Στη Μεσόγειο ξεβράζονται πτώματα και στον Πειραιά ο όποιος δήμαρχος εκλεγεί, θα αγναντεύει το Βατικανό της Φρόντεξ, αγέρωχο κι ανέγγιχτο, με τους ευρωσυνοριοφύλακές του να μαζεύουν συμφέροντα σε πρησμένες κοιλιές πνιγμένων. Ξένο έδαφος, ευρωπαϊκό, με στρατό αφορολόγητο από φορολογούμενους ευρωπολίτες πληρωμένο. Ενωμένη Ευρώπη. Στον πόνο και στο φόνο για τους λαούς μέσα και γύρω της κι ολούθε. Στα χαρακώματα του ταξικού πολέμου, κηρυγμένου με κάθε Μααστριχτική επισημότητα, εκείνο το Europe Uber Alles, ίδιο κι απαράλλαχτο σε περιεχόμενο με το παλιό, πλασάρεται για καινούργιο απ' την ευρωσυγκυβέρνηση των μονοπωλίων.

Με αίμα και τιμολόγιο ζωής αποτυπωμένο στα ψηφοδέλτια του τρόμου - ευρωσκεπτικισμού. Το ευρωψέμα πουλιέται σε χρυσό κλουβί, με την ελπίδα μαύρη και στραβή για να 'ρχεται η δημοσκόπηση να σου πει πως άνεργοι, άεργοι, συνταξιούχοι, κατεστραμμένοι επαγγελματίες, περιφρονημένοι επιστήμονες, καμένοι πυροσβέστες, γυναικόπαιδα της πείνας και νέοι χωρίς μέλλον, όλοι αυτοί σε ποσοστό 70% τρέμουν τις εκλογές και την έξοδο απ' τη φυλακή, έτοιμοι να πέσουν για το ευρώ που δεν έχουν, για ένα Μάαστριχτ δηλαδή για μιαν Ευρώπη...

Σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό, σε κάθε περιφέρεια, η ΕΕ είναι εδώ. Η ΕΕ των λύκων, των μονοπωλίων, της Κομισιόν. Οχι η Ευρώπη του μόχθου των λαών. Οχι το σπίτι μας, όχι αυτό που κρατήσαμε και το ξαναχτίσαμε κατεβάζοντας τις σβάστικες, με ιδρώτα και με αίμα.

Οικονομικός χώρος, όχι χώρα, λένε πως είμαστε. Ενιαίος... Απάτριδο νόμισμα, λένε οι ιδιοκτήτες της, τα πανάρχαια αφεντικά του πλούτου, πως είναι η ψήφος μας. Επιθυμητή. Απαραίτητη. Για να τους νομιμοποιεί ως ιδιοκτήτες του τίτλου ΕΕ. Βάρδα μην έχει το χρώμα της αλήθειας, το άρωμα του λαού, τη δύναμη των ονείρων του, την αποτελεσματικότητα της ελευθερίας, την ορμή της τάξης που αγωνίζεται για την εξουσία, το νόμο, το δίκιο του εργάτη. Βάρδα μη δει ο λαός πως μ' ένα γαρίφαλο στην πόλη, στο χωριό, στην περιφέρεια και μ' ένα σφυροδρέπανο στην ευρωκάλπη, η πυραμίδα μπορεί κι εν τέλει θα αναστραφεί. Η Ευρώπη θα ενωθεί με τους λαούς της κι όχι με τους ταξικούς εχθρούς της. Αυτήν την Κυριακή, λοιπόν, πυρά ομαδόν, με το γαρίφαλο της «Λαϊκής Συσπείρωσης» παρά πόδα και στην κάλπη με ορμή. Ωστε ως την άλλη Κυριακή, το ψηφοδέλτιο να φανεί πως όπλο είναι του λαού κι όχι χαντρούλα και καθρεφτάκι των γυρολόγων του καιρού...

