Παλαιστίνιοι πρόσφυγες καταφεύγουν στον Ιορδάνη ποταμό κατά τη διάρκεια του αραβοϊσραηλινού πολέμου

Ενα ιδιαίτερο ζήτημα, βεβαίως, αποτελούσε η τύχη των προσφύγων που είχαν καταφύγει στη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Οχθη από τον Α' αραβοϊσραηλινό πόλεμο (1948-1949). Οι πρόσφυγες αυτοί και οι απόγονοί τους (σχεδόν 800.000 άνθρωποι) διαβιούσαν ως επί το πλείστον σε κάποιον από τους 27 καταυλισμούς που λειτουργούσαν υπ' ευθύνη του ΟΗΕ, εξαρτώμενοι σε μεγάλο βαθμό από την αρωγή και τις υπηρεσίες του για την επιβίωσή τους.²

Οι σχέσεις του οργανισμού του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες (UNRWA) με το κράτος του Ισραήλ διακατέχονταν εξαρχής από αμοιβαία καχυποψία. Οι δομές του UNRWA (κατοικίες, γραφεία, σχολεία, νοσοκομεία κ.λπ.) είχαν υποστεί σημαντικές ζημιές από τον ισραηλινό στρατό στη διάρκεια του πολέμου. Μετά δε τον πόλεμο, οι υπηρεσίες και το προσωπικό του βρέθηκαν αντιμέτωπα με μια σειρά προσκόμματα που προέκυψαν ως αποτέλεσμα της στρατιωτικής διοίκησης των κατεχόμενων περιοχών.³

Πόλεμος του «Γιομ Κιπούρ»

Επιπλέον, η διατήρηση τόσων χιλιάδων ανθρώπων με το καθεστώς του πρόσφυγα (άρα και με δικαίωμα επιστροφής στις εστίες τους κατά τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ) εντός των συνόρων πλέον του κράτους του Ισραήλ αποτελούσε μια προβληματική κατάσταση για το ίδιο. Η κατάργηση του προσφυγικού τους καθεστώτος από την άλλη μεριά θα σήμαινε και τη μονιμοποίηση της παρουσίας τους σε αυτά τα εδάφη, κάτι που το κράτος του Ισραήλ δεν επιθυμούσε (διαχρονική επιδίωξη του Ισραήλ ως προς αυτό υπήρξε η μετεγκατάσταση των Παλαιστινίων στα γειτονικά αραβικά κράτη).

Εν τέλει, αυτό που προκρίθηκε στη δεδομένη φάση από το Ισραήλ ήταν η διατήρηση των προσφυγικών καταυλισμών. Κατ' αυτόν τον τρόπο, οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες παρέμεναν συγκεντρωμένοι και οριοθετημένοι (καθώς επίσης περιορισμένοι και ελεγχόμενοι) σε συγκεκριμένα μέρη. Η δε προοπτική μετεγκατάστασής τους με κάποια μελλοντική συμφωνία έμενε ανοιχτή. Ταυτόχρονα, η λειτουργία των καταυλισμών υπ' ευθύνη του ΟΗΕ απάλλασσε το κράτος του Ισραήλ από το κόστος της μέριμνας για αυτούς τους πληθυσμούς, όπως και από κάθε άλλη υποχρέωση για την παροχή κρατικών δομών και υπηρεσιών από τη μεριά του. Οι μόνες ευθύνες που ανέλαβε το Ισραήλ σε σχέση με τους καταυλισμούς αφορούσαν την ασφάλεια και τη διατήρηση της τάξης.⁵

Αρχικά, οι προσπάθειες της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης επικεντρώθηκαν στους προσφυγικούς καταυλισμούς, «προτρέποντας τους πληθυσμούς τους να αναλάβουν μια πιο αποφασιστική στάση απέναντι στην ισραηλινή κατοχή».⁶

Σύμφωνα με τις αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών (CIA), «οι Αραβικοί πληθυσμοί των κατεχόμενων περιοχών» υποδέχτηκαν «την ισραηλινή κατοχή με διαφορετικό βαθμό δυσαρέσκειας». «Η αραβική αντίσταση (...) σε όλες τις κατεχόμενες περιοχές (...) υπήρξε σε γενικές γραμμές μη βίαιη, λαμβάνοντας κατά κύριο λόγο τη μορφή της ειρηνικής ανυπακοής». Κάποιοι μάλιστα, όπως ο τελευταίος δήμαρχος της Ιερουσαλήμ Ρ. Χατίμπ, εκτιμούσαν πως η ισραηλινή κατοχή δεν αποτελούσε κάποιο παροδικό γεγονός και πως «οι Αραβες έπρεπε να μάθουν "να ζουν με τους Εβραίους"», πως «ίσως μια "νέα Παλαιστίνη" θα μπορούσε να οικοδομηθεί σε συνεργασία με τους Ισραηλινούς».⁷Η ιδέα - προοπτική της συνύπαρξης Παλαιστινίων και Εβραίων δεν ήταν άλλωστε ξένη ανάμεσα στους δύο λαούς. Οπως αναφέρει ένας Παλαιστίνιος στη μαρτυρία του, «οι λαοί των δύο εθνών μπορούν να ζήσουν μαζί. Γιατί υπήρχε και τέτοια εμπειρία (...) Τι και αν είσαι Ισραηλινός, Εβραίος, Μουσουλμάνος ή Χριστιανός κ.λπ. (...) Μπορούμε να ζούμε μαζί. (...) Αλλά δεν μπορούμε να ζούμε μαζί, όταν εκείνοι (σ.σ. οι Ισραηλινοί) έχουν το δικό τους κράτος και εμείς ζούμε υπό κατοχή. Δεν είναι δίκαιο».⁸

Ισραηλινές δυνάμεις καταλαμβάνουν την Παλιά Πόλη στην Ανατολική Ιερουσαλήμ

Η υποβάθμιση της ζωής των Παλαιστινίων στη Γάζα και τη Δυτική Οχθη υπήρξε τόσο αποτέλεσμα της ισραηλινής κατοχής όσο και σκοπός της. Ηταν μέρος μιας γενικότερης πολιτικής εξαναγκασμού (άλλοτε πιο άμεσου και άλλοτε πιο έμμεσου) των Παλαιστινίων να εγκαταλείψουν τη γη τους, ώστε αυτή εν τέλει να ενσωματωθεί πλήρως στο κράτος του Ισραήλ.

