απρόβλεπτη και μοιραία. Οπως έχει πει ο Πάλμερστον και για την ειδική αυτή σχέση: «Δεν έχουμε μόνιμους φίλους, μόνο μόνιμα συμφέροντα»!

Πώς απαντούν σήμερα οι «Ρωσοκινέζοι» στις «αγγλοαμερικάνικες» ηλίθιες μονοπολικές «κυρώσεις»;!

Τα σχεδόν απίστευτα, άκρως ενορχηστρωμένα γεγονότα στο Καπιτώλιο, με ποικιλώνυμους συμμετέχοντες, «γνωστούς - αγνώστους», «ακροδεξιούς» (2ο Κ. / Θ. 1), «πληροφοριοδότες», «αναρχικούς», «δικαιολόγησαν» κάθε είδος «συνεπακόλουθης» καταστολής, λογοκρισίας, κυνήγι μαγισσών «μαύρου φασισμού» (μελλοντικά και του «κόκκινου φασισμού»...), βγαλμένα απ' τα «αντιεξεργετικά» εγχειρίδια του Βρετανού στρατηγού Frank Kitson και της CIA... (1ο Κ. / Θ. 4).

Στη χώρα μας, το «διαμάντι του στέμματος» στρατιωτικών βάσεων (π.χ. Σούδα), η σημερινή κυβέρνηση συνεχίζει την προηγούμενη, με νέα μέτρα μαζικής λιτότητας (τύπου Hjalmar Schacht) «αναδιαρθρώσεων», της Επιτροπής Πισσαρίδη. Ακολουθεί πιστά όλα τα ευρωπαϊκά και διεθνή καπιταλιστικά «πρότυπα» «πράσινης ανάπτυξης», ολοκληρωτικής ιδιωτικοποίησης των πάντων, καταστροφικής βιομηχανικής «αποανάπτυξης», εργασιακό μεσαίωνα, καταστολή... (1o K. / Θ. 39, 2ο Κ. / Θ. 15, 25, 28, 31, 3ο Κ. / Θ. 28).

Η ελληνική αστική τάξη πάντα ποντάρει στα «ελληνικά» ψυχολογικά κουσούρια, «ευκολοπιστίας», «ζήλιας» και ανεγκέφαλου ενοχικού «φιλότιμου»... (1ο Κ. / Θ. 8, 10). Θέλει τον Ελληνα εργάτη, αγρότη, μικροϊδιοκτήτη, «μάνατζερ», να κάνει «μώκο» παντού, «νεόπλουτο ραγιά» κάθε είδους ψευτοδουλειάς («GIG») (3ο Κ. / Θ. 7 - 11, 35).

Η τουρκική αστική τάξη επίσης εξ-υπηρετεί διαχρονικά («υποκαθιστώντας») ποικίλα «αμερικανοβρετανικά» ειδικά «γεωπολιτικά» ιμπεριαλιστικά συμφέροντα (1ο Κ. / Θ. 3, 2ο Κ. / Θ. 11, 15 - 17).

Με βάση και τις ανάγκες βιοχημικών («Βιόσφαιρα», «Νοόσφαιρα») και κοινωνικών εξελίξεων, χρησιμοποιώντας τη μαρξιστική - λενινιστική μέθοδο και την πολύ σημαντική εξειδίκευσή της από τον Β. A. Βαζιούλιν με τη «ΛΟΓΙΚΗ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ» και τη μαρξιστική ενότητα φυσικής και κοινωνικής επιστήμης (Μπ. Μ. Κέντροφ) κ.ά., σαν πρωταρχικά «εργαλεία» της εξέλιξης της κοινωνίας που «προ-διαγράφει» τον αναγκαίο μετασχηματισμό για έναν σοσιαλιστικό κεντρικό σχεδιασμό και μια αταξική (κομμουνιστική) δομή της κοινωνίας, πρέπει να κατανοούνται συνεχώς οι επιπτώσεις και προοπτικές στις «παραγωγικές δυνάμεις» και στις «σχέσεις παραγωγής» (1ο Κ. / Θ. 42, 3ο Κ. / Θ. 6, 28).