Eurokinissi

Την απάντηση του ΚΚΕ και του υποψηφίου ευρωβουλευτή του Κώστα Παπαδάκη παραθέτουμε στο τέλος. Καλούμε, όμως, τον αναγνώστη να συμμετάσχει σε ένα «κουίζ». Οι απαντήσεις των κομμάτων του ευρωμονόδρομου αποδεικνύουν περίτρανα την κοινή στρατηγική πλεύση - στήριξη της ΕΕ και κάνουν δυσδιάκριτες τις διαφορές.

Ας δούμε τα βασικά σημεία των απαντήσεων:

Απάντηση 1:«Το πολιτικό και το θεσμικό πλαίσιο της ευρωζώνης έχουν φτάσει στα δομικά και λειτουργικά τους όρια. Η κρίση που βιώνουμε είναι αποτέλεσμα της ατελούς ενοποίησης της ευρωζώνης, αλλά και των συντηρητικών αντιλήψεων που επικράτησαν πριν και μετά. Απαιτούνται λοιπόν σημαντικές αλλαγές στο μοντέλο διακυβέρνησης όπως: Σταδιακά, πολιτική ενοποίηση με ενίσχυση του ρόλου του Ευρωκοινοβουλίου στη χάραξη πολιτικών, και θέσπιση εργαλείων που θα ενσωματώνουν πολιτικές αλληλεγγύης όχι ad hoc, αλλά συστημικά και δεσμευτικά. Αλλαγές στο καταστατικό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που θα επιτρέψουν την αποτελεσματικότερη παρέμβασή της στο χρηματοοικονομικό και πιστωτικό περιβάλλον. Μετακίνηση του κέντρου βάρους από τη δημοσιονομική πειθαρχία αποκλειστικά, στα κοινωνικά ζητήματα, έτσι ώστε να ενεργοποιούνται μηχανισμοί όταν έχουμε αποκλίσεις στους κοινωνικούς δείκτες».

Απάντηση 2:«Με τη βαριά γραφειοκρατία και τους μηχανισμούς αποκομμένους από τους πολίτες, η ΕΕ είχε δημοκρατικό έλλειμμα, το οποίο απογειώθηκε με το ξέσπασμα της κρίσης. Το Γιουρογκούπ αποφασίζει χωρίς θεσμικές αρμοδιότητες, ο ESM δεν λογοδοτεί πουθενά. Με τις τρόικες και τα μνημόνια δεν τηρούνται πλέον ούτε τα προσχήματα: λένε ότι οι εθνικές Αρχές κάθε χώρας αποφασίζουν, αλλά τι μπορεί να κάνεις όταν σε εκβιάζουν με ένα πιστόλι στον κρόταφο; Χρειάζονται επειγόντως διορθωτικές κινήσεις, να δοθούν περισσότερες αρμοδιότητες στο Ευρωκοινοβούλιο αλλά και στα Εθνικά Κοινοβούλια για θέματα ΕΕ (π.χ. θέματα νομικής διακυβέρνηση) με θεσμοποίηση της διαφάνειας ως αντίβαρο στην αυξανόμενη εξουσία των λόμπι, αλλά και με τη δυνατότητα συμμετοχής των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων με δημοψηφίσματα... Λύσεις υπάρχουν, αλλά πάνω απ' όλα χρειάζεται ολική επαναφορά στις βασικές αξίες στις οποίες πίστευαν οι οραματιστές της ενωμένης Ευρώπης».

Απάντηση 3:«Η ανεπάρκεια του θεσμικού πλαισίου στην ευρωζώνη αντικατοπτρίστηκε στην αποτυχία του προληπτικού και διορθωτικού σκέλους του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης να αποτρέψει την εκτίναξη του δημοσιονομικού ελλείμματος και του χρέους. Η παγκόσμια οικονομική κρίση ανέδειξε τις διαφορές στην ανταγωνιστικότητα μεταξύ των χωρών του Βορρά και του Νότου και την μεγάλη αλληλεξάρτηση μεταξύ των οικονομιών της ευρωζώνης. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η ΕΚΤ συντονίζουν τους ρυθμιστικούς κανόνες, το πλαίσιο και τους μηχανισμούς ελέγχου, αποκτώντας εξουσίες ελεγκτικού, εποπτικού και κυρωτικού χαρακτήρα... Προτείνουμε μια διακυβέρνηση όπου θα ενισχυθεί ο ρόλος της πολιτικής και θα περιοριστεί ο ρόλος των τεχνοκρατών, με κατεύθυνση τον περιορισμό των ανισοτήτων μεταξύ των κρατών και τη σύγκλιση και τη συνοχή των οικονομιών».