Η πολιτική αυτή εκφράστηκε με πιο άμεσο και βίαιο τρόπο στη Λωρίδα της Γάζας, όπου «η ακραία φτώχεια, η μεγάλη αναλογία των προσφύγων και η πυκνότητα πληθυσμού της την καθιστούσαν ιδιαίτερα ριζοσπαστική» απέναντι στην ισραηλινή κατοχή.¹⁰ Ακολούθως, οι ενέργειες του κράτους του Ισραήλ επικεντρώθηκαν από νωρίς στην αποσάθρωση των δομών των προσφυγικών καταυλισμών, στη συρρίκνωση και την ενσωμάτωσή τους στις γηγενείς κοινότητες της Γάζας (προκειμένου να αλλοιωθεί η σύνθεση των πληθυσμών, να «σπάσουν» τα υπάρχοντα δίκτυα αλληλεγγύης μεταξύ τους και να υπονομευτεί η συνοχή τους). Πολλοί πρόσφυγες μετεγκαταστάθηκαν (καταναγκαστικά) στη Χερσόνησο του Σινά και τη Δυτική Οχθη, ενώ πολλοί άλλοι κατέφυγαν (ουσιαστικά εξωθήθηκαν) στην Ιορδανία. Η CIA εκτιμούσε πως στις προθέσεις του Ισραήλ ήταν «η εκτόπιση του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού της Λωρίδας της Γάζας».¹¹ Μέσα σε έναν μόλις χρόνο ο πληθυσμός της περιοχής μειώθηκε κατά 51.000 άτομα (13%). Χιλιάδες «ξεριζώθηκαν για δεύτερη και τρίτη φορά». Χιλιάδες άλλοι έμειναν άστεγοι, καθώς οι κατοχικές αρχές κατέστρεψαν τα σπίτια τους για να φτιάξουν ζώνες ελέγχου (μόνο τον Ιούλη του 1971 καταστράφηκαν 2.500 σπίτια στην Τζαμπάλια, στη Ράφα και τη Σάτι αφήνοντας 15.000 πρόσφυγες δίχως στέγη).¹²

Οι έξι Παλαιστίνιοι νεκροί στις 30 Μάρτη 1976

Στην περίπτωση της Δυτικής Οχθης η πολιτική του Ισραήλ ξετυλίχθηκε πιο «σταδιακά», με «την επιβολή αυστηρών περιορισμών, αποκλεισμούς, απαγορεύσεις κυκλοφορίας» κ.λπ.¹⁴ Και εκεί ωστόσο καταγράφηκαν κάπου 73.400 άτομα που μέσα στο 1967-1968 αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους (ή που τις είχαν εγκαταλείψει στη διάρκεια του πολέμου και δεν τους επετράπη να γυρίσουν σε αυτές δήθεν «για λόγους ασφαλείας»).¹⁵ Πολλοί προσπάθησαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους περνώντας παράνομα τα σύνορα και διασχίζοντας τεράστιες αποστάσεις με τα πόδια. Τις περισσότερες φορές όμως συλλαμβάνονταν και απελαύνονταν. «Πήγαινε πίσω στον Χουσεΐν (σ.σ. τον βασιλιά της Ιορδανίας) ή θα σε σκοτώσω», ήταν τα λόγια ενός Ισραηλινού στρατιώτη προς την μητέρα της μικρής Σαρία όταν τους συνέλαβαν σε μία ακόμη απόπειρα να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Ηταν η τρίτη φορά που το επιχειρούσαν. «Θα πάω πίσω και θα πεθάνω αν χρειαστεί, αλλά θα επιστρέψω στο σπίτι μου» ήταν τα λόγια ενός ηλικιωμένου, που είχε ήδη εκδιωχθεί μια φορά το 1948: «Δεν μπορώ να γίνω και πάλι πρόσφυγας». Οι αφηγήσεις των Παλαιστινίων είναι πράγματι γεμάτες από αντίστοιχες ιστορίες απόγνωσης και πόνου...¹⁶

Δέκα χρόνια μετά τον Πόλεμο των 6 Ημερών, ο ΟΗΕ κατήγγειλε «τις συνεχιζόμενες παραβιάσεις από το Ισραήλ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών στις κατεχόμενες αραβικές περιοχές, ιδιαίτερα τα μέτρα που στοχεύουν στην προσάρτηση (σ.σ. των εν λόγω περιοχών), καθώς και τον συνεχιζόμενο εποικισμό, τη μαζική καταστροφή σπιτιών, τα βασανιστήρια και την κακομεταχείριση κρατουμένων, την κατάσχεση περιουσιών και την επιβολή νομικών οικονομικών διακρίσεων. (...) Οι σοβαρές παραβιάσεις της Συνθήκης της Γενεύης σε σχέση με την προστασία των αμάχων (...) από τη μεριά του Ισραήλ (...) θεωρούνται εγκλήματα πολέμου και προσβολή προς την ανθρωπότητα». Ο ΟΗΕ διαπίστωνε «τη σοβαρή επιδείνωση της κατάστασης στις κατεχόμενες αραβικές περιοχές ως αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης ισραηλινής κατοχής και επιθετικότητας». Προειδοποιούσε δε το Ισραήλ πως «όλα τα μέτρα που λάμβανε (...) για να αλλάξει τον φυσικό χαρακτήρα, την πληθυσμιακή σύνθεση και το καθεστώς των κατεχόμενων αραβικών περιοχών (...) ήταν όλα άκυρα».¹⁷

Η εναντίωση των Παλαιστινίων στην ισραηλινή κατοχή εκδηλώθηκε αρχικά και κατά κύριο λόγο με απεργιακές κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις κ.ά. μορφές αντίστασης (όπως η απειθαρχία - ανυπακοή στις εντολές των στρατιωτικών αρχών κ.λπ.). Η πρώτη μεγάλη απεργία σημειώθηκε στην Ιερουσαλήμ ήδη στις 7 Αυγούστου 1967 και αποτέλεσε - σύμφωνα με τη CIA - την «πρώτη πραγματική ένδειξη μιας μεγάλης κλίμακας αντίστασης στην ισραηλινή κυριαρχία».¹⁸

Η απάντηση του Ισραήλ απέναντι σε κάθε μορφή αμφισβήτησης της κυριαρχίας του ήταν σκληρή και άμεση. Καθετί που εκτιμούταν ως γραπτή ή προφορική «προσπάθεια επηρεασμού της κοινής γνώμης» και «ενδεχομένως να ζημίωνε ή να διατάρασσε την ασφάλεια και την τάξη» τιμωρούταν με «μεγάλα πρόστιμα και 10 χρόνια φυλάκισης». Ακόμα «και η υποψία της συνεργασίας με τους δολιοφθορείς (σ.σ. την Παλαιστινιακή αντίσταση)» ήταν αρκετή για τις κατοχικές αρχές προκειμένου να προχωρήσουν τιμωρητικά στην «κατεδάφιση του σπιτιού» του υπόπτου.¹⁹

Οι συλληφθέντες προσάγονταν σε στρατιωτικές φυλακές, όπου μπορούσαν να κρατηθούν επί 3 μήνες χωρίς καν να τους απαγγελθεί κατηγορία. Η δε ανακριτική διαδικασία συνοδευόταν κατά κανόνα από ψυχολογική και σωματική βία. Κατόπιν οι συλληφθέντες παραπέμπονταν σε στρατιωτικά δικαστήρια, γεγονός που άφηνε ελάχιστα περιθώρια στην υπεράσπιση του εκάστοτε κατηγορουμένου και ταυτόχρονα τεράστια περιθώρια στην αυθαίρετη κρίση του κατηγόρου. Οι ποινές που αποδίδονταν ήταν αυστηρότερες σε σχέση με τα πολιτικά δικαστήρια, ενώ ακόμη και ένα 12χρονο παιδί μπορούσε να καταλήξει στη φυλακή. Οπως αναφέρεται σε άρθρο της Διεθνούς Επιθεώρησης του Ερυθρού Σταυρού, μέσα σε 40 χρόνια κατοχής (1967-2007) πραγματοποιήθηκαν κάπου 700.000 συλλήψεις, ενώ τα στρατοδικεία εκδίκασαν πάνω από 200.000 υποθέσεις.²⁰

Σε συνέντευξή του το 1969 το στέλεχος της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης Αμπ. Ιγιάντ θα καταγγείλει πως «οι ισραηλινές φυλακές είναι γεμάτες με χιλιάδες γιους και κόρες του λαού μας, που απορρίπτουν την κατοχή και αντιστέκονται σε αυτή με κάθε τρόπο, υπομένοντας κάθε μορφής ψυχολογικό ή φυσικό βασανισμό».²¹Η αναφορά αυτή, ειδικά στην παλαιστινιακή νεολαία, δεν ήταν τυχαία, καθώς η μεγάλη πλειοψηφία εκείνων που μπήκαν από την αρχή στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά της κατοχής ήταν πράγματι οι νέοι, άντρες αλλά και γυναίκες (των οποίων η συμμετοχή υπήρξε ιδιαίτερα αξιοσημείωτη).

