Με πλαστά διλήμματα και εκβιασμούς ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ οξύνουν την αντιπαράθεση, καταφεύγοντας σ' ένα εμπόριο φόβου και ελπίδας. Με τη ΝΔ, που πατά στο φόβο των τσακισμένων ανθρώπων για νέα μέτρα, να δηλώνει ότι δε θα υπάρξουν νέα μέτρα και τον ΣΥΡΙΖΑ να υπόσχεται παυσίπονα.

Την ίδια ώρα, ο πραγματικός αντίπαλος, τα μονοπώλια, για τα οποία ασκείται αυτή η πολιτική, μένουν στο απυρόβλητο, έχοντας θωρακίσει την εξουσία τους, με τους δύο «μονομάχους» να βεβαιώνουν σε όλους τους τόνους ότι όχι μόνο δεν πρόκειται να θίξουν αυτήν την εξουσία, αλλά και ότι θα κάνουν τα πάντα για να την εδραιώσουν, καθώς και οι δύο πίνουν νερό στο όνομα της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας, αξιοποιώντας τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής κρίσης, για να πουλήσουν ο καθένας την πολιτική πραμάτεια του.

Εστιάζουν την προσοχή των ψηφοφόρων στην πιθανότητα να ανακτηθούν ορισμένες από τις αιματηρές για το λαό απώλειες. Ομως, για να δοθεί απάντηση στο ερώτημα, αν υπάρχει τέτοια πιθανότητα, πρέπει πρώτα να γίνει κατανοητό το σημείο στο οποίο βρίσκονται τα πράγματα και το γιατί τους, κάτι που τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν να συγκαλύψουν: Με τη ΝΔ να βαράει «τίτλους τέλους» για το «καθεστώς της φαυλότητας» που δήθεν οδήγησε στην κρίση και τον ΣΥΡΙΖΑ να κρύβει συνειδητά ότι η υποτίμηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών, η μόνιμη υποβάθμιση της ζωής εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, το τσάκισμα δικαιωμάτων είναι υποχρεωτικά για τον καπιταλισμό.

Η στρατηγική τους σύμπλευση, στρατηγική υπεράσπισης του κεφαλαίου, αποκαλύπτει ότι δεν αρκεί ο ψηφοφόρος να εγκαταλείψει τον έναν απ' τους δύο. Οτι είναι απαραίτητο το επόμενο βήμα: Να χτυπηθεί ο πραγματικός αντίπαλος. Να απαντηθεί, δηλαδή, ενιαία και στη ρίζα του το ψευτοδίλημμα για το ποιο δηλητήριο φέρνει πιο γρήγορα το θάνατο. Γιατί και αυτός που δηλώνει ότι δεν θα ποτίσει μ' άλλο φαρμάκι το λαό λέει ψέματα (αποκαλύπτονται με μια απλή ανάγνωση του νέου Μεσοπρόθεσμου προγράμματος που παρουσίασε η κυβέρνηση), αλλά ψέματα λέει κι εκείνος που υπόσχεται παυσίπονα. Ενας αντίπαλος που δεν κατεβαίνει στις εκλογές αυτοπροσώπως, εκπροσωπείται όμως από πολλούς, κρατάει τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια του, επιβάλλει την πολιτική του για φτηνότερη εργατική δύναμη σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση, παντού, κι εκεί που έχουν κι εκεί που δεν έχουν τρόικα, έχοντας θωρακίσει αυτήν την πολιτική από την εποχή ακόμα που ψηφίστηκε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, αλλά και πιο πρόσφατα με τη στρατηγική «Ευρώπη 2020».

Αυτές τις μέρες, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ερίζουν για τα ψίχουλα που θα πετάξουν στο λαό, με τη βεβαιότητα ότι στην πορεία θα αρπάξουν απ' την εργατική δύναμη καρβέλια! Για ανάκαμψη που οδηγεί και σε αυξήσεις μισθών μιλούν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, για ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, για υψηλότερο κατώτερο μισθό μιλά ο ΣΥΡΙΖΑ. Και οι δύο θεωρούν δεδομένη τη συμπίεση όλων των μισθών στα όρια του κατώτερου. Πατάνε στις μειωμένες απαιτήσεις, ποντάρουν στο μικρότερο κακό.