Απάντηση 4:«Η ΕΕ πιάστηκε πράγματι στον ύπνο. Μακριά από το τολμηρό, καινοτόμο και οραματικό πνεύμα των ιδρυτών της, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί επαναπαύονταν σε ελλιπή, αποσπασματικά και επισφαλή, όπως φάνηκε κεκτημένα. Με την οικονομική κρίση, η Ευρώπη αντιλήφθηκε ότι η Ενωσή της πρέπει για άλλη μια φορά να εξελιχθεί και να προχωρήσει, όχι να αφήσει την ακινησία να γεμίσει το πολιτικό της σώμα με κατακλύσεις και μολύνσεις. Η εμπορική ένωση έγινε νομισματική, όπως όφειλε. Πλέον οφείλει να γίνει οικονομική. Η ιδεολογική ένωση έγινε πολιτική, όπως όφειλε. Πλέον οφείλει να γίνει και θεσμική. Η υποδομή υπάρχει. Η πρόθεση αναζωογονείται. Οι Βρυξέλλες είναι η αναμφισβήτητη έδρα της κεντρικής κυβέρνησης των χωρών - μελών της ΕΕ. Δεν γίνεται αλλιώς: αν επιζητούμε την ασφάλεια των συμμαχιών δεχόμαστε και ότι οι συμμαχίες αυτές βασίζονται σε κοινούς όρους και στόχους»...

Απάντηση 5:«Η ΕΕ ή θα προχωρήσει προς μια βαθύτερη πολιτική ενοποίηση ή σταδιακά θα διαλυθεί. Η κρίση που έπληξε πρωτίστως τις χώρες της Ευρωζώνης μάς απέδειξε με τον χειρότερο τρόπο ότι οι πολιτικοί της θεσμοί, αδύναμοι και περιχαρακωμένοι σε "τεχνικές λειτουργίες" δεν μπορούν να διαχειριστούν προβλήματα του 21ου αιώνα. Χρειαζόμαστε έναν νέο συνταγματικό χάρτη, αλλά και περισσότερα αιρετά όργανα για αποτελεσματικότερο δημόσιο έλεγχο. Η εκλογή του νέου προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι ένα πρώτο, μα δειλό βήμα. Πολλοί αναρωτιούνται γιατί να μην εκλέγει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ολόκληρη την Επιτροπή. Και ακόμη, γιατί να μη δημιουργηθεί ένα δεύτερο κοινοβουλευτικό σώμα που θα αφορά μόνο τις χώρες της Ευρωζώνης και με αρμοδιότητα τον έλεγχο των οικονομικών προγραμμάτων που εφαρμόζονται σε αυτές;»

Την απάντηση του ΚΚΕ δεν την βάζουμε στο κουίζ για ευνόητους λόγους. Από την αρχή δεν κρύβεται. Ο υποψήφιος ευρωβουλευτής με το ΚΚΕ, Κ. Παπαδάκης, σημειώνει: «Η Ευρωζώνη και η ίδια η ΕΕ καθόλου δεν ...πάσχουν. "Μια χαρά" ανταποκρίνονται στην αντιλαϊκή αποστολή και στρατηγική τους να εξασφαλίζεται η κερδοφορία των μονοπωλίων και να τσακίζουν τα λαϊκά δικαιώματα και στη φάση της καπιταλιστικής κρίσης και στη φάση της "ανάκαμψης". Η ΕΕ είναι ένωση του κεφαλαίου ενάντια στους λαούς». Και συνεχίζει με ...άλλα κομμουνιστικά.