Από τις κινητοποιήσεις που ξεχώρισαν ενάντια στην κατοχή υπήρξαν σίγουρα αυτές των μαθητών. Εκθέσεις του οργανισμού του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες το 1969 ανέφεραν πως οι τοίχοι των σχολείων στις κατεχόμενες περιοχές ήταν γεμάτοι με συνθήματα όπως: «Αυτή είναι η γη μας, οι πατεράδες μας πέθαναν εδώ», «Είμαστε όλοι φενταγίν (σ.σ. μαχητές)», «Οι φυλακές είναι για τους ήρωες» και «Είναι καθήκον μας να θυσιαστούμε για τη γη μας».²²

Το Ισραήλ, αναγνωρίζοντας τα σχολεία ως εστίες ζύμωσης, οργάνωσης και πάλης κατά της κατοχής, προσπάθησε από πολύ νωρίς να παρέμβει στο περιεχόμενο σπουδών τους, κατηγορώντας τα υπάρχοντα βιβλία (που εκδίδονταν με ευθύνη του οργανισμού του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες και είχαν την έγκριση της UNESCO) πως «προήγαν τον αντισημιτισμό». Ακολούθως, άρχισαν να περνούν από αυστηρό έλεγχο και λογοκρισία. Το γεγονός αυτό προκάλεσε την αντίδραση των δασκάλων, που το 1970 ενώθηκαν με τους μαθητές τους σε απεργιακές κινητοποιήσεις κατά των παρεμβάσεων και αυθαιρεσιών των κατοχικών αρχών. Οι τελευταίες απάντησαν με απολύσεις, κλείσιμο σχολείων και γενικότερη ένταση της καταστολής.²³

Οσον αφορά το κράτος του Ισραήλ, η περίοδος αμέσως μετά τον Πόλεμο των 6 Ημερών έχει περιγραφεί ως μια περίοδος «ακραίας ευφορίας». Σε αυτή συνέβαλαν τόσο το νικηφόρο αποτέλεσμα του πολέμου, όσο και η καπιταλιστική ανάπτυξη που ακολούθησε. Η επέκταση των εδαφών που κατείχε το Ισραήλ προβλήθηκε από την ισραηλινή αστική τάξη ως «επιστροφή» στη «Γη της Επαγγελίας» των βιβλικών χρόνων, γεγονός που, μαζί με την ισχύ που πλέον φερόταν να διαθέτει το καπιταλιστικό κράτος του Ισραήλ, λειτούργησε καταλυτικά στην προσέλκυση νέων εποίκων. Η ανθρωπογεωγραφία του νέου αυτού εποικιστικού ρεύματος εμφάνιζε αυξημένες ροές - σε σχέση με το παρελθόν - από τα ανεπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη της Δυτικής Ευρώπης και τις ΗΠΑ, αλλά και «έναν δυσανάλογα (μεγάλο) αριθμό ιδεολογικών μεταναστών - κυρίως συντηρητικών θρησκευόμενων ζηλωτών», οι οποίοι εγκαταστάθηκαν ως έποικοι κυρίως στη Δυτική Οχθη.²⁴

Βεβαίως, δεν υποδέχτηκαν όλοι οι Εβραίοι με τον ίδιο τρόπο τα αποτελέσματα του πολέμου (και ειδικότερα την κατοχή των Παλαιστινιακών εδαφών). Απεναντίας, υπήρξε ένας αριθμός - έστω και μειοψηφικός - που κράτησε διαφορετική στάση. «Οι γονείς μου και η γενιά τους», αναφέρει στη μαρτυρία της η νεαρή τότε Μ. Αρμπέλ, «ένιωθαν κυρίαρχοι αυτής της γης (...) (Εγώ) είχα μια αίσθηση ενοχής και μετάνοιας (...). Τίποτε από όσα συμβαίνουν υπό κατοχή δεν μπορεί να είναι νόμιμο, γιατί η κατοχή η ίδια είναι μια παράνομη πράξη. (...) (Ετσι) αποκόπηκα από τον κόσμο του πατέρα μου, έναν κόσμο στον οποίο δεν ανήκα ποτέ». Αντίστοιχα, η Λεόρα, που επισκέφτηκε τα κατεχόμενα με την οικογένειά της (στο πλαίσιο μιας σειράς τέτοιων «επισκέψεων» που οργανώθηκαν με την αρωγή του ισραηλινού κράτους την επαύριο του πολέμου) επεσήμανε στη μαρτυρία της: «Εγώ και ο πατέρας μου δεν θέλαμε να πάμε. Δεν θέλαμε να πάμε κάπου ως κατακτητές. (...) Δεν αισθανόμασταν καμιά ψυχική ανάταση. (...) Δεν υπάρχει τίποτε ιερό σε μια κατεχόμενη πόλη».²⁵

Τα επόμενα χρόνια - και ιδιαίτερα μετά τον Πόλεμο του «Γιομ Κιπούρ» το 1973 - η αντίθεση προς την πολιτική του κράτους του Ισραήλ (τόσο στο εσωτερικό όσο και σε σχέση με τους Παλαιστινίους) εκφράστηκε με διάφορους τρόπους.

Ενας εξ αυτών υπήρξε η αντίστροφη μετανάστευση, η οποία, έπειτα από ένα σύντομο «διάλειμμα», εμφάνισε και πάλι αυξητικές τάσεις. Εκθεση της ισραηλινής κυβέρνησης το 1980 αποκάλυπτε πως, έως τότε, μόνο στις ΗΠΑ είχαν επιστρέψει μόνιμα κάπου 300.000 - 500.000 Ισραηλινοί πολίτες. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι η αντίστροφη μετανάστευση ενείχε μια σειρά δυσκολίες και προσκόμματα (από το κράτος), ενώ έφερε και μεγάλο «στίγμα» (ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Γ. Ράμπιν θα αποκαλέσει χαρακτηριστικά τους μεταναστεύσαντες από το Ισραήλ ως «τους έκπτωτους μεταξύ των αδύναμων»).²⁶

Την ίδια περίοδο, στο ίδιο το Ισραήλ άρχισαν να εμφανίζονται επίσης μια σειρά φιλειρηνικές κινήσεις και οργανώσεις με αιτήματα που συμπεριελάμβαναν τον τερματισμό της κατοχής και τη δημιουργία ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους.

