Ολα τα κατά καιρούς σχολικά βιβλία της Ιστορίας, σχετικά με την Επανάσταση του '21, «διηγούνται», με διαφόρους τρόπους και σε διάφορους τόνους, ότι η τσαρική Ρωσία υπήρξε συμπαραστάτης του απελευθερωτικού αγώνα του ελληνικού λαού. Για τεκμηρίωση -και μάλιστα κριτική τεκμηρίωση - αυτής της άποψης στα σχολικά βιβλία, ουδείς λόγος. Ηταν και παραμένει ατεκμηρίωτη και άκριτη. Ετσι υπήρξαν και δυτικοευρωπαίοι, κυρίως Αγγλοι ιστορικοί οι οποίοι, υπηρετώντας τα πολιτικοοικονομικά συμφέροντα της Μεγάλων Δυνάμεων της Ευρώπης, ύμνησαν αποκλειστικά και μόνο τον ύπουλο «φιλελληνισμό» αυτών των δυνάμεων, κατηγορώντας αποκλειστικά και μόνο τη Ρωσία σαν αντιδραστικό καθεστώς και «χωροφύλακα της Ευρώπης». Επειδή η ιστορική αλήθεια - ατόφια, σφαιρικά, διαλεκτικά εξετασμένη - δεν έχει ειπωθεί ούτε από τα σχολικά, ούτε και από τα «επίσημα» ιστορικά βιβλία, όσοι θέλουν να τη μάθουν ας διαβάσουν την τεκμηριωμένη μελέτη του Κώστα Αυγητίδη «Η Ρωσία και ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του ελληνικού λαού», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τη «Σύγχρονη Εποχή».

Ο συγγραφέας του βιβλίου δεν κλείνει τα μάτια απέναντι στο αντιδραστικό καθεστώς, στο «χωροφυλακίστικο» ρόλο της στην Ευρώπη, στα αντεπαναστατικά αισθήματα των κυρίαρχων τάξεων της τσαρικής Ρωσίας. Δεν κλείνει όμως τα μάτια απέναντι στο γεγονός ότι τα οικονομικά συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων, σε εποχή μάλιστα διεύρυνσης της αγοράς, και για να υπάρξουν και για να δυναμώνουν, είχαν κάθε λόγο να υπονομεύσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, διασφαλίζοντας πρώτιστα τα νότια σύνορα της Ρωσίας και το εμπόριό της μέσω της Μαύρης Θάλασσας στη Μεσόγειο και τη Δύση. Καθώς «ανάγκα και θεοί πείθονται», η τσαρική κυβέρνηση, προκειμένου να πετύχει την εξασθένιση τού αντιπάλου της και την ανεμπόδιστη παρουσία της στη Βαλκανική, αναγκάστηκε να ενθαρρύνει τον απελευθερωτικό αγώνα των υπόδουλων βαλκανικών λαών. Η ρώσικη εξωτερική πολιτική είχε κατακτητικούς σκοπούς. Αντικειμενικά όμως, οι ρωσοτουρκικοί πόλεμοι του 18ου - αρχές 19ου αιώνα υποβοήθησαν τον απελευθερωτικό αγώνα του ελληνικού και των άλλων βαλκανικών λαών. Οι πόλεμοι αυτοί ούτε καπρίτσιο των τσάρων ήταν, ούτε «απελευθερωτικοί», ούτε «θρησκευτικοί», όπως εξωραϊστικά τους εμφανίζει η κατεστημένη ιστοριογραφία. Οικονομικοπολιτικοί ήταν. Ομως, οι μακραίωνοι πολιτισμικοί και θρησκευτικοί δεσμοί μεταξύ του ελληνικού με το ρώσικο λαό, αποτελούσαν ένα καλό «άλλοθι» στην κυβερνητική ρώσικη εξωτερική πολιτική για την ενθάρρυνση και τη βοήθεια που παρείχε στον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων. Βοήθεια, βέβαια, που ούτε σταθερή υπήρξε, ούτε χωρίς αντιθέσεις, όπως «πιστοποιούν» οι σολωμικοί στίχοι «Αλλος σου έταξε βοήθεια,/ Και σε γέλασε φρικτά».