Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες γεγονότων βίας σε αθλητικούς χώρους τα οποία ακολουθούνται από μεγαλόστομες και υποκριτικές τοποθετήσεις των πολιτικών αλλά και αθλητικών αρχών για τα αίτια αυτών των φαινομένων καθώς και για τα νέα μέτρα που θα παρθούν για την εξάλειψή τους. Θα διαβάσουμε δεκάδες άρθρα με χιλιάδες λέξεις για την έλλειψη αθλητικής παιδείας της νεολαίας.

Πολλές φορές τα τελευταία χρόνια παρατηρήθηκαν φαινόμενα βίας στις εξέδρες ανάμεσα στους μαθητές κατά τη διάρκεια τέτοιων αγώνων, παρόμοια με αυτά που παρατηρούνται στα επαγγελματικά πρωταθλήματα. Ποια ήταν η απάντηση της εκπαιδευτικής κοινότητας σ' αυτά τα φαινόμενα; Να διοργανώσει τους σχολικούς αγώνες κεκλεισμένων των θυρών. Δηλαδή η απάντηση στο πρόβλημα της έλλειψης ελέγχου των θεατών - μαθητών στους σχολικούς αγώνες δεν ήταν η προβολή του αθλητικού ιδεώδους μέσα στα σχολεία, δεν ήταν η ανάπτυξη του αθλητισμού καλλιεργώντας την επαφή των μαθητών με τα αθλήματα και τους κανονισμούς τους και σίγουρα δεν ήταν η δημιουργία των βασικών προϋποθέσεων για να γίνουν όλα αυτά. Δηλαδή να διοριστούν γυμναστές και να επανδρωθούν όλα τα σχολεία με σύγχρονο εξοπλισμό και υποδομές.

Η απόφαση της τέλεσης των αγώνων κεκλεισμένων των θυρών, όμως, δημιουργούσε κινδύνους και στους μαθητές. Πολλοί μαθητές και μαθήτριες, του Λυκείου κυρίως, έφευγαν από το σχολείο για να παρακολουθήσουν τους φίλους τους ή το αίσθημά τους που έπαιζε με τα χρώματα του σχολείου. Στο γήπεδο όμως δεν τους επιτρεπόταν η είσοδος. Είδα λοιπόν παιδιά Λυκείου (και από τα 2 σχολεία) στο 4ο γήπεδο Ηλιούπολης (το γνωστό ως γκαράζ) να είναι στοιβαγμένα πάνω σε κάτι βράχια κρεμασμένα στα συρματοπλέγματα, και από πίσω τους γκρεμός 20 μέτρων, και να παρακολουθούν την ομάδα του σχολείου τους. Είδα κοριτσάκι από το 1ο ΓΕΛ Ηλιούπολης να έχει ζαλιστεί από τον ήλιο και από τη στεναχώρια για τον αποκλεισμό του σχολείου της στα πέναλτι, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να περπατήσει καλά και να πρέπει να φύγει κρεμασμένη από τα συρματοπλέγματα, γιατί αυτός ήταν ο μόνος δρόμος από τα βράχια όπου καθόταν μέχρι το δρόμο (και ευτυχώς δεν υπήρξε πρόβλημα). Είδα στο γήπεδο του ΡΟΥΦ τα παιδιά από δύο σχολεία (Κολωνού - Πετραλώνων) να είναι εκτός γηπέδου πάνω στη γέφυρα και να βλέπουν το παιχνίδι των σχολείων τους, ενώ πίσω τους περνούσαν φορτηγά. Τι θα συνέβαινε αν σε ένα γκολ κάποιοι στην τρέλα τους έκαναν δύο βήματα πίσω, δεν μπορώ ούτε να το σκέφτομαι. Και ευτυχώς που τα παιδιά (νικητές και χαμένοι, στα πέναλτι μάλιστα) συμπεριφέρθηκαν άψογα και δεν τραυματίστηκε κανείς. Απορώ όμως με τη συμπεριφορά της εκπαιδευτικής κοινότητας. Εβγαλε ένα φιρμάνι, έκλεισε τις πόρτες και για ό,τι συμβεί στους μαθητές που θέλανε να δουν το σχολείο τους υπεύθυνοι θα ήταν αυτοί και όχι οι εκπαιδευτικοί που τους έστειλαν στα κατσάβραχα ή στη γέφυρα.

Θα κλείσω αυτό το σημείωμα με μια διαπίστωση: Ακόμα και στους σχολικούς αγώνες τα παιδιά διδάσκονται ότι σημασία έχει η νίκη και όχι η συμμετοχή. Πώς αλλιώς να εξηγήσω την απόφαση των μαθητών ενός σχολείου να μην κατέβουν στον μικρό τελικό της Αθήνας; Πού ήταν η εκπαιδευτική κοινότητα να τους εξηγήσει ότι ο αθλητισμός αυτός είναι και ότι δεν θα κερδίζουν πάντα, ακόμα και όταν ίσως είναι καλύτεροι, και ότι εκπροσωπούν το σχολείο τους και η θέση τους ήταν στο γήπεδο; Οταν σημασία έχει η νίκη με κάθε τρόπο, ακόμα και ανάμεσα σε δύο σχολεία, πώς περιμένουμε να αντιδράσουν αυτά τα παιδιά μεθαύριο ως μελλοντικοί φίλαθλοι, όταν παίζονται εκατομμύρια;