Τον Μάρτη του 1978, π.χ., με αφορμή τις διεξαγόμενες ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ, 348 έφεδροι αξιωματικοί και οπλίτες του ισραηλινού στρατού συνυπέγραψαν κείμενο με το οποίο στιγμάτιζαν την επεκτατική πολιτική του κράτους του Ισραήλ και την κυριαρχία του επί ενός πληθυσμού άνω του 1.000.000 Αράβων ως παράγοντες που υπονόμευαν την ειρήνη. Η κίνηση αυτή αποτέλεσε τη μαγιά της οργάνωσης «Ειρήνη Τώρα», που τα επόμενα χρόνια κινητοποίησε εκατοντάδες χιλιάδες Ισραηλινούς σε ζητήματα ειρήνης, τερματισμού της κατοχής κ.ο.κ.²⁷

Τα δικαιώματα των Παλαιστινίων βρέθηκαν στο επίκεντρο κ.ά. ισραηλινών κοινωνικών οργανώσεων, όπως π.χ. οι «Μαύροι Πάνθηρες» (1971). Η εν λόγω οργάνωση ιδρύθηκε και πλαισιώθηκε βασικά από δεύτερης γενιάς Εβραίους εποίκους από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή, οι οποίοι επίσης υφίσταντο φυλετικού τύπου διακρίσεις στο κράτος του Ισραήλ. Οι «Μαύροι Πάνθηρες» οργάνωσαν μια σειρά μαζικές διαμαρτυρίες, που κατεστάλησαν βίαια από τις ισραηλινές αρχές. Στις εθνικές εκλογές του 1977 συνεργάστηκαν με το Κομμουνιστικό Κόμμα («Ράκα») στον εκλογικό συνασπισμό του «Δημοκρατικού Μετώπου για την Ειρήνη και την Ισότητα» («Χαντάς»), που έλαβε 80.118 ψήφους (ποσοστό 4,6%).

Το Κομμουνιστικό Κόμμα («Ράκα») υπήρξε βεβαίως ο κυριότερος πολιτικός φορέας υπεράσπισης των δικαιωμάτων και ελευθεριών των Παλαιστινίων (είτε επρόκειτο για πολίτες του Ισραήλ είτε για κατοίκους των κατεχόμενων περιοχών). Το Κομμουνιστικό Κόμμα πήρε εξαρχής ξεκάθαρη και κατηγορηματική θέση περί απόσυρσης των ισραηλινών κατοχικών δυνάμεων από τη Δυτική Οχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, άμεσα και χωρίς όρους (όπως π.χ. να προηγηθεί η υπογραφή ειρήνης μεταξύ του Ισραήλ και των γειτονικών αραβικών κρατών). Σε αντίθεση, το οπορτουνιστικό κόμμα «Μακί», ευθυγραμμιζόμενο με τις επιδιώξεις της αστικής τάξης, διακήρυττε πως τα «σύνορα της ειρήνης» όφειλαν να αντιστοιχούν στα «σύνορα της ασφάλειας», αφήνοντας έτσι ανοιχτό το ζήτημα των κατεχόμενων εδαφών στον βαθμό που αυτά εξυπηρετούσαν τη θωράκιση του κράτους του Ισραήλ.²⁸

Οι θέσεις και η δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος έγιναν αντικείμενο σφοδρής πολεμικής από την αστική τάξη του Ισραήλ, τους μηχανισμούς καταστολής και προπαγάνδας της, τους πολιτικούς εκπροσώπους της κ.ο.κ. Σε πολλά στελέχη του κόμματος επιβλήθηκαν περιοριστικά μέτρα (όπως η απαγόρευση κυκλοφορίας από τη δύση έως την ανατολή του ηλίου), ενώ δεν ήταν λίγοι εκείνοι που «τέθηκαν σε κατ' οίκον περιορισμό για χρόνια μετά τον πόλεμο του 1967». Παρ' όλα αυτά, το κόμμα κατάφερε να αυξήσει σταθερά την υποστήριξή του.²⁹

Ανάμεσα στις εκλογικές αναμετρήσεις του 1969 και του 1973 η πολιτική επιρροή του Κομμουνιστικού Κόμματος («Ράκα») αυξήθηκε, τόσο στους Παλαιστινίους (από 30,3% σε 37,4% - ποσοστό ρεκόρ από το 1949), όσο και στους Εβραίους (από 1,6% σε 2,2%). Το γενικό ποσοστό του κόμματος βεβαίως παρέμενε μικρό (2,8% το 1969 και 3,4% το 1973), ωστόσο η γενικότερη πολιτική του σημασία υπήρξε μεγάλη, δεδομένου ότι αποτελούσε το βασικότερο - αν όχι το μόνο - σημείο αναφοράς της κοινής οργάνωσης και πάλης των Εβραίων, Μουσουλμάνων και Χριστιανών εργαζομένων του Ισραήλ. Η δε δυσανάλογα μεγάλη πολιτική απήχηση του κόμματος μεταξύ των Μουσουλμάνων και Χριστιανών Παλαιστινίων (που στα τέλη της δεκαετίας του 1970 εκτιμούταν στο 50%) του προσέδιδε ιδιαίτερη βαρύτητα και ρόλο στην προάσπιση και διεκδίκηση των δικαίων τους.³⁰

Από τους πολλούς αγώνες που δόθηκαν εκείνη την περίοδο, ξεχώρισαν οι μαζικές διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις που οργανώθηκαν με τη στήριξη του Κομμουνιστικού Κόμματος τον Μάρτη του 1976 με αφορμή τις συνεχιζόμενες καταπιέσεις κατά των Παλαιστινίων στις κατεχόμενες περιοχές και ιδιαίτερα τις κατασχέσεις γης. Η γενική απεργία που πραγματοποιήθηκε στις 30 Μάρτη ενάντια στις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις που είχε ανακοινώσει το ισραηλινό κράτος είχε πράγματι μεγάλη επιτυχία. Βεβαίως, οι δυνάμεις καταστολής δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια απέναντι σε αυτό το διογκούμενο κύμα διαμαρτυρίας. Την ημέρα δε της γενικής απεργίας επιτέθηκαν με ιδιαίτερη αγριότητα στους διαδηλωτές, δολοφονώντας 6 εξ αυτών και τραυματίζοντας πάνω από 100 (έκτοτε η συγκεκριμένη μέρα έμεινε στη συλλογική μνήμη των Παλαιστινίων ως «Ημέρα της Γης»). Ταυτόχρονα, ορισμένες αστικές πολιτικές δυνάμεις άρχισαν να ζητούν ακόμη και «την απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος και της δράσης του».³¹

Τα ερείσματα και η απήχηση του Κομμουνιστικού Κόμματος στον παλαιστινιακό λαό, όμως, έφεραν αντιδράσεις και από αστικές δυνάμεις μεταξύ των Παλαιστινίων. Ενδεικτική υπήρξε η συγκρότηση της οργάνωσης «Αμπνά αλ-Μπάλαντ» με διακηρυγμένο σκοπό «την ενίσχυση της Παλαιστινιακής ταυτότητας ανάμεσα στους Αραβες του Ισραήλ» αλλά και την «αντίθεση στο Κομμουνιστικό Κόμμα». Η εν λόγω οργάνωση καλλιεργούσε και προπαγάνδιζε την αταξική εθνική ενότητα μεταξύ των Παλαιστινίων (αναγνωρίζοντας ως μοναδικό τους εκπρόσωπο την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης), αντιπαλεύοντας και υπονομεύοντας ταυτόχρονα κάθε κοινή πάλη μεταξύ των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών εργαζομένων.³²