Με γνώμονα πάντα τα προηγούμενα, καταγράφουμε μερικά καθημερινά οργανωτικά «θέματα πάλης»:

Απ' την «εποχή» του Προμηθέα φάνηκε η σημασία αυξανόμενης «ενέργειας» για τη συνεχή διευρυνόμενη αναπαραγωγή της ανθρωπότητας, χωρίς πλέον οπισθοδρομικά «κεράκια», «πράσινες» ΑΠΕ (με αβέβαιο «άνεμο», «ήλιο», όπως εφέτος στο Τέξας...).

Ο Μπαράκ Ομπάμα, που είπε αδιάντροπα σε νέους Αφρικανούς ηγέτες (29/6/2013) ότι αποκτώντας αμερικανικά «standards» «θα βράσει ο πλανήτης», πήρε «απάντηση» από τον Ινδό υπουργό Ενέργειας Raj Kumar Singh (31/3/2021) ότι 800 εκατομμύρια Αφρικανοί έχουν κάθε δικαίωμα στον ηλεκτρισμό...

Το αγγλοαμερικανικό νεομαλθουσιανό «Πράσινο New Deal» (νεοκερδοσκοπικής «μετάβασης»;!) είναι πολιτικά και επιστημονικά απαράδεκτο, που μόνο (νέες) γενοκτονίες παντού & μαζική καταστροφή της Γης θα επιφέρει (2ο Κ. / Θ. 7). Γι' αυτό πρέπει άμεσα να αναπτυχθούν σύγχρονες, πραγματικά καθαρές, ανεξάντλητες πηγές Ενέργειας, όπως η «Σύντηξη/CTR», που θα αυξήσει την αναγκαία «Πυκνότητα Ενεργειακής Φλόγας» («Energy Flux Density»), συμβάλλοντας στη μέγιστη βελτίωση βιωσιμότητας συνθηκών ζωής (διατροφή, αφαλάτωση νερού, διαλογή εξορύξεων κ.ά.) στον πλανήτη, με ταυτόχρονη αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και των ακραίων καιρικών φαινομένων...

Ο κόσμος χρειάζεται μια πραγματική λαϊκή - ανθρώπινη «Μεγάλη Επανεκκίνηση», όχι την αρπαγή που προσπαθεί απεγνωσμένα να επιβάλει βίαια, «σώζοντας» με συσσωρευμένες «πατέντες», το διεθνές τραπεζικό, χρηματιστηριακό, βιομηχανικό, στρατιωτικό, ενεργειακό, φαρμακευτικό μεγάλο κεφάλαιο.

Η «ελληνική αντιμετώπιση» π.χ. της ανεργίας, της υπογεννητικότητας, της «τρέχουσας» πανδημίας μέσω «triage», (100+ χρόνια «παιχνίδι της Σφαγής»!) αποδεικνύει την παταγώδη αποτυχία και τα επαναλαμβανόμενα καπιταλιστικά αδιέξοδα για ομαλή, δημιουργική διαιώνιση του είδους (3ο Κ. / Θ. 3, 5, 12, 33).

Η προσπάθεια ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ κ.λπ. να «πιαστούν» από τη λεηλασία «γαιοπροσόδου» στην Αττική γη (κι όχι μόνο), από τους λίγους εναπομείναντες ελεύθερους δημόσιους χώρους (ενδεικτικά: Ελληνικό, Ελαιώνας, Γουδή, Τατόι, Βούλα, ΠΥΡΚΑΛ, Πειραιά...), αποτελεί τεράστια πρόκληση για τις λαϊκές ανάγκες για ποσοτική και ποιοτική στέγαση με ασφαλές, αρμονικό, βιώσιμο και δημιουργικό περιβάλλον, με χρήση των επιτευγμάτων της σύγχρονης τεχνολογίας - επιστήμης (παραμετρικός σχεδιασμός, «F2F», τρισδιάστατη εκτύπωση κ.ά.), για ποικιλία χρήσεων γης και κατασκευών (1ο Κ. / Θ. 49, 51).