Η λογική του μικρότερου κακού οδήγησε πάντα προς τα χειρότερα. Ηταν και παραμένει μια αντιδραστική θεωρία για τη μακροημέρευση της εξουσίας της αστικής τάξης. Οπως και αν εκφραζόταν κάθε φορά, είτε με τη «θεωρία του σκαλοπατιού» είτε με «το να δούμε τώρα τι μπορούμε να κάνουμε και ας αφήσουμε το αύριο», ήταν καταστροφική. Για το ταξικό κίνημα είναι μονόδρομος η αντιπαράθεση κατά μέτωπο με τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων και του μικρότερου κακού. Εργάτης, που έχει χάσει την υπερηφάνειά του, που χαμηλώνει τον πήχη των απαιτήσεων και αρκείται στη χαμοζωή, είναι χαμένος.

Ο αντίπαλος, όποιον πολιτικό μανδύα κι αν χρησιμοποιεί κατά περίσταση, προσπαθεί να πείσει την εργατική τάξη ότι είναι προς το συμφέρον της να γίνει πιο φτηνή για το καλό της «εθνικής οικονομίας», να σκύψει το κεφάλι ακόμα περισσότερο. Να εγκαταλείψει κάθε διεκδίκηση στο όνομα της «βιωσιμότητας και ανταγωνιστικότητας». Να πείσει την εργατική τάξη να στηρίξει τα αιτήματα των καπιταλιστών, δηλαδή νέα προνόμια και ελαφρύνσεις, όπως φθηνό ρεύμα, μείωση ασφαλιστικών εισφορών, διευκόλυνση καθεστώτος απολύσεων κ.ά.

Η εργατική τάξη, από την ίδια της την εμπειρία, έχει μπροστά της μιαν αλήθεια: Οτι μόνο μια πολιτική δύναμη χτυπά ανοιχτά και καθαρά τον αντίπαλο. Μόνο το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις και για να καταδειχτεί η καπιταλιστική βαρβαρότητα, αλλά και για να υπάρξουν ανάσες ανακούφισης για τους χτυπημένους, με οργάνωση της πάλης για το επίδομα ανεργίας, για να αντιμετωπιστεί η καταστολή, για να μπορέσει η εργατική τάξη να περάσει στην αντεπίθεση στην πορεία για την αποδέσμευση από την ΕΕ, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με λαϊκή εξουσία.

Για να υπάρξει πραγματική ανάκτηση απωλειών, πρέπει να χτυπηθεί ο αντίπαλος. Για να χτυπηθεί ο αντίπαλος χρειάζεται αντίστοιχο κίνημα με τέτοιον προσανατολισμό και άρα χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ για να 'ναι δυνατός ο λαός. Το ισχυρό ΚΚΕ είναι η δύναμη του λαού, που μπορεί να ορθωθεί απέναντι στους εμπόρους του φόβου και της ελπίδας, που συναγωνίζονται για το επίπεδο στο οποίο θα βρίσκεται η μιζέρια την επομένη των εκλογών. Απέναντι και σ' αυτούς που μιλάνε για ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, δηλαδή για γενίκευση της συμπίεσης των μισθών προς τα κάτω.

Μόνο το ΚΚΕ μπορεί να πολεμήσει το εμπόριο ελπίδας που επιχειρείται γύρω από «την ανάπτυξη και την έξοδο στις αγορές» και την καλλιέργεια της αυταπάτης ότι ο καπιταλισμός δε θα έχει ξανά κρίση «γιατί τώρα βάλαμε μυαλό, γιατί κάναμε τις αναγκαίες αναπροσαρμογές». Οτι οι εργαζόμενοι θα επανέλθουν στο προηγούμενο επίπεδο αμοιβών και δικαιωμάτων.

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ζητάνε να «βάλουμε πλάτη», για να επιστρέψει η καπιταλιστική ανάκαμψη, για να ενισχυθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ τούς ανταγωνίζεται, για το ποιος είναι ο εκλεκτός διαχειριστής της ΕΕ και της καπιταλιστικής οικονομίας. Η σύγκλιση κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά μόνο την υπεράσπιση της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, που έχουν οδηγήσει το λαό στη χρεοκοπία, αλλά και αυτές ακόμη τις διακηρύξεις τους. Η κατάργηση των μνημονίων πήγε ουσιαστικά «περίπατο» και αντικαταστάθηκε από «άρση των αδικιών του μνημονίου», ό,τι δηλαδή ισχυρίζεται και η κυβέρνηση με τα ψίχουλα προς την ακραία φτώχεια από το ματωμένο πλεόνασμα. Η κατάργηση των εφαρμοστικών νόμων παραπέμπεται στο άγνωστο μέλλον, «όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες», δηλαδή στο ποτέ.

