Εγραφε χτες, 24 / 7 / 2014, η «Αυγή»: «Η Ελλάδα έχει πάψει να θυμίζει "ευρωπαϊκή" χώρα. Οχι μόνο επειδή το ποσοστό φτώχειας είναι πάνω από 1,5 φορά μεγαλύτερο του μέσου όρου της Ευρωζώνης, αλλά επειδή βρίσκεται και μεταξύ των 4 χωρών (από τα συνολικά 28 κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης) με το υψηλότερο ποσοστό πολιτών στο όριο της φτώχειας!». Δηλαδή, αν το ποσοστό φτώχειας ήταν στο μέσο όρο της ΕΕ, θα ήταν όλα μέλι - γάλα. Αυτό λένε. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν δεν έχει πρόβλημα με τη φτώχεια, αρκεί να μην είναι μεγαλύτερη από αυτήν της ΕΕ. Αλλωστε πρόσφατα η «Αυγή» έγραφε ότι «ο καπιταλισμός δεν είναι σε κάθε χώρα ακριβώς ίδιος». Εννοώντας ότι αλλού είναι καλός για το λαό. Και ας υπάρχουν στη Γερμανία μισθοί 400 ευρώ και απλήρωτοι εργάτες. Ας παίρνει ο Ρέντσι της Ιταλίας, που είναι ενάντια στη λιτότητα, δημοσιονομικά μέτρα 36 δισ.ευρώ. Ο λαός να βγάλει συμπεράσματα.

Οτι η κυβέρνηση της χώρας της ξεκίνησε πρόγραμμα «επίπονων, αλλά αναγκαίων» διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, παινεύτηκε χτες η Ιταλίδα υπουργός Εξωτερικών Φεντερίκα Μογκερίνι μιλώντας σε φόρουμ για μεταρρυθμιστικά μέτρα που πρέπει να εφαρμοστούν στην Κροατία.

Ενα παράδειγμα τέτοιων μεταρρυθμίσεων είναι τα μέτρα για τη διευκόλυνση των απολύσεων που έλαβε η κυβέρνηση Ρέντσι την άνοιξη. Την ίδια ώρα, προωθεί δραστική μείωση των δημόσιων δαπανών, αλλά και ρυθμίσεις που διευρύνουν τη δυνατότητα των εργοδοτών να κρατούν τους εργάτες ομήρους ελαστικών μορφών απασχόλησης. Βεβαίως, για τα μονοπώλια, αυτές οι μεταρρυθμίσεις όχι μόνο δεν είναι «επίπονες», αλλά είναι απαραίτητες και καθοριστικές για την ενίσχυση της θέσης τους έναντι ανταγωνιστών από άλλες περιοχές του πλανήτη.

Γι' αυτό και η Μογκερίνι, ως εκπρόσωπος πλέον και της προεδρεύουσας της ΕΕ Ιταλίας, έσπευσε να διευκρινίσει ότι ανάλογες μεταρρυθμίσεις πρέπει να προχωρήσουν σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, αλλά και τις υποψήφιες προς ένταξη χώρες. Αυτές είναι οι «ελπίδες» που γεννά η κυβέρνηση Ρέντσι. Ελπίδες αποκλειστικά για λογαριασμό των μονοπωλίων και των κερδών τους.

Δεν ξενίζει η επιμονή της κυβέρνησης οι Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας να συνεχίζουν συνεκπαιδεύσεις και κοινά γυμνάσια με μονάδες και προσωπικό από τις ΗΠΑ, να διατηρούν στενές σχέσεις με τις αντίστοιχες δυνάμεις του Ισραήλ, ενόσω μάλιστα αυτές με τις πλάτες του ευρωατλαντικού άξονα αιματοκυλούν ξανά το λαό της Παλαιστίνης. Πρόκειται για στρατηγική επιλογή της ντόπιας αστικής τάξης που επιδιώκει, μέσω και της λεγόμενης στρατιωτικής διπλωματίας, τη γεωστρατηγική της αναβάθμιση - στο μέτρο πάντα των δυνατοτήτων της - στην ευρύτερη περιοχή, ελπίζοντας να διεκδικήσει μεγαλύτερο μερίδιο από την ιμπεριαλιστική λεία από τη μοιρασιά στον τομέα ενέργειας και της μεταφοράς της. Μόνο που οι τέτοιοι σχεδιασμοί της δεν έχουν καμία σχέση με τα πραγματικά συμφέροντα του λαού. Αντίθετα, μόνο κινδύνους σημαίνουν για παραπέρα κλιμάκωση της έντασης, την οποία στο τέλος - τέλος πληρώνουν πάντα και μόνο οι λαοί. Γι' αυτό τέτοια σχέδια κυβέρνησης και συνολικά της αστικής τάξης πρέπει να σημάνουν συναγερμό για το λαϊκό κίνημα, για εγρήγορση και δράση ώστε να τα ματαιώσει στην πράξη.