Θέλουμε «έξυπνες» σύγχρονες ανθρώπινες πόλεις, κατοικίες κ.λπ., με όλες τις «ποιοτικές» υποδομές, για πραγματικές (όχι «εικονικές»...) λαϊκές ανάγκες (3ο Κ. / Θ. 30)!

Να τονίσουμε εμφατικά ότι όλες οι προοδευτικές «ιδέες» (και η «οργανωτική» υλοποίηση τους) δεν συνιστούν κάποια αμετάβλητη «συνταγή», γιατί είναι πάντα ασύμμετρες («incommensurables»)...

Ετσι κάθε στέλεχος, οπαδός, φίλος του ΚΚΕ, αφού αφομοιώσει πάντα τα «βασικά», πρέπει δημιουργικά (με ΑΓΑΠΗ...) να παίρνει όλες εκείνες τις πρωτοβουλίες που αντιπαλεύουν καθημερινά τον αντίπαλο στον τοπικό και διεθνή ταξικό πόλεμο κατά του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, με όρους τακτικής («Auftragstaktik»), ώστε να μπορούμε να τον «πλευροκοπούμε» συστηματικά και με επιτυχία παντού (1ο Κ. / Θ. 9 - 13, 29, 30, 3ο. Κ. / Θ. 40, 44 - 47).

Η «αντικατάσταση» της ενιαίας προσωπικότητας διαμέσου αντικουλτούρας ψευτοαφύπνισης («wokeness»), κατασκευής «πολιτικής ταυτοτήτων», είναι είδος «κοινωνικής χειραγώγησης», ατομικής αποξένωσης και κατακερματισμού, αντί της επιδίωξης υψηλότερης «Βασικής Μοναδικότητας», συλλογικής ανθρώπινης αλληλέγγυας, ποιητικής, ύπαρξης! (1ο Κ. / Θ. 38, 39, 3ο Κ. / Θ. 49, 51, 53, 55).

Με «όπλα» το «κόκκινο Αερόστατο» έως την ΚΟΜΕΠ, με περισσότερες «σελίδες» για τα αναφερόμενα, με διαδικτυακές εκπομπές, εκδηλώσεις, σεμινάρια, και ίσως εξειδικευμένο επιστημονικό έντυπο, προχωράμε (1ο Κ. / Θ. 16, 22, 43).

Ελληνας επιστήμονας (2021) είπε: «Ο αλγόριθμος είναι ο νέος Μεγάλος Αδελφός»!

Ποιο «οργουελιανό σύστημα» (!) σήμερα υποστηρίζει ότι η «4η Βιομηχανική Επανάσταση», η Ενέργεια, η βιοτεχνολογία, η χημεία, η αστροφυσική, ο ψηφιακός μετασχηματισμός, η πληροφορική, τα «5G», τα «big data», το διαδίκτυο, οι νέοι αλγόριθμοι, η «AI», η ρομποτική, η τηλεργασία, οι τηλεπικοινωνίες, τα ιδιωτικά «ΜΚΔ» θα παραμένουν σε χέρια ελαχίστων και θα λειτουργούν σαν «διαιτητές» της αλήθειας, «χαφιέδες», «ευνοούμενοι» και «ηλεκτρονικοί» ψηφοφόροι του κεφαλαίου; (1ο Κ. / Θ. 2, 49, 51, 2ο Κ. / Θ. 28, 30 - 32, 3ο Κ. / Θ. 18 - 20, 38, 39).

Η εξερεύνηση του «Διαστήματος» μπορεί, πρέπει να αποτελεί συστατικό παράγοντα προόδου πανανθρώπινης ευημερίας και στη Γη ταυτόχρονα, αρκεί τα «βαρυτικά κύματα» της ΕΡΓΑΣΙΑΣ να πετάξουν τους «γήινους δουλοκτήτες» στη «μαύρη τρύπα» της Παγκόσμιας Ιστορίας!