Ο λαός πρέπει να γυρίσει την πλάτη στα κόμματα της ΕΕ και του κεφαλαίου. Οι δικές μας ανάγκες δε συμβιβάζονται με τις ανάγκες των μεγαλοεπιχειρηματιών. Μπορούμε να κάνουμε αποφασιστικά βήματα στην οργάνωση και την πάλη της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα της νέας γενιάς εργαζομένων, να απαλλαγούμε από τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, να προωθήσουμε την ενότητα της τάξης, τη συμμαχία της με τα άλλα λαϊκά στρώματα, ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό. Αυτός είναι ο δρόμος, για να μπορέσουμε σήμερα να βάλουμε εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, στα νέα αντεργατικά μέτρα, που έχουν βάλει στο στόχαστρο και τη συνδικαλιστική δράση.

Το ΚΚΕ έχει απευθύνει κάλεσμα ενίσχυσης των εργατικών - λαϊκών αγώνων, ανασύνταξης του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Για να δημιουργήσουμε σήμερα αυτό που έχει ανάγκη ο λαός και ο τόπος. Μια ισχυρή, εργατική, λαϊκή αντιπολίτευση που θα ανοίξει το δρόμο, με λαϊκή συμμαχία, για να σπάσουμε επιτέλους τα δεσμά της ΕΕ, των μονοπωλίων, για να ανοίξουμε έναν καινούργιο δρόμο με το λαό πραγματικά στην εξουσία. Γι' αυτό χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ παντού, στην εργατική τάξη, στους κλάδους και τους τόπους δουλειάς, στα σωματεία, στις γειτονιές, στην Ευρωβουλή, στους Δήμους, στις Περιφέρειες.

Eurokinissi

Ακόμα και αυτοί που σκέφτονται να μη συμμετάσχουν λόγω άσχημων φαινομένων, με τη συμμετοχή τους μπορούν να τ' αλλάξουν.

Αυτό που κρίνεται στις 7 Μάη είναι το αν, με ενίσχυση των ψηφοδελτίων της Πανσπουδαστικής ΚΣ:

• Θα δυναμώσει η κοινή συλλογική δράση των σπουδαστών για επαρκή χρηματοδότηση των ιδρυμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό, για επιστροφή των αποθεματικών τους που «κουρεύτηκαν».
• Θα δυναμώσουν οι διεκδικήσεις για δωρεάν σίτιση, στέγαση, μετακίνηση, βιβλία, αναλώσιμα, για ανέγερση νέων εστιών ώστε κανένας να μην πληρώνει ένα σκασμό λεφτά για να σπουδάσει.
• Θα δυναμώσει η κοινή συλλογική δράση των σπουδαστών ώστε να μην είναι αυτοί και οι οικογένειές τους πελάτες που πληρώνουν τα πάντα.
• Θα δυναμώσουν οι διεκδικήσεις για επιστημονική γνώση και ειδίκευση υψηλού επιπέδου. Για Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν.
• Θα δυναμώσει η κοινή συλλογική δράση των σπουδαστών για να αποτελεί το πτυχίο τη μοναδική προϋπόθεση για δουλειά χωρίς να χρειάζονται ένα κάρο πανάκριβα μεταπτυχιακά και πιστοποιητικά.
• Θα δυναμώσουν οι διεκδικήσεις για έρευνα στην υπηρεσία των κοινωνικών και λαϊκών αναγκών και όχι των μονοπωλίων.
• Θα δυναμώσει η κοινή συλλογική δράση των σπουδαστών για σταθερή δουλειά για όλους με αξιοπρεπή μισθό και εξασφαλισμένα εργασιακά δικαιώματα πάνω στο επιστημονικό αντικείμενο.