Και τώρα το κουίζ: Βρείτε ποιος δίνει ποια απάντηση. Τις απαντήσεις διεκδικούν οι: Στ. Κούλογλου (ΣΥΡΙΖΑ), Ν. Τζαβέλλα (ΝΔ), Μ. Επιτροπάκης (Ελιά), Α. Λυδάκη (Το Ποτάμι), Ν. Δαββέτας (Δημοκρατική Αριστερά). Καλή επιτυχία!

Για τις απαντήσεις διαβάστε ανάποδα τη λύση στο κάτω μέρος.

Και ύστερα φταίει το ΚΚΕ που λέει ότι, παρά τις μικρές παραλλαγές και τα μείγματα διαχείρισης, όλα τα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου έχουν την ίδια στρατηγική, με τα ίδια αποτελέσματα για το λαό. Γι' αυτό μόνη εγγύηση για τα λαϊκά στρώματα τα «κόκκινα βόλια» να γεμίσουν και τις κάλπες. Για να δοθεί απάντηση σε όσους παραμυθιάζουν το λαό.

1: Ελιά 2: ΣΥΡΙΖΑ 3: Ποτάμι 4: ΝΔ 5: Δημοκρατική Αριστερά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε τότε κυβέρνηση. Σήμερα καλεί το λαό να τον ψηφίσει, για να ολοκληρωθεί η «ανατροπή». Τώρα, όμως υπάρχει πείρα. Πρέπει ο καθένας που αισθάνεται αριστερός, που νοιάζεται πραγματικά να ορθοποδήσει ο λαός να σκεφτεί: Τι άλλαξε προς το καλύτερο με την ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ από τον περασμένο Ιούνη μέχρι σήμερα που να δικαιολογεί την άποψη ότι αν γίνει κυβέρνηση, θα ολοκληρωθεί η ανατροπή; Και αντίστροφα, τι συνέπειες είχε η εκλογική αποδυνάμωση του ΚΚΕ; Ποιον βοήθησε και τι σήμανε για το κίνημα και το λαό;

Η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, η αναγωγή του σε πόλο απέναντι στη ΝΔ, δεν ανησύχησε το κεφάλαιο. Κανένα από τα μέτρα που ήταν προγραμματισμένα δεν αναστάλθηκε, δεν καθυστέρησε, δεν ματαιώθηκε, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε αξιωματική αντιπολίτευση. Βεβαίως, το σύστημα πήρε υπόψη την εκλογική ενδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ στον τρόπο με τον οποίο μεθοδεύεται η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού και στο ρόλο που μπορεί να παίξει το κάθε κόμμα. Είναι και αυτή μια απόδειξη ότι δεν τον φοβήθηκε, επειδή ξέρει ότι είναι δύναμη διαχείρισης, ότι δεν έχει στρατηγική σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την ΕΕ.

Αλλωστε, κόμματα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν και υπάρχουν και σε άλλες χώρες της ΕΕ. Σε ορισμένα κράτη-μέλη (Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία) αυτά τα κόμματα έφτασαν να κυβερνούν σε τοπικό επίπεδο ή να συμμετέχουν σε κεντρικές κυβερνήσεις με άλλες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις. Από τη θέση αυτή συνέβαλαν πολλαπλά στη διαχείριση των υποθέσεων του κεφαλαίου και στην απορρόφηση των κραδασμών που προκαλεί η εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων, στην καλλιέργεια συνείδησης συνδιαλλαγής του κινήματος με τα μονοπώλια. Το αποτέλεσμα είναι η κάμψη κάθε αντίστασης στον αντεργατικό, αντιλαϊκό μονόδρομο.

