«Να μη γίνει νόμος η αδικία», βροντοφωνάζουν μαθητές και φοιτητές εδώ και έναν μήνα, απορρίπτοντας το νομοσχέδιο για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, μεταξύ άλλων, γιατί εν πολλοίς το ποιος θα έχει πρόσβαση στο πανεπιστήμιο θα καθορίζεται ακόμα περισσότερο από το πόσο χοντρό είναι το πορτοφόλι της οικογένειάς του.

Ετσι, ενώ σήμερα ένας μαθητής για να παλέψει για την εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο, στη σχολή που επιθυμεί, όχι μόνο «λιώνει το παντελόνι» του στο διάβασμα, αλλά δίνουν και οι γονείς του ένα σκασμό λεφτά στα φροντιστήρια για τις πανελλαδικές, για την εισαγωγή στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο τους όρους θα τους καθορίζει το ίδιο το «ίδρυμα».

Οπως λέει χαρακτηριστικά ο πρόεδρος της Εθνικής Αρχής Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΕΘΑΑΕ), Περικλής Μήτκας, μιλώντας στο «protothema.gr», «αν και ακόμη δεν γνωρίζουμε ακριβώς, η αίσθησή μου - με βάση όσα ανακοίνωσε το υπουργείο - είναι ότι θα χρησιμοποιείται ο ίδιος τρόπος, που εφαρμόζει το μητρικό ίδρυμα στο εξωτερικό ή που θα προτείνει για εφαρμογή στην Ελλάδα. Δεν θα υπαγορεύεται από την κυβέρνηση, ούτε θα είναι ενιαίος». Οπως, επίσης, σημειώνει, «η αίτηση για αδειοδότηση του παραρτήματος ξένου πανεπιστημίου θα πρέπει να περιγράφει και τον τρόπο εισαγωγής, ο οποίος θα αξιολογηθεί μαζί με όλα τα υπόλοιπα ζητήματα για τη χορήγηση αδείας».

Ηδη με τον νόμο - πλαίσιο που ψήφισε η κυβέρνηση στην προηγούμενη θητεία της, έχει θεσμοθετηθεί το «μπακάλικο» σπουδών για τα δημόσια πανεπιστήμια με διαβαθμίσεις και κατηγορίες σπουδών και πτυχίων, πιο ψηλά ή πιο χαμηλά - με κριτήρια αγοραία. Μη ενιαίος τρόπος εισαγωγής σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη διαφοροποίηση. Ομως, ο απόφοιτος του ιδιωτικού πανεπιστημίου θα έχει τις ίδιες δυνατότητες πρόσβασης σε περαιτέρω σπουδές με τον απόφοιτο του δημόσιου πανεπιστημίου. Λέει ο Π. Μήτκας: «Προφανώς, ένας πτυχιούχος από μη κρατικό πανεπιστήμιο, θα μπορεί να συνεχίσει για μεταπτυχιακές σπουδές, είτε σε δημόσιο είτε σε μη κρατικό - ανάλογα με το τι πτυχίο έχει και ποιες είναι οι απαιτήσεις του συγκεκριμένου προγράμματος σπουδών. Αναφορικά με τις κατατακτήριες εξετάσεις, όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση αποφοίτου Νομικής από μη κρατικό, που επιθυμεί να εγγραφεί σε Τμήμα Φιλοσοφικής δημόσιου πανεπιστημίου, υποθέτω πως θα ισχύει ό,τι ισχύει για τους αποφοίτους ενός δημόσιου πανεπιστημίου».

Παράλληλα, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, πριν ακόμα από την ίδρυσή τους έχουν λάβει εν λευκώ δωράκι να τους αναγνωρίζεται ότι παρέχουν πτυχία με κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα, καθώς, όπως έχει ξεκαθαρίσει ο υπουργός Παιδείας σε συνέντευξή του παραμονές των Χριστουγέννων, «το πτυχίο των μη κρατικών - μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων που θα ιδρυθούν στην Ελλάδα με το υπό ψήφιση νομοσχέδιο, αποκλειστικά ως παραρτήματα ξένων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, θα προσφέρει πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα, ισοδύναμα με αυτά του "μητρικού" πανεπιστημίου του εξωτερικού».