Κρίνεται ακόμα σ' αυτές τις εκλογές το αν θα γίνει ένα σημαντικό βήμα για να καταδικαστούν οι προτάσεις και οι απόψεις της ΔΑΠ, αλλά και της ΠΑΣΠ που είναι προς όφελος των επιχειρηματιών και ενάντια στις ανάγκες των φοιτητών και των σπουδαστών. Δηλαδή η ιδιωτική χρηματοδότηση για να κάνουν οι ιδιώτες τσιφλίκι τους τις υποδομές, το περιεχόμενο σπουδών και έρευνας. Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Η πλήρης παράδοση της φοιτητικής μέριμνας σε ιδιώτες, όπως οι εστίες. Η πλήρης μετατροπή των ιδρυμάτων σε επιχειρήσεις που πουλάνε μέχρι και τις θέσεις στις αίθουσες. Η έρευνα για την αύξηση των κερδών των μονοπωλίων. Τα φοιτητικά δάνεια για να έχουν από τα 18 τη θηλιά των τραπεζών στο λαιμό τους. Τα σεμινάρια με πιστοποιητικά παρακολούθησης αντί για υψηλού επιπέδου επιστημονική μόρφωση, που προσφέρουν εφήμερη κατάρτιση και άθροισμα σκόρπιων δεξιοτήτων, ώστε οι νέοι να είναι καλύτερα προετοιμασμένοι να συναντήσουν τη διαρκή περιπλάνηση και ανασφάλεια, την ανεργία, τα ψίχουλα των 400 ευρώ για μερικούς μήνες. Η ένταση της καταστολής ενάντια στο φοιτητικό κίνημα.

Κρίνεται, επίσης, το αν θα καταδικαστούν οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, θέσεις διαχείρισης της σημερινής άθλιας κατάστασης που βιώνουν οι νέοι στις σπουδές και τη ζωή τους, για τις οποίες από κοινού δουλεύουν τα «σιαμαία» ΑΡΕΝ - ΕΑΑΚ. Θέσεις που προκύπτουν από το ότι υπερασπίζονται το σημερινό αστικό πανεπιστήμιο που τόσες και τόσες δυσκολίες προκαλεί στους φοιτητές και τις οικογένειές τους. Οπως για παράδειγμα η θέση των ΕΑΑΚ στο ΣΕΜΦΕ του ΕΜΠ που ζητούν μείωση των υποχρεωτικών μαθημάτων και αύξηση των «επιλογής» για να μην υπάρχει «εντατικοποίηση», πράγμα που οδηγεί σε μεγαλύτερη εξατομίκευση του πτυχίου. Οπως το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνεί με την ύπαρξη ιδιωτικών μαγαζιών της γνώσης όπως τα κολέγια και μάλιστα κάνει συστάσεις στον υπουργό Παιδείας να προσέξει να μην παραβιάσει την Οδηγία 2005/36/ΕΚ της ΕΕ που δεν αναγνωρίζει τα κολέγια χωρών εκτός ΕΕ (αλλά αναγνωρίζει κανονικά τα εντός ΕΕ!).

Κρίνεται το αν, με ενίσχυση των ψηφοδελτίων της Πανσπουδαστικής ΚΣ, θα γίνει βήμα για αγωνιστικούς, ζωντανούς φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους που αντιστέκονται στην αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης και Ευρωπαϊκής Ενωσης στην Ανώτατη Εκπαίδευση, στη λαϊκή οικογένεια, στο μέλλον των φοιτητών και των σπουδαστών. Που με τους αγώνες τους καθυστερούν μέτρα, αναστέλλονται νόμοι, αποσπώνται έστω προσωρινές κατακτήσεις. Μια σημαντική αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των δυνάμεων της ρήξης, η αγωνιστική αναζωογόνηση του φοιτητικού κινήματος, θα είναι πραγματικά προβλήματα, σφήνες γι' αυτούς που ευθύνονται για τα προβλήματα που ζουν οι φοιτητές. Σύλλογοι με συχνές και μαζικές γενικές συνελεύσεις με πραγματική συζήτηση. Που παίρνουν αγωνιστικές πρωτοβουλίες για κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές και οι οικογένειές τους. Σύλλογοι σε σταθερή επαφή με το εργατικό κίνημα. Που οργανώνουν εκδηλώσεις, συζητήσεις, πλούσια πολιτιστική και αθλητική δραστηριότητα. Διοικητικά Συμβούλια μαχητικά, που συνεδριάζουν σταθερά, ενημερώνουν, κάνουν απολογισμό στους φοιτητές που τα εξέλεξαν στις φοιτητικές εκλογές. Σε αρκετούς συλλόγους, όπου πλειοψηφούν οι δυνάμεις που στηρίζουν το ψηφοδέλτιο της Πανσπουδαστικής, έγιναν βήματα σε αυτή την κατεύθυνση, πράγμα που τόνωσε τη συμμετοχή και το ενδιαφέρον των φοιτητών.

