Η πολύπλευρη (ιστορική, φιλοσοφική, θρησκειολογική - πολιτισμική, κοινωνικοπολιτική, ιδεολογική) μελέτη του Α. Χαρίση, «πατώντας» στις γερές επιστημονικές σπουδές και γνώσεις του, στη μαρξιστική διαλεκτική, σε αδιαμφισβήτητες «πηγές» (ιστορικές, φιλολογικές, θρησκειολογικές), σε σχετικά κείμενα των Μαρξ και Ενγκελς και κορυφαίων ξένων, αλλά και σύγχρονων Ελλήνων ειδικών επιστημόνων (λ.χ., του διακεκριμένου βυζαντινολόγου - ερευνητή Τηλέμαχου Λουγγή), αφ' ενός, συνθέτει ένα ιστορικο-κοινωνικό «πανόραμα» της γέννησης, των ταξικών χαρακτηριστικών, της εξέλιξης των θρησκειών ανά τους αιώνες, με κυρίαρχη τη χριστιανική και επίκεντρο την ορθόδοξη. Και, αφ' ετέρου, αποτελεί ένα πολύτιμο, αναγκαίο για την εποχή μας, «εργαλείο» ιδεολογικοπολιτικής κατανόησης και καταπολέμησης των δύο - εξαιρετικά επικίνδυνων για τις τύχες των λαών στη βαλκανική «γειτονιά» μας και διεθνώς - τάσεων. Από τη μια, της καλπάζουσας «ομογενοποίησης του κόσμου» (κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής) και, από την άλλη, της εντεινόμενης παρουσίας εθνικιστικών, ποικιλώνυμων («φονταμενταλιστικών») πολιτικο-θρησκευτικών κινημάτων, που «μπερδεύουν» την ήρα με το στάρι... Οπως, λ.χ., η ελληνική ορθόδοξη Εκκλησία, που συγχέει(;) ως «εκκλησιαστικό» τον όρο «έθνος», ενώ «είναι αστικός και πολιτικός». Η μελέτη εξετάζει την παλαιόθεν προβληματική σχέση μεταξύ ορθοδοξίας - Ανατολής - Δύσης και την «ελληνορθόδοξη» πολιτική ιδεολογία και την ψυχολογία που διαμορφώνει και αναδεικνύει τη μέγιστη ανάγκη χωρισμού της Εκκλησίας από το κράτος.