Ενα σούπερ μάρκετ σπουδών και πτυχίων, δηλαδή, όπου ό,τι πληρώνεις παίρνεις... Και όπου όλοι οι απόφοιτοι, σαν σούπα, θα κονταροχτυπιούνται και θα τρέχουν να συγκεντρώσουν κάποιο επιπλέον «εφόδιο» (βλέπε πιστοποίηση, σεμινάριο, μεταπτυχιακό κ.λπ.) στην άγρια αρένα του ανταγωνισμού.

Σε αυτήν τη βάση, ανοίγει μια συζήτηση και στον αστικό Τύπο, ότι «το κυρίαρχο είναι πως για να πείσει το εγχείρημα των μη κρατικών ΑΕΙ, πρέπει να οριστούν αξιόπιστες και αδιάβλητες προϋποθέσεις εισαγωγής σε αυτά». Αφήνουμε στην άκρη το «αξιόπιστο» και «αδιάβλητο», καθώς, όπως όλοι γνωρίζουμε, σε οποιαδήποτε αγορά αυτό που μετράει είναι τα λεφτά. Αυτήν την αδικία αντιλαμβάνονται οι μαθητές που μιλούν για «Ελάχιστη Βάση Πληρωμής».

Να, όμως, που σιγά σιγά φωτίζεται μια ακόμα πλευρά, την οποία ειδικά οι μαθητές, μέσω των Συντονιστικών τους Επιτροπών, όπως και η ΑΣΓΜΕ, έχουν αναδείξει και βάλει στην προμετωπίδα της εναντίωσής τους σε αυτό το νομοσχέδιο: Οτι συνδυάζεται με τις εξαγγελίες της κυβέρνησης για την καθιέρωση του «εθνικού απολυτηρίου» (ή «διεθνούς» ή όπως αλλιώς τυχόν βαφτιστεί), το οποίο συνυπολογίζει τους βαθμούς και από τις τρεις τάξεις του Λυκείου, προκειμένου να διαμορφωθεί ένας βαθμός «εθνικού απολυτηρίου» που, είτε μόνος είτε σε συνδυασμό και με περαιτέρω εξετάσεις και κριτήρια που θέτει κάθε ίδρυμα, αποτελεί το διαβατήριο ή τον «κόφτη» για την πρόσβαση στην Ανώτατη Εκπαίδευση.

Οποιος έχει παιδιά μαθητές σε Γυμνάσια ή Λύκεια, ή όποιος πρόσφατα πέρασε με το παιδί του τον «Γολγοθά» των πανελλαδικών, καταλαβαίνει ότι αυτό σημαίνει: Εντατικά φροντιστήρια τουλάχιστον από την Α' Λυκείου στους μαθητές γενικευμένα για όλα τα μαθήματα. Με τον ανάλογο οικονομικό στραγγαλισμό των οικογενειών τους για τρία τουλάχιστον χρόνια...

Με άλλα λόγια, αξιώσεις για πρόσβαση στην Ανώτατη Εκπαίδευση έχει όποιος μπορεί να πληρώνει φροντιστήρια για τρία + χρόνια και για πολλαπλάσια μαθήματα... Οποιος δεν μπορεί να πληρώνει δεν έχει αξιώσεις. Το σημερινό, δηλαδή, Λύκειο, που ήδη είναι αποστεωμένο, αποκρουστικό και εξοντωτικό για τους μαθητές, που «επιβάλλει» φροντιστήριο στο Λύκειο για τις πανελλαδικές, τώρα γίνεται ακόμα πιο αποκρουστικό, ακόμα πιο εξοντωτικό. Αν μια φορά η «Τράπεζα Θεμάτων» εντατικοποιεί το διάβασμα, μετατρέπει την εκπαιδευτική διαδικασία στο Λύκειο σε καθαρή προετοιμασία για εξετάσεις, τι θα γίνει όταν οι επιδόσεις ενός μαθητή στις εξετάσεις και των τριών τάξεων καθορίζουν τελικά τη δυνατότητά του να σπουδάσει;

Γι' αυτό και οι μαθητές διεκδικούν το δικαίωμα στη μόρφωση. Γιατί με τη γνώση να είναι εμπόρευμα, η πρόσβαση σε αυτήν αποτελεί μια «ευκαιρία» - όπως λέει και η κυβέρνηση - η οποία ...παρέχεται σε όποιον έχει να την αγοράσει.