Κρίνεται στις εκλογές το αν θα αποδυναμωθεί η λογική της ΔΑΠ που θέλει οι σύλλογοι να είναι ενεργοί υποστηρικτές της αντιλαϊκής πολιτικής, χρήσιμοι σύμμαχοι των κυβερνήσεων και των επιχειρηματιών, όργανα του κράτους. Που σε δεκάδες συλλόγους πανελλαδικά έχει να βάλει χρόνια την υπογραφή της για διεξαγωγή γενικής συνέλευσης, σε πολλούς δεν εμφανίζεται καν στα Διοικητικά Συμβούλια. Που στην πλειοψηφία των συλλόγων, στήνει ολόκληρους μηχανισμούς για την τρομοκράτηση και την εξαγορά των συνειδήσεων των νέων.

Κρίνεται, ακόμα, το αν θα αποδυναμωθεί η λογική των ΕΑΑΚ - ΑΡΕΝ που θέλουν συλλόγους «νεροκουβαλητές» μιας νέας αντιλαϊκής διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ στα πλαίσια του συστήματος, που θα βαδίσει στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο της ΕΕ που μας έφερε εδώ που φτάσαμε. Φοιτητικό κίνημα για να πάρει νέος χαλίφης τη θέση του παλιού. Συλλόγους χωρίς οργανωμένη με διάρκεια διεκδίκηση, αλλά με «εκρηκτικά» στιγμιότυπα πού και πού, χωρίς σταθερό αγώνα με γραμμή ρήξης και ανατροπής με την αντιλαϊκή πολιτική, αλλά με φαρσοκωμωδίες και τυχοδιωκτισμούς. Είναι σημαντικό το να αποδυναμωθεί η πλήρως εκφυλιστική λογική αυτών των δυνάμεων στις μαζικές διαδικασίες, στα ΔΣ που κανένας φοιτητής που ψήφισε για να τα εκλέξει δεν ξέρει ποιοι τα αποτελούν, που δεν έχουν πρόεδρο, γραμματέα, ταμία κλπ. Που ταυτίζουν τον αγώνα μόνο με ένα λουκέτο στη σχολή.

Ολα αυτά αποδυναμώνουν τους συλλόγους, αποξενώνουν την πλειοψηφία των φοιτητών από αυτούς, αποδυναμώνουν τις μαζικές διαδικασίες.

Κρίνεται, λοιπόν, στις φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές το αν, με ενίσχυση των ψηφοδελτίων της Πανσπουδαστικής ΚΣ, θα γίνει βήμα για να δυναμώσει η συλλογική δράση των φοιτητών και των σπουδαστών, το αν θα γίνει βήμα ώστε το φοιτητικό - σπουδαστικό κίνημα να γίνει τμήμα του λαϊκού ποταμιού που θα σαρώσει την αντιλαϊκή πολιτική. Είναι κρίσιμο ζήτημα να αλλάξουν οι συσχετισμοί στο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα για να μετατραπούν οι σύλλογοι σε όργανα πάλης για τις άμεσες και σύγχρονες ανάγκες των φοιτητών και σπουδαστών, στην κοινή πάλη με τον εργαζόμενο λαό από τον οποίο μπορούν να αντλήσουν τεράστια δύναμη.

Τα μέλη της ΚΝΕ, μαζί με χιλιάδες άλλους νέους, δίνουν και θα συνεχίσουν να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για να επικρατήσει αυτή η γραμμή πάλης και οργάνωσης στο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα. Δίνουν και θα συνεχίσουν να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για να γίνεται ευρύτερα πεποίθηση ότι ανάπτυξη και δρόμος υπέρ της νεολαίας των λαϊκών οικογενειών, δεν μπορεί να υπάρχει στα πλαίσια της ΕΕ και της εξουσίας των μονοπωλίων, ότι χρειάζεται ρήξη διαλέγοντας το δρόμο της ανατροπής και της αποδέσμευσης.