Παραπομπές:

1. United Nations, Origins and evolution of the Palestine Problem: 1947-1977 (Part ΙΙ), στο https://www.un.org/unispal/history2/origins-and-evolution-of-the-palestine-problem/part-ii-1947-1977/

2. Anne Elizabeth Irfan, Internationalizing Palestine, PhD Thesis, LSE, London, 2018, σελ. 177, CIA, Arab territories under Israeli occupation, 20.6.1967 (CIA-RDP79T00826A0021000100010056-1)

3. UN, Report of the Commissioner-General of the United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East, 1.7.1966 - 30.6.1967, εκδ. UN, New York, 1967

4. Anne Elizabeth Irfan, ό.π., σελ. 178

5. Anne Elizabeth Irfan, ό.π., σελ. 175, 179.

6. Anne Elizabeth Irfan, ό.π., σελ. 135

7. CIA, Arab territories under Israeli Occupation, 6.10.1967 (CIA-RDP79-00927A006000070003-8) σελ.3 και Arab-Israeli situation report, 18.6.1967 (CIA-RDP79-00826A002100010045-3), σελ. 3

8. Regina F. Bendix, Aziz Haidar & Hagar Salamon (επ.), June 1967 in personal stories of Palestinians and Israelis, εκδ. Gottingen University Press, 2022, σελ. 3

9. Regina F. Bendix, Aziz Haidar & Hagar Salamon (επ.), ό.π., σελ. 323.

10. Anne Elizabeth Irfan, ό.π., σελ. 137

11. CIA, Special assessments on the Middle East situation, 8.6.1967 (CIA-RDP79T00826A002100010011-0), σελ. 1-2

12. Anne Elizabeth Irfan, ό.π., σελ. 137-138

13. US Embassy Israel to Sisco, Confidential Memo, 16.8.1971 στο Anne Elizabeth Irfan, ό.π., σελ. 138

14. Anne Elizabeth Irfan, ό.π., σελ. 137

15. UN, Population and demographic developments in the West Bank and Gaza Strip until 1990, σελ.52 και CIA, Special assessments on the Middle East situation, 8.6.1967 (CIA-RDP79T00826A002100010011-0), σελ. 1-2.

16. Regina F. Bendix, Aziz Haidar & Hagar Salamon (επ.), ό.π., σελ.223, 352, κ.ά.

17. Commission on Human Rights resolution 1 (XXXIII), 15.2.1977 (https://www.un.org/unispal/document/auto-insert-183136/)

18. CIA, Arab territories under Israeli Occupation, 6.10.1967 (CIA-RDP79-00927A006000070003-8) σελ.3 και PLO, Basic political documents of the armed Palestinian resistance movement, εκδ. PLO Research Center, Beirut, 1969, σελ. 72.

19. CIA, Arab territories under Israeli Occupation, 6.10.1967 (CIA-RDP79-00927A006000070003-8) σελ. 5

20. Sharon Weill, «The judicial arm of the occupation», στο International Review of the Red Cross, vol. 89, no. 866, June 2007, σελ. 395-396.

21. PLO, ό.π., σελ. 72.

22. Anne Elizabeth Irfan, ό.π., σελ. 183

23. Anne Elizabeth Irfan, ό.π., σελ.182-184 και 221

24. Regina F. Bendix, Aziz Haidar & Hagar Salamon (επ.), ό.π., σελ. 2, 6-7 και Yinon Cohen, «Changing composition of Israel's population», στο Daniel Levi & Yfaat Weiss, Challenging ethnic citizenship, εκδ. Berghahn Books, NY, 2002, σελ. 40-141.

25. Regina F. Bendix, Aziz Haidar & Hagar Salamon (επ.), ό.π., σελ. 412, 426

26. Gallya Lahav & Asher Arian, «Israelis in a Jewish Diaspora», στο Rey Koslowski, International migration and the globalization of domestic politics, εκδ. Routledge, NY & London, 2005, σελ. 89.

27. https://peacenow.org.il/en/about-us/who-are-we

28. Martin Slann, «Ideology and ethnicity in Israel's two Communist Parties», στο Studies in Comparative Communism, vol.VII, no.4, Winter 1974, σελ. 371

29. Leila Farsakh (επ.), Self-determination and decolonization beyond partition, εκδ. University of California Press, 2021, σελ. 256-257.

30. Martin Slann, ό.π., σελ. 363, 365, 374 και Leila Farsakh (επ.), ό.π., σελ. 259

31. Leila Farsakh (επ.), ό.π., σελ. 258

32. Leila Farsakh (επ.), ό.π., σελ. 257

Copyright 2024 The Associated

Καθημερινά χάνουν τη ζωή τους παιδιά στη Γάζα, είτε από τις βόμβες είτε από πείνα

Δεδομένου ότι δεν υπάρχει ούτε ένα ασφαλές μέρος και ότι έχει βομβαρδιστεί αμέτρητες φορές κάθε περιοχή της Γάζας, ο αριθμός των θυμάτων ανεβαίνει καθημερινά, καθώς ανάμεσά τους δεν είναι μόνο όσοι σκοτώνονται από τις - κυρίως αμερικανικές και γερμανικές - βόμβες των ισραηλινών αρμάτων μάχης και αεροπλάνων, αλλά και όσοι πεθαίνουν από την πείνα ή την αφυδάτωση, τις ατέλειωτες κακουχίες, τις επιδημίες, την έλλειψη φαρμάκων.

Την Παρασκευή, 252η μέρα του πολέμου, ο συνολικός αριθμός των νεκρών έφτασε τους 37.266 και των τραυματιών τους 85.102.

Στις 250 μέρες πολέμου το κυβερνητικό Γραφείο Πληροφόρησης στη Γάζα δημοσιοποίησε ενδεικτικά στατιστικά στοιχεία για τα θύματα. Πέρα από τους νεκρούς, που το 70% τους είναι γυναικόπαιδα, υπάρχουν τουλάχιστον άλλοι 10.000 που αγνοούνται.

Απ' αυτά τα θύματα τα 15.694 είναι παιδιά. Εκτιμάται ότι τουλάχιστον 17.000 παιδιά στη Γάζα έχουν χάσει τον έναν ή και τους δύο γονείς τους. Οι νεκροί από λιμό είναι επισήμως 33 και σε αυτούς δεν συμπεριλαμβάνονται ένα οκτάχρονο κορίτσι που πέθανε από λιμό την Πέμπτη, ούτε ένα δεκάχρονο αγόρι που πέθανε από την ίδια αιτία την Παρασκευή. Σύμφωνα με τον διευθυντή του Παιδιατρικού Νοσοκομείου Καμάλ Αντουάν, τουλάχιστον 200 μικρά παιδιά δίνουν μάχη να κρατηθούν στη ζωή, καθώς υποφέρουν από οξύ υποσιτισμό.

Αγώνας για την επιβίωση όσων επέζησαν από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς

Υπολογίζεται επίσης ότι μέσα σε 250 μέρες έχουν σκοτωθεί τουλάχιστον 498 υγειονομικοί εργαζόμενοι και 150 δημοσιογράφοι. Οι δε συλληφθέντες πολίτες και μη από τον στρατό ξεπερνούν τους 5.000.

