Κι από ένα χαρτάκι μπορεί να κρατηθεί και να σωθεί η ψυχή, το μυαλό, η συνείδηση, η τιμή, η αξιοπρέπεια ενός περήφανου αγωνιζόμενου ανθρώπου. Ακόμα κι όταν η ζωή του βρεθεί στα χέρια ανθρωπόμορφων «θηρίων», όπως βρέθηκε η ζωή χιλιάδων αγωνιστών για τη λευτεριά και την προκοπή του λαού μας στα χέρια ανήμερων «θηρίων» σε κολαστήρια σαν της Μακρονήσου. Ναι, με κομματάκια χαρτί, που το μεταμορφώνει κανείς σε βαρκούλες, μπόρεσε να κρατήσει ανυπότακτη τη δύναμη της αγωνιστικής ψυχής και συνείδησής του, ατρόμητη απέναντι σε κάθε εκβιασμό και απειλή. Να «υμνεί» το δίκιο του αγώνα και την ομορφιά των ιδεών του και των συντρόφων του. Να αντέχει τις οδύνες του βασανισμένου από υπανθρώπους δεσμοφύλακες κορμιού του και το κουβάλημα της πέτρας πάνω στις κακοτράχαλες ράχες του ανεμοδαρμένου νησιού. Να ονειρεύεται το νησί του και «ταξίδια» σε απάνεμες θάλασσες. Να φέρνει το χαμόγελο στα πικραμένα χείλη των συντρόφων του. Να γεννά με τις χάρτινες βαρκούλες του την ελπίδα, όχι μόνο των εξορίστων για την απελευθέρωσή τους, αλλά και των δεσμοφυλάκων τους, να ξεφύγουν κι αυτοί από αυτή την κόλαση, να 'ρθει γρήγορα μια μέρα που να περάσουν απέναντι στο Λαύριο, με μια πραγματική βάρκα, ή με καΐκι.

Ομορφες χάρτινες βαρκούλες έφτιαχνε ο εξόριστος αγωνιστής Νικόλας, ένα από τα πρόσωπα που έπλασε η «βαρκούλα» της βιωματικής μνήμης του Μακρονησιώτη Μανώλη Κορνήλιου στο μυθ-ιστόρημά του «Χάρτινες βαρκούλες στη Μακρόνησο» («Σύγχρονη Εποχή»). Κατ' αρχάς ποιητής αισθαντικός αλλά και πεζογράφος, ολόπλευρα ασκημένος «τεχνίτης» του γραπτού λόγου, τρυφερός σαν άνθρωπος, ο Μ. Κορνήλιος (έχουμε την υποψία ότι ο ίδιος, ίσως, κρύβεται πίσω από τον «Δημητρό» του μυθιστορήματος, που μετά το κλείσιμο της Μακρονήσου γυρνά παράνομος στην Αθήνα, βρίσκει στέγη στο φτωχόσπιτο ενός μανάβη - γιου σκοτωμένου αντάρτη και μετά στη λαχαναγορά), έχοντας «ζήσει» στο ΑΕΤΟ της Μακρονήσου μέχρι το κλείσιμό της το 1951, «ζωγραφίζει» όχι μόνο συναγωνιστές του αλλά και δεσμοφύλακες. Το σπουδαιότερο, με βαθύτατο ανθρωπισμό ψυχογραφεί δυο δεσμοφύλακες. Εναν επιλοχία, φόβητρο για τους εξορίστους, που η λεβεντιά και οι βαρκούλες του Νικόλα «ξύπνησαν» μέσα του τον άνθρωπο, και από δεσμοφύλακας κατέληξε δεσμώτης κι αυτός. Κι ένα λοχία-δεσμοφύλακα πριν στη Μακρόνησο, ο οποίος ενώ «προσλαμβάνεται» ως χαφιές για να κυνηγήσει τον Δημητρό, από διώκτης του γίνεται «φύλακας άγγελός» του.