Διαβάζεις και νιώθεις ότι κάτω από τις λέξεις του πρώτου τόμου της τριλογικής αυτοβιογραφίας του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές «Ζω για να διηγούμαι» (εκδόσεις «Α. Α. Λιβάνη», σε εξαίρετη μετάφραση της Κλαίρης Σωτηριάδου), κυλά ορμητικά όχι μόνο η δική του πληθωρική ζωή και δημιουργία, αλλά και το ιστορικό και ανθρώπινο «ποτάμι» της Λατινικής Αμερικής, που ο Νερούδα τραγουδούσε με λατρεία: «Αρχαία Αμερική, καταποντισμένη αρραβωνιαστικιά/(...) Μάνα των μετάλλων σε κατακάψανε,/ σε βασανίσαν,/ σε διάβρωσαν, σ' αποσύνθεσαν/ στα στερνά, όταν τα είδωλα/ δεν μπόρεσαν να σε υπερασπίσουν» (μετ. Δανάη Στρατηγοπούλου). Διαβάζεις την αυτοβιογραφία του μεγαλύτερου ζώντα Λατινοαμερικανού συγγραφέα και συνειρμικά θαρρείς ότι για τον Κολομβιανό Μαρκές έγραψε ο Νερούδα: «Πού μπορούσες να ξέρεις, προσωδιακή Κολομβία/ πως οι πέτρες σου οι ανυπόδητες/ κρύβαν μια θύελλα οργισμένο χρυσάφι/ λάμψη μέσα απ' το ρίγος». Γιατί όλο το μυθιστορηματικό έργο του Μαρκές είναι βιωματικό, ιδεολογικό, πολιτικό, πολιτισμικό «απόσταγμα» και της δικής του πολυκύμαντης ζωής και της Λ. Αμερικής στον 20ό αιώνα. Εργο, που όπως αποδεικνύει και η αυτοβιογραφία του «Πηγαίνει από θάλασσες, ανάμεσα σε διαλέκτους,/ φέρνει καράβια της λευτεριάς,/ γράφει φωτιά, συντάσσει νέφη».

Προσφύγαμε στον Νερούδα προσπαθώντας να δώσουμε το «στίγμα» της αυτοβιογραφίας του Μαρκές, η οποία, ουσιαστικά αποτελεί μια εξομολογητική «σύνοψη» όσων έζησε, πίστεψε, στοχάστηκε, αγάπησε, μίσησε, έπραξε κι έγραψε και ταυτόχρονα η πολιτικο-κοινωνική και ανθρώπινη «τοιχογραφία» της βασανισμένης πατρίδας του, αλλά και όλης της Λ. Αμερικής στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Ο γεννημένος το 1926, Γκάμπο - όπως χαϊδευτικά τον λέει ο στενός του φίλος Φιντέλ Κάστρο, «γεύτηκε» ολόπλευρα τη ζωή -σ' όλη τη Λ. Αμερική- για να μπορεί «να τη διηγείται», να την αναπλάθει σαν ζωντανό «ρεπορτάζ». Ο πρώτος τόμος της αυτοβιογραφίας ξεκινά από τη γενέτειρά του, Αρακατάκα, όπου το 1951, φοιτητής της Νομικής και θαυμαστής του έργου των Λατινοαμερικανών Καρπεντιέρ και Μπόρχες, των αγγλόφωνων Φόκνερ, Τζόις, του Τσέχου Κάφκα, άρχισε να γράφει, «τρελαίνοντας» τη δυναμική μάνα του, η οποία ζήτησε τη βοήθεια γιατρού λέγοντας «Φανταστείτε κουμπάρε, θέλει να γίνει συγγραφέας!». Και έγινε... Και μάλιστα έγινε ο μεγάλος και παγκόσμιος Λατινοαμερικανός, σύγχρονος «Θερβάντες», όπως τον έχουν χαρακτηρίσει. Το πρώτο μέρος της αυτογραφίας, τελειώνει το 1957 και διαδραματίζεται στην πατρίδα του, στα χρόνια της μποέμικης νιότης, της δημοσιογραφικής ενασχόλησης και της τελικής αφοσίωσής του στη λογοτεχνία.