Περαιτέρω, έκθεση του υπουργείου Υγείας στη Γάζα επισημαίνει ότι έχουν μολυνθεί από ιό της ηπατίτιδας 71.338 Παλαιστίνιοι, περίπου 60.000 έγκυοι κινδυνεύουν να αποβάλουν λόγω έλλειψης ιατρικής περίθαλψης, ενώ μάχη για την επιβίωση δίνουν 3.500 χρονίως πάσχοντες, πολλές φορές χωρίς να έχουν πρόσβαση στα ειδικά φάρμακα που χρειάζονται ή σε ιατρική φροντίδα.

Μέσα στα βουνά συντριμμιών, στους τεράστιους λόφους με περίπου 300.000 τόνους απορριμμάτων σε πόλεις της Γάζας, υπάρχουν ανάμεσα στα ερείπια θραύσματα από τις καταστροφές σε 206 αρχαιολογικούς χώρους και μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς.

Οι πρόχειρες εκτιμήσεις για το κόστος των ζημιών του πολέμου το ανεβάζουν σε πάνω από 33 δισ. δολάρια.

Πλάι στα στατιστικά στοιχεία, βλέπουν το φως της δημοσιότητας και οι μαρτυρίες ορισμένων αμάχων της Γάζας σε διεθνή και αραβικά δίκτυα. Το δίκτυο «Al Jazeera», για παράδειγμα, μετέδιδε την Παρασκευή τις τραγικές ελλείψεις σε τρόφιμα και καθαρό πόσιμο νερό που εκδηλώνονται κυρίως στη Βόρεια Γάζα. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κάνουν ουρές από νωρίς το πρωί μέχρι το μεσημέρι για ένα μπουκάλι νερό, που δεν φτάνει καλά - καλά ούτε για να ξεδιψάσουν, ειδικά τις τελευταίες μέρες καύσωνα. Σχεδόν όλοι τρέφονται αποκλειστικά με ψωμί, καθώς το αλεύρι και λιγοστό νερό είναι τα μόνα που έχουν απομείνει για την τεράστια πλειοψηφία των φτωχών αμάχων.

Χαρακτηριστικά, το δίκτυο μετέδιδε ότι λόγω της καταστροφής άνω του 50% της αγροτικής παραγωγής στη Γάζα έχουν πάρει «φωτιά» όλες οι τιμές τροφίμων, και κυρίως των φρέσκων λαχανικών και φρούτων.

Στη Βόρεια Γάζα ένα κιλό πιπεριές πριν τον πόλεμο κόστιζε περίπου ένα δολάριο και τώρα κοστίζει ...90 δολάρια! Ενα κιλό κρεμμύδια σήμερα κοστίζει 70 δολάρια!

Πρόσφατη ανάλυση δορυφορικών εικόνων από τον Μάη του 2017 μέχρι τον Μάη του 2024, οι οποίες συγκεντρώθηκαν από το Δορυφορικό Κέντρο του ΟΗΕ (UNOSAT), καταγράφουν ότι το 57% των μόνιμων καλλιεργειών και των καλλιεργήσιμων εκτάσεων της Γάζας είχαν παρουσιάσει σημαντική μείωση στην πυκνότητα και την ποιότητά τους.

«Αυτή η επιδείνωση αποδίδεται σε δραστηριότητες που σχετίζονται με τις συγκρούσεις», όπως οι βομβαρδισμοί και η κυκλοφορία βαρέων οχημάτων, δήλωσε η UNOSAT, επισημαίνοντας ότι οι κατεστραμμένες γεωργικές εκτάσεις έχουν αυξηθεί κατά 30% σε σχέση με τα προηγούμενα στοιχεία που δημοσίευσε τον Απρίλη.

Παλαιστίνιοι στον προσφυγικό καταυλισμό Τζαμπαλία, που έχει βομβαρδιστεί αμέτρητες φορές από τον ισραηλινό στρατό, έλεγαν σε δημοσιογράφους ότι στήνονται για ώρες στην ουρά για λίγο καθαρό πόσιμο νερό, χωρίς να είναι σίγουρο τελικά ότι θα το εξασφαλίσουν. «Μας έχει ξεχάσει ο κόσμος», λένε πολλοί με πικρό παράπονο...

Το ίδιο διάστημα, και στην κατεχόμενη Δυτική Οχθη ο ισραηλινός στρατός πραγματοποιεί καθημερινά εισβολές σε διάφορες πόλεις και χωριά, έχοντας στο πλευρό του ορδές ένοπλων εποίκων που συνεχίζουν ατιμώρητα τις λεηλασίες παλαιστινιακών περιουσιών, τις απειλές, τους ξυλοδαρμούς Παλαιστίνιων αμάχων ή τους εμπρησμούς σπιτιών, αποθηκών, αγροτικών μηχανημάτων και ΙΧ αυτοκινήτων.

Αυτήν τη βδομάδα, σε πολύωρη εισβολή του στρατού σε προσφυγικό καταυλισμό της Τζενίν επιστρατεύτηκαν επιθετικά ελικόπτερα του στρατού και σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν νεαροί Παλαιστίνιοι μαχητές σε συγκρούσεις και σε άλλες περιοχές, όπως Καμπατίγια, Ναμπλούς, Καλκίγια και Τουμπάς.

Οι συλλήψεις κάθε βδομάδα είναι δεκάδες και οι καταγγελίες για φυλακές - κολαστήρια πυκνώνουν καθημερινά.

Στο Ισραήλ, πάλι, μεγάλο μέρος του ισραηλινού λαού πιέζει την κυβέρνηση να προχωρήσει σε συμφωνία με τη Χαμάς ώστε να εξασφαλιστεί η απελευθέρωση των δεκάδων ομήρων που παραμένουν στα χέρια μαχητών της παλαιστινιακής οργάνωσης από τις 6 Οκτώβρη.

Το ισραηλινό Φόρουμ συγγενών και φίλων ομήρων πραγματοποιεί σχεδόν καθημερινά συγκεντρώσεις, πορείες διαμαρτυρίας και κλείσιμο οδικών αρτηριών, απαιτώντας από τον πρωθυπουργό Μπ. Νετανιάχου να βάλει σε προτεραιότητα την απελευθέρωση των ανθρώπων τους.

Ισραηλινό δικαστήριο ενέκρινε την παράταση του διατεταγμένου από το κράτος κλεισίματος του τηλεοπτικού δικτύου «Al Jazeera» του Κατάρ για άλλες 45 μέρες, σύμφωνα με δημοσιεύματα του ισραηλινού Τύπου την Πέμπτη.

Δικαστήριο του Τελ Αβίβ, επικαλούμενο υποτιθέμενους «λόγους εθνικής ασφάλειας», ενέκρινε τη σχετική αίτηση του υπουργού Επικοινωνιών, Σλόμο Καρχί, σε μια προσπάθεια να σταματήσουν οι αποκαλύψεις των εγκλημάτων του ισραηλινού στρατού στη Γάζα.

Την περασμένη βδομάδα η ισραηλινή Δικαιοσύνη είχε ήδη επικυρώσει τη διακοπή της μετάδοσης όλου του περιεχομένου του δικτύου στο Ισραήλ για 35 μέρες.