Η εκλογική ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ δυνάμωσε την αντίληψη ότι η σωτηρία για το λαό θα έρθει «από τα πάνω», με την ανάδειξη μιας κυβέρνησης με φιλολαϊκές εξαγγελίες, χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του. Ενισχύθηκε στο λαό η λογική της ανάθεσης, γεγονός που επέδρασε και στο κίνημα. Πολλοί εργαζόμενοι και άνθρωποι από τα λαϊκά στρώματα, που έδειχναν τάση χειραφέτησης από τη γραμμή του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού, εγκλωβίστηκαν σε σχήματα που θέλουν να τον αναπαλαιώσουν.

Η εργατική αριστοκρατία και οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ που βρήκαν στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ, αναβαπτίστηκαν και ανανέωσαν το υπονομευτικό τους ρόλο. Μαζί με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ βάζουν εμπόδια στους αγώνες, υπονομεύουν απεργίες, δηλητηριάζουν εργατικές συνειδήσεις με την αυταπάτη ότι όλα θα τα λύσει μια κυβέρνηση της «αριστεράς» ή της «εθνικής σωτηρίας» και ότι δεν υπάρχει λόγος να οργανώνονται αγώνες και μάλιστα ταξικοί.

Μιλάνε για «ανασύνταξη» του κινήματος και εννοούν ένα κίνημα που θα βοηθήσει να αναδειχτεί και θα στηρίξει μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, που χαριεντίζεται με τον ΣΕΒ και τους εφοπλιστές, που κηρύττει πίστη στην ΕΕ και υπερασπίζεται τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Στον αντίποδα, η εκλογική αποδυνάμωση του ΚΚΕ δυσκόλεψε πιο πολύ την οργάνωση του ταξικού αγώνα, τη συμμετοχή εργαζομένων, άλλων λαϊκών ανθρώπων στη δράση για την επίλυση των προβλημάτων, πολλοί από τους οποίους δεν ήταν ψηφοφόροι του ΚΚΕ, ούτε συμφωνούν με την πολιτική του. Αναγνωρίζουν όμως τη συμβολή του στην ανάπτυξη των αγώνων, στην υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων. Σε πολλές περιπτώσεις, το αδυνάτισμα του ΚΚΕ έδωσε χρόνο και έδαφος στην εργοδοσία να οργανώσει καλύτερα την επίθεσή της.

Ακόμα και στη Βουλή, η μείωση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Κόμματος δυσκόλεψε την αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα, με την πολιτική του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου. Για παράδειγμα, το ΚΚΕ έχασε τη δυνατότητα που είχε να καταθέτει αίτημα για ονομαστική ψηφοφορία σε κρίσιμα ζητήματα.

Το ΚΚΕ, παρά τη μείωση της εκλογικής του δύναμης, δεν έλειψε από κανέναν αγώνα. Αντίθετα, πρωτοστάτησε σε απεργίες, εργατικές διαδηλώσεις, αγροτικές κινητοποιήσεις, στην πάλη των αυτοαπασχολούμενων, των γυναικών, της νεολαίας. Πάλεψε και παλεύει από την πρώτη γραμμή για την ανακούφιση του λαού, την απόκρουση αντιλαϊκών μέτρων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που πολλαπλασίασε τις ψήφους του στις εκλογές του Ιούνη, όχι μόνο δεν βοήθησε το κίνημα να αναπτυχθεί, αλλά συνέβαλε στο να κάνει βήματα πίσω. Με τη γραμμή του ανατροφοδοτεί τη μειωμένη απαιτητικότητα στην κάλυψη των λαϊκών αναγκών, το συμβιβασμό με το μικρότερο κακό, την «κοινωνική συναίνεση».

Σήμερα και στις ευρωεκλογές της επόμενης Κυριακής, η ευθύνη για τους εργαζόμενους και το λαό μεγαλώνει. Τώρα, κανείς δεν μπορεί να πει «δεν ήξερα». Το ΚΚΕ επιβεβαιώθηκε, δεν τα «δίπλωσε», έμεινε και μένει σταθερά προσηλωμένο ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο του λαού, τα μονοπώλια, την εξουσία τους, την ΕΕ και αυτό είναι κριτήριο για την ενίσχυσή του.