Μια πλευρά σχετική με τις πολιτικές διεργασίες στις ΗΠΑ αναδεικνύουν τα δημοσιεύματα για τα προβλήματα με τα οποία θα βρεθεί αντιμέτωπος ο νέος Πρόεδρος και τα οποία εν πολλοίς καθόρισαν το πραγματικό πλαίσιο της διαπάλης στην προεκλογική περίοδο, ανεξάρτητα από το πώς εκφράστηκε ανάμεσα στα επιτελεία των δυο υποψηφίων. Σύμφωνα με αυτά τα δημοσιεύματα, η οικονομία των ΗΠΑ αδυνατεί να ανακτήσει υψηλούς ρυθμούς ανάκαμψης, παραμένοντας καθηλωμένη περίπου στο 2%, γεγονός που την καθιστά ιδιαίτερα επιρρεπή στα «μικροσόκ» - όπως γράφεται - που μπορεί να προκύψουν από το εξωτερικό και να δημιουργήσουν προϋποθέσεις για νέα ύφεση. Αλλος παράγοντας που καθιστά επίφοβη την αμερικανική οικονομία, σύμφωνα με το CNN και το Bloomberg, είναι το γεγονός ότι τα επιτόκια της Ομοσπονδιακής Τράπεζας είναι ήδη πάρα πολύ χαμηλά, με αποτέλεσμα να δυσκολεύουν οι ελιγμοί που θα μπορούσε να κάνει η FED σε περίπτωση ισχυρών πιέσεων στην αμερικανική οικονομία, με δεδομένο ότι σε ανάλογες τέτοιες περιπτώσεις, τα επιτόκια μειώνονταν μέχρι και κατά 5,5%. Τώρα, βέβαια, δεν υπάρχουν τέτοια περιθώρια, καθώς το επιτόκιο βρίσκεται ήδη στο 0,5%. Τι δείχνουν όλα αυτά; Οτι παρά την ανάπτυξη στις ΗΠΑ, οι ρυθμοί είναι μικροί και τα ζόρια της οικονομίας μεγάλα, ενώ υπάρχει κίνδυνος και για μια νέα ύφεση. Η κατάσταση αυτή της οικονομίας δημιουργεί πρόσθετες δυσκολίες στο αστικό πολιτικό σύστημα να διαχειριστεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Πάνω σ' αυτό το έδαφος, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις εγκλωβισμού και χειραγώγησης του λαού στις διάφορες εκδοχές της αστικής διαχείρισης, που εκφράζει ο ένας ή ο άλλος υποψήφιος στις ΗΠΑ.
Είναι προκλητική η επιμονή όσων συνεχίζουν να παρουσιάζουν τον Ντόναλντ Τραμπ ως «αντισυστημικό», προσπαθώντας να πουν ότι η επικράτησή του δικαιώνει και τα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων που προσδοκούν «εναλλακτικές» στην πολιτική που γιγαντώνει τα προβλήματά τους. Ποιος είναι ο «αντισυστημικός»; Ο μεγαλοεπιχειρηματίας που έχει βυθιστεί στα πλούτη από την εκμετάλλευση χιλιάδων εργαζομένων που «ματώνουν» στις δεκάδες επιχειρήσεις που έχουν περάσει από τα χέρια του εδώ και δεκαετίες; Αυτός που μετακόμιζε για χρόνια από τους Ρεπουμπλικάνους στους Δημοκρατικούς και αντίστροφα, θητεύοντας και σε άλλα αστικά κόμματα (π.χ. Μεταρρυθμιστικό); Αυτός που έχει στο επίκεντρο του προγράμματός του το πώς τα αμερικανικά μονοπώλια θα ανακτήσουν τη «χαμένη τους αίγλη», πώς θα σχεδιάσουν καλύτερα την αναμέτρησή τους με τα αντίπαλα ρωσικά, κινεζικά, ευρωπαϊκά; Τέτοιους «αντισυστημικούς» έχει βγάλει πολλούς το καπιταλιστικό σύστημα. Σπλάχνο από τα σπλάχνα του.