Στις 5 Μάη οι ισραηλινές αρχές πραγματοποίησαν έφοδο σε δωμάτιο ξενοδοχείου στην Ιερουσαλήμ, το οποίο χρησιμοποιείται ως γραφείο από το «Al Jazeera», και είπαν ότι κλείνουν την επιχείρηση όσο διαρκεί ο πόλεμος στη Γάζα, κατηγορώντας το τηλεοπτικό δίκτυο ότι προτρέπει σε εχθροπραξίες εναντίον του Ισραήλ. Το δε «Al Jazeera» χαρακτήρισε τις κατηγορίες «επικίνδυνο και γελοίο ψέμα», που θέτει τους δημοσιογράφους του σε κίνδυνο.

AFP or licensors

Από τις επαφές του Αμερικανού ΥΠΕΞ στο Ισραήλ

Οι πιθανότητες για σύντομη επίτευξη συμφωνίας δεν φαίνονται ισχυρές, μεταξύ άλλων και λόγω της μεροληπτικής πίεσης σε βάρος της Χαμάς που ασκούν οι ΗΠΑ. Η Χαμάς ήταν η πρώτη που απάντησε θετικά στην πρόταση Μπάιντεν, δίνοντας στην αρχή της βδομάδας τις δικές της βελτιωτικές συστάσεις σε Αιγύπτιους και Καταριανούς μεσολαβητές. Από την άλλη, οι ΗΠΑ συνεχίζουν, από τη μια, να παρέχουν διπλωματική ασπίδα προστασίας στο Ισραήλ, που επισήμως δεν έχει απαντήσει ξεκάθαρα και τηρεί σιγήν ιχθύος, και, από την άλλη, προσπαθούν να εμφανίσουν τη Χαμάς υπαίτια για ένα ακόμη διπλωματικό ναυάγιο, επιχειρώντας να αξιοποιήσουν προς όφελος του ισραηλινού συμμάχου τους τα κενά, τις ελλείψεις και τις αοριστίες που χαρακτηρίζουν τεχνηέντως την πρόταση Μπάιντεν, 3 φάσεων, για εκεχειρία, ανταλλαγές ομήρων - κρατουμένων και ανοικοδόμηση.

Σε αυτήν την προσπάθεια οι ΗΠΑ δεν είναι μόνες τους. Οι ηγέτες των άλλων έξι μελών της Ομάδας των Επτά (G7) που ολοκλήρωσαν την Παρασκευή τη Σύνοδο Κορυφής στην Ιταλία, ξεκαθάρισαν ότι υποστηρίζουν το αμερικανικό σχέδιο κατάπαυσης του πυρός στη Λωρίδα της Γάζας. Κάλεσαν δε μόνο τη Χαμάς (και όχι το Ισραήλ) να δώσει «την απαραίτητη συγκατάθεσή» της για την εφαρμογή του. Οπως δήλωσε την Παρασκευή ο Γερμανός καγκελάριος, Ολαφ Σολτς, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ (που ενέκρινε το βράδυ της Δευτέρας 10 Ιούνη, με 14 ψήφους υπέρ και την αποχή της Ρωσίας, αμερικανικό σχέδιο απόφασης που είχε ως ραχοκοκαλιά την πρόταση Μπάιντεν για εκεχειρία στη Γάζα) υποστηρίζει επίσης το σχέδιο.

«Είναι στο εξής σημαντικό όλοι να το εφαρμόσουν. Ζητούμε επομένως κυρίως από τη Χαμάς να δώσει την απαραίτητη συγκατάθεση ώστε αυτό να μπορεί να λειτουργήσει», πρόσθεσε ο καγκελάριος Σολτς στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής στο Μπόργκο Εγνάτσια, κοντά στο Μπάρι.

Η Ιταλίδα πρωθυπουργός, Τζόρτζια Μελόνι, η χώρα της οποίας ασκεί την εκ περιτροπής προεδρία του G7, από την πλευρά της επιβεβαίωσε την «ομόφωνη υποστήριξη στην πρόταση των Ηνωμένων Πολιτειών για άμεση κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, την απελευθέρωση όλων των ομήρων και τη σημαντική αύξηση της ανθρωπιστικής βοήθειας στον άμαχο πληθυσμό της Γάζας».

«Οι ηγέτες του G7 υποστηρίζουν επίσης όλες τις προσπάθειες αποτροπής της κλιμάκωσης στην περιοχή», πρόσθεσε η Μελόνι, δίχως να γίνει ιδιαίτερα πειστική, δεδομένης της άπλετης οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας που ανακοινώνει συνεχώς η κυβέρνηση του Αμερικανού Προέδρου, Τζο Μπάιντεν, στο Ισραήλ για να συνεχίσει τον πόλεμο σε Γάζα και Λίβανο.

Πριν από την έναρξη της Συνόδου Κορυφής, την Τετάρτη, ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, Αντονι Μπλίνκεν, είχε ολοκληρώσει ακόμη μια (όγδοη κατά σειρά από τον Οκτώβρη του 2023) περιοδεία σε χώρες της Μέσης Ανατολής με επίκεντρο τον πόλεμο στη Γάζα. Ο Μπλίνκεν έμεινε στο Ισραήλ δύο μέρες συναντώντας μεταξύ άλλων τον πρωθυπουργό, Μπ. Νετανιάχου, τους υπουργούς Εξωτερικών, Ισραέλ Κατς, και Αμυνας, Γιοάβ Γκάλαντ, αλλά και τους ηγέτες της αντιπολίτευσης Γιαΐρ Λαπίντ και Μπένι Γκαντς, που αποχώρησε την περασμένη Κυριακή από την κυβέρνηση πολέμου, επειδή ο πρωθυπουργός επέλεξε να μην παρουσιάσει ένα σοβαρό σχέδιο για τη Γάζα «την επόμενη μέρα» του πολέμου. Δεν έκρυψε ούτε αυτήν τη φορά το (συμφέρον και) ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την επίτευξη μιας «συμφωνίας του Αβραάμ» ανάμεσα σε Ισραήλ και Σαουδική Αραβία, με τον Ισραηλινό επιτελάρχη Χέρτζι Χαλέβι να συναντά ομολόγους του Αραβες από χώρες του Κόλπου, τη Δευτέρα, στο Μπαχρέιν, έπειτα από τις συναντήσεις που είχε ο ίδιος στο Τελ Αβίβ με τον διοικητή της Κεντρικής Διοίκησης του αμερικανικού στρατού για τη Μέση Ανατολή (CENTCOM), Μάικ Κουρίλα.

