Τα τελευταία χρόνια όλο και πιο έντονα νιώθουμε τον επιθανάτιο «ρόγχο» της δημόσιας εκπαίδευσης. Ζούμε όλοι με την αγωνία για το ποιο μέλλον επιφυλάσσει στα παιδιά μας αυτό που ψευδέστατα αποκαλεί η κυβέρνηση «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση», ενώ πρόκειται για καλπάζουσα απορύθμιση, ακριβέστερα, διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης. Διαβάζουμε στατιστικές που μιλούν για τον ολοένα αυξανόμενο αριθμό των παιδιών του λαού που εγκαταλείπουν το σχολείο μετά το Γυμνάσιο. Διαβάζουμε και έρευνες για την επανεμφάνιση με ταχύτατους ρυθμούς του αναλφαβητισμού στη χώρα μας, ιδιαίτερα στη συνεχώς ερημούμενη επαρχία. Βλέπουμε τα παιδιά μας στους δρόμους του αγώνα, καθώς σε τρυφερή ακόμα ηλικία συνειδητοποιούν ότι η περιβόητη «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση», προοιωνίζεται απλούστατα έναν αμείλικτο κοινωνικό Καιάδα, για τον οποίο τα προορίζει το ανθρωποβόρο κεφάλαιο. Βλέπουμε στους δρόμους, μαζί με τα παιδιά, να αγωνίζονται οι δάσκαλοι και οι γονείς τους, περιζωσμένοι και απειλούμενοι από τα ένστολα όργανα - παιδιά του λαού κι αυτοί - που ο λαός τα πληρώνει αλλά τα συμφέροντα του κεφαλαίου υπηρετούν.

Ποια εκπαίδευση συμφέρει την άρχουσα τάξη και ποια την εργατική τάξη, το λαό; Απάντηση στο ερώτημα, απάντηση καθάρια διατυπωμένη, με στοιχεία τεκμηριωμένη, αντλημένη από μακρόχρονη εκπαιδευτική πείρα αλλά και στηριγμένη στην έρευνα και στη μελέτη των προβλημάτων της εκπαίδευσης στο Κέντρο Μαρξιστικών Μελετών, απάντηση απέραντης αγάπης για όλα τα παιδιά αλλά περίσσιας έγνοιας για τα πιο αδικημένα - για τα παιδιά του λαού - δίνει το βιβλίο του εκπαιδευτικού και ερευνητή στο Κέντρο Μαρξιστικών Μελετών, Γιώργου Κ. Μωραΐτη «Ιδεολογικές και μεθοδολογικές αρχές της εργασίας στο σχολείο της πολυτεχνικής εκπαίδευσης». Το εξαιρετικά επίκαιρο βιβλίο - βιβλίο «απόσταγμα» τριών σεμιναρίων που είχαν γίνει στο ΚΜΕ με θέμα «Παιδεία και ελληνική κοινωνία» - που μόλις κυκλοφόρησε από τη «Σύγχρονη Εποχή», αποδεικνύει περίτρανα ότι η σημερινή άρχουσα τάξη επιχειρεί να μεταβάλει την έννοια σχολείο, σε μηχανισμό των ταξικών συμφερόντων της. Σε μηχανισμό μερικών επίλεκτων «υπηρετών» της, από τη μια, και από την άλλη σε μηχανισμό χειραγώγησης των λαϊκών μαζών και υποταγής τους, άνευ δυνατοτήτων και όρων. «Σχολείο» που να βγάζει άβουλα, φοβισμένα, αγράμματα ανθρωπάκια, εργατικά χέρια αλυσωμένα από την άγνοια, χωρίς δικαιώματα και μερίδιο από την υπεραξία που θα παράγουν, γιατί έτσι θέλει η κρυφοδουλοκτητική νεοταξική κοινωνία. Η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι, η νεολαία, όμως, οφείλουν να μάθουν τι σχολείο χρειάζονται για να μην καταντήσουν...«δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα».