Η επιστροφή του ΟΧΙ στην Κύπρο, θύμισε την επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη. Οι εταίροι της Ευρωπαϊκής Ενωσης πήραν την κανονική τους μορφή, αυτή των μνηστήρων που, σίγουροι για όλα, διατάζουν, περιμένοντας από την Κύπρο, σαν άλλη Πηνελόπη, να ενδώσει. Κομίζοντας το πορτοφόλι αντί για τις ιδέες τους, εκβιάζοντας αντί να κάνουν διάλογο, λογάριασαν τα πάντα εκτός από τους ίδιους τους Ελληνοκύπριους.

Η επινόηση της Ευρώπης είναι το πιο θεαματικό τρικ των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών. Εχει την αίγλη ενός εμπορεύματος που δε χρειάζεται διαφήμιση. Οποιος προσέρχεται στον κύκλο της θυμίζει έντονα μονομάχο που πρέπει ν' αποδείξει πως αξίζει τον τίτλο του. Πρέπει να λάβει μέρος σε αποτρόπαια σχέδια, να δώσει ό,τι έχει σε τιμή ευκαιρίας, να πουλήσει την ψυχή του, περνώντας κάτω από την κυριαρχία της αγγλοσαξονικής παράδοσης χωρίς δεύτερη σκέψη.

Η Ευρώπη ήταν η πολιτισμένη αρένα των Δυτικών. Ηταν το καθωσπρέπει στοίχημα ανάμεσα στην εστεμμένη τρέλα της Αγγλίας και τη ματαιοδοξία γεμάτη χασμουρητά του Ντε Γκωλ. Οταν άρχισαν οι βομβαρδισμοί στο Βελιγράδι και η ενθουσιαστική συμμετοχή σε κάθε έγκλημα των Αμερικανών, αποκαλύφθηκε με φρίκη η φύση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Γι' αυτό η επιστροφή του ΟΧΙ προκάλεσε τόσες αλυσιδωτές αντιδράσεις. Κόντευαν να το βγάλουν όχι μόνο από τη ζωή μας, αλλά και από τα λεξικά. Λίγο ακόμη και θα μιλούσαμε για τον μετά το ΟΧΙ αιώνα.