Η εμφάνιση του Μπλίνκεν στη συνέχεια στην Αίγυπτο και στην Ιορδανία, όπου αξιοποίησε, την Τρίτη 11 Ιούνη, τη σύνοδο που έγινε εκεί για τη συγκέντρωση βοήθειας στη Γάζα ως πλατφόρμα νέων παρασκηνιακών διαβουλεύσεων με Αραβες ηγέτες, δεν συνοδεύτηκε από απτές εξελίξεις στο «μεγάλο στοίχημα» της κυβέρνησης Μπάιντεν για υποτίθεται «μόνιμη εκεχειρία» στη Γάζα (με τους όρους του Ισραήλ). Σε όλες τις συναντήσεις που είχε ο Μπλίνκεν προσπάθησε να εμφανίσει τη Χαμάς ως αιτία πιθανής αποτυχίας των διπλωματικών προσπαθειών για εκεχειρία και απελευθέρωση ομήρων, παρέχοντας «προστασία» στο Ισραήλ που επισήμως και άμεσα δεν έχει ξεκαθαρίσει, όπως προαναφέρθηκε, εάν δέχεται ή απορρίπτει την πρόταση Μπάιντεν. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση Νετανιάχου επανέλαβε αυτό που λέει σχεδόν από την αρχή του πολέμου: Οτι δηλαδή θα συνεχίσει τις συγκρούσεις μέχρις εσχάτων, ώσπου να διαλύσει τη Χαμάς και να πετύχει «απόλυτη νίκη»... Με αυτήν τη λογική, ο Μπλίνκεν χαρακτήρισε «ανέφικτες» ορισμένες από τις αλλαγές στην πρόταση Μπάιντεν που ζήτησε η Χαμάς. Ο δε Πρόεδρος των ΗΠΑ, την Πέμπτη το βράδυ, στην Ιταλία, παρουσιάστηκε απαισιόδοξος για τη σύντομη επίτευξη εκεχειρίας στη Γάζα, προσθέτοντας εντούτοις ότι δεν έχει χάσει όλες τις ελπίδες...

Σε αυτό το σκηνικό αδυσώπητων παζαριών, ο Τούρκος Πρόεδρος, Ρ. Τ. Ερντογάν, μετέβη την Πέμπτη στην Ισπανία, όπου έπλεξε το εγκώμιο του πρωθυπουργού της χώρας, Πέδρο Σάντσεθ, για την πρόσφατη αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους, έχοντας «αέρα στα πανιά» του μεταξύ άλλων και από τη «βελτιωτική πρόταση» της Χαμάς στην πρόταση Μπάιντεν να εξασφαλιστεί «ρόλος εγγυητριών δυνάμεων» σε Τουρκία, Ρωσία και Κίνα...

Σημαντική κλιμάκωση καταγράφεται αυτήν τη βδομάδα στα πεδία συγκρούσεων του ισραηλινού στρατού και της Χεζμπολάχ στον νότιο Λίβανο. Η επιλογή του Ισραήλ να αυξήσει τις επιθέσεις εξόντωσης ηγετικών στελεχών και διοικητών της λιβανέζικης σιιτικής οργάνωσης προκαλεί πολλαπλασιασμό του μπαράζ επιθέσεων με drones, ρουκέτες «Κατιούσα» και πυραύλους, ειδικά από το βράδυ της Τρίτης, οπότε δολοφονήθηκε ο διοικητής της Χεζμπολάχ Ταλίμπ Αμπντάλα. Την Τετάρτη και την Πέμπτη εκτόξευσε στο βόρειο Ισραήλ πάνω από 210 ρουκέτες και πυραύλους και σημαντικό αριθμό drones με εκρηκτικά, προκαλώντας πάνω από 10 μεγάλες πυρκαγιές στο βόρειο Ισραήλ και ζημιές σε στρατόπεδα ή αποθήκες του στρατού. Την Παρασκευή, επίσης, απάντησε στην ισραηλινή επίθεση στην Τύρο, στον νότιο Λίβανο, όπου σκοτώθηκαν 4 άμαχοι.

Ο στρατός και η Πολεμική Αεροπορία του Ισραήλ εντείνουν τις επιδρομές σε μεγαλύτερο βάθος στον Λίβανο, φτάνοντας να βομβαρδίζουν από την αρχή της βδομάδας περιοχές του ανατολικού Λιβάνου στα 130 χλμ. από τα ισραηλινά σύνορα.

Η αύξηση των ισραηλινών εχθροπραξιών συνοδεύεται από συνεχή στρατιωτικά γυμνάσια με σενάρια προσομοίωσης χερσαίας επίθεσης στον Λίβανο, που σύμφωνα με πρόσφατες διαρροές των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών μπορεί να γίνει ακόμα και μέσα σ' αυτό το Σαββατοκύριακο...

Παρά τους λεονταρισμούς Ισραηλινών αξιωματούχων ο στρατός θα δεχτεί μεγάλη πίεση να ανοίξει ακόμα μεγαλύτερο μέτωπο στα βόρεια σύνορά του, ενώ παραμένει σε εξέλιξη η καταστροφική για τον λαό της Γάζας χερσαία επίθεση στη νότια πόλη Ράφα. Το ισραηλινό «Κανάλι 12» μετέδωσε την Παρασκευή ότι ηγετικά στελέχη του στρατού πρότειναν να τερματιστεί η στρατιωτική χερσαία επίθεση στη Ράφα, προκειμένου να ανακατευθυνθούν οι προσπάθειες προς μια νέα επίθεση στον νότιο Λίβανο.

Σε μια τέτοια περίπτωση είναι βέβαιο ότι για άλλη μια φορά θα πληρώσουν βαρύτατο τίμημα οι λαοί του Ισραήλ και του Λιβάνου, ειδικά οι εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι των δύο χωρών που ζουν σε περιοχές κοντά στα σύνορα.

Την Παρασκευή, πάντως, ο Ισραηλινός υπουργός Αμυνας Γιοάβ Γκάλαντ απέρριψε την πρόταση του Γάλλου Προέδρου Εμ. Μακρόν να συγκροτηθεί Ομάδα Επαφής για τον Λίβανο μεταξύ ΗΠΑ, Γαλλίας και Ισραήλ, ώστε να αποκλιμακωθούν οι συγκρούσεις και να αποτραπεί το ενδεχόμενο πολέμου.

Οσο φουντώνουν οι φωτιές του πολέμου σε Γάζα και Λίβανο τόσο πολλαπλασιάζονται και οι επιθέσεις των Υεμενιτών Χούθι σε εμπορικά και πολεμικά πλοία που πλέουν σε Ερυθρά Θάλασσα και Κόλπο του Αντεν, ως αντίποινα για την ισραηλινή επίθεση στη Γάζα. Ανάμεσα στα πλοία που επλήγησαν αυτήν τη βδομάδα ήταν το ελληνόκτητο «Tutor», με πλήρωμα αλλοδαπούς μετανάστες ναυτικούς, ένας εκ των οποίων σκοτώθηκε κατά την επίθεση που έγινε με drone την περασμένη Τετάρτη σε απόσταση 67,7 ναυτικών μιλίων νοτιοδυτικά του λιμανιού Χοντέιντα της Υεμένης. Το γεγονός αναδεικνύει για άλλη μια φορά ότι για τα κέρδη του εφοπλιστικού κεφαλαίου οι ναυτεργάτες εκτίθενται σε μεγάλους κινδύνους, ακόμα και χάνοντας τη ζωή τους. Γίνεται έτσι όλο και πιο σημαντικό το αίτημα των ταξικών ναυτεργατικών σωματείων να σταματήσουν τα ταξίδια των πλοίων σε εμπόλεμες ζώνες.

Οσο για το σκάφος, σύμφωνα με το Λιμενικό Σώμα και την Ελληνική Ακτοφυλακή εκτελούσε το δρομολόγιο Σουέζ - Ινδία, ενώ φαίνεται να έχει υποστεί σοβαρές ζημιές και να εισέρρευσε νερό στο μηχανοστάσιό του.