Οσα νέα «σωματίδια» («muons») και όσοι νέοι «Νόμοι της Φυσικής του Σύμπαντος» ανακαλυφθούν, η «παγκόσμια σταθερά», η ΛΟΓΙΚΗ της ΙΣΤΟΡΙΑΣ, της ΠΡΟΜΗΘΕΪΚΗΣ (αντι-εντροπικής / δημιουργικής / θετικής - μετάλλαξης) ΛΑΪΚΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ της ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ, θα («μας») πάει παντού μπροστά! (3ο Κ. / Θ. 56).

Σύντροφοι και συντρόφισσες, μελέτησα τις Θέσεις του Κόμματος για το Συνέδριο και συμφωνώ. Διακρίνω σταθερά βήματα προς τα εμπρός. Οι Θέσεις ασχολούνται με όλα τα ζητήματα που αφορούν τον άνθρωπο του μόχθου. Θέλω να εστιάσω σε ορισμένα από αυτά.

Στη σελίδα 37 αναφέρεται ότι ξεπερνιέται η αντίληψη πως ο Πολιτισμός είναι διακοσμητικό στοιχείο της πολιτικής δράσης του.

Αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα.

Είναι γνωστό ότι ο άνθρωπος ξεχώρισε απ' τα άλλα έμβια όντα με την εργασία του. Το γεγονός αυτό τον κατέστησε κυρίαρχο ως είδος στις σχέσεις με το περιβάλλον του.

Ως ανώτερο ον που είναι, αρχίζει σιγά σιγά να περιεργάζεται και τον ίδιο τον εαυτό του, να τον διαμορφώνει πρακτικά και σκόπιμα.

Αποκτά αισθητική συνείδηση.

Με τη βίαιη επιβολή της ατομικής ιδιοκτησίας του δυνατότερου στην κοινωνική παραγωγή περνάμε στη συσσώρευση όλων των αισθητικών αξιών, της ομορφιάς, σε λίγους, αφήνοντας την ασχήμια και τα βάσανα στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο, σ' αυτούς που παράγουν τ' αγαθά.

Πολύ σωστά τονίζεται στη σελίδα 38 ότι απαιτείται να ενταθεί η μελετητική προσπάθεια για ζητήματα Τέχνης και Λογοτεχνίας.

Οτι δεν επιτρέπεται ν' αφεθεί στην τύχη.

Η μελέτη της Τέχνης πρέπει να συνδέεται με την Ιστορία των άλλων μορφών της κοινωνικής συνείδησης, το υλικό και τα συμπεράσματα των άλλων επιστημών.

Η Τέχνη πρέπει να εκφράζει τα πραγματικά ενδιαφέροντα, τις πραγματικές αισθητικές ανάγκες, πρώτα απ' όλα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Να είναι οδηγός για την πρακτική, κοινωνική διαπαιδαγώγηση των εργαζομένων.

Χρέος της να διαμορφώνει τους μαχητές της εργατικής τάξης, έτσι ώστε να «ανέβουν» ένα σκαλοπάτι παραπάνω, αποκτώντας όλοι αισθητική σκέψη, ολόπλευρα ανεπτυγμένη ατομική προσωπικότητα.

Να εναντιωθούν στην τυπική, μονόπλευρη αλλοτριωμένη συμμετοχή στην κοινωνία.

Η Τέχνη, η Λογοτεχνία οφείλουν να γίνουν ριζοσπαστικές στην κοινωνική δράση και λειτουργία τους. Οι άνθρωποι του Πολιτισμού οφείλουν με τα μηνύματά τους να δείξουν στους εργαζόμενους, στους ανέργους ότι τα δεινά τους οφείλονται στους καπιταλιστές, στο αστικό εκμεταλλευτικό σύστημα.

Και κάποιοι «βολεμένοι» σ' αυτό ν' αντιληφθούν ότι Πολιτισμός είναι η φωτισμένη δημιουργία, που ψάχνει αδιάκοπα την αλήθεια, υπηρετεί το δίκιο και φέρνει στο προσκήνιο τις ανθρώπινες αξίες.

Πρέπει όλοι να αντιληφθούμε την τεράστια αξία του Πολιτισμού και να πιστέψουμε ότι η τύχη του βρίσκεται στα χέρια της πρωτοπορίας των εργατών.

Σύντροφοι, το Κόμμα μας δίνει επίσης μεγάλη σημασία στην αυτομόρφωση.

Πρέπει το βιβλίο να γίνει αχώριστος φίλος μας. Το βιβλίο είναι συνδεδεμένο με τους αγώνες για τη μόρφωση, τη διάδοση της γνώσης, τη δημοκρατία.

Πρέπει να θέλουμε να βλέπουμε τον κόσμο, να καλλιεργήσουμε τις πνευματικές μας ικανότητες, ν' αφομοιώσουμε τη γνώση της εποχής μας, να τοποθετηθούμε σωστά στη ζωή. Ποτέ να μην εφησυχάζουμε! Ολοι είμαστε ημιμαθείς, «εν οίδα ότι ουδέν οίδα», (Σωκράτης). Αυτός που φροντίζει για την αυτομόρφωσή του, αυτός έχει ιδανικά και ιδεολογία, την οποία εξυπηρετεί μ' αυτή του την πράξη. Η γνώση δεν είναι αυτοσκοπός.

Δεν μαθαίνουμε για να μάθουμε, αλλά για να ξέρουμε ν' απαντάμε στις προκλήσεις της ζωής.

«Η μόρφωση δεν είναι ζήτημα γνώσης. Είναι ζήτημα ζωής» (Δημήτρης Γληνός).

Το ιδεολογικό - πολιτικό οπλοστάσιο του καπιταλισμού επιφορτίζεται με το ιδιαίτερο καθήκον του ολοένα και μεγαλύτερου αποπροσανατολισμού του λαού. Ενα σημαντικό κομμάτι αυτού του καθήκοντος αναλαμβάνει να παίξει και η θρησκεία, το όπιο του λαού, που λειτουργεί αταξικά. Η θρησκεία εκφράζει την καθυστέρηση στη γνώση, την αξιοποίηση της καθυστέρησης για τη διαμόρφωση μιας μαζικής ψυχολογίας. Διευκολύνει την εξουσία της αστικής τάξης απέναντι στις μάζες.

«Πάσα ψυχή εξουσίας υπερεχούσης υποτασσέσθω. Ου γαρ εστίν εξουσία ει μη από θεού. Αι δε ούσαι εξουσία, υπό του θεού τεταγμέναι εισιν» (Παύλος - Προς Ρωμαίους Επιστολή).

Ο Ναζίμ Χικμέτ τονίζει με τους στίχους του: «Ούτε συγχώρεση, μήτε ευσπλαχνία μας έδωσε ο ουρανός. Και στους σκλάβους που ανυπόφορα μοχθούσαν, δεν έδωσαν ο Μωυσής, ο Ιησούς και ο Μωάμεθ, παρά μια μάταιη ευχή κι ένα ψευδόμενο λιβάνι, το δρόμο δείχνοντας μυθικών παραδείσων».

Και ο Αρθούρος Σοπενχάουερ: «Οι θρησκείες μοιάζουν με τις πυγολαμπίδες, που για να λάμπουν έχουν την ανάγκη του σκοταδιού».

Να εντείνουμε λοιπόν την αθεϊστική μας προπαγάνδα που είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας. «Κατάργηση της θρησκείας, ως απατηλής ευτυχίας του λαού, σημαίνει απαίτηση της πραγματικής ευτυχίας» (Φρίντριχ Ενγκελς).

Με την επιστημονική γνώση, έχοντας ατράνταχτα επιχειρήματα που βασίζονται στην υλιστική μας αντίληψη, να παλέψουμε για τον κόσμο που ονειρευόμαστε.

Μακριά απ' τη θρησκεία και την ψευτοηθική της.

Σαν μεγάλη κατάκτηση της κοινωνικής σκέψης πρέπει να φυλάξουμε όλες εκείνες τις γνώσεις για την κοινωνία και την ταξική πάλη, για τους νόμους της ιστορικής εξέλιξης, για τη σοσιαλιστική επανάσταση και τους δρόμους για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, που μας έχουν δοθεί από τους Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν.

Μόνιμη επιδίωξη του Κόμματός μας πρέπει να είναι η διαπαιδαγώγηση των συντρόφων στο πνεύμα του κομμουνισμού, την πίστη στο Κόμμα και στη δραστήρια εφαρμογή της κομματικής πολιτικής στη ζωή.

Οι νέοι μας πρέπει να μάθουν για την προσφορά του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε στη Σοβιετική Ενωση και στις άλλες χώρες. Να γυρίσουν την πλάτη στον ρατσισμό, στον εθνικισμό και σ' όλες τις αντιδραστικές θεωρίες «του τέλους των ιδεολογιών και της Ιστορίας». Ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός δεν είναι ουτοπία, αλλά θα οικοδομηθεί.

Θα φροντίσουμε εμείς γι' αυτό.

Ο σοσιαλισμός είναι το φωτεινό μέλλον της ανθρωπότητας.

Θα πούμε το μεγάλο αντίο στο απάνθρωπο εκμεταλλευτικό σύστημα:

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΝΤΙΟ

Πώς θρηνεί η ζωή, που μας στερούν τα κτήνη! / Της καρδιάς μας τα πολύτιμα λουλούδια, / πώς τα σκεπάζει το μοβ του πένθους! / Ιαχές, άχρωμοι στίχοι και μαύρα νέφη του δειλινού τους, / κουρέλι κάνουν τη χαραυγή. / Πέτρωσε το άγιο δάκρυ μας. / Την τρομερή ετούτη νύχτα, / στήσαν χορό τ' αγάλματα, / με πλάτη γυρισμένη στις Ερινύες. / Και τους ανθρώπους παριστάνουν. / Ξεδιάντροπα παρελαύνουν οι ορδές τους. / Αρνούνται πεισματικά να γεννηθούν τα βρέφη. / Τους νεκρούς του ναυαγίου θρηνεί η βροχή. / Χάθηκε στους πάγους του έρωτα η ανάσα. / Του Ανθρώπου την κόκκινη στολή, / σκίζουν αυτά τα κτήνη. / Τη στάχτη απ' τα χειρόγραφα των Ποιητών / σκορπίζουν στην αρένα. / Με αίμα ποτίζουν την Ιστορία. / Κι αυτή θα εκδικηθεί με αίμα. / Οι εραστές του ήλιου, οι μεθυσμένοι ΚΟΚΚΙΝΟΙ, / με μοβ λουλούδια προϊστορικά, / τον τάφο τους θα στολίσουν. / Και τ' όνειρο που δραπέτευσε απ' τον ύπνο, / με δάκρυα απ' τα βάθη των αιώνων θα ποτίσουν!! / - Θα ηχήσουν τότε, εκκωφαντικά τα σήμαντρα. / Εκτυφλωτικό το φως, από πύρινες ρομφαίες. / Ο πλανήτης, κόκκινος από ντροπή. / Σταυροί αιμάτινοι θα πέσουν απ' τους ώμους. / Μέγας σεισμός των ταπεινών! / Σκόρπιες οι στάχτες, νέα γη. / Τρέμε κόλαση! / Τρέμε κισσέ! / Του δειλινού τα χρώματα μουντά. / Μοναδικό τραγούδι απ' τα σήμαντρα: / ΗΓΓΙΚΕΝ Η ΩΡΑ!!!

Καλή επιτυχία στο Συνέδριό μας.